| Gepost op zaterdag 19 februari 2022 - 12:08 pm: | 
|
| Een Slavin Mevrouw
waarin Juliette even eenzaam is totdat...
Het was stil in het Instituut. De Kostschool was niet meer en pas volgende week zouden er nieuwe slavinnen opgenomen worden.
De Directeur was elders, dus nu zat ze alleen in zijn grote woonkamer: Juliette.
Ze was kostschoolmeisje af. Volgens de regels was ze nu weer ‘gewoon’ een slavin. Maar ja, dat was voor haar nog nooit ‘gewoon’ geweest.
Ze was immers als Mevrouw Juliette in het Instituut opgenomen zonder ooit beneden in de kelders te hebben rondgedwaald, laat staan daar gevangen te hebben gezeten. Wat volgens Marcha hier vrij gebruikelijk was als je een tijdje niet gewenst was in het huis zelf.
Op zijn studeerkamer had de Directeur haar indertijd ontvangen. Om daarna door hem onteerd te worden in de grote logeerkamer, waar ze uiteindelijk gevonden werd door Dora, die haar bevrijdde en verzorgde. Vannacht had ze daar ook weer geslapen, de eerste nacht dat ze weer ‘gewoon’ een slavin was. Toen ze wakker werd zag ze tot haar verbazing dat er kleding voor haar was klaargelegd, die ze, nadat ze gedoucht had, had aangetrokken. Daarna wist ze niet goed wat te doen, dus had ze in de fauteuil bij het raam zitten wachten. De Directeur had haar eerst meegenomen naar de eetkamer, waar hij ervoor gezorgd had dat ze ontbeet en daarna naar meegenomen naar hier, zijn woonkamer. Haar woonkamer nu blijkbaar ook. Hij had een kus op haar voorhoofd gedrukt en gezegd dat hij nu even weg moest en daarna: “Slavinnetje van mij”.
Dat was lief van hem geweest. Maar ze voelde zich niet slavin, laat staan ‘zijn slavinnetje’. Ze was weliswaar in een slavinnenjurk gekleed, zo’n jurk met losse panden waar handen naar believen hun weg konden vinden naar haar intieme delen, maar ze droeg keurig ondergoed. Nou ja, bepaald wel pikant en geen panty maar met hold-up kousen. Maar als je haar zo zag zitten was er niets bijzonders aan haar te zien. Een bescheiden decolleté, maar zonder halsband of handboeien, laat staan dat ze gebonden was. Tenminste, zo stelde ze zich een slavin voor: ze was òf gebonden, òf er voor gereed.
Het was het eerste immers wat hij gedaan had toen ze in het Instituut ‘opgenomen’ werd. Haar slip had ze moeten uittrekken, haar sieraden verwijderen. Hij die nu haar Meester was had haar daarna pols en enkel boeien omgedaan. En na haar ontering had Dora dat later herhaald. Was ze dan toen al een slavin geweest? Nee, ze wist het weer: Dora had haar duidelijk gemaakt dat haar polsen gebonden werden omdat ze zichzelf niet mocht bevredigen. Ze bloosde weer als ze daaraan terugdacht. Het idee alleen al: dat men dat nodig vond. Want ze was daar louter en alleen om gestraft te worden, gestraft voor haar vermeende overspel. Vermeend, ja dat zag ze zelf nu ook wel in.
Maar de Directeur had haar beloofd dat ze zijn slavin zou mogen zijn, dus dan was ze het nu, toch? Zeker nu ze hier in zijn woonkamer zat alleen te wezen.
Een klopje op de deur.
Juliette schrok uit haar gedachtespinsels.
Wie kon dat nu zijn?
En wat werd ze geacht te doen. ‘Binnen’ roepen leek haar niet echt een reactie voor een slavin. Maar wat dat wel?
Hoe snel haar gedachten ook heen en weer gingen, ze waren onnodig: de deur werd geopend. Binnen kwam Dora, met een serveerblad met daarop alleen één kopje en een kan met koffie.
