| Gepost op donderdag 11 juni 2020 - 01:07 pm: | 
|
|
ze wist dat vader haar streng zou straffen maar zo?
“Goed Manon. Eerste deel van je straf is dat je in de wacht gaat staan. Niet alleen tijdens Lies haar straf, maar totdat zij zich weer omgekleed heeft.
Zij mag dan wèl toekijken. Als ze dat wil,” waarbij hij een grote grijns trok.
Zeker weten, dacht ik. Want kijken hoe de ander gestraft werd vond niet alleen ik fijn - en daarom was dat niet mogen kijken een extra straf voor mij - maar dat gold ook voor Lies, wist ik.
Nou, dat straffen van Lies ging dus reuze snel. Dat Lies het een aaibeurtje vond, betwijfel ik echter. Want zodra ze lag - wat ik dus niet kon zien, maar raadde - begon hij haar billen te slaan. Hard en in een snel tempo. Ja, dat kon ik horen, en niet alleen door de harde klappen, maar ook de schreeuwen van Lies. Elke klap kwam meteen aan, en flink. En bij elke slag schreeuwde ze nog wat harder. Maar echt jammeren werd het niet, laat staan huilen, want toen was het al voorbij. Natuurlijk kreunde ze nog wat na. Vader gunde haar dat. In denk dat hij haar billen nog wat streelde, want ze kwam langzaam tot rust en bleef nog liggen toen ik haar niet meer hoorde.
“Dankuwel vader,” hoorde ik haar eindelijk zeggen en ze mocht van hem opstaan.
Eindelijk, want ik stond daar maar te staan in m’n nakie. Ik was nog niet koud, en het was nog steeds zomer, dus warm in de kamer, maar toch...
Was ik dan niet bang voor wat komen ging? Natuurlijk wel. Maar ik verlangde er ook naar. Vader had zo gelijk. En wat nog het ergste was: ik had hem teleurgesteld. Dat ik wel wist dat ik straf verdiend had, maar niet had ingezien hòe erg ik de fout in was gegaan. Dat nam ik mezelf kwalijk.
Nou ja, ik hoorde Lies naar boven gaan en moeder volgde. Die wordt even lekker ingesmeerd, dacht ik. Jaloers? Oh nee, dat niet. Maar zo langzamerhand was ik wel benieuwd hoe het voor haar was. En hòe moeder haar insmeerde. Oeps. Dacht ik dus ook weer aan hoe moeder mij insmeerde. En straks weer, na afloop van mijn straf en... ja hoor. Werd ik weer geil. Nou ja, beter dan koud worden, toch?
Het duurde naar mijn gevoel dan ook best lang dat ze weer naar beneden kwamen. Moeder eerst natuurlijk. Lies later. Véél later. Zo lang had ze toch niet nodig om zich aan te kleden? Toch?
Nou ja, het hielp me bepaald in het warm blijven haha.
Maar goed dat ik zo in de wacht stond met m’n handen in mijn nek. En mijn benen gespreid. Zou hij dan kunnen zien dat... Nee, ben je gek. En of ik dat dan erg zou vinden? Het idee was dus best weer geil. Maar of ik het in werkelijkheid ook zou willen...
Nou ja, toen ik bij die gedachte was aanbeland kwam ook Lies eindelijk naar beneden. Ik hoorde haar op de bank gaan zitten, waar ook moeder al zat, wist ik. Tijd voor mijn straf. Maar vader liet me dus mooi nog wachten.
Zodat, toen ik hem hoorde zeggen: “Tijd voor je straf, Lies,” ik haast opgelucht was.
Haast, want ik kreeg nu echt wel de bibbers. Vooral omdat vader niet op zijn stoel zat. Die rechte waarop hij ons altijd over zijn knie nam, weet je nog?
Maar die stoel stond er dus nog steeds. Van Lies’ straf dus. Maar eh wel fout. Want omgedraaid. Niet naar de bank toe gericht.
En vader stond er dus achter. Ik liep bedeesd naar hem toe. Netjes met mijn handen in m’n nek, en toen ik voor de stoel was aanbeland, ook met mijn benen netjes gespreid, zoals het hoorde.
Hij zei niets maar wees naar de tafel. Ik keek. En zag een lange dunne stok. Die had ik nog niet eerder gezien.
“Dat is het instrument waarmee je gestraft gaat worden, Manon. Het heet een cane. Of in het Nederlands ‘het rietje’. Maar dat doet zijn naam geen recht, want geloof me, het gaat je verrekte zeer doen.
