| Gepost op zondag 06 november 2011 - 06:28 pm: | 
|
| Bedtijd  
waarin Moniek ontdekt wat ze wil... en Marjan niet krijgt wat ze wil
Het was laat toen ze weer teruggebracht werd naar haar kamer. Maar het was stil en leeg, zo zonder Marjan. Moniek ging op haar bed liggen en droomde even weg. Zo veel beleefd in zo weinig tijd. Misschien dat ze zelfs even wegdommelde, want ze schrok van het welkom van Marjan: een stevige zoen op haar wang.
“Jee, heb je een beetje zitten slapen of zo?”
Moniek moest lachen.
“Was dat maar waar. Nee, saai hoor. Ik werd opgesloten in een studeerkamertje. Met alleen maar boeken. En een bord eten.”
“Zielig. Je hebt de keet gemist. Zofia die slaande ruzie kreeg met Nina. Trok zo’n beetje al haar haar uit haar kop. Alleen maar omdat zij niet mee mocht om Maartje te bedienen en Nina wel. Mafketel, die Zofia. Voor ik Maartje zou bedienen zeg. Ik buk nog niet eens voor d’r. Stel je voor.”
“Maar Maartje is toch Klasse-Oudste?”
“Daarom juist. Je moet wel een ongelofelijke trut zijn als je Klasse-Oudste wilt worden. Een meidennaaier noemen we zo iemand. Maar reken maar dat die alleen maar naait bij Vatjana.”
“Vatjana?”
“Naailes, suffie.”
Een harde bel onderbrak hun gesprek.
“Gatver. Al weer bedtijd. Voor de volgende bel moeten we klaar zijn.”
“Hoeveel tijd hebben we?”
“Tijd genoeg. Hier, je nachthemd. Maar eerst alles uit. Ze mogen je niet betrappen met iets anders dan je nachthemd. Netjes opvouwen alles. En hier je badslippers. Daarna naar de douche.”
En al pratend begon Marjan zich onbekommerd uit te kleden. Moniek volgde schuchter haar voorbeeld. Netjes vouwde ze ieder kledingstuk op dat ze uittrok, om het daarna op een plank aan de muur te leggen.
Toch kon ze het niet laten om steels haar ogen op Marjan gericht te houden. Wat was het een mooi meisje. Slank, maar niet mager, met leuke grappige borstjes en een heel lekker kontje. Het maakte dat ze gelukkig geen aandacht hoefde te schenken aan haar eigen naaktheid. Gelukkig? Plots draaide Marjan zich om en bekeek haar van top tot teen. Haar reactie om snel verlegen haar borsten en kruis te bedekken was natuurlijk veel te laat.
“Hé tut, doe die handen weg wil je. Jee, laat je zien, meid.”
Moniek voldeed aarzelend aan haar verzoek.
Hmmmm. Mooi. Mooie tieten heb jij zeg.”
Met één hand raakte ze ze even aan.
“Stevig en rond. Moet je die van mij zien!”
Marjan sloeg met een slap handje haar linker borst heen en weer.
“Dat stelt toch niks voor.”
“Maar je bent pas zestien. Die worden vast wel groot. En zo groot zijn die van mij echt niet.”
“Je bent pas zestien,” bauwde Marjan haar na.
Beiden barstten in lachen uit.
Pas later, veel later dacht Moniek na over wat Marjan nu eigenlijk zei. En wat dat had betekend....
Eerst was er het nachthemd.
Het nachthemd van Moniek was van wit katoen. Het had korte mouwtjes, een lage ronde hals en was licht getailleerd. Het zat alleen strak om haar borsten, maar viel verder wijd. Ze keek in de spiegel. In feite een leuk simpel en kuis jurkje. Alleen haar tepels waren zo wel erg zichtbaar. Snel trok ze er een slipje onder aan. Dat voelde toch wat veiliger. Gek eigenlijk, want wat heeft een slipje nou met tepels te maken?
Marjan had alleen maar ogen voor zichzelf. Haar nachthemd had dunne schouderbandjes en een lage V-hals. Verder was het hetzelfde als dat van Moniek. Natuurlijk waren haar tepels nauwelijks zichtbaar, maar verder stond het haar toch heel sexy. En dat voor een schoolnachthemd!
