| Gepost op vrijdag 14 januari 2022 - 04:40 pm: | 
|
|
in de hoek gezet, als straf... of kan ze meer verwachten?
deel 2 van Eindelijk weer thuis
Gezellig op de achterbank met z’n tweeën, Moniek en Marjan. Lekker giebelen als twee jonge meiden, samen op weg naar een restaurant. Hun chauffeur reed. Anthony dus. Die werd daarna de charmantst denkbare gastheer. Het diner was heerlijk en de sfeer ontspannen gezellig. Nee, Moniek had niets meer te vrezen. Die duistere blik thuis van Anthony, die kende ze maar al te goed: zo wees hij haar terecht. Maar daarna was hij het kwijt.
Wat niet weg nam het ze het zichzelf verweet. Zijn kledingkeuze voor haar vanochtend had ze moeten koesteren. Ze had het trots aan Marjan moeten vertellen: ‘kijk, dit heeft hij voor me uitgekozen vanochtend; nu gaan samen we wat voor jou uitzoeken voor het diner.’ Ze moest iets verzinnen om het goed te maken, als ze thuis kwamen.
Alleen: die kans kreeg ze niet van hem.
Direct bij thuiskomst gaf hij haar de opdracht om naar boven te gaan. Op hun slaapkamer had hij wat voor haar klaargelegd. ‘Je weet wel wat de bedoeling is,’ had hij er aan toegevoegd.
Nee, dat wist ze niet, dacht ze toen ze met een zwaar gemoed de trap op liep. Of toch wel misschien: de kleding die hij vanochtend voor haar had uitgezocht, die leuke zomerjurk. Natuurlijk! Hij was echt lief.
Maar dat was niet wat ze op hun bed vond. Hij had kleding voor haar klaargelegd, dat klopte. Maar geen zomerjurk. Integendeel: op hun bed lag haar kostschoolkleding. Haar Klasse-Oudste kostuum om precies te zijn. Helemaal compleet, inclusief ondergoed, kniekousen en schoenen. Het was duidelijk waarom ze dat moest aantrekken. Hij wist hoezeer ze daar een hekel aan had. Klasse-Oudste zijn had ze uiteindelijk best leuk gevonden, maar dat kostuum? Dit was hoe hij haar voor haar fout wilde straffen. Berouwvol kleedde ze zich uit en trok haar kostschoolkleding weer aan. Ze controleerde of alles netjes zat. Gelukkig. Even de goede berouwvolle houding controleren. Goed, nu durfde ze hem weer onder ogen te komen. Dit was haar straf.
Maar dat was het niet. Er was meer, veel meer. Boven had ze al vaag gehoord dat Anthony geanimeerd in gesprek was met Marjan. Nu hoorde ze Marjan vertellen over haar passie om Gecertificeerd Dienstmeisje te worden. Marjan kon haar niet zien, Anthony wel. Ze wist zeker dat hij zich van haar aanwezigheid bewust was. Maar hij negeerde haar volledig. Twee passen had ze gezet, de woonkamer in. Toen wist ze niet meer wat ze moest doen, behalve wachten.
Even keek hij haar vluchtig aan, maar negeerde haar opnieuw door zijn gesprek met Marjan gewoon voort te zetten. Stelde zelfs geïnteresseerde vragen, die Marjan uitgebreid beantwoordde. Voor hem was zij er niet meer, zo voelde het.
Tot hij zijn gesprek met Marjan onderbrak en haar aankeek.
“Ga in de hoek staan, wil je,” sprak hij alsof hij verbaasd was dat ze daar nog stond en vervolgde zijn gesprek met Marjan zonder te kijken of ze hem gehoorzaamde.
Was zij dan lucht voor hem? Ze voelde een traan opkomen en wilde niet dat hij die zag. Deed het enige dat ze kon bedenken: hem gehoorzamen. Ze zocht de leegste hoek van de kamer op, zo ver mogelijk van hen vandaan. Ze werd dus wel degelijk gestraft. Maar was dat niet ook wat ze wilde, gestraft worden door haar echtgenoot? Ze had er altijd naar verlangd, dat was waar, maar nu het echt ging gebeuren? En vooral de manier waarop, zo van ‘mijn gesprek met Marjan is nu even belangrijker’.
Erger, ze voelde zich schuldig. Die straf, die verdiende ze echt. Ze had gefaald, al bij de eerste gelegenheid die zich voordeed. Dit was helemaal niet fijn. Straf willen of straf verdienen, dat was voor haar een groot verschil. Op de Kostschool hoorde het gewoon er bij. Iedereen deed het. Straffen en gestraft worden. Maar hij niet. Niet haar Anthony.
