| Gepost op donderdag 14 april 2005 - 02:41 pm: | 
|
|
Saved by the rope.
“Ga naar boven, leg je op je bed en durf je niet te verroeren.”
Haar stem klonk dwingend, vastberaden. Zo had hij Haar nog maar zelden gehoord. Ja, misschien die ene keer in dat bos op een zwoele zomermiddag toen Ze hem dwong om zijn broek uit te trekken, op de grond te gaan liggen en wijdbeens Haar plas over zijn lichaam liet stromen.
Maar dit was anders. Hij wist maar al te goed dat dit misschien wel eens zijn allerlaatste kans zou zijn. Daarnet had hij het bij Haar verkorven, voor de zoveelste keer alweer. Hij had al zijn moed bij elkaar moeten schrapen en Haar letterlijk gesmeekt of Ze alsjeblieft bij hem wou blijven. Daarvoor had hij zijn eigen angst moeten overwinnen, zijn trots opzij moeten zetten. Wat ze de laatste dagen met zijn tweeën hadden beleefd, was dan ook van het meest intense wat hij in zijn hele leven al had meegemaakt. Zij had hem eindelijk met zichzelf weten te confronteren en laten toegeven aan zijn seksuele lusten die hij tot nog toe om welke reden dan ook zo angstvallig verborgen had proberen te houden.
Zij had hem gekneveld, geboeid, geblinddoekt, geslagen, gepijpt, gebruikt, … en hij had alleen maar gehuild. Niet van vernedering, niet van verdriet, maar van geluk, van bevrijding. Ze had hem geleerd om vrede te nemen met zichzelf. Ze leerde hem aanvaarden dat het hélemaal geen schande was om je een teefje, een slet te voelen. Tegelijk had hij zich ook nooit zo verbonden geweten met Haar.
Maar daarnet, nog geen kwartier geleden, had zijn oude ik weer de bovenhand gehaald. De twijfel sloeg weer toe. En in dit stadium kon Ze dat missen als kiespijn. Uiteindelijk zag ook Hij wel in dat het nu doorgaan was of nooit meer zo dicht bij elkaar zijn en de afgrond alleen maar groter zien worden. Huilend, als een nietige worm voor Haar voeten, had hij om een allerlaatste kans gevraagd. En ook Zij had moeten nadenken, en uiteindelijk een besluit genomen.
Hij hoorde de trap kraken, lag op zijn buik op het bed, zijn hoofd begraven in het kussen en durfde zich niet te verroeren. Hij wist niet wat te denken. Kwam Ze zeggen dat het allemaal niet meer hoefde, kwam Ze hem de rammeling van zijn leven geven, of was Ze nog wat anders van plan?
“Hemd uit.” Ze klonk kil, neutraal, bijna apathisch. Haar stem verraadde op geen enkele manier Haar gemoedstoestand. Hij gehoorzaamde snel, zijn broek was al uit, die mocht hij nooit van Haar dragen in bed, Ze wilde als het nodig was ten allen tijde meteen aan zijn juwelen kunnen.
“Ik wil niets horen, één krimp en het is afgelopen, voorgoed … Begrijp je dat, slet?”.
Hij knikte alleen maar, als teken dat hij de boodschap begrepen had.
Hij hoorde Haar iets zoeken in een tas in een hoek van de kamer. Had Zij die meegebracht of stond die er al? En wat zat daar dan in? Wat viste Zij eruit? De spanning in de kamer was voelbaar. Het enige wat je nu nog kon horen waren twee ademhalingen: de ene gespannen en angstig, de andere rustig en zelfverzekerd.
Zijn linkeronderbeen werd opgeheven, daarna het rechtse. Zijn knieën werden omgord. Dit was hem nog nooit eerder overkomen. Wat stond hem te gebeuren? Hij voelde angst over zich heen komen, maar ook geilheid en vooral overgave. Dat laatste gevoel was trouwens nog nooit zo sterk geweest als nu. Zijn armen werd op zijn rug gedwongen. Een strak touw ging om zijn polsen en zijn ellebogen. Pijn deed het.
