| Gepost op vrijdag 14 januari 2022 - 03:18 pm: | 
|
|
een briefwisseling tussen Merel en Paul Gérard
Mijn eerste brief
Geachte heer P. Gérard
Terwijl het buiten waaide en regenvlagen bijna horizontaal over het landschap schoten, drong het niet langer te onderdrukken verlangen u te schrijven zich aan mij op. Een diep verlangen dat ik al maanden koester maar waaraan de moed mij tot nu toe ontbrak. Tot ik het vel ongerepte papier van het stapeltje nam, de eerste pennenstreken kraste en ontdekte dat naarmate er meer woorden stonden het steeds makkelijker werd de zinnen te bedenken die ik u zo graag wil laten lezen.
Waarom ik u schrijf is heel moeilijk uit te leggen, maar ik zou het het liefst willen omschrijven als een smeekbede om hulp aan een man van wie ik novellen en romans las en aan wie ik vaak denk als mijn gemoedsstemming mij in een afgrond van schaamte en schuldgevoel stort. Ik leef namelijk in een schijnbaar onoverbrugbare kloof tussen twee uitersten die steeds als steile bergketens oprijzen: enerzijds de inlossing van mijn diepste verlangens, anderzijds, mij aan de mij opgelegde zedige plichten houden. Ik voel mij stuurloos tussen goed en kwaad. Mijn lichaam zegt iets anders dan mijn ziel. Alsof ik met mijn ene hand een kruis sla en met de andere in een zucht naar genot mezelf streel. Aan de ene kant gloort het licht van de beloofde zuiverheid, aan de andere de duisternis van overgave en lust. Het voelt alsof ik in een woeste zee zwem tussen twee uitgestoken levensreddende handen en geen keus durf te maken.
Toen ik uw roman over een instituut waar jonge hoogopgeleide vrouwen zich vrijwillig voor een leven vol overgave uitleveren las, voelde ik dat ik mijn lotsbestemming gevonden heb. Het leitmotiv van de roman betrof geen naïeve meisjes die zich door een sluwe manipulator laten inpalmen, maar die door hun intelligentie en hoge opleidingsgraad gevoed, tot de conclusie komen dat ze voordat ze zich langdurig vastklinken aan een hopeloos stereotiepe huwelijksrelatie, een traject willen afleggen waarin ze bereidwillig de diepste emoties ondergaan. Dus kiezen voor een onzeker avontuur voordat ze zich in een huwelijk storten.
Toen ik de roman in een adem uit las vroeg ik mij af of dit een fictie roman was. Of misschien toch op waargebeurde ervaringen berustte. Ik denk het eerste maar hoop het tweede. Betreft het het eerste dan bejubel ik uw gedachten en fantasierijkheid, in het tweede geval zou ik een diepe knieval voor u moeten maken.
Nu ik terugkijk op wat ik in deze brief geschreven heb, dan bespeur ik bij mezelf nog meer fascinatie voor u dan toen ik de pen opnam en de eerste woorden op het papier kraste. Misschien is schrijven dan toch een therapeutisch middel of zelfs bevrijdend of verlossend.
In de hoop op antwoord op deze vrijpostige brief, maar in het besef dat u waarschijnlijk meer van dit soort brieven van gefrustreerde jonge vrouwen ontvangt, vind ik de gedachte al aangenaam als u mijn brief niet achteloos naast u neerlegt maar leest.
Met bewondering,
Merel
reactie Paul Gérard
Beste Merel,
Natuurlijk is het opschrijven van je diepste verlangen therapeutisch. Ik schrijf dat ook altijd aan mijn pupillen voor: het werkt louterend en is pedagogisch zeer verantwoord.
En dat mijn verhalen en romans daarbij als inspiratie en motivatie diende om dat daadwerkelijk ten uitvoer te brengen door mij een -in jouw woorden- vrijpostige brief te schrijven, streelt mijn ego.
Toch moet je echter vermanend toespreken. En dan wel niet zozeer omtrent de (verboden) verlangens die je beschrijft, maar om hoe je mijn geschriften gelezen hebt en indirect citeert.
Ik weet het: het verlangen om te lezen wat je wilt lezen is groot, maar omdat nu zó te omschrijven zoals jij dat doet? Bijzonder bloemrijk, en dat weet ik zeker te waarderen. Echter moet ik constateren dat je daarbij drie onwaarheden vermeldt omtrent mijn Instituut: de meisjes, of zo je wilt vrouwen, die zich overgeven aan het ‘avontuur’ (jouw woorden) dat het Instituut hen biedt, zijn niet per definitie hoogopgeleid, intelligent en ongehuwd, zoals je suggereert. Drie onwaarheden in kort bestek.
