een pubermeisje worden ... want die worden gestraft, toch?
Het onderzoek naar de disciplinaire mogelijkheden van Moniek was voltooid.
Het onderzoeksverslag was geschreven:
Moniek: onderzoek naar haar mogelijkheden.
Voor wat het waard was, want veel stond er niet in. Er waren nog zoveel vragen.
En dat was nu net het probleem voor Het Instituut: het er waren er te veel.
Reden te meer voor de Directeur om Monieks echtgenoot, Anthony Verboom, uit te nodigen voor een eerste bespreking.
Natuurlijk was hij graag gekomen. Hij had weliswaar zijn vrouw een aantal keren heimelijk geobserveerd op het Instituut, maar bij haar Breekpunt had hij niet aanwezig willen zijn. Te confronterend. Hij had echter ruim de tijd gekregen om hier, in de privé studeerkamer van de Directeur, het verslag te lezen.
Het waren echter de bijlagen geweest die hem hadden geraakt, met name het gebeurtenissen die leiden tot haar Breekpunt. Het was een vrij zakelijke beschrijving van wat er gebeurd was. Zelfs de emoties van Moniek werden kort als feit benoemd. Hij had het Instituut toestemming geven, een volmacht zelfs, om Monieks Breekpunt te forceren. Hij wist dat het betekende dat zij zich aan de Directeur zou geven, wist dat ze gemeenschap zouden hebben. Maar daarover lezen. Hij was vrij van jaloerse gevoelens. Maar om te lezen hoe de Directeur haar genomen had. En met name: hoe zij had gereageerd.
‘Ik was een echt meisje? Uw meisje?’ had ze de Directeur gevraagd.
Het was één van de weinige keren dat het verslag haar letterlijk citeerde. Maar juist dat had hem aangegrepen.
Want ze was toch zijn meisje. Of had ze het niet zo bedoeld? Was de Directeur in zijn rol slecht de plaatsvervanger van hemzelf?
Inmiddels was de Directeur binnen gekomen en zat nu tegenover hem.
De Directeur zag zijn aarzeling.
“Je hebt ook de bijlagen gelezen? Ook het relaas over het forceren van haar breekpunt?”
Anthony knikte.
“Heftig om te lezen. Maar wellicht te heftig?”
Anthony aarzelde. Om het zo te lezen, hoe ‘zakelijk’ het ook beschreven werd, ja. “Het was misschien beter geweest als je me het verteld had.
Maar dan had je wellicht weggelaten wat me het meest trof. Ze vroeg je of ze nu een echt meisje was geweest. Jouw meisje.”
De Directeur viel even stil. Verdraaid, dat had niet in het verslag mogen staan.
“Op dat moment voelde ze het zo. En was het ook zo. Want ik heb haar daar naar toe geleid. Meisje-zijn. Een momentopname dus. Maar zo zal ze het nu niet meer voelen, dus wees gerust. Belangrijker echter is dat we nu weten dat het haalbaar is voor haar: weer meisje zijn. ”
“Dus zij zou dat ook voor kunnen zijn? Kunnen worden. Mijn meisje?”
De Directeur haalde opgelucht open. Die vraag was niet zo moeilijk om te beantwoorden. Het was de onderliggende vraag die hem zorgen baarde.
“Maar ze is al jouw meisje Anthony. Ze is intens met je verbonden. Dat blijft.”
Anthony glimlachte. Natuurlijk, het was fijn om te horen, maar nu draaide de Directeur er echt omheen.
“Je weet best wat ik bedoel. Dat meisje dat ze was toen ze brak. Dat jonge meisje dat naar straf verlangde.”
“Ze zocht naar mijn bevestiging, Anthony. Dus dat was ik, daarin heb je groot gelijk. Maar het niet zo dat dat gevoel van weer ‘echt een meisje te zijn’, of beter het ‘gestrafte meisje’, of de ‘opstandige puber’, dat dat aan mijn persoon gebonden is. Ik ben degene die het opgeroepen heeft. Er is geen sprake van verliefde gevoelend of iets dergelijks.”
Dat was inderdaad ook iets waar Anthony mee gezeten had. Maar er was meer.
