| Gepost op dinsdag 04 oktober 2022 - 12:38 pm: | 
|
|
wil ze het ècht? een ‘slavin’ worden...
De blinden van de verduisterde kamer werden omhoog getrokken. Plotseling baadde de cel nu in het licht. Moniek knipperde met haar ogen en keek verbaasd de kamer in. Wie had ze opgetrokken? Ze wilde opstaan, maar werd onverbiddelijk aan haar gebonden staat herinnerd. Ze lag nog steeds zoals Tess haar op het bed had vastgeketend: haar benen wijd gespreid, met haar enkels aan de hoeken van het bed gekluisterd. Haar armen om haar borsten geslagen, haar polsen aan haar halsband bevestigd, die zelf weer met een ketting aan de muur was geklonken. En dus naakt.
Ze keek wat nauwkeuriger de kamer rond. Maar behalve de ruwe stenen muur naast haar was alles zwart: de wanden, de vloer, het plafond, de poef, het bed.
En leeg. Het licht, wat nu volop in haar cel scheen, kwam van een raam hoog boven haar bed. Hoewel de duisternis geweken was, was er verder niets te zien, noch te horen.
De tijd verstreek. Haar gevoel van machteloosheid en eenzaamheid werd groter en groter. Ze wilde dat iemand haar kwam verlossen, iemand met haar kwam praten. Wie dan ook. Ze wist in welke positie ze zich bevond en het doel daarvan. Ze had weinig te verwachten van bezoek. Toch verlangde ze er nu naar. En verkoos de mogelijke vernederingen en straf boven haar eenzaamheid.
Een half uur moest ze wachten. Voor haar tijdsbesef een eeuwigheid. Van ver hoorde ze het harde tikken van hakjes op de stenen vloer. Dezelfde vrouw die haar aan het bed had gekluisterd verscheen voor de glazen deur en kwam binnen. Ze bekeek Moniek aandachtig, maar zonder emotie. Zelf harmonieerde ze met haar lange zwarte haren en gekleed in een lange zwarte japon even volkomen met haar omgeving, als dat haar ondoordringbare blik paste bij het sinistere karakter van de kleine cel.
Moniek zweeg. Wat zou ze moeten zeggen? Uiteindelijk maakte Tess haar los van het bed. Haar polsen bleven echter tussen haar borsten gevouwen. Ze wachtte tot Moniek onwennig was opgestaan. Door haar dwingende blik wist Moniek dat ze haar slechts te volgen had. Tess draaide ze zich om en verliet zonder een woord te zeggen de kamer, om via dezelfde ingewikkelde weg als daarvoor naar de hal terug te lopen. Nu echter gingen ze hoger, de grote statietrap op, naar de eerste verdieping. Ze liepen over de balustrade die op de grote hal beneden uitkeek en maakten bijna een volledige ronde. Alsof ze aan iedereen getoond moest worden. Ze zag inderdaad een aantal vrouwen naar haar kijken vanuit de hal beneden... Of was haar rondgang alleen bedoeld om haar de grootsheid van het gebouw te laten ervaren? Of gewoon, om haar extra lang naakt en gebonden mee te kunnen tronen? Want zo voelde ze zich: geïmponeerd, bekeken en vernederd.
Ze verlieten uiteindelijk de balustrade om via een lange gang rechts de hoek om te gaan, een nog weer langere gang in, om tenslotte uit te komen bij een niet al te grote maar bizarre kamer. Muren, plafond en zelfs de vloer bestond geheel uit spiegels. Zo werd de kamer zelf één spiegelende ruimte met daarin alleen een enorm bad. Ze aarzelde om binnen te gaan, maar ze had geen keus. Overal waar ze keek zag ze het vernederende beeld van de naakte en gebonden vrouw die zij was. Gevolgd door verwondering en daarna bewondering. Want was dit niet wat zij had gewild?
Tess liet haar even genieten, en verwijderde daarna al haar banden. Weer werd ze alleen gelaten met een onuitgesproken opdracht. Maar dat was geen straf voor haar. Ze stapte voorzichtig het bad in. Het water geurde heerlijk naar fijne oliën. Ze liet zich langzaam erin zakken. Het was heet maar niet te heet. De koesterende warmte van het water bracht haar tot rust. Voor het eerst kon ze ontspannen in de spiegels naar zichzelf kijken, kijken hoe haar naakte beeltenis liggend in het heldere water zich boven haar aftekende.
Het water had zijn hoge temperatuur reeds lang verloren toen Tess weer binnen kwam en daar bleef staan wachten. Haastig voldeed ze aan haar woordeloze verzoek: stapte uit bad, droogde zich af en ging voor Tess staan om zich te laten inspecteren.