Laat ik bij dat laatste beginnen. De leerlingen van Het Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies, als wel de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes zijn niet per definitie ongehuwd, zelfs niet bij voorkeur. Integendeel. In de eerste zinnen van Het Instituut wordt al beschreven hoe Moniek door haar echtgenoot naar het Instituut wordt begeleid. Ook Marcha heeft zich door een huwelijk laten verbinden, net zoals Juliette. En alleen in dat laatste geval blijkt dat huwelijk een misstap, maar beslist geen reden om niet toegelaten te worden. Integendeel.
En wat betreft intelligentie: al lezend denk ik dat je zelf doelt op (het belang van) intellectuele intelligentie, en niet zozeer op sociale en emotionele intelligentie. Maar voor het Instituut zijn juist de laatste twee primair, en de eerste amper. Sociale intelligentie: weten hoe je je dient te verhouden tot degene aan wie je je geeft, maar ook tot je lotgenoten. Emotionele intelligentie: voor het Instituut gevat in één woord: overgave. En ik heb zo’n vermoeden dat het bij jou wel eens aan beide kon ontbreken.
Om nog maar niet te spreken over het minst belangrijke op mijn Instituut: het veronderstelde ‘hoge’ opleidingsniveau. Het Instituut leidt op, inderdaad, maar een noodzakelijke ‘hoge’ vooropleiding? Onze ervaring is dat het hoog opgeleid-zijn eerder een handicap is dan een zegen. Zo moet vaak ongedaan maken wat een voorgaande opleiding aan schade veroorzaakt heeft, bijvoorbeeld wat intellectuele hoogmoed betreft. Nee, het Instituut is er trots op dat ze een meisje als Marcha, zonder enige opleiding behalve de scholing van het bordeel, een toekomst heeft mogen bieden. Of op een dame als Juliette, die ondervond hoezeer haar hoge opleidingsniveau en verantwoordelijke baan als diplomaat, haar eigen geluk in de weg heeft gestaan.
Daarmee zou ik je brief normaliter onbeantwoord hebben gelaten.
Maar je innerlijk dilemma raakt mij, en met name hoe je dat verwoordt.
En misschien nog wel meer omdat wat je ziet als dilemma, dat eigenlijk helemaal niet is. Je dat laten inzien, en nog belangrijker, om dat schijnbare dilemma in je voordeel te laten werken, en je daartoe op te leiden, dat is waar mijn Instituut de nodige faam heeft opgebouwd.
Je bent in verwarring, veronderstel ik.
Immers: zedige plichten tegenover zinnelijk genot. Ogenschijnlijk onverenigbaar. Dat een vrouw daar een keuze zou moeten maken, laat zien hoezeer je geïndoctrineerd bent door de normen en waarden van je opvoeding, van je maatschappelijke positie en omgeving. Maar juist die schijnbare tegenstelling met elkaar verenigen maakt een vrouw niet alleen vrij, maar pas echt ‘vrouwelijk’.
Voor de buitenwereld ben je kuis, zedig en, zo je wilt, diep gelovig, rein en zuiver.
In je binnenwereld ben je op zoek naar lust en genot. Onderwerp je je aan je diepste verlangens. Laat je je domineren. Fantaseer je daarover onbeperkt. Om daarna te ondervinden dat ook deze fantasieën werkelijkheid kunnen worden.
Maar het is duidelijk dat je daarvoor nog een lange weg te gaan hebt. En niet alleen om te onderzoeken waar je verlangens en behoeften liggen. Maar ook om je verschijning in de buitenwereld te vervolmaken. Want wat we willen zien is een elegante, zelfbewuste vrouw. Een vrouw die weet hoe zich te kleden en te gedragen. Uitdagend, maar ook onbereikbaar.
Jouw binnenwereld kan besloten zijn. Alleen jijzelf, en niemand anders. Je genot onzichtbaar voor een ander. Je lust besloten in jezelf. Ik zal je daarin kunnen begeleiden, zonder daar zelf deel van uit te maken. Dat is een mogelijkheid.
