Een voorproefje
99 Zweepslagen: deel 3: waarin Michelle zich voor het eerst overgeeft
11 De eerste overgave
‘Laat me los! Ik zeg je toch dat je mij los moet laten eikel!’
Uit alle macht probeert ze zich los te wurmen. Wat ze ook probeert, de sterke armen van Hendrik houden haar stevig vast. Onverwachts trapt ze met haar rechter hak naar achteren. Als een paard hopend haar belager te kunnen raken. Ze hoort Hendrik vloeken. Met voldoening constateert ze dat ze zijn been heeft geraakt. Hendrik kijkt naar het straaltje bloed wat langs zijn been loopt. Zijn greep verslapt.
Gebruik makend van dit onbewaakt ogenblik, rukt Michelle zich los. Snel rent ze naar de deur. Hendrik die ziet wat ze van plan is, spurt haar achterna. Net als ze de deur opentrekt, pakt hij haar bij haar haren vast. ‘Au, auw,’ gilt ze. Ze heft haar hoofd naar achteren, om zo de pijn te vermijden.
Hendrik geeft niets toe. Hij houdt haar haren strak naar achteren. Ze kan niet anders dan te volgen, totdat ze op de plek zijn waar ze eerder stond. Hendrik moet het Michelle nageven, ze is een bijtertje.
Hendrik laat haar haren weer los. Met zijn handen in zijn zij kijkt hij haar aan.
‘Zo, dus jij dacht écht even weg te kunnen lopen?’
Michelle snikt het uit. ‘Gek zijn jullie, helemaal gek,’ fluistert ze gesmoord. Opnieuw haalt ze naar Hendrik uit.
In één ruk draait Hendrik haar om en pakt haar bij haar middel vast. Voordat ze het doorheeft trekt hij haar naar achteren. Ze slaakt een gil van schrik. Maar Hendrik heeft haar stevig vast. Ze zit nu op zijn schoot op de bedrand. Als Hendrik wat voelt groeien, schuift hij haar een beetje opzij. Hopend dat ze niets in de gaten heeft.
Michelle die begrijpt dat er geen loskomen aan is, wordt eindelijk rustiger.
‘Ik ga je loslaten en dan blijf je even rustig op mijn schoot zitten, oké?’ Doodmoe haalt ze haar schouders op. Het maakt haar even allemaal niet meer uit. Als de warme armen van Hendrik haar lichaam verlaten, voelt ze een niet te begrijpen eenzaamheid. Bibberend slaat ze haar eigen armen om zich heen. Hendrik draait de bruine haarlokken om zijn vingers. Bijna zou ze denken dat hij teder is. Dat ze hier als een stelletje aan het vrijen gaan. Snel brengt ze zichzelf weer terug tot de werkelijkheid. Onvrouwelijk veegt ze haar hand langs haar snotterende neus.
‘Heb je al nagedacht wat je wil schatje?’ fluistert hij in haar oor. Kippenvel op haar armen. Wat doet die man toch met haar? En dan spreekt hij woorden uit die haar met stomheid doen verslaan.
‘Of wil je nog meer bedenktijd met je liniaal op je slaapkamer?’ Met een ruk staat Michelle op en draait zich naar hem om. ‘Hoe kom je erbij dat ik dat doe?’
Een kuiltje in zijn rechterwang als Hendrik lacht. Raar, dat ik dat opmerk denkt Michelle bij zichzelf.
‘Doe je dat niet dan?’
Michelle ontwijkt zijn blik. Ze mompelt iets onverstaanbaars.
Als Hendrik ook opstaat, zet Michelle automatisch een stap naar achteren. Hij legt zijn handen op haar schouders en kijkt haar recht aan.
‘Geloof mij Michelle. Ik kan je zoveel meer geven dan alleen maar dat liniaaltje.’
Michelle is met stomheid geslagen en al haar radars in haar hoofd draaien op volle toeren. Hoe weet Hendrik van haar geheim? Hoe weet hij dat zij weleens een liniaal gebruikt? Heeft hij haar achtervolgd? Staan er afdrukken op haar lichaam? Hendrik ziet haar verwarring en besluit haar iets meer rust te geven.
‘Glas water?’
Ze knikt. Hendrik vult het glas met water en geeft het daarna aan haar. Haar handen trillen licht als ze het aanneemt. Voorzichtig zet ze het glas aan haar lippen en neemt wat kleine slokjes. Ze trekt een vies gezicht als ze bemerkt dat het water lauw is.
