| Gepost op zaterdag 18 april 2020 - 03:18 pm: | 
|
|
een nieuwe poging om te ontsnappen waarbij Denise ontdekt wat ze wil
dit verhaal maakt deel uit van Haremslavin (hoofdstuk 21)
en is goed als zelfstandig verhaal te lezen
hoewel het wel onderdeel is van het ontsnappingsverhaal
wat handig is om te weten:
Denise is ontvoerd en opgenomen in de harem van de Sheikh.
Achad is de slavinnenmeester van de Sheikh
Nadira is Gastvrouw van de Sheikh, de hoogste vrouw in de harem
de Ouvrières, de bediendes, zijn afgedankte slavinnen
de Ouvrières denken dat Denise in haar cel ligt in afwachting van het brandmerken de volgende dag
Achad was daarna nog een uur weggeweest voordat hij haar kwam halen. Nog steeds was de zon niet opgekomen, maar dat zou niet lang meer duren.
Voorzichtig waren ze door de garage gelopen.
De landrover van Achad was oud en stoffig en stond in een kleinere garage naast de grote. Alleen voorin zaten stoelen, de rest was een gesloten bagageruimte Achad had die volgestouwd met jerrycans, zakken, tassen en koffers. En dekens. Tegen de passagierscabine had hij een plek opengelaten waarin een matras lag -twee matrassen ontdekte Denise later. Dat was de plek waar Denise zich moest verstoppen. Achad had een jurk voor haar uitgezocht, eenzelfde zoals ze bij het Dienen aangehad had. Die had de dikste stof. Omdat hij haar borsten bloot liet moest ze een omslagdoek om haar schouders slaan. Achad liet haar op het matras liggen. Stouwde bagage om haar heen en legde dekens over haar heen. Hij controleerde alles nog even van buitenaf en was tevreden.
Hij moest haar nu alleen laten. Hij zou bij de Ouvrières in de buurt blijven, zodat, nadat Denises vermissing was ontdekt, ze als eerste naar hem zouden toegaan. Hij zou zelf de vermissing van de woestijnscooter ontdekken. Conclusie: Denise was ergens in de woestijn. Hij zou de Ouvrières zeggen dat hij onmiddellijk de woestijn in zou gaan om Denise te gaan zoeken. Ze mochten de Sheikh pas waarschuwen als hij terug was en haar had gevonden. Dat zou niet lang duren: zo ver kon ze nog niet weg zijn. Zouden ze te vroeg de Sheikh waarschuwen dan was het risico te groot dat de Rechter dat ook zou horen en leed de Sheikh groot gezichtsverlies. En dàt moest te allen tijde vermeden worden.
Denise was blij met zijn uitvoerige uitleg. Hij had goed over alles nagedacht.
Ze had alleen nog één vraag: “Wanneer zouden de Ouvrières ontdekken dat ze ontsnapt was?”
“Zodra de zon is opgekomen,” antwoordde Achad. “Nu is die cel vrij donker. Bij zonsopkomst gaan daar langzaam alle lichten aan. Dat is al bijna zover, dus ik moet me nu haasten.”
Weg was hij.
Denise lag stil onder de dekens. Hier was het heel wat prettiger dan in de kerker. Ineens realiseerde ze zich dat ze de usb-stick nog in zich droeg. Raar dat je zoiets helemaal kunt vergeten. De stress en de emoties zouden er wel debet aan zijn geweest. Maar waar moest ze de stick nu laten? Ergens waar die in de komende hectiek niet verloren kon gaan. Ze groef een gaatje in de bagage en vond op de tast aan de zijkant van de landrover een kleine opbergruimte. Perfect, dacht ze. Daarna begon het wachten.
In Denises beleving duurde dat wachten heel lang. In werkelijkheid was Achad al na een uur weer terug. Ze hoorde hem met een paar vrouwen praten. Wat ze zeiden kon ze niet verstaan. Aan de toon van Achad te horen gaf hij hen instructies. Snel daarna startte de motor en reden ze weg.
Eerst volgden ze de weg, maar al snel reed Achad zo te voelen door ruig terrein. Na een uur stopte hij en liet Denise naast zich plaats nemen. Het was al even licht, maar de zon had nog weinig kracht. Hij vertelde haar dat hij eerst een stuk gereden had alsof hij inderdaad naar haar op zoek was. Daarna was hij naar de grote weg afgebogen. Die volgde hij tien minuten en daarna was hij begonnen aan een grote omtrekkende beweging om het paleis heen. Vanaf dat moment was er geen kans meer dat ze iemand zouden tegenkomen en was hij gestopt zodat zij weer tevoorschijn kon komen.