Toch was het niet het ongemak wat hem deed huilen. Zijn tranen uitten zijn opluchting, ze waren de enige manier waarop hij het gevoel van bevrijding kon uitdrukken, geen woorden waren hiervoor, zijn lichaam dicteerde de wet. En Zij, want Zij dicteerde ook Haar wil aan zijn lichaam. Hij besloot om zich over te geven. O ja, hij had best wel een keuze gehad, hij had neen kunnen zeggen, maar dit was zo groot, zo overweldigend. Net daarom was er tegelijk ook geen keuze. Als hij eerlijk was met zichzelf kon hij alleen maar toegeven dat hij genoot, ondanks de pijn, ondanks het ongemak.
Gêne voelde hij niet, merkwaardig, ook al lag hij als een worstje opgerold op het bed. Zelfs niet toen Zij plots zijn balletjes streelde en ze net als zijn pik insmeerde met een prikkelende gel of toen Ze met een rieten stokje zijn voetzolen bewerkte. Hoe meer Ze deed, hoe groter zijn roes werd. Het werd bijna een trance. Hij was Haar dankbaar, omdat Ze toonde dat Ze –ondanks de eerdere teleurstelling- met hem wou doorgaan. En daar wou hij elke pijn voor doorstaan, ieder ongemak, omdat hij tegelijk ook voelde hoe dichtbij Ze bij hem was. Daarom bleven zijn tranen stromen en verborg hij snikkend als een kind zijn hoofd in het kussen. Toen Ze besloot om hem maar even te laten liggen en zich rustig naast hem neervlijde en op Haar dooie gemakje een boekje begon te lezen, leek hij zelfs weg te zinken in de roes die het ongemak hem bezorgde. Zou dat de veelbesproken subspace geweest zijn? Het was de eerste keer dat hij die zo leek te ervaren. Geen idee hoe lang hij daar zo lag.
Zij was lief, niet sadistisch of krenkend, wel plagend en speels. Meermaals fluisterde Ze in zijn oor hoe trots Ze op hem was, éénmaal mocht hij zelfs Haar borst even proeven. Hij likte er dankbaar aan, opgelucht, met een gevoel dat zei het goed was zo. Zij leek tevreden. Ze glimlachte, de mooiste glimlach die hij ooit van Haar gezien had. Langzaam begon Ze de touwen los te maken, hielp hem zich te ontspannen na de spanning van de voorbije minuten. Ze was zo lief, zo teder, als een moeder die voor Haar kind zorgde. Dit was echte Liefde. En hij had daarvan mogen proeven, als een deeltje van de eeuwigheid. Het was allemaal zo groots. Spoedig viel hij in Haar armen in de diepste slaap sinds jaren, zo vredig, zo gerustgesteld was hij, en dat had hij alleen aan Haar te danken.
Die nacht droomde hij dat Zij hem rondreed in de auto. Zij, die zelfs geen rijbewijs had, leidde hem door de straten. En hij zat naast haar, zonder de minste angst, zelfs al was de bestemming onbekend. Ze zouden aankomen waar ze moesten aankomen. Daar was hij van overtuigd.
|
|
    
Marny
Bevlogen lid
Inlognaam: Marny
Bericht Nummer: 133
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 14 april 2005 - 03:03 pm: |
|
Onzekerheden |
Beste Maarten,
Met genoegen heb ik je verhaal gelezen. Je hebt heel goed de gevoelens weten te verwoorden van de onzekerheden van deze slaaf. Ik ben benieuwd of deze slaaf en zijn meesteres verdere avonturen gaan beleven. Ga vooral zo door.
knuffie Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 117
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 14 april 2005 - 04:32 pm: |
|
Ja hoor |
Beste Maarten (ik gebruik een Hoofdletter hoor, schrijvers van zulke mooie stukken verdienen die),
Heb ik net verzucht dat er zo weinig verhalen zijn van lieve Domina's die van hun slaafje houden en ervan genieten en meende ik daarom zelf maar eens iets bij te moeten dragen, kom jij met zo'n mooi verhaal! That's my kind of story, dat kan ik je vertellen.
Het ziet er naar uit dat de hoofdpersoon zijn veilige haven heeft bereikt, na lang zoeken. Hij weet zich geborgen in de liefde van Haar, die hem misschien soms wel verschrikkelijk plaagt maar altijd het beste met hem voorheeft. Mooi moet dat zijn.
