| Gepost op woensdag 03 februari 2021 - 07:38 pm: | 
|
|
gestraft met ... ja wat?
Ik zit voor hem op de grond.
Hij is mijn Mijnheer. Voor hem ben ik geil. Word ik geil. Omdat ik gestraft moet worden. Gestraft ben.
Maakt mijn verdorvenheid dan dat ik me zo geil voel?
Ik sluit mijn ogen. Ik ben verdorven. Ik ben geil. Ik niets anders dan een slet. En hoe slechter ik over mezelf denk hoe meer die opwinding groeit.
Gelukkig staat hij eindelijk op.
“Doe je ogen open. Je blijft daar zitten terwijl ik bezig ben. Maar je mag me met je ogen volgen, als je het maar bescheiden doet.”
Het eerste wat ik zie doen is een glas water halen. Tot mij verrassing is het voor mij. Ik neem dankbaar een paar slokken, de rest drinkt hij zelf op.
Daarna maakt hij de eettafel vrij. Voor mij?
En schuift één van de losse fauteuils voor de grote spiegel waar ik nog zo kort gelden in de wacht stond. Ook voor?
Dan gaat hij weer op de bank zitten. Om naar mij te kijken. Ik weet dat ik nu mijn blik op mijn eigen schoot moet richten.
“Goed zo,” hoor ik hem zeggen.
Ik voel me trots. Maar zijn blik blijf ik voelen. Mijn binnenste roert zich opnieuw. Nou, ik wil het niet steeds herhalen, maar het betekent gewoon dat ik me weer geil begin te voelen.
Maar terwijl er minutenlang niets gebeurt merk ik tot mijn verheuging dat die niet toeneemt, maar langzaam wegglijdt. Gelukkig...
De minuten worden uren. Natuurlijk is dat niet zo, ik zal daar niet veel langer dan een kwartier gezeten hebben, maar ik ben echt blij wanneer hij me bij zich roept. Een metertje of anderhalf voor hem laat hij me stoppen. Zonder te aarzelen ga ik netjes in de wacht staan. Zonder pumps nu, dat is jammer.
“Je gaat je netjes voor mij uitkleden zodat ik je naakt kan straffen. Je weet wat er van je verwacht wordt?”
Ik bloos, natuurlijk weet ik dat. Ik hoef alleen maar te antwoorden met ‘ja Mijnheer’.
Toch doe ik dat niet.
“Ik hoor elk kledingstuk zorgvuldig uit te trekken, het netjes op te vouwen en aan u, Mijnheer, te overhandigen. Dan hoor ik mijn houding weer aan te nemen, Mijnheer, tot u me de opdracht geeft om verder te gaan. Tot ik naakt ben, of u anders beslist, Mijnheer.”
Als ik die laatste woorden uitspreek merk ik waarom ik dat doe, hem zo uitgebreid en deemoedig antwoorden. Het windt me opnieuw op. Het maakt me geil.
En zijn ogen zeggen me dat hij het ziet. Wat het alleen maar erger maakt natuurlijk.
“Heel goed meisje, je Meester heeft je keurig opgevoed, hoor ik.”
Het is voor het eerst dat hij mijn Meester noemt. Of deed hij dat al eerder? In ieder geval: het maakt met trots. En beschaamd. Want wat ik deed hoor ik alleen voor hèm te doen, mijn Meester, niet zonder hem.
Zijn knikje maakt dat ik begin met me uit te kleden. Eén voor één overhandig ik hem mijn kledingstukken. Mijn beha uittrekken vraagt extra aandacht weet ik. Eerst achter mijn rug losmaken, daarna de schouderbandjes opzij schuiven, zodat mijn borsten elegant ontbloot worden. Hetzelfde geldt voor mijn kousen. Loshaken, bukken en netje naar beneden stropen, weer rechtop staan, been optillen en verwijderen. Mijn jarretel volgt als laatste. Ik sta naakt voor hem.
Hij bekijkt me aandachtig, keurend zelfs?
