| Gepost op zaterdag 10 oktober 2020 - 04:21 pm: | 
|
|
De hoer en de bloedhond. De jager en zijn gewillige prooi.
Bertrange zag zichzelf weerspiegeld in een grote plas regenwater. Het was lente, maar het voelde als herfst. Hij had zijn paard bij de stalknecht in bewaring gegeven en droeg een lange mantel en een hoed. Bij de ingang van het huis gaf hij beide aan een huisbediende, samen met zijn twee met zilver beslagen ruiterpistolen. Bertrange ‘s laarzen zaten vol modder en maakten vieze plekken op de vloer. Hij mompelde een verontschuldiging voor de viezigheid en volgde de huisbediende tot in het salon, waar een doodongerust ouderpaar hem ontving. De baron en zijn vrouw.
Het salon rook muf en stoffig. De baron heette hem welkom, de man had maar één been. Hij liep met een kruk. Zijn vrouw was klein en mollig. Ziekelijk bleek, allebei. De baron voerde het woord en Bertrange vertelde hem wat het zou kosten.
“Vierhonderd livres”, zei hij. “Plus onkosten. Ik zal er alles aan doen om uw dochter te vinden. Meestal pik ik al na enkele dagen een spoor op.”
“Ja, we kennen uw reputatie, Bertrange”, zei de baron. “Een vriend van me bij het leger raadde mij aan om op uw diensten beroep te doen. Een bloedhond, noemde hij u. Rechter en beul ook, als dat nodig is.”
“Is dat nodig?” vroeg Bertrange.
“Aurelie is een mooie jonge vrouw”, antwoordde hij schor. “Degene die haar hebben, zullen haar eer hebben geschonden, dus ja, dat is nodig. Ze moeten dood.”
Bertrange knikte. Hij ontving zijn geld en de baron overhandigde hem een medaillon met een portret van Aurelie. Een mooi gezichtje met grote bruine ogen en bruine haren. Bertrange bleef niet eten. Hij at niet graag met mensen van boven zijn stand, hij verkoos een eenvoudig maal in de herberg waar hij zijn speurtocht zou beginnen. Er was er maar één in de wijde omtrek. De ontvoerders van Aurelie zouden er ook gegeten hebben.
Bertrange had geen succes in de eerste herberg die hij bezocht, maar in een druk bezocht drankhuis in Liocourt vond hij zijn eerste spoor.
De vriendelijke meid die hem zijn wijn inschonk herkende Aurelie toen hij haar het medaillon liet zien. Ze lachte haar scheve tanden bloot en vroeg Bertrange of hij bleef overnachten.
“Ja”, antwoordde hij. “Waarom?”
“U bent al de hele avond aardig tegen mij, monsieur”, zei ze. “U gaf me fooien, complimenteerde me met mijn tieten en glimlachte naar me. Ik ben beschikbaar vannacht, dat is… als u dat wilt en er iets voor over hebt.”
“Hoeveel?” vroeg Bertrange.
“Tien livres.”
Hij knikte en terwijl hij naar de vrouw glimlachte gleed zijn hand onder haar rok. Het contact met haar naakte huid veroorzaakte een eerste tinteling in zijn onderbuik. Zijn vingers zochten zich een weg omhoog tot bij de welving van haar billen. Ze droeg niets onder die rok, precies zoals Bertrange had verwacht.
“Betaal mijn baas en zeg dat het voor Emma is”, fluisterde ze terwijl ze stilletjes kreunde. “Mon dieu, u maakt me helemaal nat! Ga niet te laat slapen, monsieur. Ik heb zin in u. En ik vertel u straks alles over dat meisje en de man die bij haar was.”
Nadat de hand van Bertrange de bolronde zachtheid van haar billen had verkend, was die hand tussen haar benen gegleden en op zoek gegaan naar de warmte van haar geslacht. Het dons op haar heuvel en op haar schaamlippen voelde zacht en uitnodigend, het lokte zijn vingers verder omlaag.
“Hhhggg… mmmhhh…” Haar borsten leken te zwellen onder haar jurk. “Oh, monsieur! Mmmhhh!”
