| Gepost op dinsdag 16 juni 2020 - 05:53 pm: | 
|
|
de ontgroening van Marjan: krijgt ze dan ècht waarnaar ze al zolang verlangt?
vooraf:
nog even de rolverdeling:
Moniek is inmiddels Klasse-Oudste,
de vorige, Maartje is gedegradeerd tot pupil
Marjan en Moniek hebben iets met elkaar...
Juliette is een Mevrouw van 35, maar nu ook kostschoolmeisje
en in “Een Gecertificeerd Dienstmeisje” zojuist ontgroend
Dora is o.a. kamermeisje en nachtwacht voor de meisjes
en dus zelf een Gecertificeerd Dienstmeisje
wat vooraf ging:
een Gecertificeerd Dienstmeisje
Alle meiden zaten in een kring, ieder op haar eigen bed.
Een Klasse-Oudste, een Mentor en een Pupil keurig in hun kostschoolkostuum, vijf meiden klaar om naar bed te gaan, drie naakte meiden die dat nog niet waren. En een Gecertificeerd Dienstmeisje.
Of, in diezelfde volgorde: Moniek, Marjan, Juliette: keurig gekleed. Maartje, Dawn, Aya, Sophie en Paulien in hun nachthemd. De naakte Nina, Zofia en Marcha. En Dora in haar officiële dienstertje-uniform.
“Lieve Juliette. Je hebt maar drie slachtoffers gemaakt. Veel minder dan we gedacht hadden. Je bent met vlag en wimpel geslaagd voor je ontgroening. Voordat je één van ons mocht zijn hebben we je een vreselijke opdracht gegeven. Voor jou zelfs vernederend, dat weet ik. We dwongen je weer een ‘Mevrouw’ te zijn. Terwijl jij juist zo graag één van ons wilde zijn. Nou, dat ben je nu. Wij bewonderden je allemaal om je moed. Nu mag je weer meisje zijn. Kostschoolmeisje. Kom hier naast me op het bed zitten. Je krijgt een knuffel van me.”
Verlegen deed Juliette wat Moniek haar opdroeg. Ging naast haar zitten.
Moniek omhelsde haar. Drukte zich tegen haar aan. En fluisterde: “Je bent lief” en streelde haar terwijl ze haar vast hield, “een heel lief kostschoolmeisje.”
Daar kwamen de tranen. En door haar tranen heen: “Dankjewel. Je bent het liefste Klasse-Hoofd op de hele wereld.”
Moniek lachte verlegen. En riep toen: “Kom meiden, een groepshug”.
Alle meiden stortten zich op Juliette en Moniek. Behalve twee: Marjan, en Dora natuurlijk.
Toen de rust was weergekeerd vroeg Moniek aan Marjan ook Juliette uit te kleden. Wat ze deed. Liefdevol en zorgzaam dit keer.
Naakt als ze was stond ook Moniek op en omhelsde haar nogmaals. In haar hand had ze een nachthemd voor haar. Dat trok ze haar zelf aan, als gebaar van eerbetoon.
Waarop Zofia brutaal vroeg: “En ik dan? Mag ik nou ook een nachthemd?”
Nina en Paulien vielen haar bij.
“Dat wordt je eerste daad, Juliette, als ontgroend kostschoolmeisje. Jij beslist wat ze er voor moeten doen.”
Juliette knikte en ging op haar eigen bed zitten.
“Kom maar bij me, jullie alle drie.”
Snel gehoorzaamde de meisjes haar.
“Nou voor me neer knielen. Tegen elkaar aan en dichtbij me. Blijven knielen maar rechtop nu. Schuifel naar mij en naar elkaar. Tussen mijn benen Nina, en jij links Paulien en Zofia rechts. Goedzo.”
Juliette keek ze streng aan.
“Nou moeten jullie even heel goed naar mij luisteren. Jullie hebben helemaal geen straf verdiend. Jullie hebben echt heel erg jullie best gedaan.”
