| Gepost op dinsdag 04 januari 2022 - 10:36 pm: | 
|
|
even geen gedoe, of toch wel?
Hand in hand wandelden ze door het park, Moniek en haar echtgenoot Anthony. We noemen we hem bij zijn naam, nu ze samen zijn. Samen op weg naar hun nieuwe huis. Het voelde goed, zo samen. Ze zat zo vol dingen die ze Anthony wilde vertellen. Ze had in die drie weken zoveel meegemaakt. Ze had hem niet gemist, niet echt. Maar nu, nu ze zo samen liepen zonder woorden. Haar behoefte om te praten verdween. Om haar heen bloeiden de wilde bloemen. Vlinders overal. Vogels die floten.
Ze hield even in, en draaide zich naar hem toe zonder hem los te laten. Hij draaide mee. Ze keek hem aan. Een golf van, ja wat was het, liefde, verlangen overviel haar. Ze wilde hem, ze wilde zijn mond, zijn tong. Wilde hij nog wel?
Maar voor ze die gedachte echt kon toelaten waren ze elkaar al aan het kussen. Hmmm een man kuste toch anders dan een vrouw. Of was het gewoon de ruwheid van zijn wang, het feit dat zij naar boven moest strekken en hij naar beneden. Zijn handen die haar nu stevig vasthielden. Oh, mijn god, ze wilde hem.
Maar voordat ze dat tegen hem kon zeggen fluisterde hij in haar oor: “Ze hebben daar een heerlijk groot bed. En het is nog maar even lopen. Denk je dat je dat nog kunt halen?”
Wat was hij toch weer heerlijk praktisch. En zo fijn dat zij geen initiatief meer hoefde te nemen. Niet dat ze daar geworsteld mee had. Maar even geen Klasse-Oudste meer zijn, maar gewoon een meisje, een begeerlijk meisje...
Toch pruilde ze even: “Ik wil je nu, Anthony.”
Gewoon omdat het kon.
“Ik kan je nu over mijn knie leggen, lieve schat. Daar zie ik een bankje staan.”
Ze zag het. Oei, dat was ook een aantrekkelijk idee. Zou hij dat echt willen. Was het hem menens?
Maar zover liet ze het niet komen. Ze wilde met hem vrijen. Nee, ze wilde door hem geneukt worden. Billekoek krijgen van hem, dat was ingewikkeld. Nu wilde gewoon seks, ongecompliceerde seks.
Ze zag dat hij haar observeerde.
“Het was heel even aantrekkelijk, nietwaar liefje van me. Maar dat bed dat lonkt meer. Kom we gaan. En daarna hebben we alle tijd.”
Hij had gelijk. En hij had niet overdreven over dat bed. Wel dat ze daarna nog alle tijd hadden. Eerst zich langzaam voor hem uitkleden. Extra spannend omdat het de kleding was die hij voor haar had uitgezocht. Want met haar kostschool kleding kon ze natuurlijk niet naar buiten. En eerlijk gezegd had ze er zelf ook schoon genoeg van. Alleen al omdat ze het kostuum van de Klasse-Oudste behoorde te dragen. Nog saaier dan dat van de andere meisjes en het was wel het laatste wat ze wilde: zich onderscheiden van de andere meisjes.
Maar Anthony had echt leuke dingen uitgezocht. Een zomerjurkje waar ze dol op was. Mooie lingerie. Spannende zwarte kant en natuurlijk een mooi gestileerd gordeltje en kousen met naad. Schoenen was lastig geweest, vertelde hij haar. Hoge hakjes vond hij leuk, maar ze moest er ook gemakkelijk mee in het park kunnen wandelen. Al met al heel spannend om het voor hem langzaam uit te mogen trekken. En om hem daarna zelf te mogen uitkleden. Langzaam en opwindend. Zo vreeën ze ook: langzaam en intens. Handen die overal en nergens waren. Maar beiden wilden ze dat het niet te snel voorbij was. Ze wilden van elkaar genieten. Alle plekjes van elkaars lijven herontdekken.
Zij mocht al snel van hem klaarkomen. Hij wist dat ze daarna nog gemakkelijk een tweede keer kon komen, en een derde. Dat gold niet voor hem. Maar hij genoot van ieder uitstel. Zo ontdekten ze weer oude patronen. Maar toch was alles ook tegelijkertijd weer nieuw.