Juliette keek haar verbaasd aan, maar dat leek Dora niet te hinderen. Ze zette het dienblad neer op de salontafel tegenover haar.
“Alstublieft, mevrouw.”
Maar ze zag Juliettes verwarring wel degelijk.
“U vraagt zich af, mevrouw, waarom ik klopte en toch meteen binnenkwam?”
Juliette knikte, alhoewel dat niet het enige was wat haar verbaasde.
“Ik ben een Gecertificeerd Dienstmeisje, zoals u wellicht weet.”
Dat laatste was een grapje, dat was duidelijk. Als er iemand was op het Instituut die daarvan doordrongen was, dan was zij het wel. Haar glimlach werd dan ook door die van Dora beantwoord.
“Als Gecertificeerd Dienstmeisje word ik geacht altijd te kloppen als ik ergens binnenkom, maar nooit om op een antwoord te wachten. Dat wordt zelfs als zeer ongewenst gezien, en als ik te traag reageer word ik daarvoor gestraft.”
Maar dat is absurd, dacht Juliette. Als er één beleefdheidsregel is in welk huishouden dan ook is het ongevraagd binnenkomen.
“Ik weet het, in uw ogen is dat onbeleefd, en ik zie uw verontwaardiging. Daarom heb ik ook zoveel respect voor u, mevrouw. Voor u zijn beleefde eh ... omgangsvormen erg belangrijk. Maar ik zal proberen u uit te leggen waarom dat voor een Gecertificeerd Dienstmeisje wel de regel is.”
Graag, knikte Juliette.
“Als Gecertificeerd Dienstmeisje hoor ik niet merkbaar aanwezig te zijn. Ik hoor niemand te storen bij wat dan ook. Is men een boek aan het lezen, een gesprek aan het voeren, dan men wenst daarin niet gestoord te worden. En al helemaal niet als men bezig met het plegen onzedelijke handelingen, of het straffen van een meisje, of het beramen van een moord.”
Bij dat laatste trok ze een glimlach: dat was dus in haar het enige ongerijmde van haar opsomming.
“Ik word geacht zo stil mogelijk mijn werkzaamheden te verrichten, die ik ook zeker niet achterwege mag laten. Ik hoor altijd mijn werk te blijven doen. En als men daar anders over denkt is het roepen van ‘Dora’ voldoende, om me daarin te onderbreken en me bij hem of haar te vervoegen.”
En hen te gehoorzamen dacht Juliette daarbij. Of zou het voor een Gecertificeerd Dienstmeisje anders liggen.
“Mag ik u inschenken, mevrouw?”
Auw. Aan dat ‘mevrouw’ de hele tijd moest ze echt iets aan gaan doen. Maar eerst iets belangrijkers.
“Wil je niet even bij me komen zitten, Dora, en samen een kopje koffie drinken. Eh alleen...” tsja, er stond maar één kopje op het dienblad, “als dat mag?”
Ze vond het vervelend om dat aan te roeren. Het zou echt gênant worden als het haar niet was toegestaan.
Maar voor Dora was dat helemaal geen punt.
“Graag mevrouw. En u hoeft zich echt niet bezwaard te voelen om iets van mij te verlangen wat eigenlijk ongepast is. Dat gebeurt echt zo vaak. Het hoort zelfs bij wie ik ben: een Gecertificeerd Dienstmeisje.”
Ze liep naar de buffetkast in de kamer, en zei terwijl ze bezig was: “Ik heb hier zelfs een koffiemachine om een cappuccino voor me zelf te maken. Maar nu drink graag met u mee, en vul ik de kan wel aan als dat nodig is.”
Ze kwam met èn een kopje èn een doosje met zoetjes terug, en ging zitten in de fauteuil tegenover Juliette.
“Ik denk dat ik wel weet wat uw eerste vraag zal zijn, mevrouw.”
“Nou, vertel op.”
