| Gepost op donderdag 10 december 2020 - 05:00 pm: | 
|
|
eindelijk alle vier bij elkaar voor weer een bijzondere .... spanking?
wat vooraf ging:
Hoezo? Klasse-Oudste
De eerste opdracht die Moniek aan haar nieuw verworven Gidsmeisje gaf was het ophalen van Marjan en Juliette. Blij voldeed Maartje daaraan, was er zelfs trots op. Zo vervuld van die opdracht dat ze zonder er bij na te denken de deur opende van hun kamer.
Tsja, als Klasse-Oudste was dat heel normaal geweest. Gelukkig deed ze dat zoals altijd heel behoedzaam. Zo hoorde je nog eens wat. Maar shit, ze was geen Klasse-Oudste meer, ze was slechts een Pupil. Ze had moeten kloppen!
Bijna had ze de deur weer zachtjes dicht gedaan, maar ze hoorde zachte stemmen. Haar nieuwsgierigheid won het van voorzichtigheid. Ze bleef luisteren. Het waren duidelijk Marjan en Juliette, maar ze hadden het over Dora en Juffrouw V. en het was duidelijk geen roddelen wat ze deden...
Ze hoorde een enthousiaste Marjan, en een Juliette die behoedzaam op dat enthousiasme reageerde.
“Ik vind Dora echt zo geweldig. En zó tof dat ze wat in mij zag. Ik bedoel maar: ik ben pas 18 en dan...”
“18?” onderbrak Juliette haar: “je bent toch nog maar 16 net als de meeste meisjes?”
Marjan haalde haar schouders op.
“Geloofde je dat nou werkelijk?”
Juliette glimlachte lief: “Ik heb niet zo’n ervaring met jonge meisjes. Of tot voor kort zeg maar nul. Maar ik vond jullie heel leuk, zo jong, zelfs Moniek.”
“Maar van haar wist je het dus wel?”
“Als je als oude taart moet doorgaan voor een kostschoolmeisje krijg je dat.”
“Je bent helemaal geen oude taart, je bent een ‘dame’. En een echt kostschoolmeisje, hoor” verbeterde ze zich snel.”
“Je vind Dora geweldig, zei je...”
“Sure. Hoe ze van die super foute dingen mag doen terwijl ze heel eh beschaafd blijft.”
“Verlang jij daar dan naar? Beschaafd onbeschaafd zijn?”
Marjan lachte en dempte daarna haar stem samenzweerderig.
“Maar dat van Juffrouw V.... En Dora... Geloof jij dat? ...Huh?”
Juliette reageerde niet en in de stilte die viel werd het Maartje duidelijk dat ze betrapt was. Snel opende ze de deur en deed alsof er niets aan de hand was.
“Jullie worden beide op de kamer van de Klasse-Oudste verwacht,” zei ze beslist en wachtte hun antwoord niet af.
Natuurlijk gaven ze gehoor aan de opdracht en haalden Maartje al snel in. Die gaf ze echter geen tijd om vragen te stellen en klopte netjes op de deur van de Klasse-Oudstekamer. Natuurlijk mochten ze naar binnen.
Tot hen verrassing zagen ze dat Moniek in haar Klasse-Oudste fauteuil had plaats genomen. Verrast omdat ze dat tot nu toe geweigerd had om te doen.
“Ik wil jullie alle drie netjes naast elkaar op mijn bed. Zo kan ik jullie goed aankijken,” verklaarde ze.
“En op volgorde van Marjan links, Juliette daarnaast en Maartje daar weer naast.”
Snel gehoorzaamden de meisjes, maar niet naar tevredenheid van Moniek.
“Netjes, zei ik. Rechtop dus en naast elkaar.”
Onwennig gehoorzaamden ze gedrieën. Wat was Moniek streng ineens.
Maar nog was Moniek niet tevreden: “Knieën tegen elkaar, handen op je schoot. En rug recht,” toen Marjan het zichzelf weer gemakkelijk wilde maken.
Gelukkig kreeg ze, nadat ze schielijk had gehoorzaamd, een brede glimlach van Moniek terug. Ze leek wel streng, maar het was ook plagen wat ze deed.
