De keuring
Geen jongen ontkwam er aan...
Nikolai draaide de oproepbrief voor de dienstplichtkeuring rond in zijn vingers. Hij woonde in een van de weinige herenhuizen in het boerendorp Chenérmerod. Vanwege de uitgestrektheid van het land en het slechte openbaar vervoer werd op het platteland de keuring gedaan met de hele klas jongens uit de hoogste klas van het Matura tegelijk. De staat regelde dan een autobus. Vroeger moesten de meisjes die dag de school schoonmaken. Maar de laatste jaren mochten ze mee om de keuringsartsen te helpen. Het scheelde twee derde van het personeel, en dus geld. Wegen, lengte meten, dat soort dingen, daar heb je geen dokter voor nodig. Trouwens, onderhand was bijna het voltallige medische personeel in het Maszocische leger vrouw, dus dat er dan ook nog wat schoolmeisjes rondliepen, kon geen probleem zijn.
Zo kwam het dat Nikolai met nog zeven andere jongens en een groep meisjes van het Egta Kirill Matura in een oude legerbus, die de Grote Oorlog nog had meegemaakt, zat. Het vehikel ratelde en kreunde amechtig als het een berghelling op moest en braakte gitzwarte roetwolken uit. De bus nam ook uit een ander klein provincieplaatsje een paar leerlingen mee, en reed daarna naar de oude burcht van Krk-Glyk, die nu dienst deed als keurings- en opleidingscentrum voor het leger. Het kasteel was genoemd naar De Stalen Vuist die in 1523 de Turken had verslagen op wat nu de Vlakte der Beenderen werd genoemd.
Nikolai borg de brief op en staarde uit het raam naar de druipende bomen van het woud dat zich tot de einder uitstrekte. Hij kende de bossen als zijn broekzak. Hij ging wel eens met zijn vader mee om een everzwijn te schieten; voor een zwijn of zelfs een beer was hij niet bang. Nouja, een beetje.
Maar nu voelde hij zich op een onbestemde manier ongerust. Hij wist dat hij helemaal bloot moest en was bang dat hij een stijve zou krijgen. Hij keek rond: alle jongens keken bedrukt. De meisjes waren veel vrolijker: ze moesten helpen met de papieren, en wie weet zouden ze wel een klasgenoot in zijn blootje te zien krijgen! Dat er eentje naar het keuringslokaal moest omdat de papieren zoek waren geraakt of zo...
Na een rit van ruim een uur kwamen ze bij de voorpoort van de burcht aan. Het was een groot, indrukwekkend, maar somber gebouw dat de Middeleeuwen nog had meegemaakt. Er was een hoge toren met kantelen en schietgaten. Het geheel werd door een zware weermuur omringd.
Over het binnenplein marcheerde een groep vrouwelijke soldaten onder bevel van een eveneens vrouwelijke officier die met snerpende stem bevelen brulde. Nikolai wist dat in de burcht ook de administratie-opleiding van de vrouwenafdeling van het leger, het AVLIM was gevestigd.
De jongens moesten uitstappen en werden naar een ingang gedirigeerd. Boven de ingangspoort was de dubbele adelaar van Maszocië en een banderolle met de nationale leus Blutiš Guth Pyniš Phyn gebeeldhouwd, wat zoveel betekent als: Eerst afbreken, dan opbouwen. De meisjes gingen naar een andere vleugel van het gebouw waar ze geïnstrueerd zouden worden.
In een hoog en kil lokaal kregen alle jongens een eenvoudige intelligentie test voor hun neus. Simpele dingen als ‘Welk cijfer ontbreekt in 1-3-5-9' en ‘Wat is de hoofdstad van Maszocië.’ Het duurde niet langer dan een uurtje. Daarna een pauze waarbij ze lindebloesemthee kregen met gemberkoeken. Nikolai dacht: Dit valt even mee! Hij had de ergste verhalen gehoord, maar dit was niks.
