| Gepost op dinsdag 16 februari 2021 - 07:53 pm: | 
|
|
wellust, deel III en slot: hoe ik mijn naam verdiende
Ja, weet ik, dat ben ik: een Lellebel
Dat is het moment dat hij opstaat en me omhoog helpt. Ik wil hem omhelzen, maar dat mag natuurlijk niet. Ik wil hem zeggen: ‘ik ben een Lellebel. Ik weet het eindelijk. Dat is wie ik ben. Alsjeblieft, behandel om ook zo.’ Maar hij is mijn Meester niet. Hij is mijn Mijnheer. En zijn Lellebel ben ik zeker niet.
Ik ben gewoon in de war. Blij dat hij het niet ziet. Of negeert.
“Kom, je gaat je douchen.”
Hoe weet hij dat ik dat wil? Heel graag wil. Ik wist het immers zelf niet eens.
Zou ik daar te lang gelegen hebben, dat ik me zo raar voel?
Oh ja, ik had straf verdiend. Billekoek had ik gekregen. Daarna de cane. En nu dan douchen?
Maar het was geen straf. Hij leidt me gewoon naar boven, naar de grote badkamer. Zet me onder de douche. Heet, maar niet te heet. Ik begin te huilen. Ik weet niet waarom. Hij laat het gaan. Vraagt niets. Wacht gewoon. Tot ik klaar ben.
Hij droogt me af. Geeft me een föhn voor mijn haren. Doet me een halsband om. Ga ik naar bed? Of moet ik op de grond slapen?
Polsbanden volgen. Hij bevestigt ze aan mijn halsband.
“Ik wil niet dat je met jezelf kunt spelen. Maar je gaat nog niet slapen, alleen rusten.”
Hij brengt me naar wat duidelijk zijn studeerkamer is. Een groot bureau domineert de kamer. Toch staat er in de hoek tegen de muur een bank. Daarop moet ik gaan liggen. Natuurlijk gehoorzaam ik. Hij kijkt toe hoe ik moeite heb om goed te gaan liggen. De bank is geen bed, en mijn handen zijn gebonden. Er is geen kussen waar ik mijn hoofd op kan leggen. Ik zie hem aarzelen. Dan helpt hij me om weer rechtop te gaan zitten. Dat doet pijn. Mijn billen! Hij neemt plaats rechts in de hoek.
“Je gaat op mijn schoot liggen,” zegt hij.
Ik moet nog wat verder opschikken om dat te kunnen. Mijn billen schuren over de stof. Ik verbijt de pijn. Laat me langzaam zakken. Hij helpt me.
Langzaam ontspan ik. Ik lig op zijn schoot. Hoe kan dat nu? Hij streelt mijn haar. Ik heb straf verdiend, niet zo iets teders en intiems. Maar hij oordeelt duidelijk anders. Langzaam geef ik me over aan zijn handen en droom ik, van wat? Hij laat het gaan.
Ik droom dat zijn handen niet mijn haren strelen maar mijn lijf. Ik voel ze. De warmte van mijn lijf opgewarmd door de te heette douche. De warmte van de kamer. Heeft hij de thermostaat hier hoger gezet? De warmte van zijn schoot, zijn dunne broek. De warmte van zijn handen. Ze lijken overal te zijn, wat niet zo is, natuurlijk.
Ik droom verder. Ik lig op zijn schoot. Zijn handen strelen mijn schouders, mijn zij, mijn hete geslagen billen. Dalen af naar mijn dijen, mijn venusheuveltje, mijn kutje. Mijn lipjes die ze beroeren. Ik ben gestraft en geslagen. Lig bij een vreemde die me streelt, mij genot geeft. Ik, het willoze object dat nog veel meer straf verdient. Oh mocht ik maar klaarkomen. Ik verlang er zo naar. Altijd als ik gestraft werd door mijn Meester mocht ik.
Maar nu is het niet mijn Meester bij wie ik ben. Ik besef weer waar ik ben, bij wie ik ben, waarom ik er ben. Heb ik dan echt geslapen en gedroomd?
“Je was even weg,” zegt Mijnheer. “Weggedroomd in je eigen geilheid, ben ik bang.”
