| Gepost op dinsdag 23 augustus 2022 - 01:10 am: | 
|
| Ons momentje in de nacht  
Samen op afstand
Ik scroll terug in mijn agenda om te zien wanneer ik je voor het laatst zag. We zijn naar elkaar toegegroeid als vrienden. We vinden dezelfde dingen leuk, praten graag en gaan zodra het kan een dagje uit. Dat doen we wel. Het is weken geleden inmiddels, maar toch. Je hebt geen tijd. Ik ook niet. Op de één of andere manier komt het nooit goed uit. En dan hebben we nog dat andere probleem. Het lukt ons niet om nu te doen wat we willen. We worden opgeslokt door ons leven, werk en onze studie. We worden tegengehouden door zaken waar we geen invloed op hebben. Dingen die eerst moeten gebeuren. Dingen die ons tegenhouden om in elkaar verstrengeld te raken en elkaar simpelweg lief te hebben.
Dat is niet erg. Zo gaat het leven. Ook al hebben we nu geen tijd en ruimte, hebben we later nog tijd genoeg, mocht het zo zijn. Maar verdomme, wat vind ik je leuk. Wat zet je mijn hoofd op z'n kop als ik je op je strenge manier hoor spreken. Ondeugend en serieus tegelijkertijd. Lief en gemeen. Hard en toch zacht, want zo ben je. Gelukkig heb ik mijn gedachten, mijn fantasie. Die gebruik ik om bij je te zijn. Want hoe je het ook wendt of keert, iedere vezel in mijn lijf wil jou voelen en gehoorzamen.
In mijn hoofd haal ik het gevoel van je grote sterke handen terug. Met die handen heb je me gestreeld, geslagen, vastgebonden en zelfs geknepen. Soms probeer ik met mijn eigen handen dat gevoel na te bootsen. Ik sluit mijn ogen, leg mijn handen rond mijn keel en knijp. Steeds iets strakker sluiten mijn vingers zich rond mijn hals... maar het lukt niet. Al snel verlies ik mijn grip. Mijn eigen vingers om mijn keel voelen niet hetzelfde. Ik wil jou.
Soms help je me. In het holst van de nacht zeg je zacht wat ik moet doen. Wonder boven wonder gehoorzaam ik ook nog zonder te protesteren. Althans, meestal dan. Op de één of andere manier is er een ritme gekomen in ons ritueel. We bespreken de dag, de laatste nieuwtjes en laten we hier en daar kleine stukjes van onze muurtjes naar benden tuimelen. Ik leer je als ik je zie natuurlijk veel meer kennen, maar zo aan de telefoon krijg ik ook wat van je mee. Kleine stukjes steen. Af en toe maar een kiezel. Het verstilt. We hebben gezegd wat we moesten zeggen. Één blik in de camera is genoeg. En dan...Dan komt de lust. Mijn hartslag stijgt. "Pak 'm maar", zeg jij.
Meer hoef ik niet te horen, ik weet wat ik moet doen.
Vaak ligt mijn satisfyer al klaar. Je moppert liefkozend op me als ik mijn favoriete speeltje niet heb opgeladen. Dat gebeurt gelukkig niet vaak. Al snel heb ik blindelings het juiste knopje gevonden en sla ik de dekens stevig om me heen. Nog een kussen er op voor de zekerheid. Het geluid van nachtelijke telefoontjes verdoezelen als thuiswonende student is één ding, maar een speeltje is een tweede. Dan moet ik op mijn lip bijten. Zachte kreuntjes, niet te hard. Hij moet er af als ik te hard kreun. Niet van jou, maar van mij.
Al snel verschijnen er blosjes op mijn wangen. Ik kijk naar je. Je glinsterende ogen, je ondeugende lach. Ik denk aan je sterke handen als ik onder mijn dekens en kussen mijn satisfyer op mijn clit duw. Soms zet ik 'm harder of zachter, soms draai ik hem even. Op de één of andere manier heb je het altijd door wanneer ik er bijna ben. "Doorgaan", zeg je. Daar achteraan volgt bijna altijd een koosnaampje. De spanning stijgt. Ik ben al lang vergeten om op mijn lip te bijten en ik heb het warm, dus dat kussen heb ik alweer weggeduwd.
"Kom maar meisje", zeg je. "Kom maar voor me."
Ik weet niet hoe je het doet, maar zonder jou kom ik altijd minder goed klaar. Porno, erotische literatuur, mijn eigen fantasie... Niets werkt zo goed als jouw stem die mij beveelt voor jou te komen. Misschien omdat het voor jou is. Omdat ik voor jou wil komen. Voor jou wil ik heel veel doen, maar komen wil ik zeker. Dus ik kom.
Ik kreun. Ik grijp met mijn hand de dekens en klamp me vast. Ik voel bijna je sterke handen rond mijn keel en je lijf tegen me aangedrukt. Ik voel je bijna. Je sterke handen, je warme adem die zachte onzichtbare wolkjes tegen mijn nek blaast, de zachte huid van je grote rug waar ik me aan vastklamp. En dan is het weer voorbij. Je bent weer weg uit mijn armen. "Goed zo meisje." Ik lach, puf uit, klets soms nog even. En dan moeten we gaan slapen om de volgende dag weer klaar te staan voor ons drukke leven, ons werk en onze studies. Ik heb geen tijd. Jij ook niet. Maar om deze momentjes samen te zijn op afstand, maken we vaak gewoon tijd. Heel even, in het holst van de nacht.
Met een tevreden glimlach,
Sluit ik mijn ogen,
Droom over sterke handen.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?