Juffrouw V leidt, Sophie helpt
Gisteren had Bernhard haar in bezit genomen.
Ze had van Geertruida, Bernhards slavin gehoord hoe het bij Anthony was gegaan: precies zo als zijzelf het gewend was bij haar eigen meester. Waar zijzelf ook getuige van was geweest bij Bernhard en Geertruida thuis, met als enige, nou ja: grote verschil, dat háár straf werd ingeleid door een soort van ruzie tussen meester en slavin.
En omdat ze veel met Bernhard had overlegd over de veiling vond ze het heel passend om nu ook zo door hem ‘behandeld’ te worden. En om daarvoor dus zelf het initiatief te nemen. Buitengewoon ongewoon gedrag voor een slavin, maar waarom ook niet? Ze werd immers amper als dusdanig gezien.
Dus was ze na een korte begroeting naar de lage fauteuil gelopen om daarop neer te knielen, haar slip naar beneden te trekken, zich over de rug van de fauteuil te draperen en haar benen te spreiden.
Natuurlijk schoot Bernhard in de lach bij haar vertoning.
“Wil je hetzelfde recept als mijn vrouw?” vroeg hij verbaasd.
Het antwoord was natuurlijk ‘ja’, maar ze zei niets. Dat had Geertruida immers ook niet gedaan.
Gelukkig begreep Bernhard haar zwijgzame hint.
“Hmm, ja dus. Maar je bent haar niet, dus krijg je niet met de cane, maar met de taws.”
Dat klonk minder erg. Gelukkig, want met de cane had ze een nogal traumatische ervaring gehad op de Kostschool. Maar ze hield zich braaf stil.
“Hoeveel Juliette?”
“Twaalf meneer.”
Zo kreeg ze dus dezelfde behandeling als Geertruida, bijna.
Die eerst klap kwam hard aan. Foei, de taws was dan wel geen cane, maar was erg genoeg.
Geertruida had geschreeuwd, dus mocht zij ook. Geertruida was blijven liggen, dus zij ook. Ze wist dat Bernhard elke keer zou wachten totdat ze weer stil lag. Eerst had ze de neiging om dat zo snel mogelijk te doen, maar al snel merkte ze dat wat extra tijd welkom was. Maar dat leidde dan weer tot uitstel bij haar, wat ook niet slim was.
Totdat ze halverwege waren. Toen maakte het haar helemaal niet meer uit.
Ze schreeuwde, trappelde en schudde.
Mijn god, dit was erg. Waarom had ze in godsnaam om twaalf gevraagd?
Tot ze merkte dat er niets meer gebeurde. Het was voorbij. Ze had het overleefd.
Met gloeiende billen stond ze op, en stapte ze uit haar slipje.
Maar in tegenstelling tot toen bij Geertruida nodigde Bernhard haar uit om naast hem op de sofa te kruipen. Daar was het dat ze getroost werd. En vertelde hij haar dat ze trots op zichzelf mocht zijn. Dat was ze, maar welke rol had ze nu eigenlijk gespeeld? Niet die van slavin, of toch wel....
De volgende ochtend, vandaag dus, had Juffrouw V haar ontboden.
Zou ook zij na afloop trots op haar zijn?
“U heeft me gekocht mevrouw...” begon ze aarzelend.
“Juffrouw.”
“Juffrouw, excuus.”
“En jij vraagt je af waarom ik je gekocht heb?”
“U heeft me toch al eh, u en de Directeur. Ik bedoel, ik ben van hem, en eh”
“Dus je vindt dat ik je niet had hoeven kopen, omdat ik je zo kan krijgen, gratis.”
“Eh, zo bedoel ik het niet.”
“Wat bedoel je dan wel?”
“U heeft heel veel voor mij geboden Juffrouw. Meer kan niet.”
“Ah, dus het gaat erom waarom ik niet op anderen heb geboden?”
“Nee, nou eh...”
“Nou zeg het maar gewoon?”
“Waarom ik?”
“Heb je echt geen idee?”
Nu begon ze echt te blozen. Wat dat had ze wel degelijk: een idee. Maar het was een bizar idee. Gewoon maar zeggen dan.
Doe maar, knikte Juffrouw V.
“Dora is uw gecertificeerde dienstmeisje. Eh was dat, want nu ga ik over haar. En ik hou van haar. En Dora weet nog niet wat ze echt voelt. En u houdt van vrouwen. Misschien wilt u mij? En dat wilt u dan niet vragen aan de Directeur? Want ik ben van hem.