Bertrange aaide met het topje van zijn middenvinger over haar clit. Ze heeft niet gelogen, dacht hij, ze is zo nat en glibberig als een aal. Zodra zijn vinger tussen haar vochtige lipjes naar binnen glipte, voelde hij zijn pik hard worden. Hij keek naar haar gezicht terwijl hij haar plagend vingerde, onder haar rok. Ze had een mooi gezicht, ondanks de scheve tanden. Hij vond haar sympathiek zonder goed te weten waarom. Ze keek terug, ademend door haar neus, met een blos op haar wangen en in haar hals.
“Nog even, monsieur”, siste ze stilletjes. “Nog even… oh! Ah! Ooohhh…”
Bertrange grinnikte toen ze haar kleine wondertje beleefde. Ze beet op haar lip toen ze kwam en ze keek hem naderhand heel erg lief aan. Hij voelde zich goed over zichzelf toen ze zo lief naar hem keek.
“Naar Emma vragen”, zei ze. Ze glimlachte veelbetekend. “Vergeet het niet. Ik ga u verwennen, monsieur, u zult niet weten wat u overkomt!”
Ze mompelde nog een ‘tot straks’ en duwde zijn hand weg van onder haar rok. Met de halfvolle schenkkan in haar hand – ze wankelde even op haar benen, heel even maar – hervatte ze haar taak in de herberg.
Emma was fantastisch in bed, genereus en schaamteloos. Een heerlijke vrouw met een prachtige bolronde kont en tieten met de afmetingen van honingmeloenen. Het was lang geleden dat Bertrange nog eens zo ’n fijne meid had geneukt. Hij maakte voor zichzelf de notitie om deze drankgelegenheid opnieuw te bezoeken als hij op de terugweg was.
“Ga je me nog over dat meisje vertellen?” vroeg hij plagend.
Emma lag naast hem in bed, haar hoofd rustte op zijn borst en haar vingers speelden wat met de lange zwarte haartjes die zijn pik omkransten. Haar formidabele tieten voelden als zachte, warme kussentjes zoals ze tegen zijn ribbenkast aan drukten. Ze schraapte haar keel en vroeg:
“Waarom zoekt u haar?”
“Haar ouders willen haar terug”, antwoordde Bertrange. “Hun dochter werd ontvoerd. Ze hebben mij ingehuurd om Aurelie te zoeken en terug te brengen.”
“Ze zag er niet uit als iemand die tegen haar wil wordt vastgehouden”, zei Emma. “De man die bij haar was leek me ook geen schurk of zo. Ik dacht dat die twee gewoon man en vrouw waren.”
Onverwacht, dacht Bertrange, maar niet onmogelijk. Aurelie was misschien geschaakt door haar minnaar. Een man die niet op de goedkeuring van haar ouders had kunnen rekenen. Wie weet hadden ze een priester gevonden en waren ze ondertussen zelfs al getrouwd. Voor Bertrange maakte het geen verschil. Hij had zijn opdracht, punt uit.
“Wil u nog eens?” vroeg Emma.
Door al haar gefrunnik was de pik van Bertrange opnieuw hard. Hij lachte en greep haar bij haar heupen beet. Met een vlotte beweging draaide hij haar om zodat hij recht op Emma ’s blote billen keek. Wat een fraai stel toch, dacht hij bij zichzelf en hij gaf er een klinkende klap op.
Emma schrok eerst van de klap en in een reflex kneep ze haar prachtige billen bij elkaar, maar na enkele tellen ontspande ze. Haar kont rees omhoog, hem uitdagend om haar vlees nogmaals te laten gloeien. Bertrange ging er op in en gaf haar nog een paar lekkere klappen op haar billen voor hij haar langs achteren nam.
Ze neukten zonder schaamte, alleen maar belust op genot. Hij streelde en hij kneep. Ze hijgden als honden op een warme zomerdag en noemden elkaar lieve, geile namen. Er was niets verkeerds aan hun genot, dat wisten ze allebei. De hoer en de bloedhond. De jager en zijn gewillige prooi.
Toen hij wegging zei Emma dat ze hoopte om hem nog eens te zien, maar het klonk niet alsof ze veel hoop koesterde dat hij dat ook effectief zou doen. Bertrange begreep hoe zij zich voelde en vond dat spijtig.
