| Gepost op vrijdag 19 juni 2020 - 01:16 pm: | 
|
|
woede en ijdelheid leert ze, betekent straf; maar is straf wel straf?
Hij zet me in de auto.
Vlak voor ik ga zitten strijkt hij de panden van mijn jurk open.
Zo zit ik met blote billen op de autostoel.
Gelukkig staat de stoel vrij recht.
Met mijn korset aan kan ik ook niet anders.
Mijn polsbanden haak hij aan mijn halsband,
de leiband legt hij op zijn schoot.
Ik voel me heel erg tentoongesteld,
heel erg van hem,
maar niemand die dat kan zien.
We rijden naar buiten de stad.
En slaan de poort van een park in.
Aan het eind staat een groot oud herenhuis.
Het lijkt wat vervallen van buiten,
niet van binnen blijkt later.
We worden open gedaan door een oudere vrouw.
Zij is de gene die ons later zal bedienen,
ze is huishoudster en kok tegelijk.
Ze leidt ons naar de een grote zitkamer,
met brandend haardvuur.
Vlak voor mijn meester me naar binnenleidt,
slaat hij de panden van mijn jurk weer terug.
Zag de huishoudster mijn naakte billen?
Moet haast wel.
Ik weet niet of ik me daarom schaam
of er trots op ben..
De Oude Heer is echt oud,
het jonge meisje heel jong.
Bijna denk ik dat ze nog minderjarig is,
maar iets vertelt me dat ze ouder is dan ze er uit ziet,
dat ze wil dat je denkt dat ze een puber is.
De Oude Heer is gewoon bejaard,
oud maar vitaal.
Ze stellen zich niet voor,
en dat voelt raar.
De Oude Heer maakt duidelijk waarom:
“Ze is mooi, jouw slavin.”
Maakt dat het meisje zijn slavin?
“Mag ik met haar spelen?” vraagt ze.
Niet zijn slavin dus, maar wat dan wel?
“Wellicht later,” antwoord de Oude Heer.
“Eerst de maaltijd.”
En nodigt uit om plaats te nemen.
Mijn Meester zwijgt.
In een alkoof zie ik een gedekte tafel.
Mijn Meester maakt mijn polsen los
en gebaart naar de stoel.
“Op je billen” zegt hij.
Ik weet wat dat betekent:
met mijn handen strijk ik de achterpanden van mijn jurk opzij,
zo kan ik met blote billen nop de stoel plaatsnemen.
Hij schuift galant mijn stoel aan.
Ik voel me zijn slavin
en gedraag me daarnaar.
Ik eet zwijgend,
terwijl de anderen in druk gesprek zijn
ik luister niet eens.
Ik denk na over mijn woede, mijn ijdelheid.
Het voelt goed hoe hij me strafte.
Mijn billen, die nog rood zijn, hoop ik,
Het korset dat maakt dat ik nu rechtop zit
en niet anders kan dan keurig-zijn
en zijn slavin te zijn.
De tafel is afgeruimd,
de koffie op.
“Mag ik met haar spelen?” vraagt ze opnieuw.
“Wat als ik met jou ging spelen,” antwoord mijn Meester.
Ze glimlacht.
“Dan ontfermd meneer zich over mevrouw.”
Ze lachen alle drie.
Ik niet, ik voel me beledigd over dat ‘mevrouw’.
Of is het iets anders dat me dwars zit?
Mijn Meester geeft mijn leiband aan de Oude Heer.
Zelf neemt hij het meisje bij de hand.
Met glinsterende ogen laat ze zich meevoeren,
naar één van de twee zitbanken bij het haardvuur.
Ik hoor haar opgewonden gilletjes,
maar de Oude Heer maakt duidelijk dat ik op moet staan,
en ook de voorpanden van mijn jurk moet openslaan.
Ik gehoorzaam bereidwillig.
Het betekent afleiding van haar, dat meisje
en mijn Meester.
De Oude Heer verwijderd ook mijn omslagvestje.
Hij bewonderd mijn naakte borsten,
streelt ze zelfs,
maakt mijn tepels stijf.
Dan bevestigd hij mijn polsbanden aan mijn halsband.
En neemt me mee naar de tweede bank,
waarop ik moet plaatsnemen
en mijn benen spreiden.
Hij volgt, maar gaat zó zitten dat ik...
niet anders kan dan...
naar mijn Meester kijken
en het meisje
en wat zij samen...