Ze aaide ze alle drie over hun hoofd en door hun haren. Daalde af naar hun borstjes en streelde die nog wat uitvoeriger.
“Jullie zijn alle drie heel erg begeerlijk. En mooi. Het is dus helemaal geen straf om zo bloot te zijn.”
Het was duidelijk dat de meisjes het ook helemaal niet erg vonden wat Juliette met ze deed. Of wat ze gezegd had.
Maar toen ze zei: “Dus jullie hoeven helemaal niet zo’n gek nachthemd aan,” tsja toen protesteerden ze.
“Gefopt,” plaagde Juliette: “Steek je handen in de lucht. Alle drie. Moooi.”
En pakte de eerste van de drie nachthemden die Dora er net ongemerkt voor de meisjes had neergelegd, en stak hem door de handen van Nina en liet hem vallen. Het hemd van Paulien en dat van Zofia volgde.
Natuurlijk vielen ze niet goed naar beneden maar bleven op de hoofden van de meisjes hangen. Het leek heel erg koddig, precies zoals Juliette het bedoeld had.
“Handen hoog en houden zo, en nu schudden.”
Natuurlijk gehoorzaamden de meisje. Zo schudden ze hun nachtpon naar beneden. En hun borstjes heen en weer. Totdat ook die onder hun pon verdwenen. Want toen zag je ze niet meer...
Tenslotte als afscheid gaf Juliette alle drie één voor een dikke zoen, terug naar hun bed. Een nachtzoen...?
Nee, dat niet, want het was tijd voor de ontgroening van Marjan.
“Marjan, kom eens bij me,” begon Moniek.
Marjan ging gehoorzaam voor Moniek staan, haar handen braaf op haar rug.
“Ook jij krijgt je ontgroening. Maar in tegendeel tot Juliette ben jij, Marjan, nog zo groen als gras.”
Marjan keek vreemd op. Huh. En dat dan met z’n tweeën toen, dat nablijven, en met Moniek samen op hun kamer... oh jee dat wist natuurlijk niemand. Maar groener dan Juliette? Okay...
Maar Marjan werd op haar wenken bediend door Moniek: “Juliette is al gestraft. En nog wel heel streng. Terwijl jij alleen maar strafregels moest schrijven. Dat telt hier op de kostschool helemaal niet mee. Dus voor jou de traditionele Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes Ontgroening. De Billekoek Carrousel noemde ze dat hier. Je gaat bij alle meisjes langs, maar ik bepaal bij wie en wanneer. En hoe. Nou, hoe lijkt je dat, Meisje Marjan?”
Marjan glunderde. Kon het eigenlijk nog niet echt geloven. Zou ze dan echt billekoek krijgen? En nog wel van alle meisjes?
“Dankuwel, Mejuffrouw de Klasse-Oudste.”
“Goed voor we beginnen, meiden, eerst nog even de regels. Iedereen geeft tien klappen. Met de hand op Marjans blote billen. Nergens anders. Maarrrr verder mogen jullie zelf weten hoe. Niet haar houding, die bepaal ik, maar dat wisten jullie al. Maar wel hoe hard. Of hoe zacht. Hoe snel of hoe langzaam. En met welk deel van je hand en hoe. Er zijn vast wel een paar slimmeriken onder jullie die iets bijzonders weten te bedenken. Duidelijk?”
Natuurlijk was het duidelijk.
“Als eerste mag het ‘jongste’ kostschoolmeisje. Oftewel Juliette.
Ga op je bed zitten, benen op de grond, maar zo ver mogelijk naar achteren.”
Juliette gehoorzaamde. Maar wel heel verbaasd. Ze was dan wel als kostschoolmeisje nog ‘jong en onervaren’, maar Marjan was haar Mentor, dat kòn toch helemaal niet? Toch wel. Met Moniek als Klasse-Oudste was alles anders. Dat hadden alle meiden inmiddels wel begrepen.
“Marjan, ga over de schoot van Juliette liggen. Goedzo. Nu wat naar voren schuiven zodat je billen op zijn hoogst liggen.
