| Gepost op zondag 21 juni 2020 - 04:10 pm: | 
|
|
Sofia krijgt wat ze verdient
Sofia staat in haar slaapkamer. Door het open raam hoort ze de harde stemmen van toeristen die een rondleiding krijgen door de bodega. Meteen doet ze het raam dicht, er hoeft wat Sofia betreft niemand mee te luisteren naar wat er gaat komen.
Sofia is meteen na thuiskomst met een duidelijk armgebaar naar haar kamer gestuurd, precies zoals Gina gezegd had. Gelukkig is er verder niemand die dat gezien heeft. Sofia heeft ook een duidelijke opdracht meegekregen: “stil wachten tot ik kom.”
Ze doet het gedwee. Voor de zekerheid verwisselt ze nog snel haar string voor een boxershort.
En nu? denkt ze nerveus, terwijl ze nog even op haar telefoon kijkt. Er is geen berichtje van Donna.
“Gaat het?” appt Sofia snel.
Er komt geen reactie. Niets voor Donna, die zit altijd bovenop haar telefoon, denkt Sofia bezorgd. Met een ontevreden gevoel denkt ze terug aan het moment waarop ze een paar uur geleden uit elkaar gingen, aan de zoen die Donna haar gaf, een lieve, zachte, voorzichtige zoen, een hele goede zoen ook. Sofia wou dat ze een betere reactie had gegeven dan: “Waarom deed je dat?”
Gina zit beneden in de keuken, de keuken waar ze elke avond met het hele gezin eten en waar elke zondag de hele familie aanschuift voor het diner, zoals Gina dat al haar hele leven gewend is. Het is een ruimte waar veel gepraat en gelachen wordt, maar nu is het er stil. Voor Gina, op de grote keukentafel, ligt de haarborstel al klaar. Het is een hele gewone haarborstel met een platte, ovale achterkant en een lange brede steel, die je voor een paar euro bij elke drogist in de omgeving kunt kopen.
Angeline komt met veel lawaai de keuken in gestormd.
“Hoi mama, mag ik...”
Angeline stopt midden in de zin met praten als ze de borstel op tafel ziet liggen.
“Wa, wat...” stamelt ze.
Gina moet er inwendig wel een beetje om lachen. Angelina en de haarborstel zijn zulke goede bekenden dat Angelina bij het zien van de borstel al bepaalde aannames doet, alsof ze de enige jongedame in huis is.
“Dit keer is de borstel niet voor jou bedoeld hoor,” stelt Gina haar gerust.
Angelina maakt zich snel uit de voeten, zonder haar vraag af te maken. Gina kijkt verbaasd naar de keukendeur die achter Angelina dichtvalt. Kennelijk heeft Angelina veel respect voor de borstel, denkt ze, maar waarom gedraagt ze zich dan niet wat beter, zoals haar zusje. Meteen realiseert Gina zich dat het nu juist dat zusje, Sofia, is dat boven zit te wachten op een flink pak billenkoek. Zou dat nou zijn wat er gebeurt als kleine meisjes groot worden, denkt ze weemoedig.
Gina kan zich nog zo goed herinneren hoe haar drie meisjes hier op een rijtje aan het aanrecht stonden, om haar te helpen bij het pizza bakken. Kleine Sofia stond op een krukje, omdat ze er anders nog niet goed bij kon. Het idee dat die tijd voorgoed voorbij is, stemt Gina droevig.
Sofia is maar op haar bed gaan zitten, in afwachting van wat er komen gaat. Hoewel ze veilig op haar eigen kamer is, voelt ze zich net alsof ze weer in de cel zit; ze zit opnieuw naar een dichte deur te kijken, alleen hoopt ze ditmaal dat die zo lang mogelijk dicht blijft. In de tussentijd zit ik hier in elk geval een stuk comfortabeler, denkt ze, al is het net of ze haar billen nu al kan voelen.
De deurkruk gaat met een snelle beweging naar beneden. Sofia schrikt er toch nog van, ook al weet ze heel goed dat het eraan zat te komen. Binnen zonder kloppen dus, denkt ze, dat doet mama anders nooit.
Gina staat met een stap in de kamer, ze doet de deur zorgvuldig achter zich dicht. Sofia durft haar niet aan te kijken, toch ziet ze meteen de stevige haarborstel die Gina in haar rechterhand houdt.
Gina legt de borstel op Sofia haar bureau. Sofia volgt de borstel met haar ogen, vooral om Gina niet aan te hoeven kijken, maar ook omdat ze nog steeds niet kan bevatten dat die borstel zo meteen echt gebruikt gaat worden om....
Gina gaat vlak voor Sofia staan, zo dichtbij dat ze bijna op Sofia haar tenen staat. Sofia staart naar Gina haar enkels, naar de bandjes van haar stiletto’s.
“Het spijt me mama,” mompelt ze nauwelijks hoorbaar.
“Dat is al een beginnetje, maar nog lang niet genoeg. Bovendien heb ik graag dat je me aankijkt als je tegen me praat.”
“Mama, alsjeblieft...”
“Kijk me aan, Sofia,” herhaalt Gina op een toon die Sofia de rillingen bezorgt.
Sofia kijkt omhoog. Gina is niet erg lang, hooguit 1:70 op hakken, maar nu ziet ze er toch erg groot en indrukwekkend uit. Sofia speurt naar iets van sympathie of medelijden in Gina haar gezicht, maar ze ziet alleen maar boosheid.
“Dat is alweer iets beter. Dan mag je me nu eens uitleggen hoe je het in je hoofd hebt gehaald om een bikini te stelen.”
“Nou gewoon, ik had een bikini nodig,” zegt Sofia al voordat ze erover nagedacht heeft.
Gina moet zich inhouden om Sofia niet meteen een draai om haar oren te geven.