“Je bent een mooi meisje,” zei ze zacht en zuchtte.
“Straks komt de advocaat voor je. Vandaar het bad, vandaar het voorrecht om je te kleden. Trek dit aan.”
Kleden bleek een groot woord voor wat ze aan mocht trekken: een katoenen jurkje en sandaaltjes. Het jurkje liet haar armen en benen bloot. Van voren was het laag uitgesneden en het sloot strak om haar borsten en billen. Tess gleed keurend en langzaam met haar handen over de ruwe stof. Ze liet haar in de grote spiegel kijken. Ze zag er zowaar best leuk uit. Hoewel het jurkje heel eenvoudig was gaf het haar lichaam mooi weer. Samen met haar sandaaltjes voelde ze zich mooi en aantrekkelijk. Sexy zelfs. Of was het zelfs wat tè? De ruwe witte stof had zo weinig eh glamour, en haar billen en borsten waren zo zichtbaar dat het bijna obsceen werd. Zeker omdat haar tepels door de stof heen priemden.
Ze keek even naar haar verzorgster, maar zag tot haar verbazing een bewonderende blik. Die schrok daar zelf ook van en draaide zich abrupt om zonder iets te zeggen. Weer volgde Moniek haar, eveneens zwijgend. Weer liepen ze dezelfde gangen door, de brede balustrade rond. Om nu aan de andere kant als daarnet opnieuw een gang in te gaan, en daarna opnieuw de bocht om. Kwamen ze nu niet uit op dezelfde gang als daarnet? Maar de deur die nu voor haar werd geopend bracht haar in ieder geval in een heel andere kamer. Zodra ze daar naar binnen stapte werd de deur achter haar gesloten en hoorde ze dat de sleutel werd omgedraaid. Ze was weer alleen, maar nu opgesloten.
De kamer waarin ze zich nu bevond vormde een volstrekte tegenstelling met de vorige ruimte. Hij was smal, kaal en wit, met zeil op de vloer. In het midden stond een formica tafel met een plastic stoel er voor en erachter, met daar weer achter een tweede deur. Het licht kwam van een naakte TL lamp boven de tafel. Ze wist niet wat er van haar verwacht werd. Zitten gaan durfde ze niet. Daarom liep ze maar naar achteren, voorbij de tafel, om daar zenuwachtig en staand te gaan wachten.
Toen de deur na een kwartier geopend werd was dat toch nog onverwacht. Zeker gezien de man die nu binnen kwam, en die ze hier, ondanks wat haar verteld was, niet verwachtte. Hij was gekleed in een formeel donkergrijs streepjespak, maar het was zijn afkeurende blik en vermoeide houding die haar raakte.
Hij zuchtte diep: “Mevrouw Verboom?”
Het was gesteld als een vraag, maar antwoorden durfde ze niet. Ze keek naar de grond en knikte amper merkbaar. Hij zuchtte nogmaals diep en nam vermoeid plaats. Hij keek haar aandachtig aan en schudde afkeurend zijn hoofd. Tenslotte gebaarde hij haar om ook te gaan zitten. Schuchter voldeed ze aan zijn opdracht, met moeite haar jurkje over haar billen straktrekkend. Ze durfde hem niet aan te kijken en wilde zich het liefst zo klein mogelijk maken, opdat hij haar aanwezigheid maar zou vergeten. Ze staarde naar haar handen die zenuwachtig in haar schoot verborgen lagen.
Hij zweeg lange tijd en ze voelde zijn afkeurende blikken. Toen hij haar naam op scherpe toon nogmaals noemde, keek ze verschrikt op en zag zijn priemende kraaloogjes in haar borsten prikken.
“Mevrouw Verboom,” schraapte zijn keel, zuchtte diep en ging vervolgens monotoon verder: “Hier in volledige vrije wil aanwezig,” hij wachtte even tot ze bedeesd knikte, “tot het ondergaan van een discipline onderzoek en training. Juist ja.”
Opnieuw zuchtte hij diep en schudde misprijzend zijn hoofd. Hij keek haar nu aandachtig aan, maar zij ontweek zijn blik.
“Tsja,” sprak hij mismoedig en haalde vervolgens een formulier uit zijn attaché koffertje. Hij schraapte zijn keel en begon hardop te lezen: “Me... Vrouw... Monica Henrica Verboom.. geboren op 22 november... laat me even rekenen... hmm dus pas 27 jaar jong. Hmm ... dossiernummer 398 ... ach ach ach ... al zo veel...zo veel...”
Hij legde het formulier weer voor hem neer, zuchtte opnieuw en keek haar aan. Weer nam hij een pauze.