Juliette. Schuif haar rok omhoog. Nog wat verder, zo hoog mogelijk. Mooi. En stroop nu haar broekje naar beneden tot net beneden haar billen. Stropen, dus niet uittrekken. Mooi. Ze is van jou. Maar neem je tijd...”
Juliette aarzelde. Ze wilde Marjan helemaal niet straffen. En slaan al helemaal niet. Maar... Moniek had gezegd dat ze zelf mocht beslissen hoe hard of zacht. En op wat voor manier. Als het er maar tien waren.
Dus begon ze Marjans billen te strelen. En gaf een klapje. Streelde verder. Weer een klapje, iets harder. Weer strelen, nog wat harder. Streel en klap. Goh, dat was toch wel leuk eigenlijk. Nog eentje: vijf. Zo ging ze door. Langzaam, genietend van elk moment. Zodat nummer tien best wel een stevige klap was. Vond ze zelf.
Marjan niet. Maar die vond dat niet erg. Ze zou uiteindelijk echt wel een stevig pak billekoek krijgen, wist ze. Ze mocht opstaan van Moniek en gaf Juliette een stevige omhelzing. “Dankjewel,” fluisterde ze in haar oor.
“Zofia,”gebaarde Moniek: jouw beurt. “En Marjan: naar het midden van de zaal.”
Marjan gehoorzaamde onmiddellijk. Zofia was andere koek. Zo jong als ze was, ze was altijd heel gretig. En enthousiast. Die zou zich niet inhouden. Oh nee.
“Zofia, trek haar broekje uit. Dat heeft ze vandaag niet meer nodig. Zo gaat het vanaf nu steeds. Ik zeg waar het gebeurt, wie komt, en wat die uit moet trekken bij Marjan. En een knikje van mij betekent beginnen.”
Duidelijk.
Zofia knielde voor Marjan neer -zo had ze een veel beter zicht, haha- en beval: “Rok omhoog.”
Hmm dat was even genieten. Zofia haakte haar vingers in de bovenkant van Marjans broekje en trok hem heel langzaam naar beneden. Hmmm schattige schaamhaartjes.
“Stap uit je broekje.”
Gretig als ze was ging ze zelf weer staan om toe te kijken hoe Marjan aanklungelde.
“Zo dame. Touch your toes.”
Dat had altijd al eens willen zeggen.
“Benen recht. Je mag je benen wat spreiden. Want zo lang ik met je bezig ben, moet je op je plek blijven. Als je gaat dansen mag ik dubbel. Toch, Klasse-Oudste?”
Moniek knikte.
Wow, daar stond Marjan voor haar. Lenig genoeg, want ze raakte met gemak de grond.
“Pak je enkels maar vast, dat kun je best. Dan blijf je beter staan.”
Ze draaide om Moniek heen. Kreeg een verbeten trek op haar gezicht. Spande haar armspier. Want ze wilde Marjan meteen een harde pets geven.
Pats. Midden op haar rechter bil.
Oei, dat deed zeer. Ze schudde haar hand van de pijn. Marjan loeide.
Haar bil kleurde meteen roze. Mooi.
Pats. Auw bij Marjan. Auw bij Zofia.
Even bijkomen. Dan drie.
Marjan jammerde nu langer.
Maar oef, wat deed dat zeer, haar hand.
Dit ging ze op deze manier niet redden. Maar ze kon het niet voor minder doen. Ze wilde iedereen laten zien dat zij het kon. Dat zij de beste was. Dat het haar lukte om Marjan te laten wankelen. Letterlijk.
Dus... Dus niet meer wachten. Gewoon door de pijn heen. Doorgaan.
Vier Vijf Zes
Marjan ging door haar knieën. Ze schreeuwde nu de hele tijd.
“Recht die benen!”
Marjan gehoorzaamde en zij sloeg. Zeven Acht.
Marjan huilde. Kon niet meer blijven staan.
