sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Lief & Streng » Net als mijn vriendin?
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Lief & Streng

Bevlogen lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 2

Gepost op zondag 12 april 2020 - 12:17 pm:

Net als mijn vriendin? Mf2

mate van instemming: een gezagsrelatie (niet SM)

een nieuw gezin voor Manon, deel II

waarin Manon haar nieuw ontdekte gevoelens niet langer kan ontkennen

“Billekoek is goed voor elk meisje.”
Tsja, daarmee was natuurlijk wel de vraag voor mijzelf opgeroepen.
Was ik ook zo’n meisje?
Ja, dat was ik.
Daarmee hoefde ik niet meer te denken aan die andere vraag: was zij, Lies’ moeder ook zo’n meisje?
Ik was dat in ieder geval. En dat wist ik al heel lang.
Maar zo’n vader had ik niet. Mijn vader eh laat maar zitten...
Haar vader daarentegen... Maar toekijken was ook goed. Soms dacht ik zelfs: Lies wordt dus gestraft voor mij. Maar ook: voor mij.
Soms voelde dat ook zo: dat niet zij daar lag, maar ik.
Zo was langzamerhand steeds vaker bij hen. Soms bleef ik slapen. Maakte ik steeds meer deel uit van hun gezin.
En ja, toen kwam op een dag het moment dat we te ver gingen in samen leuke dingen doen. De kledingkast van Lies’ moeder was voor mij een geheime schatkamer. Op het moment zij iets buiten de deur had zag ik mijn kans schoon. Ze zou pas tegen etenstijd terug zijn. Wij zouden koken. Niet een beetje neuzen tussen haar garderobe, nee: alles overhoop halen en passen en elkaar showen.
Maar wat ze ook buiten de deur had, het bleek niet door te gaan. Onverwacht stond ze ineens in haar slaapkamer. Ze trok bleek weg en vertrok zonder een woord te zeggen. Wij natuurlijk direct alles opruimen. Om daarna te verdwijnen in de keuken. Vader kwam zelfs even bij ons kijken, maar zij niets. Nou ja, dat het lekker rook.
En later: dat het lekker smaakte. Waar ook Lies’ moeder het gelukkig mee eens was. Het was trouwens best lekker wat we gemaakt hadden. We hadden ons beslist uitgesloofd. Toen meteen daarna weer de keuken in om af te wassen. Normaal deden wij dat ook altijd, maar niet als we zelf gekookt hadden, dat deed dan Lies’ moeder. Maar ja, hoe langer we uitstel kregen des te groter de kans dat er niets zou gebeuren. Hoopten we stilzwijgend.

Natuurlijk onterecht.
Direct nadat we in de huiskamer verschenen zagen we dat Lies’ pa en ma al klaar zaten. Pa keek ons direct aan met een blik die duidelijk maakte dat we op de bank hoorden te gaan zitten. Ma keek naar haar handen in haar schoot. Die was er niet gelukkig mee.
“Lies,” was alles wat Pa zei.
“Ik heb straf verdiend, vader,” zei ze zonder te aarzelen.
Ik keek haar verbaasd aan. Net alsof ze gretig was. Tot ik me realiseerde dat ze dat deed om mij te beschermen.
“Ga maar staan,” antwoordde hij zonder te aarzelen.
Meteen ging ze staan en liep naar de hoek.
Ook al zo snel.
Ze keek me dit keer niet aan.
Ik wel naar haar. Daar stond ze in de hoek. Net alsof ze extra haar best deed. Haar rug recht, haar borst naar voren, haar ellebogen extra naar achteren, haar hoofd strak omhoog. Al haar spieren gespannen. Zelfs haar benen had ze wat meer gespreid dan anders. Net alsof ze wilde zeggen aan haar vader: straf me, streng. En aan mij: laat me!
Maar dat kon ik niet. Niet nu. Ik was de schuldige, niet zij. Zij had geaarzeld. Geprotesteerd zelfs toen ik het sexy ondergoed van haar moeder aantrok. Ik had me niet laten stoppen, daarvoor was het veel te leuk. En best wel spannend. Wist ik dat ze zulke opwindend ondergoed had, haar moeder. Misschien had ze dat wel altijd aan, want gewoon ondergoed vond ik bijna niet. Ik was zo enthousiast bezig dat Lies het maar liet gaan. En uiteindelijk ook best wel leuk vond. Hoewel ze weigerde om zelf wat aan te trekken. Een jurk was okay, hoge hakken ook. Maar ondergoed ging blijkbaar voor haar te ver.
Dat zij gestraft wilde worden voor iets waarvoor ik verantwoordelijk was...