Maar mijn kennis van vrouwen zoals jij maakt dat ik denk dat je je dan zelf tekort doet. Alleen al het feit dat je mij deze brief schreef, wetend wie ik ben, doet mij veronderstellen dat je leiding nodig hebt. Dat je je daadwerkelijk overgeeft aan een man, of vrouw, die jou leiding geeft.
En tussen de regels lees ik zelfs het verlangen dat hij of zij jou niet alleen genot schenkt, maar je ook onderwerpt, je neemt, je straft, wanneer dat in diens ogen noodzakelijk is. Wellicht dat dit vooruitzicht je verontrust, zelfs ontzet. Gezien je innerlijke twijfels vermoed ik, nee weet ik haast zeker, dat dat het geval zal zijn. Dat moet, dat is goed. Want juist die spanning, die angst maakt een overgave aan je eigen lust tot de mogelijkheden.
Maar echt bang daarvoor hoef je niet te zijn. Want dwang, in welke mate of tot welk doel dan ook is uitgesloten. Niet alleen voor mij, maar ook voor iedereen die aan mijn Instituut verbonden is.
En laten we wel wezen, je zult zelf eerst moeten bewijzen, aan mij en mijn Instituut, of je het waard bent om samen die reis te gaan aanvangen.
Een knieval voor mij maken is echter niet nodig. Daadwerkelijk voor mij knielen... dat zou wel tot de mogelijkheden kunnen behoren. Als je dat waard blijkt te zijn, tenminste.
Intussen de hoop uitsprekend dat ik je in mijn openhartigheid niet afgeschrikt heb, en de waardering uitsprekend voor het respect waarmee je ten opzichte van mij hebt blijk gegeven, verwacht ik een reactie van jou waarin je mij dezelfde toon bejegend als in je eerste brief. Zo het verschil duidelijk makend tussen jou en mij. Mijnheer en meisje.
Met vriendelijke groet,
Paul Gérard
ps: het is meneer Gérard, Paul Gérard, of mijnheer Paul, echter nooit en te nimmer (heer) P. Gérard
mijn reactie
Meneer Gérard,
Uw brief kwam op een moment dat ik er al niet meer op durfde te hopen. Een enveloppe met een indrukwekkend handschrift aan mij gericht; het kon haast niet anders dan van u afkomstig zijn. Een handschrift zoals we dat ons allang niet meer aanleren en gebruiken. Ik liet de enveloppe nog een tijdje ongeopend uit angst voor de mogelijke toorn die mij zou wachten. Want besef ik nu wel, mijn toon was wel erg eigengereid. Toen mijn moeder vroeg van wie die brief was, was ik gedwongen te liegen. Ik zei van Sofia, wat ze zonder argwaan leek te accepteren. Maar mijn hartsvriendin schrijft het adres altijd in stugge blokletters.
Nadat ik eindelijk met rust gelaten werd lag de envelop als ritueel relikwie te wachten op het scherpe lemmet van mijn briefopener. Mijn hart bonkte toen ik uw brief uit de enveloppe haalde en ontvouwde. Uw handschrift toonde overtuiging toen ik mijn ogen er vochtig over liet dansen. Gespannen, opgewonden, bang en emotioneel nam ik uw woorden in mij op. En ik kon niet anders dan al uw woorden en de daarin besloten bedoelingen volmondig te accepteren.
Het voelt zalig te zeggen dat ik zonder enige twijfel alles wat u mij schrijft als enige waarheid accepteer. Er moet iets zijn waarin je gelooft.
Mijn vorige geloof bestond uit het reciteren van psalmen en het in angst aanhoren van donderpreken van onze dominee. De kerk die altijd rook naar natte regenjassen en schimmelend hout, wist mij niet langer te imponeren. Ik rebelleerde uit boosheid. Maar ook daaruit kwamen twijfels en strafte ik mij voor mijn gedachten en handelingen die volgens de kerk onbetamelijk zijn. Maar iemand als u, die gewend is met meisjes en jonge vrouwen om te gaan, die begrijpt hoe hun geestelijke en mentale welbevinden in conflict raakt met de normen en waarden van het geloof waardoor ze zich wanhopig voelen, begrijpt ook mij. Begrepen worden voelt al als een verlossing. Maar echt verlost worden is misschien een lange weg. Zoals u schrijft, een reis.
Ik hoop dat wat ik u hier schrijf voor u voldoende is mij voor deze reis te accepteren. Ik begrijp dat dat misschien soms een beproeving zal zijn en offers zal vragen. Maar als zelfs mijn hartsvriendin Sofia zegt dat ik deze stap moet zetten, dan is er geen enkel houdbaar argument te bedenken die reis niet te ondernemen. Een odyssee in de donkerte van mijn diepste verlangens naar ik hoop.
