| Gepost op woensdag 03 maart 2021 - 08:36 pm: | 
|
|
van hoertje naar huisvrouw
oftewel: de ontdekking van de Oude Heer en het breekpunt van Marcha
Voor we naar Marcha’s verhaal kunnen luisteren eerst een korte introductie van haar ‘ontdekker’ en zijn eerste ontmoeting met haar.
Op het Instituut noemden hem de ‘Oude Heer’. Niet omdat hij echt oud was, zelfs niet omdat hij een ‘heer’ was - wat overigens meestal wel het geval was - maar omdat hij op jonge meisjes viel.
Van die meisjes waar Nabokov zo dol op was. Lolita’s. Meisjes die heel ‘zogenaamd onschuldig’ mannen het hoofd op hol brachten. Uitdagend en sensueel. Provocerend en onschuldig tegelijkertijd. Dat soort meisjes.
Maar dan wel meisjes die net over de grens waren gegaan. Hun onschuld hadden verloren. Gered moeten worden. Daarin was deze Oude Heer een ware Meester.
In het begin, toen hij helemaal nog niet oud was, en de meisjes alleen maar beduidend jonger waren dan hijzelf, was hij een van de allereerste Meesters die een meisje naar het Instituut had gebracht. Instituut? Meer dan het woonhuis van de Directeur was het toen niet. Dat dat meisje echter een gewilde slavin werd was aan zowel de Oude Heer als het Instituut te danken. En daar het meisje in kwestie het heerlijk vond om spoedig daarna verkocht te worden aan een puissant rijke hereboer, vormde ze daarmee tevens het startkapitaal waarmee het Gebouw gekocht kon worden.
De rest is geschiedenis.
Ware het niet dat de Oude Heer meisjes bleef ‘redden’ - nou ja ‘ontdekken’ is correcter geformuleerd, maar redden klinkt zo mooi pathetisch en past wonderwel bij de Oude Heer en zijn imago - om ze daarna door het Instituut tot slavin te laten opleiden. Om, naarmate ze meer slavin werden, ouder, en verreikender sub-verlangens kregen, ze weer te verkopen aan een nieuwe lichting would-be meesters. Zo dacht de Oude Heer er tenminste over. Maar in werkelijkheid vormden velen van hen uiteindelijk een prachtig voorbeeld voor de Instituut-gemeenschap als door hen opgeleide meester-Slavinnen.
Dit verhaal begint op de dag dat de Oude Heer opnieuw op jacht ging, opzoek naar een nieuw meisje, nu een jaartje geleden. Hoe hij haar vond en belandde bij de instelling die door het Instituut verafschuwt wordt, wilde hij later niet vertellen, maar de geruchten gaan dat er een gerucht was dat een prachtig jong en onschuldig meisje zich als prostituee liet prostitueren in, jawel, een bordeel. Men zegt dat hij dat vaker deed nadat hij een slavin verkocht had: een dergelijk verderfelijke gelegenheid bezoeken, maar ook dat berust op -nogmaals- slechts geruchten.
Het was zijn grote slag, zo hij pochte hij er later over: volgens de hoerenmadam was ze echt ouder dan twintig, maar hij geloofde er niks van. Dat was blijkbaar aan hem te zien want ze liet hem meisjes paspoort uit eigen beweging zien. Inderdaad: ze was daarin eenentwintig, maar dat feit overtuigde hem niet.
Niet dat ze niet goed was, ze was tè goed. Maar sex met elkaar hadden ze niet, nog niet. Niet dat zij dat niet wilde. Alweer een bewijs van zijn veronderstelling: ze was gewoon niet professioneel- dus zei hij dat hij haar ging kopen van het bordeel.
Inderdaad, het was geen vraag.
Het idee sprak haar aan - wat kon het haar schelen, nietwaar- dus trok ze een grijns. Ze kon altijd weer opnieuw weglopen, wat had ze te verliezen?