Ze zouden zo op een kleine weg terecht komen, nou ja pad, meer een spoor eigenlijk, dat hen in tegenovergestelde richting van de grote weg zou leiden. Achad dacht dat niemand in het paleis dat spoor kende. Hij zou de eerste 50 kilometer ook heel goed moeten opletten om het spoor niet kwijt te raken. Denise mocht hem die tijd niet afleiden. Daarna zou het gemakkelijker worden.
Een uur voor zonsondergang zouden ze stoppen en een tent in de woestijn opzetten. De volgende dag zouden ze bij het ochtendgloren weer vertrekken. De wegen zouden langzamerhand beter worden. Het laatste uur zou de weg verhard zijn. Hij dacht ‘s avonds bij de Sheikh aan te komen die hij vertrouwde. Dan pas was het zeker dat Denise aan de macht van Sheikh Rashad bin Bar was ontsnapt.
Een oude landrover is geen luxe wagen. Ze mocht blij zijn dat hij airconditioning had - absoluut een noodzaak in de woestijn, vertelde Achad haar. Nou ja, in haar ogen was het een oude rammelkast, niet te vergelijken met de Volvo V70 die ze thuis had staan. Toegegeven, het was een beetje een te grote wagen voor zo’n klein meisje als zij, zei ze altijd schertsend. Nu wist de goede verstaander dat ze helemaal niet klein was, niet letterlijk en niet figuurlijk, dus dat was altijd lachen geblazen.
Behalve haar Schrijver, nu ze er even over nadacht. Die had er aanstoot aan genomen. Het gaf geen pas dat hij, als haar Meester in een oude brik reed en zij in een nieuwe, luxe en veeel grotere wagen. Meester... dat woord alleen al. Hij had haar een pak slaag gegeven, en zij had dat toegestaan, that’s all. Ze verdacht hem er nog altijd van dat hij het meende.
Ze glimlachte om de herinnering. Hoelang zou het duren voordat ze weer in Holland was?
De reis was lang. In het begin bood het landschap nog wat afleiding. Ze had altijd gedacht dat de woestijn een soort duinlandschap was, met zand alleen, hele hoge duinen en onafzienbaar. Dat was niet zo. Er waren wel stukken met alleen maar zand, maar die werden afgewisseld door kale rotsen. Nergens was ook maar een teken van begroeiing te zien. Vlaktes werden heuvels, heuvels vlaktes. Goedbeschouwd leek alles hier op elkaar. Ze kon zich nu heel goed voorstellen dat je hier kon verdwijnen zonder een spoor achter te laten. Zelfs honden zouden je niet kunnen vinden daar er delen waren waar het voortdurend stoof. Niet dat ze met honden zouden gaan zoeken. Die moeite hadden ze niet over voor slavinnen die zo dom waren om de woestijn in te trekken.
Al snel voelde Denise zich geradbraakt. De auto was een oude rammelkast en de wegen, nou ja, de wegen waren hier geen wegen. Niet volgens haar definitie van weg tenminste. Hoe Achad de weg hier wist was haar een raadsel. Als zij had gereden zou ze al binnen de kortste keren verdwaald zijn geweest. En zij had in dit landschap willen ontsnappen! Ze kon nog steeds niet geloven dat ze zo dom was geweest. Adilah en Aisha hadden volkomen gelijk gehad met haar voor gek te verklaren.
De reis liep volgens plan, als ze Achad mocht geloven. En dat deed ze. Hij stopte maar een paar keer heel kort om wat te eten en te drinken. En voor een sanitaire stop, maar dat moest heel snel, want het was buiten de auto niet uit te houden van de hitte.
Eindelijk vond Achad het laat genoeg om te stoppen. Ze zochten een beschutte plek op. Belangrijk als de woestijnwind kwam opzetten. Niet dat hij dat verwachtte, maar met de woestijn spotte je niet, maakte hij haar duidelijk. Hij zette snel de tent op en stond niet toe dat zij hem hielp. Zelfs bij het maken van een maaltijd mocht ze niet helpen. Echt lekker was het niet. Maar het was een maaltijd in vrijheid en die smaakte héérlijk.
Terwijl hij zo bezig was, dwong hij haar te rusten op de matrassen in de tent. Dat had ze nodig, merkte ze. Maar ook om na te denken. Iets wat haar de afgelopen uren absoluut niet gelukt was door al dat gehotsebots.
Haar gedachten waren nog wat verward na de afgelopen nacht.
