een nieuwe verbintenis
waarin ieders rol een invulling krijgt
Na de officiële afsluiting van de Kringbijeenkomst, na zijn toespraak dus, had de Directeur aan enkele kringgenoten gevraagd om nog niet te vertrekken.
Twee daarvan had hij uitgenodigd in de bibliotheek van het Kringhuis: Moniek en Anthony.
“Ik wil het graag met jullie hebben over een paar nogal persoonlijke dingen, dingen die me opgevallen zijn, een soort van terugblikken dus. En nee, niet over jullie beider functioneren op enerzijds het Instituut,” een knikje naar Moniek, “of anderzijds het Genootschap,” knikje naar Anthony, “hoewel... het is verbluffend hoeveel jullie beiden al in zo’n korte tijd in beweging gezet hebben...”
Verbazing nu bij zowel Anthony als Moniek: hoezo ‘in beweging gezet’?
“Maar dus meer voor en over mijzelf, dus. Ik heb de afgelopen zes weken met veel Kringgenoten gesproken, veel gezien, veel gehoord.
Wat mij het meest is opgevallen dat veel Kringleden hun verbazing uitspraken over dat Anthony dus niet officieel te boek staat als Meester, en dat voor hen daarmee ook de status van Moniek als ‘slavin’ onduidelijk was.
Ik wilde natuurlijk absoluut jullie privacy niet schenden, dus hield ik het altijd op het formele ‘Moniek is van grote waarde voor het Genootschap, evenals Anthony’ en dat overstijgt het ‘meester-slavin-schap’. Maar wat mij echter opviel was dat in elk gesprek op de één of andere manier naar voren kwam dat zij Anthony als een rolmodel zagen voor iedere Meester, en Moniek idem dito als Slavin.
En hoe beter ik jullie leer kennen, en hoe meer ik hoor van onze slavinnen en dienstmeisjes, hoe vaker ik denk: jullie schroom om Anthony niet als Meester te laten erkennen is onterecht. Niet dat ik dat niet zijn eigen charme vind hebben, hoor, Kringleden die geen meester-slavin relatie hebben. Maar toch. Ook naar het Genootschap toe zou de erkenning dat jullie die wel degelijk hebben, ook al noem je dat zelf niet zo, zaken vergemakkelijken.”
“Voor mij ben en blijf je altijd mijn Meester, ook als je je niet zo gedraagt,” was Monieks antwoord met een luchtkusje erbij.
Anthony dacht even na en merkte op: “Ik heb mijn Meester-schap voor Marjan aan beide dames, hmm, hoe zeg ik dat netjes, eh ‘bevestigd’. Maar Marjan is niet mijn eigendom, zoals dat wel bij de andere slavinnen van de Kring geldt. En ik ben haar Meester alleen als ze bij ons is. Bovendien is ze gewoon nog te jong om een echte slavin te worden, maar daar weet je alles van.”
De Directeur knikte en zuchtte opgelucht.
“Mooi, ik had al zo’n grijs vermoeden dat het zo zat. Geen problemen daar, dus.
Dat maakt het voor mij ook een stuk gemakkelijker om met mijn echte probleem voor de dag te komen. Het betreft namelijk Juliette.
Juliette heeft aan mij, toen ze nog kostschoolmeisje was, gevraagd of ik haar Meester wilde zijn. Ik had haar geconfronteerd met bepaald nare dingen uit haar verleden, haar huwelijk met name, en hoe dat tot stand was gekomen, en hoe ze überhaupt op mijn Instituut verzeild geraakt is. Haar verlangen om een slavin te mogen zijn was groot.”
“Heel groot,” bevestigde Moniek, “en toch is dat niet het enige...”
“Je bedoelt Dora?”
Zowel Moniek als Anthony bevestigden dat.
“Precies. Ik heb toen indertijd op haar vraag geantwoord met ‘misschien’.