Bij de hoerenmadam herhaalde hij zijn boude boodschap. En ook zij haalde haar schouders op. Inwendig, vanzelfsprekend: als ze hem veel geld kon aftroggelen zou ze die kans niet laten schieten. Ze was tenslotte niet verplicht om hem aan zijn neus te hangen dat dit hoertje kwam en ging wanneer ze maar wilde. En wie ze als klant nam en wat ze met hem deed even zozeer. Ze had daarom met Madame een systeem bedacht zodat de klanten niet in de gaten kregen dat zij het was die bepaalde met wie ze wat wilde en wat, en niet Madame. Als ze met haar tong speelde terwijl ze een klant aankeek zag ze die helemaal zitten. Bij wijs van spreken wilde ze het met hem wel gratis doen. Niet dat Madame dat van plan was, integendeel. Ze wist dat ze haar klant helemaal zou ‘oversexen’. Die zou niet weten wat hem overkwam. Madame kon gerust de hoofdprijs vragen als ze dat zou willen. Alleen voor vaste klanten maakte ze dan een uitzondering.
Als ze echter ergens jeuk had betekende dat juist het tegenovergestelde: no way met hem. Voor Madame de opdracht om de klant van haar af te leiden.
En deed ze niks, dan was het vooral een zaak dat de klant de portemonnee trok.
Maar ook dan nog zat er voor Madame een zeker risico aan verbonden. Want dit hoertje kon zo maar besluiten dat ze er geen zin meer had. Of eisen dat zij eerst werd klaargemaakt. Dat soort fratsen. Voor Madame altijd zaak om haar in de gaten te houden. Want fratsen waren altijd slecht voor de zaak. Nee, Madame verdiende goed aan haar. Maar dat onvoorspelbare en eigenzinnige, daar had ze zo langzamerhand tabak van.
Zelf had Madame ook geen idee waar ze woonde. Ze had de gewoonte om als ze kwam aanwaaien een paar weken bij het bordeel in te trekken. Om daarna zonder aankondiging ineens weer te verdwijnen. Bovendien vond Madame ook zelf haar eigenlijk te jong en te onschuldig, nou ja, zeg maar onberekenbaar, en daarmee een risico voor de goede naam van haar bordeel.
Maar dat hoefde, zoals gezegd, de Oude Heer niet te weten. Dus toen hij met een bundel van vijftigjes kwam aanzetten, was ze allang blij.
Marcha heette ze volgens haar paspoort, en dat was stukken beter dan hoe haar ouders haar hadden genoemd: Keesje.
Ook hij noemde haar Marcha, of Mijn Slavin, zoals hij haar bij thuiskomst vertelde. Hem mocht ze Meester noemen, of Meneer als er iemand anders aanwezig was en ze niet wist of ze Meester mocht zeggen.
En zij? Zij vond het wel spannend. Ook toen hij vertelde wat dat Meester en Slavin ging inhouden. Iemand die haar zei wat ze moest doen, iemand die voor haar zorgde, iemand zelfs die lief voor haar was? Maar bovenal: iemand die haar niet ‘gebruikte’, bij wie ze mocht zijn wie ze was. Dat had ze sinds haar elfde niet meer meegemaakt.
Ze gaf toe dat het haar paspoort niet was. Dat ze in werkelijkheid pas net achttien was. Ze vertelde dat haar moeder aan de drank was en haar vader aan de heroïne. Dat ze blij was dat het niet andersom was, want haar moeder kon ze wel aan als die een kwade dronk had. Wat vaak het geval was. Als er niet een aardige buurvrouw was geweest die zich over haar ontfermd had, was ze er van overtuigd dat ze dat niet overleefd had. Maar op haar elfde was die plotseling verdwenen. Haar huis werd leeg geruimd. Men zei dat ze een ongeluk had gehad.
Nou ja, sindsdien had ze voor zichzelf gezorgd. Handig genoeg om geld te ontvreemden uit hun portemonnee, maar nooit te veel. Als ze het al merkten beschuldigden haar ouders altijd elkaar.
Ze ging gewoon naar school, en had al snel in gaten hoe ze aan briefjes van ouders moest komen als daarom gevraagd werd. Want ja, het was uitgesloten dat die hun gezicht op school lieten zien. Vragen werden niet gesteld, want haar cijfers waren voldoende, en sociaal was ze handig genoeg om niet op te vallen.