“Gewoon, hoezo gewoon,” zegt ze fel. “Gewoon is naar een winkel gaan, een bikini uitzoeken en die betalen aan de kassa. Aan stelen is helemaal niets gewoons. Over gewoon gesproken, hoe kom je erbij dat het oké is om op jouw leeftijd al in zo’n bikini rond te lopen?”
“Die heeft Donna uitgezocht.”
“Ga je nou je vriendinnetje ook nog de schuld geven? Dat valt me van je tegen.”
Maar het is echt zo, denkt Sofia wanhopig. Ze weet niet meer wat ze moet zeggen.
Het gesprek is wat Gina betreft ook afgelopen. Ze doet een paar stappen opzij, pakt een rechte, houten stoel en zet die midden in de kamer, zodat ze voldoende ruimte heeft. Sofia kijkt toe terwijl Gina gaat zitten, ze begrijpt helemaal waarom. Het is duidelijk dat ze haar laatste kans op genade nu wel verspeeld heeft.
Gina trekt haar rokje recht. Het is een net, strak rokje dat ze nog draagt vanwege haar afspraak met de verkoper en waarin ze zo de deur uit is gerend. Niet het meest handige rokje om te dragen als je iemand over de knie gaat leggen, zeker niet als je met een beenklem wilt voorkomen dat diegene gaat tegenspartelen. En spartelen kunnen de meiden als geen ander, weet Gina uit ervaring. Nou ja, denkt ze, het is nu te laat om me nog te verkleden, zo zal het vast ook wel lukken.
“Kom hier, Sofia,” zegt Gina, ze tikt met haar hand op haar bovenbeen.
“Mama, alsjeblieft, het spijt me zo!” Sofia probeert het nog één keer.
“Kom hier,” herhaalt Gina op ijzig kalme toon.
Met een diepe zucht komt Sofia overeind. Meteen pakt Gina haar stevig bij haar arm. Voordat Sofia goed en wel door heeft wat er gebeurt, ligt ze op haar buik over Gina haar schoot. Sofia maait geschrokken met haar armen door de lucht. Wow, denkt ze geschokt, dat deed mama wel heel handig.
Gina kijkt hoe Sofia over haar schoot ligt, met haar billen keurig ter hoogte van Gina haar rechterarm. Sofia past inderdaad nog prima over mijn knie, denkt Gina tevreden. Meteen schuift ze Sofia haar rokje omhoog. Zodra ze voelt wat er gebeurt, gaan er bij Sofia allerlei alarmbellen af, maar het is al te laat om te protesteren. Dan schuift Gina haar vingers achter het elastiek van Sofia haar boxershort. Ze wacht even, zodat het goed tot Sofia doordringt wat er gaat gebeuren. Sofia haar handen schieten naar achteren.
“Niet doen!” gilt ze.
“Hoezo, niet doen,” buldert Gina boos, “Als er hier iemand is die iets niet had moeten doen, dan ben jij dat. En daarom heb ik alle redenen om dit wel te doen. Handen weg.”
“Alsjeblieft mama, niet op mijn blote billen,” smeekt Sofia.
“Handen weg,” herhaalt Gina.
Ze duwt Sofia haar handen aan de kant. Voordat Sofia nog iets kan doen, glijdt haar boxershort omlaag tot net onder haar billen, voor Gina precies ver genoeg om overal goed bij te kunnen. Sofia wordt rood tot ver achter haar oren, de tranen staan nu al in haar ogen. Ze weet zeker dat dit het ergste is wat haar ooit is overkomen.
Gina kijkt naar Sofia haar perfect witte billen. Ze zien er zo kwetsbaar en onschuldig uit, dat Gina meteen een beschermende hand op het blote achterwerk legt, ook al heeft ze heel goed door hoe gek dat eigenlijk is. Het treurige gevoel van zo-even steekt meteen weer de kop op, maar Gina realiseert zich ook dat er geen weg meer terug is. Kom op, zegt ze tegen zichzelf, het is gewoon een pak billenkoek, dat Sofia dik verdient heeft. Niets om al te dramatisch over te doen. Meteen legt Gina haar linkerhand op Sofia haar heup, met haar onderarm duwt ze Sofia haar bovenlichaam tegen zich aan. Sofia voelt hoe stevig ze wordt vastgeklemd.
“Het spijt me mama,” probeert Sofia nog één keer.”
“Ik weet het liefje. Geloof maar dat ik het heel akelig vind, maar dit moet nou eenmaal gebeuren. Stelen betekent een pak op je billen, ik hoop dat je dat begrijpt.”
“Ja mam,” piept Sofia met een bibberend stemmetje.
“Houd je maar stevig vast aan de stoel, dit gaat even flink zeer doen.”
Sofia grijpt de stoel met beide handen vast. Met ingehouden adem en samengeknepen billen wacht ze haar lot af. Vanuit haar ooghoeken ziet ze dat Gina de haarborstel pakt.
Gina geeft Sofia stevig voor haar billen met de platte kant van de haarborstel. Ze hanteert de borstel met korte, felle bewegingen vanuit haar pols, die telkens zorgen voor een droog tik-geluid, verder is het opmerkelijk stil in de kamer. Gina houdt haar blik strak op Sofia haar billen gericht, die uit zichzelf op en neer wippen. Bij elke klap worden ze met veel kracht platgedrukt, waarna ze weer terug lijken te veren; het is net alsof de borstel vanzelf wordt teruggeduwd, denkt Gina verrast.
De tranen stromen over Sofia haar wangen. Ze kan niet geloven dat het allemaal zo mis heeft kunnen gaan, dat Gina nu zo boos op haar is dat ze nu echt een stevig pak slaag krijgt. Toch is dat precies wat er gebeurt, Sofia voelt het heel duidelijk aan haar billen. Ze knijpt zo hard als ze kan in de poten van de stoel, dat is het enige wat haar nog een beetje houvast biedt. Als ze loslaat is alles verloren, dat weet ze zeker.
