Te veel verantwoordelijkheidsgevoel, ieder heeft een grens
Er was een grote ramp gebeurd!
Een aanslag van terroristen op een nabij gelegen hotel had tientallen doden en een veelvoud daarvan aan gewonden veroorzaakt.
Ze hadden een bomaanslag gepleegd.
In het plaatselijke ziekenhuis, het Saint Peters Memorial Hospital, werd met man en macht gewerkt om de toestroom van slachtoffers in goede banen te leiden.
Alle operatiekamers werkten op volle toeren en alle doktoren en verpleegsters waren druk in de weer.
Op de eerste hulp, de plek waar alle gewonden binnen gebracht werden, werd bij een eerste diagnose vastgesteld of er meteen geopereerd moest worden of niet.
Als er acuut geopereerd moest worden moesten ze wachten totdat er een plek vrijkwam in een van de operatiekamers. Zo niet dan werden ze naar de eerste verdieping gebracht waar ze kleine behandelingen konden krijgen. Tevens konden ze daar wachten op latere behandeling.
In OK 1 werden onder leiding van dokter Agnes Fairwair alle zware gevallen geholpen. Dit waren vooral zware brandwonden en luchtweg-problemen.
In OK 2 werden onder leiding van dokter Albert Thruman alle botbreuken behandeld.
In OK 3 werden de eenvoudigste gevallen behandeld, lichte brandwonden, kneuzingen en schaafwonden.
Ook alle röntgenkamers waren volop bezig met het maken van foto’s om een goede diagnose te kunnen stellen over breuken e.d.
Inmiddels waren er op de eerste twee verdiepingen van het ziekenhuis al grote zalen ingericht zodat er veel meer bedden dan anders stonden. Hier lagen de behandelde patiënten en de nog te helpen gevallen door elkaar.
Het was nu inmiddels 16 uur geleden dat de ramp gebeurd was maar aan de rij van wachtenden kwam nog niet echt een eind.
In OK 2 lag een patiënt die beide benen gebroken had en dokter Thruman had alle moeite om de breuken goed te zetten.
Ondanks dat hij onder erg grote tijdsdruk werkte en al vele uren aan het opereren was bleef de dokter zeer geconcentreerd en rustig aan het werk.
Hij had al veel ervaring en wist dat hij zich niet gek moest laten maken. Wat hem echter wel zorgen baarde was de continu doorgaande stroom van patiënten. Hij wist dat er inmiddels ook al andere ziekenhuizen ingeschakeld waren maar hij vroeg zich af hoe lang hij nog kon opereren, enige rust zou hem wel goed doen.
Ook dokter Fairwair had al vele jaren ervaring en het was zeker niet de eerste ramp waarbij ze de leiding had over een operatie team. Alles liep eigenlijk als een geoliede machine.
De directie van het ziekenhuis had voor dit soort situaties een heel uitgebreid draaiboek. Dat zorgde ervoor dat het allemaal prima verliep.
Na nog eens 4 uur en dus inmiddels al 20 uur werken vond Dokter Thruman het welletjes en gaf door dat er nu toch echt twee nieuwe chirurgen moesten komen, zijn collega Freeman was ziek en Abraham Welton was op vakantie dus moesten er maar uit een ander ziekenhuis artsen komen om hun af te lossen.
Hij zelf was inmiddels klaar met een operatie en gaf het team opdracht een pauze te nemen.
In OK 1 was dokter Agnes Fairwair bezig met een zeer kritiek geval. De patiënt
had veel bloed verloren en moest allereerst acuut een bloedtransfusie hebben voordat er tot opereren overgegaan kon worden. Dokter Thruman liep naar binnen en gaf zijn collega aan dat ze nu toch echt beter eerst een pauze kon nemen en dan de operatie overlaten aan het team dat eraan kwam.
“Het gaat nog prima, ik geef hem nu wat nieuw bloed en dan kunnen we binnen een kwartier opereren, deze man moet snel worden geholpen anders gaat hij echt dood.”
Hij keek haar goed in haar ogen aan en zag twee zeer vermoeide ogen maar de vervanging zou toch spoedig komen dus liet hij haar maar begaan. Hij ging naar de kantine en plofte op een stoel en kreeg van een verpleegster wat koffie en een broodje voorgeschoteld. Daar was hij echt even aan toe.
Na een kwartiertje kwam de vervanging binnen en er was opeens nogal wat paniek.