“Helaas, mevrouw, dat is me nu net niet toegestaan.”
Juliette keek Dora verbijsterd aan. Wat bedoelde ze nu. Mocht ze geen antwoorden geven?
“Zo maar gaan praten. U moet het me zelf vragen, mevrouw, wat u wilt weten, en heel uitdrukkelijk. Pas dan mag ik antwoord geven.”
Verbijstering werd verbazing. Haar vraag was echt heel onschuldig. Zou Dora dan iets anders bedoelen? Maar Dora knikte bemoedigend, dus dan maar gewoon haar ongemak uitspreken.
“Waarom noem je me steeds ‘mevrouw’, Dora, en waarom is het steeds ‘u’?”
Dora keek haar ongelukkig aan. Hoe moest ze nou haar laten zeggen waarom ze zelf niet mocht vragen. Heel voorzichtig gebaarde ze met haar hand ‘ga verder’.
“Ik vind dat eh heel raar dat je dat doet”
Nogmaals dat gebaartje van Dora...
“Ik vind het heel onaangenaam dat je dat doet, Dora.”
Dora’s gezicht klaarde op. Ach zo...
“Ik gebied je vanaf nu mij niet meer aan te spreken met mevrouw, hoogstens met mijn naam, Juliette dus. En vanaf nu is het je en jij. Begrepen!”
Ja, dat had Dora begrepen. Ze keek haar zelfs bewonderend aan. Het had hem dus ook in haar toon gezeten, begreep ze. Zo moest je blijkbaar een Gecertificeerd Dienstmeisje aanspreken en behandelen. Maar ja, ze was echt niet van plan om dat de hele tijd te doen.
Maar voordat ze dat aan Dora duidelijk kon maken, was die voor haar neergeknield en had haar hand gepakt om daar een kusje op te drukken.
“Dank je wel,” fluisterde ze liefdevol, om daarna weer te gaan zitten.
Om daarna aan Juliette te verduidelijken: “Alleen als er anderen bij zijn moet u...” verdraaid, ze was er al zo aan gewend om ‘u’ te moeten zeggen, “sorry, is het verstandig om formeel met mij om te gaan, zeker omdat je een slavin bent. Maar als slavinnen onder elkaar, zeker als je ze vertrouwt en natuurlijk ook bij de schoolmeisjes, dan maakt dat niet uit. Nou ja, jij hoeft sowieso nooit rekening te houden met mij, wie er verder ook nog aanwezig is. Als slavin loop je alleen wel de kans om daarvoor gestraft te worden. Maar volgens mij zitten die daar niet zo mee.”
Was dat zo, vroeg Juliette zich af, vond ze het echt geen probleem als ze waar dan ook voor gestraft zou worden? Dat betwijfelde ze eigenlijk. Maar ja, ze beschouwde zichzelf ook niet echt als een slavin.
Dora zag de twijfel bij Juliette en reageerde direct: “Voor mij ben je geen slavin, Juliette. Voor mij...” Oh jee, nou zei ze bijna iets wat ze helemaal niet wilde. Ze wist hoe gevoelig dat voor Juliette lag. Ze kende haar gevoelens, die eh niet konden?
Maar ze had al te veel gezegd. Of niet, het was maar net hoe je het beschouwde. Juliette zag wat Dora voelde: zag haar zelfs blozen. Waarop ze van weeromstuit zelf ook begon te blozen.
Want ja, daar ging het om. Om haar gevoelens voor Dora. Gevoelens die niet konden. Gevoelens die ongepast waren. Gevoelens die niet beantwoord konden worden. Maar nu kon ze er niet langer onder uit. Nu moest ze die woorden uitspreken.
En zo piepte ze zachtjes: “Ik hou van je, Dora.”
“Weet ik toch, Juliette.”
