| Gepost op zondag 14 maart 2021 - 05:36 pm: | 
|
|
all in the family: Manons straf, Wendy's ogen
Wendy’s verhaal
Gek hoor, dat ik, Wendy, nu het verhaal weer mag overnemen.
Net nu zij gestraft gaat worden. Zij, niet ik.
Maar ik snap het wel. Manon gaat natuurlijk schreeuwen van de pijn en zo, maar ik, haar zus, ga alles zien. En ik weet nu al dat dat heel raar gaat voelen.
Daarover moet ik dus gaan schrijven.
Daarom moet ik haar verhaal vertellen.
Tsja, daar zit ik dan. In de gemakkelijke stoel van onze kamer, ons huis. Heerlijk om dat te kunnen zeggen, ‘ons’ huis.
Manon die over de knie gaat, de knie van mijn Jacob.
Of ik jaloers ben? Ik krijg er gewoon de tijd niet voor. Ik wist wel dat ze graag de dramaqueen speelt, maar dat ze dat ook is? In al dat over-acting van haar zie ik hoe jong ze nog is. Goed, ze is net volwassen, en doet alsof ze ouder is dan ik. Maar ze valt zó erg door de mand dat het zelfs voor mij een beetje gęnant is.
Maar ja, dan begint Jacob met haar billekoek te geven en dat gaat zó snel en zó hard dat ik er van schrik. Ook zij. En dat is natuurlijk precies Jacobs bedoeling. Weg zijn haar maniertjes. Wat blijft is een meisje dat gestraft wordt. Gewoon een jong meisje. Even weer gewoon een kind. Maar al snel daarna weer mijn zus. Mijn zusje dat daar over de knie ligt bij Jacob en gestraft wordt.
En voor het eerst merk ik dat ook het kijken me opwind. Was ik die laatste keer vooral geschokt dat vader haar zo hard aanpakte en had ik met haar te doen, nu weet ik dat ze het zelf wil. Dat we iets bijzonders hebben wat we beide delen: de opwinding van het straffen. Van de overgave ook. Gewoon, het over iemands knie mogen liggen om gestraft te worden.
Bij vader toen zat dat nog diep in me verborgen. Daarna, toen mijn zus me betrapt had en me dwong over haar knie te gaan, begon het. Bij Jacob wist ik het zeker. Gestraft worden is heerlijk. En nu weet ik dat zelfs het kijken er naar opwindend is. Ja, ik weet het, ik zou medelijden moeten voelen nu ze steeds meer jammert en uiteindelijk het zelfs uitschreeuwt. Maar in plaats daarvan voel ik me nat worden en moet me bedwingen me zelf niet te gaan vingeren. Wat is er met me aan de hand?
Nou, in ieder geval hoef ik echt geen medelijden met haar te hebben. Want het eerste wat ze na afloop van haar straf doet is mij een sneer geven. Zo ken ik haar weer. Maar hoe kan ik boos op haar worden? Ze helpt zich alleen maar meer in de nesten. Het verschil met vroeger is echter dat ik weet hoe wanhopig ze op zoek is naar ... wat ik gevonden heb. Daarom ben ik niet jaloers op dat zij daar nu ligt, op Jacobs schoot, en niet ik. Dat zij zo met de cane gaat krijgen. En dan niet zes maar - nee Manon, het waren geen lullige slagen, maar six of the best - maar veel meer. Voor mij waren het er zes met liefde, en krijg jij ze straks breed uitgemeten. Grappig omdat zo te denken: breed uitgemeten. Op mijn zus haar billen, haha.
Maar eerst de eer aan mij om de cane op te halen. En het bed op te maken. Ik strijk even over de sprei. Het idee dat Manon daar straks op moet gaan knielen om gestraft te worden.
Ik zoek mijn plek weer op om toe te kijken hoe mijn zus zich voor Jacob moet gaan uitkleden. En voor mij natuurlijk ook, want ik vlak naast hem in onze fauteuil. Ik speel wat met de cane in mijn handen. Ik zie dat ze met grote ogen naar mijn handen kijkt. Ik deed dat onbewust, maar nu ga ik er echt mee spelen. Kleine tikjes op mijn eigen handen. En ik ga haar nauwgezet van top tot teen opnemen. Wat ze aanheeft, wat ik eronder vermoed. Zo ‘zie’ ik alles wat ze zo moet gaan uittrekken. Dat ‘zien’ werkt, want ze trekt bleek weg. Dat uittrekken is erger voor haar dan de cane die daarna wacht. Op dit moment, tenminste.
