| Gepost op maandag 02 mei 2005 - 09:56 pm: | 
|
|
Een bijzondere baan als studiebegeleidster
Een advertentie in een regionaal dagblad had mijn aandacht getrokken. Ondanks dat ik geprobeerd had om het opzij te zetten liet het me maar niet los. Er werd een studiebegeleidster gezocht op een particuliere school, de voornaamste taken waren de prestaties met studenten bespreken en studenten motiveren. De uren spraken me ook aan, net geen full time baan dus voldoende vrijheid om te genieten van de dagen dat ik niet hoefde te werken. Ik bekeek de advertentie nog eens, er was iets waardoor de advertentie mijn aandacht bleef trekken maar ik kon mijn vinger er niet goed opleggen. Ik besloot het erop te wagen, het was toch altijd nog maar de vraag of ik uberhaupt zo worden uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek.
Het schrijven van de brief nam veel meer tijd in beslag dan ik eigenlijk had gepland, ik voelde me bijna een naief onzeker meisje terwijl ik toch een behoorlijke werkervaring had om op terug te vallen. Maar ergens had ik het gevoel dat er hier iets anders van me werd verwacht dan het soort ervaring dat ik opgedaan had in de afgelopen jaren. De brief deed ik 's avonds laat op de bus, die nacht had ik een woelige nacht.
Ik lag maar te draaien en werd diverse keren wakker van mijn eigen rare dromen. Eén keer zelfs droomde ik dat de school er een geheel eigen visie op discipline op nahield, iets dat voor mij niet te combineren was met iets zakelijks als werk. De volgende morgen was ik al vroeg wakker, weer een dag zonder echte besteding op het programma.
Ik bleef nog een tijd in bed liggen, besloot toen om eens in mijn kast te kijken of ik eigenlijk wel representatieve kleding had, stel dat ik toch zou worden uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek...
Een uur later lag mijn bed vol rokjes en truitjes maar weinig dat naar mijn zin was. Mijn besluit was snel genomen, ik ging winkelen vandaag!
Na een lange douche stapte ik in een comfortabele spijkerbroek met wijdvallende bloes, in de stad dronk ik eerst in alle rust een kop koffie terwijl ik nadacht welke winkels in aanmerking kwamen voor een bezoekje. Het moest representatief zijn maar niet te truttig, modern maar niet te modern, stijlvol maar niet stijfjes. Kortom..ik zou hier nog een hele kluif aan hebben vandaag. Diverse winkels passeerden de revue, de kleding die ik tegenkwam sprak me wel aan maar was net niet wat ik zocht.
In één van de winkels sloeg mijn hart een keertje over toen ik diverse korte schoolrokjes zag hangen, mijn fantasie nam een loopje met me en in gedachten zag ik een school vol schoolmeisjes, geheel gekleed naar de laatste mode.. met ultra korte schoolrokjes, strakke truitjes waaronder de navelpiercings zichtbaar waren, witte bloesjes eroverheen geknoopt om één en ander toch nog wat te camoufleren.
Ik schrok op uit mijn gedachten toen tot me doordrong dat een verkoopster me had aangesproken. Ze vroeg me of ik kon vinden wat ik zocht, ik wierp een vluchtige blik op de schoolrokjes en liet me verleiden door er twee te kopen. Vervolgens vroeg ik de verkoopster of ze iets representatiefs hadden, in korte tijd had ze een aantal ensembles bij elkaar gezocht die precies aansloten op wat ik in gedachten had.
Opgelucht verliet ik de winkel, onderweg nam ik een lekker broodje mee voor de lunch thuis en daar kroop ik achter de pc om mijn CV nog eens door te lopen. Ik wilde toch wel goed voorbereid zijn op het gesprek .... plotseling realiseerde ik me dat ik helemaal nog niet wist of er wel een gesprek zou plaatsvinden. Snel stond ik op en controleerde de brievenbus, een witte envelop met een sierlijk logo dat ik herkende uit de advertentie liet mijn hart sneller kloppen. Ik maakte de envelop open, haalde diep adem en bekeek de brief. Een uitnodiging! Voor morgen...morgen al!
Onrustig liep ik heen en weer, twijfels sloegen toe. Wilde ik dit wel? Was ik wel toe aan een nieuwe baan? Was dit wel het soort werk dat ik wilde gaan doen? Waar was het eigenlijk? Ik bekeek het adres, een straat in dezelfde stad als mijn appartement. Dat kon al niet moeilijk zijn. Ik legde de brief naast me neer, dat zou ik vanavond wel uitzoeken.