Hij kon er niet lang over nadenken: er verscheen een vrouw in een indrukwekkend uniform die ze naar een ander vertrek bracht. Een baton bungelde aan haar koppelriem. De knapen kregen te horen dat ze zich helemaal moesten uitkleden en de plastic schoentjes, die ze daar onder de banken vonden, moesten aantrekken. Zodra ze allemaal naakt waren, werden de jongens de gang op gedirigeerd, waar ze moesten wachten tot ze geroepen zouden worden. De deur van de kamer waar kun kleren lagen, werd op slot gedraaid. Ze waren zo bloot als de dag dat ze geboren werden, en konden niet bij hun kleren.
De opzichteres stak de sleutel bij zich en snauwde op de toon van een feldwebel dat de jongens rechtop moesten staan met hun vingers tegen de naad van hun broek, als ze die aan zouden hebben gehad. Ze mochten zich niet bewegen, en niet spreken en strak recht voor zich uit kijken. Zo stonden al snel in de houding en wat meer was: ze stonden onder legertucht.
“Buik in! Schouders naar achteren! Kijk recht voor je. Jullie zijn toch geen mietjes?”
De knapen zwegen bedremmeld. De opzichteres bleef op de gang heen en weer drentelen om ze in de gaten te houden. Ze tikte nadrukkelijk met haar baton op de palm van haar andere hand.
Zo nu en dan liepen er vrouwen door de gang, voornamelijk AVLIM’s. Sommige jongens probeerden hun kruis te bedekken als ze langskwamen, de boerenknapen waren bijna allemaal zwaar religieus en hadden zichzelf nauwelijks naakt gezien, laat staan dat een vrouw ze mocht zien. De opzichteres was van zoveel preutsheid niet gediend en trok hardhandig hun handen weg en gaf ze een tik.
“In de houding blijven!”
De jongens konden niet anders dan het over zich heen laten gaan.
Nikolai keek echter iets te lang uit zijn ooghoeken naar een knappe AVLIM in haar strakke, kekke uniform.
“Strafoefening!” brulde de opzichteres. “Niet gluren! Tien keer opdrukken.”
Met zichtbare tegenzin deed Nikolai wat ze eiste.
“Hou je rug recht! Sneller!”
Met zijn neus vlakbij de schoenen van de vrouw deed hij de tien opdrukoefeningen. Hij ging weer staan. Hij zag de AVLIM triomfantelijk glimlachen.
De opzichters foeterde ook andere jongens uit en uiteindelijk begreep ook de laatste dat hij stokstijf moest blijven staan met zijn handen langs zijn zijde. Ze mochten zelfs niet met hun ogen bewegen om te zien wie er over de gang liep.
Een groepje vrouwen in burgerkleding kwam door de gang, vermoedelijk waren het meisjes van de administratie.
Ze bespraken zonder gene de jongens: “Ach, die is schattig. Die heeft een lekker lijf. Ach, een dikkerdje. Jee, wat gespierd.”
Iedereen werd als op een veemarkt gekeurd. De knapen keken recht voor zich uit, bewogen geen vinger en geen oogbol.
“Jee, zo eentje wil ik wel voor mezelf…,” zei er een toen ze bij Nikolai aankwamen. “Wat een schatje met dat vlossige borsthaar” en haalde een hand door zijn borsthaar.
Dat had ze nou niet moeten doen. Nikolai voelde dat hij een stijve kreeg. Ze wees op zijn kruis.
“Kijk, er zit leven in. Aggut, wat lief...”
Ze kneep er even in. Het werd nu een echte paal. Verdomme, dacht Nikolai.
“Doorlopen, meiden,” snauwde de opzichteres.
Ze wierp een halve blik op Nikolai en zonder er verder een woord aan te verspillen gaf ze met de baton een stevige hengst op de erectie die meteen inzakte. De pijn bleef lang hangen voor die wegebde.
Giebelend gingen de vrouwen verder.
Het was kil en tochtig in de gang. Het leek wel uren te duren. Voor Nikolai was het bijna een opluchting toen de meisjes uit zijn klas eraan kwamen. Ze giechelden toen ze hun klasgenootjes bloot zagen.
Een van meisjes, Irina, ging naar hem toe en zei dat zij hem moest begeleiden. Ze had een klembord met een formulier en andere papieren in de hand.