Zofia keek even naar Moniek. Doorgaan knikte die.
“Staan,” schreeuwde ze.
Marjan probeerde het, maar Zofia wachtte niet langer. Negen. En een dansende Marjan achterna: Tien.
Natuurlijk kwam nu de pijn. Maar minder dan ze had gedacht. Haar hand brandde maar was óók verdoofd.
“Goed gedaan, beide,” besloot Moniek. “Marjan, je mag even uitrusten.”
Moeizaam strompelde Marjan naar haar bed. Zo. Dat was het dan. Ze een plak slaag gekregen. Daar had ze toch zo naar verlangd? Ze kon er nog niet echt van genieten. Zo hevig, zo snel.
Maar toen ze op haar bed neerzakte, voelde ze haar billen branden. Ah ja, zo was het. Dit wilde ze. Ze draaide zich op haar zij. Streek haar rok omhoog en bewonderde het resultaat. Mooie rode vlekken. En voelde. Warm. Yes.
“Sophie, zet de fauteuil vast klaar.”
Moniek wist dat dit één van haar favoriete houdingen was voor billekoek. Maar heel moeilijk om uit te voeren. Sophie was de enige van de meiden die dat kon. Niet alleen was ze sterk, maar ook de meest ervarene van het hele stel.
Moeizaam stond Marjan op. Op naar de derde. Ze zag dat Sophie haar linkerbeen op de zitting van de fauteuil had gezet. Haar bovenbeen liep zo evenwijdig met de vloer. Daar moest ze overheen. Oef.
Voor ze daarover ging bukken sprak Moniek haar toe: “Je mag het Sophie niet te moeilijk maken. Dus niet bewegen. Als je spartelt kan ze haar evenwicht niet bewaren. Dan vallen jullie beide om. En dat is voor jou een schande, niet voor Sophie. Dan krijg je dus extra.”
Oeps. Ook dat nog.
“Maar eerst haar blazer, Sophie.”
Marjan ging netjes naast Sophie en de fauteuil staan. Zo kon die haar blazer gemakkelijk uittrekken en op de fauteuil gooien. Sophie gaf een knikje.
Marjan drapeerde zich over het bovenbeen van Sophie. Dat gaf meer ondersteuning dacht ze dacht.
Haar rokje ging omhoog.
“Klaar?” vroeg Sophie.
“Ja!”
Sophie sloeg op een heel andere manier. Rustig. Maar wel hard. En op plekken waar Zofia niet geslagen had. Elke keer wachtte ze totdat Marjan geïncasseerd had. Zo hield Marjan het vol. Beter: ze ervoer nu ten volle dat ze gestraft werd. Ze voelde Sophies ritme. Elke keer kreunde ze. Maar gilde niet. Huilen ook niet. Ze had straf verdiend. Die kreeg ze. Dat deed pijn. Goedzo!
Bij tien had ze bijna spijt dat het voorbij was. Ze mocht nog even blijven liggen van Sophie. Zo, wat was die sterk, dat ze haar nog steeds kon houden! Daarom wilde ze niet te lang wachten en krabbelde moeizaam omhoog. Ze kuste Sophies hand.
“Bedankt.”
Sophie kuste haar voorhoofd.
Moniek zond haar weer naar het bed.
Even zitten. Nu maar voor even. Meer was niet nodig. De volgende.
“Dawn.”
Oeps. Zofia’s lieveling. Maatje. Dawn. Die deed alles wat Zofia deed. Gelukkig was ze lang zo fel niet als Zofia. Maar toch. Ze huiverde.
Dawn had de rechte stoel gepakt die in de hoek stond. De fauteuil was opzij geschoven.
Met een zucht stond Marjan op en liep naar Dawn.
“Haar dasspeld, Dawn.”
Raar ding, zo’n dasspeld, dacht Marjan toen Dawn hem verwijderde. Maar beter dan een schooldas. Die waren pas erg.
Dawn leidde haar naar achter de stoel.