“Keurig,” opende Moniek haar toespraak tot de meisjes.
“Ik heb belangrijk nieuws voor jullie alle drie.
Marjan, vanaf nu ben jij mijn Adjudant.
Nee, geen maren. Ik heb Sophie ontslagen, want aan haar had ik niks.”
Tsja het was hen niet ontgaan dat Sophie nooit bij Moniek in de buurt was.
“Ik heb dus als Klasse-Oudste bij de Directeur bedongen dat jij mijn Adjudant wordt.
Ondanks -inderdaad- het feit dat dat onreglementair is omdat jij de Mentor van mijn Gidsmeisje bent. Wat je blijft.”
De opluchting bij Juliette sprak boekdelen.
“De Directeur had geen bezwaar. Natuurlijk, de staf van de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes had allerlei bezwaren. Alleen Dora ondersteunde mijn verzoek, maar dat zal jullie niet verbazen.”
Maar dat deed het wel. Had Dora dan wat te vertellen op de Kostschool? Behoorde ze überhaupt tot de ‘staf’?
“Toch wist ik van te voren dat de Directeur zou instemmen, en dat de leden van de staf akkoord zouden moeten gaan.
Want de Directeur had mij verzocht om nog een Gidsmeisje onder mijn hoede te nemen.”
Moniek liet opzettelijk een stilte vallen. Tersluiks keken de meisjes elkaar aan. Nog een Gidsmeisje?
Maartje wist dat natuurlijk allang. Hoewel ook zij verbaast was. Had de Directeur haar dat gevraagd? Ze wist dat het net even anders was geweest. Haar ontzag voor Moniek als Klasse-Oudste bewees zich opnieuw. Het was een meesterlijke zet. Was ze bang geweest voor het verzet van met name Juliette, daarvan was nu absoluut geen sprake. Ook omdat ze zich als eerste tot Juliette richtte.
“Natuurlijk blijf jij mijn Gidsmeisje. Mijn eerste Gidsmeisje. En ik denk, ik hoop, dat mijn rol vanaf nu ook veel belangrijker wordt. Juist omdat Marjan mijn Adjudant wordt, en juist omdat Maartje mijn tweede Gidsmeisje gaat worden. Want ook aan jou, Juliette, zal Maartje moeten gehoorzamen.”
Ze zag de verbazing bij Juliette. Aan haar gehoorzamen? Maartje? De voormalige Klasse-Oudste? Die...
“Precies, die jou zo vernederd heeft. Ik weet het. Je mag gerust daarvoor wraak nemen hoor. Ik denk zelfs dat Maartje dat heel erg op prijs zal stellen.”
Wat? zag je Juliette denken. Het moet niet nog gekker worden. Maartje die door haar vernederd wilde worden? Of ging het Maartje niet zozeer om de vernedering die zijzelf had moeten ondergaan, maar om hetgeen zij voor Maartje had moeten doen... Haar likken... Hmmm.
Moniek richtte zich tot Marjan toen ze zag dat het kwartje bij Juliette gevallen was. Mooi.
“Dus jij, mijn lieve Marjan, wordt mijn Adjudant,” en met een dikke grijns: “Mijn sloofje. En waaag het niet om te protesteren.”
Gelukkig kreeg ze van Marjan een nog bredere grijns terug. Ze likte daarbij zelfs haar lippen af.
“Niet overdrijven, jij. Ik kan je nog altijd een héél gemeen pak slaag geven.”
Hoorde Marjan daar enige spot in dat ‘héél’ horen. Zou ze dan...
Kon Marjans grijns nog groter worden? Ze dacht het niet.
“Of je een hele dag in de hoek zetten als je voor mij van geen nut bent. Draaien we de rollen gewoon om, en mag Maartje daarop toezicht houden.”
Nu keek Marjan toch echt even onzeker. Zou ze dat menen?
Moniek lachte: “Had ik je toch echt even tuk!”