“Ik ben een Lellebel, Mijnheer, en een Slettebak. U straft me en ik word geil.”
“Ja, tot die conclusie was ik ook al gekomen.
Hmm, al met al ben je nog niet genoeg gestraft, lijkt me.”
Ik ben verbaasd. Natuurlijk ben ik nog niet genoeg gestraft. Ik ben hier pas een paar uur.
“Tijd om het anders aan te pakken, meisje.”
“Ja, Mijnheer,” antwoord ik braaf. Of had ik me stil moeten houden? Nah, gestraft word ik toch wel, dus wat maakt het uit.
Hij maakt me weer los, verwijdert mijn banden en draagt me op om ook hier, in de studeerkamer, in de wacht te gaan staan. Ik zie nu dat ook in zijn studeerkamer een grote spiegel staat. Beetje verdekt opgesteld, maar wel heel hoog. Het is een verrijdbare passpiegel die hangt in een metalen frame met in het midden een draaipunt. Zonder te vragen ga ik er voor staan. Ga ik nu weer geil worden, vraag ik me zelfs even af. Dan komt hij al achter me staan.
“Je mag jezelf even bewonderen,” zegt hij.
Maar dat is nou net wat ik niet wil. Maar hij bedoelt het anders.
“Draai je om en bewonder je billen.”
En bewonderen doe ik ze. Ik zie allemaal hartvormige strepen op mijn billen. Door elkaar heen maar wel in een mooi patroon. Daarom nam hij zoveel tijd en moeite bij iedere slag die hij gaf. Ik draai en buig me om alles goed te kunnen zien. Hij staat het toe. En als ik hem aankijk en vertel hoe trots ik ben en hoe mooi ik het vind, glimlacht hij.
“Je bent nu een kunstwerk. Ik zou je eigenlijk moeten tentoonstellen.”
Oh, dat wil ik best wel. Maar voor welk publiek? Ik ben zo brutaal om hem voor te stellen me dan maar te fotograferen. Tot mijn verbazing volgt hij mijn suggestie op. Hij zet zelfs een paar fotolampen neer en een achtergrondscherm. Ik moet dan ook diverse poses voor hem innemen. Die waar ik me vooroverbuig, kijkend in de spiegel vind ik het spannendst. Twee paar geslagen billen en een zedig gezicht. Vind je het gek dat ik inmiddels weer behoorlijk nat geworden ben?
Maar dan moet ik weer in mijn houding gaan staan en zie ik zelfs in de spiegel niet wat hij aan het doen is.
Hij neemt de tijd en ik ben al weer aardig aan het wegdromen in, ja hoor, geile dromen, als hij me roept.
Hij zit achter zijn bureau. Voor hem op het bureau ligt een dun matrasje met, aan zijn kant, daarop weer een klein kussentje.
“Ga op je rug liggen.”
Het is duidelijk wat hij wil, maar om dat elegant te doen is nog niet zo gemakkelijk. Ik geef dat elegante snel op en klim er gewoon met mijn knieën op, om me daarna om te draaien en voorzichtig op het matrasje neer te vlijen. Aardig van hem, denk ik nog, om voor een matrasje te zorgen. Ik heb voor mijn Meester vaak genoeg lang op een harde tafel moeten liggen, meestal voorover maar soms ook op mijn rug. Het is hard, maar straf, en als ik zo geneukt word is alles fijn, ook een pijnlijke rug en schouder.
Zonder te vragen trek ik mijn benen op en spreid mijn dijen. Door het kleine maar harde hoofdkussen kijk ik op mezelf neer zonder mijn billen en kut te zien. Ook zijn gezicht kan ik zo niet zien.
Hij streelt even mijn gezicht en staat dan op. Ik maak me op voor een nieuw pak slaag. Ik heb het verdiend, weet ik. Over mijn gehavende billen maak ik me geen zorgen. Ik weet inmiddels dat Mijnheer weet wat hij doet. Ik ben nog lang niet voldoende gestraft. Dat ik zo open lig, geeft hem alleen maar meer mogelijkheden. En voor mij, nu, een weer nat wordende kut.
