| Gepost op maandag 04 mei 2020 - 06:02 pm: | 
|
|
of: hoeveel we op elkaar lijken....
een nieuw gezin voor Manon, deel IV
Toch vroeg naar bed, die avond, ondanks de spelletjes en het luxe vakantiehuisje.
De volgende ochtend vroeg weer naar school en werk. Vader zou ons alle drie eerst afzetten voor hij naar zijn eigen werk ging.
Voorlopig zou het dus onze laatste keer zijn, samen op de kamer slapen. Want morgen voor het eerst op mijn eigen kamer.
Tuurlijk, dat was iets om naar uit te kijken. Maar ik zou dat samen inslapen missen...
Zonder dat we het er over hoefden te hebben gingen we daarom extra vroeg naar bed. Moeder die ons nog even extra instopte ... nadat ze onze rode billen voor een laatste keer geďnspecteerd had. Zij was in ieder geval tevreden. Gezwollen maar niet open, vertelde ze ons. Haar zalf had blijkbaar geholpen. Of was het pak slaag dat we hadden gekregen toch minder erg geweest dan we dachten?
Ik was best heel benieuwd hoe Lies alles van onze straf had ervaren, maar durfde er niet naar te vragen. Maar zoals gewoonlijk had Lies daar helemaal geen moeite mee.
“Jeetje, we waren wel goed hč, met z’n tweetjes.”
Huh, ze bedoelde toch niet...
“Gewoon die ruzie om vader op de kast te jagen. We hadden hem lekker tuk hč.”
Nou, eerlijk gezegd wist ik dat zo net nog niet. Vader kent ons langer als vandaag...
Maar eerst maar eens een wedervraag stellen.
“Vond je het dan niet vreselijk, die straf?”
Ze keek me verbaast aan.
“Hoezo vreselijk? Was het dat dan voor jou?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Tuurlijk, hij was wel erg, maar...”
“Nou, vertel es verder.”
“Volgens mij weet je best wel dat ik het gestraft worden door mijn vader niet erg vind. Het geeft me de kans om dingen te doen die niet mogen. Brutaal te zijn. Of boos. Als hij me dan straft is alles weer goed. En zo erg is het toch niet? Over zijn schoot liggen, even lekker janken. Weet je,” en ze keek me nu veel betekend aan, “als ik daar dan lig, met mijn billen bloot en vader die me slaat, dan voel ik me zo lekker klein worden.”
“En dat vind je lekker?” vroeg ik verbaasd.
“Dat is toch lekker, je klein voelen? ‘s Avonds als ik in bed lig, en mijn billen zijn nog warm, dan kruip ik zo lekker in elkaar,” ze lachte even: “Weet je, ik heb zelfs wel een mijn duim in mijn mond gestopt om me nog kleiner te voelen. Maar dat vond ik maar niks, eigenlijk. Nou jij, Manon, volgens mij vind jij een pak slaag krijgen van vader ook helemaal niet erg. Jij begon, weet je nog?”
Ja, dat wist ik heus wel. Maar durfde ik werkelijk te vertellen wat ik voelde? Straks dacht ze dat ik met haar... Nee, daar wilde ik niet eens aandenken. Toch maar gewoon zeggen, dan?
“Als je vader dat al zegt: Manon, je hebt straf verdient, dan wordt ik al helemaal week van binnen.”
“Dat je weet: ik ga gestraft worden. Dat je over zijn knie moet liggen, billen bloot. Dat gevoel?”
“Jaaa” zei ik opgelucht.
Opgelucht omdat we dat gevoel deelden. Dat ik niet precies hoefde te zeggen wat dat week worden voor mij inhield. Oh ja, ik wist dat dat voor mij geil worden was. Nou ja, óók geil worden. Ik wist zeker, haast zeker, dat het dat voor Lies niet was. Maar dat maakte toch niet uit? Het ging om wat we deelden, niet wat ons verschillend maakte.
“Nou ja, voor jou was dat nog maar één keer. Dat je dan meteen je tweede keer helemaal niet over zijn schoot ging en zo. Dat is best wel lullig dan.”