Marjan gaf uitleg. Als je wat ouder was en status had, mocht je je eigen nachthemd uitkiezen. Tot op zekere hoogte. Als het maar wit en van katoen was.
“Ik heb gehoord dat Marcha er één heeft van glanzend stretchkatoen. Hartstikke nauwsluitend. Met een split tot op haar reet en een spleet,” ze wees op haar navel, “tot op hier. Maar ja, da’s Marcha. Die mag alles.”
Op hun slippers gingen ze op weg naar de grote badkamer. Even de gang door. Marjan stak haar hoofd om de hoek van de deur. Vol!
“Kom, ga mee naar de gymzaal. Is toch geen kip nu.”
Inderdaad, er was geen kip, noch meisje, noch toezicht.
Vreemd om hier rond te dwalen. De geur van haar jeugd kwam Moniek tegemoet. De was van de houten vloer, het leer van het paard, de klimtouwen, het wandrek. Maar kon je dat ruiken? Of rook ze het zweet dat al de zwoegende meisjeslijven hadden achtergelaten? Het tikken van het stokje van de strenge gymjuf? Maar dat is een geluid. In gedachten gingen haar handen over het leer van de bok. Niet alleen naar hoppende meisjes, vliegend door de lucht, wijdbeens. Ook liggend, passief en eveneens gespreid, vastgebonden aan de vier poten, wachtend op wat komen ging. De straf. Zoals ook zijzelf dat nog zo kort geleden had moeten ondergaan. Niet hier, in deze zaal, maar één verdieping beneden, in de onderzoeksruimte. Hoeveel slagen had men geteld, daar op diezelfde plek, midden op haar billen, voordat men haar huid al te zeer beschadigde? Vier? Vijf? Zes? Het waren er in ieder geval veel geweest. Veel te veel. Schor had ze zichzelf geschreeuwd. En nat van de tranen. Dat wist ze nog wel. Maar al te goed.
Het was Marjan die haar uit haar dromerij verlost.
“Kom nou joh, hier, dit is leuk.”
Marjan troonde haar mee naar de achterkant van de zaal. Twee wanden waren helemaal bedekt met een glazen spiegel. Met ervoor slechts een glimmende stang. Een barre, wist Moniek: had ze zelf niet als jong meisje daar uren aan gezwoegd? Kijken wat ze nog kon. Ze greep de barre stevig met beide handen vast en ging op haar tenen staan. Hmmm, dat ging goed. Ze zwaaide met haar rechterbeen naar voren. Strek en buig. Voor ze het in de gaten had vond ze weer het ritme van de oefeningen van vroeger. Eindeloos deed ze die. Zich zo laten opzwepen door de stem van haar juf, de concentratie van haar inspanning. Ook nu kwam die weer als vanzelfsprekend. En met de concentratie de overgave. De aanwijzingen van juf die ze zonder protesten opvolgde. Die wist wat goed voor haar was. Die haar keer op keer voorbij het punt bracht waar vermoeidheid nog telde. Waarop overgave het enige mogelijke antwoord was.
Maar nu was het niet de bijtende stem van haar juf die haar dwong, maar de bewonderende stem van haar vriendin die er voor zorgde dat ze zich gaf. Zo werden haar bewegingen weer soepel en krachtig zonder een moment van pauze. Ongetraind als ze was droop het zweet al snel van haar voorhoofd en voelde ze een druppel tussen haar borsten doorlopen. Toch wilde ze nog niet opgeven, wilde ze zelfs niet dat Marjan haar hijgen hoorde. Nog één keer wilde ze zich laten gaan, wilde ze laten zien waartoe ze in staat was. Zo in volledige concentratie liet ze zich langzaam en gracieus zakken tot een volledige spreidstand. Bijna volledig, want op het laatste moment moest ze het laten gaan en zich voorover laten vallen.
Marjan boog zich bezorgd over haar heen. Nahijgend van de inspanning liet Moniek het toe. Liet zich door haar vasthouden. Haar rug raakte de buik van Marjan. En haar borsten. Marjans adem in haar nek. Zo dichtbij, zo voelbaar. Ze gaf zich over en wilde langzaam haar gezicht naar Marjan toedraaien. Om....