Met mijn benen wijd hoop ik dat hij mijn geil kan zien. Als je je zo voor een man hebt uitgekleed mag dat. Ik doe mijn best om ook mijn borsten mooi voor hem te presenteren. Mijn Meester vind ze perfect, dus... Gelukkig merk ik dat ook mijn tepels stijf worden. Neem mij, denk ik, ook al weet ik dat nog meer slaag mij wacht.
Toch heeft hij een verrassing voor me in petto.
“Ga in de fauteuil zitten, achter je. Rechtop, maar benen zo wijd mogelijk. En handen weer in je nek natuurlijk.”
De fauteuil die hij voor de spiegel gezet heeft, weet ik. Hij wil me observeren en ik...
Natuurlijk gehoorzaam ik. De fauteuil staat echt dicht bij de spiegel. Het is heel confronterend. De fauteuil is zo ruim dat ik me echt heel wijd kan spreiden. Moet spreiden. Zo naakt heb ik me nog nooit gevoeld. Te meer daar hij toekijkt, Mijnheer.
Ik weet dat niet alleen, ik zie het ook. Hij draait de tweede fauteuil naar me toe en gaat zitten. Ik weet dat hij ziet dat ik ook naar hem kijk, wisselend naar hem en naar mijzelf. Nu zegt hij daar niets van.
Ik schaam me, me zo naakt en tentoongesteld, ja, en open, daar te zien zitten. Onder zijn ogen. Maar die schaamte windt me nu alleen maar op. Ik voel mijn geil zelfs langzaam langs mijn dijen lopen. Het kan niet anders dan dat ik de zitting bevuil met mijn geil. Die afschuw maakt het alleen maar erger. En zijn blik zegt me: dat is precies de bedoeling.
Wat hij even later bevestigd door naar me toe te lopen en zich voor over te buigen.
Je hebt mij fauteuil bevuild,” constateert hij neutraal, “maar ik had eerlijk gezegd ook niets anders verwacht.”
Dan doet hij iets wat ik absoluut niet veracht had, zelfs niet gehoopt. Hij strijkt met zijn vinger langs mijn openstaand grotje. Strijkt langs mijn lipjes en glijdt zelfs even naar binnen. Ik hou mijn adem in. Nog één beweging, heel even langs mijn klitje, en ik...
Nee, ik kom niet. Hij trekt zich terug. Dwaas denk ik, je hebt straf. En nu heb je alleen nog maar meer straf verdiend.
Maar hij vermaant me niet. Of is zijn vinger die hij mijn mond aanbiedt als zodanig bedoeld? Ik gehoorzaam echter zonder protest en lik zijn vinger schoon. Ach, ik heb mezelf eerder geproefd, zo erg vind ik dat niet. Ook al is hij mijn Meester niet.
“Ga jezelf even in de badkamer opfrissen,” zegt hij alleen. “En daarna de stoel met een doekje schoonmaken. Gewoon met water. Doekje vind je daar ook.” Hij wijst naar gang. “Om de hoek is een badkamer.”
Heeft hij twee badkamers dan? Deze is vrij klein, blijkt, dus dat zal wel. Geeft mij geen gelegenheid om even rond te sneupen. Alsof ik dat gedurfd had...
Maar naakt je eigen geil weg te moeten poetsen is best wel vernederend. Het is ook geen kleine vlek. Ik besluit om het nogmaals te doen. Hij kijkt toe terwijl ik bezig ben en naakt heen en weer loop. Voel ik me daardoor beschaamd? Nee, dat ben ik nu even voorbij. Ik ben trots op mijn lijf en wil dat hij dat ziet. Straf of geen straf.
Als ik klaar ben mag ik achter de fauteuil plaats nemen. Natuurlijk in de wacht.
“Ga je maar voorbereiden op je caning.”
Oeps, dat is de zwaarste straf die ik ken. Op zich is dat niet iets om verbaasd over te zijn, nou ja, hoogstens dat hij er één heeft. Maar wel dat ik die nu al krijg. Immers, na een caning kunnen je billen niets meer hebben. Toch?
