sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Jip » De Italiaanse dievegge
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Jip

Bevlogen lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 1

Gepost op maandag 27 april 2020 - 02:04 pm:

De Italiaanse dievegge Ff1

Gestolen goed gedijt niet

Vooraf:
Dit verhaal is waarschijnlijk mijn allereerste spanking verhaal. Het is lang geleden geschreven door een veel jongere Jip en onlangs weer teruggevonden bij het opruimen van de zolder. Nadat ik het een paar keer met een mengeling van schaamte en vertedering had gelezen heb ik besloten om de verhaallijn te bewerken tot dit verhaal.
Verder gelden de gebruikelijke disclaimers: louter fantasie en "Please don't try this at home"

"Wat doe jij aan, zaterdag?", vraagt Donna terwijl ze haar badpak uittrekt.
Sofia droogt haar natte haren met een handdoek, ondertussen staart ze bewonderend naar de borsten van haar vriendin.
"Zaterdag," vraagt ze dromerig, "wat is er zaterdag?"
"Zaterdag gaan we bij het meer zwemmen met de jongens, weet je nog," roept Donna ongeduldig.
"Oh ja," zegt Sofia, nog steeds afwezig, "nou, als we gaan zwemmen dan zal ik wel een badpak aantrekken lijkt me zo, net als nu.”
Sofia wijst naar haar natte badpak, dat aan een haakje in de kleedkamer hangt.
"Nee, nee, nee!" roept Donna geschokt, "zo'n truttig badpak is prima voor een zwemwedstrijd, maar niet als je met leuke jongens naar het meer gaat. Zaterdag doen we allebei een sexy bikini aan."
"Maar..."
"Kom op Sofia, je bent toch geen trutje. Als je met een paar leuke jongens op stap gaat, mag je best wat meer van je mooie billetjes laten zien."
Sofia schenkt haar vriendin een vermoeide glimlach. Donna kan soms zo doordrijven, denk ze. Voor Sofia hoeft het allemaal niet zo, naar het meer met de jongens, ze gaat veel liever alleen met Donna. Maar om dat nou gewoon te zeggen.... Dat lijkt zo suf.
"Wat ik dus wilde zeggen,” zegt Sofia met een zucht, “is dat ik helemaal geen bikini heb. En ook geen geld om er één te kopen, anders had ik dat zeker gedaan. Ik ben echt geen trutje hoor."
"Zo ken ik je weer, wij gaan een mooie bikini voor jou regelen."
"Maar ik heb toch al gezegd, ik heb geen geld."
"Daar weet ik wel wat op," zegt Donna met een geheimzinnig lachje, "laat dat maar aan mij over."