Ze schuifelde naar de hoek van de kamer. Ook dit in de hoek staan was straf. De houding die ze daarna aannam ook. De houding van het te straffen meisje. Handen in haar nek, borst naar voren, billen naar achter. Niets anders om naar te kijken dan de leegte van de muur en te moeten luisteren naar hun gesprek. Niet alleen Anthony klonk geanimeerd, dat gold net zo goed voor Marjan. Die had al snel het hoogste woord met haar verhalen over haar toekomstige opleiding. Héél geanimeerd zelfs. Een beetje tè zelfs. Tot ze zich realiseerde waarom: Marjan voelde zich ongemakkelijk dat zij daar stond. Of was het juist het omgekeerde: vond ze het een heerlijk vooruitzicht dat zij, Moniek, gestraft ging worden?
Wat heet! Het was Marjan die middenin zin stopte om aan Anthony te vragen: “Moet ze niet gestraft worden?”
Oeh, dat deed pijn. Vooral die nonchalante toon waarop ze dat zei. Met een ondertoon van: ‘schiet nou maar op, dan hebben we dat gehad. Kunnen we fijn verder met ons gesprek.’ Niet waar, niet waar, schreeuwde haar alter-ego haar toe. Maar dat hielp niets. Hier staan, vol van schuldbesef. Wetend dat ze alles verpest had. Dat alleen telde.
En zo miste ze bijna de wedervraag van Anthony: “Wil je graag dat ze gestraft wordt?”
Het werd stil, echt lang stil. Haar paniekgevoelens verdwenen. Oh ja, nu wist ze dat ze dat waren geweest. Paniek, gemengd met onzekerheid. En een sausje schuldgevoel.
Anthony had de vraag gesteld. Ze wilde het antwoord weten.
Marjan slikte hoorbaar, zelfs voor Moniek, voordat ze uiteindelijk antwoordde.
“Ik wil dat je mij straft.”
Met de nadruk op mij: ik wil dat je mij straft.
Oh ja, realiseerde Moniek zich meteen: dat was waar Marjan het meest naar verlangde. Een man die haar strafte. Een man tegen wie ze op zag. Die ze vertrouwde. Eerst was dat haar vader geweest. Die was er mee gestopt. Toen was daar de Directeur. Die had geweigerd. Natuurlijk, de meiden hadden haar wel degelijk gestraft, incluis haarzelf. Dat was echt heel belangrijk voor haar geweest. En fijn. Maar dat verlangen was daar niet mee verdwenen: ze waren geen man.
En nu was daar haar echtgenoot. Alleen daarom al vertrouwde Marjan hem. Omdat hij dat was, haar echtgenoot. Omdat zij een onbegrensd vertrouwen in hem had. Dat hij haar naar het Instituut had laten gaan. En daarna naar de Kostschool. Dat hij niet jaloers was op hun relatie. En daarom zijzelf ook niet ... om wat Marjan hem nu gevraagd had: ‘ik wil dat je mij straft.’
Weer werd het stil. Dacht hij erover na? Wilde hij van haar weten of het goed was? Twijfelde hij over of het wel goed was, dat hij haar, Marjan, zou straffen? Of vroeg hij zich af wat hij dan met háár aan moest? Zij stond daar immers in de hoek. Zij had al straf. Maar nog lang niet straf genoeg. Of was dit dus wat het was voor haar: beschaamd in de hoek moeten staan terwijl hij zich vrolijk vermaakte met haar geliefde. Oh ja, als dat het was wat hij beoogde, had hij een voltreffer gescoord. Dit was erg, veel erger dan over zijn knie gelegd te worden voor een pak slaag.
En nu werd dat nog erger door zijn geaarzel. Want waarom zou Marjan wèl het pak slaag krijgen waarom ze vroeg, maar zij niet? Terwijl juist zij het verdiende. Nog erger: terwijl zij daar moest blijven staan zodat hij haar...
Haar tranen zochten zich een weg over haar wangen. Nee, ze wilde niet huilen. Die tranen liepen daar naar beneden om om...
“Goed,” zei hij eindelijk, maar beslist. “Ga jij maar in de hoek staan. Naast Moniek.”
Naast haar, naast haar in de hoek. Echt waar? Samen wachtend op straf? Zij beiden samen wachtend op straf!