Maar het wachten duurt lang. Ik zie in de spiegel dat hij zichzelf een glas wijn ingeschonken heeft. Toch gaat hij behalve dat niets anders doen dan naar mij kijken. Hij heeft me niet verboden om te kijken dus observeer ik hem. Hij straalt zoveel rust uit. Ik ken hem alleen maar van wanneer hij bij ons is. Dan zijn hij en mijn Meester druk in gesprek en stoor ik ze zo weinig mogelijk. Natuurlijk, we eten dan ook samen, en dan is hij beslist heel voorkomend geïnteresseerd naar mij.
Maar nu. Hij heeft me gestraft en kijkt naar mijn naakte lijf en roodgeslagen billen. Hij weet dat ik door zijn gestaar weer opgewonden word, daaraan twijfel ik niet. Hij heeft toestemming van mijn Meester om me te nemen. Ik weet dat hij me opwindend aantrekkelijk vindt. Ik kan niet zien of hij een erectie heeft, maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan. Hij lijkt geen moeite te hebben om zich te beheersen. Hij gaat me zo een caning geven. Maar ook daarna zal hij daaraan niet toegeven. En hoe meer ik me dat realiseer, des te meer het me opwindt. Tot ik hem in gedachten smeek om die caning te geven. Zonder mededogen.
Zou hij die smeekbede toch hebben verhoord?
Hij staat in ieder geval op. Ik hoor hem naar boven lopen. Even later komt hij terug met iets in zijn handen, iets van hout maar geen cane in ieder geval. Hij gaat achter me staan en reikt het me aan. Snel haal ik mijn handen uit mijn net en pak het aan. Het is van hetzelfde materiaal als een cane, maar loopt rond. Aan de uiteinde is de boog in elkaar gevlochten als een handvat en is veel langer dan hij breed is.
“Het is wel degelijk een cane, meisje. Je noemt het een twisted loopy cane. Ik wil je huid niet kapot maken, dat mag je Meester doen als hem dat belieft. Voor jou nu alleen maar de pijn van een cane. Want dat kan ik je verzekeren: pijn doet het. En mijn voordeel is dat ik zo ongeveer net zo lang kan doorgaan als het mij belieft. En gezien je gedrag belieft mij dat zeer.”
Achteraf weet ik dat het een loos dreigement is. Dat is hij helemaal niet van plan. Maar mijn schrik en angst is er nu niet minder om. Tsja, precies zijn bedoeling.
Pijn is bekend gebied voor mij. Maar de angst voor pijn zonder eind?
Angst doet wat met een mens. Ook met mij.
Veel zelfs, en niet verwacht.
Want die angst maakt me ... geil.
En alsof hij het er om doet -ongetwijfeld denk ik- legt hij niet alleen die twisted loopy cane in mijn handen, hij laat me er mee staan.
Zo gefixeerd op dat intrigerende strafinstrument merk ik niet eens dat hij wegloopt en zelfs de kamer verlaat. Wil hij dat ik zijn cane echt bestudeer? Ik denk het. Dus doe ik dat. Uitvoerig. Ik voel hoe dik hij is. Lijkt hij dunner dan een echte cane? Hij is best wel lang en dat twisted betekent dat de uiteinden drie keer om elkaar heen gedraaid zijn. Toch blijft hij buigzaam. Natuurlijk lang niet zo sterk als een gewone cane. Ik voel de gladheid van het ronde uiteinde. Daar zal ik mee geslagen worden. Dat zal mijn billen raken. Ik kan het niet laten om even op mijn hand uit te proberen. Auw. Dat doet zeer. Hoe moet dat straks met mijn billen? Die toch al roodgeslagen zijn? Ik buig de cane langzaam met beide handen heen en weer. Hmmm straks... op mijn billen... door hem... voorovergebogen ongetwijfeld. Wat wil ik graag... zo geil... maar even... hij is er toch niet... zal ik...
Gelukkig heb ik die twisted loopy cane in mijn beide handen. Dat kan ik dus helemaal niet, op die manier. Maar dat verlangen, dat verlangen om...