Ik verzet me er niet langer tegen. Door mijn heupen wat heen en weer te bewegen verhoog ik mijn geilheid. Dat mijn billen daardoor extra schrijnen op het matrasje verhoogt het alleen maar. Zover ben ik nu al heen. Nou ja, ik ben een slettebak, en hij heeft dat niet ontkend.
Ik was weer zo met mezelf bezig dat ik niet gemerkt heb dat hij bezig was om de passpiegel vlak voor het bureau neer te zetten. Nu kan ik me pas goed bekijken. Zie ik daar zelfs mijn geil glinsteren in het licht?
Maar er klopt iets niet. Hij gaat me straffen, maar hoe moet hij dat nu doen? Zo heeft hij amper ruimte om mij te slaan. Of wil hij achter me gaan staat en mijn borsten geselen? Maar tot mijn verbazing gaat hij gewoon weer achter het bureau zitten.
Hij speelt even met mijn tepels en laat ze stijf worden. En ik voel me al zo geil. Net alsof hij dat even bevestigd wil zien.
“Geil als boter,” zucht hij, “ik hoor je te straffen daarvoor, maar met als enige resultaat dat je vervolgens nog weer geiler wordt.”
Ik wil protesteren dat hij me toch echt heel erg gestraft heeft. Dat ik geschreeuwd heb van de pijn. Dat mijn billen het resultaat laten zien. En dat ik verwacht dat dat nog maar het begin is van mijn straf. Een straf die ik heel erg verdiend heb.
Maar dan realiseer ik me dat dat weliswaar waar is, maar dat ik steeds weer geiler word van al dat gestraft worden. Misschien niet tijdens de straf, maar dan toch wel erna en ervoor. Zoals nu. En geil worden is heerlijk. Geen straf.
Dus zeg ik: “Ja Mijnheer, u heeft gelijk Mijnheer. Ik kan het niet helpen, Mijnheer. Ik ben een slecht meisje. U moet me echt nog erger straffen. Want dat heb ik verdiend, Mijnheer.”
“Maar wat is een passende straf voor jou, meisje?”
Wat is dat nou voor vraag. Hij is mijn Meester, ehh, mijn Mijnheer. Dat is aan hem, niet aan mij. Zelfs niet om daarover na te denken. Maar ik ben zo slim om alleen maar te zeggen: “U heeft gelijk, Mijnheer.”
Hij lacht.
“Ik zag wel dat je wilde protesteren. Maar het was geen vraag voor jou, meisje. En ik weet allang het antwoord.”
Pfoe, als hij mijn Meester zou zijn, zou ik zeggen dat hij gemeen is. Maar hij is mijn Mijnheer. Dus zwijg ik.
“Je wellust word je straf.”
Mijn wellust? Wat bedoelt hij?
“Je wordt opgewonden van het gestraft worden en het gestraft zijn. Alleen al het denken daaraan wind je op. Pure wellust.”
Ik zwijg stil. Ik weet het: hij heeft gelijk. Dat hoort niet, geil worden vóór het straffen. Schuldbesef. Schaamte. Zelfs van de angst voor de pijn word ik geil, echt, het is absoluut ongepast. Zelfs als slavin deug ik niet. En voor hem ben ik dat niet eens. Nog erger. Ja, ik ben er goed in om mezelf omlaag te halen. Maar helpen doet het niet. Ook dàt windt me op.
Hij lacht en raakt me zelfs heel even aan, daaronder.
Ik ril van geilheid.
“Dus wat word je straf?”
Ik weet dat van mij geen antwoord wordt verwacht, maar toch zeg ik voor het drama: “Ik weet het niet Mijnheer. Ik ben een hopeloos geval. Een slettebak.”
“Precies, en wat doet een slettebak als ze niet mag klaarkomen?”
“Dan doet ze het toch, Mijnheer.”
Weer die lach. Waarom ben ik toch steeds zo verdomd grappig. Dat is helemaal de bedoeling niet.
“Klopt. En wat doen we daar aan?”
Nu lukt het me om mijn mond te houden.
“Als ze toch klaarkomt wordt ze op haar kut gestraft. Hiermee.”
En hij houdt ineens een dun stokje voor mijn ogen. Hij buigt het heen en weer. Heel soepel. Nu zie ik wat het is: een heel dunne cane. Een rietje op zijn Nederlands. Zo’n twee handen lang. Dunner dan een potlood. Ik ril. Hij buigt zich over mij heen. Legt het rietje op mijn kutje. Gaat hij me slaan. Oh nee! Ik doe mijn ogen dicht.