Om vervolgens wanhopig los te barsten: “Wat bezielt jullie meisjes toch in vredesnaam. Aardig koppie, leuk om te zien, goede manieren denk ik, nette opvoeding.... En dan, ineens, hupsakee, alles overboord.”
Hij schudde zijn hoofd en ging rechtop zitten om haar nog indringender aan te kunnen kijken. Even klonk zijn stem haast bezorgd: “Wat moeten je ouders hier wel niet van denken? Je denkt toch niet dat ze je hier voor hebben opgevoed. Verdraaid, wat ze hier van je maken maakt je erger dan een een eh ik zal het maar ronduit zeggen, een prostitué!”
Hij lachte besmuikt: “Ja, denk maar niet dat dat jurkje kan verhullen wat er hier met je gaat gebeuren. Ik weet verdraaid nog aan toe wel degelijk waarvoor ze je lijf willen gaan gebruiken, of, zo je wilt, geschikt voor maken. En textiel is daarbij niet nodig.”
Nog steeds keek ze naar beneden, maar zag door haar wimpers heen dat de advocaat zich vol afgrijzen van haar had afgewend. Nu pas durfde ze hem aan te kijken. Ze zag hoe keurig en formeel hij gekleed was. Zijn overhemd was smetteloos. Zijn pak ongetwijfeld op maat gemaakt. Ze keek hem stil aan. Uit haar ogen drupte een traan, die zijn weg vervolgde over haar wang, zonder dat ze hem weg veegde. Plotseling draaide hij zich weer om en keek haar strak aan, met zijn vinger naar haar wijzend: “En denk maar niet dat die krokodillentranen mijn blik doen verblinden. Vuilnis zijn zij die zich tot dit, dit ...Slaven hadden tenminste nog hun trots, hun eergevoel, maar hier, deze, deze ... dames,” hij spuugde het woord uit, “kiezen er zelf voor, zoeken het op, genieten er van. Walgelijk!”
De tranen stroomden nu langs haar wangen en ondanks zijn harde woorden, vertederde dit hem en deed het zijn houding verzachten.
Hij zuchtte diep voor hij verder ging: “Kom toch meiske, kom toch. Ga toch met me mee. Laat dit hier achter je. Dit is toch niets voor jou. Ik zie dat je in wezen een net meisje bent, dat zie ik zo. Dat je hier dus echt niet hoort. Je kunt nog stoppen, je kunt nog terug. Het is nog niet te laat. Zeg ja en ik zorg dat je fatsoenlijke kleding krijgt. Met mij wandel je de deur uit. Ik zorg wel voor een net baantje en een veilige plek. Geloof me, dat is geen enkel probleem.”
Haar tranen stroomden nu minder hard en ze keek hem bevreemd aan.
Hij vatte dat op als een aanmoediging en vraag naar verduidelijking: “Ja, ik ben advocaat, een respectabele advocaat, ook al zou je die in deze ambiance en gezien mijn, ben ik bang, weinig correcte taalgebruik zojuist, niet verwachten. Maar met dit, hm, bedrijf, heb ik dan ook niets te maken. Volstrekt onafhankelijk ben ik en blijf ik. Voorzitter van het plaatselijk Comité Bewaking der Goede Zeden zelfs. Daarom ben ik gevraagd om toe te zien dat een ieder hier uit eigen vrije wil verblijft. Maar mijn hemel, ik word moedeloos als ik moet toezien hoe al deze keurige beschaafde meisjes hier fris en vrolijk hun eigen ondergang tegemoet gaan. Vernederd voel ik me, hier in deze poel des verderfs aanwezig te moeten zijn. Maar ach,” hij keek hoopvol naar Moniek, “één meisje, één meisje slechts dat ik er van kan overtuigen om zich niet vrijwillig in de goot te werpen, en mijn opoffering wordt beloond.”
Met grote ogen keek ze hem aan. Hij was er echt van overtuigd dat hij haar moest redden.
“Ach meiske Monica Henrica Verboom, je bent zo mooi, zo lief. Laat dat mooie lijfje van je toch niet mishandelen, je nog reine geest niet vernederen. Laat mij je verzorgen en beschermen. Je vertroetelen. Aan niets zal het je ontbreken. In mijn handen....”
Hij keek haar met een nauwelijks verhulde begerigheid aan.
Haar tranen waren gestopt. Verbaasd keek ze hem aan. Langzaam schudde ze haar hoofd en nauwelijks hoorbaar fluisterde ze: “Maar ik wil het. En u wil ik niet.”
Verbitterd wendde hij zich af.