“Hoe bedoel je? Ik was degene die begon te zieken, weet je nog?”
“Okay, klopt, maar ik ging wel meteen mee. Maakte alles nog veeel erger.”
“En daarna ik dus weer.”
Lies sloeg een vergenoegde zucht: “Jaa, we waren samen wel erg hčh.”
“Ruziënde zusjes. Echt heel erg vervelende zusjes.”
“Goed dat we vooraf zo goed geoefend hadden, toch.”
We barsten beide in lachen uit.
“Toch,” begon Lies weer na een tijdje, “toch, was jij het slachtoffer van je eigen stunt. Ik bedoel maar, ik ben straffen van pa wel gewend, maar jij? Maar één keertje eerder. En dan nu? Ik bedoel maar. Voor mij was dit ook al echt heftig.”
“Mijn schuld,” bekende ik meteen berouwvol.
“Hou toch op, zus, met dat gezeik. Zit ik te verkondigen dat jij het slachtoffer bent, ga jij het weer omdraaien.”
“Wouw je ruzie dan,” ik zei het smalend, echt waar. Maar Lies trapte er niet in.
“Kappen jij. Nou effe zereneus.”
“Sorry.”
“Goed zo. Ik zit er echt mee hoor, die straf van pa. Dit was hartstikke heftig. Veel te voor zo’n groentje als jij. Nou dus eerlijk, jij.”
Zo, die zat. Inderdaad, ik was maar een groentje. Een groentje in alles. Pas een vader en moeder gekregen. Een zus. Een thuis. En dan...
Lies had recht op een echt antwoord. Maar dat wilde niet zeggen dat ik ging opbiechten over mijn eigen geilheid. Stomme trut, dacht ik nog snel, dat hňeft ook helemaal niet. Ik had zóveel gevoeld. Zo veel ervaren. Dus vooruit met de geit.
“Het ging allemaal zo als in een roes. Eerst je vader die vertelde dat ik vanaf nu zijn dochter was. Dat ik net zo behandeld zou worden als jij, net zo gestraft zou worden.”
Ik slikte even.
“Dat was zó fijn.”
Even kon ik niet verder praten. Ik deed mijn ogen ongemerkt dicht bij die herinnering. Ik voelde een traan langs mijn wang lopen. En Lies die me omarmde. Ongemerkt was ze naast me op het bed gekropen.
“Zusje,” fluisterde ze, “lief zusje.”
Nou, vind je het gek dat ik begon te grienen.
Lies liet me begaan. Ook weer zo tof van d’r. Normaal altijd het hoogste woord, maar nu effe niet.
Ik droogde mijn tranen.
“jij bent ook lief. En je hebt recht op een echt antwoord.”
“Heb ik dat dan niet al gekregen,” vroeg Lies verbaasd.
“Ik zou toch vertellen hoe dat zat, met die straf van vader.”
Oh ja, zag ik haar denken. Dat dus.
“Nou ja, dat tussen ons dus. Wat we soms dan samen doen, dat ik dat nu ook deed waar je ouders, sorry, vader en moeder bij waren. Dat was gewoon te gek om te doen. En vanaf dat moment ging het dus in een roes voor mij.”
Lies pakte mijn hand nog wat vaster beet.
“Voor mij ook hoor. En dat vind ik dus zo leuk, samen met jou. Dat zussen gedoe.”
Ik knikte instemmend.
“Dat vader ons samen ging straffen, tsja, dat moest gewoon.
Maar dat we samen over de bank moesten liggen, dicht tegen elkaar aan. En elkaar handen moesten vast pakken. Er was gewoon geen verschil meer tussen jou en mij. Toen we dan eindelijk slaag kregen, was het één, jeetje, ik heb er gewoon geen woord voor. De straf, de pijn, het huilen en schreeuwen. Het was, het was alsof jij ik was en ik jij.
En toen dat slot, die slagenregen. Dat ging allemaal zo snel en zo heftig, dat het net was of ik er niet meer was.”