Dat uitkleden moet ze natuurlijk op de ‘ik ga gestraft worden’ manier doen. Eén voor één haar kledingstukken uittrekken en opvouwen. Hoe vaak hebben we ons niet bij en voor elkaar uitgekleed. Dat was altijd zo ‘gewoontjes’, je dacht er niet eens bij na. Nu is dat heel anders, ik zie het in haar ogen. Natuurlijk vooral richting Jacob. Die vindt dat vast heel opwindend. Maar zij? Ik zie dat ze wil teasen, maar daarvan dan zelf ook weer schrikt. Ik zie het ook in haar ogen die zo nu en dan naar mij opflitsen. En ik merk het tot mijn verrassing ook bij mezelf. Ook ik vind het een opwindend gezicht. Waarom? Gewoon, omdat ze dat moet doen als straf. Uittrekken, opvouwen, wegleggen. Als voorbereiding voor haar straf. Dat maakt het dus vernederend. En opwindend.
Ik zie dat ze zelfs even verleidelijk wil doen naar Jacob. Maar Jacobs strenge blik maakt dat ze bloost. Zo wordt het uittrekken van haar behaatje voor mij des te spannender.
Dan staat ze naakt voor ons. Ik aarzel met opstaan om haar de cane te overhandigen. Gelukkig maar, want Jacob wil eerst dat ze zich goed bewust is van haar naaktheid, en waarom ze daar naakt voor ons staat: om gestraft te worden.
Dat begrijpt ze uiteindelijk. Ze legt haar handen in haar nek. Ik voel haar schaamte, en niet alleen voor hoe ze daar voor ons staat, maar ook waarom.
Ik laat dat want ze mag best weten dat al dat lelijk doen tegen mij best wel aankomt. Dat het net is alsof ze mijn liefde voor haar niet wil accepteren. Daarom kijk ook ik haar nu even streng aan. Dat komt aan. Zie ik daar zelfs een traan? Ik geloof het niet maar besluit dat dit het moment is om haar nu mijn cane te overhandigen.
Mijn cane. Ik overhandig hem daarom plechtig met beide handen. Gelukkig snapt ze het gebaar. En bedankt me er zelfs voor. Voor de cane en voor dat het van mij mag. En ik realiseer me dat het ook zo is. We delen altijd alles. En dus ook dit.
Dan krijgt Manon de opdracht om naar onze slaapkamer te gaan. Ik ben benieuwd of ze mag gaan liggen. Maar nee, Jacob is nog duidelijk boos op haar. Hij wil dat ze hem weer aankijkt. Schielijk legt ze weer haar handen in haar nek, blik naar de grond.
“Kijk me aan Manon!”
Hij pakt haar bij haar kin zodat ze echt geen keuze heeft. Zijn ogen vlammen. Ik zie nu eindelijk angst in de ogen van mijn zus. Ik weet niet of ik dit nog wel wil...
“Je gaat een heel vernederende positie innemen, Manon. Ik heb het he-le-maal gehad met jou. Dat heb ik al gezegd, dat weet ik, maar het is me dus echt menens. Ik zag heus wel in die twinkeling in je ogen toen ik zei dat je met de cane zou krijgen. Tuurlijk, je bent er ook bang voor. En terecht. Maar dat opwindende van een caning zou ik echt maar gauw vergeten. Dat voorrecht is er alleen voor Wendy.”
Ik bloos.
Maar ja, ik kan me niet voorstellen dat ik Jacob zo boos zou maken als zij doet. Of zit er toch ook een beetje spel in, bij hem. Dat hij haar vooral heel erg bang wil maken?
In ieder geval doet hij er nu nog een schepje bovenop.
“Je gaat de cane krijgen in de meest vernederende positie daarvoor. En die je ook het meeste schade zal toebrengen. Ik wil je voorover knielt op het bed. Benen wijd, je kont de lucht in.”
Ze trekt nu echt bleek weg.
“En oh ja, je bent zo helemaal voor mij beschikbaar. Maar denk maar niet dat ik daar gebruik van ga maken, Manon. Voor jou geen seks. Begrepen?”
Jacob heeft haar kin nog steeds in zijn greep, dus is het een heel benepen: “Ja Jacob,” wat ik hoor.
Eindelijk laat hij haar los en stapt terug.
Ze staat nu vooral voor mij. Ze bibbert. Ze is ze wel heel erg naakt en ik denk dat ze dat ook zo voelt. Toch is ze een mooi meisje met haar kleine borstjes. Maar haar billen zijn niet zo vol als die van mij. Dat gaat een hel worden, als ik Jacob mag geloven.
Toch fluistert ze nog naar mij: “sorry zusje, dat ik zo’n kreng ben.”