Meedogenloos doorbrak de bel haar plannen.
Geschrokken lieten ze elkaar los.
“Tijd,” riep Marjan: “We hebben nog maar 5 minuten.”
Allebei snelden ze naar de nu lege badkamer. Snel spoelden ze hun mond. Snel nog even voor een plas naar de wc.
“Geen tijd meer voor, we komen te laat,” riep Marjan naar Moniek.
Maar Moniek moest gewoon.
Net voor Moniek voetstappen op de gang hoorde, was ze in de kamer terug, waar Marjan al voor haar bed stond opgesteld. Zonder slippers, rechtop en bijna tegen het bed aan met haar gezicht naar de kamer. Haar armen langs haar zij.
“Zo gaan staan als ik,” lukte het Marjan nog te zeggen voordat de deur open ging, “en pas als ze er is en toestemming geeft handen in je nek.”
Net op tijd. Op het moment dat Tess binnenkomt stond ook Moniek, weliswaar nog flink hijgend, netjes met haar armen langs haar zij voor haar eigen bed. Een bed dat haaks staat op dat van Marjan. Zo kon ze naar haar blijven kijken zonder zich om te hoeven draaien.
Tess ging voor haar staan, keek haar aan en knikte nauwelijks merkbaar. Gelukkig net op tijd had Moniek in de gaten dat dat het signaal was waar Marjan het over had gehad. Ze schoot met haar handen naar haar nek. Oh ja, handen in elkaar en achter je nek, ellebogen naar achter, borst naar voren. Dat had ze eerder gedaan.
Maar hoe het verder ging?
Dat maakte Tess snel duidelijk.
“Inspectie. Nachthemd omhoog.”
Daar ging haar nachthemd. Ze was al goed geconditioneerd. Te goed. Want ze vergat het slipje dat vast niet toegestaan was.
Inderdaad: “Tut tut tut tut: een slipje. Wat denken we dat het hier is? Een bordeel. Een tehuis voor viespeuken?”
Verslagen trok Moniek haar slip uit en legde het op haar bed.
“Opruimen.”
Gehoorzaam vouwde ze haar slip zorgvuldig op en legde het op de plank. Wel onthouden welk slipje het ook al weer was.
“Ga staan en trek je slaaphemd op tot boven je borsten. Dat zal je leren.”
Zo stond Moniek bijna helemaal naakt. Gelukkig hoefde ze niet haar oorspronkelijke houding weer aan te nemen. Met haar handen in haar nek zou ze haar hemd over haar hoofd moeten trekken. Geen gezicht en vooral erg vernederend.
Zo was het al erg genoeg met een Tess die haar verder inspecteerde met haar lange rotanstokje. Zo leerde ze voor de eerste keer de cane kennen. Als kostschoolmeisje, natuurlijk. Maar meer dan een paar tikjes op haar tietjes kreeg ze niet. Dat verbaasde haar zeer, want was ze niet heel ondeugend geweest door haar slipje aan te houden onder haar nachthemd?
“Wijd.”
Ze ging snel in spreidstand staan, hopend dat dat het was wat Tess eiste. Waarschijnlijk wel want Tess reikte met haar hand naar haar lichaam. En streek met haar wijsvinger langs haar spleetje.
Ze voelde intuïtief aan dat reageren niet was toegestaan. Toch werd haar spleetje vochtig. Ze moest deze vernedering lijdzaam ondergaan, wist ze. Volmaakt stil blijven staan terwijl Tess’ vinger verder gleed. Moniek schaamde zich diep.
Maar het kon nog erger, want Tess inspecteerde vervolgens haar vinger door die onder haar neus te houden. En die nadrukkelijk te beruiken.
Liefst deed ze haar ogen stijf dicht om hier niet meer te hoeven zijn. Maar ze wist dat ze daar ongetwijfeld niet mee weg zou komen. Dus bleef ze kijken. Om te merken dat Tess onverschillig haar neus ophaalde om zich vervolgens op Marjan te richten.
Zucht. Opgelucht haalde ze adem.