“Alsof je geen lijf meer had. Of er boven zweefde of zo.”
Ik knikte.
“Ik weet eigenlijk ook niet echt wat ik er van vond. Het was gewoon heel heftig, en toen was het voorbij.
Oh ja, er was nog wel iets anders. Vlak daarvoor.”
“Tussen beide straffen in?” vroeg Lies.
“Weet jij dat dan ook nog?”
Lies knikte.
“Dat samen gevoel. Dat we zusjes waren.”
“Ja, dat gevoel. En dat je mij ‘lief zusje’ noemde.”
Nu moest Lies blozen.
“Dat je dat nog weet,” stamelde ze.
“Nog erger, dat dat dus ook voor mij zo is.”
Waarop ik een dikke zoen van haar kreeg.
Daarna hield Lies me een beetje van zich af. Zo kon ze me ernstig aankijken, wat ze dus deed.
“Dus straffen is voor jou ook eh”
“Fijn,” zei ik snel.
Lies begon te lachen.
“Hoezo, fijn. Hoezo is straffen fijn. Geil je op pijn of zo.”
Ik kreeg een hoofd als vuur. Ze dacht toch niet dat...
Maar ik denk dat děe mogelijkheid gewoon niet bij haar opkwam. Dat ik...
“Sorry, ik bedoel eh dat ik eh dat wij eh”
Ik kwam er stotterend niet uit.
“Bedoel je dat het fijn was omdat je erbij hoort, vanaf nu en zo.”
Mijn reddende engel.
“Ja,” zei ik opgelucht, “dat bedoel ik.”
Ze keek me peinzend aan.
“Ik heb dat nodig, dus, dat vader me straft als dat nodig is. Maar hoe zit dat dan bij jou? Die eerste keer, nou ja, vooruit, dat was gewoon een domme streek en zo. Maar daar had je best onderuit gekund. Maar dat deed je niet. Toch geloof ik er niks van dat het met jou net zo was als met mij. En of het alleen is om er bij te horen... Weet je Marjon, als jij dat dus óók echt nodig hebt, straf, dan wordt dat niks, dus. Want denk maar niet dat die truc van vandaag, dat ik daarin nog een keer in mee ga. Pa heeft best wel duidelijk gemaakt dat ie dat niet wil.”
“Ik zelf ook niet, denk ik,” mompelde ik.
“Idem dito.”
“Maar als jij dat dus eh nodig hebt. Gaat niet gebeuren dus.”
“Hoezo, zei ik kwaaiig.”
“Nou, daar ben je echt te braaf voor.”
Jasses, ik begon weer te blozen.
“Toe zus, zeg het nou gewoon, waarom jij het nodig hebt.”
“Dat ik pijn lekker vind...”
“Ja duh”
Zelf keek ik ook wel gek op van dat antwoord van mij. Pijn lekker? Ik wilde er gewoon even niet aan denken, aan die mogelijkheid. Maar dat hoefde ook niet. Voor Lies was het gewoon onbestaanbaar.
Straf kon je nodig hebben, en met pijn voelde je dat. Was het snel over en zo. Zo dacht ik tenminste dat het voor Lies was. Maar dat ging ik nou echt niet roepen. Ech nie.
Dus eh, wat had ik gevoeld bij dat straffen gedoe? Behalve er bij horen? Of misschien wel juist dat erbij horen? Want ik hoorde er gewoon bij. Dat wist ik al heel lang. Toch voelde ik me nog steeds onzeker. Ik was het niet gewend om geliefd te zijn. En ik wist door Lies dat straffen ook liefde was. Ik had mijn antwoord.
“Als jouw vader de moeite neemt om mij te straffen weet ik dat hij van me houdt. Als je moeder mijn billen insmeert en me ‘s avonds na de straf extra instopt, weet ik dat ze van me houdt.”
“Heb je je dan afgelopen maanden, dus na die eerste straf, ongelukkig gevoeld?”
“Natuurlijk niet, gekkie. Daarvoor sloofde vader en moeder zich veel te veel voor mij uit. Maar vanavond voel ik het weer zo eh heel intens.