“Je moet je vooroverbuigen over de stoel en de stoelpoten vastpakken,” zei Dawn.
Dat was ergens wel gemakkelijker dan alleen bukken. Maar natuurlijk gold hier dat je je benen moest spreiden. Toen haar rokje weer de gebruikelijke weg volgde stond ze wel akelig open en bloot te wezen. Daar zou Dawn haar dus ook kunnen raken, ook al mocht dat niet. Ze dacht weer aan Zofia en...
Inmiddels was Dawn omgelopen en knielde ze voor haar neer, vlakbij haar gezicht.
Ze fluisterde: “Ik ben niet net zo als Zofia. Niet hierin. Dat kan ik niet eens. Wees maar niet bang, ik vind jou veel te leuk.”
Marjan zuchtte opgelucht.
Toen Dawn haar begon te slaan, voelde ze dat ze gelijk had. Natuurlijk voelde ze het. Maar echt zeer deed het niet. Het grappige was dat ze het veel te veel met haar vingers deed. Dat klonk wel lekker luid, maar deed haar waarschijnlijk zelf meer zeer dan haar. Logisch dat ze ook niet zo snel was met haar slagen.
Nou ja, Dawn was dus een meisje dat liever geslagen werd, dan zelf te slaan. Net zoals zijzelf...
Dawn hielp haar zelfs bij het opstaan. Zei zelfs sorry.
Ze gaf haar dus maar snel een kus. Rare...
“Nina is de volgende. Voor háár straf moet je naar je eigen bed.”
Nina! Sloofje van Maartje. Voormalig sloofje. En ook nog eens gedegradeerd van Mentor naar Pupil. Mijn God. Die had ongetwijfeld wraakgevoelens. Oh ja, haar Mentor was nu Aya. De rollen waren omgekeerd. Die kon haar bloed wel drinken. Met als gevolg nog meer wraakgevoelens.
“Nina, eerst haar bloes. Dan mag je los.”
Dan mag je los? Tjeetje Moniek. Ga haar stimuleren! Haar eigen Moniek.
Nietwaar: haar Klasse-Oudste. En eerlijk is gemeen, ze had er om gevraagd.
Dus uit ging haar bloes. Stond ze nu in haar bh’tje en rok voor Nina.
“Knielen. Voor het bed,” beval Nina, “Voorover, en strekken.”
Nina tilde haar rokje omhoog. Ze was klaar voor een nieuw pak slaag.
Maar Nina vond blijkbaar van niet.
In plaats van naar Marjan, draaide ze zich naar de andere meiden.
“Jullie denken allemaal dat ik daar hoor te liggen. Ik, in plaats van Marjan.”
Huh, dachten de meesten. Wat krijgen we nou?
“Jullie hebben gelijk. Ik ben een trut. Een meidennaaister. Het is terecht dat ik maar een Pupil ben. Enne... ik wil dat jullie weten dat Aya mijn Mentor is en dat ik haar gehoorzaam. Enne dat ze me al gestraft heeft. En eh als jullie vinden dat ik nog meer straf verdien, dan eh”
“Kappen, Nina,” riep Aya. “Mooi dat je hiervoor dus straf krijgt straks. Uit de school klappen. Foei. En geef Marjan nu haar pak slaag. Opschieten”
Even wist Nina niet wat ze moest doen. Ja, Marjan een pak slaag geven. Maar hoe...
Gewoon doen, besloot ze. En zo snel mogelijk, dan was het over. Ehh maar niet te snel. Shit.
Dus bukte ze zich voorover en sloeg. Pats even wachten pats.
Ze sloeg niet heel erg hard, maar hard genoeg om een reactie bij Marjan uit te lokken. Bij elke pats schoot haar hoofd even omhoog. Zagen de meiden dat haar pijn verbeet, om zich daarna weer te ontspannen.
Al met al waren de tien zo voorbij. En mocht Nina naar haar eigen bed terug. Wat ze snel deed om zich daarop zo klein mogelijk te maken.
“Aya!”
Die liep meteen naar Moniek.