“Goed meiden. We gaan de resterende dagen op de Kostschool een fijne tijd hebben. Als we vrij hebben trekken we met elkaar op. Zonder ons af te zonderen als de andere meisjes er ook bij zijn natuurlijk. Maar ik wil dat ze allemaal zien hoe hier de verhoudingen liggen. Ook de leraressen. Als we op slaapzaal moeten, liggen we bij elkaar, netjes in de goede volgorde. En als we op onze kamers moeten zijn, is dat hier,” waarbij Moniek op haar eigen kamer wees.
Juliette en Marjan keken haar verbaasd aan. En hun eigen kamer dan?
“Inderdaad, voor jullie niet meer de luxe van een eigen kamer, Marjan en Juliette. Dat was me altijd al een doorn in het oog!”
Marjan en Juliette konden het niet laten om een knipoog uit te wisselen.
“Het kan me echt geen barst schelen wat jullie daarvan vinden, of wat mij betreft de hele Kostschool. Ik wil je gewoon weer bij me hebben, Marjan.”
Oh, wat genoot Moniek bij het zien van een hevig blozende Marjan. En Maartje en Juliette die daar liefdevol naar keken. Nee dat zat wel goed tussen hun vieren.
Moniek stond op om naar Marjan te buigen en haar een dikke kus te geven: “Mooi meisje van mij.”
Waarop Marjan nog heviger bloosde.
“Misschien dat jullie het al opgevallen is, maar ik heb als Klasse-Oudste een veel groter bed dan jullie. Een royale twijfelaar. Daar passen we beide prima in. En jij slaapt aan de buitenkant, Marjan, dus als iemand uit het bed valt ben jij dat.
En voor jullie, Juliette en Maartje, regel ik een losse matras. Of misschien hebben ze wel een opklapbed hier.”
Beide keken Moniek verbaasd aan en daarna elkaar. Hoorden ze dat goed? Wilde Moniek niet alleen dat ze bij haar op de kamer sliepen, maar ook in één bed. Zij beiden?
Moniek keek met voldoening naar hun verbazing. Of misschien zelfs ontzetting! Bij Juliette.
“Ja meisje Juliette. Samen met Maartje. Ik weet dat je verliefd bent op Dora.”
Was ze dat? Nee, helemaal niet. Of toch wel? Eigenlijk? En hoe kon Moniek dat dan weten?
“Jij bent de baas over Maartje, weet je nog. Zeker als jullie bij elkaar in bed liggen. Maar als je slim bent, en dat ben je, dan doe je je er je voordeel mee, Juliette. Maartje is echt lief en je kan echt nog heel wat van haar leren.”
Waarop nu zelfs Maartje moest blozen. En dat zei heel wat.
“Goed. Vragen? Geen vragen. Dan ga ik nu even de daad bij het woord voegen.”
Huh, zag je de meiden denken.
“Opstaan. In de wacht. En in de goede volgorde.”
Gelukkig voor Marjan en Juliette wist Maartje precies wat Moniek bedoelde. Ze ging meteen met haar gezicht naar de muur staan en wel zo dat Juliette en Maartje alleen nog beide naast haar konden staan. Legde haar handen in haar nek, ellebogen naar achteren, rug hol, borst naar voren, benen licht gespreid.
In de wacht dus. Wachtend op wat Moniek voor hen in petto had. Alle drie netjes naast elkaar, met ieder alleen een voet tegen de ander.
Moniek zuchtte van bewondering. Zo mooi naast elkaar, haar meisjes. Haar meisjes, want zo voelde dat. Nu het alleen nog wat mooier maken.
Ze knielde voor Marjan neer. Streek haar rokje naar boven en stak het in het midden onder haar tailleband. Daarna haar slip naar beneden tot net onder haar billen. Drukte een kus op beide billen. En herhaalde dat daarna bij Juliette en tenslotte ook bij Maartje.
Liep terug naar haar fauteuil en draaide hem naar de meisjes toe.
En ging zitten, genietend van het perfecte uitzicht.
Hoelang ze daar zo zat wist ze niet. Maar het was lang. Ze hoorde zelfs zo nu en dan meisjes kwebbelend langs haar deur lopen. Soms zelfs een enkele lerares, meende ze. Gelukkig klopte niemand aan.