Ik praat te veel.”
“Kan dat als ik het je vraag?”
Nee, dat was raar. Toch voelde het zo.
“Ik ben je aan het plagen, Juliette. Aan de ene kant ben je reuze goed in het organiseren, contacten leggen, met mensen om te gaan. Een echte mevrouw. Maar als je uit je comfort zone gehaald wordt, ben je meteen weer dat onzekere meisje. Daar ben ik persoonlijk nogal dol op, vooral als het om volwassen vrouwen gaat. Daarom provoceer ik je. Stangen, noemen de kostschoolmeisjes dat.”
Juliette had even tijd nodig om te laten bezinken wat ze had gezegd. Dat provoceren, ja, dat klopte wel. Maar dat ze dol was op het onzekere meisje dat zij dus was? Maar Juffrouw V had al een meisje.
“En Sophie dan?”
“Sophie is mijn slavin, dat weet je. Ze is inderdaad nog jong. Maar is je niet iets opgevallen aan haar?”
“Ze is wat teruggetrokken. De meiden denken dat ze een spion voor u is.”
“Zo, denken ze dat? Hmm, spioneren zou ik het niet noemen. Maar ze ziet veel en ze voelt wat er echt gaande is. En sfeer is alles voor de Kostschool. Als die goed is kan en mag alles, als die slecht is houdt alles op. Daarom was het ook zo’n goed idee van de Klasse-Oudste om haar te ontslaan van haar verplichting als Mentor. Maar is dat het antwoord op je vraag?”
Juliette wist het niet. Wat was eigenlijk haar vraag geweest?
“Sophie heeft iets moois in zich wat ik ook in jou herken: de kwetsbaarheid van een slavin. Sophie is passief. Ze ondergaat alles. Als je het goed doet als meesteres bloeit ze op en geniet, als het mis gaat wordt ze verdrietig en kwijnt weg. Maar ze zal nooit in opstand komen.”
Juffrouw V keek haar nu op een heel intense manier aan.
Ze kreeg een kop als vuur. Ze wist haar vraag en het antwoord daarop: waarom zij.
“Ik ben als Sophie...”
“Kom in mijn armen, meisje.”
En met Juliette in haar armen begon ze te vertellen: “Als slavin ben je net zo als Sophie: passief, introvert, intens. Je bent één en al gevoel. Je voegt je naadloos naar wat je wordt opgelegd. Het leven op de Kostschool, mijn terreur tijdens je bijles.”
Juliette keek haar verbaasd aan. Terreur. Oh ja, toen in de bibliotheek toen alle meisjes weggestuurd waren. Ze was gewoon een vlijtige leerling geworden.
“Zelfs toen ik je dwong om weer een Mevrouw te worden accepteerde je dat en werd weer mevrouw van Waardenburg en wist dat te combineren met je kostschoolleven: het straffen van Dora door Marjan.”
Nu Juffrouw V dat zo samenvatte realiseerde ze zich hoe bijzonder dat was geweest. En hoe ze uiteindelijk, hoe onzeker ze zich soms ook had gevoeld, had genoten van al die rollen die ze mocht spelen. Nee, correctie, personages die ze mocht zijn. Gistermiddag nog met Bernhard. Had ze zich niet precies zo gedragen zoals ze verwachtte dat Bernhard het wilde? De les die ze geleerd had toen ze bij hen thuis was?
En de avond daarvoor, de ontmaagde schone door een gepassioneerde echtgenoot. Zo had het gevoeld, met Anthony en al die bruidsmeisjes om haar heen.
“Ik weet dat je nog zoekende bent, Juliette, in je rol als slavin. Je Meester heeft het laten gaan. Die weet er eerlijk gezegd ook niet zo goed raad mee. Ik wel. En misschien heb ik te lang gewacht met ingrijpen. Nee, Juliette, je wordt niet mijn slavin. Maar ik leer je wel om het te zijn.”
“Wilt u dat echt?”
Juffrouw V knikte instemmend.
“Je zit nog met een vraag over je Meester. Jij hebt het hem gevraagd om dat te worden, jouw Meester, nietwaar.”
Juliette knikte.
“En hij heeft toegestemd.”
Opnieuw bloosde Juliette. Had hij dat wel?
“Ehh hij zei toen ‘misschien’.”
“En daarna heeft hij gezegd dat je officieel zijn slavin zou worden. Van het Genootschap zelfs. Daar was ik zelf bij. Maar hij is er niet meer op teruggekomen, nietwaar?”