Maar één ding wist ze al snel zeker. Ze wilde hem zo dadelijk iets vragen. Iets dat na de afgelopen nacht heel erg belangrijk voor haar geworden was.
Eindelijk was hij klaar. Het zou niet lang meer duren voor de nacht viel en hij had de woestijnlamp al aangedaan. Hij ging op het tweede matras naast haar liggen.
“Achad,” zei ze zacht, “mag ik u iets vragen?”
Hij keek haar nieuwsgierig aan en knikte ‘ja’.
“Wil u mij bezitten, Achad, zoals een man een vrouw bezit?”
Achad glimlachte.
“Zoals een man een vrouw bezit, Denise?”
Denise bloosde. Hoe kon Achad haar van haar eigen vraag doen blozen. Hoe deed hij dat?
Ze knikte verlegen.
“Kleed je uit,” zei hij zacht.
Ze gehoorzaamde. Veel had ze niet aan. Het zou snel koud worden. Maar dat deerde haar niet. Ze wilde hem. Op de manier die hij beliefde.
Hij gebood haar naast hem te komen liggen, op haar rug. Hij zorgde ervoor dat haar hoofd door een kussen ondersteund werd.
Het was nu donker. In de woestijn ging dat snel. Hij rommelde in een koffer en vond een paar kaarsen. Stak ze in het zand rondom Denise en stak ze aan. De woestijnlamp zette hij laag. Hij hurkte voor haar neer en keek naar haar. De kaarsen flakkerden een beetje en daarmee bewogen de schaduwen over haar lichaam. Ze keek naar hem, vol verlangen. Ze wilde hem zo graag. Maar hij bepaalde de regels.
Hij was haar Meester. Of hij haar nam of niet, het was niet aan haar.
Hij begon haar te strelen. Langzaam, subtiel, net zoals de Sheikh haar streelde. Zou hij het weten, hoe de Sheikh haar gestreeld had, nu voor haar gevoel al zo lang geleden? Ze wist het niet. Maar al snel verdween het beeld van de Sheikh. Nu was het Achad die haar genot gaf. De man die ze lief had. De man naar wie ze verlangde.
Hij stelde haar niet teleur. Ook hij wist haar naar een hoogtepunt te brengen om net daarvoor te stoppen. Alleen stopte hij niet.
Hij nam haar.
Op het moment dat hij in haar drong spreidde ze zich. Nam hem in zich op. Klemde hem met haar benen vast. Zo kon hij diep in haar stoten.
Ze kwam heel snel, Denise. Het verlangen naar hem, zijn spel met haar, er was weinig voor nodig.
Maar ook hij kwam snel. Ook hij had naar haar verlangd.
Ze had nog honderd keer kunnen klaarkomen daarna, dat wist ze zeker. Oh, ze had het gewild. Hij ook misschien. Maar hij was verstandig, zij niet. Morgen volgde een lange dag. Ze hadden een korte nacht achter zich. Slaap en rust waren belangrijker dan eindeloos de liefde met elkaar te bedrijven.
Hij hield haar stevig in zijn armen toen ze in slaap viel. Zo snel dat het hem verbaasde. Toen viel ook hij in slaap.
Midden in de nacht werd Denise wakker. Hoe laat het was wist ze natuurlijk niet, maar ze was klaarwakker. Ze hoorde Achad zachtjes ademhalen. Hoe kon het zijn dat ze ooit gedacht had dat hij wreed was. Kende ze een zorgzamer man dan hij? Een liefdevoller man? Streng, dat was hij ook. Hij had een natuurlijk gezag, hoe jong hij ook was. Dominant, heel dominant. Maar wreed?
Ze wist waarom ze dat gedacht had. Al op hun eerste ontmoeting had Nadira dat in haar oren gefluisterd, haar geest er mee vergiftigd. Achad was wreed, had ze haar verteld. Meedogenloos, had ze gezegd.
Hij zal je straffen, en dàt was waar geweest.
Zeker, hij had haar gestraft. Meerdere malen.
‘Maar meer nog dan zijn straf zul je hemzelf moeten vrezen, altijd, overal.’ Ze hoorde het Nadira nog zeggen. ‘Achad,’ had ze gezegd, ‘is een sadist.’
Nog voor ze hem ontmoet had, had Nadira haar dat al voorgehouden.
Bouw een scherm op. Verberg je er achter. Houd afstand. Dat was haar advies geweest.
Ze had een scherm om zich heen getrokken. Had zich voor hem verborgen. Maar bovenal: had afstand tot hem bewaard. Het had pijn gedaan, maar ze had Nadira’s adviezen opgevolgd.