Ik stond op. Liep langzaam naar Lies vader. Vlak voor hem bleef ik staan. Ik durfde hem niet aan te kijken en keek dus maar naar mijn eigen voeten. Ik wist dat hij mij aankeek, ongetwijfeld onderzoekend. Maar hij zei niets.
Met een brok in mijn keel begon ik: “Meneer...”
“Ja, Manon?”
Het klonk geruststellend.
“Het was mijn schuld, meneer.”
“Is dat zo, meisje?”
Hij vroeg het zo vriendelijk dat ik durfde verder te gaan.
“Het was mijn idee, meneer, vanaf het begin. Ik bewonderde de kleding van uw vrouw altijd al. Zo mooi en elegant, zo wilde ik er ook graag uitzien. En toen ik dat mooie ondergoed in de kast zag liggen wilde ik dat ook aan.”
“Mmm” reageerde hij zachtjes.
Dat had hij duidelijk niet geweten. Lies’ moeder had dat zelf ook niet kunnen zien. Toen ze ons verraste hadden we beiden een jurk van haar aangehad. Met sieraden en hoge hakken, dat wel. En ik met haar ondergoed aan, dus, maar dat kon ze niet zien. Toch moet ze daar later wel achter zijn gekomen. Want ik had dan wel mijn best gedaan op het na afloop netjes op te vouwen, maar een vrouw als zij ziet dat gewoon. En ik weet zeker dat ze zonet nog haar slaapkamer was wezen inspecteren. Toch had ze er blijkbaar niets over gezegd tegen haar man.
Maar ik wilde het ook niet verzwijgen. Ik wilde echt eerlijk zijn.

“Toen ik in de spiegel keek vond ik mezelf heel mooi. Maar niet zo mooi als uw vrouw...
Wilt u me straffen,” zei ik er snel achteraan.
Lies’ vader schoot in de lach.
Even was ik in verwarring. Toen begreep ik waarom hij lachte. Zo klonk het net alsof ik gestraft wilde worden omdat ik niet zo mooi was als zijn vrouw.
Dus verbeterde ik me snel: “Wilt u me straffen omdat ik zo onbeschaamd was naar uw slaapkamer te gaan, en daarna ehh uw vertrouwen beschaamde. Enne ... Lies daarin meetrok. Die wilde echt niet.”
Ik hoorde wat geluid uit de hoek komen.
“Echt niet,” zei ik extra hard en beslist.
Gelukkig hield Lies zich daarna stil.
“Alstublieft, wilt u me voor al die dingen straffen. Lies niet. Het was mijn schuld en mijn schuld alleen.”
Lies schoot in de lach. Shit, daar ging mijn mooie pleidooi.
“Goed,” zei hij beslist, “zo’n vurig pleidooi om straf, daar kan èn wil ik niet omheen. Maar dat verzoek om Lies niet te straffen, daar kan ik niet in meegaan. Had zij de jurk aan van haar moeder, nou?”
“Ja meneer. Maar niet haar ondergoed, meneer.”
“Juist!”
Dat was duidelijk. Dan maar helemaal eerlijk.
“Wel haar hoge hakken, en haar paarlen ketting.”
“Zo,” klonk het nu verbaast. Ook dat had zij dus niet aan haar man verteld. Nou ja, schoon schip dus.
Bijna zei ik nog ‘sorry Lies’ maar gelukkig hield ik dat in.

“Je begrijpt dat mijn dochter ook straf verdient dus. Maar minder dan jij, daar heb je gelijk in. Ja, ik ga jou dus ook straffen. Ik ben bang dat ik daar niet langer onderuit kan...”
Nou, dacht ik, dat kon hij best. Alleen: dat wilde ik niet. Ik wist het zeker. Ik wilde gestraft worden. Eigenlijk wilde ik dat al heel lang, wist ik nu. Ik had het voor mezelf ontkend. Maar ik wilde het. Heel graag zelfs. Waarom toch? Naar het straffen van Lies kijken was opwindend, nog steeds, altijd. Maar het zelf ondergaan? Het zweet brak me uit bij alleen die gedachte al.
En toch wilde ik het.
Maar meer straf dan Lies verdiende? Oeps. Nou ja, eerst maar kijken naar wat zij kreeg. Want het was duidelijk dat Lies het eerst gestraft zou worden. Die stond al in de wacht. En ik mocht eerst toekijken.
Aj. Ook dat was buiten de waard gerekend.
“In de wacht dus. Naast Lies. En je hebt gezien hoe die haar best doet deze keer. Dat ga jij dus op zijn minst evenaren, Manon.”
Verdwaasd stond ik op. Gelukkig had ik het besef om nog snel een blik op Lies haar in-de-wacht-houding te werpen. Maar hopen dat ik dat ook zo zou kunnen. Het was mijn eerste keer. Goed kijken nogmaals. Maar ik was inmiddels al bij de muur aangekomen. Naast Lies staand, nu geen tijd meer voor blikken of gedachtes. Gewoon stinkend je best doen.
Zelf kon ik niet meer zien hoe ik het deed, maar Vader en Moeder des te meer. Gek, nu was het niet langer de Pa en Ma van Lies, maar gewoon: vader en moeder. En dat voelde best goed.