Maar geen opluchting voor Marjan. Die stond nu veel te krampachtig in de houding. Ook lette ze niet op omdat ze te lang naar Moniek had gekeken. In ieder geval lukte het haar niet om haar nachthemd snel genoeg omhoog op te tillen. Wat eerst resulteerde in een bars “hoog”, direct gevolgd door “wijd” zodra Marjans borstjes zichtbaar werden. Alsof het de gewoonste zaak in de wereld is, streek Tess’ vinger ook langs Marjans spleetje. En rook aan haar vinger. Een vinger die zelfs voor Moniek zichtbaar nat was.
Maar ook zichtbaar was de veranderende uitdrukking in Tess’ gezicht: van onverschilligheid naar walging.
“Omdraaien en voorover,” was het volgende bitse bevel.
Vol afschuw volgde Moniek de vernedering die Marjan moest ondergaan. Met haar benen nog steeds wijd presenteerde Marjan haar billen en boog zover voorover dat ze haar vingers op de grond kon drukken, zonder haar benen te buigen. Tess schoof haar nachthemd naar boven. Het viel over haar hoofd heen van haar lichaam af.
Ook Moniek kon nu recht in haar bilspleet zien. Marjan had een mooi roze gatje. Haar spleetje had nog niet zoveel haar en haar pretlipjes waren licht gegolfd. Leek het maar zo of zag ze het goed dat, ondanks de vernedering, Marjan toch nog steeds flink nat was? Ze hoopte het voor haar, want een beetje geil maakte wat volgde een stuk minder pijnlijk. Want Tess stak resoluut haar rechter wijsvinger in het grotje van Marjan. Zover dat deze er helemaal in verdween. Daarna klemde ze met haar handpalm Marjans kruis vast. Zo stond Marjan stabiel en kon ze met haar met de wijsvinger van haar andere hand langs haar pretlipjes glijden.
Om vervolgens ook met die vinger in haar binnen te dringen. Marjan reageerde slechts met een lichte kreun. Het was duidelijk dat Tess er plezier in had, want ze liet haar vingers geruime tijd in het binnenste van Marjan. Moniek meende zelfs te zien dat ze haar vingers langzaam in Marjan bewoog. Op het laatst zelfs even op en neer.
Marjan liet het allemaal toe. Gelaten bleek later. Want toen Tess zich eindelijk terugtrok, om haar na een minuut wachten toestemming te geven weer op te staan en zich om te draaien, kwam Marjan langzaam en stijfjes weer omhoog. Ze bloosde nu niet meer, maar keek schuw naar beneden. Ze wachtte op wat onvermijdelijk zou volgen. Tess zou ook nu weer aan haar vingers gaan ruiken. Nu van beide handen. Natuurlijk zou ze vervolgens walgen van afkeer. En dan zou zij, Marjan, ze moeten aflikken. Vingers die nu ongetwijfeld rijkelijk voorzien waren van haar geil.
Zou Marjan dat kunnen zonder te kotsen? Moniek wist zeker van niet. De gedachte alleen al maakte haar ziek.
Maar het viel mee, blijkbaar. En aan Marjans reactie te zien smaakte het helemaal niet vies. Ze likte Tess’ vingers zelfs na een eerste voorzichtig proeven gretig en haast wellustig. Van opluchting? Of om Tess te behagen? Of werd ze er zelfs geil van haar eigen geil...
Moniek had alles met meer dan alleen belangstelling aangezien. Ze had gezien hoe Marjan op haar eigen smaak reageerde. En bedacht hoe het zou zijn als het haar vingers waren geweest die Marjan beroerd hadden. Dat zij het was die ze aflikte en haar proefde. Ze schrok van de gedachte. Ze was een meisje van zestien. Geen vrouw van zevenentwintig. Ze behoorde zulke gedachtes niet te hebben. En al helemaal niet zulke gevoelens. Of hebben ook meisjes van zestien...?
Wat was het toch moeilijk al die jaren vrouw-zijn van zich af te schudden.
Maar Marjan was zich Monieks gevoelens niet bewust. Alleen die van haar zelf. Mmmm geil...
Ze schrok van zichzelf. En keek schuldbewust. En niet vanwege haar eigen gevoelens. Maar omdat dat moest. Want ze zich realiseerde dat haar natuurlijk straf te wachten stond. Geilheid wordt bestraft. En straf krijgen betekende schuldbewust wachten.