Gina merkt tot haar verbazing hoe weinig moeite het haar kost om Sofia in bedwang te houden. Haar hand op Sofia haar heup is voldoende om ervoor te zorgen dat haar billen keurig op hun plek blijven om de slagen in ontvangst te nemen. Het is alsof ze haar straf dapper ondergaat, al is Sofia haar gesnik Gina natuurlijk niet ontgaan.
Sofia staart door haar tranen heen naar de lichtroze tegels op de vloer. Ze probeert zich te concentreren op een vast punt, maar bij elke klap schiet haar hoofd vanzelf een beetje omhoog, zodat ze even door het raam naar buiten kan kijken. Sofia hoort zichzelf steunen en kreunen, ze kan ook niet anders meer, haar billen doen teveel zeer om nog helemaal stil te kunnen blijven. Maar ze houdt zich nog steeds vast aan de stoel, vastbesloten om niet te gaan gillen.
De haarborstel blijft op en neer gaan over Sophia haar billen, die langzaam maar zeker van kleur beginnen te veranderen. Vanuit haar ooghoeken ziet Gina hoe Sofia haar voeten bij elke klap omhoog schieten, eerst een klein stukje, maar al snel gaan haar hakken echt richting haar billen. Met een snelle beweging van de borstel duwt Gina ze weer op hun plek. Na deze onderbreking brengt Gina de borstel meteen weer richting Sofia haar billen.
Sofia worstelt tegen de pijn. Elke andere gedachte aan boosheid, verdriet, schaamte of zorgen over Donna, alles wat een paar minuten geleden nog zo erg leek, is nu uit haar gedachten verdwenen. Er is alleen nog maar plaats voor pijn, vreselijke, gloeiende pijn aan haar billen, die met elke klap erger wordt. Sofia probeert wanhopig om de stoelpoten vast te blijven houden, maar het lukt haar niet meer, ze moet gewoon een hand op haar billen leggen.
Gina heeft Sofia haar arm al lang zien aankomen. Nog voordat Sofia haar hand haar billen bereikt, heeft Gina die al te pakken. Gina pauzeert even, ze laat de haarborstel midden op Sofia haar billen rusten; tegelijkertijd draait ze Sofia haar arm met een handige beweging op Sofia haar rug, zodat die haar arm niet meer kan bewegen. Sofia laat een wanhopige kreun horen.
Met nog maar één vrije arm en de haarborstel die nog steeds dreigend op haar billen ligt, bevindt Sofia zich nu wel in een hele benarde situatie. Dikke tranen biggelen over haar wangen. Sofia bidt in stilte om genade, maar tevergeefs, de haarborstel hervat zijn taak. Meteen schiet Sofia haar arm los van de stoel, in paniek slaat ze met haar hand op de tegels, waarbij ze ijselijk gilt: “Mama, niet doen! Het spijt me! Stop! Alsjeblieft!”
Gina luistert met een mengeling van medelijden en tevredenheid naar Sofia haar geschreeuw. Het is duidelijk dat de boodschap over begint te komen. Maar Gina weet ook dat Sofia het nodige talent voor drama heeft, net als haar andere dochters. Daarom vindt Gina ook dat de kleur van de billen de echte graadmeter is voor het effect van een straf. Dat maakt dat Gina aarzelt. Aan de ene kant wil ze niets liever dan gehoor geven aan Sofia haar smeekbeden, maar aan de andere kant ziet ze aan Sofia haar billen dat de straf nog niet klaar is. Ook weet Gina maar al te goed dat dit het moment is waarop de les pas echt goed geleerd wordt.
Sofia ziet door haar tranen heen dat Gina de haarborstel terug op het bureau legt. Ze wil al opgelucht adem halen, maar dan voelt ze dat haar heupen een stukje worden opgetild. Gina schuift Sofia haar boxershort omlaag tot aan haar knieholten. Het alleronderste stukje van Sofia haar billen, dat nog opvallend wit is, wordt goed zichtbaar. Gina legt haar rechterhand daar waar Sofia haar billen overgaan in haar bovenbenen. Precies op die plek geeft ze Sofia een aantal bijzonder venijnige petsen, die Sofia haar billen als het ware omhoog duwen. Sofia gilt, spartelt, wappert met haar handen, maar niets helpt meer.
Sofia staat middenin haar slaapkamer, met haar handen op haar pijnlijke achterwerk. De tranen stromen nog steeds, het lukt haar gewoon niet meer om die te stoppen. Het kan haar ook weinig meer schelen, eigenlijk voelt het zelfs wel goed: je tranen gewoon lekker laten stromen. Sofia kan zich niet eens meer herinneren wanneer ze dat voor het laatst gedaan heeft.
Gina kijkt met een bezwaard gevoel naar de huilende Sofia, die er met uitgelopen mascara en verwarde haren heel meelijwekkend uitziet. Dit heeft niets meer met gevoel voor drama te maken, weet Gina, dit is echt verdriet. Gina probeert heel voorzichtig een troostende arm op Sofia haar schouder te leggen, maar die maakt meteen een afwerend gebaar. Gekwetst zet Gina een stap achteruit, maar ergens begrijpt ze Sofia haar reactie ook wel weer. Dat krijg je ervan, denkt ze, wie wil er nou getroost worden door de hand die je net gestraft heeft?
Sofia heeft niet eens gemerkt dat ze Gina ergens in haar onderbewustzijn heeft weggeduwd, Sofia weet nog dat ze bestaat en voelt nog dat ze billen heeft, maar daar houdt het op dit moment ook wel even mee op. Het is alsof Gina met de haarborstel alle gedachten uit Sofia haar hoofd heeft gehaald en die allemaal heeft vervangen door pijn in Sofia haar billen.
Gina pakt Sofia toch weer heel voorzichtig bij haar arm, Sofia lijkt het niet eens te merken. Heel voorzichtig leidt Gina Sofia naar haar bed.