Maar? Was ze dan nog niet duidelijk genoeg? Wat ze dan zou moeten zeggen was voor haar nog veel moeilijker. Ze wist zelf niet eens of het waar was. Ze had nog nooit zoiets gevoeld, laat staan gezegd, hoe kon ze dat dan weten? Maar ze moest. Nu!
Eerst een brok in haar keel wegslikken. Zucht: “Dora... ik ... ben verliefd op je...” ze keek haar aan toen ze het zegde maar keek meteen weer weg. Nee, niet wegkijken. Als Dora haar afwees, en daar was ze zeker van, dan moest ze het weten.
“Zo’n ‘mevrouw’, mijn lieve Juliette, en dan over zoiets zó verlegen.
Ik hou van je, Juliette. Ik vind je vreselijk lief. Maar... nee, er is geen maar. Ik ken mijn eigen gevoelens niet zo heel erg goed. Ik weet niet of ik verliefd op je ben, en als ik het ben, durf ik dat niet ...eh toe te geven? toe te laten?”
Nu was het Dora die wanhopig naar beneden keek. En Juliette die voor haar neerknielde en haar handen vastpakte.
“Misschien ben ik daarom wel verliefd op je geworden, zo kwetsbaar en zo goed in het verbergen daarvan. Net zoals ik dat doe in mijn Mevrouw-zijn doe jij dat eh...”
“Als dienstmeisje” fluisterde Dora terug, “als Gecertificeerd Dienstmeisje, dat is nog veiliger. Niemand die dan meer dichtbij je komt. Iedereen mag je gebruiken. En je mag daarvan genieten, want het is veilig. Iedereen blijft op afstand. En als het je allemaal even te erg is, zorg je dat je geen dienst hebt en vlucht je weg in eenzaamheid. Maar meestal is het gewoon heerlijk om ‘gebruikt’ te worden.”
Juliette, die nog steeds aan haar voeten lag, nam resoluut een beslissing. Ze stond op, zei zacht “kom” en trok tegelijkertijd Dora voorzichtig uit haar stoel, ging er zelf op zitten en trok haar weer terug: op haar schoot.
Dora liet het gebeuren, om zodra ze zich genesteld had, in Juliettes armen weg te duiken. Om te huilen. Tranen die ze al zolang verdrongen had. Juliettes handen die haar troosten. Lieve woordjes die ze mompelde. Dat het allemaal mocht. Dat het goed was zo...
Om haar nadat het huilen gestopt was nog lang te strelen.
Tot Dora zich oprichtte en haar aankeek. En die het eerst sprak. Nou ja, fluisterde: “ik vind je zo lief en mooi, maar ik...”
“Het geeft niet. Geef het de tijd. Ik vind het al zó fijn dat je me niet afwijst.
Kom, zullen we eerst nog een kopje koffie drinken, dan wil ik je wat over mijzelf vertellen. En jij....”
Schor onderbrak Dora haar: “en ik wil alles horen. En mijn eigen verhaal vertellen.”
“Doen we,” zie Juliette, “maar op de bank, naast elkaar.”
“Maar wel tegen elkaar aan?” vroeg Dora voorzichtig.
“Wie was hier nou verliefd?”
“Jij,” antwoordde Dora schuchter.
“Nou dan.”
“En ik misschien ook?” vroeg Dora heel verlegen als antwoord.
“Als je eerlijk bent over wat je voelt, wie weet.
Maar eerst moet je vertellen en ik luisteren.
Kom, ga voor ons beide een kopje maken in dat apparaat van je, want de kan is leeg.”
En zo gebeurde het. Het was een beetje gek, op de bank zo los van elkaar een kopje koffie drinken, maar het bracht ook rust.
Even de nieuwtjes uitwisselen dus. Nou had Juliette weinig te melden. Maar Dora wel. Wist Juliette dat Marcha vandaag weer opgenomen zou worden? De Oude Heer -haar Meester, weet je nog- had het even te druk. Gebeurde wel vaker, een Meester die zijn Slavin even op het Instituut ‘parkeerde’. Had ze wat aanspraak, want zo werkte dat dan. Soms zelfs wat extra opvoeding, als men dat nodig vond. Een Slavin echt opsluiten deed men alleen met een heel goede reden. Dat waren er echter zoveel...