Ik weet het,
ik zou alleen oog moeten hebben voor de Oude Heer.
het zou niet moeilijk hoeven te zijn,
maar hoe ik zit, rechtop, schuin tegenover de Oude Heer,
dwalen mijn ogen naar het meisje en mijn Meester
keer op keer.
Later weet ik waarom.
We voeren geen gesprek, de Oude Heer en ik.
Hij vertelt, monotoon, langdradig.
Ik hoef alleen ja of nee te knikken,
of zelfs dat niet.
Ik hoef niet te luisteren,
en nu weet ik:
juist dat is zijn bedoeling.
Hij geniet van mijn verwarring,
verwarring van wat het meisje doet
met mijn Meester,
en van wat Hij doet met haar.
Het is...
het is wat hij met mij
hoort te doen.
Ik hoor het op te schrijven, nu,
voor jullie,
op te schrijven wat mijn ogen zien,
mijn oren horen
wat ik zelfs ruik.
sex.
Ik wil dat niet,
ik ben daarvoor te...
nee, ook dat niet,
ik schrijf dat niet op,
dat wil ik niet,
ik wil...
Dan is het meisje klaar...
is mijn Meester klaar...
zijn ze beiden klaar.
Met wat, dat zie ik niet meer,
kan ik niet meer zien,
want mijn ogen zijn vol tranen
die druppen langs mijn wangen.
Dankbaar ben ik dat ik ze niet weg kan vegen.
Even is het stil,
zelfs de Oude Heer zwijgt.
Dan roept het meisje:
“Nu wil ik met haar spelen.”
“Nee!” klinkt het.
Het is mijn stem.
Maar ze is al bij mij,
tussen mijn benen,
raakt me aan,
daar tussen.
Ik doe wat ik niet mag doen:
ik sluit mijn benen,
hard.
Het meisje schreeuwt,
springt op
en lacht.
Ik kan niet anders dan verstijven
en me beschaamd voelen.
Ik heb gedaan wat ik gezworen heb om nooit te doen,
zo voelt het.
Maar het meisje lacht nog steeds,
vliegt de Oude Heer om de hals
belaagd hem met kusjes
kruipt bij hem op schoot.
Ongemerkt
heb ik mijn benen geheel gesloten.
Ik zit daar op de bank
rechtop
met naakte borsten
en mijn polsen en bovenarmen daartussen,
gebonden.
In overtreding.
En kijk mijn Meester aan.
Zie hoe hij kijkt,
en denkt: ‘in overtreding’.
Naast mij lacht het meisje
nog steeds, en kroelt
op de Oude Heer.
Maar ik, ik huil.
Open mijn dijen, zo weid als ik kan,
en wacht,
wacht op de straf die ik verdien.
Mijn Meester kijkt,
het meisje lacht,
en kijkt me aan,
guitig of brutaal, zoiets.
Ik draai me naar haar toe,
nog steeds wijdbeens.
Ze lacht opnieuw,
springt op,
en knielt opnieuw tussen mijn benen,
maar nu met haar handen op mijn knieën.
Ze kust mijn kut,
likt mijn lipjes,
beroerd mijn klit.
Ik kan het niet tegen gaan,
sluit mijn ogen,
voel de wellust binnensluipen,
en...
Mijn hoofd schiet achterover...
Maar niet van het klaarkomen
maar door de handen van mijn Meester
achter mij.
Ik kijk verschrikt in zijn ogen.
Ik weet, ik heb op nieuw gefaald.
Ik ben het niet waard zijn slavin te zijn.
Ik hoop dat hij me straft.
Maar hij kust me,
dringt zich met zijn tong naar binnen,
zijn handen verdwijnen naar beneden,
vinden mijn borsten, mijn tepels,
en hij knijpt.
Mijn kreten smoren in zijn mond,
mijn pijn maakt me gelukkig,
mijn mond wil bezit van hem nemen
want ik weet
ik ben van hem
nog steeds
en zijn slavin.
Maar opnieuw verlaat hij me
en gaat op de armleuning van de bank zitten,
die aan de kant van de Oude Heer.
Ik zie dat het meisje op de grond zit,
voor de Oude Heer.
Mijn Meester kijkt me aan,
en ik, ik wacht op zijn vonnis.
Maar het is de Oude Heer die spreekt.
“Je bent jaloers,” begint hij.
Ik knik instemmend.