“Maar jou echte vraag, Anthony, is of jij degene kunt zijn die die rol vervult. Die van vader, of beter gezegd: die van opvoeder. Want zo noemen we dat op het Instituut bij een ‘pubermeisje’ dat ‘opgevoed’ moet worden, waarbij hij zijn vingers als aanhalingstekens gebruikte. ‘Meisje’ zeggen we dan, geen slavin. Die een ‘Opvoeder’ nodig heeft. Geen meester.”
Anthony knikte. Dat was precies wat hij bedoelde. En nu het antwoord.
De Directeur zuchtte: “Wellicht, Anthony, wellicht. Maar... als ik eerlijk ben: ik weet het niet.”
Anthony knikte. Hij waardeerde diens eerlijkheid.
“Maar wat ik wel weet is dat ze het moet gaan ervaren... pubermeisje-zijn. Niet voor even, zoals bij haar Breekpunt, maar voor langer. En het zal voor haar als heel natuurlijk moeten aanvoelen.”
Anthony keek hem bevreemdend aan. Hoezo natuurlijk moeten aanvoelen?
“Ze is zevenentwintig. Volwassen. En eh,” hij tikte op het verslag: “Toen speelde je met haar gevoelens om haar breekpunt te bereiken. Speelde je uiteindelijk een eh rollenspel? Hoe wil je dat dan nu bereiken? Voor langere tijd en ook nog eh natuurlijk?”
De Directeur knikte.
“Zoiets als hier” ook hij tikte even op het verslag, “maar dan anders. Ze wordt een Kostschoolmeisje. Voor een paar weken.”
“Hier op het Instituut?”
“Het Instituut wordt een Kostschool: de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes.”
Anthony wees om zich heen: “Het hele gebouw hier?”
“Jazeker, behalve de kelder.”
“Een kostschool voor eh pubermeisjes? Met lijfstraffen en zo? Met vrouwen die net zo als Moniek pubers worden? Van haar leeftijd? Die zich echt een kostschoolmeisje gaan voelen?”
De Directeur stelde hem gerust: “Moniek zal niet de enige zijn die wat ouder is. Maar veel van de meisjes zullen een stuk jonger zijn. Het zal voor Moniek al heel snel heel gewoon voelen. Ze zal vergeten dat ze 27 is. De jongere meisjes zullen haar in hun ‘kostschoolmeisje-zijn- gevoel’ meetrekken.
Bovendien: ze zijn dan wel volwassen, maar gaan zich tijdens hun verblijf beslist niet meer zo voelen. Ze worden kostschoolpubers die wanneer ze dat verdienen op de ouderwetse kostschool manier gestraft worden. Want laat dat duidelijk zijn: Moniek is niet de enige die daar naar verlangt.
Sterker, dat geldt ook voor echte pubermeisjes. Je zou er van versteld staan als je wist hoeveel pubermeisjes er naar verlangen om kostschoolmeisje te zijn. En, inderdaad, inclusief het fysiek straffen. Het vormt voor hen zelfs de grootste aantrekkingskracht om toegelaten te mogen worden op een kostschool: het gebruik van lijfstraffen.
Helaas voor hen is dat voor de echte kostscholen, zelfs die in Engeland, verleden tijd. En terecht. De werkelijkheid vertelt ons dat dat in het verleden veel kinderen heeft beschadigd. Daarom verbiedt de wet het fysiek straffen van minderjarigen door volwassenen, en nogmaals: terecht.
Maar er over fantaseren staat vrij. Vandaar de vele verhalen over pubers die op een kostschool ten overstaan van iedereen een flink pak slaag krijgen. En over vaders en moeders die dat zelfde doen, maar dat is een ander eh verhaal, haha. Beiden worden op het Instituut niet alleen graag en veel gelezen, ze bevinden zich daarom ook in onze bibliotheek. Sterker: we zijn er zelfs de uitgever van. Bijvoorbeeld op onze verhalensite: de verhalen met het 18‒ icoontje.”