“Je was bang voor Nina, niet?” zei ze pesterig, “Heel dom, je moet bang voor mij zijn. Want ik ben Mentor. En het lijkt me nou toch zó leuk om me als Mentor te bewijzen.”
“Ik ben niet bang. Niet voor jou,” antwoordde Marjan.
Ze bleef liggen, maar draaide haar hoofd wel in haar richting. En stak haar tong uit.
Zo, die durft, dacht iedereen. Precies wat voor Marjan.
“We zullen zien,” grijnsde Aya. “Klim op het bed. Op je knieën. En omhoog.”
“Haar bh, Aya.”
Daar had Aya op gerekend. Zo kon ze er prima bij. Haakjes los. Ze liet de bandjes even bungelen. Leuk gezicht. Daarna haar handen van achteren de bh insteken. Lekker even die tietjes voelen. En pas daarna hem netjes wegtrekken en wegleggen.
“Voorover. Goed zo”
Weer ging het rokje omhoog.
“Nou moet je goed luisteren. Je kan het in één keer goed doen, of je gaat me tegenwerken, dan duurt het eindeloos. Maar reken maar dat ik pas begin als ik tevreden ben. Ik zal het je effe uitleggen. Die knieën van jou, die wil ik gespreid. Dan je billen helemaal de lucht in en je rug zo laag mogelijk. Ik wil alles kunnen zien en je weet best wel wàt.”
Helder. Aya wilde haar vernederen. Ze wilde haar kut zien. En haar kont. Nou, daar was ze best trots op... dacht ze wanhopig. Want vernederd voelde ze zich echt wel.
En het was nog niet zo gemakkelijk ook. Knieën wijd natuurlijk wel. Maar zorgen dat je kont zo hoog mogelijk was en je rug laag? Toch hoefde Aya maar één keer te corrigeren, toen haar kontje net te ver naar achteren stak.
“Okay,” beval Aya, “tellen, bedanken en om de volgende vragen. Maar eerst nog even dit...”
Ze bukte zich over Marjan heen en greep haar borstjes die leuk vrij hingen.
“Mooie tietjes, hoor,” zei ze nog bewonderend, voor ze de eerste klap gaf. Precies midden op haar linker bil.
“Auw, één, dankjewel ehh mag ik de volgende.”
Dat was best wel vernederend. Te meer daar Aya de tijd nam voor ‘de volgende’. Op haar rechter bil nu. Even hard. Dat tellen was nog niet zo gemakkelijk. En Aya bedanken. Nou, ze sloeg hard genoeg en precies goed. Dus dat bedanken was terecht. En dus gemeend. Net zoals het vragen om de volgende.
Dus toen de tiende klap kwam was het....
“Auw auw auw auw. Tien. Dankjewel dankjewel dankjewel. Mag ik alsjeblieft de volgende...”
“Nee,” zei Moniek.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
dit hoofdstuk is opgedeeld in 2 delen
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 71
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 25 juni 2020 - 06:13 pm: |
|
tien keer billekoek |
Is het omdat het zo’n lang verhaal is dat nog niemand gereageerd heeft?
Want wat je nu hebt geschreven, Paul...
Ik heb ze dus geteld: volgens mij zijn het tien maal billekoek die je beschrijft in één verhaal.
Allemaal voor één en hetzelfde meisje. Je zou medelijden met haar hebben, als ze het zelf niet zo graag gewild had.
En elke keer is het verschillend. Op drie niveau’s:
Hoe ze billekoek krijgt - zeg maar hoe ze het moet ondergaan. Houding en plaats en zo.
Degene die haar de billekoek geeft. Karakter en gevoelens en zo.
En hoe er ‘geslagen’ wordt.
Nee, niet drie maar vier verschillende manieren:
ook hoe Marjan op iedere billekoek sessie reageert is elke keer weer anders.
Ik heb ergens gelezen dat je vrij impulsief schrijft, maar dit moet je van te voren uitgedacht hebben.