Je gaat dat zo voor mij ophalen en aan mij overhandigen. Dat doe je met eerbied. Je pakt het met beide handen op. Voor mij maak je een kniksje en biedt het vervolgens aan mij aan. Nog steeds met beide handen. En je zegt natuurlijk heel netjes: ‘alstublieft vader’ en deze keer gevolgd door ‘wilt u me met de cane straffen, vader’. Pas als ik hem aangenomen heb, ga je weer in de wacht staan. Duidelijk, Manon?”
“Ja vader,” daar hoefde ik niet over na te denken.
“Ga maar, Manon.”
“Dankuwel, vader.”
Hij grinnikte. Tsja, ik was echt super beleefd. Anders absoluut niet, hoor. Maar bij straf krijgen....
Het voelde echt als een ritueel. De cane ophalen. Pas bij de tafel m’n handen uit de nek. Dan met eerbied hem oppakken. Best wel lang, maar niet zo dik. Pas later zou ik merken hoe soepel hij was en weet ik dat het een gewone cane was. Niet dik en niet dun. Zonder dat kromme uiteinde trouwens, wat je vaak ziet. Heeft met schoolmeester te maken en zo. Maar waarom dat er aan zit, die halve boog. Kun je niks mee, dus. Maar ik weid uit.
Ook het overhandigen voelde als een plechtigheid.
Hij bedankte me zowaar. En bracht het als gunst dat ik voorover mocht buigen over de leuning van de stoel heen.
Maar eerst gaf hij me opnieuw instructies. Ik moest na elke slag hardop tellen. Hem bedanken en dan vragen om de volgende. Als ik een fout maakte telde die niet.
En ik kreeg er twaalf. Niet veel dacht ik, oen die ik ben. Twaalf is dus heel veel als je met de cane krijgt. Zeker voor een eerste keer. En hoe vader sloeg. Maar nu loop ik weer vooruit.
Ik moest tussen hem en de stoel in gaan staan, dus tegen de achterkant van de stoel aan dus en dan voorover buigen. De stoel had gelukkig niet een hoge rugleuning en ik ben best wel lang, dus dat ging prima. Ik moest mijn benen spreiden. Zouden ook Lies en moeder een mooi inkijkje hebben, vroeg ik me af. Ik zou me daarvoor moeten schamen, maar ja, je kent me wel zo langzamerhand. Maar geil worden zat er voorlopig niet in. Ik moest de voorste stoelpoten vastpakken en dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik mocht ze niet loslaten. Hij zou wachten met de volgende slag tot ik weer ontspannen stond. Alsof ik dat kon! Nou ja, ik begreep het idee. En jullie vast ook wel.
De eerste kwam. Mijn god wat deed dat zeer. De haarborstel was er niets bij. En wat kostte het me moeite om stil te blijven staan. Nou ja, stil stond ik niet. Wat ik allemaal bewoog weet ik echt niet meer. Ik had maar één gedachte: vast houden die stoelpoten. En dat lukte.
Ik wachtte tot mijn ademhaling weer normaal werd.
“Dat was de eerste, vader. Dankuwel, vader. Mag ik de volgende, vader.”
Nou, gelukkig voldeed hij niet aan mijn verzoek. Hij nam de tijd. En dat was maar goed ook, want het duurde best wel lang voordat mijn lijf zich weer kon ontspannen. Maar hij had beloofd dat hij me pas de volgende zou geven als ik er voor klaar was. Dat hij dat bepaalde. Dat gaf rust.
En hij waarschuwde me zelfs nog voor de volgende slag. Simpel door te zeggen: “De volgende”.
Natuurlijk spande ik meteen mijn spieren. Dat was dus niet de bedoeling.
“Ontspannen blijven staan, Lies. Als je je spant doet het nog veel zeerder. Dat wil ik niet. Maar de volgende keer wel uit je zelf weer ontspannen. Of nog beter, helemaal niet meer doen. Maar ik weet hoe moeilijk dat is, dus ook dan krijg je de tijd.”
Hoezo wist hij hoe moeilijk het was? Hij had zelf vast niet...
Maar voor ik daar verder over na kon denken kwam daar de volgende.
Oeffff
Nummer noemen, bedanken, volgende vragen. Ontspannen.
“De volgende.”
Toch schrok ik nog en spande weer mijn spieren. Nu hoefde hij gelukkig niet in te grijpen.
Bij nummer drie lukte me dat wel. Vier volgde. En vijf.
Bij zes begon ik te huilen.