Een golf van warmte stroomde door haar heen. Hoe wist hij nu dat dat de enige manier was waarmee ze kon leven? Nee, meer, het enige waarnaar ze heimelijk had verlangd. Oh ja, ze had het voor zichzelf ontkend. Maar samen daar naast elkaar moeten staan, wachtend op hun straf. Zelfs als hij alleen Marjan zou straffen zou ze daar vrede mee hebben....
“En netjes,” klonk het streng toen ze Marjan naast zich voelde staan.
Onmiddellijk gehoorzaamden ze beiden. Niet dat ze elkaar konden zien, want allebei keken ze nu strak naar de muur, maar ze wisten het gewoon van elkaar. En wilden dat hij tevreden over hen was.
Dus strak hun ellebogen naar achter, borst naar voren, billen naar achteren, hoofd naar beneden. Klaar voor inspectie.
En hen inspecteren was precies wat hij deed.
Maar eerst gaf hij hen beide een opdracht: “Beetje naar elkaar toe. Stop. Benen spreiden en voeten tegen elkaar.”
Wow, dat was spannend. Want met beide met hun handen in de nek, raakten hun ellebogen elkaar. Jeetje, dit was intiem. Ze merkte dat Anthony achter hen neer knielde. Ze voelde dat zijn hand haar billen streelde. Zijn rechter hand. En met zijn linker streelde hij de billen van het meisje naast haar. Waarom ze dat wist? Omdat hij haar alleen heel licht streelde? Maar zijn hand gleed al snel bij haar rok naar binnen. En bij Marjans jurk. Moest wel. Heerlijk zo intiem.
Maar ze stonden daar om gestraft te worden. Dat wist ze best. Dus heel lang duurde dat strelen niet. Ze merkte dat Anthony’s aandacht nu volledig bij Marjan was. Natuurlijk kon ze niet zien wat hij bij haar deed, maar ze had wel een stijl vermoeden, een vermoeden dat bevestigd werd door de geluiden naast haar. En nogmaals bevestigd doordat hij vervolgens hetzelfde bij haarzelf deed: haar rokje opstropen. Ze voelde dat hij de achterkant in haar tailleband stopte. Dat haar slipje vervolgens naar beneden ging was geen verrassing. Maar gelukkig niet tot op haar knieën, dat vond ze echt vernederend. Zeker als ze daarmee moest gaan lopen. Wat ze vast daarna moest doen want ze hoorde Anthony opstaan en weglopen. Ging hij vast op de bank zitten om van hen tweeën te genieten. Waarvan zij dan weer een heerlijk geil gevoel kreeg, te meer omdat ze er zeker van was dat hetzelfde bij Marjan gebeurde. Wat haar bij de vraag bracht: wie van hen tweeën zou eerst gaan? En zouden ze beide bij de ander mogen toekijken?
Maar hij nam zijn tijd. ‘Gek eigenlijk,’ dacht ze, ‘zonet dacht ik nog hij alleen Marjan zou straffen. Nou zit ik te bedenken wie eerst mag. Of moet. Ze wist niet wat ze liever had: om als eerste te worden gestraft of als laatste.’
“Omdraaien meisjes.”
Hè hè, eindelijk het verlossende woord. Met het draaien had ze even de gelegenheid naar Marjan te kijken. Marjan had een jurk aan, geen rokje. Een jurk kon je niet zomaar opstropen. Hij had hem onder haar behabandje gestoken. Veel bloter dan bij haar: Marjans jurkje hing royaal boven haar billen.
“Kom hier, Moniek meisje.”
Dat klonk lief. En zij mocht dus als eerste.
Niets was echter minder waar. Ze moest naast hem op de bank zitten. Met blote billen, dat dan weer wel. En nog steeds met haar handen in haar nek. Hij schoof haar knieën wijd uit elkaar. Zo schoof haar rokje nog verder omhoog. Meer nog: zijn handen knoopten haar schooloverhemd los, haar beha ging omhoog. Moest een mooi gezicht zijn voor Marjan: zij met opgestroopte rok, wijd open en ontblote borsten. Toch voelde ze aan dat hij het als straf bedoelde.
Nou, dat was dan maar zo. Voor Marjan zou het het bewijs zijn zij van hem was. En Marjan niet. Niet dat dat gaf. Marjan zat daar niet mee, wist ze, Marjan wilde alleen maar gestraft worden.
“Dit is je straf,” zei hij tegen haar. Dus waar ze bang voor was klopte.
“En hier komen, jij,” dat was tegen Marjan.
Marjan liep voorzichtig naar hem toe, met haar handen nog steeds in haar nek. Haar jurk mocht niet naar beneden glijden, haar billen moesten bloot blijven. Vlak voor hem stond ze stil, spreidde ze weer braaf haar benen, en keek timide naar beneden.