Toen ze hem dan eindelijk had ontmoet, had ze meteen getwijfeld.
Hij was zo charmant geweest, vanaf het allereerste moment. Zijn ogen, zo mooi, ze verdronk erin. Zijn mond, zo sensueel. Zijn neus, fijn en scherp.
U zult gehoorzaam zijn, ik zal u leiden, had hij gezegd. Waarom had ze zich niet laten leiden? Waarom had ze zich alleen maar verzet?
Ze had gehuild toen hij naar haar keek. In plaats van na te gaan waarom, was het enige waaraan ze denken kon: ontsnappen.
Maar zelfs toen was er nog hoop voor haar geweest.
Ze had gedacht dat hij haar streelde toen ze aan haar polsen hing.
Eerst had ze zich nog verzet, maar niet lang. Ze had naar hem verlangd, hartstochtelijk naar hem verlangd.
Het bleek niet Achad te zijn die haar streelde, maar Nadira.
Vanaf dat moment had Nadira haar geest verder vergiftigd. Wat had ze dat kundig gedaan. Denise kon niet anders dan daar respect voor hebben. Ze had haar verlangen naar Achad geanalyseerd. Gereduceerd tot banale lichamelijke gevoelens. Haar geleerd om alles wat ze voelde te analyseren, objectiveren, om het uiteindelijk te negeren. Haar geleerd koud te zijn. Afstandelijk. Onaanraakbaar.
Achad had geen kans gehad.
Hij had gezien dat ze naar hem verlangde. Al bij de minste aanraking van hem had ze hem gewild. Had haar lichaam genoten. Zijn woorden van toen galmden nog in haar na.
‘Uw lichaam reageert zoals het lichaam van een Slavin betaamt. Ontspant. Opent. Geeft zich. Het wil bemind worden, maar bemint niet zelf. Het kan genomen worden maar neemt niet zelf. Toch geeft u zich niet. U beheerst zich. U houdt zich weg van mij,’ dat had hij haar gezegd.
Het was zó waar geweest. Maar ze had niet willen luisteren.
Hij had haar gevraagd: ‘Waarom?’
Ze had geweigerd hem antwoord te geven.
Hij haar er om gesmeekt, zelfs.
Ze had geen antwoord gegeven.
Ze had dat als triomf gevoeld. Hoe had ze zo dwaas kunnen zijn?
Daarna had ze alles dat ze over hem hoorde als een leugen beschouwd. Meisjes die ze in alles geloofde, vertrouwde. Maar niet daarin. Waarom dan toch?
Nadira was haar enige waarheid geweest. Een waarheid die een leugen bleek te zijn.
Ze had Achad gekwetst, dat wist ze nu. Hij had het haar niet gezegd, maar dat hoefde hij niet.
Ze zou dat nooit teniet kunnen doen.
Nu had hij haar geholpen met ontsnappen. Dat had ze niet verdiend. Toch had hij dat gedaan.
Ze had hem gevraagd haar te nemen. Hij had haar bemind.
Straks zou ze weer vrij zijn, maar wilde ze dat?
Ze zou hem opnieuw verliezen. Wilde ze dat?
Ze wilde hem niet kwijt.
Ze wilde... Ze wilde ... dat ze niets meer te willen had.
Ze wilde ... zich aan hem overgeven.
Ze wilde dat hij haar Meester zou zijn.
Kon ze dat vragen?
Durfde ze dat te vragen.
Ja, glimlachte ze in zichzelf. Ja, dat durf ik.
En ze viel weer in slaap.
Bij het ochtendgloren maakte Achad haar wakker. Hij had zelfs al het ontbijt klaar gemaakt, de schat.
Het smaakte heerlijk.
De zon kwam prachtig op. Zo was de woestijn een paradijs.
Ze verzamelde al haar moed.
“Achad, vroeg ze, mag ik u iets vragen?”
Achad trok een grijns van oor tot oor.
“Als het maar niet een verzoek is om genomen te worden. Zoals een man een vrouw neemt. Want dat vergt tijd, veel tijd, want vrouwen verlangen naar veel. En tijd hebben we niet.”
Denise bloosde.
“Wat ik u wilde vragen, Achad, is niet iets wat ik hoop dat u doet, maar hoop dat u wilt zijn. Voor mij.”
Hij keek haar heel ernstig aan.
“Zou u mijn Meester willen zijn?”
Het werd stil. En in de woestijn is dat heel erg stil.
Hij keek haar aan.
“Meester als in: dat jij mijn slavin bent?”
Denise keek beschaamd naar de grond.
“Ik had meer gehoopt als in: dat u mijn Meester bent en ik uw sub.”