Ja, daar hadden ze het dus over, maar dat gesprek slaan we hier even over.
“Kom,” zei Juliette tegen Dora toen de koffie op was, “tegen mij aan en in mijn armen. Dan vertel jij eerst jouw verhaal.”
En toen ze zag dat Dora wilde protesteren: “Even nog niet over verliefdheid en zo, dat is voor straks. Nu wil ik alleen maar jouw verhaal horen.”
Dora gehoorzaamde braaf. Nou ja, dat was voor haar een natuurlijke reactie. En dat was precies waarmee ze haar verhaal begon.
“Ik vind het fijn om te mogen gehoorzamen. Als kind al, en op school. Gek genoeg werd ik er nooit mee gepest. Ik was gewoon te braaf, en te onopvallend. Andere meisjes maakten natuurlijk daar wel misbruik van, maar omdat het altijd om kleine diensten ging en ik gewoon bij grotere diensten zei dat ik het niet kon, lieten ze me verder met rust. En jongens hield ik op afstand. Nou ja, daarmee is mijn schoolleven wel verteld, zo’n beetje.
Al jong hielp ik mijn oma en opa zo nu en dan met het huishouden. Gewoon, omdat ik het leuk vond, en natuurlijk ook omdat ze het steeds meer nodig hadden. En nog meer nadat mijn opa overleed, natuurlijk. Tsja, toen overleed ook mijn oma, ik was inmiddels een jaar of vijftien, en had ik dus geen baantje meer. Niet dat mijn oma me echt betaalde, al schoof ze me zo nu en dan wat toe. Mijn tante wist dat, en al snel na mijn oma’s overlijden vroeg ze me of ik wilde haar wilde helpen in de huishouding. ‘Graag,’ was mijn antwoord.
En dat werd een ‘heel graag’ toen ik op een dag alleen was met de man van mijn tante, aangetrouwd dus, maar ik noemde hem gewoon ‘oom’. Maar zo gedroeg hij zich niet. Als ik afwaste ging hij vlak achter me staan om me zogenaamd te helpen. Hij was altijd echt aardig tegen me, dus waarom ook niet. Dus toen hij op een keer zachtjes mijn borsten betaste liet ik hem begaan. Tot mijn verrassing vond ik het ook best wel lekker dat hij dat deed.
Een volgende keer ging hij verder. Het duurde dan ook niet lang of hij zat in mijn broekje en vingerde me. Hij was goed daarin, want gaf me mijn eerste orgasme. Verder ging hij echter nooit. Altijd van achteren, zonder dat hij me hoefde aan te kijken. Gezoend heeft hij me dan ook nooit. Noch de mannen die na hem kwamen. Want die waren er. Ik werd er handig om ze degene uit te zoeken die deden wat ik wilde, en niet meer dan dat. Zoenen is er bij hen dus ook nooit bij geweest. Maar nou loop ik vooruit in mijn verhaal.
En ja, dan heb je uiteindelijk je Havo diploma en geen flauw benul wat je er mee moet doen. Dus zegt mijn tante: ‘mijn vriendin zoekt ook iemand.’ Dus hoef ik niet meer na te denken. Natuurlijk zeurden mijn ouders over ‘dat ik wat moest doen met mijn leven.’ Nou ja, ze bedoelden dan eigenlijk ‘met mijn diploma,’ want dat ‘de huishoudster uithangen’ van mij vonden ze maar niks. Maar inmiddels had ik zoveel klantjes dat ik zelfstandig kon gaan wonen, zodat ik ook van dat gezeur af was.