“Omdraaien meisje.”
Weer gehoorzaamde ze onmiddellijk.
Nu zag Moniek dat hij inderdaad de zoom van haar jurkje achter haar behabandje had getrokken, om hem vervolgens weer naar onder te trekken. Dat bleef echt wel zitten op die manier. Wat hield ze toch van die billen. Maar het was natuurlijk Anthony die ze mocht strelen. Nou, meer inspecteren dus.
“Touch your toes.”
Zo, dat vond hij leuk om te zeggen, dat was duidelijk. Had zij dat zelf eerder ook niet eens gedaan?
Marjan gehoorzaamde meteen. Met moeite, dat wel. Ze stond nog steeds gespreid, weet je wel. Maar ze was lenig, en gebruikte haar enkels om langzaam naar beneden te buigen. Zonder om te vallen. Zo was ze klaar voor Anthony om haar te inspecteren. Niet haar billen, maar haar schaamstreek.
Anthony hoefde alleen voorover te buigen om dat te doen, maar Moniek kon zo het resultaat ook wel zien. Marjan was geil. Eén keer streek hij van onder zijn vinger bij haar naar binnen. Marjan hield haar adem in. En ademde weer uit toen hij zich weer terugtrok. Om daarna zijn vinger aan Moniek aan te bieden, die hem gretig aflikte. Marjan smaakte altijd lekker. Anthony’s vinger en Marjans geil, niet te weinig, en best wel opwindend. Maar hoe was het Marjan gelukt om zó snel zó geil te worden?
“Omhoog,” gebood Anthony. Ze gehoorzaamde direct èn gretig.
“Wil je nog steeds dat ik je straf,” vroeg Anthony dan ook terecht, “of wil je liever dat ik iets heel anders doe...”
Hij liet een kleine stilte vallen: “gezien de staat waarin je je bevindt.”
Met een klein stemmetje antwoordde Marjan: “Alstublieft meneer, ik verdien het nog meer dan zonet. Sorry daarvoor meneer, ik kon er echt niets aan doen.”
Het klonk nog geloofwaardig ook. Maar of het dat ook was?
Ging hij haar dan echt straffen? Marjan kreeg een tikje op haar billen en draaide gehoorzaam weer om. Hoewel ze in dezelfde houding als daarvoor ging staan, keek ze hem nu wel aan. Brutaal zelfs.
“Dus je wilt dat ik jou straf?” vroeg Anthony haar, met dezelfde nadruk op ‘jou’ als Marjan gedaan had met ‘mij’.
“Jawel meneer,” antwoordde ze keurig.
Geen Meester, geen Anthony, ondanks haar ‘je’ van daarstraks. Ze leerde snel.
“En waarom zou ik dat doen?”
Tsja, dat was een goede vraag. Toch had ze niet verwacht dat hij die zou stellen. Ze had verwacht dat hij haar maar al te graag wilde straffen. Maar wat ze al wel helemaal niet verwachtte was het snelle en uitgebreide antwoord van Marjan.
“Omdat Moniek van u houdt en u heel erg vertrouwt. En omdat u haar niet wilt straffen, maar ik denk mij wel.
Omdat ik heel erg van Moniek hou.
Omdat ik heel erg graag gestraft wil worden door een streng iemand, een man, en niemand dat wil juist omdat ik het zo graag wil, en” ze haalde even diep adem: “en omdat Moniek denkt dat u haar gaat straffen,
maar dat u dat niet wilt,
om haar en en en ...
omdat ik u heel erg aardig vind en...”
Ze moest duidelijk even bijkomen en besloot met: “Daarom dus!” en keek blozend weer naar beneden na haar waterval van woorden, wachtend op zijn oordeel.
Moniek en Anthony keken elkaar aan. Eerst verbaasd en daarna met een grote glimlach.
Wat hield ze toch vreselijk veel van dit spontane meisje... en van haar lieve man die ook nu weer haar niet afwees.
Tuurlijk, hij nog niets gezegd, maar zijn glimlach vertelde haar genoeg. Alleen de vraag bleef of hij Marjan nog verder zou plagen of ze meteen over zijn knie mocht.
Geen van beide, of eigenlijk allebeide.
“Zo, wil je dat?” vroeg hij spottend.
Even was het stil.
“Ja, meneer,” klonk het heel timide terwijl ze naar de grond bleef staren.
En bijna smekend: “Alstublieft?”