Tijd om te reageren krijg ik niet want Jacob zegt al bars: “In positie.”
Ze knielt op het bed, maar voordat ze zich voorover kan buigen corrigeert Jacob haar, maar gelukkig niet zo bars meer: “Knieën op het rand van het bed zodat je voeten goed naar buiten uitsteken. En je billen dus ook.”
Ze gehoorzaamd meteen waarop Jacob beveelt: “voorover en spreiden.”
En als ze heeft gehoorzaamd: “kontje nog wat naar achteren. En steun op je ellebogen zodat je tietjes vrij hangen. En nog wat extra spreiden.”
Jeetje, zo naakt heb ik mijn zus nog nooit gezien. En zij zichzelf ook niet, denk ik. Ze heeft haar knieën zo wijdgespreid dat het pijnlijk moet zijn. Haar kutje staat een beetje open en ik zie haar schaamlipjes. En een klein beetje haar.
Belangrijkste is dat haar billen steken nu niet alleen naar boven maar ook wat naar achteren steken. Ik snap waarom hij haar zo wil, hij wil haar billen net zo netjes van streepje voor zien als die van mij. Maar wel met een goede zwiep, wat dus bij mij niet kon, om haar ook echt hard te kunnen raken.
Blijkbaar vind ook hij het een mooi gezicht, want hij zegt: “Mooi.”
En pakt vervolgens een hoofdkussen legt het onder het gezicht van Manon.
“Je moet op je ellebogen blijven steunen, anders spannen je billen zich te erg en kan ik je minder hard slaan. Ze mogen heel blijven.”
Dat klinkt als een hele geruststelling. Maar als je zijn plannen met Manon vergelijkt met de streepje op mijn billen... Dan wil hij haar of angst aanjagen, of hij is echt van plan haar hard te straffen.
Het laatste blijkbaar want hij vervolgd met: “Maar ik wil jou zo min mogelijk horen. Niet voor mezelf, maar voor je zus. Die heeft nu al medelijden met je.”
Is dat zo? Nou ja, hij kent me beter dat ik mezelf.
“Daarom begraaf je je gezicht vlak voor elke slag in het kussen. Als je weer stil bent mag je je hoofd weer optillen, tot ik de volgende slag aankondig. Begrepen?”
“Ja Jacob,” klinkt het opnieuw benepen.
“En kom je van je plaats, dan telt die slag niet.”
Zo wat is hij streng. Ik weet niet of ik...
Nog voor ik mijn gedachte af kan maken richt hij zich tot mij.
“Wendy, jij gaat even naar onze woonkamer en doe de deur achter je dicht. Ik ga deze mevrouw echt straffen. En dan bedoel ik echt.
Als ik klaar ben met haar gaat ze haar excuses aan je aanbieden.
Dus ga daarvoor maar vast klaar zitten. In de fauteuil dus.”
Sodeju, wat is hij met mijn zusje van plan?
Gek toch, dat hij me al zo goed kent.
Want eerst dacht ik: leuk om nu eens zelf mijn zusje gestraft te zien worden.
Maar daarbij had ik mijn eigen ervaring van zonet in gedachten. Niet wat er nu gaat gebeuren. Overigens, toen vader haar zo streng strafte laatst was dat ook al zo. Dat straffen met mama’s haarborstel was echt te heftig.
Hoewel... dat moeten uitkleden voor vader en mij als straf, dat met die rare procedure van niet mogen bukken en zo, dat vond ik wčl spannend om te zien.
Ehh, dat was nu ook zo, wat zit ik toch te bazelen. Het voorbereiden van Manon voor haar straf was echt wel okay.
Nou ja, dat zijn dus de muizenissen in mijn hoofd als ik zit te wachten in de woonkamer. Niet dat ik niets hoor, ik hoor mijn zusje echt nog wel. Maar dat Jacob slaat, dat hoor ik niet meer. En ook niet of ze nog praten of zo.
Ik wil er ook niet mee bezig te zijn. Ga ik dus maar denken over dat ikzelf nog gestraft ga worden door mijn zusje. Over de knie, had hij gezegd, maar niet waarvoor. Net zoals mijn caning dus eigenlijk. Niks ‘waarvoor’ toen. Tsja, dat is dus het antwoord. Hij wil me gewoon over de knie van Manon zien liggen voor billekoek. Net als toen op die zaterdagochtend nog maar zo kort geleden. Betrapt door mijn zus. Bij haar over de knie voor billekoek. En alleen maar omdat ik zo graag snel naar Jacob toe wilde gaan. Met dus als gevolg dat ik, toen ik bij hem aankwam, mijn billen nog rood waren. En hij al in de deuropening mijn hartstocht voelde. En mijn nog hete roodgeslagen billen... tsja dat is zo’n heerlijke mijmering dat de deur weer opengaat voor ik er erg in heb.