Wanneer hij eindelijk terugkomt zie ik dat hij twee banden in zijn handen heeft.
“Voor je enkels,” zegt hij, “je moet altijd gespreid blijven tijdens je straf.
Maar eerst moet je je vooroverbuigen over de leuning.”
Die is niet alleen dik en zacht maar ook hoog. Hij wil dat ik goed zou liggen: hoog, maar met mijn buik vrij. Ik moet echt een goed plekje vinden en begrijp waarom hij wil dat ik eerst ga liggen voor hij me vastbindt. Nu heb ik nog de gelegenheid om wat heen en weer te schuiven tot ik goed lig.
“Kom, spreid je nog wat verder dan zonet, dan kan ik je vastsnoeren aan beide poten.”
Jemig, zo sta ik echt heel gespreid. Mijn tenen raken nog de vloer maar ik lig daar echt heel erg gespreid en open voort hem.
“Je polsen ga ik niet vastleggen. Leg ze nu op de armleuningen. Maar je mag ze vrij bewegen als ze maar niet richting billen gaan, maar dat begrijp je. En als je ze daar maar weer neerlegt voor de volgende slag.”
Ja dat begrijp ik maar al te goed.
Het leek zo vriendelijk bedoeld, mij zo vrij te laten bewegen. Maar het is natuurlijk gewoon heel wreed. Nu zal ik me in bedwang moeten houden. Me steeds moeten corrigeren. En op tijd om niet zijn ongenoegen op te wekken.
Maar hij wordt nog wreder: “Ik wil dat je ten alle tijden in de spiegel blijft kijken. Ogen open en echt kijken. En mocht je dat onwillekeurig toch niet doen, wat ik eigenlijk wel verwacht bij iedere slag, dat zorg je zelf dat je je weer corrigeert. En echt kijkt dus. De meevaller is dat je niet hoeft te tellen.”
Dat is echt een meevaller, want ik weet uit ervaring: moeten tellen is vreselijk. Zeker als je je om de haverklap vertelt, zoals ik. Wat natuurlijk altijd ongunstig uitpakt voor mij. Tel ik één te weinig dan mag ik blij zijn dat mijn Meester zich aan mijn aantal houdt. En tel ik er één te veel dan krijg ik er standaard twee extra. Kun je nagaan wat er gebeurt als ik de tel echt helemaal kwijt ben...
Maar ja, achteraf weet ik dat het helemaal geen meevaller was, dat niet hoeven tellen. Dat hij helemaal geen aantal in gedachten had. Dat hij me zover wilde laten komen dat ik het echt niet langer verdragen kon. Hoewel dat ik me nu afvraag of ook dat wel waar was.
Of was het gewoon dat hij wilde kunnen uitvoeren voor wat hij daarna nog voor me in petto had?
De eerste slag is in ieder geval verschrikkelijk. Het is alsof ik met twee canes tegelijk geslagen word. Wat natuurlijk ook ergens zo is.
Ik maak me klaar voor de volgende. Maar er komt geen volgende. Ik voel zijn hand op mijn bil. De bil die hij net geslagen heeft. Zijn vingers betasten me zachtjes. In de spiegel zie ik zijn hand langs mijn bil glijden. Maar meer dan die beweging kan ik natuurlijk niet zien. Dan begrijp ik wat hij doet, hij volgt de lijn van waar hij me geraakt heeft. Een lijn die een rondje maakt, een half rondje. Hij heeft geen streepje gezet maar een lus. Natuurlijk.
Ik zie hem nu zijwaarts van mij bewegen. Hij tilt zijn hand omhoog en slaat. Ik gil van de pijn. Dit is vreselijk om te zien. Het te zien komen en dan voelen. Vanaf nu kijk ik naar beneden.
Even laat hij het gaan. Ik leg mijn armen weer braaf op de leuning.
Dan zegt hij: “Je hoeft mij niet te zien slaan. Maar ik wel dat je naar jezelf kijkt. Naar je eigen gezicht. Je eigen pijn in je gezicht zien, dat moet.