Juliette knikte opnieuw.
“Hij heeft wel opgetreden toen ik eh bezig was met Dora. Hij gaf aan Dora de opdracht om te onderzoeken of ik nog maagd was.”
“Om je maagdelijkheid bij opbod te laten verkopen. Het is dat die verkoop pro-deo was, maar anders...
Hmm, uiteindelijk moet je een andere Meester krijgen. Nee, geen Meesteres, daarvoor ben je te bi. Vind je het goed dat ik daar het initiatief voor neem, Juliette? En ja, daarvoor heb ik je toestemming nodig. Maar laat het maar gewoon onder ons blijven. For the time being is de Directeur prima als jouw Meester.”
“U bent veel te lief voor mij Juffrouw V.”
“Leer je ook eens mijn andere kant kennen, meisje.
Maar tijd voor iets anders. Ik had net al gezegd dat die passieve kant van je als slavin, dat ik die zo mooi vind. Net zoals mijn Sophie dus. Die kant van je ga ik samen met jou vormgeven. En Sophie gaat je daarbij helpen.”
Juffrouw V pakte de kamerbel die naast haar op een tafeltje lag en klingelde er mee. Onmiddellijk kwam Sophie uit de slaapkamer te voorschijn. Ze was naakt.
“Maak jij haar even gereed voor de Gor lessen, Sophie.” * (zie voetnoot)
“Jawel mevrouw.”
“Zie je, Juliette, zij mag dat wel tegen me zeggen: ‘mevrouw’. Omdat ze mijn slavin is. Voor ieder ander is en blijft het ‘juffrouw’. Maar omdat je nu in feite ook even mijn slavin bent, is het ook voor jou ‘mevrouw’. Ja kijk maar verbaasd, dat had je zonet eigenlijk ook al gemogen omdat ik je gekocht heb tijdens de veiling, maar ik vond het belangrijk dat je het verschil zou voelen. Als een eer dus om mij als Mevrouw te mogen aanspreken. Maar nooit met Meesteres, want dat vind ik vreselijk klinken.”
“U bent te goed voor mij. Mevrouw. Dank u wel. Mevrouw.”
“Zo is het wel weer genoeg, Juliette. Kom, Dora, kleed haar uit, wil je. Dan gaan we haar drie posities leren.”
Dora vond het duidelijk heel erg leuk om Juliette uit te kleden. Ze had daarbij geen enkele haast: elk kledingstuk werd zorgvuldig opgebouwd en op tafel gelegd. Toch duurde het niet lang of ook Juliette naakt stond voor Juffrouw V.
“We gaan je dus drie Gor posities leren. Als een meester je zo’n opdracht geeft neem je die positie meteen aan. Hij wijst normaliter waar dat moet, maar doet hij dat niet, dan doe je dat vlak voor hem.
Sophie doet het voor en jij volgt haar voorbeeld. Schuin naast elkaar en naar mij toe gericht zodat je goed kunt zien welke positie Sophie aanneemt.
Sophie: ‘nederig knielen’.”
Onmiddellijk gehoorzaamde Sophie en volgde Juliette haar voorbeeld. Beide keken ze Juffrouw V nu nederig aan.
“‘Nederig knielen’ is een heel introverte positie. Zodra je merkt dat ik je niet langer aankijk, doe je dat zelf ook niet meer. Je houdt je ogen dan geloken en bent geheel in jezelf gekeerd. Zo wacht je net zolang tot ik je weer aanspreek, of je aanraak.
Gor posities zijn er om je onderdanigheid te tonen. ‘Nederig knielen’ is daarvan de meest passieve.
Dora: ‘gereed maken’.”
Onmiddellijk knielde Dora voor Juffrouw V neer, kont omhoog, knieën wijd uit elkaar en tenen tegen elkaar aan, op haar ellebogen steunend en met haar hoofd tegen haar handen.
Met moeite volgde Juliette haar voorbeeld. Deze was best lastig. Ze voelde zich kwetsbaar met haar billen zo hoog in de lucht. Eigenlijk wist ze wel waarvoor hij bedoeld was. En gek genoeg wist ze nu niet of ze daar nu naar verlangde of dat ze het vreesde. ‘Beide,’ dacht ze, ‘het is beide.’
Juffrouw V ging nu achter hen staan. Ook nu lagen ze in een V-vorm gedrapeerd, met daartussenin Juffrouw V. Met duidelijk veel plezier gaf ze eerst Sophie een harde klap op haar billen, en daarna Juliette. Er volgden er nog vijf voor beide.