“Stel je niet aan meisje.”
Het zijn boze woorden, maar zo is niet zijn toon.
“Ik laat het je even voelen, maar zal je niet echt slaan. Maar kijken moet je wel, meisje.”
Ik doe mijn ogen weer open. Zie het rietje op mijn kutje liggen. Hij tilt hij het op, om me daarna een tikje te geven. Het stelt niets voor, toch schreeuw ik. Van schrik? Niet alleen. Ik voel het wel degelijk, en begrijp hoe het zal zijn als hij me daarmee echt straft. Ik voel de tranen komen. Ik wil niet huilen, maar kan het niet tegenhouden.
“Je wilde toch gestraft worden? Nietwaar meisje?”
“Ja Mijnheer. Maar maar...”
“Niks maar, meisje. Bovendien is het aan jou of je zo gestraft gaat worden.
Ik geef je een opdracht, en alleen als je je daaraan niet houdt, krijg je een tik. Een echt tik. Nou, droog je tranen, en luister.”
Dat helpt en ik luister.
“Je gaat jezelf strelen met je benen wijd open.
En je mag niet klaarkomen.”
Ik glimlach. Dat is geen straf, toch. Ik ben wel gewend om mezelf lekker op te geilen zonder klaar te komen.
“Dank u wel, Mijnheer,” zeg ik daarom en glimlach.
In de spiegel zie ik dat hij zelf ook glimlacht.
“Toe maar.”
Ik begin mezelf te strelen. Heerlijk is dat. Ik verken alles, glij er langs, ga naar binnen. Alles behalve mijn klitje. Ik weet zeker dat ik zo niet hoef klaar te komen, als ik dat niet zelf wil.
Weet ik dat wel zeker?
Thuis lukt me dat gemakkelijk, maar hier? Liggend op het bureau van Mijnheer? Met rood geslagen billen? Mijnheer die toekijkt? Wat niet mag wordt nu oh zo verleidelijk.
Ik weet dat hij ziet hoe geil ik ben. Ik zie in de spiegel hoe geil ik ben. Zie mijn vingers bewegen. Ik kan toch wel er, heel even, overheen glijden. Aaaaah...
Het kan dus niet en ik kom?
Ook al heb ik mijn hand meteen weggehaald, het is te laat. Ik knijp in mijn handen. Dit is erg: niet willen klaarkomen en het dan niet kunnen tegenhouden. Of zelfs maar onderdrukken. Ik schok zachtjes heen en weer. Dan stopt het.
“Dom meisje. Als je dan klaarkomt, doe het dan goed. Ik zou je eigenlijk daarvoor nog een extra tik moeten geven.”
Ik probeer hem smekend aan te kijken. Wat niet lukt, tot hij zich voorover buigt.
“Alstublieft,” smeek ik.
“Eén tik,” zegt hij zacht.
“Kijk in de spiegel.”
Ik kijk en hij komt.
Ik schok en adem heel diep uit. Het was erg, echt erg. En toch ook weer niet.
De pijn verdwijnt net zo snel als hij gekomen is. En ik weet dat hij mild is geweest voor me.
Maar dat betekent niet dat het voorbij is.
“Opnieuw,” beveelt hij.
En ik ga opnieuw. Nu zorg ik er angstvallig voor uit de buurt van mijn klitje te blijven. Maar ja, dat is niet echt masturberen, weet ik. Ik speel vals. Maar hij zegt er niets van. Wat hij wel doet is veel erger. Hij legt het rietje op mijn klitje. Wrijft. En in plaats van dat ik het laat - zo ga ik echt niet klaarkomen - druk ik het rietje subtiel weg. Hij drukt even subtiel terug. En ik druk... nu echt te veel op mijn klitje. Zodat ik opnieuw kom. Weer trek ik mijn hand snel terug.
Maar nu komt de tik direct. Nog middenin mijn orgasme.
Ik gil het uit. Pijn en lust vermengt zich. Denk ik. Nou ja, wat het precies is weet ik niet, wel dat het heftig is.
