| Gepost op vrijdag 08 mei 2020 - 10:23 pm: | 
|
|
waarin Aya laat zien waarom ze Mentor is geworden en Nina inderdaad een Pupil hoort te zijn
Dit verhaal is een verhaal uit de “Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes.
Het is een zelfstandig verhaal.
Voorkennis is niet nodig, behalve:
Nina en Aya zijn jonge kostschoolmeisjes.
Nina kennen we als het type: naar boven likken, naar onderen spugen
Eerder was Nina de Mentor van Aya
Nu zijn de rollen omgedraaid...
Tijdens het Klasseberaad lijkt het alsof Nina dat nog niet goed begrepen heeft
wat vooraf ging:
Klasseberaad
Na afloop van het Klasseberaad was Aya als eerste weggegaan.
Nina opwachten: dat was haar plan. En wraak nemen, natuurlijk.
Wraak
Om op de gang Nina tegen te houden.
Nina schrok toen ze haar zag en haar staande hield.
Ze zou haar dreigement toch ten uitvoer brengen? Ze probeerde zich los te trekken maar Aya had haar stevig vast bij haar arm.
“Laat me los,” beet Nina haar toe: “anders....”
“Wat: anders?”
“Dat mag niet. Je mag...”
“Ik ben je Mentor, weet je nog” meesmuilde Aya: “en jij mijn Pupil.”
En streng: “Mee naar mijn kamer.”
Nina verbeet haar boosheid. Dit was een bevel dat ze absoluut niet kon negeren. Nog maar pas Pupil, en dan haar Mentor bij de eerste opdracht al niet gehoorzamen? Dan zo ze zomaar weggestuurd kunnen worden van de Kostschool. En dat was iets wat ze absoluut niet wilde. Ze keek verslagen naar de grond.
Aya had haar inmiddels al losgelaten en zonder Nina nog een blik waardig te keuren liep ze richting eigen kamer. Ze wist dat Nina haar wel moest volgen. Ze zag dat te andere meiden goedkeurend toekeken.
Top, gebaarde Zofia zelfs met haar duim.
Op haar kamer deed Aya direct de deur achter haar dicht. Haar kamer nu, want ze was Mentor. En natuurlijk was het daarmee ook de kamer van Nina. Maar die had er niks meer over te zeggen. Lekker toch, zo’n rolwisseling.
Ze ging op haar bed zitten. Nina wilde haar voorbeeld volgen.
“Blijven staan jij,” zei Aya bars.
Weer gehoorzaamde Nina, onwillig, maar toch...
Aya maakte het zich gemakkelijk op haar bed. Genoot van de weerzin van Nina. Maar het was slechts het begin....
“Kleed je uit,” beval ze.
“Nee,” zei Nina.
“Hoezo, nee?” vroeg Aya bits.
“Ik kleed me niet uit. Niet voor jou. Het is niet eens bedtijd.”
“Ik ben je Mentor, en als ik wil dat je je uitkleedt doe je dat.”
Nina keek nu meer dan onwillig, maar durfde niets terug te zeggen. Ze kon haar toch niet dwingen dat te doen? Ze was niet eens Klasse-Oudste. Voor háár had ze zich geheel vrijwillig uitgekleed. Maar dat omdat, omdat... Er sprong een traan in haar oog door de herinnering daaraan.
“Het is MIJN kamer. En als ik wil dat je je uitkleedt doe je dat. Bedtijd of geen bedtijd.
Nog steeds aarzelde Nina.
“Wou je je soms beklagen bij het Hoofd,” smaalde Aya”: “Uitkleden. Nu!”
Aarzelend deed ze haar blazer uit. Haar dasspeld af. Haar blouse. Haar schoenen. Haar kniekousen. En met heel veel aarzeling: haar rok.
“Opvouwen en op je stoel leggen.”
Nina gehoorzaamde snel en wilde naar haar bed vluchten.
“Terug,” beet Aya haar toe.
Weer gehoorzaamde ze. Ze stond in haar behaatje en slip voor Aya. Die bh, dat was wel een dingetje. Kostschoolmeisjes droegen die niet. Zij wel. Zo was het wel genoeg, vond ze. Aya had niet het recht om...
Natuurlijk had ze dat. Het leverde haar alleen maar extra uitstel en extra vernedering op. Want Aya bekeek haar minderwaardig van top tot teen.
“Laat je tieten zien. Uit die bh.”
Lekker om dat te zeggen. Ze had natuurlijk ook kunnen roepen dat ze Nina al vaak genoeg naakt gezien had. Maar dit was veel leuker.