De rest van de middag besteedde ik aan een goed boek, een paar films die ik nog niet had afgekeken, het klaarleggen van mijn kleren voor de volgende ochtend en het uitzoeken van de route. Dat laatste leverde een probleem op toen mijn pc vastsloeg net voor ik de complete route had kunnen uitprinten. Gelukkig had ik wel het adres gezien en ik wist ongeveer wel waar dit was, dat loste ik morgen wel op.
Die avond ging ik op tijd naar bed, ik wilde goed uitgerust zijn voor het gesprek de volgende dag. Opnieuw een onrustige nacht, brutale schoolmeisjes in korte rokjes maakten mijn leven onmogelijk. Totaal geradbraakt werd ik wakker van de schelle piep van de wekker, bij de eerste piep al wist ik waarom de wekker afliep. Vlug stond ik op, werkte het hele ochtendritueel af, dronk een halve kop koffie en snelde me naar buiten. Het was een zonnige ochtend en ik besloot de fiets te pakken, het was niet ver hiervandaan en met alle éénrichtingswegen was de fiets toch altijd nog het meest praktische vervoermiddel.
Na een half uur fietsen sloeg de onrust toe, het zou hier toch ergens moeten zijn. Ik probeerde de route die de avond daarvoor op mijn beeldscherm had gestaan voor de geest te halen maar kon me net niet voldoende details voor de geest halen. Inmiddels was ik al 5 minuten te laat, 5 minuten werden 10 minuten en na een kwartier had ik het gevonden.
Ik zette snel mijn fiets op slot en belde aan. Een vrouwenstem vroeg wie ik was, ik meldde waarvoor ik kwam en de deur werd geopend. Eenmaal binnen bevond ik mij in een enorm imponerende hal, voor me een hoge glazen wand waarachter een brede trap zichtbaar, naast me een kleine nis waarachter zich een garderobe bevond. Aan de linkerkant een drietal deuren. Ik keek om me heen, op zoek naar een receptioniste maar zag niemand. Ik twijfelde, moest ik op één van de deuren kloppen of zou ik door de glazen deur gaan om te kijken wat zich aan die kant bevond?
Precies op dat moment ging de middelste deur open en kwam een jonge vrouw op me af, ze noemde vragend mijn naam, ik knikte en ze vroeg me haar te volgen. Ze opende de glazen deur en liep voor me uit de grote trap op. De stilte in deze hal was minstens zo imponerend als de ruimte zelf. Op de eerste verdieping stonden bakjes langs de muur, een aantal glazen deuren aan de linkerkant, en zware houten deuren aan de rechterkant. Ze opende de eerste houten deur en ik was verrast door de grote ruime kamer die we binnenstapten. In het midden stond een groot bureau waarachter een vrouw, ze zal iets ouder zijn geweest dan ik ben, in gedachten verzonken zat te werken.
De jonge vrouw liep naar haar toe, zei iets met gesmoorde stem. De vrouw keek met geïiriteerde blik naar een klokje op haar bureau en knikte naar de jonge vrouw zonder mij een blik waardig te keuren. Deze kwam terug naar mij en vroeg of ze mijn jas aan kon nemen en ik misschien een kopje koffie of thee lustte. Ik koos voor de koffie al had ik het vermoeden dat deze mij zwaar op de maag zou liggen. De jonge vrouw wees met een hartelijk gebaar naar een niet prettig ogende hard houten stoel in de hoek van de kamer.
Ik ging zitten en nam de kamer in mij op. Ondanks dat het bureau niet groot was leek het imposant, het domineerde de kamer overduidelijk. Buiten de stoel waarop ik zat en een klein tafeltje naast mij stond er vrijwel geen meubilair in de kamer. Zelfs geen stoel tegenover het bureau, iets dat op mij toch niet als erg gastvrij overkwam. Ineens opende er een klein deurtje die ik eigenlijk nog niet had opgemerkt, de jonge vrouw kwam met een dienblad en daarop een kop koffie en een zilveren koffiekan. Ze zette het koffiekopje met een suiker en melk kannetje op het tafeltje naast mij neer en liep vervolgens naar de vrouw achter het bureau en schonk haar een vers kopje koffie in.