Het is Jacob die de deur open doet voor Manon. Een heel timide meisje komt binnen. Rode ogen van het huilen zie ik. Haar handen netjes in haar nek schuifelt ze naar binnen. Natuurlijk nog helemaal naakt. Kan ook niet anders, want haar kleren liggen nog hier. Ik zie dat ze tussen haar oogwimpers naar me kijkt. Heeft ze instructie gekregen om me niet echt aan te kijken, of doet ze dat vanuit zichzelf? Maar ze moet natuurlijk wel weten waar ze naar toe moet schuifelen: naar mij dus.
Als vlak voor mij stilstaat doet ze iets wat ik niet verwacht had. Niet dat ze vanaf nu alleen nog maar naar de grond kijkt, maar dat ze heel voorzichtig met haar rechterbeen door haar knieën gaat. Ze blijft netje rechtop, met nog steeds haar handen in haar nek. Tot ze met haar knie op de grond terechtkomt. Dan herstelt ze haar evenwicht en plaatst dan haar linkerknie naast haar rechter. Voorbeeldig rechtop, en met haar ellebogen nu echt naar achteren, haar borst naar voren, wacht ze.
Wow, denk ik nogmaals, wat heb ik een mooi en slank zusje, met van die schattige tietjes. En wat is ze nog jong. Ik bedoel, ik weet echt wel dat ze al achttien is, maar zo met haar rode wangen en betraande ogen is het nog echt een puber.
En ik ben haar grote zus. Ik weet: ik moet nu optreden. Dat is niet alleen Manon die dat verwacht, maar ook Jacob. Ik moet -voor even- de oudere zus spelen. Zo dadelijk ga ik bij haar over de knie en dat is wat Jacob wil zien. Grote zus over de knie van het klein zusje.
“Zo meisje. Manon. Nu weet je wat er met stoute kleine meisjes gebeurd. Nou?”
Heel zacht antwoord ze: “Ja Wendy, dat weet ik nu.”
Ik pak haar bij haar kin, zet zoals ik dat Jacob eerder heb zien doen.
“Die worden heel erg streng gestraft. Ik zie, meisje, dat je heel erg hebt moeten huilen. En moeten schreeuwen ongetwijfeld, maar dat wilden we niet horen, niet waar? Want stoute meisjes willen we niet horen. Die mogen zich alleen schamen. Schamen omdat ze nog niet weten hoe ze zich moeten gedragen. Nou Manon, je mag het zeggen.”
Verdraaid, het is me gelukt om haar weer aan het huilen te krijgen. Terwijl het toch allemaal alleen maar bullshit is wat ik beweer.
Huilen als je wat wil zeggen, zonder dat je je tranen mag wegvegen is moeilijk. Ik zie hoe effectief dat ‘handen in je nek’ is.
Een paar keer slikken, en mijn “kijk me aan” als ik zie dat ze op het punt staat om wat te zeggen. Komt het er eindelijk stotterend uit.
“Het sppppijt ... mmeme vvvan allalles Wwwendy.”
Meer wil ik niet horen. Ik pak haar hoofd nu met beide handen vast en draai het naar de mijne.
“Vergeven?” vraag ik.
Raar natuurlijk, het hoort omgekeerd. Maar toch voelt het zo. Dat op wat ik net aan het doen was: haar dwingen om sorry te zeggen. Het voelde noodzakelijk, maar past niet bij me. Zo wil ik helemaal niet zijn...
Gelukkig knikt ze me lief toe en fluistert: “vergeven.”
“Vergeven!” zeg ik.
Met een schuin oog kijk ik naar Jacob. Die knikt. Ik ben vrij om het af te ronden.
“Ga maar staan,” zeg ik, “ik help je.”
Ze gehoorzaamd. Ook ik ga staan en omhels haar. Dan pak ik haar hand en leid haar naar achter de Fauteuil.
“Kom,” zeg ik, “lat me je bekijken, dan kan ik je verzorgen.”
Ze snapt dat ze zich voorover moet buigen. Zo kan ik haar rode billen goed bekijken. Best wel opgezwollen. Geen open plekken, wel rood en blauw. Veel striemen, ik schat het dubbele van wat ik gekregen heb. Maar dan ook nog eens véél harder. Ik streel haar billen zachtjes. Ze huivert.
“Doet pijn?” vraag ik.
“Beetje,” antwoordt ze.
“Ik ga je insmeren,” zeg, “Dan kan je je daarna weer aankleden. Maar van mij krijg je een groot slipje. Dan kan ik dikker smeren en jij beter zitten.”