“Dat heb je toch echt zelf gedaan, meisje.”
Ik weet dat het waar is.
“Van beiden niks,” zegt hij: “toch begint het er op te lijken.”
“Echt waar?” vraag ik verbaasd.
“Echt waar. Maar je krijgt nog een kans. Dit keer wil ik dat je komt. Precies op het moment dat ik zeg. En dan ga je ervoor. Ik wil een mooi en heftig orgasme zien en horen.
Daarna ga je ontspannen. Tot je ademhaling weer normaal is. Dan krijg je je echte straf.
Drie tikken. Achter elkaar. Omdat ik wil dat je incasseert leg ik je vast.”
Ik hoor amper zijn laatste woorden. Drie tikken achter elkaar. Eentjes was al erg.
En hoe wil hij me vastleggen?
Dat laatste merk ik direct. Hij loopt om het bureau heen, schuift de spiegel opzij en bevestigd banden vlak boven mijn knieën. Met een koorden die ergens opzij van het bureau verdwijnen, spreid hij mijn dijen. Niet veel meer dan zonet, maar ik merk dat ik ze nu niet meer kan sluiten.
De spiegel gaat weer op zijn plaats en hij achter zijn bureau.
“Ik wil dat je er nu een mooi spel van maakt. Gebruik je klitje om je steeds net niet te laten komen. Ik wil zien hoe je van jezelf geniet. En ik laat je pas komen als ik zeker weet dat je er geen angst meer voor hebt voor wat komen gaat.”
Hoe kan dan nou, denk ik.
Hoe kan ik geen angst hebben als ik weet dat er drie, drie! tikken op mijn kut gaan volgen.
Nee, op mijn klitje, weet ik nu. Hij is akelig precies. Hoewel ik dat eigenlijk niet gezien heb, want ik had mijn ogen dicht.
Het is net alsof hij mijn gedachten kan lezen want hij zegt: “Ogen open. Kijk hoe je jezelf bevredigt. En kijk als je de drie tikken krijgt.
Je wilde gestraft worden?
Nu, dat is je straf.”
Ik slik. Het is waar. Ik wilde gestraft worden. En natuurlijk bepaal ik niet hoe.
Maarrr.
Niks maar.
“Ja Mijnheer, dank u dat u zo streng voor mij bent, Mijnheer.”
“Het is goed zo, meisje. Geniet en laat mij genieten. Dan is je straf een verlossing.”
Ik begin met mijn spel.
Ik zorg ervoor dat hij het goed kan zien wat ik doe. Wat ik zie in de spiegel, ziet hij ook. Hoe ik geniet. En ik wil dat hij ook hoort hoe ik geniet. Nu niet stilletjes meer spelen. En dat is fijn merk ik. Ik kreun, ik hijg, ik hap naar adem. Het is voor mij ook geil om mezelf zo te horen. En helemaal omdat ik weet dat hij meegeniet.
Het verbaast me hoe gemakkelijk het gaat. Ik ben immers nog maar net twee keer klaargekomen. Maar nu is alles anders.
Ik weet dat hij luistert, ik weet dat hij me zal tegenhouden wanneer ik te snel kom. En dat doet hij. Door dingen in mijn oor te fluisteren. Dingen als “naar binnen, er over, langs” zo zwoel dat het me extra opzweept om me daarna weer af te remmen, een paar keer zelfs wanneer ik er bijna ben daar te fluisteren “nog niet”.
Als hij dan uiteindelijk zachtjes zegt “kom maar” is mijn orgasme intens en lang. Ik wil ook dat het lang is.
Hij laat me lang nagenieten.
Ik weet wat komen gaat. Toch ben ik er nu niet meer bang voor.
Ik heb mijn straf verdiend. Hij heeft bepaald dat het zo zal zijn.
En daarna heb ik nog dagen lang te gaan...
Of het is omdat ik me zo ontspannen voel, of omdat ik het zelf wil...
Die drie slagen komen.
Eén voor één.
Met voldoende tijd ertussen om me weer te ontspannen.
Natuurlijk, het is een pijn die door me heen snijdt.
Maar eigenlijk... is het helemaal zo erg nog niet.
Of zou het vanwege de angst zijn die verdwenen is...