Af en toe scheen de zon, maar het regende de hele week. Het regende toen hij hen vond. Dat was in Metz, waar de man een bescheiden huis had gehuurd. Bertrange benaderde hen niet meteen. Hij huurde een gesloten rijtuig en schreef de prijs ervan in als onkosten, net zoals de tien livres die hij voor een onvergetelijke nacht met Emma had betaald. Hij hield Aurelie en de man nog enkele uren van op een afstandje in de gaten. Ze liepen hand in hand, praatten en lachten. Ze gingen uit eten en naar het park. Aurelie is niet ontvoerd, dacht Bertrange. Aurelie is verliefd.
Zodra het donker was, maakte Bertrange zich gereed om aan zijn taak te beginnen. Hij was zinnens om in te breken, de man te bedreigen en te knevelen, en Aurelie naar haar ouders terug te brengen, goedschiks of kwaadschiks. Hij klom over de muur, sloop door de tuin en forceerde de achterdeur. In het huis gekomen hoorde hij gedempte stemmen. Het geluid kwam van boven, uit de slaapkamer zo bleek. De deur stond op een kier en Bertrange gluurde door de opening naar binnen.
Groot was zijn verbazing toen hij zag dat de man al gekneveld was. Hij zat op zijn knieën, was naakt, had een kanjer van een erectie en keek smachtend omhoog, naar zijn Aurelie. De aanblik van de evenzeer naakte Aurelie zou Bertrange ook niet licht vergeten. De huid van de jonge vrouw was zo blank als sneeuw en ze had het gebeeldhouwde lichaam van een godin.
“Je bent ondankbaar, Hugues”, zei ze streng tegen de man. “Ondankbaar en ongeduldig. Je verdient een tik. Een tik op die stoute harde paal van jou!”
In haar hand hield ze een lederen paardenzweepje, waar ze dreigend mee over zijn borst en buik wreef. Het leer raakte zijn overeind staande pik en Bertrange hoorde hem kreunen van genot en anticipatie. Aurelie liet de pik opwippen met haar zweepje en ze plaagde hem er lange tijd mee alvorens er zachtjes mee uit te halen.
“Aurelie… oh! O, god, Aurelie!”
Bertrange hoorde het hem zeggen, of beter, kreunen. Er lekte al voorvocht uit de pik van Hugues, een sliertje glibber met zaad hing aan zijn glanzende eikel. Hugues was in extase, zo veel was duidelijk. En buiten aan de deur verandere Bertrange de bloedhond in een geile hond, een voyeur die zijn adem inhield terwijl hij naar het schouwspel keek dat zich voor zijn wijd opengesperde ogen afspeelde. Roerloos bleef hij staan kijken.
Aurelie was koninklijk zoals ze boven haar minnaar uittorende in haar naakte blanke schoonheid. De routineuze vanzelfsprekendheid waarmee ze zijn hunkerende erectie plaagde had iets betoverends. Af en toe liet ze het naar voren wijzende lid van Hugues even met rust. Dan bood ze hem haar zwartbehaarde geslacht aan en liet ze hem toe om haar gezwollen lipjes en gevoelige clit te liefkozen. Hugues kweet zich met veel ijver van die taak. Hij kuste haar natte spleet, likte haar met zijn tong of nam haar hele kut in zijn mond, eraan zuigend alsof het de meest delicieuze lekkernij van de wereld was.
Bertrange kon zien hoe Aurelie met haar heupen schokte toen hij dat deed. Het leek erop dat ze een climax bereikte, elke keer dat Hugues’ likken ophield en hij haar natte kut oestergewijs opslokte om erop te zuigen.
Dit waren twee mensen die al heel lang op deze manier met elkaar omgingen. Hun bewegingen en liefkozingen waren zo op elkaar afgestemd dat het niet anders kon of ze kenden het lichaam van de ander door en door.
Het was prachtig om te zien hoe Aurelie haar minnaar uiterst langzaam plaagde en hoe de smachtende Hugues daarvan genoot. Bertrange moest zowaar even glimlachen toen Aurelie hem na veel talmen en tijd rekken dan uiteindelijk toch tot een zaadlozing liet komen. Het kwakje belandde op haar zweep en op haar blote voeten.
“Excuseer”, zei Hugues en hij keek naar haar op, één en al adoratie. “Dank je, mijn lieve schat! Dank je om me het grootst mogelijke genot te schenken! Je bent een vrouw uit de duizenden!”