Nina gehoorzaamde.
Aya lachte smadelijk, nadat ze braaf haar bh op de stoel gelegd had, en weer voor haar was gaan staan.
“Ze wiebelen niet eens, die tieten van jou. Je hebt niks.”
Dat was in feite niet waar. Ze had mooie borstjes, niet groot, maar ook niet klein.
Maar als elk meisje van haar leeftijd voelde ze zich onzeker over haar borsten. Aya’s woorden kwamen hard aan. Weer een scheurtje in haar bravoure.
“Komt er nog wat van,” beet Aya haar toe.
Nina beet op haar lippen. Natuurlijk wist ze wat Aya wilde. Hulpeloos trok ze haar laatste kleding stuk uit. Haar slipje. Legde het bij de rest van haar kleding. Hulpeloos ging ze weer voor Aya staan. Naakt.
“Handen in je nek.”
Ook dat nog. Ze gehoorzaamde.
Aya kwam overeind. Draaide om haar heen. Gaf een tik op haar kontje en op haar tietjes. Pakte haar bij haar schouders en draaide haar naar zich toe.
“Nou heb je geen praatjes meer, hè, nou je naakt en met je handen in je nek voor mij staat,” smaalde ze.
“Misschien dat je nu nog wel weet wat ik je beloofd heb.”
Nina schudde haar hoofd. Natuurlijk wist ze het nog. ‘Ik ga je straffen,’ had ze gezegd. Maar, maar... Een traan drupte uit haar oog.
“Denk je dat huilen helpt, trut?” vroeg Aya.
Nog een traan.
“Janken kan je strak, als ik klaar met je ben.”
Ze trok Nina bij haar elleboog naar de stoel waar Aya haar kleren had neergelegd. Zorgde dat ze er achter stond, met haar gezicht naar voren.
“Voor over buigen, slet,” beet ze Nina toe.
Natuurlijk gehoorzaamde ze niet. Maar toen Aya haar in haar nek vastgreep en naar beneden duwde, moest ze wel. Ze zocht steun met haar handen op de stoelzitting.
“Verder voorover en pak de stoelpoten vast. Of moet ik je vastbinden?”
Het was een loos dreigement, want waarmee zou ze dat moeten doen? Maar het was effectief. Zuchtend boog Nina zich verder voorover.
Het ging Aya niet snel genoeg. Ze drukte haar via haar bovenrug nog dieper naar beneden.
“Tot aan de grond. Nu!” beet ze Nina toe.
Haar verzet was gebroken. Ze gehoorzaamde zonder protest.
Dat was mooi, want Aya was van plan haar nog verder te vernederen.
“Spreid je benen,” commandeerde ze.
Nina gehoorzaamde. Maar niet snel en niet ver genoeg.
Aya schopte zachtjes tegen haar voeten. Nina schuifelde haar voeten zo ver als ze kon opzij.
Ze stond nu wijdbeens, haar kont omhoog, haar handen bij de vloer.
Aya nam even afstand. Wow, dat ze dit had geflikt. Het meisje had zich helemaal geopend. Ze had een mooi klein kontje. En een open kutje.
Ze knielde om het beter te kunnen zien. Heel weinig schaamhaar, maar dat ze al eerder gezien. Daartussen lichtroze schaamlipjes. Een heel klein bobbeltje wat haar klitje moest wezen. En een geopend kutje. Ze had zin om haar vinger er in te steken, maar ze kon zich net weerhouden. Dat verdiende die kutlikster niet. Meidennaaister was ze. Ja ja. Niet vergeten. Ze verdiende straf, geen genot.
En straf zou ze krijgen.
Ze ging weer staan. Ze had A gezegd, nu moest B volgen. Maar jeetje, ze had nog nooit een meisje gestraft. Jongens trouwens ook niet. Niemand, als ze eerlijk was. Zelfs niet geslagen. Misschien vroeger, toen een andere meid haar een klap in haar gezicht gegeven had. Toen had ze teruggeslagen. Daar had ze nu nog spijt van, want natuurlijk had zij toen de schuld gekregen.
Maar dit was anders. Nina verdiende straf. Voor al haar gekonkel.
Ze deed een stap naar achter. En sloeg met haar rechterhand op Nina’s rechterbil.
Pats.
En Auw.
Dat deed zeer. Verrekte zeer.
Maar het was het waard, want Nina schreeuwde het uit. Haar hoofd naar boven, haar haren naar achteren. Maar ze bleef voorovergebogen staan. Was ook zij verrast? Ze had in ieder geval de stoelpoten stijf vastgehouden. Maar nu wilde ze met haar hand naar haar billen.