Er werd geroepen en gerend. Dokter Thruman ging op de gang polshoogte nemen wat er aan de hand was. Toen hij op OK 1 kwam zag hij veel drukte en dokter Fairwair had een rood aangelopen gezicht. Er bleek een zak met bloedgroep A aangesloten te zijn bij de bloedtransfusie van de zwaar gewonde patiënt terwijl hij B had. Nu moest met grote spoed de goede bloedgroep worden toegediend anders zou hij alsnog sterven. Dokter Thruman liep weer terug naar de gang want hij wist dat hij nu toch weinig van dienst kon zijn, hij wist ook dat dit soort fouten helaas wel eens voorkwamen in zo’n hectische periode. Toen hij op de gang stond werd hij op zijn schouder getikt door een verpleegster. “Dokter, mag ik u even iets vertellen?”
vroeg ze met een zacht stemmetje en trok hem wat verder mee de gang in.
“Ja zuster, wat kan ik voor u doen?” Op zachte toon begon ze te vertellen.
”Ik weet niet zo goed hoe ik u dit moet vertellen want ik vind dit zo moeilijk maar het gaat hier wel om mensenlevens en dus kan ik het niet voor me houden.
Dokter Fairwair gaf mij opdracht om een zak bloed aan te geven met bloedgroep A voor de patiënt waar we mee bezig waren. Ik gaf aan dat ik toch dacht gelezen te hebben dat het groep B moest zijn maar toen ik dat zei werd ik afgebekt door haar. Ze reageerde met: denk je dat ik dat niet weet, ik heb de kaart toch gelezen toen de patiënt binnen kwam, spreek me niet tegen en breng dat infuus aan!” zei ze op bijtende toon. Ik heb toen haar orders gevolgd maar nu blijkt dus dat het toch de verkeerde bloedgroep is. Misschien overlijdt hij nu!” zei ze met tranen in haar ogen.
“Dat zou dan niet zo mooi zijn!” reageerde dokter Thruman boos en liep terug naar de kantine. Dit was echt een grote fout. Hij zou in het komende werkoverleg hier zeker op terug komen. Na zijn eten zocht hij de rust op van zijn eigen kantoor en probeerde wat te slapen zodat hij straks weer verder kon.
Na zo’n vijf uur slapen werd hij weer wakker en stond snel op, waste zijn gezicht en liep terug naar de eerste hulp. Het verhaal van dokter Fairwair zat hem nogal dwars en hij wilde eens even checken hoe haar rooster afgelopen week geweest was, om te kijken of ze eigenlijk wel scherp kón zijn. Toen hij het overzicht bekeek bleek dat ze de laatste 5 dagen minstens 12 uur per dag bezig geweest was. Vind je het gek dat ze zo vermoeid was, concludeerde hij. Op hoge poten liep hij naar de kantine om te kijken of hij haar ergens tegen kwam.
In de kantine aangekomen zaten alle verantwoordelijken bij elkaar, ook Agnes, maar hij vond het wat erg bot om haar in het openbaar hierop aan te spreken.
“Goed dat je er net bij komt” zei de directeur van het ziekenhuis. ”Ik wilde net even een korte briefing geven.”
De aanwezige afdelingshoofden kregen een overzicht van de stand van zaken in het hotel. Er bleken inmiddels nog maar enkele gewonden te zijn gevonden die met de laatste ambulances gebracht zouden worden en dan kwam er wat meer overzicht.
“De grootste drukte is dus hoogstwaarschijnlijk voorbij en ik moet zeggen dat ik tot nu toe prima tevreden ben over de gang van zaken, complimenten!”
Na nog enkele praktische afspraken werd iedereen weer aan het werk gezet.
Albert Thruman liep echter eerst nog even naar de directeur toe en vertelde hem het verhaal van de zuster en de waarschijnlijke reden van het falen: oververmoeidheid.
Als altijd reageerde hij rustig en zei dat hij Fairwair er op aan zou spreken, maar aan zijn houding merkte hij wel dat dat gesprek niet lang op zich zou laten wachten.
Dokter Thruman liep naar OK 2 om weer aan de gang te gaan en zag in zijn ooghoek dat zijn vermoeden juist was. De directeur liep direct in de richting van OK 1 en sprak daar Agnes aan en samen liepen ze verder de gang in. Thruman nam aan dat ze in de richting van zijn kantoor gingen.
“Agnes, ik moet even met je praten over een nogal grove fout die je enkele uren geleden gemaakt hebt. Ik heb gehoord dat je een verkeerd infuus hebt laten aanleggen, klopt dat?” sprak hij.
”Moet u me daarvoor hier laten komen, is het niet belangrijker dat ik weer ga opereren? Ja, het klopt, ik had het verkeerd onthouden, maar nadat we zijn eigen bloedgroep hadden toegediend is de operatie prima gelukt” antwoordde Agnes geïrriteerd.
“Je bedoelt dat je collega’s de operatie vervolgens goed hebben uitgevoerd. Ja dat klopt, maar jij was behoorlijk aan je eind en ik begrijp heel goed waarom. Jouw rooster van de afgelopen week en de drukte die er nu is, is je gewoon te veel.