Het is gek, ik vond de F/m-verhalen altijd te hard en te vernederend en de M/f-verhalen juist getuigen van genot en passie, maar eigenlijk lees ik in dit verhaal iets dat nog een stapje verder gaat dan genieten. Daarmee heeft het genre dat altijd achterlag voor mijn gevoel die achterstand niet alleen ingehaald, maar nu zelfs een voorsprong gekregen.
Misschien moet ik in één van mijn volgende verhalen nog eens proberen die balans weer wat bij te sturen. Of is dat al te pedant?
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
maarten
Nieuw lid
Inlognaam: Maarten
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 04-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 15 april 2005 - 09:39 pm: |
|
showsub? |
Beste A/allemaal,
erg dankbaar ben ik om jullie reacties.
Het schijnt op deze site zeer uitzonderlijk te zijn dat mensen hun vingers over het klavier laten glijden om te reageren op de schrijfsels van anderen. Des te meer waardeer ik jullie inspanning. Het doet mij bijna blozen, maar dat is hier gelukkig geoorloofd (sommigen strekt het zelfs tot eer, leert mij de literatuur). Ik moet het helaas hierbij laten, want de beschreven Dame noemt mij nu reeds een 'showsub' (terwijl ik mij nochtans inhoud). Daarom ... please yell ... more, more, more !
Het schrijven was mij een genoegen, wie weet volgt er nog. Ik moet daarvoor nog eens in mijn eigen hoofd, ziel en hart kijken.
maarten
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 118
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 15 april 2005 - 10:21 pm: |
|
Rare Meesteres heb jij.... |
Beste Maarten,
Iemand een showsub noemen die één verhaaltje schreef en daarna dankte voor de aandacht gaat mij toch wat al te kort door de bocht. Was je verhaal er dan één vol zelfverheerlijking? Ik dacht toch zeker te weten van niet. Zelfs geen zelfbeklag las ik erin, maar aanvaarding.
Nee, ik kan haar gedachtengang niet volgen. Het blijven uiteindelijk toch vrouwen he? Moeilijk allemaal hoor.
Maar wacht eens: misschien is het een profetie van haar! Zij voorziet vele verhalen van jouw hand, waarin je ons op de hoogte houdt van hoe zij jou leidt op de weg naar het waarlijke sub-zijn. Wellicht verwacht ze dat je daardoor zoveel aandacht krijgt dat het wel om jou lijkt te gaan. De sub belangrijker dan zijn Meesteres, kan zij dat wel verdragen?
Maar profetieën moet je niet tegenwerken, dat is gevaarlijk.
Dus: zet je aan je tafel, neem de pen ter hand en schrijf. Meer, meer, meer ......
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Marny
Bevlogen lid
Inlognaam: Marny
Bericht Nummer: 134
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 15 april 2005 - 10:36 pm: |
|
more, more, more |
Beste Maarten,
U vraagt, wij draaien:
more, more, more, more, more, more, more, more, more, more, more, more, more, more, more.
En uh, vergeet in de tussentijd niet heel veel plezier te hebben.
knuffie Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
anima
Bevlogen lid
Inlognaam: Anima
Bericht Nummer: 92
Aangemeld: 08-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 15 april 2005 - 11:12 pm: |
|
bedrijvigheid |
Nou, wat een drukte hier.
Beste maarten, ik vind je verhaal zeer genietbaar. Eén dingetje slechts, waarop je in het verhaal overigens zelf al aanstuurt, welke reden was dat dan, die 'hij (om welke reden dan ook) zo angstvallig verborgen hield'? ("Zij had hem eindelijk met zichzelf weten te confronteren en laten toegeven aan zijn seksuele lusten die hij tot nog toe om welke reden dan ook zo angstvallig verborgen had proberen te houden.")
Verder, Janneman, schrijven maar, niks pedantie, zou ik zo zeggen. Jij was toch switch, dus dat moet perfect mogelijk zijn zoals je met Lieve al bewees.
Niet, Marny? Schrijven moeten die heerschappen, een stukje van hun ziel laten zien, dat is voor ons wel zo leuk.
Liefs,
Anima.
"Sta op", sprak Hij, "opdat je voor Me kan knielen."
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?