Ik gehoorzaam en kijk. Zie de tranen in mijn ogen. Ik heb met mezelf te doen. Zo komen er meer bij. Maar gelegenheid om mijn geilheid op te wekken krijg ik niet. Daarvoor volgt de volgende slag te snel. Ik gil en zie me gillen. Maar dat is maar een flits. Mijn hoofd schiet omhoog, om daarna weer naar beneden te vallen. Op de zitting van de fauteuil, net zoals mijn armen. Ik schok nog wat na en hijg.
Hij zegt niets.
Nee, toch wel: “Goed zo meisje.”
Dat geeft me de moed om mijn positie weer in te nemen met mijn armen op de leuning en mijn gezicht naar de spiegel. Ik zie hem even weer bewegen en weet: niet kijken naar hem, alleen naar jezelf. Dat geeft rust.
Voor heel even, want de volgende slag valt. Het is alsof ik nu nog hoger omhoog schiet, maar ik denk dat dat verbeelding is. Hoger kan niet, toch.
Maar de pijn is verwoestend.
Ook nu is hij weer lief voor me: “Doe maar, meisje,” als hij vind dat ik me klaar moet maken.
Vanaf nu gaat het steeds zo.
Ik kom in positie. Kijk mezelf in de ogen. Dan is het even stil en komt de slag.
Ik schiet omhoog, val terug.
En steeds geeft hij me de tijd om bij te komen.
Steeds spreekt me bemoedigend toe.
Steeds met andere woorden.
En steeds slaat hij me met nog meer pijn tot gevolg.
Oh ik weet het heus wel. Hij slaat me echt niet harder. Alleen in mij bouwt de pijn zich op.
Maar is dat niet waarom het gaat als je gestraft wordt?
Je moet diep gaan, steeds dieper. Tot er alleen nog maar pijn is.
En het je toch weer lukt om je gereed te maken voor wéér een nieuwe slag.
Ik weet niet wat het maakt dat hij dan toch stopt.
Dat hij zegt: “Het is genoeg.”
Kan ik echt niet meer? Ik denk dat dat niet waar is.
Hij zegt: “Ik ben trots op je.”
Ik heb mijn antwoord. Dat is waar het om gaat. Dat hij trots op me is.
Wanneer dat zo is, dan is het genoeg.
Hij droogt mijn tranen. Zegt dat ik net zolang moet blijven liggen tot ik bijgekomen ben. Tijd speelde geen rol.
En dat doe het: ik droom langzaam weg. Mijn billen branden natuurlijk, ze doen pijn, maar toch is het eh fijn. Mijn geilheid blijft op de achtergrond. Dat is voor even een verademing. Komt natuurlijk ook omdat ik zo ‘geofferd’ lig. Geen mogelijkheid mezelf aan te raken. Zeker niet nu ik mezelf helemaal overgegeven heb aan mijn nederige positie: gewoon alleen maar los over de rugleuning hangend. Oh ja, inmiddels heeft Mijnheer mijn enkels weer losgemaakt. Maar ook dat ging langs mij heen.
Maar ook wanneer de pijn aan het verdwijnen is ben ik te lui om mezelf omhoog te worstelen. Ik droom liever over wat me nog te wachten staat.
Mijn Meester was van plan om me maandag ziek te melden op mijn werk, had hij tegen Mijnheer gezegd. Gek, ook in gedachten noem ik hem allang geen Anton meer, maar Mijnheer. Ik denk dat ik nooit meer op die oude manier aan hem zal kunnen denken. Het zal altijd Mijnheer blijven, nooit meer Anton. Ik zal er vast moeite mee hebben om hem tegenover vrienden niet ‘Mijnheer’ te noemen.
Gelukkig kun je dat best vermijden, iemands naam noemen. Vaak genoeg maak ik daarvan gebruik als ik iemands naam weer eens vergeten ben. Namen zijn zo vaak overbodig. Iemands status is veel belangrijker. Zoals die van mij. Slavin, dat wil ik zijn. Maar vaak ben ik alleen maar Meisje. Of slet. Of dat kind. En soms vriendin.
