Van sletje naar slavin, deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Ze kreeg nog een extra dag rust. Een dag die ze samen met andere meisjes door mocht brengen. Vaak was het gewoon gezellig. Niet dat er geen meisjes waren die amper benaderbaar ware. Zoals Moniek bijvoorbeeld, zoals ze later zou leren. Ze waren er, maar ze waren er ook niet. Toch boeiden ook dat soort meisjes haar. Ze waren zo verschillend ten opzichte van haar. Ze kon zich heel goed voorstellen dat ook zij slavinnen waren, beter dan zichzelf dacht ze soms. Zij waren zo vol overgave, leek het. Of waren ze bang voor wat komen ging? Dat was beslist niet onmogelijk hier, op het Instituut.
Maar met de andere -dus meeste- meisjes had ze gewoon onbekommerd plezier. Soms werd er zelfs één van hun opgehaald en een uurtje later terugbezorgd. In tranen en gestraft. Maar dan hielp het troosten samen met elkaar en kon ook zo’n meisje al best weer snel er om lachen. Ach, straffen en pijn: dat werd hier sowieso gedeeld...
Toch was ze opgelucht toen dan eindelijk de uitnodiging kwam. De boodschap was dat ze ’s avonds in de privé vertrekken op de eerste etage ontboden werd voor een diner à deux. Met wie werd haar niet verteld, maar het zou niet de Directeur zijn.
Ze werd vrijgelaten in het kiezen van haar kleding, werd met nadruk vermeld. Dat verzoek kostte haar aanvankelijk grote hoofdbrekens. Wat paste bij een ontmoeting die ongetwijfeld meer inhield dan een dineetje? Wat kon ze verwachten, of beter, wat zou men van haar verwachten?
Tijdens het voorgaande bezoek aan de privé vertrekken was de Directeur voorkomend en charmant geweest. En had hij haar op een wijze laten kleden die daarbij harmonieerde. Toch had hij haar daarna bemind, met haar gevrijd, haar ontkleedt en uiteindelijk: genomen.
Ook nu was de uitnodiging vriendelijk en voorkomend geweest. Maar toch had ze vaag de glinstering van leedvermaak in de ogen van de boodschapster gezien.
Kleren kiezen, keuzestress, waarom mocht ze niet naakt rondlopen? Oh ja, dat diner...
Nou ja, het zou uiteindelijk toch om seks gaan, wist ze. En daar had ze best zin in. Dus waarom niet een beetje uitdagen? Een leuk kort rokje. Strak bloesje met drukknoopjes, altijd leuk voor mannen om die los te mogen scheuren. Zou ze gewoon zonder beha gaan, dat hij haar tepels zag? Hmm, dat idee was beslist aantrekkelijk. Waar hij moest wel wat moeite moeten doen. Ze moest immers passief en afwachtend zijn. Nou, dan mocht hij haar uitkleden. Dus gewoon sexy ondergoed. Korsetje, nylons met naad. Oh ja, en hoge hakken, die deden het altijd goed.
De kleren kwamen snel. Ze trok ze aan. Bekeek zich in de spiegel. Yes, ze zag er lekker uit. Beslist een stuk. Een geile meid. En zo voelde ze zich ook. Ze had er zin in. Laat hem maar komen, die verrassing voor haar. Nee, ze zou niet klaarkomen zonder toestemming. Zo moeilijk was dat niet. Gewoon wat uitstellen. Uiteindelijk wilden ze toch wel dat je klaarkwam, dat wilde elke man. Je laten voelen dat ze ‘in control’ waren. Prima toch? En als je dan eindelijk mocht was het extra lekker. En wat maakte het dan uit door wie, of niet soms?
En haar Oude Heer dan? Alleen aan hem wilde ze zich geven, toch?
Moet je haar nu horen: ‘wat maakte het uit door wie ze klaarkwam’. Ze voelde zich een slet. Hem onwaardig.
Nee helemaal niet! Ze was zijn slet. Hij had haar aan de directeur gegeven. En de Directeur had beslist dat zij zich aan een ander moest geven.
Nou dan!
Ze stond op. Zelfbewust verliet ze haar cel. De gang door, langs de entree van de open afdeling van de kelder. Langs de glazen cel, waarin één van haar slavinnenvriendinnen was opgesloten, naakt natuurlijk. Die bekeek haar van top tot teen. Ze hield even in en presenteerde zich verleidelijk. De slavin floot goedkeurend terug. Dat voelde goed, heel erg goed. Ze wàs verleidelijk. Wie ze ook zou ontmoeten, ze zou hem niet alleen veroveren, ze zou hem gek maken. Van geilheid. Dus op naar bovenverdieping, door de grote hal de brede statietrap op. Naar de woonkamer van de Directeur.