‘Daar sta je dan,’ zegt hij zachtjes. Weer streelt hij met zijn sterke handen door haar haren. Met doorgelopen mascara kijkt Michelle hem aan.
Verwarde gevoelens schieten door haar heen. Michael, die haar hier gewoon achtergelaten heeft. Hendrik die hier voor haar staat en van haar geheime liniaaltje weet. Een stom contract, dat gesloten is door Hendrik en Michael. En dan dat samentrekken daar beneden. Windt dit haar nou echt op? Wat moet ze nou?
‘En? Wat wordt je beslissing?’ vraagt Hendrik. ‘Ga je het contract ondertekenen?’
Michelle haalt haar schouders op. Haar twijfel is duidelijk zichtbaar. Ze wil naar bed, ze kan niet meer helder nadenken. Maar Hendrik geeft haar nog niet deze rust. Rustig voert hij de druk weer wat verder op.
‘Je weet toch hoe ik wil dat je zit voor mij?’ Met grote ogen kijkt Michelle hem aan. Haar ogen vullen zich weer met tranen.
‘Alsjeblieft. Weet je niet hoe moeilijk dit allemaal voor mij is?’
Onbewogen kijkt Hendrik haar aan.
‘Dit wil ik niet,’ gaat ze verder. ‘Ik doe het echt niet. Dit kan je toch niet van mij verwachten?’ Hendrik blijft haar alleen maar aankijken en wijst met zijn vinger naar de grond. Doodstil staan ze tegenover elkaar. Beiden wachtend wie de eerste stap zet. Bizar is het. Ze wil het niet. En toch... toch ook weer ergens wel.
Net als ze door haar knieën zakt, komt opeens die twijfel: waar is ze toch mee bezig? In één ruk staat ze weer overeind. Onzichtbaar houdt Hendrik zijn adem in. Bijna had hij haar. Niets van zijn onrust blijkend, knikt hij haar bemoedigend toe. Rationeel totaal niet begrijpend, maar toch goed voelend knielt ze uiteindelijk voor hem neer.
Een blik die trots uitstraalt is wat Michelle ontvangt. Ze wordt helemaal warm vanbinnen. Dan kijkt hij Hendrik op zijn horloge:
‘Het is nu 5:00 uur, je hebt nog een paar uur bedenktijd. Zullen we vast een voorproefje nemen anders? Dan weet je waar je ja of nee tegen zegt.’
Zonder op antwoord te wachten, loopt Hendrik naar achteren om iets te pakken.
12 Een voorproefje
Als Michelle gerammel hoort, kijkt ze om. In haar ooghoeken ziet ze dat Hendrik een grote blauwe hutkoffer op wieltjes achter zich sleept. Met een vragende blik kijkt ze hem aan. Wat moet hij in godsnaam met zo’n koffer? Hendrik geeft haar een knipoog, een warme blos verschijnt op haar wangen.
De koffer wordt voor haar, midden in de kamer, neergezet. Opvallend is dat er een digitaal slot op zit. Hendrik typt de code in. Ze rekt haar nek uit, maar kan net niet de hele code zien. 120pieppieppiep. De deksel springt open.
‘Handen in je nek,’ zegt Hendrik op strenge toon. Als vanzelf legt ze haar handen in haar nek. Een heerlijke sensatie in haar onderbuik. Verbaast dat het deze reactie geeft, kijkt ze geïnteresseerd verder. Er ligt een rode flanellen deken over de inhoud van de kist. Het liefst zou ze ‘m eraf getrokken hebben. De hand van Hendrik verdwijnt eronder en dan heeft hij een zwarte halsband, versierd met zilveren knopjes vast. Een forse ring bungelt aan de voorkant. Een hondenriem volgt en beiden legt hij voor Michelle neer. Michelle slikt hoorbaar. Wat gaat hij daarmee doen? Ze heeft in ieder geval nog geen hond gezien.
Met haar diepe bruine ogen kijkt ze Hendrik aan, wachtend op zijn actie. Op zijn beurt probeert Hendrik de ogen van Michelle te lezen. Ze vertellen hem iets. Het lijkt verlangen, een blik van "kom maar op". Toch is de rest van haar lichaam gespannen, bang voor wat gaat komen. Ik moet het rustig aan doen, denkt Hendrik.
Hij praat op rustige, maar besliste toon verder: ‘Wij gaan het niet te moeilijk maken Michelle. Eerst heel belangrijk, het stopwoord. Mocht ik op welke manier echt te ver gaan dan roep je "Lion". Ik zal dan meteen stoppen en je eventueel losmaken. Vervolgens heb je exact 60 minuten om je koffer te pakken en te verdwijnen van dit landgoed.