Ik vraag u dus mij voor deze reis te accepteren en mijn toekomst te bepalen.
Lieve groet,
Merel
reactie Paul Gérard
Beste Merel,
Het doet mij deugt dat je mijn handschrift zo waardeert. Maar ik ben bang dat je wat overdrijft. Ik vind het prettig om bij ons eerste contact mijn brief ‘persoonlijk’ te maken. Maar vergis je niet, het harde schrijverswerk verricht ik gewoon van achter de computer. En omdat ik daardoor met de hand snel kan schrijven, wordt het dan als vanzelf enigszins ‘vloeiend’.
Ik lees in je brief dat je met mij op reis wilt. Natuurlijk is het aangenaam om te lezen dat je zo’n vertrouwen in mijn woorden en ‘bedoelingen’ hebt. Dat vertrouwen is terecht. Ik zal je nooit tot iets dwingen van wat je echt zelf niet wilt. Maar dat wil niet zeggen dat ik met enige regelmaat bezig zal zijn om je grenzen te verleggen. Want jouw verleden benauwd mij, het geloof als knellend verband, net zoals je uitspraak dat je “wat u mij schrijft als enige waarheid accepteer”. Je relativeert het direct daarna enigszins, maar het blijft gevaarlijk, meisje.
Inderdaad, een ‘meisje’: zo ervaar ik je steeds meer. Terwijl je tegelijkertijd zo graag ‘vrouw’ zou willen zijn. Ja, die paar woorden van jou maken veel bij mij los. Terecht of onterecht, het is aan jou om mijn beeld te bevestigen of te nuanceren.
Geloven in een God is één ding, geloven in de kerk een ander. Het roept bij mij de vraag op of je je echt hebt kunnen losmaken van die ijzeren greep. Want wil je met mij op reis gaan, dan is dat wel noodzakelijk.
Praktisch gezien ook, want uiteindelijk denk ik dat je op reis moet gaan, op reis naar mij, naar het Instituut. Maar ook psychisch. Want het valt me op hoe vaak het nog hebt over het hebben van ‘onbetamelijke gedachten’. Daarover kan ik kort zijn: die bestaan niet. In gedachten ben je vrij. En door je gevoelens mag je je laten leiden. Ik zal je behoeden voor zelfbeschadiging, dat moet voldoende voor je zijn.
Dat gezegd hebbend: onbetamelijke gedachten horen in mijn ogen uitgesproken te worden. In ons geval: geschreven. Gedachten, verlangens, dromen: aan mij kun je ze kwijt. Moet je ze kwijt. Zonder dat kan ik je niet leiden naar de toekomst waar je van droomt.
Daarmee kom ik op mijn volgende observatie: ik merk dat je de moeilijke vragen en keuzes die ik stel, ontwijkt. Je wilt met mij op reis, ik citeer: “een odyssee in de donkerte van mijn diepste verlangens naar ik hoop”. Maar wat dat is, wat van de mogelijkheden die ik schetste een diep verlangen opwekte: je laat me er naar raden. Geef dus aan van wat ik schreef zo belangrijk voor je was, wat het is waarnaar je verlangt. Natuurlijk ga ik dat voor je invullen, uiteindelijk, als je het zelf nog niet kunt verwoorden. Maar schroom niet om daarin eerlijk te zijn naar mij toe. Als je kunt, als je durft.
Dat doe ik ook: eerlijk zijn. En daarmee kom ik op het pijnlijkste deel van mijn brief.
Ik geef je in mijn eerste brief een behoorlijke schrobbering omtrent je gedrag. Ja, ik heb het over je gebrek aan leesvaardigheid, dan wel het “het verlangen om te lezen wat je wilt lezen”. Ik wijs je op drie in mijn ogen ernstige fouten. Dat is niet mis. Maar daarover rep in jouw brief met geen woord. Daarmee breng je jezelf ernstig in de problemen, jongedame. Als je dat al niet was. En ik vrees dat een simpele verontschuldiging niet meer aan de orde is. Maar wat dan wel?
Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat je het ten goede kunt keren.
Hoe? Ik denk dat ook dat een onderdeel van je reis zal kunnen zijn.
Maar dat laatste is aan jou...