Gina zit op het terras met een glas groene thee, ze geniet van een schaars moment voor zichzelf. Voor haar liggen, zover ze kan kijken, de wijngaarden die horen bij de bodega die al eeuwen in de familie is. Een paar jaar geleden heeft ze samen met haar man Dino de leiding van het bedrijf op zich genomen, Dino regelt alles wat met de productie van de wijn te maken heeft, Gina zorgt voor de rest, de opvoeding van hun drie dochters hoort daar vanzelfsprekend ook bij. Algemeen manager, is ze volgens de boeken. Eigenlijk doe ik precies hetzelfde als mama en oma, denk ze met een glimlach, maar oma zou nooit op het idee zijn gekomen om zichzelf 'algemeen manager' te noemen.
Het idee dat al het land in de weide omtrek hun eigendom is geeft Gina nog steeds een machtig gevoel en dat kan ze wel gebruiken, want ze voelt zich op dit moment helemaal niet machtig. Gina heeft net bezoek gehad van de verkoper van de Franse eikenhouten wijnvaten die ze nodig hebben om hun wijn te kunnen produceren. Ze heeft hem met alle egards ontvangen, al haar charmes in de strijd gegooid; het gesprek was ook prettig verlopen, dat dacht Gina tenminste, maar uiteindelijk had de verkoper een offerte op tafel gelegd waar helemaal niets prettigs aan was. Gina voelt zich gewoon genaaid, al zou ze dat natuurlijk nooit zo zeggen. Het vervelende is dat die arrogante vlerk weet dat ze zijn vaten wel moet kopen, omdat die gewoon de beste zijn. Zomaar overschakelen op andere vaten is bovendien een groot risico voor de kwaliteit van de wijn. Er zit dus niets anders op dan de belachelijke prijs gewoon te betalen. Dat betekent dat ze dit jaar wel heel veel wijn moeten verkopen om uit de kosten te komen. In gedachten is Gina al aan het bezuinigen.
Gina haar telefoon rinkelt, zoals dat elke dag tientallen keren gebeurt. Op het display staat 'onbekend nummer'. Vast weer die vervelende verkoper, denkt Gina. Als daad van klein verzet laat ze haar telefoon even lekker rinkelen. Nog geen vijf minuten later luistert Gina haar voicemail toch af, ze wil weten wat er nu weer aan de hand is. Meer geld krijgt hij echt niet, denkt ze.
Het bericht is niet van de verkoper, maar van de politie.
"Uw dochter zit bij ons op het bureau, wilt u ons zo snel mogelijk terugbellen,” luidt de korte boodschap.
Gina schrikt zich dood. Dochter, welke dochter, ik heb er drie, denkt ze terwijl ze het nummer dat ze moet bellen probeert te verstaan.

Sofia staart met tranen in haar ogen naar de stevige, stalen deur, die met een droge klik achter haar in het slot is gevallen. Om haar heen zijn kale muren, volgeklad met woorden die ze van haar moeder niet uit mag spreken, een houten bankje tegen de muur en een klein raampje met tralies, verder is er helemaal niets. Sofia kan niet bevatten dat ze echt zonder pardon zijn opgesloten in een politiecel. Waarom heeft ze nou ook naar Donna geluisterd? Het zou zo simpel zijn, stiekem een bikini achterover drukken in één van die drukke winkels in het centrum. "Daar letten ze toch alleen maar op de toeristen," had Donna gezegd.
Nou, dat is wel gebleken.
"Kut, kut, kut," vloekt Donna, terwijl ze door de cel ijsbeert. "Ik ben zo ontzettend de lul."
Sofia begrijpt precies wat Donna daarmee bedoelt. Hier in de regio geloven ouders nog in traditionele opvoeding met ouderwetse maatregelen als die nodig zijn, dat is bepaald geen geheim. Sofia haar vriendinnen doen daar onderling ook niet moeilijk over: Het komt regelmatig voor dat één van hen een paar rode billen laat zien als ze moeten douchen na de gymles. Donna misschien wel het vaakst, bedenkt Sofia zich, maar daar zal ze het dan ook wel zelf naar maken. Sofia kan het even niet opbrengen om medelijden te hebben met haar vriendin, daarvoor maakt ze zich teveel zorgen over haar eigen lot.
Sofia weet namelijk best dat haar moeder helemaal niet zoveel anders is dan de moeders van haar vriendinnen, alleen gaat Sofia net wat slimmer om met de situatie, vindt ze zelf: Als je gewoon netjes doet wat je moet doen, heb je verder voldoende ruimte om dingen te doen die je moeder niet hoeft te weten. Sofia begrijpt er niets van dat haar vriendinnen liever met hun vriendje vrijen dan te leren voor een proefwerk. Om te beginnen vindt ze dat vrijen met een jongen zwaar wordt overschat, maar daarnaast: je weet toch van tevoren wat er gebeurt als je een onvoldoende haalt, dus hoe dom kun je zijn?
“Inderdaad Sofia, hoe dom kun je zijn,” mompelt ze tegen zichzelf.