Voor de meisjes was het natuurlijk ook lang. Toch ervoeren ze dat niet zo. Ze wisten hoe ze daar zo naast elkaar stonden. Voelden Moniek kijken. Wisten dat ze genoot van het beeld dat zij vormden. Zes blote billen naast elkaar omlijst door hun kostschoolkostuums. Klaar om gestraft te worden. Want daar rekenden ze alle drie op. Terecht.
“Marjan.”
Marjan reageerde meteen op Monieks oproep.
Draaide zich om, liep naar Moniek en ging vlak voor staan, waarbij ze er voor waakte haar niet aan te kijken, maar gedwee naar de vloer te staren. Ze zag dat Moniek was verhuist van haar fauteuil naar een rechte stoel. Ha, ze wist dat ze over de knie mocht.
Moniek nam de tijd. Heerlijk om haar lieve Marjan zo gedwee voor zich te zien staan.
Met een zucht besloot ze om in actie te komen.
“Juliette en Maartje, omdraaien, houding bewaren.”
Braaf namen beide hun nieuwe houding aan, er nauwgezet voor zorgend dat ze zo weinig mogelijk hun wachthouding verloren tijdens het omdraaien. Het vormde een mooi gezicht. Maar ze waren beiden opgelucht: ze mochten toekijken.
“Kom meisje, over mijn knie.”
“Mag ik nog vragen waarom ik straf krijg?”
“Nee, dat mag je niet. Maar nu in iedere geval extra omdat je brutaal bent.
Maar omdat ik het leuk vind om dat onder je neus te wrijven: je wordt gestraft om je duidelijk te maken hoe de verhoudingen hier liggen.”
Marjan snapte er niets van. Moniek was toch Klasse-Oudste? Ze was allang haar Pupil niet meer. Hoezo verhoudingen? Maar ze durfde niet nog een keer brutaal te zijn. Echt niet! Snel gehoorzaamde en ging over Monieks schoot liggen. Nou ja, ze was de eerste van de drie. Moniek zou bij haar nog niet voluit gaan. Toch?
Niet dus.
Moniek kon het niet laten om, nadat ze Marjans billen had blootgelegd, ze eventjes te strelen. Wat waren het toch heerlijke billen. Zucht, dat was echt veel te lang geleden dat ze...
Maar ze had werk te doen. Eens kijken hoe snel ze Marjan aan het schreeuwen kreeg.
De eerste klappen verrasten Marjan. Au. Au, en nog eens Au!
Daar had ze niet op gerekend. Maar na de eerste schrik liet ze zich niet meer kennen. Ze kon de pijn best wel verbijten. Ze was echt geen softy. Niet als Moniek dat niet wilde.
Maar Moniek sloeg echt hard. Gaf haar geen tijd om bij te komen. Ze moest wel schreeuwen. En toen was het hek van de dam. Ze schreeuwde het uit. Riep dat ze moest stoppen. Dat ze spijt had. Dat...
Eigenlijk riep ze maar wat. Had al snel geen besef meer van wat ze riep. Schreeuwde. Smeekte. Er was alleen maar die pijn van haar billen. Ze probeerde zelfs zich los te worstelen. Niet dat ze dat wilde, maar omdat het moest. Het moest stoppen. Maar het lukte haar niet. Moniek was te sterk.
Toen was het over. Ze hoorde zichzelf nog schreeuwen. Daarna huilen. Onbedaarlijk.
Tot ook dat overging.
Het werd stil.
Totdat Moniek zei: “Zo, dat deed pijn zeg.”
Marjan wilde bijna zeggen: ‘wat dacht je van mij...’ Tot ze zich realiseerde dat het waar was. Natuurlijk had het Moniek pijn gedaan. Dat had ze gedaan voor haar. Zij die eerder altijd zeurde dat ze nooit gestraft werd. Maar wel door Moniek. Tijdens de ontgroening. En nu weer. En hoe.
Haar had het pijn gedaan. Pijn in haar handen. Maar ook pijn dat ze moest straffen? Haar moest straffen? Moniek die zo gevoelig was.. voor haar?