Ze zorgde er zelfs voor dat ze op haar veertiende lid werd van een hockeyclub. Op één of andere manier voelde ze aan dat die meisjes nooit zouden aandringen om bij haar thuis te komen. Het was daar dat op haar vijftiende ze haar grote kans zag om haar miserabele leven te ontvluchten. In het clubgebouw maakte het eerste-meisjes-team zich op voor een wedstrijd, terwijl zij bardienst had. Eén van die meisjes schepte op dat ze ging emigreren naar Australië. En dat ze daarom twee paspoorten had. Een Nederlands, van haar vader, en een Australisch, van haar moeder. Ze liet ze zelfs trots aan de andere meiden zien. Ook zij keek in de verte mee. Ze leek op haar, zag ze tot haar verbazing. Goed genoeg in ieder geval voor op een pasfoto. Later zag ze dat ze mazzel had: de foto in het paspoort was van een paar jaar geleden...
Dit was haar kans op een leven zonder haar ouders. Ze zei tegen de barbaas dat ze zich niet lekker voelde en naar huis ging. Ze zette haar fiets een eindje verderop uit het zicht en sloop toen terug. De meiden zaten nog steeds in de bar. Via het veld ging ze ongezien naar de meisjeskleedkamer, die om deze tijd niet op slot was. Ze ging één van de vele toiletten binnen en hurkte bovenop de pot. Al snel kwamen de meiden binnen en kleedden zich om. Ze hoorde de wedstrijd beginnen. Voorzichtig ging ze de kleedruimte weer binnen. Zoals verwacht was die verlaten en van buiten nu wel op slot. De tas van het emigrerende meisje was zo gevonden. Ze pakte natuurlijk het Nederlandse paspoort. Marcha heette ze. Leuke naam voor haar, vond ze.
Snel weer terug. Daarna was het lang wachtten. Eerst nog de pauze. Toen het douchen. Zoals ze had verwacht werd de diefstal niet ontdekt. Ze gokte dat dat pas thuis zou gebeuren. Wellicht zelfs nog veel later. Hoopte zelfs dat het meisje zich zo schaamde dat ze het niet zou aangeven. Bovendien: ze was heel trots op haar Australische paspoort. Dat was het paspoort dat ze ongetwijfeld nodig zou hebben, niet het Nederlandse.
Of dat klopte had ze nooit geweten. Immers, je gaat niet bij de politie vragen of iemand de vermissing van een paspoort op de naam van Marcha heeft aangegeven.
Ze was ook altijd voorzichtig in het gebruik van haar paspoort. Ingeschreven bij de Gemeente was ze niet. Langs een grenscontrole ging ze niet. Een auto had ze niet.
En aan school, nadat ze geld genoeg had, vertelde ze dat ze ging verhuizen.
Later, toen haar paspoort verlopen dreigde te raken had de Oude Heer navraag voor haar gedaan. Het paspoort was niet als vermist opgegeven.
Maar dat paspoort had ze ook niet langer nodig. Ze was nu immers volwassen. Ze bleef zich echter Marcha noemen.
Het was een voorbeeldig brutaal meisje, Marcha.
Ze vond het heerlijk dat haar Oude Heer haar domineerde. Ze wist dat hij altijd rekening met haar hield, wist dat hij haar verleden en daarmee haar gevoeligheden kende. Wist dat hij voor haar zou zorgen.
Ze knielde wanneer hij haar wilde laten knielen. Als ze zin had. Ze kleedde zich uit als ze zin in hem had. Ze bood haar lijf aan wanneer hij het begeerde. Ze liet zich straffen als hij vond dat het moest. Of wanneer zij dat vond. Niet dat ze dan zei, maar ze was een meester in het uitdagen, zodat hij wel ‘moest’. Niet dat een reden wat haar betreft noodzakelijk was. Hoogstens stribbelde ze dan tegen. Wat weer leuk was voor beiden. En seks, nou ja, daarover hoeven we het niet hebben. Laten we zeggen dat die ongeremd was. Op het nymfomane af. Maar alleen als zij het initiatief mocht nemen. Natuurlijk beweerde ze voortdurend dat dat helemaal niet waar was. Dat ze juist graag wilde dat hij haar ook daarin domineerde. Maar hij wist wel beter. Er hoefde maar iets te gebeuren en ze voelde zich weer gebruikt, dan kwam haar verleden als hoertje weer naar boven.