Ik weet dat je graag mensen helpt en dat kan je ook heel goed, maar ook jouw kunnen heeft grenzen” reageerde hij boos. “Jouw zorg en gevoel voor je medemens is deze patiënt bijna fataal geworden. Je bent een hele goede chirurg maar waarom vraag je zoveel van jezelf? Wat je moet leren is je grenzen kennen en die ook durven aan te geven, maar daar schort het bij jou aan!”
Agnes kromp steeds verder in elkaar, ze wist drommels goed dat hij gelijk had maar dat was voor haar zo moeilijk. Ze had de laatste tijd erg hard gewerkt om zichzelf te bewijzen en zoveel mogelijk mensen te helpen. Ze had wel gemerkt dat ze over haar grens ging maar kon geen nee zeggen tegen zichzelf. Voor haar patiënten zorgen was voor haar veel makkelijker dan voor zichzelf zorgen of opkomen.
”Ik weet dat u gelijk heeft maar ik vind dat zo moeilijk.” antwoordde ze met een schuldig muize- stemmetje.
Binnen enkele minuten was van de krachtige vrouw die ze normaal was niets meer over.
“Ik geloof dat ik je daar maar bij moet gaan helpen Agnes, ik heb het idee dat je wel heel graag wil maar dat je sturing nodig hebt. Ben je dat met me eens?” Ze keek naar de vloer en friemelde aan haar groene operatieschort. ”Ik wil zo graag helpen en de beste zijn maar misschien heeft u wel gelijk dat ook ik grenzen heb. Maar ik kom uit een gezin waarbij niemand voor zichzelf opkwam en iedereen over zich heen liet lopen. Ik wil dat echt anders doen.” Ze keek op en hij zag twee betraande ogen die hem glazig aankeken.
“Agnes, wil je de deur even op slot doen?” zei hij op rustige toon. Wat er precies ging gebeuren wist ze niet maar toen ze hem nogmaals aankeek aarzelde ze niet Ze was met stomheid geslagen maar voldeed toch aan zijn verzoek.
Hij liep achter zijn bureau vandaan en nam plaats op een stoel die aan de voorzijde stond. ”Kom eens bij me Agnes.”
Ze liep langzaam naar hem toe en bij hem aangekomen pakte de directeur haar beide handen vast en keek haar doordringend aan.
“Vanaf dag 1 dat jij hier werkt heb je dat altijd met passie en grote inzet gedaan en dat heeft mij het gevoel gegeven dat ik je wil helpen te groeien. Dat heb ik tot nu alleen gedaan met woorden. Ik wil je nu de keuze geven: of ik laat je voor de tuchtcommissie uitleggen wat je vandaag gedaan hebt of je laat mij doen wat ik nodig vind en daarna ga je lekker slapen en praten we hier nooit meer over. Wat zal het worden?” Hij bleef haar strak en streng aankijken.
Agnes was, ook al omdat ze doodmoe was, leeg en kon nog amper nadenken. Ze had geen idee wat hij precies van plan was, maar voor de tuchtcommissie verschijnen, daar had ze totaal geen zin in.
”Wat bent u dan van plan om met mij te doen?” vroeg ze nog steeds met een benauwd stemmetje.
”Ik begrijp dus dat de keuze niet valt op de tuchtcommissie?” zei hij, zonder dus eigenlijk antwoord te geven op haar vraag.
”Dat klopt, maar wat bent u met mij van plan?” vroeg ze nogmaals, nu iets krachtiger. ”Ik ga je billen een les leren die voor twee dingen zal gaan zorgen:
1: je zult spijt krijgen van je eigen gedrag
2: je zult voorlopig bij iedere keuze die je hebt drie keer nadenken welke de beste is!”
zei hij met een norse stem en trok Agnes zonder aarzeling over zijn knie.
Terwijl hij haar stevig vast hield vroeg hij nogmaals of ze deze keuze wilde maken.
“U had me deze keuze nog niet verteld voordat ik hier opeens lig. Hoe durft u te denken dat ik dit goed vind?” protesteerde ze hevig. Aangezien hij niet zelf voor de tuchtcommissie wilde gaan uitleggen wat hij de komende minuten van plan was te gaan doen liet hij haar opstaan en keek haar ongeduldig aan.
”Wat zal het worden Agnes?”
Aarzelend keek ze de directeur aan en zuchtte.
”Ik geloof dat ik weinig keuze heb, misschien is dit wel het beste voor me” zei ze en weer verschenen er tranen in haar ogen. Dit was precies het moment waar de directeur op wachtte.
Nog voordat ze verder enige reactie kon geven op wat haar te wachten stond trok hij haar weer over zijn knie en viel de eerste stevige klap op haar groene broek.