Komt een vriendin van één van mijn werkgeefsters op bezoek terwijl ik bezig ben met schoonmaken en hen tussendoor ook bedien, vraagt ze ‘volgens mij ben jij hier goed in’. Ik verbaasd natuurlijk. ‘Je bent een werkster die ook ‘bedient’, toch?’ Met een knipoog bij dat ‘bedient’. Nou ja, wat is daar bijzonder aan? Maar zij vind dus van wel. ‘Bel me op’, zegt ze terwijl mevrouw des huizes even naar het toilet is, ‘ik wil geen ruzie met mijn vriendin’. Later begrijp ik pas dat knipoogje van haar: ze had gemerkt dat ik tussentijds in de keuken rotzooide met de heer des huizes. Ik was heel goed in mijn werk en nog spotgoedkoop ook.”
“Zij wilde je inhuren,” vroeg Juliette.
“Nee, zij niet. Maar zij regelde van alles voor een rijke adellijke familie. En door mij aan hen te koppelen wist ze dat ze goede sier maakte. Wat ze deed. Het maakte dat ze zelf daardoor haar eigen dienstverlenend bedrijf kon oprichten. En dat had weer tot gevolg dat ze me uiteindelijk ook in contact bracht met het Instituut. Maar eerlijk is eerlijk: het was de adellijke dame die ervoor zorgde dat ik opgeleid werd tot Gecertificeerd Dienstmeisje. Maar dat was puur eigen belang. Want zo faciliteerde ze dat haar man mij legitiem kon misbruiken en zijzelf door hem met rust gelaten werd. Hij was trouwens ook de eerste die wilde dat ik voor hem op mijn knieën ging om hem klaar te maken. Nou ja, je weet dat dat vrij gebruikelijk is voor een Gecertificeerd Dienstmeisje ”
Wow, wat een verhaal, dacht Juliette. Wat steekt dat van mij daar bleekjes bij af. Natuurlijk was het tegendeel waar, zoals ze zelf al snel zou beseffen.
“En nu ben ik dus in dienst bij meneer èn mevrouw.”
Dat vroeg om uitleg, want had Dora tijdens de ontgroening niet duidelijk gemaakt dat er altijd een meneer was die een Gecertificeerd Dienstmeisje in dienst nam en dat diens vrouw niets over haar te zeggen had?
En die kreeg Juliette.
“Juffrouw V en de Directeur hebben geen relatie met elkaar.”
Dat wist Juliette maar al te goed.
“De Directeur heeft me ‘ontdekt’, zoals voor alle meisjes hier geldt. Nou was dat in mijn geval niet zo ingewikkeld, want ik ben hier dus als Gecertificeerd Dienstmeisje opgeleid. Maar toen ik dus aangaf wel genoeg te hebben van die oude man, heeft hij me onmiddellijk in dienst genomen. Daar was V best wel pissig over, maar in plaats er ruzie over te maken - of mij te laten kiezen, haha - stelde ze voor om me met hem te delen. Zo ging het eerder ook met Sophie, maar dat is een ander verhaal, die is nu alleen van V. Nou ja, hij heeft zoveel vrouwen. En zoveel aandacht besteedt hij niet aan mij. Dus vandaar. En gelukkig maar, want anders had ik je hier niet mogen bedienen. Dit is echt zijn territorium, en jij bent ook nog eens zijn Slavin. Dus.
En jij als slavin hebt dus zo’n beetje de rol van een ‘mevrouw’ die me van alles mag opdragen, maar zelf straf krijgt als ze iets in zijn ogen verkeerd doet. Of je een mevrouw bent of een slavin: het maakt voor een Gecertificeerd Dienstmeisje geen bal uit. Je moet gewoon doen wat ze zeggen. Of niet?”
Juliette moest glimlachen om Dora’s laatste opmerking. Ze zei het zo tussen neus en lippen, maar het vertelde haar dat ze echt belangrijk was voor Dora. Dat maakte het voor haar een stuk gemakkelijker om te vertellen wat ze te vertellen had.