Gina is snel in haar auto gestapt. Ze is alweer over de ergste schrik heen, met drie puberdochters is ze tenslotte wel wat gewend en er is gelukkig niemand zwanger, gewond of nog erger. Dat ze Sofia moet gaan redden is wel nieuw, tot nu toe waren het altijd Angelina of Bella, de oudste twee, die voor problemen zorgden. Gearresteerd worden voor diefstal, dat is ook nieuw, denkt Gina grimmig, en ik ga er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het ook bij deze ene keer blijft. Gina weet ook al hoe ze dat gaat doen, precies zoals haar moeder, grootmoeder en overgrootmoeder dat ook al deden.

Donna knielt voor Sofia op de vloer, ze legt haar handen op Sofia haar bovenbenen.
“Toe Sofia, niet huilen, ik voel me zo kut als ik je zie huilen,” zegt ze zachtjes.
“Je hebt anders ook meer dan voldoende redenen om je kut te voelen, lijkt me, en ik ook,” antwoordt Sofia bozer dan ze bedoeld had.
Donna wijkt achteruit.
“Nou, mij wacht straks een boze vader met een leren riem, dat je het even weet,” zegt Donna op gekwetste toon.
“Ik kan anders ook op een flink pak billenkoek rekenen hoor. En dat is jouw schuld.”
“Zo erg als bij mij zal het bij jou toch niet worden,” mokt Donna.
“Wat weet jij daar nou van!” roept Sofia boos.
“Sofia, doe nou niet zo boos, het spijt me echt,” smeekt Donna.
Donna gaat naast Sofia op het bankje zitten. Voorzichtig schuift ze in haar richting, alsof ze bang is dat ze een draai om haar oren zal krijgen. Maar Sofia laat toe dat Donna een hand op haar schouder legt en steeds dichterbij komt, totdat ze heup aan heup zitten en Sofia bijna klem zit tussen Donna en de muur van de cel. Sofia krijgt het er warm van. Ze weet niet zeker of ze het prettig of onprettig vindt, toch blijft ze zitten waar ze zit.
Aan de andere kant van de deur klinkt het gerinkel van sleutels; met een paar droge klikken van het slot gaat de deur open. Sofia pakt Donna haar arm stevig vast, nerveus kijkt ze naar de agent in de deuropening. Hij wijst naar Donna: “jij mag meekomen, je moeder is er”
Nee! denkt Sofia angstig, laat me hier niet alleen achter! Ze wisselt een snelle blik met Donna, die meteen lijkt te begrijpen wat Sofia wil zeggen.
“Kan ik nog heel even wachten tot haar moeder er ook is?” vraagt Donna op een toon die voor haar doen heel beleefd klinkt.
“Nou, is heb je moeder net gezien, die lijkt mij niet in de stemming om op je te gaan zitten wachten. Dus als je verstandig bent...”
Sofia ziet Donna aarzelen. Ze legt haar hand op Donna haar rug, geeft haar een nauwelijks voelbaar duwtje. Donna draait zich naar Sofia toe, met een snelle beweging geeft ze haar een zoen op de mond. Het is geen snel zoentje, maar een echte, welgemeende kus.
“Waarom doe je dat?” vraagt Sofia verward.
“Omdat het mij spijt en omdat je lief bent natuurlijk,” zegt Donna terwijl ze opstaat.
Met betraande ogen kijkt Sofia toe hoe Donna door de agent wordt weggeleid. De celdeur gaat gewoon weer dicht.