Bij klap twee kwam er al meteen reactie.
“Oooh” kreunde ze. De directeur was kennelijk van plan om haar een hele duidelijke les te leren want hij haalde vanaf het begin flink uit. Na zo’n minuut stopte hij even en zuchtte Agnes diep.
“Zo, dat was de opwarming Agnes, denk maar goed na hoe je in de toekomst om wilt gaan met je eigen mogelijkheden en beperkingen” las hij haar de les en trok ondertussen haar elastieken band van haar groene operatiebroek tot onder haar billen en trok haar slipje tussen haar billen. De reeds licht gekleurde rondingen kregen nu de volle laag direct te voelen en dat gaf heel wat meer reactie.
“AAHH,OOOHHH,AAUUUWW”.
Nog steeds met volle kracht sloeg zijn grote hand in hoog tempo de billen van Agnes vuurrood. Ondertussen gingen de gedachten van haar alle kanten op:
Ze was boos, op hem omdat hij haar zo vreselijk pijn deed, maar ook op zichzelf omdat ze echt eens moest leren om niet te ver te gaan. Ook gingen haar gedachten natuurlijk naar haar billen, die stonden inmiddels flink in brand.
Na zo’n drie minuten stopte de directeur weer en trok, zonder haar op te laten staan, haar gezicht omhoog en keek naar een verbeten gezicht.
”Wanneer ga je het los laten Agnes? Durf je over te geven en verbijt de pijn niet. Toon aan jezelf je berouw en je verdriet, pas dan is het klaar meisje.”
Hij bleef haar nog even aankijken en liet toen haar gezicht los. Hij wist dat hij met zijn hand dat waarschijnlijk niet zou bereiken dus keek hij om zich heen waarmee hij haar over dat dode punt heen kon tillen. Naar rechts kijkend zag hij de houten sandalen aan haar voeten zitten.
Hij rekte zich uit en trok er één uit en legde die even stil op haar billen.
Agnes schrok wel maar wist diep in haar hart dat ze een oplossing wilde voor haar probleem en dat ze hard wilde huilen om het verdriet wat ze van binnen voelde.
Hij voelde dat ze zich spande over zijn knie, pakte de sandaal op en legde hem stevig in zijn rechter hand. Hij wist dat dit zou gaan werken.
PATS.
Hij voelde de verandering in Agnes en na nog twee klappen barstte de bom.
Ze verzette zich niet meer en liet alle remmen los. Ze lag ongecontroleerd te draaien over zijn knie en haar hand wilde vastgehouden worden, dus stak ze die naar achter zodat hij vastgeklemd werd door hem. Ondertussen viel de harde houten sandaal keer op keer op haar gevoelige achterste. Ze liet de pijn binnenkomen en liet ook merken wat het met haar deed. Ze schreeuwde van pijn maar ook van opluchting.
Ze voelde dat ze het voortaan anders wilde!
“AAUUUWW,AAHHH,PPAAATS.”
De directeur merkte dit en ging langzamer slaan maar wel met dezelfde kracht. Op deze manier gaf hij Agnes de kans om na te denken, haar toekomst te bepalen en haar verdriet te verwerken.
Hij voelde dat hij aan het einde was gekomen van deze les en gaf nog enkele hele harde slagen met het hardhouten strafwerktuig om de laatste gevoelens een weg te wijzen en stopte vervolgens de sandaal weer terug over de rechter voet van Agnes.
Hij legde zijn beide handen op haar rug en liet haar rustig uitsnikken.
Dit duurde wel enkele minuten en toen voelde hij dat ze op wilde staan en hielp haar overeind te komen.
Ze stoeide even met haar kleding en trok haar groene operatie broek tot iets over haar knieën op en klom toen op de schoot van de directeur, net zo dat haar billen naast zijn stevige bovenbenen zaten en keek hem met dik betraande ogen aan.
”Oh, wat heeft u me een straf gegeven,” sprak ze hikkend, “maar ik had niet gedacht dat het zoveel met me zou doen. Ik heb gevoeld dat ik fout zat en ik heb boete gedaan voor mijn gedrag. Ik denk dat ik weet welke weg ik moet gaan.”
Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en viel bijna in slaap.
“Sta nu maar op en ga naar huis. Ik wil je hier de komende 24 uur niet meer zien.
Je gaat eerst goed bijslapen en dan meld je je overmorgen weer bij mij. Wij redden het hier voorlopig wel, de grootste drukte is toch voorbij.”
Ze stond op en trok haar broek voorzichtig over haar uiterst gevoelige achterste en draaide zich nog 1 keer om en zei:
“Heel gek, maar ik wil u toch hartelijk bedanken.”
Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht: “Graag gedaan, we gaan er samen wel uitkomen.”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?