“Laat dat,” schreeuwde Aya.
“Dat is voor je meidennaaien. Je kutlikken. Blijf vasthouden die stoel. Ik ben nog lang niet met je klaar.”
Meteen sloeg haar weer, uit volle macht. Op haar linker bil.
Oehhh.
Dat deed mogelijk nog zeerder. Maar Nina ook.
Na het schreeuwen jammerde ze. Maar ze bleef in positie.
Nu doorzetten.
Gewoon door de pijn heen.
Pats pats pats pats.
Dat ging snel. Maar Nina wilde nu toch echt omhoog.
Snel ging ze iets opzij staan. Met haar linkerhand in de nek van Nina, met de rechter hand doorslaan.
Pats pats pats pats pats pats.
Ze greep Nina nog steviger in haar nekvel. Oh wat heerlijk voelde dat.
Ze sloeg nu door. Dat ging wat minder gemakkelijk nu ze Nina zo stevig vast had.
Maar dat gaf niet.
Haar hand raakte verdoofd.
Zo kon ze nog maar even doorgaan.
Moest doorgaan...
Want... hoe heerlijk ... Nina begon te huilen...
Door haar geschreeuw en gejammer heen. Huilde ze.
En bleef huilen ook al was ze allang gestopt.
Met haar beide handen nog steeds in Nina’s nek hield ze haar in bedwang.
En maakte het af. Met woorden.
“Jij slettebak. Iedereen verneuken. Jij misselijke slet. En maar kutlikken. Roddels vertellen. Slijmen met Madame. Slijmen met het Hoofd. Slijmen met de Directeur. Jij misselijke mate naaister. Kutwijf. Hoer.”
Ze moest stoppen. Gewoon, omdat ze geen gemene dingen meer kon bedenken voor Nina. Schelden was maar raar. Ze wist dat ze best veel onzin had zitten roepen. Maar ja, dat schelden hoorde erbij, vond ze.
En het had effect.
Want tussen het huilen door begon Nina zich te verontschuldigen.
Dat ze het niet zo bedoeld had. Dat ze dacht dat iedereen het deed.
Dat het moest van Maartje.
Aya hoefde niet meer te reageren: Nina was van haar.
Nina snikte nu zachtjes door.
Aya liet haar los. Ging op het bed zitten. Maar Nina kwam niet omhoog. Ze ontspande, dat wel. Aya dacht dat het haar misschien niet lukte om op te staan.
Maar Nina keek haar aan. Haar haren los over haar gezicht. Tranen die nog liepen. Droeve ogen die haar aankeken. Droevig? Waarom was Nina niet boos op haar?
Nina slikte. Wilde wat zeggen. Haar keel zat vol. Het lukte niet.
Toen het uiteindelijk wel lukte verraste ze Aya: “Dankje wel.”
Omdat Aya niet reageerde zei ze het nogmaals: “Dankjewel. Dat je me gestraft hebt.”
Wat was dit? Was dit nou weer typisch Nina-gedrag? Altijd willen pleasen? Slijmen naar wie het voor het zeggen heeft? Maar zo klonk het niet. Het klonk berouwvol. Nee, meer dan dat. Dankbaar.
Nina begon weer te huilen. En door haar tranen heen bleef ze herhalen dat ze dankbaar was.
Aya kon het niet helpen: ondanks alles wat ze gedaan en gevoeld had tegen Nina ... werd ze nu door haar ontroerd. Ontroerd door die dikke meisjestranen.
Ze gleed van het bed en hurkte voor haar neer. Nam haar gezicht in haar handen. Kuste haar tranen weg.
“Stil maar, meisie, stil maar. Het is goed. Ik droog je tranen. Kom maar overeind.”
En omdat het Nina moeite koste om haar te gehoorzamen: “Ik help je wel.”
En dat deed ze.
Moeizaam kwam ze omhoog. En strompelend aan de arm van Aya liep ze naar haar eigen bed. Aya ging zelf snel er op zitten en zorgde ervoor dat Nina met haar gezicht op haar schoot kon liggen. Nina liet zich dat gewillig doen.
Aya streelde haar haar: “Stil maar kleintje,” fluisterde ze.
Weer begon Nina te snikken.
“Vertel het maar, wat is er dan?”
Nina kon nog niet praten.
“Dit is niet meer van je straf. Niet meer van de pijn. Vertel het maar.
Vertel het maar, het is goed...”