En juist dat gaf uiteindelijk strijd tussen hen. Onderhuids, dat wel. Want altijd bond hij in, haar Oude Heer.
Tot op een dag zij hem uitdaagde toen hij avances maakte. “Ik heb geen zin,” zei ze, “maak dat ik zin krijg.”
“Kleed je uit,” zei hij koud.
Ze draaide zich van hem af.
“Strip,” beval hij.
Langzaam stond ze op. Ze begon zich uit te kleden, maar strippen deed ze niet.
“Strip voor mij,” zei hij, iets vriendelijker nu.
Ze verstijfde, trok bleek weg en liet zich vallen op de bank. En huilde.
Hij troostte haar.
Daarna, toen ze wat bedaard werd en de Oude Heer haar confronteerde met wat er was gebeurd, brak ze en barste in huilen uit.
Dat was het moment dat ook zij beaamde dat er wat moest gebeuren.
Dat ze wilde dat zij echt zijn slavin werd. Zonder uitzondering, in alles. Want ze kon het niet verdragen hem te moeten verliezen.
En voor de eerste keer in zijn leven had de Oude Heer het besef dat dat ook voor hem gold.
Waarop de Oude Heer tegen Marcha zei: “Het is tijd voor het Instituut. Ik kan je zelf niet langer opleiden. Dat weet jezelf ook wel, als je eerlijk bent. Toch is dat belangrijk. Want er zit nog veel meer in je.”
Ze wist dat het waar was. Dus knikte ze. Ze wilde zich niet alleen slavin voelen, maar het ook echt zijn. Zijn slavin. Of iemands slavin, als hij te oud werd. Wat onvermijdelijk ooit zou gebeuren gezien hun leeftijdsverschil.
Haar intake bij de Directeur was een formaliteit.
Maar haar confrontatie met de Advocaat -verplicht voor alle nieuwe meisjes- was dat niet. Het Instituut eiste dat elke meisje wist en ervoer dat ze alles, ja echt alles uit handen gaf. Zelfs haar zelfbeslissingsrecht. Ook al was dat wettelijk niet mogelijk natuurlijk.
Maar bij haar had de Advocaat geen schijn van kans. Direct toen hij zeikerig aan zijn verhaal begon griste ze de papieren uit zijn hand en zette hem verbouwereerd de kamer uit. De grove taal die ze daarbij bezigde is zelfs voor deze site te stuitend.
Oh jazeker ze minachtte hem. Ze zag in hem haar vader. Ze zag in hem haar moeder. Liefdeloos.
Maar bovenal zag ze in hem al die mannen die voor haar lichaam hadden betaald.
Die keurige burgers die betaalden om haar te vernederen. Want ondanks de sex die ze zelf voortdurend had opgezocht als hoertje, was dat wat al die mannen deden door voor haar te betalen: haar vernederen. Wat kon het hen schelen dat ze nog maar een puber was. Een beetje man wist dat best. Toch hadden ze haar zonder enig gewetensbezwaar gebruikt. Erger: omdat ze een puber was wilden ze haar neuken. En voor haar kwamen al die mannen samen in één persoon: die schijnheilige klootzak die haar zogenaamd wilde beschermen. De Advocaat.
Verbaasd keek de Directeur de camerabeelden van die scène terug. Ongelofelijk, wat een power. Voor hem zaak om bij hun eerste echte ontmoeting het anders aan te pakken. Subtiliteit in plaats van overrompeling. Daarom liet hij haar bewust twee dagen wachten. Dagen waar feitelijk heel weinig gebeurde. Dagen waarop ze zich grondig zou gaan vervelen. Wat gebeurde.
Op de dag dat hij haar zou gaan verleiden had hij haar eerst laten baden door Dora en laten kleden door Vatjana. Die gaf haar elegant ondergoed en een lange rode japon, die haar armen en hals bloot liet. Zonder decolleté dus. Nou had ze ook weinig, maar toch.
