Alles weer goed?
waarin Marjan zich opnieuw over Moniek ontfermt
Later wist ze niet veel meer van wat er was gebeurd.
Het best herinnerde ze zich de blik van Marjan, toen ze voorovergebogen op het bureau lag, haar handen vastgeklemd door Marjan. Even was daar de blik die zei: het spijt me. Daarna werd die blik direct weer koud, zo koud. Maar toch, daartussen, en zeker weten deed ze het niet, was daar ook, heel even, een blik die zei: wat doet mij dit een pijn.
Maar pijn deed het Moniek niet echt.
Niet zoals ze verwacht had. Want zo erg was de slipper niet. Ze had het reeds vele malen erger meegemaakt. Maar toen was ze nog vrouw. Had ze nog haar trots. Moest ze zich beheersen.
Van dat alles niets nu. Vanaf de eerste klap schreeuwde ze uit volle borst. Schreeuwde ze, smeekte ze, protesteerde ze.
Wat voelde ze zich klein.
Wat voelde ze zich gelukkig.
Want ze gedroeg zich niet alleen als schoolmeisje, ze was het.
Zo kon Marjan een onbedaarlijk huilend meisje meevoeren naar hun kamer. Ze liet Moniek op haar buik op bed liggen. Kuste haar tranen weg. Een kussen onder haar buik maakt dat haar billen vrij liggen. Haar rokje werd door de knoopjes nog steeds van achter omhoog gehouden. Haar slipje had Marjan snel opgeraapt, toen Moniek rechtop moest staan. Zodat haar billen op het kussen nu bloot waren. Bloot en rood.
Marjan pakte een potje crème en ging Monieks billen langzaam insmeren.
Moniek protesteerde: “Je moet me nog de les lezen.”
“Dat zou die koe wel willen. Pfeh, als er één de les moet worden gelezen, ben ik dat wel. Ik heb het nog geprobeerd. Maar die koe wilde weer niet luisteren. De teef.”
Langzaam ging Marjan verder met smeren.
Langzaam kon ze zich ontspannen. Heerlijk die koele handen. En na het insmeren stopte Marjan niet. Voorzichtig ging ze verder. Haar bewegingen werden steeds tederder.
Vaak was Moniek na afloop van slaag ingesmeerd. Soms koud en mechanisch, soms erotisch en opwindend. Maar nooit eerder zo teder.
Marjans bewegingen waren niet doelbewust. Ze had geen plan. Ze streelde alleen maar. Alsof ze al haar schuld in liefde wilde laten oplossen. Niemand die haar zag, want Moniek had al snel haar ogen gesloten. Maar als er iemand had gekeken, had die een meisje gezien die heel geconcentreerd de voor haar liggende billen aftastte. Het was alsof die billen voor haar het hele universum waren. Net zoals ze vroeger met haar poppen kon spelen, speelde ze nu met de billen van Moniek. Gleed ze over elk bobbeltje, daalde ze af in elk spleetje.
Ze mompelde er zelfs zachtjes bij: “Dit plekje moet nog, en oh, wat is dit hier dik. Nou naar beneden en dan weer omhoog...”
Langzaam, centimeter voor centimeter, kwam ze bij de tere binnenkant van Monieks dijen. En net zo langzaam, in het zelfde tempo, opende Moniek deze. Ongemerkt. Ook voor zichzelf.
Pas wanneer de eerste vinger langs haar tere huid gleden, merkte ze dat ze zich voor Marjan geopend had. Hoopte ze dat Marjan haar verlangens aan zou voelen en beantwoorden. Begon ze, heel voorzichtig, zelf te bewegen. Bewoog ze haar lipjes naar Marjans verzorgende vingers.
Maar Marjan merkte niets. Monieks billen waren nog steeds de pop waarmee ze speelde. Liefdevol en zich niet bewust van de wellust die ze opwekte ging ze verder.
Strelend langs haar huid. Langs alle plekjes waar ze bij kon. Haar onderrug, billen, dijen en weer terug. Maar niet naar binnen.
Heel voorzichtig schoof Moniek haar rechterhand naar achteren. Raakte vluchtig Marjans hand aan. Heel even stopte die met strelen. Maar Moniek bewoog zo subtiel dat ze weer verder ging. Zo streelde Marjans hand zachtjes Monieks billen en streelde Monieks hand Marjans vingers. En heel heel langzaam en voorzichtig stuurde die hand die vingers naar beneden, naar binnen.
Vingers die schrokken bij de aanraking van Monieks natheid. Even maar. Om dan verder te glijden door haar vocht. Vonden ze de lipjes van Moniek. Gingen ze zelfstandig op onderzoekingstocht.
En zo, langzaam, heel langzaam keerde Marjan terug in het echte universum. Merkte ze de passie die zich bij Moniek opbouwde. Kregen haar bewegingen diezelfde intentie.
Moniek kreunde en bewoog nu zichtbaar. Doelbewust ging Marjan nu verder. Gleed langs Monieks pretlipjes. Vond haar pretknopje. En gleed af naar haar pretgrotje.
Dat was het moment dat Moniek haar laatste weerstand verloor. Ze gaf een diepe kreun en drukte haar gezicht in het hoofdkussen. Nogmaals kreunde ze.
Om te beseffen ze dat ze meer wilde.
Voorzichtig draaide ze zich om en reikte naar Marjan. Ze trok haar naar zich toe. Zoende haar. Nu werden haar kussen ook door Marjan beantwoord. Leerde ook haar tong wat fijn is.
Moniek vleide Marjan op het bed en richtte zichzelf op. Teder begon ze Marjan uit te kleden. Langzaam, zonder haast. Elk kledingstuk werd eerst door haar gekoesterd. Evenals elk stukje huid dat ontbloot werd.
Marjan liet het gaan. Stil bleef ze naakt op het bed liggen en keek hoe Moniek zichzelf ontkleedde om langzamerhand net zo naakt als zijzelf voor haar te staan. Ze keek niet alleen, ze genoot. Langzaam knielde Moniek voor haar neer. Begon haar weer te strelen. Om haar daarna opnieuw in haar armen te nemen.
Een omhelzing die zij natuurlijk beantwoordde.
Een omhelzing die van twee lichamen één maakte.
Ze waren zelfs even in slaap gevallen.
Geschrokken waren ze wakker geworden. Hoe laat was het?
Ze hadden geen idee. Gehaast kleden ze zich weer aan.
Nog maar net op tijd waren ze weer toonbaar.
Een harde klop op de deur. Ze schoten instinctief beide overeind en gingen in de houding staan van het naar-bed-gaan-ritueel. Niet dat het al zo laat was, integendeel: het was nog steeds middag en ‘vrije tijd’ tijd.
Maar hun spontane actie was heel terecht.
Zonder op een reactie te wachtten kwam Christina binnen.
Even een goedkeurende blik van haar.
En zelfs een “keurig” na een korte inspectie van hun houding.
Maar daarna tegen Marjan: “Ik heb Moniek even nodig, Marjan.”
“Natuurlijk mevrouw.”
“Moniek, jij gaat over eh” het Schoolhoofd keek even op haar horloge, “over tien minuten naar de kamer van de Klasse-Oudste. Binnen zonder kloppen. Zeg tegen de Klasse-Oudste dat Juliette om drie uur in de bibliotheek verwacht wordt. Bij Juffrouw V ..”
En weg was Christina.
Geschrokken keken de meisjes elkaar aan. Om vervolgens in lachen uit te barsten. Het Schoolhoofd zou eens moeten weten wat ze net gemist had...
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?