Tess’s uitdrukking sprak echter boekdelen. Die had er zin in, dat was duidelijk.
Okay dan. Marjan stak haar handen weer in haar nek en presenteerde zich. Ze deed daarbij echt haar best. Ellebogen zo ver mogelijk naar achter. Borsten naar voren, billen naar achter. En natuurlijk haar benen nog steeds wijd. Keek Tess aan. Niks schuldbewust meer, maar uitdagend. Alsof ze wilde zeggen: kom maar op, ik ben er klaar voor.
Maar Tess ondernam niets. Ze zei alleen op bitse toon: “Je bent een smerige viespeuk. Laat het niet nogmaals gebeuren.”
En weg was Tess, de kamer uit. Nog voor Marjan besefte dat er geen gevolgen zouden zijn voor haar onbetamelijke gedrag.
Ze plofte op het bed en kroop verslagen in elkaar.
Moniek snapte er niets van. Waarom was ze niet opgelucht? Waarom niet blij? Het was allemaal met een sisser afgelopen. Ze liep naar Marjan toe en ging bij haar zitten. Ze merkte dat Marjan heel stil en ingehouden huilde. Ze legde een arm om haar heen. Marjan reageerde dankbaar en vlijde zich op haar borst. Marjan drukte zich stijf tegen haar aan en gaf kusjes in haar haar.
“Wat is er nou meisje, wat is er nou...”
Waarop Marjan eindelijk haar verzet opgaf en met lange halen begon te huilen.
Ze probeerde wat te zeggen, maar Moniek kon het door haar huilen niet verstaan.
“Rustig maar meisje, het komt allemaal wel goed.”
Waarop Marjan mogelijk nog harder begon te huilen.
Moniek wiegde haar zachtjes heen en weer.
Pas na een tijdje, als het ergste voorbij is, probeerde Marjan het weer.
“Ik word nooit gestraft. Nooit nooit nooit.”
“Maar liefje, dat is toch fijn?”
“Jij hebt makkelijk praten. Jij bent hier om gestraft te worden.”
“Maar dat wil ik toch helemaal niet. Trouwens, op de kostschool ben ik echt nog niet gestraft. Niemand trouwens.”
“Maar jij daarvoor dus wel. En bovendien,” Marjan maakte zich nu even los, “jij wordt echt nog wel gestraft.”
“Hoezo?”
“Nou, dat weet ik gewoon.”
Ze wende haar gezicht snel af: dat had ze natuurlijk niet mogen zeggen. Ze verborg zich weer in Monieks borst.
Zacht zei ze: “Meisjes als jij worden altijd gestraft. Omdat ze ondeugend zijn, ongehoorzaam en stout. Omdat het straf is. Maar ik dus niet.”
“Waarom dan niet?”
Marjan richtte zich weer op.
“Omdat ik het graag wil, stommerd. Er immers naar verlang. Dat mijn vader me weer over de knie neemt en zo. Dat weten ze. En dan is het geen straf. En dan gebeurt het niet.”
Ze kroop in Monieks schoot en begon weer langzaam en stil te huilen.
“Iedereen wordt gestraft, behalve ik.”
“Ben je dan jaloers op mij omdat je denkt dat ik wel gestraft word?”
Marjan knikte.
“Ook al weet je dat ik dat zelf helemaal niet wil?”
Marjan knikte weer.
“Zal ik je wat beloven?”
“Ja.”
“Ik weet zeker dat je gestraft zult worden. Misschien niet zo als jij wilt. Misschien wel veel strenger dan je lief is. Maar lang zul je niet meer hoeven wachten. Dat weet ik zeker.”
Marjan keek naar Moniek op.
“Hoe kun jij dat nou weten?”
“Misschien wel net zo als dat jij weet dat ik altijd gestraft word.”
Marjan dacht na. Ze zou best wel gelijk kunnen hebben, die Moniek.
Ze besloot dat ze vrede had met dat antwoord. Maar bedacht plots iets heel anders en ging rechtop zitten.
“Hoe kan het dat jij schoon was?”