Gina rijdt in haar kleine Fiatje door de drukke binnenstad, op zoek naar een parkeerplaats, maar het lijkt wel alsof de hele stad al vol staat met auto’s, zelfs de parkeergarages. Ook de wegen lijken behoorlijk verstopt, het verkeer beweegt nauwelijks. Gina vloekt inwendig. Ze vindt het een akelig idee: Sofia helemaal alleen op het politiebureau. Hoewel, denkt ze, misschien leert Sofia er ook wel iets van.
Op goed geluk draait Gina een klein straatje in, dat via nog twee straatjes uitkomt op een pleintje achter het politiebureau. Maar zelfs dat pleintje is helemaal vol, dan maar op de stoep met de alarmlichten aan. Het zal je toch gebeuren dat je een parkeerboete krijgt terwijl je in het politiebureau bent om je dochter op te halen, denkt Gina. Ze moet zowaar even glimlachen bij de gedachte.
Gina haast zich naar binnen. In de hal komt ze Donna met haar moeder tegen. Donna kijkt naar de grond, maar haar moeder kijkt Gina strak aan. De twee moeders wisselen een snelle blik van verstandhouding. Zonder woorden is de afspraak al duidelijk: onze dochters slapen vannacht allebei op hun buik.

Sofia heeft alleen nog maar gehuild sinds ze helemaal alleen in de cel zit. Wat ze ook probeert, de tranen blijven maar stromen. Eindelijk klinkt de sleutel weer in het slot. Een andere agent, een vrouw deze keer, staat in de deuropening. Ze kijkt Sofia streng aan.
“Kom,” zegt ze, “je moeder is er.”
De agente geeft Sofia een zakdoekje en duwt haar de gang op.
“Die tranen kun je beter voor straks bewaren. Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar ik hoop dat je moeder je over de knie legt en je zo’n pak slaag geeft dat je het over een paar dagen nog voelt aan je billen. Ik denk dat je dan nooit meer zult stelen.”
Dat weet Sofia nu al heel zeker.
Gina wacht voor een dichte matglazen deur. Van achter een loket zit een agent nadrukkelijk naar haar te kijken, alsof Gina zelf de dievegge is die goed in de gaten gehouden moet worden. En dan nog, denk Gina, wat zou ik hier kunnen jatten. Hooguit een kopje automatenkoffie.
Op de gang achter de deur klinken voetstappen. Met moeite kan Gina de contouren van twee personen herkennen, toch weet ze op één of andere manier heel zeker dat Sofia eraan komt. Gina laadt zichzelf nog even flink op, zodat ze klaarstaat om Sofia meteen een flinke uitbrander te geven.
“Als Sofia het toch waagt om me nu een grote mond te geven, dan gaat ze hier ter plekke over de knie, kijken hoe ze dat vindt,” zegt Gina tegen zichzelf.
De man achter de balie drukt op een knop, met een zoemend geluid gaat de deur open. Gina ziet een strenge agente en een klein bang meisje met betraande ogen, dat haar nauwelijks aan durft te kijken. Meteen verdwijnt Gina haar boosheid naar de achtergrond, het bieden van een troostende knuffel krijgt prioriteit. Sofia is zo opgelucht dat ze mag schuilen in de veilige warme armen van haar moeder dat ze opnieuw begint te huilen. Gina laat haar rustig bijkomen, de ongeduldig kijkende agente negeert ze maar even.
Zodra Sofia weer een beetje tot zichzelf is gekomen, duwt Gina haar voorzichtig van zich af. Met haar duimen veegt ze de tranen onder Sofia haar ogen weg. Sofia kan haar moeder nog steeds niet aankijken.
“Zo, nu gaan we dit even netjes afhandelen,” zegt Gina terwijl ze de duidelijk geïrriteerde agente strak aankijkt. “Deze aardige mevrouw heeft vast nog meer te doen.”
Nou, denk Sofia, zo aardig vond ik haar anders helemaal niet hoor. Maar wat kan het me ook schelen, zolang Ik hier maar snel weg mag.
Gina moet nog twee formulieren invullen bij de agent achter de balie, dan mag ze Sofia weer meenemen. Dat ging eigenlijk best makkelijk, denkt Gina verbaasd.