Hij strijkt het jonge meisje door haar haar.
“Je bent jaloers op haar.
Dat je Meester mijn dochter bemint,
terwijl hij jou aan mij aanbiedt,
en jij dus een oude man moet behagen.”
Ik wil protesteren, maar slik het in.
Hij heeft gelijk.
“En in plaats van jou te nemen,
gebonden als je bent,
open en beschikbaar,
praat ik alleen maar,
en niet eens met jou.”
Hij heeft gelijk.
Ik schaam me.
“En dat dank je aan haar,
mijn dochter,
en dan mag je niet klaarkomen,
maar weet je wel weer wie je Meester is.”
Ik knik. Weer heeft hij gelijk.
“En nu zie je mijn dochter aan mijn voeten,
brutaal als altijd.”
Ik kijk verbaasd.
O ja, ze kijkt nog steeds mij brutaal aan,
spottend, ja zeker, ook dat.
“Maar gelijk heb je niet.”
Hij streelt zijn dochters haren.
“Mijn dochter is ze niet.”
Ik haal mijn schouders op.
Nou, ja, echtgenoot dan.
Zij te jong, hij te oud, denk ik veroordelend.
“Noch mijn echtgenoot,”
hij laat een kleine pauze vallen
“noch mijn vriendin.
In feite ken ik haar amper.”
Het duizelt me.
Wie is ze dan?!
“Ik ben een hoertje,” zegt ze.
Ze kijkt op naar de Oude Heer.
“Hij betaalt me, vorstelijk,”
om daarna mij weer vrolijk aan te kijken.
“maar voor niets had ik ook gedaan.
Je bent zo leuk jaloers.”
Ik bloos.
“En een lekker ding.
Jammer dat je niet mocht komen.”
Ik bloos nog meer.
Dan kijkt ze mijn Meester aan.
“Als ik haar niet mag laten komen,
mag ik haar dan wel gaan straffen?”
“Waarvoor wil je haar dan straffen?”
vraagt mijn Meester.
Ze lacht.
“Omdat ze jaloers is op een hoertje.”
Iedereen lacht behalve ik.
“Alsjeblieft,” zeg ik smekend
en kijk mijn Meester aan.
Nu lacht niemand.
“Dat mag je,” zegt mijn Meester tegen het hoertje.
“Leg haar over de bank en cane haar.”
Ik trek bleek weg.
Een caning is erg.
Dat van een hoertje krijgen erger?
Emotioneel misschien, maar niet fysiek.
Maar dat merk ik pas later.
“Help haar met opstaan,” gebiedt hij het hoertje.
Dat doet ze,
en ze doet dat liefdevol.
‘voor een hoertje,’ denk ik erbij.
Ja, ik ben jaloers op haar.
Jaloers op haar jeugd, om haar plezier,
om het genot wat ze had gekregen van Mijn Meester.
Hoeveel redenen wil je nog meer om jaloers te zijn?
Dat ik nu achter de bank sta en er niet op zit!
“Leg haar zo dat haar gezicht in mijn schoot rust.”
Dat is de Oude Heer.
Hij zit nog steeds scheef op de bank, dus dat kan.
“Voorzichtig met haar,” gebiedt hij het hoertje.
Haar, dat was ik.
En voorzichtig is ze.
Zet me tegen de rugleuning aan,
waar ik voorover moet buigen.
Gaat achter me staan,
en legt haar handen op mijn borsten.
“Je bent lief en begeerlijk,” fluistert ze in mijn oor,
“en heerlijk om te mogen straffen.”
En daarna hardop: “Voorover.”
Ik gehoorzaam.
Ze doet het goed,
met haar handen op mijn borsten
laat ze me zachtjes landen,
met mijn gezicht op zijn schoot.
En luister ik naar hem, de Oude Heer.
“De cane ligt in de vensterbank.”
Terwijl hij strelend door mijn haar woelt,
denk ik ‘de vensterbank?’
En realiseer me wat dat betekent.
Hij ligt daar klaar, voor mij.
Niet alleen heeft de Oude Heer daarvoor gezorgd,
mijn Meester heeft er om gevraagd.
Het hoertje is er voor mij.
Om mij te laten voelen hoe jaloers ik ben.
Hoe weinig daarvoor nodig is.
Mijn derde zonde na woede en ijdelheid.
Opdat ook mijn jaloezie bestraft kan worden.