Daarmee verblijf ik vol verwachting,
met vriendelijke groet,
Paul Gérard
mijn reactie
Geachte Heer Gérard,
Uw brief viel psychologisch met een dof geluid op de deurmat. Ik moest mijn moeder voor zijn, want ze zou mij overladen met vragen over van die mysterieuze brief toch kon zijn. Bijna niemand schrijft immers nog een brief. De inhoud van die brief was misschien niet wat ik hoopte en voelde als een stevige terechtwijzing over mijn al te impulsieve denkbeelden. Als ik eenmaal schrijf ben ik blijkbaar niet te stuiten en vloeien mijn gedachten als inktvlekken op het papier. Ik zie uw brief dan ook als een eerste les in wat misschien een lange reeks lessen zal worden. Mijn gebrek aan levenservaring treft misschien de meeste blaam. Ik voel mij tekortgeschoten en weet nu niet anders te doen dan mij heel klein en passief op te stellen en vooral beterschap te beloven. Ik zal mij niet langer laten leiden door een te grote spontaniteit. Geen hoogvliegkunsten want mijn vleugels smelten in de zon en dan is de val heel pijnlijk.
Uw veronderstelling dat mijn religieuze opvoeding mij als een molensteen om de hals hangt is misschien terecht, maar ik wijs er op dat ik de strijd tegen de beklemming ervan al jaren voer. Met wisselend succes, moet ik zeggen. De norse voetstappen van mijn over controlerende moeder heb ik weerstaan. Als ik in de late avond mijn computer aanzette om mijn ziel aan de grote boze wereld te offeren liet ik me niet langer door schuldgevoelens beteugelen. In het magische schemerlicht van het beeldscherm las ik voor het eerst uw verhalen. Magisch licht dat oversloeg in een magie van verlangens.
Ik zie uw denkbeelden niet als vervanging van mijn religie, maar als een cultivering ervan. Misschien zelfs als de vervolmaking. De religie inclusief de Bijbelteksten hebben eeuwen stilgestaan alsof de wereld en de mens niet veranderden. Als ik onze dominee van de kansel hoorde bulderen verdraaide ik zijn woorden in het diametraal tegenovergestelde. Ik decodeerde zijn woorden gulzig tot een verlangen naar onderwerping. En als ik afga op de ouderling die nadat mijn vader overleed tijdelijk de honneurs waarnam om zogenaamd mijn moeder in haar lot bij te staan, dan bleek zijn afgedwongen zedigheid zeer farizees. Want deze pokdalige gebrilde man op leeftijd haalde het in zijn hoofd mij het hof te maken.
Als ik in mijn ziel een beginnende verdorvenheid voel, dan toch minstens door mijn eigen religie aangestoken. Maar het inspireerde mij wel. Ik begon min of meer stuurloos door tegenstrijdige emoties aan een roman te schrijven. Fictie maar toch ook met een zweem van werkelijkheid, stuurde ik mezelf een oerwoud in waar achter iedere boom een grote boze wolf verscholen leek. Maar ik faalde met mijn literaire pogingen en raakte gedesoriënteerd door soms tot diep in de nacht de deksel van de Doos van Pandora, die pornografie toch is, op te lichten. Het beeldscherm sprak mij smerige woorden toe alsof de duivel in mijn oor fluisterde. En nu? Ben ik nog te redden van mijn verkeerde start en onjuiste opvattingen?
Waarom ik zo fanatiek hechtte aan het schrijven met pen was ingeven door het idee dat fysieke inspanning mij vleugels geeft en dat ik naarmate uitputting nadert het gevoel van offerplenging een hoogtepunt nadert. Ik geloof dat opwinding als een waarheidsserum werkt en ik in die stemming eerlijker over mezelf ben dan wanneer ik door mijn geloof geremd ben. Terwijl ik met de pen op het papier kraste betoverde ik met de andere hand mijn gemoedsstemming.
Het enige wat mij nu rest ik dat ik het oordeel aan u laat en vurig op antwoord hoop.
Met eerbiedige groet,
Merel
reactie Paul Gérard
Lieve wanhopige Merel.
Inderdaad wanhopig en lief. Wanhopig omdat je zo in strijd bent met je eigen gevoelens van falen. Lief omdat je er ondanks alles de strijd er mee wilt aangaan. Met je verleden, met je toekomst en vooral... met je gevoelens.
Nee, geen terechtwijzing vanwege je impulsieve denkbeelden. Als ik je al ergens over terecht wees dan was het dat zeker niet dat. Koester ze, die stroom van gedachten en gevoelens. Net zoals je spontaniteit. Niets schenkt meer genoegen voor een -in jouw ogen- oude man dan een meisje in haar spontaniteit te betrappen.