Irina was een aardig, ietwat afwezig meisje met donkere, dromerige ogen, Nikolai had wel een beetje een oogje op haar. Irina’s ronde gezicht werd omkranst door donkerblonde lokken die ze in twee vlechten had opgerold.
De meisjes brachten de jongens naar een grote ruimte die met schotten en scheidingswandjes in kleinere ruimtes was opgedeeld.
“Eerst maar wegen,” zei Irina.
Nikolai stapte op een grote weegschaal. Irina bukte om het het gewicht te kunnen lezen. Hij zag dat ze probeerde niet naar zijn kruis te kijken. Ze schreef iets op het formulier.
Ze bracht hem naar een andere ruimte waar papieren meetlinten hingen. Er was ook een schaalverdeling op de muur aangebracht. Nikolai ging er tegen aan staan.
“Een achtenzeventig,” zei Irina, en schreef het op.
Nikolai wilde al verder gaan, maar ze hield hem tegen bij de pols en zei: “Er moet nog veel meer gemeten worden.”
Ze haalde een meetlint en mat de lengte een breedte van zijn voeten. Van zijn handen. De schouderbreedte. Zijn borstomvang net onder de oksels. En als laatste de binnenlengte van zijn benen. Nikolai zag dat ze probeerde zijn ballen te ontwijken, maar dat lukte niet helemaal. Hij kreeg een ietsepietsie een erectie maar niet zoveel dat hij zich zorgen ging maken.
“Nu het laatste: je piemel. Maar dat moet je zelf doen. Die mag ik niet aanraken.”
“Huh?”
Nouja, als ze alles maten, waarom dat dan niet. Hij pakte het lint van haar aan.
“Maar hij moet wel stijf zijn.”
“Maar ik heb helemaal geen stijve.”
“Zie ik toch! Dan moet je die dus maken!”
“Kom nou...”
Irina boog zich naar hem over en fluisterde in zijn oor: “Denk dan maar aan mijn kutje dat helemaal nat en geil is omdat ik je piemel zie.”
Het werkte boven verwachting. Nikolai zag dat Irina geïnteresseerd keek naar de omhoogkomende penis. Ze reikte Nikolai het meetlint aan en zei: “De lengte en de omtrek.”
“Je hoeft niet te kijken,” protesteerde Nikolai.
“Jawel, ik ben verantwoordelijk dat alle gegevens kloppen. Dat je niet zomaar wat zegt. Jongens liegen altijd over hun je-weet-wel, dat weet iedereen...”
Hij deed wat ze vroeg. Ze schreef de gegevens op.
“Denk nu maar aan de wrat met stoppelhaartjes op de kin van juffrouw Uralsky.” Ook dat was effectief.
Ze wachtten even tot de erectie was afgezakt en gingen naar de volgende ruimte: Oogmetingen.
Nikolai kon op afstand alle letters van een bord op de muur lezen. Ook kon hij zonder problemen de juiste letters onderscheiden op papieren met gekleurde stippen. Scherpe ogen, niet kleurenblind. Geen noodzaak om door te gaan naar de optometrist.
Voor de longtest moest hij op een apparaatje blazen met glazen buizen waar pingpongballetjes omhoog kwamen. Ook moet hij een grote ballon opblazen. Daarna de hoortest waarbij hij op piepjes moest reageren. Irina noteerde alles.
Het volgende onderzoek werd door een vrouw in een witte jas gedaan: Nikolai moest rechtop staan en ze bevoelde de loop van zijn ruggengraat.
“Geen scoliose,” zei ze tegen Irina, en met een blik op zijn voeten: “Geen platvoeten. Ook geen andere botafwijkingen.” Ze nam nog zijn bloeddruk op.
Ze gingen door naar de psychologe. Die was nog piepjong, hoogstens een paar jaar ouder dan Nikolai. Ze vroeg dingen over zijn gezinssituatie, hoeveel vrienden hij had, of hij elke dag ontbeet, over school, of hij wel eens was blijven zitten en tenslotte een aantal genante vragen.
En nog wel in mijn blote kont, bedacht Nikolai.