Gina haar auto staat gewoon waar ze hem heeft achtergelaten. Gelukkig nog zonder bekeuring, denkt ze. Zo snel als het verkeer toelaat rijden ze terug richting centrum. Gina kijkt regelmatig even naar Sofia, die strak voor zich uitkijkt en er opgelucht uitziet. Iets te opgelucht eigenlijk, denkt Gina, tijd om Sofia elke illusie op een goede afloop te ontnemen.
“Ik hoop dat je begrijpt dat jij nog steeds een heel groot probleem hebt, Sofia Maria,” zegt ze streng.
Sofia schrikt. Het is nooit een goed teken als ze bij haar doopnaam genoemd wordt.
“Ja mam,” zegt ze snel.
“En hoe denk je dat op te gaan lossen?”
“Weet ik niet, mama.”
“Nou, dan zal ik het je vertellen. We gaan nu eerst naar de winkel die je bestolen hebt. Daar ga jij je excuses aanbieden en de schade vergoeden.”
Vergoeden, hoe dan? denkt Sofia geschrokken, als ik geld had gehad, had ik die bikini wel gekocht in plaats van gestolen.
“Maar mam,” probeert ze.
“Ik neem aan dat je geen geld had om een bikini te kopen, dus dat ga ik je nu lenen. Maar je gaat het me ook weer allemaal terug betalen door te werken in de wijngaard, net zolang tot je het allemaal hebt terugverdiend. Dus ik hoop voor je dat die bikini niet al te duur was.”
Sofia heeft geen idee wat de bikini kostte, maar die kwam uit een dure winkel vol merkkleding, dus dat zal vast niet meevallen. Toch is ze ook een beetje opgelucht, omdat haar moeder nog niet over dat ene begonnen is.

De winkel ligt middenin het voetgangersgebied rond de grote kathedraal, waar het altijd wemelt van de toeristen. Gina weet dat hier een hele rij dure modewinkels met allemaal topmerken zijn. Sofia zal toch niet..., denkt ze. Maar jawel hoor, de winkel waar ze moeten zijn is één van de grootste en duurste in de stad. Nou, Sofia heeft in elk geval smaak, denkt Gina.
Sofia loopt met lood in de schoenen richting de winkel. Ze wil niet naar binnen, durft niet, echt niet, maar Gina duwt haar ongeduldig voor zich uit. Als Sofia iets te veel treuzelt, krijgt ze direct twee harde tikken op haar billen. Geschrokken kijkt ze of niemand het gezien heeft.
Het is Sofia duidelijk geworden dat verder tegenstribbelen geen goed idee is. Maar toch, denkt ze, zolang we hier zijn, zijn we nog niet thuis en zijn mijn billen redelijk veilig. Met pijn in haar buik kijkt ze de winkel rond. Ze heeft geen idee wat ze nu moet doen. Was Donna maar hier, denkt ze, die zou gewoon op iemand af zijn gestapt.
“Hoi, ik ben dat meisje dat een bikini bij jullie gejat heeft en ik wil graag even sorry zeggen,” zoiets zou ze vast gezegd hebben.
Sofia moet denken aan wat Donna op dit moment waarschijnlijk overkomt. Hoewel het eigenlijk allemaal Donna haar schuld is, heeft Sofia toch medelijden met haar. Met een riem voor je billen krijgen en dan ook nog van je vader, Sofia huivert bij de gedachte.
“Nou, komt er nog wat van,” vraagt Gina ongeduldig.
Sofia schrikt op. Ze ziet dat ze bijna oog in oog staat met een verkoopster, dezelfde verkoopster die haar een paar uur geleden betrapt heeft. Nog een stapje, dan is ze aan de beurt. Gina geeft Sofia het laatste duwtje. De verkoopster kijkt haar vragend aan.
“Hé, ben je daar weer,” zegt ze op een niet onvriendelijke toon, “en dit keer heb je je moeder meegenomen, zie ik. Wat kan ik voor jullie doen?”
“Ik wou zeggen,” stamelt Sofia met een rood hoofd. “Ik wou zeggen dat het me spijt.”
“Wat spijt je Sofia,” dringt Gina aan.
“Dat ik gestolen heb,” fluistert Sofia, zodat de mensen om haar heen het hopelijk niet horen.
“Dat kan ik me voorstellen,” zegt de verkoopster spottend, “je zult wel een flinke straf krijgen.”
Sofia knikt.
“Ik moet voor de bikini betalen van mama,” piept ze.
“Nou, ik denk niet dat je dat kunt.”
“Maar ik wel,” komt Gina tussenbeide, “en dat gaat Sofia mij allemaal weer terugbetalen, toch Sofia?”
De verkoopster knikt begrijpend. Ze pakt de bikini, die kennelijk nog achter de kassa lag. Met een professioneel gebaar legt ze de bikini voor Gina op de toonbank, alsof ze een gewone klant is.
“Alstublieft mevrouw, een mooie, simpele bikini, heel geschikt voor jonge meiden met een goed figuurtje. Uw dochter heeft wel smaak moet ik zeggen. Passen is niet meer nodig, neem ik aan?”
Gina kijkt met verbazing naar het topje en het kleine broekje. Sofia moet nog wel een paar jaartjes ouder worden voordat ze zoiets mag dragen, denkt ze.
De verkoopster toont discreet de prijs van de bikini. Gina denkt eerst dat ze het niet goed gezien heeft, maar het bedrag blijkt toch echt te kloppen. Ze moet haar creditcard aanspreken om het te kunnen betalen.
“Nou meid, voor dit bedrag zul je een hele tijd moeten werken,” zegt ze tegen Sofia.
De verkoopster kijkt Sofia even aan met een gemeen glimlachje.