Dat was het moment waarop Bertrange, met een trap van een van zijn zware laarzen, de deur uit haar hengsels liet vliegen.
De klap was enorm. De hele vloer daverde ervan. Aurelie en Hugues keken met verschrikte ogen naar de grote man in de deuropening. Zwarte, ijskoude ogen onder zijn breedgerande hoed. Een lange donkere mantel, waar de regendruppels nog op lagen en een riem met twee pistolen.
Hugues viel om van het verschieten. Zijn pik verschrompelde. Aurelie slaakte een gil en in een reflex bedekte ze haar schaamstreek en borsten.
“Kleed je aan”, gromde Bertrange. “Mijn rijtuig staat klaar. Je ouders hebben me gestuurd. Ze maken zich zorgen en met reden, als ik zie wat hier allemaal gebeurt.”
Aurelie liet die woorden tot haar geest doordringen. Haar ogen schoten vuur toen ze begreep hoe de vork in de steel zat. Ze vergat haar naaktheid. Ze vergat haar angst. Ze hield de paardenzweep dreigend voor zich uit.
“Hugues en ik zijn getrouwd”, zei ze. Furieus. “Ik ga niet met jou mee! Je hebt naar ons staan kijken, is het niet? Smeerlap! Maak dat je mijn huis uit bent!”
Bertrange reageerde heel snel. Hij trok een pistool uit zijn riem en richtte de loop op Hugues’ kruis. Toen spande hij de haan en die droge klik bracht Aurelie meteen weer bij zinnen.
“Nee!’ riep ze. Ze liet de paardenzweep op de grond vallen. “Niet schieten! Doe hem niets! Doe hem niets!”
“Jij gaat braaf met mij mee”, zei Bertrange. “Naar het rijtuig en naar je ouders. Je mag je lieve Hugues uit zijn benarde positie bevrijden, maar een van jullie iets probeert, schiet ik Hugues zijn lul eraf. Is dat duidelijk?”
Aurelie knikte. Er rolde een traan over haar wang.
“Goed zo. Iets zegt me dat Hugues je snel weer zal komen halen”, zei Bertrange niet onvriendelijk. “Ik wil alleen maar mijn geld, wat jullie daarna doen is mijn zaak niet meer. Ik ga nooit twee keer achter dezelfde aan. Dat doe ik niet.”
Profetische woorden in de omgekeerde wereld waren dat, want dat was precies wat Bertrange wél deed. Nadat hij Aurelie bij haar ouders had afgeleverd, reed hij in alle rust naar Liocourt. Vierhonderd livres rijker stapte hij er de druk bezochte drankgelegenheid naar binnen, waar hij een nacht met de genereuze Emma had doorgebracht.
Ze droeg een jurk met blauw en grijs, één die haar vrouwelijke rondingen mooi in de verf zette. Haar kalebassen van tieten schommelden vrijelijk heen en weer onder de stof. De aanblik van die tieten, van haar vrolijke gezicht en haar lieve glimlach met die scheve tanden, maakten dat Bertrange ’s pik zich al roerde in zijn broek.
“U weer”, zei ze grinnikkend.
“Ja, ik weer.”
Hij lachte met haar mee, maar smoorde dan haar lach door haar vol op de mond te kussen. Zijn handen grepen naar haar billen en hij tilde haar een stukje omhoog.
“Ik heb aan jou gedacht, mijn mooie Emma”, zei hij toen zijn mond zich weer van de hare had los gemaakt. “En niet een paar keer, nomdedieu. De hele tijd!”
“Ik ook aan u”, zei Emma. “Ik weet niet wat ik allemaal voelde toen ik met u samen was, maar ik weet dat het iets goed was en dat ik echt hoopte om u terug te zien.”
“Als je met me mee wilt, pak dan je spullen.” Bertrange streek een lok van haar voorhoofd. “Ik ga naar Metz om mijn huurrijtuig terug te brengen. We kunnen daar kamers huren. Of ergens anders naartoe. Kies jij maar.”
“Maar mijn baas…” opperde Emma.
“Als hij moeilijk doet jaag ik een kogel door zijn kop”, zei Bertrange en hij meende het. “Je bent niet zijn eigendom, toch?”
Emma schudde haar hoofd.