Monieks echtgenoot knikte. Moniek had hem er op gewezen. Daar zat een vreemde tegenstelling tussen verlangen en realiteit. Moniek had zelfs een aantal daarvan aan hem voorgelezen. Voor haar waren ze heel opwindend, maar zelf ervoer hij naast opwinding ook de schaamte daarvoor. Was dat de reden dat ze geen kinderen wilden? Dat Moniek ze niet kon krijgen maakte het voor hen beide in ieder geval een stuk gemakkelijker.
“Maar het blijft trekken, die combinatie van kostschool en het fysiek straffen. Ook voor veel pubermeisjes. We zien dat op onze voorlichtingssite. En dat zijn echt niet alleen vrouwen die zich voordoen als puber, maar ook minderjarigen. Voor hen is het niet alleen heel opwindend om gestraft te worden door een oudere persoon, maar ze voelen ook dat het nodig is.”
De Directeur zuchtte.
“Maar als Instituut zijn wij heel strikt met die leeftijdsgrens van 18.
Toch worstelen wij daar ook mee. Ik bedoel: wij zijn voorstander van het fysiek straffen van meisjes en vrouwen. Je weet daar alles van. Wij vinden dat niet alleen pedagogisch verantwoord, maar ook zeer plezierig om zelf te doen.
En dat verlangen van minderjarige meisjes naar een ouderwetse kostschool waar ‘the rod is always being kept’. Een diep gevoeld verlangen, ook al wordt het maar voor een paar weken vervuld. Moet je hun dat hun ontzeggen?
Daarom hebben we deze keer op onze Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes vier minderjarige meisjes toegelaten. Het is natuurlijk uitdrukkelijk verboden dat zij fysiek gestraft worden. Het is echter wel toegestaan dat ze aanwezig zijn bij het straffen van de andere kostschoolmeisjes, inderdaad, zoals Moniek. Voor hen is ook dat al spannend genoeg. En voor ons als Kostschool versterkt het het gevoel van de volwassen meisjes om zich weer ‘puber’ te voelen, en als puber gestraft te worden.”
Anthony liet het zich even op zich inwerken. Moniek die als puber behandeld zou gaan worden. En gestraft. Echte pubers die zouden toekijken. Maar dus ook: met haar zouden optrekken. Zouden zij dat dan weten: dat Moniek veel ouder was dan hen? En zou Moniek weten dat zij echte pubers waren? Hij vroeg het de Directeur.
“Wij zullen ons best doen om van Moniek en de andere meisjes echt pubers te maken. Of de echte pubers daar zullen intrappen? Nee natuurlijk niet. Want zij weten dat ze niet gestraft mogen worden, en dat worden de andere meisjes wel degelijk. Er zal dus een leeftijdsverschil zijn, maar het zal niet groot genoeg zijn om het echt een rol te laten spelen.
Daar komt dus nog de fascinatie bij die pubers zelf hebben voor lijfstraffen. Deze pubers dus, maar ook pubers die zèlf nog steeds fysiek gestraft worden. Die ondanks het feit dat het voor hen puur als straf bedoeld is, er toch ook andere gevoelens bij ervaren.”
Anthony keek de Directeur verbaast aan. Hoezo pubers die echt gestraft werden, ondanks alles wat hij net vertelt had. Was het dan niet alleen een verlangen naar... En hoe kon hij dat überhaupt weten?
“Ik zie je ongeloof. Maar ik heb het zelf meegemaakt. Twee jaar geleden nog maar.
Ik heb natuurlijk ingegrepen, uiteindelijk. Maar toch...
Dus als je als je geïnteresseerd bent het hele verhaal te horen?”
Dat was Moniek echtgenoot zeker. Maar hij merkte tevens dat de Directeur bepaald op zijn praatstoel zat. Nou was het een goed verteller, en hij wilde alles weten wat er te weten was over het Instituut. Daar zou dit verhaal ongetwijfeld bij helpen.
Dat daarbij Monieks komende aanpak op het Instituut en de Kostschool even uit beeld was, nam hij graag voor lief en knikte daarom instemmend.
© Paul Gérard
dit hoofdstuk is opgedeeld in 2 delen
reacties op dit verhaal plaats je hier
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link
deel II
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?