Hij was er al: de man aan wie ze zich moest geven.
Het was ... de Advocaat.
Ze verstijfde.
Ieder ander had ze geaccepteerd. Maar niet hij. Niet deze schijnheilige klootzak.
Vertegenwoordiger van al die hoerenlopers die haar lichaam hadden gebruikt.
Compleet ongeïnteresseerd in wie ze neukten: een pubermeisje.
Zo iemand had haar willen behoeden voor het Instituut. Ze wist nog precies wat hij haar had voorgehouden:
‘Wat moeten je ouders hier wel niet van denken? Je denkt toch niet dat ze je hier voor hebben opgevoed. Wat ze hier van je maken maakt je erger dan een prostitué.’
Onvoorstelbaar. Haar ouders: verslaafd aan drank en drugs...
En juist aan hem moest ze zich geven.
Ze moest vechten tegen haar woede. Oh, wat wilde ze graag hetzelfde doen als bij hun vorige ontmoeting. Hem vloekend de deur uit smijten.
Maar dat nu geen optie. Ze wist waarom ze hier was. Ze moest zich aan hem geven. Dat was haar belofte aan de Directeur. Aan haar eigen Oude Heer.
En ze wist ook waarom ze nu aan juist die woorden van hem had gedacht: die over haar ouders. Dat had pijn gedaan. Erg veel pijn. Echte pijn. En die pijn kon ze alleen bestrijden met woede. Dat was hoe ze had kunnen overleven, al die jaren.
Ze realiseerde dat ze zelf ook die weg niet langer wilde bewandelen.
Okay dus. Ze moest zich aan hem geven. Nee, ze wilde zich aan hem geven. Ze zou hem laten zien dat ze begeerlijk was. Zo jong, zo verleidelijk. Hij zou haar niet kunnen weerstaan. Elke man die ze wilde kon ze hebben. Ook deze... dit domme burgermannetje in zijn nette pak.
Weer moest ze zich tegenhouden.
Niet omdat ze het niet kon. Integendeel. Piece of cake.
Hem veroveren was gemakkelijk, te gemakkelijk. Ze moest zich aan hem overgeven, had de Directeur gezegd. Ze moest worden wat hij wilde dat ze werd. En bovenal: ze moest het zelf willen. Echt willen. Omwille van Haar Oude Heer, omwille van de Directeur. Omdat het Instituut het nodig vond. Omdat, en even slikte ze bij die gedachte, omdat het goed voor haar was.
Ze moest hem aankijken. Vriendelijk kijken. Oogcontact maken. Zich open stellen. Hem aanvaarden voor wie hij was. Als hij haar wilde, zou ze zich geven.
Ze deed het. Keek hem aan.
En tot haar verbazing leek hij niet boos. Vriendelijk zelfs dacht ze zelfs voor even.
Maar nee, dat was schijn, er speelde een misprijzend lachje door in die vriendelijkheid. Hij was het echt niet vergeten hoe zij hem behandeld had. Ze zou daar voor moeten boeten. Die vriendelijkheid was alleen omdat hij geen scène wilde, geen toestand.
Ze wist dat ze schuld moest bekennen. Nee, zich echt schuldig moest voelen. Ineens wist ze niet meer waarom ze zo boos op hem geworden was. Hem had vernederend. Hij had gelijk dat ze daarvoor moest boeten. Ze had schuld. En voor het eerst voelde ze ook die schuld.
Ze moest het hem vragen. Ze moest voor hem knielen. Het duizelde haar. Ze zette aarzelend een stap naar voren.
Met een nauwelijks hoorbare zucht begaven haar benen het en zakte ze ineen. Met haar knieën gebogen en naar voren, viel ze op het dikke tapijt. Haar billen op haar hielen, haar rug voorovergebogen, haar armen krachteloos naast haar lijf, haar gezicht bijna tot op de grond. Boven zijn schoenen.
Maar de Advocaat knielde voor haar neer en nam haar hoofd in zijn handen.
Ze merkte dat de tranen over haar wangen stroomden, en keek ze hem aan. Schuldbewust. Wanhopig.
En stamelde: “Wilt u mij straffen....”
“Ja” antwoordde hij simpelweg
En streelde zachtjes troostend haar haar.
“Ja, dat wil ik”.
En terwijl de wanhoop langzaam uit haar wegtrok, bleef hij zo bij haar.
Tot alleen het schuldgevoel over bleef. En de wil om gestraft te worden. Door hem die haar en haar soort verafschuwde...