Hij geeft me een lief kusje als ik bijgekomen ben. Toch laat hij me nog even liggen. Ik hoor dat hij beneden aan het rommelen is. En praat hij in zichzelf?
Dan komt hij weer naar boven, maakt hij me los en helpt me bij het opstaan.
Hij laat mij mijn hoge hakjes weer aantrekken. Daarna neemt hij me bij de hand, en wijst me de trap. Die moet ik zelf afdalen. Waarop hij me naar de hal leidt.
Ik kijk hem vragend aan.
“Je straf zit er op.”
Ik snap er niets van.
“Ik ben trots op je.”
Hij reikt me een tas aan.
“Daarin zitten je kleren.
Wacht hier, tot je een auto hoort toeteren.
Dat is je Meester.
En het teken dat je naar buiten moet gaan om in zijn auto te stappen.”
Hij doet de deur van de hal achter zich dicht.
Ik ben alleen en verbijsterd.
Heb echter amper tijd om me te realiseren wat er is gebeurd.
De toeter gaat.
Ik doe de deur open.
Naakt op mijn schoenen na loop ik naar buiten.
De autodeur staat al open en ik stap in.
Hij rijdt meteen weg.
Mijn Meester.
“Dag Luxuria,” zegt hij.
Ik heb mijn naam gekregen.
En verdiend.
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
|
|
    
SmFan
Actief lid
Bericht Nummer: 30
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 08 maart 2021 - 06:45 pm: |
|
super geil |
Wow Luxuria.
Wat ben jij lekker wellustig.
Ik wordt me een potje geil van je verhaal.
Tuurlijk ben ik benieuwd hoeveel jezelf ervan beleefd hebt en hoeveel verzonnen.
Maar het is zo opwindend dat ik er dus nieuwsgierig van wordt.
Gewoon negeren, die opmerking dus.
Maar eh ... je hebt je naam verdiend. Dus.
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
Hij Van Wie Zij Is
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 42
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 09 maart 2021 - 12:45 pm: |
|
prachtig intieme wellust + een geweldige cyclus |
Ik wil je graag complimenteren, Luxuria, met je prachtige cyclus van de 7 hoofdzonden.
Met als afsluiting een fascinerend intiem en opwindend verhaal.
Voor zover ik het weet is deze cyclus uniek in haar soort.
Je rijgt de 7 hoofdzonden als een kralenketting aaneen om dan tenslotte af te sluiten met een uitbarsting van wellust.
Inderdaad: een zonde die nooit een zonde zou mogen zijn, maar één van de 7 deugden...
Maar wel heel subtiele wellust. De strijd ertegen die niet te winnen is. Maar ook zo heel erg bij het slavin-zijn hoort.
Bij ons gaat het straffen en het uiteindelijke ondergaan van pijn nooit gepaard met wellust. Maar het is wèl altijd achteraf de beloning.
Ik weet uit ervaring dat er vele subs zijn die net zoals jij zijn: de straf zelf wekt wellust op. Zelfs al de gedachte daaraan. Je hebt het prachtig en subtiel beschreven.
 voor Mijn Meisje
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 378
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 10 maart 2021 - 02:01 pm: |
|
prachtig 'ik' verhaal |
Ook ik wil je graag feliciteren met je fascinerende de cyclus, en je uitbundig slotakkoord.
Waar ik hier echter de nadruk op wil leggen dat alle verhalen in de ik-figuur geschreven zijn. Dat geeft een schrijver nogal beperkingen. Immers: alles wat buiten de ‘ik’ gebeurd kun je niet over schrijven.
Je kunt natuurlijk veel oplossen met dialogen. Maar dat doe jij amper.
Nee, het zijn vooral de innerlijke gevoelens en gedachtenspinsels die je beschrijft. Met bijbehorende emoties.
En dat doe niet alleen heel overtuigend, maar als lezer leef je met je mee. In al haar subtiliteiten daarin.
Ik hoop dat ook dat het niet bij deze cyclus blijft.
En leg dan alsjeblieft de lat niet zo hoog dat je niet meer durft te plaatsen. Ik lees dat je vaak over jezelf twijfelt. Niet doen!