Ook voor vader en moeder zelf, overigens. Met bewondering keken die toe hoe Manon haar best deed. Voor hun beide. Manon had het zelf niet in de gaten, maar ze spreidde haar benen duidelijk wijder dan Lies, en trok, zodra haar handen in haar nek lagen, haar ellebogen strak naar achteren en haar nek stijf naar voren. Haar borst ging zo als vanzelf naar voren en haar billen kneep ze ongemerkt samen. Ze deed zo haar best dat het pijn deed. Wist zij veel dat dat helemaal niet hoefde, zelfs de bedoeling niet was.
Maar vader en moeder grepen duidelijk niet in. Vader had er immers zelf een competitie van gemaakt. Ze zagen zelfs dat Lies zich een beetje ontspande. Die had ook gehoord wat vader had gezegd en wilde liever niet dat Manon ‘won’.
Zo stonden ze minuten lang vlak naast elkaar. Het was zondermeer een prachtig gezicht, beide meisje zo in de wacht houding, wachtend op hun straf. Vader kon het dan ook niet laten om na een paar minuten op hen toe te lopen.

Even was ik de tijd vergeten. Ik was zo bezig met mijn best doen en te ervaren hoe het was. Samen naast elkaar in de wacht. Het was een droom die werkelijkheid werd. Toch had ik daar beslist nog nooit van gedroomd.
Ik hoorde vader aankomen lopen. Ik wist zeker dat hij het was. En dat klopte.
“Keurig meisjes, keurig,” en tegen mij: “ontspan maar een beetje, Manon. Je hebt gewonnen. Met stip.”
Ik voelde dat hij een stap terug deed.
Zijn stem klonk warm toen hij ons opnieuw toesprak.
“Jullie blijven beide nog even in de wacht staan. Ik ga jullie beide zelfs voorbereiden op jullie straf. Als het dan tijd is zal ik Lies al eerste roepen. Manon draait zich dan om zodat ze kan toekijken hoe ik Lies straf. Als ik klaar ben mag ze opstaan en haar positie weer innemen, maar nu op dezelfde manier als Manon daarvoor. Zo kan ook Lies toekijken hoe Manon gestraft wordt. Daarna gaat ook Manon weer terug, de wacht in. Maar dan zoals jullie nu staan: naast elkaar met je gezicht naar de muur. Duidelijk?”
“Ja vader,” zei Lies tegelijk met mij. Ja echt, ik dacht het nu niet alleen, ik zei het ook. Ik kon het niet laten om daarna nog “dankuwel vader” aan toe te voegen.
Vanaf nu was hij mijn echte vader had ik besloten. Vanaf nu zou ik hem ook altijd zo noemen. Als hij dat goed vond, tenminste, dat besef had ik heus wel.
Toen voelde ik zijn handen over mijn billen glijden. Hij streek langs mijn rokje, pakte de zoom en streek het naarboven. Duwde het onder mijn tailleband. Hij ging toch niet...