Ik wachtte tot de jonge vrouw de kamer had verlaten en verwachtte dat de vrouw ieder moment naar mij kon opkijken. In plaats dat dit gebeurde dronk de vrouw zwijgend haar koffie op zonder ook maar één moment mijn kant op te kijken. Ik voelde me er meer en meer ongelukkig onder te voelen, en dacht na hoelang ik van plan was hier te blijven zitten. Ik keek op mijn horloge, inmiddels waren er al 8 minuten verstreken. Na 15 minuten keek de vrouw mij aan, ze stond op kwam naar me toe gelopen en stak haar hand uit.
“Goedemorgen, ik ben mevrouw Driessen. Kom verder.”
Ik stotterde bijna toen ik mij voorstelde, het feit dat er geen stoel voor haar bureau stond hield me nog altijd bezig. Ik zette mijn half lege koffie kopje op het bijzettafeltje en nam in een opwelling de stoel mee en plaatste deze voor het bureau. Een glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze zei dat ze wel hield van initiatiefrijke mensen. Het ijs leek ontdooid.
Het gesprek ging over mijn arbeidsverleden en de ervaringen die ik had opgedaan als onderwijzeres, mevrouw Driessen nam de tijd om uitleg te geven over de school. Het was een particuliere school, opgericht in de jaren 70 door enkele ouders die van mening waren dat het schoolsysteem destijds tekort schoot. De ouders hadden zo hun eigen gedachten en visie op studie en begeleiding legde mevrouw Driessen mij geduldig uit terwijl ze me aankeek alsof ze een reactie van me verwachtte. Ik vroeg mij af wat ze met die laatste opmerking bedoelde, daar ik niets zinnigs wist te zeggen zweeg ik en knikte terwijl ik haar met geïnteresseerde blik aankeek.
Ze ging door met haar uitleg, de klassen waren klein vertelde ze. Nooit meer dan 10 hooguit 15 jonge dames per klas. Jongens en meisjes werden niet gezamenlijk in één klas geplaatst omdat dit voor teveel onrust en afleiding zorgde. Er waren echter wel diverse gemengde activiteiten en sporten op de school, alleen voor de lessen was een uitzondering gemaakt. Een belangrijk deel van de opleiding hier waren waarden en normen, discipline was een woord dat ze niet graag gebruikte gaf ze toe maar er waren jongeren voor wie het meer dan noodzakelijk was dat zij geleerd werden wat het nut van discipline was. Om die reden werden er ook persoonsgerichte opleidingen ontwikkeld en daarbij was de aanwezigheid van een studiebegeleider onontbeerlijk legde mevrouw Driessen uit. Niet alleen zou het mijn taak zijn om advies te geven over deze persoonsgerichte opleidingen voor de studenten die daarvoor in aanmerking kwamen maar ook behoorde het tot mijn taken om de studenten die niet de gewenste resultaten behaalden hierop aan te spreken en hen te motiveren.
Dat alles leek me eigenlijk vrij logisch maar er was iets in de intonatie van mevrouw Driessen dat me het gevoel gaf dat we niet op één lijn stonden.
Mevrouw Driessen was ondertussen verder gegaan met haar uitleg, een logisch gevolg van de lijn die deze opleiding volgde legde ze uit was dat de begeleiders en docenten zich ook bewust waren van de geldende waarden en normen. En in vergelijking met andere particuliere opleidingen, waar men vooral werkte vanwege de hoge salarissen, ging deze school er prat op dat er geen onderscheid werd gemaakt. De regels waren voor iedereen duidelijk, er golden uiteraard verschillende regels voor docenten en studenten, en dus ook voor begeleiders.
Bij dat laatste woord stopte ze en keek me aan.
Ik liet haar woorden op me inwerken en begreep absoluut niet waarom de nadruk werd neergelegd bij begeleiders, die toch feitelijk dichterbij de functie van docent stonden en nu in één adem met studenten werden genoemd als het ging om regels. Ik vroeg haar wat hiermee werd bedoelt omdat het me niet helemaal duidelijk was.
“Het is simpel,” zei ze, “Gedrag is gewenst of ongewenst gedrag, gewenst gedrag wordt geaccepteerd en beloond. Ongewenst gedrag wordt niet geaccepteerd en heeft altijd een consequentie.”
Ik slikte een brok weg terwijl ik vroeg: “Wat zijn dan mogelijke consequenties? En hoe staan die in verhouding met de gedragsovertredingen?”