Pas toen stond hij weer op en trok haar voorzichtig omhoog. Haar ondersteunend tot ze weer stevig op haar benen stond. En deed een stap naar achteren.
“Ja, dat wil ik”, sprak hij nu met nadruk.
“Rechtop”, vervolgde hij streng. “In spreidstand. Handen op je hoofd, ellebogen naar achteren, borst naar voren, billen rond”.
Fier gehoorzaamde ze.
Tevreden nam hij haar in zich op.
En stapte weer naar voren. Om in één beweging haar blouse te openen, waarvan de drukknoopjes makkelijk meegaven.
Even keek hij tevreden naar haar tepels die net boven haar behaatje uitpiepten. Voor hij haar borsten bevrijden. Niet door haar beha te verwijderen, maar door de cups simpelweg naar beneden te duwen.
Hij grinnikte zachtjes. Het was zo onterend hier zo te moeten staan. Nog gekleed in haar rok, haar bloes, haar kanten beha, maar toch ....eh, onteerd.
Zeker door wat zou volgen.
Hij stapte opzij.
“Voorover op de tafel.”
Gehoorzaam volgde ze zijn bevel op met een lichte rilling toen haar naakte borsten de koude tafel raakten.
En zonder dat een gebod van hem nodig was, spreidde ze haar benen licht, kromde ze haar rug en stak haar kont de lucht benadrukt door haar strakke rok.
Weer genoot hij even van het beeld dat ze vormde.
Zodat hij vol van lust haar rok open scheurde zodat haar ondergoed zichtbaar werd.
Haar onderlijf was nu slechts bedekt door haar korsetje, schoenen, nylons en ... haar slip. Maar deze laatste schoof hij naar beneden, tot op haar knieën. Zodat haar naakte billen konden wachten op wat onvermijdelijk komen ging.
Hij zacht een cane uit in het kabinet. De meest vervaarlijke.
Nam achter haar plaats. Tipte even haar billen aan. Voor hij met kracht toesloeg.
En kracht had hij.
Toch ontsnapte haar slechts een harde felle kreet. En behoudens haar hoofd dat omhoog schoot, bleef ze stil op de tafel liggen.
Hij gromde ontevreden.
“Hm, dat kan beter, theatraler...” sprak hij in zichzelf.
Hij opende de deur van de grote slaapkamer.
“Sta op en kniel op het bed,” sprak hij kortaf.
En terwijl zij moeizaam en stram zich oprichtte:
“die rok van je mag je achter laten, je slip blijft waar die zit.”
Ze spreidde haar benen nog wijder zodat ze zonder haar slip verder te laten zakken lopen kon.
Zo strompelde ze naar het bed.
Grinnikend hoorde ze hem zeggen:
“Een schaamteloze meid ....hm, het zou wat...”
Het schaamrood steeg naar haar kaken terwijl ze zijn bevel opvolgde en op het bed knielde. Ook nu had ze geen verdere aanwijzingen nodig.
Voorzichtig om niet om te vallen knielde ze op het bed neer. Wijdbeens met haar slipje nog net boven haar knieën. Langzaam boog ze voorover. Tot haar gezicht het bed raakte. Om vervolgens haar handen en gezicht naar voren te duwen om zo haar kont omhoog te brengen. Haar benen vormden een nette rechthoek met het bed. Om tot slot haar rug te krommen. Zo staken haar billen fier en naakt omhoog.
“Mooi” sprak hij: “heel mooi.”
“En nu: actie.”
Stapte naar voren, bracht zijn hand met cane naar achter en -zonder af te meten nu- sloeg toe.
Hard. Heel hard.
Weer gilde ze. Oorverdovend. Als een oerschreeuw.
Weer schoot haar hoofd naar boven. Maar nu volgde haar rug. Maar net kon ze zich weerhouden om zich helemaal op te richten. Met haar vingertoppen bleef ze aan het bed gekleefd. Haar hoofd in haar nek, haar gezicht van pijn verwrongen. Bedwong ze haar stem. Bedwong ze ook langzaam haar billen, rillend en trillend van de pijn.
Om op het moment dat ze haar lichaam weer onder controle had, weer neer te knielen. Haar rug te krommen om zo haar billen weer aan te bieden.
Voor de volgende slag. Die kwam na een seconden lange pauze. Even hard. Even meedogenloos. Net naast de vorige.
Zo strafte hij haar. Slag na slag. Beginnend bij het bovenste weke gedeelte van haar billen. Eindigend bij het streepje haar billen. Zo het te tere weefsel van haar billen vermijdend. Zodat hij haar bij elke slag met volle kracht, zonder terughoudendheid, kon raken.