Gina stuurt de auto over de kronkelende bergweg richting huis. Ze kijkt even naar Sofia, die met een gezicht als een oorwurm naast haar zit. Gina kan wel raden waar Sofia aan denkt, maar ze vindt het niet nodig om daar nu nog wat over te zeggen. Voor Gina staat al vast wat er straks gaat gebeuren, daarbij zullen een haarborstel en een paar blote meisjesbillen de hoofdrol spelen. Ze staat het zichzelf niet toe om daar nog over te twijfelen. Bij haar andere meiden zou ze hetzelfde doen, er is geen enkele reden om Sofia anders te behandelen.
Sofia staart met een knoop in haar maag voor zich uit. De stilte in de auto is bijna ondragelijk, geen druk gekwebbel, zelfs geen muziek. Toch durft Sofia ook niets te zeggen, bang als ze is dat het onderwerp op dat ene uit zal komen. Ze weet vrij zeker dat ze straks nog meer straf gaat krijgen, maar daar wil ze liever niets over horen, ze wil er zelfs liever niet aan denken, maar ze kan natuurlijk niet anders.
Gina ziet dat Sofia zit te draaien op haar stoel. Het lijkt wel alsof Sofia ineens nodig moet plassen, maar Gina begrijpt wel dat er waarschijnlijk iets anders aan de hand is. Misschien moet ik haar toch even precies vertellen wat er gaat gebeuren, dan hoeft ze zich in elk geval niet meer druk te maken over allerlei spookbeelden, denkt ze.
“Sofia, liefje....” zegt ze.
“Ja, mam,” zegt Sofia hoopvol. Dat mama me weer liefje noemt is een goed teken, denkt ze.
“Je weet toch wat er straks gaat gebeuren als we thuis zijn?”
“Ja mam,” zegt Sofia weer, nu iets minder hoopvol.
“Als we straks thuis zijn, ga jij meteen naar je kamer. Daar leg ik je over mijn schoot voor een heel stevig pak billenkoek met de haarborstel,” zegt Gina op zakelijke toon.
Sofia kijkt haar geschokt aan.

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

Jurist
Nieuw lid

Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 04-2020