“Wat is dat, een sub?”
“Sub komt van submissive, onderdanig. Slavin, dan word ik uw bezit.”
“En dat wil je niet, mijn bezit zijn.”
Denise had nu een hoofd zo rood als een biet.
“Ja, nee, ehh niet als eigendom. Niet als iets wat u kunt verhandelen.”
“Submissive, onderdanig. Dat betekent dat je mij gehoorzaamt?”
Denise knikte blij. Dat was precies wat ze bedoelde.
“En als je ongehoorzaam bent, dat ik je dan kan straffen?”
“Ja ... Meester.”
Ze had gezegd. Ze voelde zich zo ... dankbaar dat ze dat mocht zeggen.
“Straffen op de manier die mij goeddunkt?”
“Ja Meester.”
“Vind je het niet een beetje onbetamelijk dat je mij al Meester noemt, terwijl ik nog helemaal geen ‘ja’ hebt gezegd?”
Mijn God, wat was ze dom. Ze kon niets anders bedenken dan beschaamd naar de grond te staren.
“Hmm, je hebt je tong verloren. Heel goed, dat siert je. Je bent het dus wel met me eens dat je straf verdiend hebt, nietwaar subje Denise?”
De minachtende toon waarop hij “subje” uitsprak sprak boekdelen.
Ze wist niet hoe ze moest antwoorden. Dat was ook niet nodig.
“Kleed je uit,” sprak hij streng en liep weg zonder te kijken of ze hem gehoorzaamde.
Natuurlijk deed ze dat.
Hij rommelde wat in de auto. Liet de deur wagenwijd open.
“Kom.”
Ze kwam.
“Kijk.”
Ze keek. Hij had een cane in zijn hand. Die had ze hier nog niet eerder gezien, ook niet in de harem.
Toen realiseerde ze zich dat het geen cane was maar een bamboestok uit zijn kampeeruitrusting. Of zoiets.
Hij zette zijn rechtervoet op de treeplank van de auto. Gebaarde dat ze over zijn bovenbeen moest gaan liggen.
Ze gehoorzaamde. Bijna kon ze er niet bij: ze moest op haar tenen gaan staan. Toen ze over zijn been heen boog voelde ze de dat ze naar voren kantelde. Haar handen raakten net de grond, haar voeten zweefden.
Hij wachtte minstens een minuut.
Toen sloeg hij haar. Hard.
Niet één keer, niet twee keer, drie, vier vijf of zes. Maar ontelbaar vaak. Zo voelde het voor haar.
Maar ze maalde er niet om. Hij strafte haar. Zij schreeuwde. En zo hoorde het.
Ze hoorde hem de bamboestok weggooien. Hij nam haar in haar armen. Kuste haar en zette haar op de passagiersstoel.
“Zo,” zei hij, “nu mag je me Meester noemden.”
Zwijgend brak hij de tent af en laadde de auto weer in.
Langzaam droogden haar tranen. Ze voelde het schrijnen van haar billen. Ze was gelukkig.
En nog steeds naakt naast hem, reden ze weg.
Weg van het paradijs.
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Inlognaam: lezer
Bericht Nummer: 51
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 22 april 2020 - 09:10 pm: |
|
lekker spannend en opwindend |
Heerlijk, Paul, dit verhaal.
Ik noemde in de kop twee dingen, maar het is nog veel meer.
Romantisch, heerlijke sex sm en spanking.
Mooie opbouw van een relatie.
Uitzichten op een toekomstige relatie zelfs.
en natuurlijk een spannende ontsnapping.
Oh ja: ook nog een mooie botsing tussen bdsm waarden en de harem vanzelfsprekendheden.
Ik denk dat het daarom ook klopt. Ondanks dat het zich duidelijk aan het eind van de roman afspeelt is dit verhaal heel goed te lezen zonder enige voorkennis.
Lezen dus, dit verhaal
En beloofde je nog meer van dit 'soort', Paul?
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
SmFan
Beginnend lid
Inlognaam: logan
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 03 mei 2020 - 07:22 pm: |
|
gave reden voor straf |
Tuurlijk is dit ook weer een prachtig verhaal, Paul.
Heel erg romantisch ook, met z'n tweeën op de vlucht in die verlaten woestijn.
Maar echt heel opwindend vond ik die straf die ze op het laatst krijgt.
En vooral de reden waarom.
De onbeschaamdheid dat ze Achad al Meester noemt,
en hoe dat gesprek dan tussen hen gaat.
Daar mogen veel subjes maar eens goed naar luisteren...
nou, lezen dan!
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?