Natuurlijk, toen hij vervolgens met alle égards had verwelkomd, had ze gretig en verleidelijk op hem gereageerd. Natuurlijk had hij dat prettig gevonden. Maar toch had hij haar geremd. Hij wilde haar veroveren, niet andersom.
Hij hield afstand, was charmant, gaf haar zelfs een handkus. Beduusd liet ze zich naar een driezitsbank leiden, waar ze in de zachte kussens wegzakte. Was ze dan hier niet voor de seks? Ook hij nam daarop plaats, maar niet naast haar wat ze verwachtte, maar in de tegenoverliggende hoek. Wat was dit voor afstandelijke, voorkomende man? Ze kon maar moeilijk wennen aan zijn nu zachte stem en zijn voorkomende gebaren.
Maar hoe verwarrend het ook voor haar was, ze wist dat hij de Directeur bleef, dat hij haar kon bevelen, haar kon bevelen tot alles wat hij maar wenste. Ze kòn zich het niet permitteren zich voor hem af te sluiten, of niet op zijn vriendelijke woorden in te gaan. Noch zijn voorkomende vragen te beantwoorden met een afhoudend ‘ja’ of ‘nee’. En daarmee liet ze toe dat zijn charme ongemerkt zijn werk deed. Het was gek, je wist dat je seks met hem wilde. Je wist dat ook hij dat wilde - nee ze was niet gek, leer mij mannen kennen, dacht ze nog. Maar dat behaagzieke van hem maakte bij haar los dat ook zij wilde behagen. Maar hoe doe je dat, charmant gevonden worden als je dat eigenlijk niet bent?
Maar hij bespeelde hij haar vakkundige en palmde hij haar zo in dat ze al haar twijfels los kon laten. Zonder het zelf echt te weten werd ook zij galant en voorkomend. Zijn gebaren waren daarna zo natuurlijk en leken zo onschuldig dat toen hij haar handen raakte bij het inschenken van haar glas het niet meer normaal was dat hij ze even streelde. Ze praatten en praatten en al spoedig leek het haar of ze elkaar al jaren kenden. Voelde ze zich -voor even- een dame. Werd ze dronken van zijn woorden, die voelden als een warm bad waarin ze zich behaaglijk kon onderdompelen..
Hij nam haar glas toen het leeg was en zette het weg. Toen hij weer op de bank plaatsnam was het echter niet in de hoek maar naast haar. Hij streelde teder haar gezicht. En in plaats dat ze verstrakte en figuurlijk afstand van hem nam, of het initiatief overnam wat haar natuurlijke reactie was, liet ze het toe, en zakte ze nog meer achterover in de zachte kussens, haar hoofd achterover vleiend op de rand van de leuning. Waarop hij vrijelijk zijn handen over haar lichaam liet glijden en verkennen. Toen zijn mond de hare zocht opende ze die en sloot haar ogen. Zo liet ze zich door hem kussen, en langzaam uitkleden.
Ze genoot zichtbaar van zijn zachte handen. En toch was het alsof naarmate haar kleding meer verdween en naarmate zijn strelingen erotischer werden ontwaakte haar wellust. Natuurlijk, op het moment dat zijn handen haar venusheuvel zacht beroerde ontsnapte nog slechts een zacht gekreun haar keel, en toen zijn vingers in haar schaamlippen streelden vonden ze natuurlijk een vochtig grotje. Maar haar ogen had ze gesloten en haar handen, die zijn eerste kus nog hadden begroet met een tedere streling van zijn haren, had ze nog werkeloos langs haar lichaam laten vallen.
Toen hij echter haar benen opende en omhoog drukte, en hij zijn lid ontblootte om in binnen te stootte nam haar geilheid bezit van haar. Terwijl hij haar langzaam en teder neukte, klemde zij zich aan hem vast. Beantwoordde ze eerst alleen zijn bewegingen, nu nam ze het over. Daar haar werden zijn stoten dieper en krachtiger. Ze opende niet alleen haar mond en kreunde, maar zocht de zijne. Tevergeefs, want ook hij begon nu hevig te hijgen. Bij iedere stoot schreeuwde ze en met een langgerekt kreet kwam ze klaar en hij daarna hij.