Michelle lacht. ‘Ja vast en als mijn broer een kutje had gehad, dan was het mijn zusje geweest.’ Onbewogen kijkt Hendrik haar aan. Het lachen vergaat haar.
‘Je maakt een grapje toch?’
Hendrik schudt zijn hoofd.
‘Zeg mij dat je een grapje maakt,’ zegt ze met overslaande stem. Haar handen haalt ze uit haar nek. De juiste houding terplekke vergetend.
Aan het gezicht van Hendrik leest ze af dat het bittere ernst is.
‘Ja, dat staat in de bijlage. Heeft Michael je die niet laten lezen dan?’
Michelle schudt haar hoofd heftig heen en weer.
‘Ach, schatje toch,’ gaat Hendrik verder. ‘Dan laat ik het je toch zien.’ Michelle hoort het geritsel van papier. Met een A4’tje in zijn hand komt Hendrik op haar haar afgelopen.
Met een snelle ruk pakt Michelle het papier aan. Hongerig glijden haar ogen over de regels.
En dan ziet ze de stomme tekst én iets wat niet klopt.
‘Ha!’ Roept ze enthousiast uit. ‘Hier ontbreekt de handtekening van Michael!’ Demonstratief tikt ze met haar nagel naar de plek in de bijlage waar de handtekening had moeten staan.
Hendrik knijpt zijn ogen tot spleetjes. Verdorie, hij had het nog wel tegen Michael gezegd. In zijn dronkenschap is hij het natuurlijk vergeten. In uiterlijke schijn haalt hij alleen maar zijn schouders op, alsof het hem niets kan schelen. De glimlach verdwijnt van Michelle haar gezicht bij het zien van zijn reactie. ‘Dan geloof je mij maar niet. Zeg het wachtwoord en zie wat er gebeurt.’
Met grote ogen kijkt ze hem aan. Bluft hij? Van frustratie bijt ze op haar onderlip. Zou het contract echt rechtsgeldig kunnen zijn? Eigenlijk moet ze ermee naar een advocaat, maar durft ze dat wel. Ze kan ook haar vriendin Janneke om raad vragen.
Ruw wordt ze weer teruggehaald naar de werkelijkheid.
‘Je zit niet meer in de juiste houding!’
Ze kan niet anders om nu maar te volgen en het later allemaal uit te zoeken.
‘Mooi,’ reageert Hendrik als ze haar handen weer op de juiste plek heeft. Weer een aai over haar haren.
‘Nu je weer netjes zit, kunnen we echt beginnen.’ Hoort ze nou een lach door zijn stem?
13 Aangelijnd
‘OK, eerst een makkelijke oefening,’ zegt Hendrik.
‘Ik wil eerst meemaken dat je vijf minuten in deze houding rustig kunt blijven zitten.’
Michelle zucht. Haar knieën doen nu al pijn van het zitten op de houten planken. Ze kan zich niet herinneren wanneer zij voor het laatst zo gezeten heeft.
Hendrik ploft neer op het bed. Languit gaat hij er lekker voor liggen. Zijn handen rustend onder zijn achterhoofd. Daar wil ze zelf ook wel liggen! Ze vindt het helemaal niet eerlijk dat ze zelf zo stom moet zitten. Onrustig wiebelt ze met haar billen heen en weer.
Hendrik reageert nergens op. Rustig blijft hij haar aankijken. Michelle zit zich steeds verder op te winden en die minuten duren werkelijk eindeloos. Totdat ze het niet meer uithoudt.
‘Zijn de vijf minuten nog niet om?’ met de grootste frustratie gooit ze de woorden eruit.
Hendrik klakt met zijn tong.
‘Zo, mevrouw wordt ongeduldig? Niet zo slim van je. Hier volgt namelijk straf op.’
Hendrik kijkt op zijn horloge.
‘Tja, daar wachten we nog even mee. Eerst gaan de vijf minuten “netjes zitten” weer opnieuw in.’
Michelle doet haar mond al open om te protesteren, maar Hendrik is sneller.
‘Voor ieder woord wat je nu nog zegt komt er een minuut bij. Kies maar!’
Michelle kiest eieren voor haar geld en houdt haar mond. Nukkig staart ze voor zich uit. Ze bedenkt zich dat ze gisteren nog de vrouw des huizes was. Dat ze hier nu heel belachelijk zit en niets anders kan doen dan te volgen wat Hendrik wil.