Maar moeilijk bleef het. Zo onzeker had ze zich nog nooit gevoeld. Ja, ze wist dat alle kostschoolmeiden dachten dat ze alles durfde, maar dat was beslist niet waar. Zodra het over haar eigen gevoelens ging dook ze weg.
Maar Dora maakte zich van haar los en zei beslist: “En nu jij.”
Juliette slaakte en diepe zucht en begon: “Ik heb gestudeerd, Frans, Spaans en Internationale Betrekkingen. Na mijn afstuderen ben ik meteen ingelijfd door Buitenlandse Zaken. Ik ben een diplomate, en ik denk dat je mij rijk mag noemen. Mijn salaris is steeds maar meer geworden, en ik heb nauwelijks iets uitgegeven. Was ook niet nodig, want het Ministerie zorgde altijd voor alles.
Mijn ouders waren ook diplomaat, mijn moeder voor Spanje, mijn vader voor Nederland. Een tijdje werkten ze samen op posten all over the world. Toen ik tien was overleed mijn moeder. Vader had het altijd druk, dus ben ik opgevoed door dienstmeisjes. Elke keer dat hij naar een ander land verkaste ging ik mee en kreeg ik nieuwe dienstmeisjes, ja meervoud dus. Vaak versleet hij er meer dan vier per ambassade. Misschien dat ik daarom iets heb met dienstmeisjes. Ze waren altijd belangrijk voor me en als ik al ooit huilde, dan was omdat ze weg gingen.
Maar al van jongs af aan nam vader me mee naar ambassade feesten. De eerste keer zal ik een jaar of dertien zijn geweest.
Oh ja, hij zorgde er echt wel voor dat ik me gedroeg. Afstand houden, was zijn credo, altijd belangstellend luisteren maar nooit iets persoonlijks vertellen, want dan vergrijpen ze zich aan je. Want ja het is een mannenwereld, dat diplomatenmilieu, vrouwen zijn er alleen voor de sier. Ik dus ook.
En daar ben ik heel goed in: er ‘voor de sier’ zijn. Dat maakte het ook gemakkelijk om later van alles voor de ambassade te organiseren. En later dus het Ministerie zelf. Zodra ik afgestudeerd was, werd ik ingelijfd. Afstand houden werd niet alleen mijn motto, maar ook mijn lijfsbehoud. En omdat er niemand was waarop mannen jaloers konden zijn, kon ik me staande houden. Ik was eigenlijk ook alleen maar het ‘oliemannetje’. Ik onderhandelde nooit zelf, maar zorgde er voor dat er onderhandeld kon worden. De juiste ontmoetingen, de juiste sfeer, op het juiste moment.
Natuurlijk werd ik regelmatig het hof gemaakt, maar ik ging er nooit op in. Ik gaf altijd de indruk dat ik ‘al voorzien’ was. Zo ook bij degene die jij kent als ‘de Advocaat’. Nicolas is zijn naam. Alleen was het bijzondere van hem dat hij nooit avances maakte, maar wel bekend stond als een charmeur.”
Ze zuchtte even diep. Nu kwam het pas echt pijnlijke deel.
“Toen kreeg ik dus mijn eerste grote buitenlandse post. Het was Nicolas die me ronselde. Ik kon geen ‘nee’ zeggen, maar wilde dat ook niet. In Parijs was hij mijn baas en werd ik door hem voorgesteld aan ene Maurice. Hij maakte me duidelijk dat ik die in de watten moest leggen. En letterlijk: ‘dat ik me aan de Parijse zeden moest aanpassen’. Wat hij in feite van me verlangde, wist ik, was dat ik ‘charmant’ met Maurice moest omgaan. Omgekeerd was ook Maurice zeer charmant en zijn avances heel subtiel. Hij was zó welgemanierd, en overstelpte me met complimentjes, etentjes en kleine maar persoonlijke cadeautjes...”
Ze zuchtte even heel diep: “dat ik voor hem viel.”
Ze keek Dora verdrietig aan.