Straffen is bij jullie zo zo helemaal...”
Ik begon weer te janken. Verdomme.
Maar Lies begreep me.
Ze knuffelde me weer en fluisterde in mijn oor: “We zijn een raar gezin, Manon, maar je hebt gelijk, ik weet niet anders dan dat het altijd zo was. Zelfs toen ik klein was. Zelfs, heel lang geleden, dat mijn moeder me wel eens over de knie nam. Ik weet nog dat ik schreeuwde zonder dat het pijn deed. Dat kwam pas later, toen vader me begon te straffen. Maar zelfs toen al, toen al had ik dat nodig. Een pak slaag, een huilbui, troost en het was over. Waarom ik ook vervelend deed of kwaad op was of wat dan ook. Ik was het kwijt..”
“Maar jij bent dus echt veel te braaf.”
Ik protesteerde: “Dat van het verkleden in de kleren van je moeder, dat kwam toch echt van mij hoor.”
“Hoor je niet wat je zegt? Van je moeder. Mijn moeder. Niet jouw moeder dus.”
“Sorry,” zei ik snel, maar zeer deed het wel, die woorden van Lies.
“Nee, geen sorry. Ik weet echt wel mijn moeder nu ook jouw moeder is. Maar toen niet. En daar gaat het om. Nu, nu zou je dat echt niet meer doen. Ik ken je, zus. Jij houdt echt rekening met een ander. En zeker mijn moeder. Jij doet zoiets niet meer, en zeker niet in het geniep.”
Ze had gelijk, helemaal gelijk.
“Dus, zusje van me, dat je na vandaag nog straf krijgt van vader? Je gaat hem gewoon geen reden geven. En als die er niet is krijg je van hem geen straf.”
“Van jou dan?”
Maar ik wist dat dat een slechte grap was. Verdomme, ze had gelijk, mijn zus. Als we niet zoiets als vanmiddag deden, zo’n zogenaamde ruzie, of ander zogenaamd kattenkwaad, en ik wist zeker dat Lies daarin gelijk had, dat wilde ik ook niet nog eens, dan was de kans wel erg klein dat ik nog ooit door vader gestraft zou worden.
Later zag ik wel in dat ook dat niet helemaal waar was. Er zouden best spontane acties van ons twee komen die zo ongewild uit de hand liepen dat vader er ons voor zou straffen. En dan zou het alleen maar fijn zijn.
Maar elke keer dat ik me daar wčl bewust van was zou ik meteen stoppen. Zo braaf ben ik gewoon. Komt nog wat bij ook. Ik wil gewoon niet dat vader en moeder in mij teleurgesteld zijn. En het idee dat ik iets doe wat zij afkeuren... nou ja, je krijgt wel mee wat ik bedoel, toch?
Maar toen, dat moment samen op mijn bed, wist ik het zeker: vader zou mij nooit meer straffen...
En dus was ik maar wat bereid om naar Lies’ haar plannetje te luisteren. Want dat had ze.
“Weet je, Manon,” begon ze, “vader heeft een zwakke plek. Dat weet hij van zichzelf, en toch heeft hij er geen enkele moeite mee om ons daar het slachtoffer van te maken.”
Ik keek Lies met grote ogen aan. Vader een zwakke plek waar wij het slachtoffer van zouden zijn. Ik schudde met mijn hoofd.
“Toe nou Lies. Als ik het je vertel, snap je het. Maar je moet wel effe luistere, hč. Enne, vader is geen heilige, als je dat maar weet.”
Nou ja, bij dat laatste kreeg ze me mee. En een grijns van mij er bij.
“Vader houdt van vrouwen. Van mooie vrouwen. En voor hem zijn ze mooi als ze mooie kleren dragen. Vrouwenkleren.”