Maar mijn beste vriendin heb ik beschaamd. Tegen haar had ik geroddeld. Ze had er niets van gezegd, tegen mij. Wel tegen mijn Meester. Wist ze dan dat hij dat was, mijn Meester? Was ik voor haar nu Zijn Slavin. Of toch gewoon een Del. Of Feeks? Ja dat laatste, dat is heel toepasselijk voor mij. Een Feeks was ik geweest. En nu een Slet. Of Snol. Wat is het verschil? Lellebel dan. Ja, dat ben ik. Een Lellebel.
twisted loopy cane
te bestellen bij:
canes4pain
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
|
|
    
SmFan
Actief lid
Bericht Nummer: 27
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 04 februari 2021 - 09:37 pm: |
|
lekker heftig die loopy cane |
Jemig Luxuria, wat heb jij weer gewoon een heftig spanking verhaal geschreven.
Die loopy cane. Nee twisted loopy cane. Wist niet dat die bestond.
Het plaatje erbij is heel overtuigend.
Mooier dan streepjes, for sure.
Volgens mij wel een man, maar wat maakt het uit.
Ook mannenbillen mogen er zijn toch? Als het maar niet de mijne zijn.
Super dus!
enne, komt er nog een vervolg...
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
Luxuria
Lid
Bericht Nummer: 18
Aangemeld: 05-2020
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 05 februari 2021 - 02:18 pm: |
|
twisted loopy cane |
Ja leuk hè SmFan zo'n bijzondere cane.
Heb hem al best wel lang. Maar wordt gek genoeg niet zo vaak gebruikt.
Weet eigenlijk niet goed waarom. Misschien dat een gewone cane lekkerder slaat?
Hij is er nu niet, maar ik zal het hem later vragen.
Streepjes zijn ook heel mooi en trots op te zijn. Die ringen zijn kunst.
Wat wil je het liefst?
En ik heb zelf geen foto en als ik hem wel had zou ik hem niet plaatsen... 
Maar misschien iemand anders wel?
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
| |
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 94
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 05 maart 2021 - 01:17 pm: |
|
wellustige wellust |
Het verhaal heet "wellust". Dus je weet dat het daarover zal gaan.
Maar op zo’n manier die wellust vermengen met schaamte en straf.
Ik vind het echt heel bijzonder.
SmFan heeft het al over die bijzondere caning gehad, dus die sla ik even over.
Maar dat geil worden van alleen maar kijken en bekeken worden.
Prachtig.
Ik werd er zelf geil van...
Maar dat je zo geil wordt dat de stoel nat wordt, dat ken ik zelf niet. Maar wat lijkt me dat heerlijk en vernederend ook. Heerlijk vernederend. En dan het ook nog zelf moeten schoonmaken terwijl hij toekijkt. Die toch gewoon een vreemde is. Nou ja, de vriend van je Meester. Maar wel degene waarover je geroddeld hebt...
Ook dat slot is weer bijzonder. Best wel filosofisch. Over wie je bent en hoe je genoemd wordt, en over je gedacht wordt....
Wil ik wel vaker zien in sm verhalen.
wel een klein foutje daar: “Over haar had ik geroddeld” moet volgens mij zijn: ‘tegen haar’
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Luxuria
Lid
Bericht Nummer: 20
Aangemeld: 05-2020
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 07 maart 2021 - 03:47 pm: |
|
oeps en bedankt |
Wat een mooi compliment, Lees en Beleef.
Dat iemand geil wordt van mijn verhalen vind ik geweldig... geil.
Da’s niet echt waar, maar dat klinkt zo leuk.
En daarom is je tweede compliment ook zo fijn.
“Voor wie ik liefheb wil ik heten” schreef Neeltje Maria Min.
Geen idee of dat hetzelfde is... maar ik vind het zo prachtig klinken.
Dat goochelen met taal, wie je bent, van wie je bent, hoe je wilt heten...
ik wist niet dat schrijven zo heerlijk kon zijn.
en het foutje heb ik weggewerkt
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
| |
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Loopy cane 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?