“Ik dacht echt dat ik van hem hield. Dat dit liefde was. Wist ik veel. Hij vroeg me in een bistro ten huwelijk zodat ik bij hem kon wonen en mijn ontslag kon nemen. Het werd me zwart voor ogen. Als hij van me hield wist hij dat ik nooit ontslag zou willen nemen, en al helemaal niet om bij hem te wonen. Ik zei dus ‘nee’ en toen werd hij vreselijk kwaad. Zei dat ik zijn eer als man had geschonden. Dat ik niet meer was dan een slet. Nee een hoer. Dat ik zeker betaald werd om hem te schande te maken.
En daarna werd alles echt zwart...
Met vreselijke koppijn werd ik wakker in mijn eigen bed. Toen brak de hel pas echt los. Werd ik door een advocaat belaagd. Volgens hem had ik mijn huwelijksbelofte gebroken en was dat in Frankrijk een zeer ernstige zaak.
Toen Nicolas me na een paar dagen op mijn kamer opzocht, vond hij een zielig hoopje ellende. Ik voelde me bedrogen, in alle opzichten. Op mijn werk kon ik me niet meer vertonen. Ja lach maar, het was echt een drama.”
Dora schudde haar hoofd. Wat viel er nu te lachen. Maar ze wist dat er meer was. Dit was niet de reden waarom ze in het Instituut was opgenomen. Dat had te maken met Nicolas, de nep-advocaat van het Instituut, die op de één of andere manier haar echtgenoot was geworden.
“Hij heeft zich dus over mij ontfermd. En ik schaam me dood, maar hij deed het nog handiger dan Maurice. Ik had het gevoel dat hij echt om me gaf èn dat ik niet anders kon dan met hem trouwen. Ik lijk een intelligente vrouw, maar als het er op aankomt ben ik gewoon een onnozel dom wicht.
Daarna ben ik bedrogen en bedrogen, ik weet al niet eens meer hoe vaak. Drama op drama. Erger, ik voelde me schuldig aan alles. Terwijl eigenlijk het enige wat telde was dat ik me eenzaam voelde, eenzaam in mijn huwelijk met Nicolas. En dingen deed waardoor ik dacht dat mijn enige keuze was hem te gehoorzamen en me in het Instituut te laten opnemen.
Zo, dat was mijn verhaal. En zal ik je nog wat grappigs vertellen?”
Liefst wilde Dora zeggen dat ze echt niet kon voorstellen wat er überhaupt grappig kon zijn aan haar tragisch verhaal. Maar ze voelde aan dat het helemaal niet grappig zou zijn.
“Ik ben nog een maagd.”
Verbijsterd keek Dora haar aan. En barstte toen toch in lachen uit. Dat lachen werkte aanstekelijk. Het maakte Juliette ook duidelijk dat het best wel grappig was. Maagd, terwijl je getrouwd bent. Nog gekker, nog maagd zijn en opgenomen worden op het Instituut.
Of all places. Het Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies. Het tehuis van slavinnen, zeg maar gerust: seksslavinnen voor zover zij wist.
Dora was de eerste die weer bijkwam. “Sorry Juliette, sorry. Ik weet het, het is helemaal niet grappig.”
“Is een slavin die nog maagd is dan niet grappig?” plaagde Juliette.
Waarop beide weer in lachen uitbarsten.
“Ja, Juliette, je hebt gelijk: dat is grappig. Dat houden we er in: een maagdelijke slavin.”
Toen werd het even stil.
Dora realiseerde wat ze zonet gezegd had.
Met hoofd van vuur mompelde ze: “Sorry Juliette, zo bedoelde ik het niet.”
“Geeft niet, Dora. Is toch sowieso bizar. Ik wil jou èn ik wil ontmaagd worden.”
“Alsof een vrouw dat niet zou kunnen.”
Waarop het Juliette was die een rood hoofd kreeg.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages Kostschool: herzien - opent in nieuw tabblad
lijst met personages Genootschap - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?