Aya bleef troostende woordjes zeggen. Gek dacht ze, wat ben ik aan het doen. Ik lijk wel mijn moeder. Maar toch stopte ze niet. Het was fijn om fijn om te doen. Ergens was het ook gewoon zo: was ze Nina’s moeder... Nou ja, soort van dan.
Eindelijk kon Nina weer praten. Ze kwam voorzichtig overeind.
“Echt wel van het straffen. Dat ik je daarvoor bedankte daarvoor. Echte wel.
Eerst wilde ik het niet, dat klopt. Geen straf van jou. Echt niet.
Natuurlijk wilde ik eigenlijk wel gestraft worden. Dat willen immers alle meisjes hier. Ik ook. Daarvoor kwamen we toch, op de Kostschool? Dat het hier heel streng was en dat de meisjes dan echt straf kregen, slaag en zo.
Maar tegelijk dus ook weer niet. Niet als het voor het eggie is. En niet zo, eh echt als straf. En toen en toen...” ze begon weer te huilen.
Aya zei nu niets meer. Pakte alleen haar hand en wachtte.
“Toen deed het pijn, heel erg pijn. En begon ik te huilen. En toen was ineens alles anders. Toen werd ik echt gestraft. Voor alles wat ik gedaan had. Voor wat ik eigenlijk niet had willen doen, maar het toch deed. En elke keer dat de meisjes lelijk daarover deden, wilde ik het weer, wilde ik nog gemener zijn. Keer op keer. Het hield maar niet op. Tot mijn Maartje gestraft werd. De enige die me toeliet. Oh ja, Maartje was heel gemeen tegen me. Heel bezitterig. Maar toch was het fijn. En toen en toen...”
Ze huilde met lange halen: “...toen werd ze gestraft voor wat ze met mij deed. Heel erg gestraft. Veel te erg.”
Ze schudde haar hoofd zodat haar haren rond waaiden.
“En iedereen was boos op mij. Gaf mij de schuld. Wilde dat ik gestraft werd, wat dus niet gebeurde. En toen bij Moniek, toen...
Ik wist dat allemaal. Ik voelde het ook. Maar ik kon alleen maar brutaal doen, zoals ik dat altijd deed. Zo brutaal dat ik net deed of ik de belangrijkste was. Dat het me lekker allemaal helemaal niets kon schelen. Wat dus niet zo was, maar dat stopte ik weg. Die grote stoel van Moniek, die was voor mij, vond ik. Lekker puh...”
Ze haalde diep adem.
“En toen greep jij in. Schreeuwde dat ik uit die stoel moest. Dat ik een rund was. En en...”
Weer ademde ze in: “...me zou straffen. En. En je zei ‘lekkerrrr’...”
Aya schoot bijna in de lach. Ja, dat had ze gezegd. En had ze het gemeend? Jazeker. Maar niet zoals Nina het nu bedoelde. Niet dat het lekker was. Of toch wel?
Nee, het was echt gewoon wraak geweest, dat lekker.
Pas nu, hier, tijdens het slaan, was het ook lekker geworden.
Nina keek naar haar: “Dat wilde ik niet. Helemaal niet. Of wilde ik het wel. Ik kreeg een knoop in mijn maag. Ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Ging staan, maar wist niet meer wat te doen. Gelukkig maakte Moniek duidelijk dat ik gewoon in de kring moest gaan zitten, anders had ik er nog gestaan. Dat gevoel in mijn buik. Alles draaide. Iedereen had het over rare dingen van de Kostschool. En langzamerhand zakte het weg. Toen het klaar was, het Klasseberaad, wilde ik alleen maar snel weg. Niet omdat ik weg wilde van de straf, maar weg wilde van alles. Maar je stopte me. Mijn enig verweer was weer brutaal te worden. Dat hield me overeind. Kon ik doorgaan.”
“Maar je vernederde me. Ik moest me uitkleden. Wist dat je me ging straffen. Nog verzette ik me. Tot tot... Nou je weet tot wanneer.”
Een diepe zucht. Van Nina ... en van Aya.
Eindelijk, het was tijd voor een big hug.
Tussen Mentor en Pupil.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
omdat de "volgende/vorige hoofdstuk links" in de blauwe balk hieronder niet werken
naar het vorige hoofdstuk:
Klasseberaad
naar het volgende hoofdstuk:
Een formeel diner
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 59
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 14 mei 2020 - 06:35 pm: |
|
wat een emotionele spanking! |
Wow Paul, wat een spannende spanking.
En een verrassende ontknoping.
Misschien had je er bij moeten zetten -voor de lezers die je Kostschool nog niet kennen- dat Nina een geweldige kutlikster is. Figuurlijk, maar waarschijnlijk ook praktiserend. Tenminste, als ik het goed heb onthouden volgde ze nogal slaafs de vorige Klasse-Oudste en deed ze dus... wat een kutlikster doet.