“Kom Sofietje, we gaan even zitten,” fluistert ze.
Sofia laat het maar gebeuren. Heel even is ze zich ervan bewust dat haar billen de zachte matras raken, maar verder blijft ze nog even in haar eigen bubble van gedachteloosheid. Gina streelt zachtjes met haar hand over Sofia haar rug en fluistert korte, lieve woordjes, omdat ze weet dat iets anders toch niet tot Sofia doordringt op dit moment. Sofia legt vanzelf haar hoofd tegen Gina haar schouder, die slaat meteen een arm om Sofia heen. Gina voelt hoe Sofia haar lijf schokt van het huilen.
Langzaam, heel langzaam worden de tranen minder en komen Sofia haar gedachten stukje bij beetje weer terug, alsof het puzzelstukjes zijn. Is mama nog boos op me? denkt ze als eerste. Ze voelt dat Gina haar lekker stevig vasthoudt, dus dat zal wel meevallen, net als de straf die Sofia nog te wachten staat. Werken in de wijngaard is niet leuk, vooral als het je niets oplevert, maar al wel veel beter dan een pak op je billen.
Dan valt het laatste puzzelstukje ineens op zijn plaats: Donna. Hoe zou het met Donna zijn en hoe moet het nu verder? Sofia moet haar gewoon zien, spreken, vasthouden en knuffelen. Maar kan dat nog wel? Misschien kunnen ze niet eens meer vriendinnen zijn na wat er vandaag allemaal gebeurd is. Sofia schrikt van de gedachte. Ze weet het niet meer, echt niet.
Gina kijkt nog een keer naar Sofia, die stilletjes op haar bed ligt, met haar rug naar Gina toe. Ze lijkt gelukkig weer wat gekalmeerd. Voorzichtig, alsof ze Sofia niet wil wekken, sluit Gina de deur. Met een zucht kijkt Gina naar de haarborstel in haar hand. Het is duidelijk dat die weer flinke indruk heeft gemaakt, al heeft Gina het idee dat er meer aan de hand was met Sofia dan een paar zere billen. Misschien was het voor Sofia ook wel een opluchting om eens lekker uit te kunnen huilen, het is tenslotte ook niet makkelijk om een puber te zijn.
Sofia kijkt voor de zoveelste keer op haar mobieltje. Ze heeft allerlei app-jes over van alles en nog wat, maar een berichtje van Donna zit er nog steeds niet bij. Waarom reageert die bitch nou niet gewoon even? denkt Sofia gefrustreerd. Ik ga echt niet nog een app sturen, dat staat zo wanhopig. Maar ook al is Sofia nadrukkelijk niet wanhopig, ze weet nog steeds niet wat ze nou met Donna aan moet. Het lukt Sofia ook niet om haar gedachten een beetje op orde te krijgen. Daarvoor leidt het branderige gevoel in haar billen haar teveel af, super irritant!
Sofia draait zich op haar buik. Ze schuift haar boxershort weer naar beneden. Met haar vingertoppen wrijft ze stevig over haar pijnlijke billen. Het helpt iets, maar het zorgt ook voor andere gevoelens. Oké, denkt Sofia als ze het merkt, dat is natuurlijk ook een manier om voor wat ontspanning te zorgen. Ze schuift twee kussens onder haar buik en een punt van haar dekbed tussen haar tanden.
Gina schuift de deuren naar het terras open, een aangenaam koele wind waait de keuken in. Met gesloten ogen luistert Gina naar het geluid van de cipressen in de tuin die ritselen in de wind. Gina probeert even nergens aan te denken, maar toch voelt ze zich een beetje verdrietig, ze kan er niets aan doen. Ze heeft geen spijt van het pak billenkoek dat ze Sofia heeft gegeven, dat was dik verdiend en nodig, maar het was wel akelig om Sofia zo te zien huilen.
Gina pakt bloem en eieren om pastadeeg te maken. Ze kneed het deeg met haar blote handen. Het maken van eten leidt Gina altijd af van welke gedachte dan ook; lekker eten biedt bovendien troost, na een goed bord pasta carbonara, met verse pancetta en pecorino van de boerderij van de buren, kun je je alleen maar beter voelen.
Sofia sluipt nauwelijks hoorbaar de keuken in. Geruisloos, zonder iets te zeggen loopt ze naar het aanrecht, achteloos pakt ze een stuk pastadeeg. Gina werpt Sofia een klein glimlachje toe, maar Sofia reageert niet. De meiden hebben allemaal zo hun eigen manier om zich te gedragen als ze me weer onder ogen komen nadat ze op hun billen hebben gehad, denkt Gina; Angelina doet het liefst alsof er niets meer aan de hand is, maar Sofia pruilt dus. Toch lijkt het alsof Sofia nog iets op haar lever heeft, misschien wil ze wel “sorry” zeggen, dat zou haar wel sieren.
“Is er iets, liefje?” vraagt Gina voor de zekerheid.
“Nee hoor, ik heb net een flink pak op mijn billen gehad, dus ik ben helemaal happy,” roept Sofia fel.
“Nou, je hoeft niet zo bozig te doen, dat pak op je billen heb je helemaal aan jezelf te danken hoor.”
“Ik doe niet bozig,” mokt Sofia.
“Nou, dan doe je niet bozig, ook prima. Maar wil je alsjeblieft wel ophouden mijn pasta te mishandelen, die kan er ook niets aan doen.”
Sofia kijkt verbaasd naar het stuk pastadeeg dat ze ongemerkt tussen haar vingers verkruimeld heeft.
“Sorry,” zegt ze zachtjes.
Sofia zucht een paar keer diep om moed te verzamelen.
“Mam”, zegt ze zachtjes, “mam, ben jij wel eens echt verliefd geweest?”
Ah, l’amore, denkt Gina, die laat zich niet leiden, zeker niet op Sofia haar leeftijd.