Ze werpt een boze blik op Hendrik. Ongemerkt kan ze hem observeren, omdat hij een berichtje via zijn mobiel aan het versturen is. Grappig, er ontstaan stoppeltjes op zijn gezicht. Als vanzelf wordt haar blik zachter. Plotseling kijkt hij op. Ze voelt zich betrapt en kijkt weer snel naar de grond. Dit alles in absolute stilte. Minuten verstrijken en steeds meer keert ze in zichzelf. Wonderbaarlijk merkt ze wat de rust met haar doet. Ze hoeft even niet te vechten, niets te vinden, niets te denken. Ze hoeft alleen maar stil te zijn. Haar hart maakt een sprong van schrik, als Hendrik opeens begint te spreken:
‘Zo meisje, tijd om te beginnen. Laat je handen maar zakken.’
Michelle laat haar loodzware armen vallen.
‘Dat viel nog niet mee zeg,’ roept ze uit.
Hendrik gniffelt. ‘Dit was nog maar een heel klein beginnetje hoor.’
‘Nou, zo makkelijk was die niet hoor,’ verdedigt ze zichzelf. Draaiend met haar schouders probeert ze het allemaal weer een beetje lekker te laten voelen
‘Moet je plassen?’ vraagt Hendrik belangstellend.
Michelle knikt.
‘Ja, fijn, ik maak graag gebruik van je toilet.’
Kreunend komt ze overeind en met stramme passen loopt ze richting de wc.
Met handen over elkaar, kijkt Hendrik haar na. Als ze vlakbij het toilet is, belet hij Michelle om verder te gaan.
‘Wat ga je doen?’
Woedend draait Michelle zich om. ‘Je vroeg toch of ik wilde plassen? Nou, dan is het toch logisch wat ik ga doen.’
‘Maar je hebt straf!’ buldert Hendrik.
Weer die vlinders in haar onderbuik. Zo onlogisch, ze is immers boos.
Met ferme stappen loopt ze door. Vastbesloten eerder bij de wc te zijn dan Hendrik. Daar heeft ze hem dan toch in onderschat. Pijlsnel is hij bij haar en houdt haar in een houtgreep. Zijn heerlijke lichaamsgeur dringt haar neusgaten binnen.
‘Moet je echt zo nodig schatje?’ Hij fluistert de woorden en geeft druk tegen haar blaas. Hierdoor staat ze nog meer op springen dan ze al besefte.
‘Ja,’ piept ze. ‘Ik moet echt heel nodig.’
De rechterhand van Hendrik laat haar middel los en gaat lichtjes door haar haren.
‘Dan moeten we maar opschieten hè?’
Michelle knikt, woorden zijn overbodig.
Nu aait hij over haar haren. Net alsof ik een hondje ben, schiet het door haar heen.
Des te krankzinniger als hij dezelfde gedachte heeft.
‘Haren omhoog Michelle, dan kan ik je netjes aanlijnen,’ zegt Hendrik rustig.
Nee! Hij zal toch niet... alles in Michelle komt in opstand.
‘Dit meen je toch niet,’ stottert Michelle. ‘Zeg alsjeblieft dat je niet serieus bent.’
Hendrik laat haar los en pakt de zwartlederen band met zilveren knopjes.
‘Haren omhoog, nu!’ klinkt zijn ongeduldige stem.
Tranen van vernedering prikken achter haar ogen als ze haar haren optilt. Hendrik plaatst de koele band in haar nek. Dan voelt ze haar kutje samentrekken. Ze spert haar ogen open. Het zal toch niet zo zijn dat ze hier terplekke gaat klaarkomen? Met alle macht probeert ze aan andere dingen te denken. Michael, die haar verlaten heeft. Madame Estelle, die waarschijnlijk slaapt en hopelijk niets in de gaten heeft. Pff, nog net op tijd heeft ze de gênante situatie kunnen voorkomen.
Dan klikt Hendrik de zwarte hondenriem vast.
‘Zo, teefje. Tijd voor je plasje.’
Michelle slikt. Haar handen brengt ze naar haar roodgloeiende gezicht.
* We hebben 13 hoofdstukken gepubliceerd uit ons e-book Wil je de andere 86 hoofdstukken ook lezen? Voor een klein bedrag (€7,95) kan je het e-book klik hier bestellen. NB: je adres hoef je niet in te vullen, ook al lijkt het verplicht.
Liefs Clair Nemas.
Twitter: @clairnemas
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?