Zes keer slechts hoeft ze mij te slaan.
Natuurlijk, die zes doen pijn.
Maar het was niets vergeleken met lijden van mijn ego.
In mijn korset, in mijn slavinnenjurk,
van voren en van achteren geopend,
liggend over de bank,
mijn gezicht in de schoot van de Oude Heer,
terwijl ik schreeuw na elke slag,
voel ik me klein en kwetsbaar.
En wordt zij, het hoertje, weer het jonge meisje
wat ze eerder was
ik heb haar lief
daarom
en om wie zij is
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, hebzucht, luiheid en ...
|
|
    
LeerMeester
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 84
Aangemeld: 05-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 19 juni 2020 - 02:31 pm: |
|
Jaloezie |
Luxuria,
Wat een mooi verhaal.
Jaloezie, het vertrouwen is er wel, maar de emotie begrijpt het niet.
Prachtig geschreven.
Bedankt voor het delen.
LeerMeester,
Voorheen bekend onder Leergierig.
Ik heb een heerlijke slavin en kan genieten van andere D/s stellen.
| |
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 70
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 25 juni 2020 - 03:39 pm: |
|
waarom moet zij jaloers worden... |
Wat een prachtig pareltje, Luxuria, is dit verhaal.
Zo subtiel beschreven.
Het begint al met dat simpele autoritje.
Hoe zij daar zit naast hem.
In haar slavinnenjurk en banden.
Terecht dat Lief & Streng daar jaloers op is.
Je leest de titel van het verhaal: Jaloezie. Dat maakt nieuwsgierig.
Jaloers waarop, of op wie?
Dan volgt het diner met de oude man en het jonge meisje.
Aha denk je: jaloers op de jeugd.
Maar dan blijkt het nog veel subtieler te zijn.
Die simpele vraag van het jonge meisje, die steeds terugkomt: “Mag ik met haar spelen.”
Zó mooi gevonden.
Hoe iedereen samenspant om haar jaloers te krijgen.
Het is gewoon niet eerlijk.
Het is heerlijk.
Kijk, die schrijftrant van Luxuria ligt me wel.
En dan het slot.
Wordt het onverwacht nog een bijzonder spankingverhaal.
Met een bijzondere afloop.
Met als besluit deze regels -ik kan het niet laten die te citeren:
Luxuria schreef:In mijn korset, in mijn slavinnenjurk,
van voren en van achteren geopend,
liggend over de bank,
mijn gezicht in de schoot van de Oude Heer,
terwijl ik schreeuw na elke slag,
voel ik me klein en kwetsbaar.
En wordt zij, het hoertje, weer het jonge meisje
wat ze eerder was
ik heb haar lief
daarom
en om wie zij is
Maar wat betekenen die laatste woorden?
Hoezo “om wie zij is”?
Zó gemeen om dat in het midden te laten.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Luxuria
Beginnend lid
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 05-2020
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 25 juni 2020 - 05:21 pm: |
|
bloos bloos bloos |
Jullie zijn veel te lief voor mij, LeerMeester en Lees en Beleef.
Jullie stimuleren me om door te gaan.
Eerst had ik het gevoel: heb ik de lat niet te hoog gelegd?
Maar inmiddels is ook de vierde zonde klaar en ben ik bezig met de vijfde...
Eerlijk gezegd was het ook helemaal niet de bedoeling om ze op elkaar te laten aansluiten, maar ja, toen ik dat met de tweede deed, toen moest het voor mezelf ook met de volgende.
Maar het wordt wel steeds lastiger.
Ik ben vooral heel blij dat jullie mijn schrijfstijl mooi vinden.
Ook iets wat zomaar ontstond
en steeds lastiger wordt om vol te houden....
En ik ben echt niet gemeen hoor, Lees en Beleef.
Maar vertel eens: waar hoop je op?
Ik heb het immers al opgeschreven, dus veranderen doet het niet.
En nieuwsgierigheid is geen zonde. Toch?
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
| |
SmFan
Lid
Bericht Nummer: 16
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 25 juni 2020 - 06:36 pm: |
|
om jaloers op te worden |
Ik ben niet zo van de poëtische,
maar man, wat is dit mooi.
En dan heb ik het niet alleen over het verhaal, maar ook jouw reacties Lees en Beleef èn Luxuria.
Ik heb er niets aan toe te voegen eigenlijk.
Gewoon genieten dus...
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Jaloezie 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?