Toen ze uiteindelijk dan uitgeput in elkaars armen bij lagen te komen terwijl ze naar het plafond van deze grote kamer staarden, had ze geen behoefte meer aan billekoek. Ze voelde zich voldaan. En nieuwsgierig naar het huis. Ze had natuurlijk op weg naar de slaapkamer wel iets ervan gezien: groot, ruim, licht, modern ingericht, maar niet meer dan dat. Hij wist waar ze moesten zijn, dus veel had ze niet gezien.
“Kom,” zei hij, “ik ga je het huis laten zien. Aankleden hoef je je niet. Het is warm genoeg.”
Dat was waar, hoewel het in huis koeler was dan buiten. Maar hij zag haar liever naakt, en dat was een fijn gevoel. Zij hem trouwens ook. Ze wist weer waar ze verliefd op was geworden. Of was het meer zijn charme? Nou ja, eigenlijk wel.
Het huis was inderdaad groot. Hun eigen huis paste er gemakkelijk twee keer in. Wat heet, maak er maar drie keer van. En dan telde ze de vele extra vertrekken nog niet mee. Wat moest je met drie badkamers? Nou ja, het was gebouwd om veel gasten in te ontvangen, dat was wel duidelijk. Toch was het huis nu helemaal voor hen alleen. Dat had de Directeur hun verzekerd. Ze ontdekte zelfs een zwembad. Niet groot, maar je kòn er zwemmen.
Na een eerste verkenning werden ze verrast door een ‘diner-aan-huis’ service. Het had haar al verbaasd dat er in de eetkamer -jazeker, dat een aparte kamer, nou ja, je mocht het gerust een eetzaal noemen- voor twee gedenkt was. Anthony zei dat hij van niets wist. Maar zijn grijns vertelde anders. Maar het was maar goed ook dat er zo goed voor hen gezorgd had. En ja, het was dus niet een bezorg-maaltijd. Ze werden bediend. En na het diner zou een limo van het Instituut hun naar huis brengen. Geen nachtje overblijven voor hen: morgen moesten ze weer aan het werk.
Tijdens het diner had Anthony echter nog een verrassing voor haar in petto. Komende vrijdag al zou Marjan bij hen komen logeren. Tot maandagochtend: 3 nachten lang.
En na dat heerlijke diner, nadat ze naar huis waren gereden, nadat ze al vrijend in hun eigen bed waren beland en nadat ze beide heerlijk waren klaargekomen...
pas toen durfde Moniek het hem te vragen.
In het donker en al fluisterend: “ben je niet jaloers?”
Even was het stil. Even? Nou, het leek een eeuwigheid.
‘Zie je wel,’ dacht Moniek, ‘hij is het, en hij heeft gelijk...’
Tot Anthony met een woeste beweging omhoog schoot en over haar heen hurkte om zich voorover naar haar toe te buigen, zijn handen naast haar gezicht. Nog verder boog hij zich naar haar toe, zijn gezicht vlak bij het hare.
Er sprong al een traan uit haar oog. Het was zo, en ze schaamde zich zooo.
Zeker om wat hij haar fluisterend vroeg: “bedoel je hoe de Directeur je nam, als dienstertje daar in de Directiekamer na afloop van het feestje? Hoe je al op je eerste nacht op de Kostschool met Marjan ging vrijen, hoe jullie het met zijn drieën deden op je kamer, met Juliette erbij, en later met zijn vieren, hoe jij ze alle drie bevredigde, hoe jij daarna de hele nacht met Marjan in de weer was...”
Ze voelde zich verslagen. Tot hij dat laatste zei. Wacht eens even, dacht ze.
“We zijn niet de hele nacht bezig geweest, Marjan en ik. En we deden het heel stil. en...”
Ze keek in zijn ogen. De lichten waren uit en het schemerde. Toch zag ze eindelijk de pretlichtjes in zijn ogen.
“Hoe weet je dat allemaal?”
Hij gaf haar geen antwoord maar kuste haar. Dat was een antwoord. Zeker was dat een antwoord. Maar hij liet zich niet verleiden om weer te gaan vrijen. Hij rolde weer naast haar en nam haar in zijn armen.
“Er zijn heel veel camera’s in het Instituut. Verborgen camera’s. Ook op de kamer van de Klasse-Oudste. Ik mocht mee kijken. Net zo vaak als ik wilde. Soms zelfs na afloop als het opgenomen was. En ik heb vaak gekeken, heel vaak. En wat ik zag...”
Er klonk een licht verwijt door in zijn stem bij die laatste woorden.
En liet bewust een pauze vallen.