“Welnu dat is eigenlijk heel zwart wit en zoals ik al zei, erg simpel. We kennen vaste zaken toe aan bepaalde overtredingen, u zult met me eens zijn dat dit voor vrijwel elke school opgaat omdat anders de orde al snel doorslaat naar wanorde. Dus komt iemand bijvoorbeeld te laat dan moet hij zich die dag melden bij een verantwoordelijke, die beslist vervolgens welke consequentie dit heeft. Dat kan zijn een half uur nablijven of een extra opdracht uitvoeren na schooltijd, voor overtredingen die consequent gepleegd worden gelden andere maatregelen. We stappen dan over op een strafsysteem waar fysieke straf onderdeel van uitmaakt.”
Ik keek haar met grote ogen aan, dit kon ze niet menen. Fysieke straf? In het moderne tijdperk waarin we nu leven? Ik wist niet goed hoe ik moest reageren. Zou ik opstaan, haar duidelijk maken dat ik niet met dit soort middeleeuwse methoden kon werken of zou ik dit gesprek uitzitten en haar netjes overmorgen een brief sturen waarin ik liet weten af te zien van deze baan....
“Ik zie dat u even tijd nodig heeft om dit op u in te laten werken. Misschien helpt het wanneer ik u meer achtergrond informatie geef.”
Ze nam de telefoon op en sprak kort enkele woorden. Het jonge meisje dat mij voorzien had van koffie stapte de kamer binnen, opnieuw via het kleine deurtje.
'Dit is Sandra,” sprak mevrouw Driessen, “Sandra heeft hier haar opleiding genoten en is vervolgens hier komen werken als receptioniste en is tevens mijn persoonlijk assistent. Ze kent als geen ander deze school en de werkwijze en wellicht kan haar visie u iets duidelijk maken.”
Vervolgens wendde ze zich tot Sandra en vroeg: “Heb jij de fysieke straffen die je tijdens je opleiding ontving als onterecht ervaren?”
“Nee mevrouw Driessen” antwoordde Sandra met een glimlach.
“Zou je misschien aan deze mevrouw kunnen vertellen hoe jij de opleiding en begeleiding hier hebt ervaren?”
“Natuurlijk mevrouw.”
Sandra richtte zich tot mij en zei: “Ik kwam pas op mijn 16e op deze opleiding terecht, mijn ouders waren druk met hun werk, ik had op mijn oude school gespijbeld en mocht na diverse waarschuwingen mijn school niet meer afmaken. Omdat ik bijna examen moest doen waren mijn ouders de wanhoop nabij, een tante vertelde hen over deze school en ik mocht hier op gesprek komen. Al tijdens het eerste gesprek werd me heel duidelijk uitgelegd wat er hier van me werd verwacht, en welke regels er golden. Ook werd duidelijk verteld dat overtreding van de regels altijd gevolgen had en dat ik daar niet onderuit zou komen, maar dat die gevolgen nooit zo drastisch zouden zijn als mijn oude school had gedaan, namelijk me kort voor mijn examens van school sturen.
Ik kon hier heel snel de draad oppakken en kreeg een geweldige begeleiding zodat ik al heel snel alle gemiste stof had ingehaald en goede kans maakte om mijn examen te halen. Ik heb een paar keer een fysieke straf ontvangen omdat ik me niet aan de regels hield. De eerste keren waren het ergst, vooral de vernedering die ik voelde. Maar omdat daarna er niemand meer boos bleef en er ook nooit werd teruggegrepen op oude misstappen en gemaakte fouten voelde ik me bovenal altijd gewaardeerd en gerespecteerd om wie ik was. En dat maakte dat ik ook de consequenties ook accepteerde. Ik wist tenslotte wat de risico's zouden zijn van het niet naleven van de regels, dus daarin had ik zelf alle controle.”
Ik keek van Sandra naar mevrouw Driessen en zei: “Ik heb toch een paar vragen, mag ik die stellen?”
Mevrouw Driessen knikte. Ik keek Sandra aan en vroeg: “Heb je nooit het gevoel gehad dat je straf kreeg omdat iemand het leuk vond je te straffen?”
Sandra schudde haar hoofd en zei: “Nee mevrouw.”
Ik ging door: “En waren er naast de fysieke straffen ook andere straffen?”
“Die waren er ook, nablijven, in de hoek staan, strafopdrachten maken.”
“Wat was de zwaarste straf?”
Sandra aarzelde en mevrouw Driessen sprong tussenbeide: “Deze vraag kan Sandra helaas niet beantwoorden omdat het de privacy van haar schendt. Ik kan u eventueel in een later stadium meer inzicht geven in de aard van de fysieke straffen. Sandra dankjewel voor je hulp.”