Moniek schoot in de lach.
“Dat zou je wel willen weten, hè.”
Ze gooide Marjan weer omver en vroeg plagend: “Voor een kusje, okee?”
“Okee.”
“Ik heb in het toilet snel even een wc-papiertje nat gemaakt en langs mijn kutje en kontje langs gestreken. Meestal wel voldoende. Handig als je...”
Net op tijd kon ze zich nog inhouden. Tsja elf jaren langer vrouw-zijn dan Marjan kon je niet verloochenen.
“Kus.”
En in plaats van over Marjan heen te buigen zoals vanmiddag, ging ze naast haar liggen, op haar elleboog, en gaf Marjan de bedongen kus. Zonder tong. Gewoon een lief meisjeskusje. En nog een en nog een.
Het licht ging automatisch uit. Alleen het nachtlampje verspreidde nog haar licht.
“We moeten gaan slapen.”
“Ja, we moeten gaan slapen.”
“Blijf je even bij me?”
“Mag dat wel?”
“Wel als we niet betrapt worden.”
“Maar als we in slaap vallen?”
“Dan moeten we niet in slaap vallen, hè.”
Marjan keek Moniek even aan: “Net als met mijn zusje. Die ik niet had.”
“Net zoals je zusje.”
En ze draaide Marjan op haar andere zij. Kroop tegen haar aan. Stak haar linkerarm onderlangs Marjans nek. Haar rechter arm over haar heen. Haar handen vonden die van Marjan. En ondanks wat ze zo beloofd had, viel Marjan in slaap.
Moniek niet. Die genoot van dit warme lijf tegen haar aan. Zo vertrouwd. Zo veilig. Even was ze weer ‘vrouw’ en zij het meisje. Toch waren haar gevoelens niet moederlijk. Ze hield van dit heerlijke meisje. Zo spontaan en levendig, maar ook zo kwetsbaar. Ze wist het nu zeker: wat er ook gebeurde, Marjan was haar vriendin. Bleef haar vriendin. Zou altijd haar vriendin zijn. Of zouden vriendinnen ook....
Ze bloosde van de gedachte. Zachtjes streelde ze Marjans handen, haar kleine borstjes, haar buik. Drukte haar daar nog even tegen zich aan. De warmte van haar buik in haar hand, de warmte van haar billen in haar kruis.
En verliet Marjan voorzichtig om in haar eigen koude bed te kruipen.
Om pas weer wakker te worden van de harde bel. Nu zorgden ze er wel voor om op tijd in de badkamer te zijn. Vrolijk maakte ze zo kennis met de andere meiden. Natuurlijk liepen ze al snel allemaal naakt rond. Zofia en Nina die ergens ruzie over maken. Het gekwebbel van Aya en Paulien over ze wist niet wat. Het ging heel ongedwongen.
Maar natuurlijk wist Moniek zich aandachtig geïnspecteerd. Ze was nieuw. En voelde zich oud. Maar niet voor lang. Samen onder de douche met Aya en Paulien. Heel intiem. Heel vertrouwd. En begrijpt ze dat ze helemaal niet gekeurd wordt maar bewonderd.
“Jee, wat een lekkere tieten heb jij zeg,” krijgt ze van Paulien te horen.
“Nou, die van jou mogen er anders ook wezen,” antwoordde ze.
Paulien zuchtte.
“Die van mij zijn veel te groot. Ze hangen nou al. Zul je zien, ik krijg later van die grote hangtieten.”
Moniek zag dat Paulien wel een beetje gelijk had. Ze had voor een meisje best wel ‘veel’. Maar hangtieten?
“Nee joh, ze zijn juist mooi. Mannen vinden dat mooi. Die willen tieten om vast te houden.”
“Ze zijn te groot,” zei Paulien beslist.
“En mannen willen mooie kleine tietjes. Zoals jij,” ze keek naar Moniek, “of jij”.
Dat was bedoeld voor Aya. Die had inderdaad schattige appelborstjes. Zoals Marjan, maar dan puntig.
“Aya beslist,” stelde Moniek voor.
“Okee,” antwoordde Aya, met duidelijk plezier in Monieks voorstel.