“Vooruit dan maar,” zuchtte Anthony diep. Nou ja, voor Moniek was het duidelijk dat hij nu toneelspeelde.
“We hebben niet voor niets zo’n royale hoekbank. Speciaal gemaakt voor meisjes als jij om op te liggen, met je billen omhoog. Je knielt aan mijn kant op de bank en dan ga je je over mij en Moniek heen strekken. Zodat je aan mij je billen presenteert, natuurlijk.” En toen ze hem wilde gehoorzamen: “Wacht, kleed je eerst maar even uit. Dat is geen gezicht zo en reuze onhandig.”
In beide had hij gelijk natuurlijk, maar had hij daarvoor zelf niet gezorgd dan? Zo leek het alsof Marjan daarvan de schuld kreeg. Wat natuurlijk ook wel weer grappig was.
Marjan gehoorzaamde en drapeerde zich daarna voorzichtig eerst over Anthony schoot om daarna over Moniek heen te klimmen. Steunend op haar ellebogen bood ze zo haar borsten aan Moniek aan, die ze even streelde. Ze moest nog wat zakken en heen en weer schuiven, maar uiteindelijk bood ze keurig haar billen aan Anthony aan. Gelukkig was Anthony linkshandig. Of het een erg efficiënte manier was om Marjan billekoek te geven betwijfelde ze, maar het was wel een heel intieme.
Anthony begon met slaan. Eerst een beetje opwarmen, maar al snel met losse ferme klappen. Moniek kon merken aan Marjans kreunen dat ze een echt pak slaag kreeg. Al snel richtte ze zich na elke slag een beetje omhoog, om daarna weer op haar schoot terug te zakken. Haar kreunen werd een onderdrukt schreeuwen. Moniek fluisterde in haar oor dat ze zich moest laten gaan. Dat deed ze. En hoe harder ze schreeuwde, des te langer wachtte Anthony met de volgende klap. En zij zo uiteindelijk na iedere schreeuw lang bleef doorjammeren met een lange reeks van aah’s en oooh’s gevolgd en diepe zuchten.
‘Hmm,’ dacht Moniek ,‘hij slaat haar alsof ze met de cane krijgt’. Of was het andersom: zij schreeuwt en jammert alsof ze met de cane krijgt, en hij past zich alleen maar aan? Nee, Anthony strafte Marjan, niets meer en niets minder... En dat was precies waarnaar Marjan had verlangd.
Het was al een tijdje stil, en Moniek diep in gedachten, tot ze het zelf merkte. Anthony streelde Marjans billen na. Heel zachtjes, heel langzaam. Marjan drukte zich weer in Moniek schoot. Ze hoorde haar zachtjes hijgen. Ze keek op naar Anthony. Hij gaf een glimlach terug. Ze knikte: ‘toe maar.’ Maar het was Marjan die haar dijen opende en zo de vingers van haar echtgenoot binnen liet. Hmm, hier was hij goed in. ‘Zoek maar haar lustknopje op,’ dacht ze. Alsof hij haar hoorde begon Marjan nu heftig te hijgen en te kreunen. Aan zijn hand kon ze zien dat hij nog amper in haar bewoog. Alleen over haar klitje heen en weer. Jeetje, wat werd ze hier zelf geil van. Maar klaarkomen voor haar zat er voorlopig niet in.
Maar ook niet voor Marjan.
“Jij had om straf gevraagd, weet je nog. Klaarkomen zit er dus even niet in, meisje. Er zijn grenzen,” zei hij vermanend. Met een glimlach voor haarzelf als toegift.
Ook daarna nam Anthony weer alle tijd. Pas toen Marjan “dank je wel” tegen Moniek fluisterde, kwam hij weer in actie.
“Opstaan dames.”
Met de nodige moeite voldeed eerst Marjan aan zijn verzoek en kon daarna ook Moniek dat doen.
“Ga beide even voor me neerknielen, meisjes.”
Natuurlijk voldeden ze aan zijn verzoek.
“Er ligt nog een heel weekend voor ons. Dus nu gaan jullie samen naar boven om te douchen. Daarna gaan jullie naar bed. Samen. En dat is in dit geval ons bed. Ik slaap op de logeerkamer. En nee, Marjan, je gaat niet protesteren. Voor vannacht is dit wat ik wil.”
‘Voor vannacht,’ dachten beide dames onafhankelijk van elkaar: ‘voor vannacht alleen? En daarna dan?’
wie was nou al weer wie?
lijst met personages Kostschool: herzien - opent in nieuw tabblad
lijst met personages Genootschap - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?