Jazeker, ik aarzelde toen. En ik aarzel nog steeds. Ik heb mijn taak als haar meester verwaarloosd. Ik heb wat randvoorwaarden voor haar vervuld, en er voor gezorgd dat ze zich slavin zou voelen, zeker op deze dagen. Maar haar Meester zijn? Nee, dat niet. En zeker niet nu ze een dominante rol heeft naar haar dienstmeisje, Dora. Die ik haar zeer bewust gegeven heb, in overleg met V natuurlijk. Maar dat zullen jullie vast al wel meegekregen hebben.”
Oh, dat hadden ze zeker. Beiden gaven elkaar een knipoogje. En met veel genoegen.
“En nu heeft V mij daarop aangesproken, op mijn meesterschap van Juliette. Ze heeft tijdens de veiling niet voor niets Juliette gekocht. En ‘geconsumeerd’. Dat heeft voor haar niet alleen bevestigd dat Juliette een meester nodig heeft, en dat ik daarvoor niet de juiste persoon ben, maar ook heeft ze toen van Juliette toestemming gekregen om op zoek te gaan naar wie dat dan wèl voor haar zou kunnen zijn. Haar conclusie na afgelopen dagen was heel duidelijk. Maar zij vond het kies om mij daarover eerst te benaderen. En aan mij, als Juliettes Meester, om in actie te komen.
Volgens mij heb ik nu wel genoeg hints gegeven om jullie niet al te zeer verrassen, hoop ik.”
Zowel Anthony als Moniek moesten lachen.
Anthony nam het woord: “Volgens mij wil je suggereren dat ik dat zou moeten zijn, Juliettes Meester.”
De Directeur knikte opgelucht.
En Moniek riep meteen enthousiast: “Alsjeblieft!”
“Laat ik me eerst nog wat verduidelijken.
Juliette is niet zomaar een slavin. Ze is ook een Mevrouw. Ambassadeur van het Genootschap. Ik neem aan dat jullie dat wel meegekregen hebben?”
Beiden knikten.
“Ze zal veel op reis zijn samen met Dora, haar Gecertificeerd Dienstmeisje. Ze zal daarom ook vaak op het Instituut verblijven. Maar de resterende tijd...”
“Is ze bij ons,” antwoordde Moniek beslist.
“Je hoort het,” bevestigde Anthony met een big smile: “en wie is hier nu de dominant?”
“Ik maak het alleen maar gemakkelijk voor je om mij te kunnen straffen.”
“Hoor ik hier een verzoek om Meisje te willen worden.”
Moniek bloosde. Ze was het nog niet zo gewend, hun nieuwe rolverdeling.
Met een klein stemmetje antwoordde ze: “Misschien wel. Of eigenlijk ehhh alsjeblieft?”
“Zucht,” en lachte. “Als we thuis zijn. Maar eh belangrijker, dat wat Moniek vindt is, correctie, nee, dat ìs het belangrijkste in dit geval. Maar daarna komt Juliette zelf en pas daarna besluit ik.”
“Dat zal ze moeilijk vinden,” gaf Moniek aan.
“Ik denk het ook,” beaamde de Directeur. “Maar het is wel een goed idee. Ik ga het regelen met V. Wachten jullie hier nog even hier?”
Anthony knikte instemmend.
En terwijl ze daar op wachtten, moest Moniek nog wat kwijt.
“Je hebt vier slavinnen gekocht. Daar was ik al ontzettend trots op. En je hebt ze allemaal, ja, hoe noem je dat, gehad? in bezit genomen?”
“Gestraft is het betere woord in hun geval. Jazeker.”
“Ik heb met alle vier gepraat. Ze waren heel erg open over je.”
“Vertel.”
“Eigenlijk zou ik dat helemaal niet moeten doen.”
Anthony fronste zijn wenkbrauwen. Hoezo?
“Ze waren veel te lovend. En stik jaloers op mij. Of ze je mochten lenen. En niet alleen als ze straf verdiend hadden. Eh ze wilden veel meer van je. En je gelooft het vast niet, maar toch is het zo: zelfs Sophie.”
“Je bedoelt eh toch niet eh...”