Ze voelde dat de tranen uit haar ogen sprongen.
“Sorry,” zei ze zacht tussen het huilen door: “sorry sorry sorry sorry...”
“Hoeft niet Meisje van me, hoeft niet” antwoordde Moniek: “het is óók fijn om je te straffen. Nu wel.”
Ze liet even een pauze vallen.
Marjan was gestopt met huilen. Kreeg zo de kans om welgemeend “dankjewel” te fluisteren.
En Moniek: “graag gedaan.”
Weer was het even stil. Marjan ontspande zich. Moniek ontspande zich. Maartje en Juliette wachtten. Wat zou er met hun gebeuren?
“Gelukkig hoe ik niet meer,” gaf Moniek antwoord op die ongestelde vraag: “Maar jij wel, Marjan. Juliette is voor jou. En dan is Maartje als laatste voor Juliette”
“Moet ik net zo hard slaan als eh jou, Klasse-Oudste?”
“Jou, inderdaad, heel goed. En op deze kamer ben ik nog altijd gewoon ‘Moniek’, begrepen?”
“Jawel eh Moniek. Zullen we dan maar wisselen.”
Marjan schrok van haar eigen beslist heel foute opmerking.
“Sorry. Ik bedoel natuurlijk van stoel wisselen.”
Oh, jee dat was natuurlijk helemaal geen goede verbetering. Moniek was geen stoel.
Maar voordat ze zich opnieuw kon verontschuldigen tikte Moniek zachtjes op haar billen.
“Toe maar”
Moeizaam stond Marjan op. Oeps, haar billen waren echt beurs en haar spieren stijf. Vast van al dat gespartel.
Even streelde Moniek nog haar billen, voordat ook zij opstond en weer in haar fauteuil plaats nam.
Marjan durfde echter nog niet te gaan zitten, verlegen met haar rood geslagen billen, die ze bloot hield door haar rokje voorzichtig hoog te houden. Wat moest ze doen? Toch laten vallen, of zo bloot gaan zitten.
Moniek greep in: “Rokje laten vallen en voorzichtig je slipje weer omhoog trekken. Je gaat je Pupil natuurlijk zó niet straffen. Dat is ongepast.”
Marjan trok een grimas naar Moniek en voldeed aan haar opdracht. Voorzichtig, precies zoals Moniek gezegd had. En, au, dat was niet voor niets.
Als beloning voegde Moniek daaraan toe: “Maar het was heel goed dat je netjes twijfelend zo bleef staan, met je blote rode billen. Zo doe je dat als je zonet door je Klasse-Oudste als Adjudant gestraft bent.”
En na enige aarzeling: “Als mijn Sloofje.”
Een brede grijns van Marjan volgde. Grappig dat Moniek nog steeds moeite had met haar ‘mijn sloofje’ te noemen. Maar zij wilde dat best zijn, voor haar. Oh, jazeker, dat wilde ze!
“Zitten nou, sloofje. En aan het werk. Mentorenwerk.”
Nog steeds voorzichtig gehoorzaamde Marjan. Die billen van haar, die voelde ze. Maar toen ze zat ging het best wel. Gewoon niet aan denken. Nu Juliette. En ook daarover niet nadenken. Niet hoe Juliette haar zo straks nog geholpen had bij Dora. Nee, nu was ze gewoon weer Mentor. Mentor van Juliette. Of ze dat nu fijn vond of niet. Nou ja, Juliette zou er zeker geen probleem mee hebben, dat wist ze zeker.
En dat klopte. Haast opgelucht liep Juliette naar Marjan nadat ze haar gewenkt had en ging zonder omhaal over haar schoot liggen. Heel voorzichtig, dat wel, want ze wist hoe gevoelig Marjans billen waren. Maar opgelucht dat ze niet meer na hoefde te denken aan het moeten straffen van Maartje zo dadelijk.