“Dat hoop ik toch wel,” antwoordt Gina met een glimlach, “als ik niet verliefd was geworden op je vader, dan was jij er waarschijnlijk niet geweest.”
“Maar hoe wist je dan dat je verliefd op hem was?”
“Nou, ik had zo’n raar gevoel in mijn maag, alsof ik te weinig gegeten had en dat klopte ook wel, want ik kreeg geen hap door mijn keel. En natuurlijk kon ik aan niets denken, want hij zat de hele tijd in mijn hoofd.”
Sofia is niet erg tevreden met het antwoord, ze herkent alle symptomen bij zichzelf.
“Maar wat moet je dan doen als je verliefd bent op iemand waar je helemaal niet verliefd op wilt zijn?”
Gina kijkt Sofia onderzoekend aan. Ze pakt een fles Chianti van het aanrecht en schenkt twee glazen in, een halfje voor Sofia en een hele voor zichzelf.
“Ga even zitten liefje. Volgens mij probeer je me iets te vertellen, maar ik denk dat je iets duidelijker moet zijn. Ik ben heel slecht in raadsels.”
Sofia gaat heel voorzichtig zitten, het lukt haar al bijna zonder een pijnscheut in haar billen te veroorzaken.
Gina kijkt Sofia aan met de milde, belangstellende glimlach die ze haar meiden het liefst gunt.
“Toe maar, vertel het maar,” lijkt die blik te zeggen.
“Ik denk dat ik verliefd ben mam,” fluistert Sofia.
Zo ver was Gina inmiddels ook al wel. Ze wacht rustig af tot Sofia verder gaat, maar er komt niets.
“Is het een leuke jongen,” probeert ze.
“Nee, het is helemaal geen leuke jongen.”
“Is het een klootzak dan?” probeert Gina verbaasd.
Sofia verzamelt al haar moed.
“Nee mam, het is geen jongen, het is Donna,” zegt ze nauwelijks hoorbaar.
Gina weet even niet wat ze moet zeggen. Heilige maagd Maria, denkt ze, welke uitdaging heeft u nou weer voor mij verzonnen.
Sofia voelt dat de stilte wel erg lang duurt.
“Waarom zeg je niets?” vraagt ze wanhopig. “Je vindt het erg hè.”
“Erg, erg,” stamelt Gina, “stelen is erg, maar dit is.... alleen even anders. Als je dit zo voelt dan kun je daar niets aan doen en is dat goed, heel goed, echt waar. Alleen lijkt het me wel een beetje ingewikkeld.”
“Nogal,” zucht Sofia moedeloos.
Gina ziet Sofia haar wanhoop. Ze wilde dat ze iets beters had weten te zeggen en weet zeker dat moeder Maria ook niet erg te spreken is over haar reactie. Gezakt voor deze uitdaging, denkt Gina ontevreden. Ze neemt een flinke slok wijn.
Sofia blijft Gina verdrietig aankijken, bij gebrek aan troostende woorden legt ze haar hand op Sofia haar arm, dat is tenminste iets. Gina probeert zich koortsachtig te herinneren hoe het was om echt verliefd te zijn als jong meisje. Ze hoort in gedachten de wijze woorden van haar moeder: “Je kunt het beste naar je hart luisteren, dat heeft meestal gelijk.”
Ineens snapt Gina het: wat het verdrietige gezichtje voor haar nu nodig heeft, is een momentje met haar vriendinnetje.
“Of misschien is het ook helemaal niet zo ingewikkeld,” zegt Gina meteen, “Misschien moet je gewoon even naar Donna toe gaan, ze kan vast wel een knuffel gebruiken na het pak billenkoek dat ze ongetwijfeld gehad heeft.”
“Mag dat?” vraagt Sofia blij verrast? “Ben je dan niet boos op Donna?”
“Ik hoef niet boos te zijn op Donna, dat kan ik rustig aan haar ouders overlaten. Net zoals Donna haar ouders niet boos op jou hoeven te zijn. Ga nu maar gauw.”
Gina kijkt tevreden toe hoe Sofia de keuken uit rent. Ze weet zeker dat de lieve Maria haar de juiste gedachten in heeft geprent. Snel fluistert Gina een dankgebedje.
Gina laat het eten maar even wat het is. Ze belt Donna haar moeder, zodat die niet al te verbaasd opkijkt als Sofia straks voor de deur staat.
dit hoofdstuk is opgedeeld in 2 delen
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link
If women ruled the world there would be no war, just a bunch of countries not talking to each other.
|
|
    
Jurist
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 04-2020
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 21 juni 2020 - 08:08 pm: |
|
Mooi |
Je hebt ons bijna een maand laten wachten op deel 2, maar het was het wachten waard. Mooi geschreven. Vertederend.
Ik ben wel nieuwsgierig naar hoe deze versie zich verhoudt tot de "originele" versie. Was de dynamiek tussen Sofia en Donna er toen ook al?
|
Jip
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 61
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 23 juni 2020 - 08:00 am: |
|
Vertederend |
Dank je wel Jurist.
Dank ook voor je geduld. Ik heb jullie toch weer langer laten wachten dan de bedoeling was.
Ik vind “vertederend” een mooi woord. En dat was eigenlijk ook wel wat mij zelf zo trof toen ik dit verhaal terugvond.
Om je vraag te beantwoorden: aan de verhouding tussen Sofia en Donna heb ik eigenlijk niets veranderd. De hele verhaallijn is vrijwel gelijk aan het origineel. Ik heb vooral veel veranderd aan zinsbouw en spelling en wat overbodig uitweiden geschrapt.
Groetjes,
Jip.
If women ruled the world there would be no war, just a bunch of countries not talking to each other.
| |
Artie
Productief lid
Bericht Nummer: 36
Aangemeld: 10-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 23 juni 2020 - 06:18 pm: |
|
Een moederhart een gouden hart |
Hoi Jip,
Weer een heel goed verhaal. Dat het even duurt maakt mij niet uit. “Een goed verhaal moet rijpen”.