“Al goed, al goed. Gooi je maar te grabbel. Maak jezelf maar tot schande. Ik bid dat jouw ouders je nooit meer in aanschouw hoeven te nemen. Of zelfs maar te weten komen wat hun oogappel, hun ongetwijfeld grootste bezit zichzelf heeft aangedaan. Te weten zullen komen wàt ze hebben groot gebracht.”
Hij leunde achterover.
“Ah, ze zit daar als de zedige onschuld zelve. Maar weet dat wat ik zie. Onder dat eenvoudige jurkje. Tepels. Stijve tepels die schaamteloos door de stof heen prikken.
En weet wat ik weet. Dat zodra ik mijn rug gekeerd heb, dat zelfde jurkje even schaamteloos weer van uw lijf zal worden gescheurd. En waarvoor? Waarom? Weet ik veel waarom. Het waarom heeft nooit iets om het lijf. Haha. Niets om het lijf. Haha. Dan slaag.”
Die laatste woorden beet hij haar verbitterd toe.
“Ja, u zult worden geslagen. Gepijnigd. Gestraft. Op uw naakte billen en borsten, tepels zelfs. Ja, dezelfde tepels die nu zo schaamteloos te zien zijn. En zal het daar stoppen? Ik denk het niet. Wellust leidt tot nog meer wreedheid. Ze zullen uw dijen openen en en...”
Het leek alsof de beelden die hij haar schetste hem nu zelf te veel werden. Moedeloos schudde hij zijn hoofd.
Ze keek hem dapper aan. Het was haar keuze. Die wellust, daar koos ze voor. Die schaamteloosheid, daar was ze trots op.
Natuurlijk wekte die blik van haar zijn woede weer op: “Ach, hou je maar voor dat je het zelf verdiend hebt. Of dat ik overdrijf. Onzin, meiske, onzin!”
Om daarna weer met zachte stem op haar in te praten.
“Weet je wel wat pijn is? Weet je wel wat ze hier werkelijk met je doen? Dat is niets voor zo’n lief kind als jij. Geloof me. Ik ben hier om je te helpen. Je te beschermen. En dat is oh zo nodig!”
Hij pakte een stapel papieren uit zijn attaché koffertje en legde ze voor Moniek neer op tafel. Deze keek, door haar weer opgewelde tranen verdwaasd naar de getypte vellen.
“Hier! Hier staat het. Wat er allemaal gebeurt, waar je allemaal toestemming voor geeft. Geseling met de zweep, de roe, de stok, de cane, paddle en tawse, wat dat ook allemaal moge zijn. Allemaal, je geeft er allemaal toestemming voor. En reken maar dat men ze op je zullen gebruiken, verdiend dan wel onverdiend. Ze staan op het programma, en je kunt er een eed op doen dat je ze allemaal zult voelen.”
Hij wees elke keer dat hij een verschrikking noemde driftig op de papieren voor haar. Schoof toen weer naar achteren en vervolgde verontwaardigd, toen zij niet reageerde: “En die zedige maniertjes die je hier nu ten toon spreidt, je weet zelf drommels goed hoe misplaatst die zijn. Je geeft ze letterlijk toestemming om je zoals ze dat zo fraai noemen ‘te nemen’. Mannen, vrouwen, zowel van voren als van achteren.”
Hij liet een lange stilte vallen, maar hem aankijken durfde ze niet meer.
Hij zuchtte diep toen hij verder ging, maar zijn toon was nu ronduit cynisch geworden: “En jij, jij... Je zult je mooie beentjes voor hen spreiden, je kont opheffen en je mond voor hen openen. En denk niet dat je het slechts willoos hoeft te ondergaan. Oh nee, ze zullen van je eisen dat je niet alleen jezelf aanbiedt, maar ook zelf het initiatief daarvoor neemt.”
Keek ze alsof ze hem niet geloofde? Hij dacht in ieder geval van wel. En schakelde weer over op zijn beleefde voorkomende toon.
“Ha, u gelooft mij niet. Goed, dan zal ik u het bewijzen. Hier, hier staat het!”
Hij pakte de papieren van tafel en zocht de desbetreffende passage, die hij hardop voorlas: “De cliënte zal, wanneer zij door het Instituut daartoe bevel wordt gegeven, desgewenst alle seksuele handelingen verrichten ten dienste van alle personen die daarvoor door Het Instituut worden aangewezen. Zij dient deze seksuele handelingen niet alleen volstrekt volgens de aanwijzingen te verrichten, maar ook in de door het Instituut op dat moment gewenste instelling, houding, en initiatief. Lijdzaam maar desgewenst ook met enthousiasme, inzet en volledige overgave. Kortom, de cliënte dient onvoorwaardelijk aan alle directe en indirecte wensen van de door het Instituut aangewezen personen te voldoen.”