Zowel Sophie als Juliette hapten bij elke klap naar adem, maar het lukte hen beide om het daarbij te laten. Eigenlijk had Juffrouw V nog wel even door mogen gaan, want het was heerlijk om zo afwisselend gestraft te worden. Steeds die pijnreactie van de ander, direct gevolgd door je eigen pijn, dat vormde een opwindende cadans.
Juffrouw liet hen nog even liggen en schonk zichzelf een glaasje in.
“Meestal wacht ik veel langer voor ik straf. Je weet dan nooit òf je gestraft gaat worden en zo ja, wanneer, laat staan hoe erg. Heel effectief.”
Ja, dat snapten de meisjes wel.
“Goed, dames, de laatste houding. Eerst staan. Goed zo. En bij de laatste positie mag Juliette eerst nog even terzijde blijven staan om goed te kunnen kijken wat er gebeurt.
Sophie: ‘volgen’.”
Sophie legde haar handen op haar rug en boog diep voorover.
“In deze houding kan ik je laten wachten, maar je weet dat je me uiteindelijk moet volgen. Dat is maar goed ook want erg lang hou je het zo niet vol.”
Juffrouw V legde haar hand op Sophies hoofd en begon te lopen. Sophie volgde. Het was duidelijk dat ze dit vaker gedaan had, want het lukte haar om contact met Juffrouw hand te houden. Maar na een paar passen pakte mevrouw haar bij haar haren, zodat het een stuk gemakkelijker werd. Zo werd ze geleid naar achter de grote sofa in de kamer, waarop ze op deze manier moeiteloos over heen gelegd werd.
“Kijk, zo vervoer je dus een slavin: elegant en handig. Nu jij Juliette.”
Dat ging natuurlijk een stuk moeilijker. Ze was lang zo lenig niet als Sophie en had moeite om stil te blijven staan, laat staan om te volgen. Maar uiteindelijk belandde ze naast Sophie en het verbaasde haar hoe goed Juffrouw V haar had geleid, want ze lagen niet alleen beide voorover maar ook nog dicht tegen elkaar aan.
“Zo, wat zullen we met deze slavinnen doen,” hoorde ze Juffrouw V spottend zeggen.
Pats op haar billen voor haar, pats voor Sophie.
“Een spanking?” nog twee klappen.
“Of verwennen?” waarbij haar handen in tussen de benen van beide meisjes verdwenen.
“Beide mevrouw,” antwoordde Sophie zonder aarzeling.
Tsja, toen kon Juliette niet uitblijven: “Alstublieft mevrouw.”
En zo waar, ze voldeed aan hun verzoek. Alleen maakte ze het zichzelf nu gemakkelijk. Eerst de spanking voor Sophie en Juliette. En niet met haar hand, zoals zonet, maar met iets veel harders wat behoorlijk kletste. Met een strap, leerde ze later: een dubbelgeslagen riem in feite, en minder erg dan de taws van Bernhard gisteren.
Oei, toch bleek het al snel echt wel een pittige bestraffing voor Juliette. Eerst de harde klap op haar eigen billen, daarna bij de klap die Sophie kreeg voor haar als extra’tje een ‘kus’ van de strap. Daar waar Sophie geen kik gaf en na elke slag direct mevrouw bedankte, kon Juliette haar schreeuwen niet inhouden. Om daarna met moeite een “Dankuwel Mevrouw” te stamelen.
Bij het daaropvolgende klaarmaken mocht Sophie eerst. Die bleef nu echter helemaal niet stil. Blijkbaar wilde Juffrouw V het zo. Zo kon Juliette in ieder geval heerlijk meegenieten en merkte ze dat ze er ook zelf opgewonden van werd. Zodat toen Juffrouw V zich over haar ontfermde het bij haar veel te snel ging. Misschien gelukkig maar. Want toen ze kwam was dat in stilte: voor Juliette was klaargemaakt worden nog steeds eh ... tè intiem.
Ja, ze had nog heel wat te leren, als slavin, wist ze.
Maar trots op haar was Juffrouw V wel degelijk.
* Gor is een Fantasy wereld van John Norman waarin alle vrouwen eigendom zijn van mannen. Op zich niet interessant ware het niet dat hij houdingen voor slavinnen beschrijft. Die zijn een eigen leven gaan leiden binnen het sm wereldje. De Gor namen zelf vind ik echter maar niks.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages Kostschool: herzien - opent in nieuw tabblad
lijst met personages Genootschap - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?