Zeker als het ook over wijn gaat. Hoewel je verhaal helemaal niet zo eenvoudig is, leest het wel makkelijk. De spanking scene is heel goed in detail beschreven en de gedachten van Gina erbij ook.
Volgens mij is dit de eerste keer dat in jouw verhalen, een moeder haar dochter over knie legt. Tot nog toe zijn het alleen mannen geweest, die in jouw verhalen een paar meiden billen rood tot vuurrood slaan. Of zo je wilt, vrouwen billen.
Nu beschrijf je heel goed de gevoelens van een strenge moeder, die straft en een lieve moeder die moeite heeft, met het verdriet van haar kind door de straf. Wie zijn kinderen lief heeft kastijdt ze staat in de Bijbel. Maar een moederhart een gouden hart geldt ook.
Dan krijgen we een mooi beeld van een Italiaanse mama in haar keuken, bezig met het eten te bereiden. Dan komt Sofia troost zoeken denkt ze, maar er komt een groter probleem, waar ze op moet reageren. Haar dochter is verliefd op Donna. Met hulp van boven, reageert eigenlijk heel goed. Het dankgebedje volgt.
Donna heeft een erger pak slaag gehad, wat ze natuurlijk wel verdiend heeft. Een preek, terwijl ze al met blote billen klaarligt, voor de echte straf, die ieder moment kan beginnen. Dan is de dreiging nog sterker als de uitvoering. Ik kreeg nog medelijden met haar.
Dan volgt nog een liefdesverklaring en een liefdesscène, die echt heel mooi beschreven zijn. Niet te veel, niet te weinig.
Artie
|
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 355
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 juni 2020 - 12:37 pm: |
|
een mooi romantisch verhaal |
Een mooi verhaal.
Je zet de opbouw in het vorige hoofdstuk prachtig door.
De karakters van Sofia en moeder krijgen meer detail, zelfs het gezin komt tot leven met korte reflecties op en van de zussen van Sofia.
Het weifelen van moeder, de wanhoop van Sofia en de worsteling om haar straf en de pijn te accepteren.
Dan volgt een prachtige omslag tussen Sofia en haar moeder die naast troost iets heel nieuws oplevert.
Eerlijk gezegd had ik die verrassing niet zien aankomen, hoewel je ons lezers natuurlijk voedsel genoeg hebt gegeven.
En het eind is natuurlijk heel mooi en ontroerend.
Er zullen ongetwijfeld lezers roepen om een vervolg, maar dat hoeft niet. Zo is het af.
Wat niet wil zeggen dat ik verheugd zou zijn als er wel een vervolg komt. Maar dat heeft niets met dit verhaal te maken.
Voor mij is dit vooral een romantisch verhaal over een ontluikende liefde en een setting uit vervlogen tijden (of ‘ouderwetse’ culturen).
Er ziet ook een spanking in dit verhaal. Een heftige spanking zelfs, die mooi in detail wordt beschreven.
Maar...
is het eigenlijk wel een spanking verhaal?
Ik citeer even de site
"Aanbevolen Spanking Verhalen" vertelt:...in bij voorkeur ‘huiselijke’ omgeving.
...
Dat sommigen van billekoek opgewonden worden is ehh een (soms) onvermijdelijk neveneffect.
...
Het betekent zelfs dat in een goed spanking verhaal helemaal geen spanking hoeft te zitten.
Het feit dat de hoofdpersoon straf verdient, is voldoende.
....
Het andere uiterste is ook waar. Als een spanking of caning wordt toegediend als puur sm spel, (en met seks) is het meestal geen echt spanking verhaal,maar een ‘gewoon’ smverhaal.
Volgens de site dus wel, maar zelf vind ik eigenlijk van niet.
Moeder twijfelt weliswaar, voelt zich zelfs schuldig, maar is er van overtuigd dat het moet, dat het haar plicht - met veel tegenzin.
De dochter voelt zich schuldig, weet dat straf op zijn plaats is, maar niet zó, geen spanking. En ze blijft zich ertegen verzetten.
Voor niemand is het opwindend. En naar huidige pedagogische maatstaven ook bepaald ongewenst. Ja, vroeger deden ze het zo, en daar verlangen wij spanking liefhebbers naar terug....
Conclusie van dit verhaal: spanking van een puber is eigenlijk alleen maar akelig...
Terwijl voor deze site spankingverhalen buitengewoon opwindend zijn.
Nou is de spanking bijzonder goed beschreven, dus ervaart deze lezer het ook wel degelijk als opwindend, en schaamt zich daar heeeel lichtjes voor.
Waarom? Tsja...
Wat overigens niet wil zeggen dat het hier niet thuis hoort.
Integendeel: het is niet alleen een heel mooi verhaal, maar ook een heel boeiende aanvulling voor deze site op het thema ‘spanking’.
Een echte spanking van pubers is heel vaak alleen maar straf. Die toch hier nog iets moois oplevert. Gedeelde pijn.... geeft ....
Lees dat verhaal, en je komt erachter!
 verhalen maken dromen waar 
| |
Jurist
Lid
Bericht Nummer: 18
Aangemeld: 04-2020
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 juni 2020 - 01:10 pm: |
|
Spanking verhaal? |
"Paul Gérard:Er ziet ook een spanking in dit verhaal. Een heftige spanking zelfs, die mooi in detail wordt beschreven.
Maar...
is het eigenlijk wel een spanking verhaal?
Een verhaal waar een spanking in voorkomt is per definitie een spanking verhaal. Het feit dat noch de moeder noch Sofia opgewonden raakt van de spanking doet geen afbreuk aan dit verhaal. Integendeel, wanneer dit wel het geval zou zijn zou je inderdaad al snel richting een (bd)smverhaal gaan in plaats van een (huiselijk) spanking verhaal.