Triomfantelijk gooide hij de papieren weer voor haar neer. Ze keek er niet begrijpend en ongelovig naar.
“Je verkoopt niet alleen je lichaam, maar ook je ziel.”
Zijn sardonische lach veranderde in een tedere glimlach, toen hij de verwarring bij het meisje weer zag toenemen, en daarmee zijn kansen op persoonlijk succes.
“Kijk toch meisje Monica, het is allemaal echt waar. Je wil is dan van hen. Je bent er gewoon niet meer, je zèlf is verdwenen, je verandert in nog weer een, en ik zeg het met nadruk: héél onbetekenend ... speeltje.
Begrijp dat toch. Het staat er, echt. Kom toch met me mee? Mìj kun je vertrouwen.”
De laatste vraag stelde hij fel en indringend, en reikte daarbij uitnodigend zijn hand naar haar uit. Moniek kromp bij dat gebaar echter ineen alsof die hand hard naar haar had uitgehaald.
Even was het stil. Toen schoot de advocaat met een niet vermoede snelheid overeind, om de tafel heen. Hij pakte haar bij haar schouders en trok haar, terwijl hij haar heen en weer schudde, overeind. Toen ze rechtop stond, greep hij haar bij haar haar en trok haar hoofd naar zich toe. Ze moest hem nu wel aankijken, wat ze deed met grote bange ogen.
Zijn ogen bracht hij vlak bij de hare en siste haar vol woede toe: “Slet, je bent een hoerige slet. Laten ze je maar neuken, laten ze je maar slaan, schreeuw maar lekker van de pijn. Aan mij heeft het niet gelegen. Ik heb mijn werk gedaan. En afmaken zal ik dat ook. Maar verdiend heb je dat niet.”
Even haalde hij adem en liet haar haar los. Maar hij bleef haar woedend en minachtend aankijken waarbij ze zich niet van hem af durfde te wenden.
“Hoe verdwaasd was ik om niet in te zien dat je niets liever doet dan jezelf te prostitueren. Dat je niets liever doet dan je te laten martelen. Dat je nu al verlangt naar de pijn en het genot. Dat, terwijl je hier, hier! tegenover een rechtschapen man staat. Ah, ik wed dat je je nu al zit op te geilen. Dat het geil al in je volstroomt. Ha, ze hoeven je niet eens te bevelen. Bah, ik walg van jou en je soort.”
Hij duwde haar nu van zich af en greep haar bij haar arm om haar vervolgens naar de tweede deur te slepen. Hij opende deze en smeet haar naar binnen. Ze viel op haar knieën en bleef bang en stil op de grond liggen. Zelf bleef hij hijgend staan. Langzaam zakte zijn woede. Hij draaide zich om en pakte de papieren van de tafel en een pen, en keerde naar haar terug.
Hij zwaaide met de papieren terwijl tegen haar sprak: “Hier, lees ze, lees ze maar goed. Ik laat je hier alleen en doe de deur op slot. Niemand zal naar binnen komen, niemand om je over te halen om te tekenen.”
Nog één keer deed hij een poging haar te overtuigen. Zijn woede was verdwenen, zijn toon streng en beslist.
“Lees. Denk na. Beslis zelf. Weet wat ik je gezegd heb. Weet dat dat de waarheid is.
Als je niet ondertekent dan kom ik terug, dan kàn je nog met me mee.
Maar weiger je dan ook dat, weet dan dat je door hèn hier op straat wordt geschopt. In dat onzedelijke jurkje van je. En dan is er helemaal niemand meer die voor je zorgen zal.
Maar als je wel getekend hebt...”
Hij schudde vertwijfeld zijn hoofd. Wat er dan zou gebeuren liet zich raden. Zonder een antwoord af te wachten sloeg de advocaat de deur dicht en draaide hem op slot.
Weer was ze alleen.
Nu pas keek ze om zich heen. Het was een klein kamertje, overal wit, overal kaal beton. Het enige meubilair werd gevormd door een houten plank langs één van de wanden die dienst deed als bankje. Stil stond ze op en verzamelde datgene wat hij haar had toegegooid.
Lang bleef ze verdwaasd voor zich uit staren. Om ten slotte verstrooid de papieren op het bankje te gaan zitten lezen.
En tekende.
waar het zich allemaal afspeelde:
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 | | Kostschool Slavinnen | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | 682 blz. | | hardcover de luxe: € 25,00 |
|
reeds leverbaar!
wordt altijd verzonden naar pickup punt
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?