“Vriendin?”
“Nee.”
“Nachtelijke polluties?”
“Nee.”
“Hoe vaak masturbeer je dan?”
“Doe ik niet,” loog Nikolai met een vuurrode kop.
Hij zag dat Irina zorgde niets te missen. Die heeft morgen veel te vertellen aan haar vriendinnen, dacht hij nog.
De psychologe nam even zijn lul en ballen in haar hand, alsof ze ze woog.
“Ik geloof daar geen steek van,” antwoordde ze, “het ziet er op het oog allemaal goed uit, maar ik zal een aantekening maken voor de urologe. Het wordt onderzocht.”
Bij een volgende tafel zat een verpleegster die een buisje bloed aftapte. Na afloop deed ze een pleister op de plek.
“Nu ben jij ook weer gekleed,” grapte Irina. “En nou de plas.”
Ze liepen naar een ander lokaal maat pisbakken aan de wanden. Irina pakte een glazen potje en zei dat Nikolai hem voor driekwart, maar niet meer moest vullen. Ze keek oplettend toe hoe hij het vulde. Nikolai vond dat vervelend maar hij zei al niets meer. Irina deed een deksel op de pot, plakte er een etiket met Nikolai’s naam en oproepnummer op en zette het in een tray.
Een zoemer overstemde het geroezemoes in de zaal.
“Etenstijd!” riep Irina uit. “Lekker! Ik rammel!”
Ze was een beetje een mollig meisje.
Ze vertrokken naar een ander lokaal. Het was in de keldergewelven. En het geurde er heerlijk naar versgebakken brood. Er waren allerlei soorten kadetjes, vleesbeleg, alle mogelijke kazen, er was borsjtst en kefir. Koffie, thee en melk.
Nikolai ging aan een tafel bij de andere rekruten zitten. Ze keken allemaal wat somber, maar de aanblik van de rijkgevulde tafels fleurde ze zienderogen op. Irina ging bij de meisjes zitten. Die waren veel vrolijker, ze giechelden en fluisterden en de jongens vermoedden waar dat over ging. Ze vergeleken hun klemborden en mappen.
Plots stond een van de meisjes, Zhivka, op en liep naar de tafel met de jongens en zei: “We hebben jullie dingesen gemeten en vergeleken, en Chavdar heeft de kleinste, en wie de grootste heeft, zeggen we niet, dat houden we voor ons zelf. Andrei kon hem niet overeind krijgen. Ilya heeft een kromme, en Radko een rare: dik aan de onderkant en dun bovenin met een klein eikeltje.” Ze keek stralend.
“Zo, jullie hebben ons voor de mal gehouden,” zei Nikolai.
“Ja!” glunderde Zhivka.
“Ik had jullie wel door en heb gewoon niet met jullie stomme spelletje meegedaan,” zei Andrei.
De zoemer ging weer en iedereen ging terug naar de grote zaal. Irina voegde zich weer bij Nikolai en keek op haar klembord. “Maak je geen zorgen hoor. Ik heb gezegd dat je je piemel niet opgemeten wilde hebben. Ik vond het nogal gemeen van ze.”
“Maar je hebt hem wel opgemeten.”
“Voor mijn eigen plezier. Ik wou hem wel eens in volle glorie zien.” Ze glimlachte. “Nu de uithoudingstest. Op het grote plein.”
Ze gingen naar buiten en zagen dat op het D-vormige plein met pylons een ronde baan was gemaakt. Er omheen zaten een stel AVLIM’s en andere vrouwen in uniform aan tafeltjes van hun koffie te genieten.
“Eerst je hartslag opnemen,” zei Irina, “en na afloop nog een keer. Maar eerst oefeningen om je spieren warm te maken.”
Nikolai moest vijf minuten op en neer springen, daarna hinkelen rond een bloemenperkje, een paar keer op het ene been, dan het andere. Nikolai was na de pauze de eerste voor de conditietest en de AVLIMs keken naar zijn verrichtingen met geamuseerde belangstelling. Daarna op de rug, ondersteund door zijn armen, liggend fietsen. Dan een oefening waarbij hij nog steeds op zijn rug, zijn billen omhoog, ondersteund door zijn onderarmen, zijn gestrekte benen open en dicht moest doen. Dan met zijn rug op de grond een bruggetje maken.