En hij plaatste zijn slagen zo dicht bij elkaar dat er vele nodig waren. Hoeveel? Ze wist het niet. Veel. Heel veel. Oneindig veel. Zo werd de huid van haar billen één dikke opgezette massa met een nog nauwelijks zichtbaar streeppatroon. Toch was er geen één slag die de vorige raakte. Zo liet hij haar huid intact. Maar was de zwelling maximaal.
En hoewel haar bewegingen langzaam trager werden en de tijd tot herstel langer, week ze niet af van haar eerste ritme. Omhoog, schreeuwend, hoofd in haar nek, stil dan, maar trillend, zich langzaam weer beheersend, maar vervolgens weer neer te knielen en zich aan te bieden. Wachtend op de volgende slag.
Alleen haar tranen bleven stromen. Geluidloos.
Tot er geen slag meer kwam.
Vragend keek ze op. Om rechtstreeks in zijn ogen te kijken.
Hij droogde liefdevol haar ogen en drukte een zachte kus op haar mond. Ze voelde dat zijn handen haar voorzichtig omduwden. Zachtjes kreunde ze toen ze op haar rug belandde en haar gezwollen billen het bed raakten. Snel bracht ze haar benen naar boven zodat het contact minimaal was. Ze wist dat ze zich nu volledig geopend had en versterkte dat nog door haar benen opzij te buigen. Al die tijd bleef ze hem aankijken. Toen hij zich nogmaals voorover boog om haar te kussen, beantwoordde ze zijn kus en sloeg haar armen om hem heen.
Een kus die langzaam aan steeds heftiger werd. Toen hij hem beëindigde glinsterden haar ogen.
Ze keek hem verlangend aan en terwijl haar handen de zijne vonden, sprak ze hees: “Neem mij,”
en na een diepe ademtocht:
“Neem me, neem me, neem me..............”
“Neuk me!!!”
En hij nam haar.
Zonder haar blik los te laten.
Hard.
Heftig.
Met brute kracht.
En elke keer dat hij in haar stootte, raakte hij haar opgezwollen vlees.
Schreeuwde ze het uit. Van Pijn. Van Genot.
Elke keer gevolgd door een langgerekt:
“Jaaaaaah.”
En kwam klaar.
Hij direct daarna.
Snel daarna stond hij op.
“Liggen blijven.” zei hij koud.
“Precies zoals je ligt.”
Hij liep naar de intercom.
“Marcha is klaar om opgehaald te worden.
Ik wacht.”
Binnen een minuut was Tess er.
“Hang haar op, en laat haar straffen.”
Tess keek hem vragend aan.
“Ze is klaargekomen, de slet.
Zonder toestemming.
En vóór mij.”
En weg was de advocaat.
Aldus geschiedde.
Eerst werd ze geblinddoekt.
Daarna riep Tess de hulp in van Vatjana.
Tussen hun tweeën inhangend werd ze vervoerd, ergens op dezelfde etage.
Daar werd ze opgehangen aan haar bovenarmen.
Haar blinddoek bleef.
Het lange wachten begon.
De pijn kwam snel.
Net toen ze dacht dat ze het langer vol kon houden hoorde iemand binnenkomen.
Ze werd langzaam weer neergelaten. Ze voelde dat haar voeten de grond weer raakten.
De pijn nam af, ze ontspande.
Helemaal toen iemand haar in zijn armen nam.
De Oude Heer.
Ze wist het voor ze zijn stem hoorde.
Ze snikte, maar slikte haar snik weer in.
“Ik heb gefaald Meester.
Ik heb me gegeven aan hem die ik haatte.
Ik was zijn slet.
Ik ben klaargekomen met hem in me.
Zonder toestemming. En vóór hij in me klaar kwam.
Alstublieft, straf me daarvoor.
Doe met me wat u wilt.”
Even verzamelde moed. Durfde ze hem dit te vragen?
Ja!
“Ik wil zijn” zei ze met een snik, “wie u wilt dat ik ben.”
“Goed,” antwoordde hij. “Ik neem je zo dadelijk weer mee naar huis.
Over een maand kom je dan hier terug.
Dan begint je opvoeding.
Eerst als slavin.
En daarna als Kostschoolmeisje.
Maar gestraft ben je voldoende. Voorlopig tenminste.”
Ze besefte amper wat hij had gezegd, laat staan dat ze hem begreep.
Het maakte niet uit.
Haar lot lag weer in zijn handen.
Haar Oude Heer.
Dat was genoeg.
waar het zich allemaal afspeelde?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
de versie van 2019 ... als je het leuk vind om te vergelijken:
Een te gewillig meisje - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
 verhalen maken dromen waar 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