Maar niet lang, want echt kwellen wilde hij haar niet.
“En ik heb genoten. Van alles. Het was zo mooi, dat tussen jullie meisjes. En intiem. Soms zo intiem dat ik besloot dat het niet voor mijn ogen en oren bestemd was. Dan stopte ik. Ik hoef immers niet te weten wat jullie elkaar vertelden. Alleen dat het liefdevol was.”
Nu kon ze haar tranen niet langer tegenhouden. Tranen van opluchting.
Hij kuste ze weg. Allemaal.
En ja, toen gebeurde het onvermijdelijke. Toen vreeën ze voor de derde keer die dag.
Een rare week volgde. Veel verbaasde gezichten bij iedereen die ze hun nieuws moesten vertellen. Dat ze beiden een nieuwe baan hadden en bovendien al heel snel gingen verhuizen. Naar een heel groot huis. Dat laatste was het lastigst uit te leggen, want hoe verklaar je dat je verhuist naar een huis dat veel te groot is voor jou en waarvan het overduidelijk is dat je het niet betalen kunt...
Voor Moniek was het het gemakkelijkst. Die kon gewoon beweren dat het bij de nieuwe baan van Anthony hoorde. En dat het ook gebruikt zou worden om collega’s uit het buitenland te kunnen ontvangen. En dat zij gewoon haar baan opzegde om met hem mee te kunnen gaan. Dat hij dus straks in zijn eentje veel meer ging verdienen dan zij nu samen. Natuurlijk was er ongeloof. Ze hield toch zo van haar baan? ‘Een goede bibliothecaresse vind altijd wel werk’ was dan haar antwoord. Dat ze zelf al een nieuwe baan had als bibliothecaresse liet ze gemakshalve maar achterwege. Want wie zou dat nu geloven...
Anthony had een moeilijker verhaal te vertellen, vooral aan zijn collega’s. Hij werd weggekocht? Hoezo? Door wie? Daar mocht hij niets over zeggen. En die kast van dat huis dan? In dat grote park? Elk antwoord was onwaarschijnlijk. Ons kent ons immers in dat wereldje. Hij bleef hen dus liever een antwoord verschuldigd. En masseerde hun ongeloof liever weg door te beloven dat hij niet met zijn werkzaamheden voor hen zou stoppen voordat ze een uitstekende vervanger gevonden hadden. Waarbij hij de mazzel had met geen van zijn collega’s echt bevriend te zijn.
En toen was het vrijdagmiddag. Allebeide waren ze vrij en al vroeg in de middag zou Marjan komen.
“Ik moet zo nog even weg, wat regelen,” vertelde Anthony. “We gaan straks uit eten, dus zorg er maar voor dat Marjan zich hier thuis voelt. Volgens mij zal ze wel vaker bij ons logeren de komende weken. Tot we verhuisd zijn. Dan krijgt ze, als ze dat wil tenminste, bij ons haar eigen appartement,” en nog voor ze de gelegenheid om haar blijdschap te uiten, laat staan lastige vragen te stellen, was hij verdwenen.
En blij was ze, Marjan, met dat aanbod. Ze vloog haar direct om de hals. Voor de tweede keer, want dat had ze ook al gedaan bij binnenkomst. Het was heerlijk om Marjan weer in haar armen te sluiten. En natuurlijk was die blij met het nieuws van Anthony. Ze wist dat ze nu voor altijd een tweede thuis had. Maar zelf had Marjan ook veel te vertellen. Ze had kennisgemaakt met de opleiding die ze ging volgen. Ze had zelfs al het gezin ontmoet waar ze een paar dagen mocht meelopen met hun Gecertificeerd Dienstmeisje. De opleiding zelf startte al over een maand met een nieuwe jaargang, daar had ze mazzel. De eerste maand intern, daarna stage lopen op diverse plekken terwijl ze intern bleef. Vervolgens korte stages bij verschillende gezinnen en organisaties, ook daar intern. Dan weer een tijdje alleen intern op de opleiding. En tot slot een aantal maandstages bij één gezin, intern. Maar niet alleen bij gezinnen. Iedereen kreeg minstens één maandstage intern bij een organisatie. Zo waren er ook hotels waar je kon werken als Gecertificeerd Dienstmeisje. Geen gewone hotels natuurlijk. Maar het hoe en wat had men haar nog niet willen vertellen. Spannend dus..
Oh, was ze bijna het spannendste vergeten. Waar de Opleiding gevestigd was...