Hij haatte gymnastiek, en dit hier zo te koop liggend al helemaal.
Irina bracht hem naar startlijn op de baan en zei dat hij in tien minuten zo snel mogelijk over de baan moest. Zij zou de afstand en de tijd in de gaten houden.
Nikolai zag dat een paar AVLIMs nu gingen staan om niets te missen. Hij liep naar de startlijn.
Irina riep: “Nu!”
Als een pijl uit de boog ging Nikolai ervandoor. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de AVLIMs hem aanmoedigden en hoorde hij ze roepen. Toch kon hij al snel het tempo niet meer volhouden.
“Doorrennen,” riep Irina.
Hij rende met verdubbelde kracht, maar al snel had hij die ook niet meer. De vrouwen aan de kant riepen en moedigden hem aan, er was er een die op haar vingers floot, maar hij kon niet meer. Irina bleef hem vanaf de zijkant bijna voortdurend aanmoedigen. Ineens zei ze dat het genoeg was. Ze gingen terug naar de beginplek.
“Iets meer dan tweeënhalve kilometer,” verklaarde Irina. “Toch niet gek.”
Nikolai haalde zijn schouders op; hij was nog steeds buiten adem.
Irina keek op haar papier: “We hebben nu bijna alles gehad. Alleen de hoofdarts nog.”
De ruimte waar de hoofdarts zat was iets beter afgeschermd dan de andere ruimtes. Het was een aparte kamer, maar de deur bleef voortdurend open staan. Geregeld stak er iemand haar hoofd om de hoek om iets te vragen. Zonder met haar bezigheden te stoppen gaf de arts antwoord.
“Eerst de achterkant maar,” zei ze en gebaarde Nikolai dichterbij te komen. “Draai je om, buk, en hou je billen uit elkaar. Verder, schiet op, sta niet zo te trutten.”
Ze pakte het formulier van Irina aan.
“Zover je kunt. Hm, geen aambeien.”
De arts zag de opmerking van de psychologe.
“O, zaadproblemen, ik zie het al...”
Ze pakte een gummihandschoen en deed glijmiddel op een vinger.
“Even de prostaat voelen.”
Ze wendde zich tot Irina en verklaarde. “Het orgaantje dat het zaadvocht afscheidt.” Irina volgde haar verrichtingen met grote ogen.
“Is in orde; normale grootte, geen verdachte bobbels. Ik zou jou wel even willen laten voelen, maar het protocol verbiedt dat.”
Ze trok de handschoen uit, en draaide Nikolai om. Ze nam zijn ballen in de hand en bevoelde ze een voor een uitgebreid en voorzichtig. Daarna pakte ze de penis en schoof de voorhuid terug.
“Geen fimose.” Ze keek weer vluchtig naar het formulier. “Hebben we alles gehad, behalve de zaadproblemen.”
“Goed, die problemen gaan we nu aanpakken.” De arts keek Nikolai aan. “Ik wil dat je nu wat sperma produceert.”
“Ja, kom nou gauw. Ik ga me hier niet aftrekken,” protesteerde Nikolai. “Dat doe ik echt niet!”
De arts pakte Nikolai’s ballen vast in een ijzeren greep, en kneep. De tranen sprongen hem in de ogen. “Ik hou je hier - al duurt het drie weken - tot je hebt gedaan wat ik vroeg.”
“Maar dat kan niet, over een week heb ik examens, en die mis ik en dan kan ik niet studeren!”
Ze kneep harder en haalde haar schouders op. “Dat is niet mijn probleem.”
Nikolai kromp ineen en piepte: “Nou, vooruit dan.”
Ze liet los. “Zou tijd worden.” Ze belde naar de laborante met de mededeling of ze een bakje wilde brengen.
Ze had de hoorn nauwelijks neergelegd of de laborante kwam al binnen, ze had een stagiaire bij zich. Ook de psychologe kwam binnen en zij had twee opzichteressen meegenomen. “We hoorden iemand tegensputteren, gaat het wel goed hier?”