“Jawel. Seks. Ze wil dat jij haar dus eh neemt. Zo zei ze het. ‘Ik ben maar voor een heel klein beetje bi,’ zei ze letterlijk tegen me, ‘maar dat kleine beetje wil dus wel heel graag, niet zo vaak hoor, maar als het gebeurt dan, eh, dan wil ik dus echt genomen worden enne het liefst door nee, sorry, alleen maar, door eh jouw man’ en toen stopte ze haar gezicht in haar handen en mompelde ‘dat heb ik niet gezegd, echt niet’.
Nou, toen heb ik haar dus omhelst en gezegd: ‘echt wel. Ik kan niks beloven, maar ik ga het vragen,’ en met een gebaar van ‘dat komt wel goed’. Nou je doet het, hè, voor mij?”
Anthony moest lachen.
“Hoe kan ik je ooit iets weigeren als je het zo lief en mooi en spontaan vraagt. Nodig haar maar uit, samen met V in ons nieuwe huis. Sowieso een leuk idee.”
Moniek viel hem om de hals en overlaadde hem met kusjes.
“Beloof Sophie maar alvast dat ze bij mij over de knie gaat, omdat ze het lef had om het te vragen. En dat ik daarna wel zie of Sophie het waard is.”
Grappig genoeg was die uitspraak van Anthony precies het moment waarop Sophie en Juffrouw V samen met Juliette, de Directeur en Dora binnen kwamen. Sophie bloosde.
V reageerde ad rem op Anthony laatste woorden met: “Heel veel, Anthony, heel veel. Maar ik zou zeggen, leef je op haar uit.”
Anthony schoot in de lach.
“Ik repareer haar wel na afloop,” grapte ze er bij.
Behalve Juliette zochten de nieuwkomers een stoel en kwamen er bij zitten.
V gaf Juliette een knikje.
Die ademde even diep in en liep langzaam naar Anthony toe. Om naarmate ze dichterbij kwam des te roder te worden. Een meter voor hem maakte ze kniksje door haar rok van haar jurk op te tillen die bijna de grond raakte en even door haar knieën te gaan.
Heel schuchter vroeg ze hem: “Mag ik me voor u uitkleden, meneer?”
Anthony bevestigde met een knikje.
Achter haar rug trok ze de rits naar beneden, en schoof de jurk van haar schouders die daarmee op de grond viel. Ze stapte er overheen en stond nu vlak voor hem, naakt.
“Mag ik voor u knielen, meneer?”
“Dat mag je, meisje.”
Ze knielde zodanig dat ze op haar hielen kwam te rusten. Daarna spreidde ze haar benen wijd, en legde haar handen open op haar dijen in rust. En boog haar hoofd. Precies zoals ze het vandaag geleerd had: als opdracht ‘nederig knielen’.
“Je bent mooi, meisje,” sprak Anthony ontroerd.
“Wilt u mijn Meester zijn, en ik uw Slavin?” fluisterde ze terwijl ze hem aankeek.
“Dat wil ik.”
De anderen klapten zachtjes.
“Mag ik haar haar banden omdoen, Meester Anthony, zodat u haar in bezit kan nemen,” vroeg de Directeur plechtig.
“Als u zo goed zou willen zijn, mijn waarde collega.”
Aldus geschiedde.
Tot slot overhandige hij aan Anthony haar leiband. Ceremonieel bevestigde hij de leiband aan Juliettes halsband.
En besloot plechtig met: “Hierbij neem ik, Anthony Verboom, echtgenoot van Moniek, jou als mijn slavin, Juliette, en verklaar daarmee dat ik jou als mijn eigendom aanvaard, en mijn plicht erken verantwoordelijk te zijn voor jouw welzijn.”
Zo, dacht hij bij zichzelf, ik wist niet dat ik het in me had.
“Je bent nu toch echt een Meester, mijn lief,” zei Moniek teder.
“En ik, Juffrouw V, gezamenlijk met de Directeur, bevestigen dat, als Meesters in functie, en namens het Genootschap.”
Waarop iedereen applaudisseerde.
Behalve natuurlijk de kersverse Meester en zijn Slavin.
Die gaven elkaar een kus.
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?