Marjan had behalve Dora nog nooit een meisje gestraft. En dat van Dora voelde nu eigenlijk heel erg fout. Dora, die nu als soort van grote zus voor haar was. Haar grote voorbeeld. Maar ja, dat moest toen van Juliette. En eerlijk is eerlijk: daarvan had ze genoten. En nu mocht ze diezelfde Juliette gaan straffen. Die ook nog steeds een ‘Mevrouw’ voor haar was. Waar ze dol op was, dat wel. Waar ze samen lekker spontaan mee had gedanst. Een ongelukkig meisje was ze toen geweest, terneergeslagen, dat nodig opgevrolijkt moest worden.
Juist, dat meisje zou ze straffen. Niet op de manier van Moniek. En niet zoals toen met Dora. Gewoon liefdevol. Maar geen aaibeurtje natuurlijk, zoals ze zelf van Juliette gekregen had tijdens de ontgroening. Nee zeker, dat niet.
“Zooo, meisje Juliette,” ha, zo noemde ze haar beslist nooit, en zo dacht ze ook hélémaal niet aan haar, maar nu moest het: “je verdient een pak slaag.”
“Ja mevrouw,” klonk het zacht onder haar.
“Een pak slaag om al dat opzichtige mevrouw gedoe van je. Alsof je een echte Mevrouw bent. Wat denk je wel. Je bent,” de eerste klap “gewoon” de tweede klap “een vervelend” derde klap “klein” vierde klap “meisje” vijfde klap.
Zo, dat voelde goed.
En voor Juliette? Voor haar was het haast een opluchting. Voor het eerst waren al haar ‘mevrouw’ gevoelens verdwenen. Zo over de knie liggen bij haar Mentor was al heerlijk. Maar die woorden die ze sprak, dat toontje. Oh ja, ze was een vervelend klein meisje dat voortdurend deed alsof ze een hele mevrouw was.
Dít was wie ze was: een meisje dat dacht dat de hele wereld om haar draaide. Die nodig daarvoor gestraft moest worden. Hardhandig. Moest leren wat haar plaats was. Over de knie. Van haar Mentor. Die wist wat goed voor haar was. Blote billen. Rode billen. Slaag.
Zo kon ze alles vergeten. Klein zijn. Een meisje zijn. Een echt kostschoolmeisje. Voor even....
En Marjan? Na die eerste klappen kwam ze lekker in het ritme. Het was leuk, een meisje een pak slaag geven. Natuurlijk, dat had ze ook ervaren toen ze Dora over haar knie had. Maar dit was anders. Dora moest ze straffen. Van Juliette. Van al die hoge meneren en mevrouwen. Toen was zij de jongste van allemaal. Was juist dàt de echte vernedering voor Dora geweest.
Maar nu, nu was zij het, Marjan, die een meisje wilde straffen. Moniek had haar dan wel een opdracht gegeven, maar zij was het die het wilde. Zeker toen ze de woorden sprak tijdens die eerste klappen. Jij bent een gewoon een vervelend klein meisje. Dat straf verdient. Mijn pupil. Geen mevrouw. En dat was een heel bevrijdend gevoel. Voor het eerst voelde ze zich echt ‘mentor’. Macht. Mentormacht.
Juliette reageerde ook zo heerlijk op haar slagen. Ze kreunde, jammerde, schokte. Haar hele lijf bewoog mee, haar billen die dansten, haar hoofd dat schudde, haar haren die wapperden. Alles deinde mee in het ritme van haar slagen. Niet in verzet, niet onderdrukt, maar gewoon, zoals het hoorde...
Zo eindigde het ook: precies zoals het hoorde. Langzaam veranderde haar ritme, werden haar slagen lichter, begon ze even weer opnieuw, daarna nog een klap, en nog eentje af en toe, en toen: de allerlaatste.
Ze hijgden beide na. Niet uitgeput maar van genoegen. Genoten nog even na. Van de rust, de wegtrekkende pijn. Het fijne gevoel. Eindeloos.
Het was Moniek die hen tot de orde riep.
“Je mag gaan staan Juliette.”
Voorzichtig kroop die van de schoot van Marjan. Eerst nog op haar knieën. Pakte nog even de hand die haar geslagen had. Drukte die tegen haar gezicht. Zo warm, net zo warm als haar gloeiende billen? Voorzichtig drukte ze er een kus op. Die beantwoord werd door Marjan met een aai over haar bol.