De arts knikte naar ze. “Och ja, niks aan de hand. Blijf er voor de zekerheid maar even bij.”
De laborante gaf Irina een geglazuurd schaaltje. “Vang het hier maar in op.”
Door de gêne en de zeven paar ogen die op hem gericht waren, was Nikolai’s penis gekrompen tot een garnaal. Hij had een kop die bijna lichtgevend rood was. Irina boog zich weer naar hem over en fluisterde wat ze eerder ook al had gefluisterd. Het hielp een beetje, en door flink te rukken kreeg hij een forse stijve.
Het duurde even vanwege de kring vrouwen om hem heen, die iets te neutraal keken. Alleen Irina keek met onverbloemde aandacht. Toch nog onverwacht, als een niet te beheersen natuurkracht spoot hij een flinke lading in het bakje. Irina kreeg een beetje over haar vingers.
De laborante pakte het bakje aan van Irina. Nikolai en Irina kregen een tissue om zich te reinigen.
De psychologe zei tegen Nikolai: “En nu terug naar de oorspronkelijke vraag: hoe vaak trek je jezelf af.”
Met een nog steeds knalrodekop fluisterde Nikolai: “Ongeveer een keer in de week.”
“Dat kan ik niet verstaan.”
“Een keer in de week.”
“Wat is er een keer in de week?” vroeg een van de opzichteressen.
“Leg het luid en duidelijk uit,” gelastte de hoofdarts.
Nikolai schreeuwde bijna: “Ik trek me elke week af!”
De arts zei tegen de opzichteressen: “Hij is verder klaar. Maar vanwege zijn obstructie heeft hij wel een bestraffing verdiend. Niveau B1 is wel genoeg. Laten we het niet te erg maken.”
Bij verlaten van de ruimte meende Nikolai gegniffel van verschillende vrouwen achter zich te horen. De opzichteressen namen Nikolai en Irina mee naar een kelderruimte met oude gotische gewelven. Het was meer een opslagruimte, overal lagen stapels vergeelde dossiers. Nikolai zag ook een oude galg, een ijzeren maagd en heel veel kasten. Hellebaarden en zwaarden aan de wanden.
Midden in de kelder stond een eikenhouten schraag. Nikolai moest er overheen bukken en de poten stevig vasthouden.
“Je krijgt twaalf slagen met de knoet,” zei een van de vrouwen. “Op je billen. Maar je bent de derde al vandaag, en dat was genoeg lichaamsbeweging voor mij.”
Ze gaf de knoet aan Irina. “Als jij het zou willen doen…? Maar wel zo hard mogelijk. Zo te zien ben je een stevige boerenmeid dus dat moet wel lukken. Let wel op dat je zijn ballen niet raakt.”
Irina nam de knoet gretig aan en zonder te waarschuwen gaf ze Nikolai een flinke optater op zijn billen. Hij verbeet zich om niets te laten merken. Maar na de vierde slag begon hij te kreunen van de pijn en sprongen hem de tranen in de ogen. Toen ze bijna klaar was, brulde hij als een mager speenvarken.
Plots was alles afgelopen. Nikolai moest naar een kamer waar een soort tribunaal was. In het midden zat op een verhoging een oude man in officiersuniform. Hij sliep en snurkte met kleine pufjes. Ter weerszijden van hem zaten vier vrouwen. Een van hen was de hoofdarts; zij voerde het woord. Ze zei dat Nikolai was goedgekeurd en binnenkort een oproep kon verwachten. Als hij eerst nog wilde gaan studeren kon hij op de brief de gegevens voor uitstel vinden.
Hij kon zich weer aankleden. Er was koffie en thee, en broodjes. Ze moesten een tijdje wachten tot de legerbus voorreed.
In de bus hadden de meiden het hoogste woord. Ze gierden van het lachen.
Irina wierp geregeld een blik op Nikolai.
De andere jongens zeiden niks. Ook Nikolai zweeg.
De rit leek nu wel uren te duren. Het was al donker toen de bus in Chenérmerod aankwam.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?