"Paul Gérard:Conclusie van dit verhaal: spanking van een puber is eigenlijk alleen maar akelig...
Terwijl voor deze site spankingverhalen buitengewoon opwindend zijn.
Het is een fantasie, niet een verlangen om deze te verwezenlijken. De discussie over 18- verhalen is al vaker aan bod gekomen. Het gaat mij (en ik denk dat ik ook voor anderen spreek) niet zo zeer om de leeftijd, maar om de setting en dynamiek. Spanking is in wezen iets kinderlijks, dus het is logisch dat deze fantasieën bestaan. Als een (volwassen) vrouw ernaar verlangt om voor even weer een meisje te zijn, dan lijkt mij dat niet iets om zich voor te schamen.
Het romantische aspect doet voor mij geen afbreuk aan het verhaal, maar het is ook (zeker) niet het belangrijkste.
Ik vind het in ieder geval een mooi verhaal. Zonder twijfel een van de betere op deze site. En ik hoop dat Jip zich niet laat ontmoedigen om meer verhalen over pubers/studentes te schrijven.
|
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 356
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 juni 2020 - 02:00 pm: |
|
reactie op Jurist |
Beste Jurist,
Je leest mijn bericht als negatief, terwijl het tegendeel waar is.
Daarnaast raak je in een 'juridische' discussie, terwijl ik juist het omgekeerde wil.
Voor mij, nogmaals, is het een heel mooi en bijzonder verhaal.
Dat, nogmaals, heel erg op deze site thuishoort.
Jij stelt echter dat een spankingverhaal een spankingverhaal is als er een spanking in voor komt.
Dat is je goed recht.
Deze site hanteert -voor de lezers- het begrip 'wat is een spanking verhaal' anders invult dan jij het doet.
Het stelt zelfs dat een verhaal waar helemaal geen spanking in voor komt, toch een spankingverhaal kan zijn. De site geeft ook aan dat als een spanking alleen maar de opwindende kant laat zien (niet als straf dus), het geen spanking verhaal is (maar een klassiek sm verhaal).
Ik voeg daar de andere kant aan toe: bij gebrek aan opwinding geldt dat voor mij ook.
Maar ik haak op bovenstaande alleen in: omdat dit verhaal zo bijzonder is (en mooi).
Dat de spanking an-sich niet opwindend is en niet als opwindend bedoeld is.
Of dat ook niet als opwindend geschreven is, is aan de schrijfster.
En of je het als opwindend leest, is aan de lezer.
En verhalen hier zijn altijd fantasie. Ook als ze dat suggereren niet te zijn.
En waar ik ontzet over ben is dat je suggereert dat ik vind dat 'het romantische karakter' afbreuk doet aan dit verhaal. Wellicht dat dat voor jou geldt, maar voor mij geldt het omgekeerde: ik ben dol op romantische verhalen.
verhalen maken dromen waar
| |
Jip
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 62
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 juni 2020 - 09:28 pm: |
|
Reacties |
Lieve Artie, Jurist en Paul,
Wat word ik weer verwend met mooie commentaren. Nou ben ik daar altijd heel blij mee, maar zoals jullie in de introductie van deel 1 hebben kunnen lezen is dit verhaal toch wat anders dan de andere. Daarom was het voor mij extra spannend om het hier te plaatsen, bij deel 2 nog wat meer dan bij deel 1. Dat komt natuurlijk vooral doordat er in deel 2 een pittige spanking scene zit. Waar ik op andere plekken het verhaal wel iets heb afgezwakt (de vrijscène aan het einde bijvoorbeeld) vond ik dat de straf erin moest blijven. Die vormt het kantelpunt in het verhaal en bovendien had mijn jonge ik het me nooit vergeven als ik die aan had gepast 
Ook vind het, ik en dat klinkt misschien raar, gewoon een hele mooie scene waar ik als regelmatig ontvanger van billenkoek het nodige in kan herkennen.
Ik vind het mooi dat jullie het verhaal zien als romantisch en vertederend. Dat zit er zeker ook in, waarbij ik zelf ook bang was voor een zekere zoetsappigheid. Maar ik geloof niet dat ik me echt "verlaagd" heb tot bouquet reeks gezwijmel.
In elk geval ben ik heel blij met de conclusie dat dit verhaal iets toevoegt aan de site en dat het hier een plekje verdiend, ondanks de scherpe kantjes die het misschien heeft. En is het dan heel erg dat het mij niet zoveel uitmaakt of het nou wel of geen spanking verhaal is?
Ik weet dankzij jullie commentaar nu nog meer dan voorheen dat dit een vertrouwde en veilige plek is voor mijn projecten, dus Jurist, ik zal mij zeker niet laten ontmoedigen bij toekomstige initiatieven.
Een vervolg op dit verhaal zal dat zeker niet worden. Het materiaal dat jonge Jip heeft achtergelaten is nu op, dus hier eindigt het voor dit verhaal. En ik ben het met Paul eens dat een vervolg ook weinig meer toevoegt.
Groetjes,
Jip.
If women ruled the world there would be no war, just a bunch of countries not talking to each other.
| |
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 69
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 25 juni 2020 - 02:57 pm: |
|
een mooi nostalgisch verhaal |
Ik ben het helemaal met Paul eens: dit verhaal is een prachtig romantisch verhaal met een eind zoals het hoort
Maar romantisch dekt de lading niet helemaal, zoals ook Jurist opmerkt.
Paul schreef:Voor mij is dit vooral een romantisch verhaal over een ontluikende liefde en een setting uit vervlogen tijden (of ‘ouderwetse’ culturen).
Ik stel me dan zelf de jaren 50 voor, of op het Italiaanse platteland wellicht zelfs 70?
De tijd dat billekoek als straf normaal was. Dat was de beste manier van straffen. Het deed pijn, het voelde als straf en daarna volgde de vergeving. En was je je schuldgevoel kwijt.