Tot zover kon ik haar volgen. Ik wist dat het waar was. Hoe vaak maakte hij me geen complimentje over wat ik aan had. Net zo als Lies. En zeker zijn vrouw. Elke dag wel een paar keer, zelfs, nu ik er over nadenk. En dat ging altijd over iets vrouwelijks. Zwierige rokken. Stijlvolle jurken. Sexy rokjes. Bloezen die mooi aftekenden. Vrouwelijke kuiten. Ja, hij was ook dol op hakjes, hoewel die alleen bij gelegenheid hoog mochten zijn.
“En jij weet dat ook. Al heel lang sinds je bij ons komt draag je geen broeken meer. Daarvoor wel.”
Dat was waar. En ik wist waarom. Ik koesterde die complimentjes. Complimentjes die maakten dat ik broeken niks meer voor mij vond.
“Nou ja, de grap is, Manon, nu je zijn dochter bent mag dat ook niet meer. Ik mag geen broeken dragen, mama ook niet, en jij dus ook niet meer.”
Ik lachte: “Maar dat doe ik uit mezelf, hoor, niet omdat het moet.”
“Weet ik, weet ik. Ik weet dat je ze zelfs niet meer hebt. Maar dŕt gaat nu dus veranderen. Je moet moeder natuurlijk nog wel overhalen, want die moet betalen, maar daar verzinnen we nog wel wat op. Dat er iets van school is waar een broek verplicht is. Moeder weet wel dat dat onzin is, maar die gaat daar niet tegen in. En vader staat er niet bij stil. Trouwens, hij hoeft het niet eens te weten.”
“Maar hoe zit dat dan met straffen?” vroeg ik Lies.
“Als je gestraft moet worden trek je je broek aan.”
“Maar hoe weet ik nou dat...”
“IK weet dat. Vertrouw me nou maar. Ik zeg dat je hem moet aantrekken. Dan doe je dat dus gewoon. Je bent mijn zusje, weet je nog.”
Ik moest lachen. Maar het idee dat ze zo zeker was. Dat ze wist wat ik nodig had. Dat voelde echt heel fijn. En was dat alleen al niet voldoende? Wat zou het, als ik zelf nog helemaal niet het idee had ‘dat het moest’, en dat ze er dan toch voor zorgde dat ik gestraft werd? Alleen van dat idee alleen al werd ik warm. Dat Lies mocht bepalen wanneer vader me strafte. Wanneer hij me over zijn knie legde, mijn billen bloot en...
Getver, ik werd verdomme geil. Wat was dit nou.
Ik begon gauw over wat anders.
“Maar vindt vader dat dan niet gek, als ik zomaar een broek aan heb?”
“Tuurlijk wel. Die eerste keer zeker. Maar we bedenken wel een goede smoes. En zorgen ervoor dat hij ruim de tijd krijgt om je er voor te straffen.”
“Maar wat als hij het niet doet. Dan stel ik hem teleur. Want ik wil juist heel graag dat hij me mooi vindt. En als...”
“Ssst, vertrouw me nou maar. Ik maak wel een goed plan. En ik ga je echt niet dwingen of zo, zus. Goed?”
Ze hield me even van zich af en keek me recht in mijn ogen: “Goed?”
Ik smolt van die blik. Op zo’n moment was ze niet alleen mijn zus, maar ook de baas.
“Ja, zus,” zei ik op mijn braafst.
“Goed zo, dan nu naar bed. Het is al veel te laat!”
Zei ze streng, met een lach.
beste spanking vrienden en vriendinnen
Jullie stimuleren me zo om gewoon lekker te schrijven dat dit verhaal wat uit de hand gelopen is.
Acht A4-tjes mochten het op z’n hoogst worden.
voorwaarde van reintoch
met reden heb ik begrepen...
Nou ja, het werden er meer dan negen.
Nou kan je dan zeggen, inkorten, die hap. Maar dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen.
Daarom stopt het hier, voor even.
In tijd en plaats klopt het ook helemaal.
Alles speelde zich af op de slaakamer van het vakantiehuisje
Dus hoe Lies haar plannetje voor Manon gaat uitvoeren?
Ik weet dat inmiddels.
Jullie zullen nog een weekje moeten wachten....
Lief & Streng
 als je geeft čn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?