“Naast elkaar, handen in je nek,” commandeerde ze beide meisjes.
Met beide handen bevoelde ze eerst Monieks borsten en daarna die van Paulien.
Nam ze één voor één in haar handen. Wiegde ze op en neer. Schudde ze. Dan in één hand een borst van beide. En kneep snel tot slot even in ieders tepeltje.
“Hee, gek, afblijven,” protesteerde Paulien.
Moniek schoot in de lach. Dat had ze nou zelf ook zo graag willen doen. Ze besloot Aya te helpen.
“Vertel.”
“Voor de foto zijn die van jou het mooist,” en ze greep nog even die van Moniek die haar borsten gretig aanbood.
“Maar die van jou....” even wachtte ze om plots naar Paulien te springen om haar vast te grijpen, daarbij geholpen door Moniek die haar van achteren beet greep.
“Maar die van jou zijn om in te graaien!”
Waarbij ze het woord bij de daad voegde. Weldra waren de drie meisjes in een heerlijk stoeigevecht verzeild. Het water spatte intussen aan alle kanten op en het douche gordijn golfde op en neer.
Totdat het gordijn ruw opzij geschoven werd.
Een boze Tess keek hen aan. En gaf een harde tik met haar rietje tegen de eerste de beste bil die in haar vizier kwam. Dat was die van Aya. Met een gil schoot ze weg, achter Paulien. Die daardoor naar voren schoof en de volgende tik kreeg.
“Orde.”
En weg was ze weer.
Onthutst keken de meisjes elkaar aan. Marjan bemoeide zich er nu ook mee. Draaide de kont van Paulien naar zich toe.
“Stelt niks voor.”
Paulien wilde nu de billen van Aya zien.
Bedeesd liet Aya zich bekijken. Bij haar was de slag wel aangekomen. Maar ja, zij was ook de eerste. Een mooie rode streep tekende zich reeds af.
“Klasse,” was zowel Pauliens als Marjans commentaar.
Waarbij Marjan terloops even Moniek aankeek: zij weer niet. Nee, zij weer niet.
Het ijs was nu gebroken tussen Moniek en de andere meisjes. Druk kwebbelend verzorgden ze zichzelf, om zich snel daarna aan te kleden. Moniek kreeg zoveel nieuwsgierige vragen, dat ze al snel Marjan uit het oog verloor in de eetzaal. Ook Marcha voegde zich ook nog bij hen. Zo had Moniek niet in de gaten dat Marjan even later Aya met zich meetrok. Tot ze in haar ooghoek zag dat Marjan en Aya, samen met Nina en Zofia, die blijkbaar hun ruzie hadden bijgelegd, met een broodje in de hand de eetkamer verlieten.
Maar inmiddels vertelde Marcha haar verhaal. Over dat ze als puber nooit naar school geweest was en altijd haar eigen brood had verdiend. Waarmee wilde ze niet zeggen. Zal wel een krantenwijkje geweest zijn, want ze zag er vertederend kuis en onschuldig uit met haar lange vlecht en poppengezichtje.
“Nou ja, de Oude Heer heeft me toen gered,” besloot ze haar verhaal. “Die vond dat ik moest bijleren. En nu zit ik dus hier op de Kostschool.”
Paulien knikte. Die Oude Heer kende ze nog van het Instituut. Soms heel streng en dan weer best wel lief.
Dan Paulien zelf. Vast een meisje waar de mannen later om gingen vechten. Nu al had ze een verleidelijk kontje en dito tieten. Ook zonder het bloot van de douche viel dat op. En van die brutale ogen. Echt een cockteaser, volgens Moniek. Wat kon kloppen toen ze hoorde waarom ze op de kostschool zat: ze had geen manieren.
Tenminste, verklaarde ze grinnikend, dat zegt m’n Pa altijd: “Paulien, kind, je hebt geen manieren.”
Om na de persiflage van haar vader in lachen uit te barstten.
Tijd voor de les. Eerst wiskunde. Sommen. Bleh.
Dan Frans.
Frans?
Frans!
Oh jee, ze was helemaal vergeten Marjan naar het huiswerk te vragen. En haar boek.
Gelukkig hielp Marjan haar, voordat Madame binnenkwam...
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?