Dat kon Moniek inmiddels wel raden. Het was ergens ook wel heel logisch. Inderdaad: het Instituut. Het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies. Voorlopig logeerde Juliette daar al. Op de kamer van de Klasse-Oudste zelfs. Zodra de opleiding begon zou ze verhuizen naar de overkant, daar waar ze eerst met zijn tweeën hadden geslapen, dus tijdens de maand dat ze volledig intern was. In de tussenliggende periodes, als ze een slaapplek nodig had, verhuisde ze dan naar de Kelder, in één van de Verblijfscellen. Maar die had ze nog niet mogen bekijken. De Kelder was nog steeds verboden terrein voor haar. Dus keek ze vragend naar Moniek.
“Is best wel te doen hoor, zo’n Verblijfscel,” stelde Moniek haar gerust, “ze lijken wel wat op onze kamer toen, maar hebben een laag plafond en een hoog raam. Zolang je maar niet in een Isoleercel of een Observeercel gestopt wordt. Dat zijn echte cellen, en zo voelt het ook als je daar opgesloten wordt.”
“Word je dan opgesloten als je naar de Kelder gaat?” vroeg Marjan, die nog niet voor zichzelf besloten had of ze dat vooruitzicht spannend of angstaanjagend vond.
“Niet in Verblijfscellen, naar ik weet. Wel in al die andere cellen. Ze hebben echt een rijke fantasie als het om opsluiten van vrouwen gaat.
Maar we gaan uit eten, weet je nog. Kom, laten we wat leuks uitzoeken om aan te trekken.”
En dat deden ze. Ze hadden zo’n beetje dezelfde maat, een zelfde smaak en de zelfde behoefte om er in het restaurant chick uit te zien.
Zo leken ze net twee zusjes. Mooi, vonden ze beiden, heel mooi.
Toch fronste Anthony zijn wenkbrauwen toen hij hen zag bij binnenkomst. Mooi, zei hij echter eerst, jullie lijken net zussen. Beiden glunderden.
Maar daarna keek hij Moniek vorsend aan.
“Heb je je omgekleed?” vroeg hij.
‘Natuurlijk heb ik me omgekleed,’ dacht ze, ‘dat zie je toch.’
Maar het was geen echte vraag, dat was duidelijk. Plotseling realiseerde ze zich wat hij bedoelde, wat hij veroordeelde. Dàt ze zich had omgekleed.
Die eerste ochtend weer samen had ze tegen hem gezegd dat ze het zo leuk had gevonden dat hij kleding voor haar had uitgezocht. En dat hij zo goed gekozen had. Hij had geglimlacht en verteld dat hij het ook heel leuk had gevonden.
“Wil je het ook nu voor mij doen,” had ze gevraagd.
Hij had breeduit geglimlacht.
“Natuurlijk liefje, met veel plezier.”
Echtwaar, dat had hij gezegd. En ze had hem geloofd. Dat had ze nooit achter hem gezocht: dat hij dat leuk zou vinden.
En ze ontdekte hoe leuk zij het zelf vond. Eindelijk niet meer na hoeven denken wat je moest aantrekken. Echt, die onzekerheid waar zo’n beetje iedere vrouw last van had die ze kende, die onzekerheid hoefde niet langer.
En hij was er goed in, ook dat.
Dus vind je het gek dat hij dat vanaf nu elke ochtend deed? Want ze had hem later gevraagd of hij het voortaan altijd wilde doen? En als hij vroeg weg moest, want vaak gebeurde, of hij het dan voor haar klaar wilde leggen?
“Met liefde,” had hij geantwoord.
Wat had haar dan bezield om dat nu zelf te doen? Nou ja, samen met Marjan.
Dat was het antwoord: Marjan. In haar blijdschap dat Marjan er was, was ze meegegaan in haar enthousiasme om samen iets chics aan te trekken voor het diner. Fout, fout, fout.
Met een kop vol vuur keek ze hem beschaamd aan.
“Kom, we gaan,” was het enige wat hij zei: “Jullie gaan vast in de auto zitten, gezellig samen op de achterbank, ik heb nog een kleinigheid te doen.”
Gelukkig, dacht Moniek, hij klonk nu helemaal niet streng meer. En lief dat hij hun naast elkaar liet zitten terwijl hij reed. Maar wat hij nu nog eventjes moest doen? Gewoon niet over piekeren dus.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages Kostschool: herzien - opent in nieuw tabblad
lijst met personages Genootschap - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?