“Heb je dat meisje nog gevonden?” vroeg ze.
Nu was het Bertrange ’s beurt om ja te knikken.
“Ik vertel er je alles over in het rijtuig”, zei hij. “Je zult je oren niet geloven. Ze zullen ervan gloeien. Het is een beetje een verhaal zoals dat van ons.”
“Mijn oren gloeien nu al”, zei ze, en ze liep naar boven om haar weinige bezittingen bij elkaar te zoeken, niet zinnens om ooit nog naar Liocourt terug te keren.
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Inlognaam: lezer
Bericht Nummer: 73
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 14 oktober 2020 - 07:38 pm: |
|
van oude tijden, dingen die voorbij zijn... |
Veel van je verhalen, Malach, spelen zich af in andere tijden.
Volgens mij met name omdat je je geen zorgen hoeft te maken of iets ‘kan’ of niet. Je fantasie mag grenzelozer zijn dan anders.
Dit verhaal is daar een heel mooi voorbeeld van.
Je benoemt de tijd niet, maar meteen weet je al: dit is lang geleden. En gezien de taal in een Franstalig land, correctie, in Frankrijk zelfs, blijkt aan het slot.
Maar al in de eerste alinea van het verhaal weet je al die essentiële dingen, zonder dat het benoemd wordt. Door een paar woorden zet je direct de sfeer neer. Heel knap.
Stalknecht, huisbediende, ruiterpistolen, mantel en hoed...
Daarna zet je heel effectief de hogere stand weg.
De dochter is verdwenen en vader vindt: “Degene die haar hebben, zullen haar eer hebben geschonden, dus ja, dat is nodig. Ze moeten dood.”
Zo! Duidelijk! En wat een geweldige uitspraak. Die hoop ik ooit nog eens ergens te gebruiken, te citeren.
Dan gaan we verder door naar de lagere stand.
Ook weer zo lekker a tempo.
Natuurlijk ontmoet hij daar een lekkere ding, die: ‘lachte haar scheve tanden bloot’.
Even later noemt de hoofdpersoon haar zelfs een hoer.
Dat is natuurlijk wat effectbejag, want waarom zou ze een hoer zijn?
Maar dat is achteraf geneuzel, ik merkte het slechts na de derde keer lezen.
Dan merk je ook dat het taalgebruik verandert naarmate het zich afspeelt in de hogere dan wel de langere stand
Wat volgt is een heerlijk stukje sm, dat weer net anders is als je verwacht.
Om daarna de twee verhaallijnen weer perfect bij elkaar te laten komen.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 133
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 19 oktober 2020 - 10:56 am: |
|
Omdat ze er geld voor vraagt |
@Lees en beleef
Dank je voor de supertoffe reactie!
O, en dit effe ter verduidelijking:
Bertrange noemt Emma een hoer omdat ze dat is. Sorry, ik dacht dat dit duidelijk was, ze noemt hem haar prijs, zijnde tien livres als hij van haar diensten gebruik wil maken. Ze vraagt hem om dat bedrag aan haar baas/pooier te betalen en erbij te zeggen dat het voor Emma is.
|
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Inlognaam: lezer
Bericht Nummer: 76
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 19 oktober 2020 - 05:41 pm: |
|
mijn romantische geest |
ahhh je leest wat je graag wil lezen
Mijn teergevoelige romantische geest zette me weer op een dwaalspoor.
Bovendien, Malach, jij bent de baas als schrijver. Als jij vindt dat ze een hoer is dan is ze een hoer...
Tuurlijk heb ik het nog eens nagelezen, helemaal niet erg voor zo’n mooi verhaal.
Je hints zijn natuurlijk overduidelijk.
Maar zo’n leuke lekkere meid...
Ze mag toch gewoon om geld vragen zonder ze nou echt een hoer is?
Dat ze dat liever doet via de baas - ze wil later geen boze gezichten - is toch alleen maar mooi?
Je kunt het echt nog wel lezen als een geile meid die er niet vies van is om ook wat bij te verdienen.
Nou ja, dat “naar Emma vragen”, ehh, gewoon, dat is gewoon netjes en niks mis mee, toch?.
Zucht, geef nou maar toe, Lees en Beleef, ze gewoon een hoertje. Dat klinkt al minder erg.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?