Even gaf hij hun beide om bij te komen.
Toen stond hij op en maakte zijn kleding weer in orde.
“Jij niet,” zei hij zacht toen hij zag dat ze zijn voorbeeld wilde volgen.
“Gewoon gaan rechtop gaan zitten.”
Een ander dan zij zou het vreselijk gevonden hebben. Haar jurk werd nat, de bank waarschijnlijk ook. Nou en?
Hij geen zitten in de fauteuil vlak voor haar.
“Vertel,” zei hij, “wat gebeurde er.”
Wat ze ook verwacht had, niet zo’n stomme vraag.
“Ik kwam klaar en jij ook,” antwoordde ze, “het was lekker.”
“Het was erg lekker,” verbeterde ze zichzelf.
“Eigenlijk best wel super geil. Je bent echt goed. Ik bedoel...”
Ineens realiseerde ze tegen wie ze sprak. De Directeur.
“Oh shit. Ik zeg ‘je’ tegen u. Sorry. Het was gewoon zo lekker dat ik dat helemaal vergat. U bent de Directeur.”
En vervolgde met een grimas: “U hebt me verleid.”
“Zo, heb ik dat?”
“Met woorden. Ik dacht dat we gewoon gingen neuken, en toen. Nou ja, toen ging u me versieren. Nooit eerder gebeurd. Nou ja, ze probeerden het wel toen...”
“In het bordeel,” vulde hij aan.
Shit, ook dat wist hij. Nou ja, logisch toch.
“Maar aan dat romantische gedoe had ik geen zin. En van mijn Meester hoefde ik niet. Die heeft me gewoon gekocht.”
“Wat maakt mij dat dan?”
“Uhh”
“Als ik jou versierde, wat maakt dat mij dan?”
“Een minnaar?” vroeg ze. Maar ze corrigeerde zichzelf meteen.
“Mijn Meester vond dat ik naar het Instituut moest. Van mijn Meester moest ik u gehoorzamen. Volledig en altijd, zei hij er nog bij. Dat maakt u ook mijn Meester. En ehh ik uw slavin.”
“En heb je je daarnaar gedragen?”
“Ja toch? En ehh u vond het zo te zien ook best wel lekker.”
“Hoezo ‘ja toch?’” haar opmerking negerend dat ook hij het lekker had gevonden.
“Nou, ik dacht, als een slavin zich geeft aan haar meester, en hij ook klaarkomt...”
“Vraag jij dan nooit om toestemming?”
Oh jee, daar had je het. Natuurlijk wilde hij dat. Soms had ze dat gedaan bij haar Oude Heer omdat dat zo lekker geil was. Uitstel is altijd geil. Als het maar geen afstel werd. En dat werd het nooit bij hem. Soms deed ze het niet. Ook geil. Dan kwam ze lekker klaar en werd daarna gestraft. Geen punt toch?
Maar de Directeur maakt er wel een punt van. Dat was haar nu wel duidelijk.
Ze haalde haar schouders op.
“Dan straft u me toch gewoon,” zei ze onverschillig. Netjes blijven dacht ze nog net op tijd: “Meester.”
“Hoor nu toch wat je zegt, meisje: ‘dan straft u me toch meester’. Alsof jij dat hebt te beslissen. En dat toontje.
Als Slavin ben je niets, en je Meester is alles. Je geeft je onvolwaardelijk. Hij neemt, jij geeft. Hij bepaalt wie je bent, hoe je je gedraagt, wanneer je geeft, wanneer je straf verdient, en wanneer je ook werkelijk gestraft wordt. En altijd vraag je of je mag klaarkomen. Dat is de eerste wet voor iedere slavin. Zomaar klaarkomen is ondenkbaar. Of je dan straf verdient is maar zeer de vraag. Het woord zegt het al: ‘verdient’. Een slavin die zozeer faalt in haar slavin-zijn verdient niets.
Dus wat je ook bent: een slavin ben je nog niet.”