“Dankjewel,” zei ze zacht en stond op.
“Marjan, wissel van plek met Maartje, Juliette wissel van plek met Marjan, en Maartje wissel van plek met Juliette.”
Moniek moest lachen om haar eigen woorden. Het klonk beslist komisch maar het klopte wel. De meisjes lachten mee en deden wat ze zei. Even weer ontspanning voor iedereen. Dat was nodig, want het spannendste moest nog komen. Beladen met het drama van een paar dagen geleden.
Maartje als Klasse-Oudste, Juliette als haar gidsmeisje.
Sinds vandaag wist Moniek dat het toen heel anders lag. Dat Maartje toen een rol had gespeeld die niet bij haar paste. Maar Juliette verkeerde daarover nog in gelukkige? onwetendheid. Maartje had haar diep vernederd. Maar die vernedering had haar wel geholpen om ‘mevrouw’ af te zijn en ‘kostschoolmeisje’ te worden. Was ze daar dan boos nog over? Nee. Nee ze had met haar te doen gehad tijdens de gerechtszitting en vooral: tijdens haar straf in de strafhang. Als er al sprake was geweest van schuld dan was die toen al meer dan ingelost.
Maar wat niet veranderd was dat Juliette zich tegenover Maartje het ‘kostschoolmeisje’ voelde. Met haar handen op haar gloeiende blote billen was ze dat natuurlijk ook. Terwijl Maartje nu tegenover haar stond. Weer moesten de rollen veranderen. Maar hoe?
Ach, Maartjes was actrice. Een echt heel goede. Ze keek heel schuldbewust naar beneden. Ineengekrompen. Schouders naar beneden. Blozend stotterend. Ja echt, niet een beetje maar met een kop als vuur stond ze daar te stamelen voor Juliette. Onverstaanbaar. Alleen flarden van woorden ving Juliette op: spijt, schuld, straf, stom, wist niet, per ongeluk...
Verbaasd lieten haar handen haar billen los. Haar rokje viel naar beneden. Ze veegde even een lok haar uit haar gezicht. Keek naar Maartje, die maar bleef stotteren. Zo groeide ze van het kleine gestrafte meisje van zonet naar, ja wat? Ze lachte in zichzelf. Ja, echt waar, ze groeide van het kleine meisje naar een puber. Een vervelende puber, die die zielige lotgenote hier tegenover haar een lesje diende te leren. Die denigrerend op haar neer keek. De macht van de pester tegenover de gepeste. Dader tegenover slachtoffer. Oh ja, dat zielige gedoe, die misplaatste excuses. Dat meisje moest haar plaats kennen. Dat meisje verdiende straf. Boos keek ze Maartje aan die zo mogelijk nog roder werd terwijl ze voorzichtig met alleen haar ogen omhoog gericht haar aankeek. Bang, jazeker: Maartje was bang voor haar. Mooi zo!
Resoluut ging ze zitten op de stoel en sleurde in één beweging Maartje over haar schoot. Greep haar arm en legde die op haar rug. Duwde hem nog verder naar beneden zodat Maartjes gezicht bijna de grond. Auuwww.
Juliette lachte schel. Nog schreeuwen voordat ze geslagen werd. Stomme trut.
Dat schreeuwde ze ook: “Stomme trut!”
En: “Altijd hetzelfde met jou. Altijd alles verpesten. Wij zijn hier de baas. Trut. Als ik zeg ‘spring’ dan spring je. Maar oh nee, mevrouw heeft altijd praatjes. Je houdt je kop als je bij mij in de buurt ben, lellebel. Kust mijn voeten. Eet mijn snot. Kust mijn kont. Kruipt als ik wil dat je kruipt. Lik mijn schoenen.”
Zo raasde ze maar door, amper nog wetend wat ze riep. Wat ze wel wist was dat ze op Maartjes billen was gaan slaan. Dat Maartje was gaan schreeuwen. Niet van pijn maar als afweer. Afgewisseld met losse uitroepen als ‘Nee’, ‘Stop’, ‘Niet.’