Huilend bedanken en om de volgende vragen is best wel raar. Maar het maakte me niet uit. Ik had te veel met me zelf te doen.
Zeven en acht maakte het niet beter.
Ik merkte dat moeder bij me neerknielde. Niet om me te troosten, maar om mijn neus te snuiten. Jeetje, dat die was gaan lopen. Ik had te veel medelijden met mezelf om het op te merken.
“De laatste vier, Manon. En hoewel ik je niet harder zal slaan als daarvoor, zal het wel meer pijn gaan doen. De laatste zelfs het ergst. Want ik sla netjes elke keer een heel klein beetje lager op je billen. Die laatste komen daarom steeds dichter bij je dijen en die huid is veel gevoeliger dan je billen.”
Mijn god, kon het dan nog erger?
Ja hoor, dat kon.
Ik gilde het uit. Wat kostte het een moeite om te blijven liggen. Bijna wilde ik gaan smeken om te stoppen. Ik kan me net nog inhouden. Ik had deze straf verdient. Ik wilde deze straf. Maar mijn lijf zei wat anders. God god god wat was dit moeilijk.
En bij de tiende hield ik me uit alle macht vast aan de stoel. Ik kneep zo hard dat ik het later nog voelde. Maar het hielp.
Maar ik was zo hard aan het schreeuwen dat mijn huilen was gestopt. Nog twee. Ik wilde die twee.
“Tien vader. Dankuwel vader, alstublieft vader, mag ik de volgende, de elfde, en mag hij hard zijn vader, want ik verdien het vader.”
Waar kwam deze litanie vandaan? Ik wilde niet nog meer pijn en toch wilde ik het.
“Je krijgt je elfde, meisje, wees maar niet bang...”
Ja dat zei hij echt!
“... maar harder zal ik je niet slaan, zelfs een klein beetje zachter. Maar wees gerust, hij zal harder voelen. En de twaalfde nog harder. Dat heb ik je beloofd, immers.”
Ja dat had hij.
En hij had gelijk.
Die elfde was errug.
En de twaalfde nog erruger...
Toen was het voorbij. De tranen kwamen weer. Zijn hand gleed zachtjes over mijn billen. Toch huiverde ik bij de aanraking. Maar het was niet om te strelen, maar om te inspecteren.
“Je huid is nog heel gelukkig. Een paar dagen, en er is niets meer te zien.
Haal jij even de spiegel?”
Dat laatste was aan moeder gericht.
“Neem de tijd, meisje. Maar als je zover bent mag je gaan staan.”
Dat was ik. Maar wat ging dat moeizaam. Gelukkig ondersteunde vader me.
“Goed zo meisje. Goed gedaan.”
Dat was heerlijk om te horen. Maar ergens had ik gehoopt op een knuffel. Troost. Dat moest nog even wachten. Dit was nog steeds straf. En de troost zou van moeder komen, wist ik.
Die liet me nu met de spiegel mijn billen zien.
Twaalf nette streepjes naast elkaar. Gezwollen streepjes. Soms amper van elkaar te onderscheiden, laat staan te tellen. Hoefde ook niet. Ik was er trots op.
Moeder hielp me naar boven. Voor ik op mijn bed mocht gaan liggen legde ze een kussen midden op het bed en haalde een tweede die ze er bovenop legde. Daar mocht ik met mijn onderbuik op liggen. Zo kon ze overal goed bij, zei ze.
Ook waar ik heel graag wilde waar ze bij kon. Wat ze natuurlijk niet zou doen.
Ze besteedde veel tijd aan mijn billen, meer dan de vorige keren.
“Het moet nu echt even intrekken,” zei ze.
Ik vond het best.
Maar toen ze klaar was, verraste ze me toch nog.
“Beetje omhoog,” vroeg ze me, “dan haal ik de kussens onder je vandaan.”
Dat deed ze.
Maar daarna: “Nu je heel voorzichtig omdraaien, eerst op je zij, dan wat naar achteren, dan doordraaien. Ik help je.”
En dat deed ze. Maar de manier waarop...
Terwijl ik draaide, pakte ze me bij mijn dijen en trok die omhoog.
“Zo raken je billen het bed niet en komt je tere huid daaronder niet in het gedrang. En kun je gemakkelijk bij waar je bij wilt kunnen.”
De schat. Mijn moeder.
Ze gaf me een kusje op mijn voorhoofd en voor ze de kamer verlaten had, hadden mijn vingers gevonden ... waar ze bij moesten kunnen.
Aaaaahh...
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?