Au, dat deed zeer. Toch was dat wat ze wilde zijn: slavin. Wat ze nodig had om tot rust te komen. Ze keek hem wanhopig en schuldbewust aan. Wat moet ik doen? Hoe dan wel? Dat vragen durfde ze niet mee.
De Directeur zag haar worsteling. Het was wreed om haar zo te laten lijden. Hij wist het. Maar het was nodig. Ze moest breken voor ze zich echt zou kunnen geven.
Maar haar wanhoop een beetje verzachten kon hij wel.
“Je hebt het in je, om slavin te worden. Ik weet het zeker. Ik heb het ook gezien.
Dit kan ik je meegeven. Je gehoorzaamt mij. Zonder er bij na te denken. Daarom geef je je ook aan wie ik wil dat je je geeft. Zonder voorbehoud. Zonder aarzeling.”
Natuurlijk was dat onmogelijk. Hij wist dat. Maar het zou haar helpen om die aarzeling te overwinnen. Haar tegenzin. Haar verzet.
En dat zou groot zijn. Dat wist hij. En dat was precies zijn bedoeling.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
dit hoofdstuk is opgedeeld in 2 delen
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 376
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 04 maart 2021 - 06:25 pm: |
|
toelichting |
dit is een “Breekpunt” verhaal.
Het breekpunt: het moment waarbij een meisje, vrouw of slavin over haar eigen grenzen heen gaat. Doet wat ze eigenlijk helemaal niet wil. Maar wordt ze daarin -met beleid- nèt overheen geleid ... dan wordt haar overgave volledig. Dat voelt als bevrijding. Ze kan voortaan, wanneer haar Meester haar ‘overneemt’, alles loslaten.
Dat breekpunt is voor iedere sub / slavin verschillend.
Eén van mijn allereerste verhalen rond “Het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies” gaat over het Breekpunt van Moniek.
Maar het karakter van Moniek veranderde langzaam. Ze werd kostschoolmeisje en daarna zelfs Klasse-Oudste. En toen bleek het Breekpunt wat ik voor haar bedacht had helemaal niet meer klopte.
Zo ontstond “Uw wil is mijn wet”.
Maar ja, het oude Breekpunt verhaal was mij erg dierbaar. Waarop ik bedacht dat ik het voor een ander kostschoolmeisje kon gebruiken: Marcha. Een meisje dat als puber haar eigen brood had verdiend als hoertje en gered werd door de Oude Heer.
Maar ja, daar moest toch het verhaal aan vastgeknoopt worden waarom ze zo geworden was. En dat breekpunt klopte toch niet helemaal bij haar. Kortom: er bleef zo goed als niets meer over van het oude verhaal.
Het was eigenlijk ook te lang geworden als verhaal voor het Instituut. Het onderbrak het verhaal van Moniek, Juliette en Marjan te veel. Drie hoofdpersonen: Moniek, Juliette en Marjan, zijn eigenlijk al veel.
Maar ik vond het zo’n goed verhaal dat ik het hier nu plaats. Het maakt onderdeel uit van Het Instituut, maar niet binnen het ‘boek’. Het is ook heel goed los te lezen denk ik.
Maar daarmee had ik nu dus nòg een derde Breekpunt verhaal: het oude. Ook mooi. Dat vind je nu in mijn ‘gewone’ verhalen rubriek. Ik heb alleen de naam van Moniek verander in Isabella en het heet nu “Een te gewillig meisje”
En om het helemaal ingewikkeld te maken schreef ik ook nog een echt nieuw verhaal dat “Breekpunt” en dat er echt over gaat: “Breekpunt” . Het vormt de inleiding van Monieks Breekpunt, en vat dat van Juliette en Marcha als het ware samen.
verhalen maken dromen waar
| |
SmFan
Productief lid
Inlognaam: logan
Bericht Nummer: 31
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 08 maart 2021 - 09:57 pm: |
|
heftig ... met suspense |
Heftig verhaal.
De ontknoping is weer helemaal Paul.
Breekpunt na breekpunt na breekpunt.
Lekker die eerste reactie van Marcha. Zag ik niet aankomen.
Ga je nu thrillers schrijven, Paul?
Eerst Juliette, nu Marcha...
who's next?
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?