Ik verlang daar zeker naar terug. Vaak denk ik zelfs stiekem: zo slecht bedacht was dat nog helemaal niet. Als je wilt straffen, waarom dan geen billekoek?
Pure nostalgie naar een wereld die wellicht nooit bestaan heeft.
Maar helaas, ja, inmiddels weten we dat fysiek straffen óók trauma’s kan opleveren. En nog belangrijker: opvoeden zonder te straffen is veel effectiever. Als je maar heel duidelijk grenzen stelt en die handhaaft (wat vaak wordt vergeten).
Maar dromen dat billekoek beter is en hoort in elke opvoeding: dat mag toch?
Als je er maar een disclaimer aan vast plakt. Zucht.
Dat alles dus wordt door Jip prachtig beschreven. De strijd om het bestaan. De zorgen daarover en over het opvoeden. Bijzonder ook dat de moeder verantwoordelijk is voor het straffen van Sofia, en de vader van Donna. Je hebt zo netjes Sofia’s vader weggewerkt dat ik dacht dat er geen vader meer was. Onterecht: hij wordt in het eerste verhaal even genoemd.
Het voelt allemaal zo natuurlijk aan: het leven, de vriendschap, de diefstal, de straf.
Toch kon je het niet laten wat zaken uit deze tijd mee te nemen: volle parkeergarages, minuscule bikini’s, mobiele telefoons en appjes. Kijk, dat vind ik nou weer leuk om uit te zoeken.
En om te voorkomen dat ik nu de wind van voren krijg van Jurist: dat maakt ook nog eens charmant. En het is mijn nostalgische fantasie, niet die van Jip (denk ik).
Ben een tijdje off-line geweest. Leuk om nu een eerst op anderen te kunnen reageren.
Betekent wel dat ik wat in te halen heb.
Dus schrik niet dat je mailbox volloopt met reacties....
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Jurist
Lid
Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 04-2020
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 25 juni 2020 - 03:23 pm: |
|
Nostalgie? |
"Lees en Beleef:Pure nostalgie naar een wereld die wellicht nooit bestaan heeft.
Prachtig verwoord. Ik heb die wereld in ieder geval nooit gekend. Het zijn verlangens en fantasieën, geen pedagogische overtuigingen. Ik vind het trouwens ook mooi dat er hedendaagse aspecten in het verhaal zijn verwerkt. Appjes, etc. Dat geldt ook voor de andere verhalen van Jip.
Nostalgie betekent trouwens letterlijk de pijn van het thuiskomen. Naar vertaling van het Griekse nostos (thuiskomen) en algos (pijn). Waarschijnlijk onbedoeld zeer toepasselijk.
|
Jip
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 64
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 27 juni 2020 - 11:55 pm: |
|
Nostalgie |
Goed bezig Lees en Beleef. Weer een aantal mooie recensies van jouw hand, waaronder deze natuurlijk.
Ik denk dat je een punt hebt met je opmerkingen over nostalgische gevoelens.
Voor mij en voor veel anderen hier denk ik was billenkoek als straf binnen de opvoeding de manier waarop ik het bestaan ervan ontdekte. Niet door het zelf te ervaren, maar door erover te horen en lezen in wat oudere kinderboeken en tv-series. Dat was heel spannend zonder dat ik wist hoe of waarom.
Dit verhaal appelleert een beetje aan dat gevoel, misschien juist wel doordat ik als kind nooit echt heb ervaren hoe het is om echt op die manier gestraft te worden. Misschien had ik er dan wel heel anders tegenaan gekeken en had billenkoek nu een veel kleinere of helemaal geen rol in mijn leven gespeeld. Maar dat is natuurlijk maar speculeren.
Groetjes,
Jip.
If women ruled the world there would be no war, just a bunch of countries not talking to each other.
| |
Artie
Productief lid
Bericht Nummer: 37
Aangemeld: 10-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 12 juli 2020 - 01:01 am: |
|
Billenkoek |
LS
Dat Jip een heel goed verhaal heeft geschreven en dat haar verhalen behoren tot de betere van deze site ben het ik eens. Voor mij is ze zelfs de beste aan het worden.
Lees en Beleef stelt dat billenkoek de beste manier van straffen was en verlangt er naar terug. Overigens wel een goede omschrijving van billenkoek. Het deed pijn maar dan was je ervan af. Vergeven en vergeten. Maar dan vervolgens stelt ze “pure nostalgie naar een wereld die wellicht nooit bestaan” heeft . Dat snap ik niet, je hebt het meegemaakt en het heeft nooit bestaan. Of moet de zin zijn “pure nostalgie naar een wereld die wellicht niet meer bestaat”?
Overigens in Nederland kwam billenkoek voor in de jaren 50, ook in de jaren 60 en 70 zij het minder. En in andere culturen van onze multiculturele samenleving is dat langer door gegaan.
Als ik kijk hoeveel probleem kinderen er nu zijn, en hoe dat in vroeger was. Hoe zou dat zijn geweest als we met billenkoek doorgegaan waren? Misschien was het toch niet zo slecht bedacht.
Dan stelt ze dat fysieke straffen ook trauma’s opleveren. Een preek van een ouder die een kind geestelijk bijna kapot maakt levert ook trauma’s op. Bij dat soort preken denk je “Geef dat kind een pak slaag”, dat levert minder trauma’s op als dit.
Lees en Beleef stelt: Opvoeden zonder straffen is veel effectiever Als je maar heel duidelijk grenzen stelt en die handhaaft.
En daar zit het probleem hoe handhaaf die grenzen als een kind niet luistert? Dan moet je toch weer straffen of er mee dreigen.
Maar Lees en Beleef je mag daarover dromen. De gedachten zijn vrij! De (dag) dromen ook. Jammer dat in dromen die je overkomen, niet zelf de regie in handen kan nemen.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?