En nee, het is niet een gebrek aan levenservaring van jouw kant, eerder het tegendeel. In wat je beschrijft: dat wat je hebt meegemaakt, hoe er over jou geoordeeld werd, en vaak erom veroordeeld werd, bespeur ik juist een te veel. Molenstenen horen niet om jouw meisjeshals te hangen. Je hoort vrij en mooi te zijn, te vliegen als een vogel, fluitend als een merel.
Dat je mijn verhalen ervoer als “magisch licht dat oversloeg in een magie van verlangens”! Daarvoor, en daarvoor alleen, zou ik kunnen schrijven, als het schrijven mijzelf niet zoveel genot zou schenken. Inderdaad, opdat een beginnende verdorvenheid zich uit in het volop kunnen genieten, genieten in de geest, maar net zo goed het genieten in den vleze. Want zoals je al ervoer, dat verlangen naar onderwerping... als een vrouw daar aan kan toegeven, durft toegeven. overgeven... Als ze het in zich heeft... Want laten we welwezen: er zijn weinig vrouwen die dat voor zichzelf durven toe te geven, nog minder die daar open over zijn, laat staan dat ze zich daaraan durven over te geven. En zeldzaam de mannen die dat koesteren zonder er misbruik van te maken.
Je schrijft dat je faalde in je literaire pogingen om verdorvenheid in een roman om te zetten. Je eigen verdorvenheid, mag ik hopen. Ja, ik weet dat je het niet zo beschreef, maar laten we wel wezen, dat je belandde in wat je als pornografie ervoer om daarna jezelf eigenhandig te bevredigen! Ja, ik aarzel niet om dat zo onprozaïsch op te schrijven. Je weet uit mijn verhalen die daarover gaan: vrouwen die zich hun eigen genot onderdompelen en, als ze geluk hebben, dat mengen met het genot van hun partner òf lotgenote. Gedwongen zelfs indien nodig. Daarvoor is de vrouw geschapen, door God zoals je wellicht van mening bent, of door de dwang van evolutie. Niet dat ik oordeel over vrouwen die genot ervaren in het overheersen van mannen, integendeel. Maar voor mij, persoonlijk, draait het ultieme vrouw-zijn vooral aan het toegeven aan haar lustgevoelens zeker daar waar die ontspruiten in haar gevoelens van onderworpenheid, dan wel een verlangen daarnaar.
Nee, laat mij die pennenvruchten maar lezen ... als je daaraan toe bent. Ik zal je er nooit om veroordelen, integendeel, ik zal je hoogstens helpen ze leesbaarder te maken voor anderen. Tot dan: koester ze zelf als een geschenk en lees ze om ze zelf te verbeteren, keer op keer, tot ze je ook jezelf al lezend genot gaan schenken.
Genoeg loftuitingen, en over naar serieuzere zaken.
Want ik moet je helaas wederom een vermaning geven, een vermaning die dit keer niet zonder gevolgen kan blijven.
In mijn eerste brief gaf ik je reeds een behoorlijke schrobbering omtrent je gedrag. Ja, ik heb het over je gebrek aan leesvaardigheid, dan wel het “het verlangen om te lezen wat je wilt lezen”. Ik wees je op drie in mijn ogen ernstige fouten. Dat is niet mis.
In mijn tweede brief merkte ik op dat je in je daaropvolgende brief daarover met geen woord rept. Ten overvloede schreef ik je vervolgens dat je jezelf daarmee ernstig in de problemen bracht. Dat een simpele verontschuldiging niet meer toereikend zou zijn.
Wat schets vervolgens mijn verbazing? Ook in je laatste brief rep je daarover met geen woord. Geen beaming, verontschuldigingen of zelfs maar tegenwerping. Je meent blijkbaar dat door te zwijgen problemen als vanzelf verdwijnen. Dat is helaas een houding die ik al te vaak opmerk bij de jeugd van tegenwoordig. Ik had van jou echter een hogere verwachting. Maar ermee ongestraft wegkomen, nee, ik ben bang dat je je daar in deerlijk vergist.
Het zij zo.