Sandra verliet de kamer door hetzelfde kleine kamertje.
Mevrouw Driessen keek mij aan en vroeg: “ Hoe denkt u erover, is dit een baan die u aan zou spreken?”
Ik wist het niet, er waren zoveel vragen die door mijn hoofd spookten. Ik antwoordde dat ik nog diverse vragen en onduidelijkheden had en eigenlijk ook wat tijd nodig had om dit gesprek te laten bezinken. Ik vroeg haar of dit een probleem was.
Het was geen probleem, mits ik de volgende dag kon terugkomen om het gesprek verder voort te zetten. Opgelucht stond ik op en bedankte voor het gesprek, ik schudde mevrouw Driessen de hand en verliet de kamer door de grote houten deur. In de gang liepen diverse studenten, volledig normaal en naar deze tijd gekleed. Ik grinnikte inwendig, wat had ik nou verwacht..dat ze in een verplicht uniform zouden rondlopen?
Eenmaal buiten ademde ik de zoete voorjaarslucht in en zocht mijn fiets, ik reed een stukje om zodat ik mijn gedachten een beetje kon ordenen. Het was me nogal niet wat, ik wist niet of ik het aspect van fysieke straf wel kon plaatsen binnen werkomstandigheden. Ik was blij dat mevrouw Driessen geen gedachten kon lezen, ik moest er niet aan denken dat ze zou hebben gemerkt dat 'fysieke'straffen voor mij niet onbekend waren. Echter niet in de vorm zoals zij ze toepaste. Ik dacht terug aan mijn vorige relatie, voor de buitenwereld zou het sm geweest zijn. Een spraakmakend taboe tafereel waarbij hij mij over de knie nam wanneer het hem goeddunkte om me met een paar flinke tikken de les te lezen, en waarbij ik genoot van het warme gevoel in mijn onderbuik. Iets totaal anders dus dan mevrouw Driessen en haar disciplinaire maatregelen. Ik kon niet ontkennen dat het bekende warme gevoel meer en meer bezit van me had genomen naarmate tot me was doorgedrongen dat er op deze school fysieke straffen werden gegeven. Maar het gaf ook onrust, want dit was iets compleet anders dan een kinky spelletje tussen 2 volwassen mensen. Hier werd van me verwacht dat ik mijn werk deed, en dat ik als het nodig was iemand fysiek zou straffen. Zou ik dat kunnen?
En wat als ik me niet aan de regels zou houden? Zou ik de straf anders ervaren dan de straf tijdens onze spelletjes?
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 129
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 03 mei 2005 - 10:00 am: |
|
Een nieuwe morgen, een nieuw geluid |
Ha die Trish!
Hartelijk welkom op Paul Gerard's SM-verhalen.
Geweldig leuk dat je direct ook maar met een verhaal begint, een verhaal bovendien dat zeer veelbelovend is. Het thema is bekend, maar het is altijd weer spannend om af te wachten hoe het zich zal ontwikkelen. Je schrijftrand is in elk geval lekker ontspannen en beeldend genoeg.
We zijn benieuwd wat er allemaal nog van je komt. Ondertussen veel plezier gewenst met het lezen van alle andere verhalen hier.
Met hartelijke groet,
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
trish
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 05-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 03 mei 2005 - 03:15 pm: |
|
Dankjewel |
Hoi Janneman,
Dankjewel voor je warme ontvangst en compliment, ongetwijfeld is dit het begin van meer verhalen die ik hier zal plaatsen ;-)
groetjes
trish
|
Rein
Productief lid
Bericht Nummer: 40
Aangemeld: 05-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 03 mei 2005 - 10:06 pm: |
|
Uitdelen of ondergaan? |
Beste Trish,
Leuk, dat je in je verhaal aan het eind even terug gaat in de tijd. Daardoor krijgt het een wending waardoor ik vertrouwen heb ik het vervolg. Ofwel: ik hoop dat je deze baan zult aannemen. Wel ben ik benieuwd, of je de fysieke straf zult uitdelen of ondergaan of beide!
Groet,
Rein
|
heemskerk
Actief lid
Bericht Nummer: 24
Aangemeld: 12-2015
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 17 april 2016 - 05:24 pm: |
|
MAG ik ook zo baan |
MIS TIQUE je heb net zo fantasie als ik hier droom ik van een leraar die mag straffen in jou geval lerares
je bent goed op weg met het schrijven
DOM LOEK
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?