En alle tien keer zijn niet alleen mooi beschreven, maar nog spannend en opwindend ook.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Jip
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 63
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 27 juni 2020 - 11:24 pm: |
|
Ultieme billenkoek |
Hoi Paul,
Dankzij Lees en Beleef werd mijn aandacht naar dit verhaal getrokken. Een billenkoek carousel, tien keer billenkoek in een verhaal, dat moet toch wat zijn voor een spankie zoals ik. En dat bleek ook zo te zijn,
Het kost me wel wat moeite om alle personages uit elkaar te houden, dat zijn er wat veel voor een kort verhaal, maar dat is mijn eigen schuld, moet ik het hele boek maar lezen ja
Zoals Lees en Beleef ook al zegt zitten er veel lagen in het verhaal en die zijn heel knap in elkaar geschoven en over elkaar heen gelegd. Er zitten veel mooie details in, zoals Zofia haar handen die net zoveel pijn doen als Marjan haar billen. Ook mooi is het kledingstuk voor kledingstuk uitkleden, zonder dat je aan het begin weet hoe Marjan eruit ziet. Daar kom je als het ware met terugwerkende kracht achter. Wat mij betreft had er wat meer variatie in de spanking posities mogen zitten. Nu ligt de nadruk wel erg veel op, “benen wijd” en de zichtbaarheid van de geslachtsdelen. Dat hoeft van mij niet zo, maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak.
Heel mooi is de spanking door Maartje. Zoals Moniek hier de procedure overneemt en daarmee bewust de herinneringen aan een eerdere ervaring oproept Is een heel mooi gevonden psychologisch spel. We krijgen ook goed door wat het doet met Marjan en dat komt wel aan.
De finale is ook heel mooi. Een echte straf uit liefde als het ware, die langzaam overgaat in iets anders. Of is het juist de liefde voor Marjan die zich hier echt openbaart. Heel mooi geschreven in elk geval.
Groetjes,
Jip.
If women ruled the world there would be no war, just a bunch of countries not talking to each other.
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 357
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 02 juli 2020 - 09:20 pm: |
|
personages |
Dankjewel Jip en Lees en Beleef, voor de mooie reviews.
Ik ga hier later nog heel erg van nagenieten.
Maar over die personages wil ik alvast graag wat kwijt.
Het moment dat je over een kostschoolklas gaat schrijven realiseer je je dat je niet kunt volstaan met de hoofdpersonen.
Ik heb eindeloos gepuzzeld hoeveel het er zouden moeten zijn.
Ik kwam uiteindelijk op 5 pupillen en 5 mentoren.
Heel langzaam groeien dan ook de karakters van de bijpersonen.
Ze krijgen wat kleur en wat achtergrond.
Maar het is logisch dat je niet precies weet wie is. Weet ik zelfs ook niet op commando.
Ik zorg natuurlijk wel dat het allemaal klopt (afkloppen), maar toch...
En ik hoop eerlijk gezegd dat de lezers dat 'wie is nou wie' los kunnen laten.
Ik ken dat bij mezelf bij thrillers, en dan vind ik het knap vervelend als ik het niet meer weet.
Maar hier heb ik mijn best gedaan om zo weinig mogelijk er van uit te gaan 'dat lezers het nog wel weten'. Vaak is een meisje gewoon 'één van de tien'.
Ik had me zelf jaren geleden de opdracht gegeven voor een ontgroening, maar om die dan ook daadwerkelijk in te vullen. Pfoe.
Eerst die van Juliette, en daarna die van Marjan.
En dus 1 maal 8 (dienstmeisje) en 1 maal 10 (spanking) spannende situaties.
Zodra ik dat wist, ging het schrijven redelijk als vanzelf.
Ik ben blij dat jullie de gelaagdheid en diversiteit konden waarderen.
En dat van 'benen wijd'... daar moet ik nog eens over nadenken.
Blijkbaar is mijn fantasie ook maar beperkt.
verhalen maken dromen waar
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?