En dat is wat ik doe: ik ga haar billen lekker insmeren. Teder, maar grondig. Eerst huivert ze van mijn aanrakingen. Maar naarmate ik meer en langer smeer ontspant ze. En begint ze langzaam weer te huilen. Stilletjes nu. Maar des te ontroerend. Ze mag weer even alleen maar mijn lieve kleine zusje zijn wat wordt verzorgd en getroost. Door haar grote zus. Ik dus...
 als je geeft čn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
    
Artie
Bevlogen lid
Inlognaam: artie
Bericht Nummer: 45
Aangemeld: 10-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 18 maart 2021 - 05:56 pm: |
|
Schuld en Boete? |
Lief en Streng,
Je hebt weer een heel goed verhaal geschreven. Het was te verwachten dat Manon door Jacob gestraft zou gaan worden. Naar wat zij zijn schat heeft aangedaan. Echt een kreng die Manon. Lijkt ze een beetje op jou?
Manon wordt wel streng gestraft maar ik begrijp niet, waarom Wendy niet mag toekijken. Dat is weliswaar een strafverzwaring voor Manon, maar dat heeft ze ook verdiend. De straf die Manon in het vorige deel kreeg (een stevig pak op haar blote billen van Jacob), heeft nog maar weinig in druk op haar gemaakt. Dus van mij mag Wendy wel toekijken, als extra straf.
Manon moet wel haar excuses aanbieden, maar ik heb niet zoveel met die sorry-cultuur van de laatste tijd. Daar heeft Wendy naar mijn mening weinig aan. Als Wendy mag toekijken, kan ze er zich zelf ook mee bemoeien. Zo in de geest, als Jacob met Manon klaar is, een pesterige opmerking maken, zoals: “er kunnen best nog een paar striemen bij”. Maar dat is natuurlijk geheel aan jou, Lief en Streng. En dat neemt niet weg dat het een fantastisch goed verhaal is. Ook het vorige deel trouwens.
Artie
|
Lief & Streng
Bevlogen lid
Inlognaam: liefstreng
Bericht Nummer: 79
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 22 maart 2021 - 02:23 pm: |
|
waarom Wendy niet mag toekijken + sorry cultuur |
Leuk, je reactie Artie.
Of ik op Manon lijk? Tsja, ik begon “All in the family” met “Ik ben niet hoe ik heet.
Ik ben niet Streng en al helemaal niet Lief. Ik ben een Kreng.”
Dan vraag je erom. Genoeg antwoord?
Je vraagt waarom Wendy niet mag toekijken?
Interessante vraag.
Eerst je opmerking dat het een strafverzwaring voor Manon is. Tsja, is het dat wel?
Ik denk dat het veel eerder omgekeerd is. Dat Wendy niet mag toekijken, omdat het tč erg is waarvoor ze gestraft wordt. Dat maakt heeft veel meer impact op Manon dan wanneer ze er gewoon bij mag zijn. Zeker voor Manon die er geen enkel probleem in ziet Wendy bij haar eigen straf te betrekken. Als dat ook werkelijk gebeurt (in Strafverzwaring) en zij veel strenger gestraft wordt dan Wendy, begint de twijfel. Vooral omdat vader daar op inspeelt. Maar voor Manon blijft het verlangen om gestraft te worden.
Maar het duidelijks zie je het in (hoop ik, want met die intentie schreef ik het) hoe Manon na haar straf de kamer weer binnenkomt waar Wendy wacht.
De beslissing van Jacob is daarnaast essentieel: hij wil duidelijk maken aan Wendy dat hij haar nooit zo wil straffen. Hij beschermd haar ook daarvoor. Iets wat Wendy’s vader duidelijk niet deed. En daarin onderscheidt hij zich van haar vader. Bewust.
Daarnaast is Wendy niet -in geen enkel opzicht- dominant. Die zal nooit om strafverzwaring vragen. Of zelf straffen. Alleen als ze gedwongen wordt. Daarom heeft ze ook zo’n moeite om Manon te dwingen zich te verontschuldigen: ze moet voor even de grote zus spelen.
En het gaat dan niet om het sorry zeggen, maar om de emotie die er uit moet naar Wendy toe.
Want, Artie, je hebt groot gelijk dat die ‘sorry cultuur’ maar niks is.
Het is veel fijner en mooier om een knuffel te krijgen na de straf.
Tsja... nou heb ik mijn verhaal ‘uitgelegd’.
Leuk om te doen, maar voelt ook wel een beetje raar...
als je geeft čn neemt heb je dubbel plezier
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?