Wat mij betreft heb je in ieder geval je eigen plekje in de ere galerij van de schrijvers veroverd.
 verhalen maken dromen waar 
| |
Artie
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 44
Aangemeld: 10-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 13 maart 2021 - 05:17 pm: |
|
Een heel goede schrijfster! |
Ik sluit mij aan bij alle lof die anderen je al toegezwaaid hebben. Heel bijzonder en goed zoals je schrijft. En met Paul ben ik het eens dat je de lat niet zo hoog hoeft te leggen en ook geen vrees te hebben als je volgende verhaal wat minder wordt. (Ook niet bang zijn dat je dan met die lat krijgt.)
Er zijn bijna geen schrijvers die altijd hetzelfde (hoge) niveau halen. Ook niet in andere kunstvormen. Vermoedelijk is er maar één soort schrijvers die altijd hetzelfde niveau halen, namelijk zij die niet schrijven.
Artie
|
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 95
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 17 maart 2021 - 01:46 pm: |
|
spelen met taal en tijd |
Goh wat leuk ineens die storm van positieve reacties. Ik vond het echt al eng stil worden.
Jullie hebben natuurlijk allemaal gelijk met het roemen van deze cyclus. Daar ga ik niet nog eens overheen.
Maar ik heb wel twee toevoegingen op de Wellust verhalen. Twee dingen die ik heel bijzonder vind en anderen wellicht nog niet waren opgevallen.
De eerste is het tijdsbesef van Luxuria. In het eerste deel wordt ze door haar Meester vakkundig bang gemaakt. Hij zou haar zelfs na het weekend kunnen ziekmelden....
In dit deel komt dat tijdsbesef het meest nadrukkelijk naar voren. En daarmee een toch heel verrassend slot. Maar dat tijdsbesef (of gebrek daaraan) geeft ook vorm aan haar vertwijfeling en overgave...
Het tweede is het spelen met wie ze is. (spoiler alert? )
Je weet dat ze in dit verhaal haar naam krijgt. Maar Luxuria speelt daar eigenlijk ook al in de vorige aflevering mee. Maar hier krijgt het pas echt vorm.
De kern van wie ze is vermengd zich met hoe ze zichzelf noemt en voelt.
Prachtig
De vraag wie je bent, wat je bent, waarom je bent.
“Voor wie ik liefheb wil ik heten” schreef je zelf als commentaar bij de vorige aflevering.
Zo is het maar net.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Luxuria
Actief lid
Bericht Nummer: 21
Aangemeld: 05-2020
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 17 maart 2021 - 04:09 pm: |
|
bloos |
Lieve lezers,
Wat heerlijk, al die positieve reacties.
Ik zag dat ik zelfs drie van die medailles had gekregen.
Zijn mijn verhalen daar dan niet te heftig voor?
Het geeft me energie om door te gaan met schrijven.
Ideeën genoeg, maar om die om te zetten in verhalen...
...
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
| |
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 80
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 22 maart 2021 - 03:43 pm: |
|
kutjestraf |
Lof lof lof
En wat jammer dat de cyclus nu voltooid is.
Tsja, ik vind het dus best wel ‘geniaal’ wat je bedacht en uitgevoerd hebt.
Dit laatste deel is echt een mooi slot daarvan.
Wat ik dus heel bijzonder vind is de kutjestraf.
Heb er vaak van gedroomd, maar nog nooit over gelezen.
Die angst voor de straf ... op haar kutje. Die angst weet ik uit ervaring is vele malen groter dan de pijn zelf. Natuurlijk, het is afhankelijk van hoe hard er geslagen wordt. Maar elke Dominant zal daar nooit hard slaan. Als ie dat al doet dan toch alleen symbolisch, toch? Je gaat toch niet het meest kostbare van je subje kapotmaken?
(eh wie ben ik om daar zo stellig over te zijn, maar dat denk ik dus; of misschien elke ‘goede Meester’)
Maar jij maakt het echt geil.
Zo opwindend dat ik denk, verdraaid, durf ik dat aan? Als subje, als dominant.
Pfoe.
Je moet dan wel heel vertrouwen in elkaar hebben.
Maar wat is het geil. Dromen mag in ieder geval, en dat doe je door dit te schrijven...
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
| |
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Lellebel 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?