Tot Juliette geen woorden meer had en Maartje alleen maar auw’s.
Nog een paar slagen, en toen stopte ze buiten adem. Abrupt.
Beide hijgde ze uit. Juliette liet los, Maartje ontspande.
Even was het stil. Toen barste Juliette in lachen uit. Maartje rol van haar schoot en richtte zich half op. Keek haar aan. En kon toen ook haar lachen niet meer inhouden. Ze raakten ze beiden in een lachstuip.
Na nog wat nahikken reikte Juliette naar Maartjes hand. Trok haar omhoog. En in een opwelling: op haar schoot. Maartje liet het niet alleen gebeuren, maar gaf, toen ze eenmaal zat, een hug. Die beantwoord werd door Juliette. Wat natuurlijk knullig leek omdat Maartje bij Juliette op schoot zat en ze beide even lang waren. Even hielden ze elkaar stevig vast. Toen boog Maartje zich van haar af en zei: “super”.
Juliette begon weer te lachen en Maartje lachte mee.
“Hee, jij weet wel echt het slechtste in een meisje boven te roepen.”
Maartje trok weer even haar zielig meisje gezicht.
“Ja, ja, je bent zielig hoor,” en daarna: “Getver.”
Maartje lachte.
“Dankjewel Maartje, zonder dat had ik het niet gekund.”
Dat was welgemeend. Maartje grijnsde.
“Kom meisjes. Naar je plek.”
Dat was Moniek.
Gehoorzaam stonden ze op en voegden zich weer bij Marjan.
“Nu weer zoals het hoort,” zie Moniek.
Ze hoefde hen niet te vertellen hoe dat was. Natuurlijk weer met hun gezicht naar de muur. Handen in de nek. Borst naar voren, billen naar achter, voeten tegen elkaar aan.
Moniek keek genietend. Natuurlijk zaten hun rokjes niet zoals het hoorde, maar wat gaf het. Moniek liet het even zo.
Maar niet te lang.
“Breng jullie rokjes zelf even in orde. Ik wil die rode billen van jullie zien.”
En toen dat er netjes genoeg uitzag: “En pak elkaars hand. En Maartje en Marjan: jullie vrije hand op je rug.”
Zo sloten ze gedrieën verbond. Haar meisjes.
Wouw. Ze was echt de Klasse-Oudste.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
SmFan
Actief lid
Bericht Nummer: 21
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 29 december 2020 - 08:58 pm: |
|
super: drie keer billenkoek |
Ze gaan in dit verhaal alle drie over de knie. Heerlijk spannend.
Wat echt tof is, is dat ze steeds jonger worden. Ik bedoel: dat zijn ze niet, dat worden ze gemaakt. Door die billenkoek.
Goed bedacht, lekker om op te eh geilen. Of is dat te grof gezegd, hier?
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 86
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 31 december 2020 - 11:39 am: |
|
vierspan? drie op een rij! |
Wat me opvalt, Paul, is hij jij elke keer weer een spanking als ‘nieuw’ kunt beschrijven. Hoeveel heb je er nu al geschreven?
En toch is ook deze spanking, correctie: spanking in meervoud, weer spannend en origineel.
Het zijn er drie, en met een Klasse-Oudste als ‘dominant’ wek je bij voorbaat een verwachting.
Die niet uitkomt!
Ik ga hier niet verklappen waar de verrassing hem in zit: dat mag je als lezer zelf ervaren (ik heb geen zin in een spoiler alert).
Wat ik zo bijzonder vind is dat die drie verschillende spankings zo echt eh ‘verschillend’ zijn. Zeker de laatste. Daar had ik eerst echt zo van... uhhh, wat gebeurt hier?
Die derde is echter niet alleen heel anders dan anders, maar ook zó als ik hem graag eens zou willen meemaken. Je zo gedragen als Maartje doet... echt heerlijk lijkt me dat.
Maar ook als je de in de schoenen van de spanker zou mogen staan... Op zo’n manier uitgedaagd te worden...
Ik reken mezelf als toch vooral een subje, maar hier krijg ik echt het verlangen om ook - voor even - de dominant te mogen zijn.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?