Je verdient het om de gevolgen van je fouten te ondergaan, in jouw geval gestraft te worden, Merel meisje. Streng gestraft zelfs, gezien de culminatie van je onacceptabele gedrag. Je wil om te leren van je fouten schat ik echter hoog in. Je acceptatie van wat komen moet ook. Ach, ik zie het zo vaak in mijn praktijk als Opvoeder. Het is voor veel vrouwen moeilijk om te accepteren wie ze zijn. Dat fouten maken mag. Maar straf daarvan het gevolg is, zeker als ze het niet durven erkennen. En straf biedt loutering en kan leiden tot diepere gevoelens van onderworpenheid. Wat in feite de kern vormt van iedere straf: je onderwerpen aan de gevolgen van je falen.
Zoals je weet uit mijn geschriften geloof ik in de grote effectiviteit van het fysiek straffen van meisje en vrouwen. Helaas kan ik niet toestaan dat je je spoorslag bij mij daarvoor vervoegt, mocht dat al voor jou een mogelijkheid zijn: dan zou je straf verworden tot een beloning. En daarvoor is het zeker nog te vroeg.
Omdat jouw casus niet uniek is heb ik in het verleden voor de klassiek fysieke straf een alternatief ontwikkeld wat in de praktijk bijna net zo effectief is.
Ik ga je daar zo dadelijk stapsgewijs doorheen leiden. Maar eerst zorg je ervoor dat je een plek hebt waar je ongestoord en ongehoord minimaal twee uur kunt verblijven, omgevingsgeluid dient daarbij zoveel mogelijk vermeden te worden.
Die plaats ga je vóórdat je straf daadwerkelijk aanvangt daarop testen. Dat doe je door de eerste stap van je straf te doorlopen: het aannemen van een positie. Doe dat voor een paar minuten en gebruik desnoods een kookwekker. Die zul je zoals je zult merken sowieso nodig hebben. Zodoende heb je alle gelegenheid om de ruimte aan te passen, een ander te kiezen, en je houding bij te stellen. Pas dan bepaal je wanneer je je straf wilt gaan ondergaan.
Het is goed mogelijk dat daar enige tijd overheen zal gaan. Voor het vinden van een goede plaats en gelegenheid zal je geduld wellicht op de proef gesteld worden. Maar je mag niet met minder dan goed genoegen nemen. Daarom mag je me in de tussentijd zelfs schrijven, als je daar behoefte toe voelt. Zeker in relatie tot het eerste gedeelte van mijn brief. Maar kom in dat geval niet met uitvluchten of excuses want daarvoor is het nu te laat.
Goed. Dit is wat je voorafgaand aan je straf gaat doen.
Je kleedt je vrouwelijk en toegankelijk. Je gaat zo dadelijk in een houding staan die je een half uur zult moeten volhouden met minimale beweging: zorg dat dat mogelijk is.
Je neemt je positie in door in de hoek te gaan staan, met je gezicht richting die hoek. Er mag niets afleidend zichtbaar zijn. Zoek dus een goede plek, wees daarbij creatief en is een lege hoek echt niet mogelijk zoek dan een lege muur.
Je gaat in de houding staan van het gestrafte meisje: rechtop, benen licht gespreid, borst naar voren, bekken licht gekanteld zodat je billen iets naar achter wijzen, handen in je nek, ellebogen naar achteren, blik naar voren. Dat die blik al snel op oneindig zal staan is een goed teken. Want als je je daar zo staat realiseer je je hoe je je misdragen hebt, schaamte gevoelens zijn welkom, huilen ook, maar is niet vereist.
Voel gewoon wat het met je doet, omarm die gevoelens.
Als het ongemak van je houding je kwelt, of gedachten die niets te maken hebben waarom je daar moet staan, word je daar niet boos op. Registreer ze, en focus je opnieuw.
Dertig minuten zijn lang. Daarom zul je een wekker nodig hebben, een kookwekker werkt daarvoor het best.
Zijn je dertig minuten voorbij dat mag je je lijf en leden weer even losmaken.
Vervolgens gaat het tweede deel van je straf in. Je zoekt een plek op waar je kunt schrijven. Weet zeker dat je ook tijdens het schrijven niet gestoord zal worden.
Je schrijft op wat je zojuist ervaren hebt. Met name de gevoelens die je straf met zich mee bracht. Kies je woorden niet zorgvuldig, dat komt later wel. Noteer echter wel àl je gevoelens, ook al zijn ze je niet welkom, en schaam je je daarvoor. Schaamte hoort er bij. Maar bovenal: denk zeker niet na over wat ik daarvan zal vinden. Er is namelijk één ding wat ik haat, en dat is onoprechtheid, gemaaktheid en verbloeming. Als je mij op enig moment haatte, om maar eens een cru voorbeeld te geven, schrijf je dat op. Jouw gevoelens zijn authentiek en ik wil ze kennen. Zeker als je een straf ondergaat die ik je opgelegd heb.