In ieder geval: ze werd nogal door de meiden 'uitgespuwd'.
Dan in het voorgaande verhaal denkt ze ook nog de stoel van de Klasse-Oudste te mogen claimer (omdat die er zelf niet op wil zitten...)
Vandaar die geweldige wraakactie.
Oftewel dit verhaal.
De spanking gaat al in een geweldig tempo - je voelt de drive bij Aya, maar dan.... bij Nina....
spoileralert!
lezen dit verhaal dus!
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 347
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 14 mei 2020 - 09:18 pm: |
|
die Nina toch... of toch maar een inleiding |
Eerst even een groot bedankje:
inderdaad, Lees en Beleef, ik had toch wat meer moeten vertellen over 'wat vooraf ging'.
een voorafje, inleiding of 'handig om te weten'
Normaliter in een verhaal introduceer je iedere hoofdpersoon.
Vooraf weet je niets als lezer. Als er dingen gebeuren die je niet had zien aankomen, moet je dat als schrijver in principe bewust doen. Als je dat doet, bewust doet dus, moet het een reden hebben.
Natuurlijk, soms heb je het ook niet als schrijver in de gaten wat een lezer verrast, maar je doet je best dat niet te doen tenzij... noem het maar effectbejag.
En daar is hier geen sprake van.
Maar het is voor mij wel een groot dilemma.
Ik wil graag gelezen worden. En als ik bij elk verhaal een inleiding moet schrijven, ben ik bang dat dat lezers afschrikt.
Dat is voor mij een heel dilemma.
Dus: op deze plaats- een oproep aan lezers om aan te geven of een 'wat vooraf ging' jullie afschrikt.
Of een 'handig om te weten' zoals ik dat eerder deed.
Of dat ik, in plaats daarvan een korte inleiding schrijf, die je snel doorleest als je het vorige verhaal/verhalen al kent, maar geen drempel opwerpt als je dat wel nodig hebt.
Of....
en de vraag hoe zo'n inleiding er dan zou moeten uitzien....
die Nina toch
Terug naar jouw reactie, Lees en Beleef.
Ik vind het geweldig dat je de spanking als spannend beleefde, en dan toch nog heel verrast werd door de reactie van Nina.
Vanwege je spoileralert kan ik er niet inhoudelijk op ingaan natuurlijk, maar ik wil er wel iets over kwijt:
voor mij was dat tijdens het schrijven óók een verrassing.
Ik was gewoon van plan een lekker wraak verhaal te schrijven. Ik had de situatie daarvoor net 'rijp' gemaakt in het vorige hoofdstuk. En al schrijvend beleefde ik de reactie van Nina. Ik weet het, dat klinkt absurd. Naarmate het verhaal zich verder schreef begon ik ook van Nina te houden. Terwijl dat noooit mijn bedoeling was. Je hebt soms gewoon een slechterik nodig. Dat gebeurd me wel vaker, dat een slechterik toch niet zo slecht is (of wel...), lees maar mijn "Haremslavin".
Maar dat zo al schrijvend gebeurde? Dat niet.
Het is inmiddels bijna een jaar geleden (even gecontroleerd: vorig jaar 14 mei!), en ik weet het nog!
verhalen maken dromen waar
| |
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 62
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 17 mei 2020 - 07:50 pm: |
|
yess! wat een topspanking |
Super Paul, dit onvervalste spanking verhaal.
Zo lekker bruut in het begin
zo heerlijk soft op het eind.
Echt, ik moest een traantje wegpinken.
Die Nina toch, nooit achter haar gezocht.
Dus Paul en Lees en Beleef, die inleiding hoefde niet voor mij,
maar ja, die Nina, die kende ik...
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
| |
SmFan
Lid
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 26 mei 2020 - 12:27 pm: |
|
heftig! en top eerste keer |
Jee Paul,
wat een lekkere heftige spanking.
Twee dingen die er uitspringen voor mij.
Eerst dat Aya Nina wil afstraffen. Haar meeslepen, dat doet ze gewoon. No problem. Maar spanken?
Hoe doe je dat? Opwindend is dat èn hoe ze daarna de smaak te pakken krijgt. Top!
Maar voor Nina is het ook de eerste keer.
Dat verzet van haar: super.
En dan die nou ja zeg maar overgave.
Ook spannend. Maar dan wat het met haar doet. Gewoonweg ontroerend.
Yes: zo wil ik ook een spanking geven!
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?