Daarvoor heb je anderhalf uur de tijd, niet meer en niet minder. Daarna stop je dus sowieso, ook al is het onaf. Vervolgens ga je je ontspannen. Maak een wandeling, ga slapen, ga eten als je trek hebt, drink als je dorst hebt (dat laatste mag je ook tijdens die anderhalve uur - zorg dus dat je een glas water bij de hand hebt als je dat verwacht). Hoe dan ook: ontspan. Ga ook niet herlezen wat je opgeschreven hebt.
Pas later, bij voorkeur de volgende dag, herlees je wat je opgeschreven hebt.
Waarmee het derde en laatste deel van je straf begonnen is: het maken van een verslag, voor mij. Je bepaalt daarbij zelf hoeveel tijd je daarvoor nodig hebt, en dus wanneer, maar stel het niet te lang uit.
Je begint met het leesbaar maken van je aantekeningen voor mij. Jouw kennend zal je dat in fraaie volzinnen willen doen, maar probeer je daarin te beheersen. Het gaat er om dat je me deelgenoot maakt in wat je beleefd hebt tijdens je straf. Daaraan mag je dan toevoegen wat het in zijn algemeenheid met jouw innerlijk gedaan heeft. Het gestraft worden. Maar dat hoeft niet. Je mag het ook puur laten bij de beleving op het moment zelf.
Je herschrijft wat je opgeschreven hebt dus in een voor mij leesbare vorm. Maar je voegt daaraan nog een paar dingen aan toe. Zaken die voor mij bijzonder belangrijk zijn wil ik je verder op je pad van groei kunnen begeleiden.
Je begint met een korte beschrijving waarom je gestraft moest worden en hoe je je daarop voorbereid hebt. Daarbij hoort natuurlijk een beschrijving van de ruimte en hoe je die eventueel aangepast hebt, alsmede hoe je toen zelf gekleed was.
En je sluit het af hoe je dit voor mij opgeschreven hebt, hoe je omgegaan bent met je aantekeningen en last but not least: welke gevoelens het maken van dit verslag bij je opriepen.
En ook hier geldt mijn credo: eerlijkheid en oprechtheid is het enige wat ik van je verlang.
Dit is daarmee een veel langere brief geworden dan de bedoeling, en, wellicht, wenselijk was. De noodzaak was echter daar.
met vriendelijke groet,
Paul Gérard
wordt vervolgd
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 112
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 15 januari 2022 - 08:17 pm: |
|
bijzondere ontmoetingen ... in bloemrijke taal |
Twee persoonlijkheden, beide dwepen ze met ‘taal’,
maar ieder op een heel verschillende manier.
Waar Merel, de jonge vrouw, zwelgt in beelden van oude taal en vergankelijkheid,
reageert de ander, een Oude Heer, doorwrochte betogen die bedoeld lijken om zowel de jonge vrouw gerust te stellen, en haar te roemen, en tegelijkertijd haar terecht te wijzen.
Twee keer komt Merel aan het woord in een reactie. En beide keren omzeilt, nee, negeert ze de kritische opmerkingen, maar is ze opgetogen over zijn aandacht voor haar. Nu goed, de tweede keer (derde brief) merkt ze zelf ook op dat ze tekortschiet, maar gaat vervolgens over in een ‘orgastische’ woordenstroom. Met een subtiel einde.
De Oude Heer vindt dat allemaal prima, die woordenstroom en geniet.
Hij predikt echter zijn eigen geloof in het wezen van de vrouw: verlangen naar onderwerping.
Maar pikt het niet dat er niets gedaan wordt met zijn terechtwijzingen.
Wat daar aan te doen: jawel: straf voor de dame.
Aangezien hij zelf niet ter plekke is (het is een briefwisseling) beschrijft hij uitputtend een straf voor het meisje.
Ik ben benieuwd naar het vervolg, maar volgens mij maakt hij geen enkele kans.
Ongetwijfeld blijft ze haar eigen verhaal vertellen, want zwelgen in woorden, poëtische taalerupties eigenlijk, is immers heerlijk.
Leuk ook dat verschil in vormgeving: oud voor het meisje, modern voor de oude heer.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?