Ja zeker, dat deed hij wel. Hij stroopte mijn slipje naar beneden. Tot net voorbij mijn knieën, verder kon niet. Ik voelde hoe strak het zat. Terwijl hij vervolgens Lies dezelfde behandeling gaf gebeurde het. Verdomme, dit wilde ik niet. Maar het overkwam me. Ik kon me niet langer er tegen verzetten. Of het ontkennen. Het gebeurde gewoon. Ik werd nat. Nou ja, zeg maar gerust: geil.
Eigenlijk was ik dat al vanaf het moment dat ik me naast Lies aan het uitsloven was. Niet direct, maar na een paar minuten. Ik had geprobeerd het tegen te gaan door aan andere dingen te denken. Eerst hoe stom ik was geweest. Dat ik me schuldig voelde dat Lies hier naast me stond. Dat ik zo straks gestraft zou gaan worden. Dat was al een heel foute gedachte geweest. Die ik dus wegdrukte. Gewoon niet aan denken wat er beneden in mijn lijf plaats vond.
Maar nu, nu mijn rok omhoog was gestreken, mijn slip naar beneden, mijn billen bloot. Nu ik wist dat ook Lies zodra net zo naast me zou staan... toen kon ik het niet langer wegdrukken.
Ik was gewoon geil. Punt. Uit. Jammer dan.
En niemand die het hoefde te weten.

Toen was het tijd.
“Omdraaien,” zei vader.
We gehoorzaamden beide braaf.
Hij zat op zijn gebruikelijke stoel, maar nu maar 2 meter bij ons vandaan.
Moeder zat op de bank een flink eind van ons vandaan. Maar ze keek wel, heel aandachtig leek het me.
Vader gaf een kikje naar Lies. Zonder te aarzelen schuifelde ze naar vader toe. Nu pas zag ik hoe wijdbeens ze daar stond: net zo wijdbeens als ik en met een net zo strakgespannen slipje op kniehoogte. Mooi zich op haar blote billen.
Geroutineerd zocht ze haar plek op vader schoot. Goed kijken hoe ze dat doet, dacht ik nog. Handen op haar rug. Vader die ze vastgreep. Bij de polsen, die moest ik dus meteen netjes kruisen.
Klaar. Dat ging dus veel sneller dan normaal. Maar hij nam zijn tijd. Streelde haar billen. Maar zei niets. Toen kwam de eerst klap. Hij sloeg haar ritmisch, heen en weer, maar net steeds op een andere plek. Zo dichtbij zag ik het eerder nooit. Omdat ik stond en naar beneden keek zag ik goed hoe haar billen langzaam verkleurden. Raar, maar ook nu, nu ik zelf in de wacht stond voor straf, bleef ik het opwindend vinden. Zou het voor mij ook echt opwindend zijn? Het idee duidelijk wel...
Maar vader hield zich aan zijn woord: Lies werd veel minder streng gestraft dan anders. Dat bleef hoop bieden voor mij.

Tsja, toen stond Lies weer naast me en was de beurt aan mij. Langzaam en voorzichtig schuifelde ik naar vader, mijn best doend om mijn waardigheid te behouden. Gek dat dat belangrijk voor me was. Maar betekende dat dat ik zo dadelijk mijn pijn moest onderdrukken, of mijn emoties juist vrijuit moest laten gaan? Ik besloot dat ik het moest laten komen zoals het kwam. Me aan mijn bestraffing overgeven, lijden of genieten, wie zal het zeggen. Me schuldig voelen in ieder geval, beschaamd dat vader, mijn vader, het nodig vond om me te straffen.
Ik vond mijn plek op zijn schoot en dat voelde goed. Zijn hand die me in een vaste greep hield. Zijn andere hand die mijn billen streelde. Jemig, daar had je het al, dat was eh opwindend. Niet voor hem, ik wist het zeker. Hij was alleen maar teder. Hij was mijn vader.
Toen kwamen de klappen. Langzaam en gestaag. Ik had geen besef waar hij sloeg en hoe. Eerst deed het zelfs niet eens zeer. Toch hoorde ik mezelf kreunen. Elke klap deed dat met me. Toen kwam de pijn. En na de pijn de emotie. En na de emotie het huilen.
Ik werd gestraft en hard gestraft. Het was vreselijk en het was heerlijk. Ik worstelde om de pijn te ontwijken en ik worstelde om te dansen met de pijn. Riep ik nu zelfs dat het me speet? Dat ik het verdient had? Nee, dat zat alleen maar in mij.
Ik voelde de greep van zijn hand sterker worden. Hij minderde het tempo van zijn slagen, past het aan aan mijn worstelen. Nu geen slagenregen meer maar harde klappen. Pats en rust en pats en rust. Ik werd weer rustig. Ervoer alleen de pijn. En schreeuwde. Tot ik ook dat weer moest loslaten, want de pijn was nu zo overheersend dat ik weg wilde worstelen. Ik wilde dat helemaal niet, toch deed ik het. Vader liet me. Wachtte alleen nog langere voordat hij me opnieuw sloeg. Wachtte tot ik weer stil lag. Was het dat elke slag nu nog harder was dan de vorige of beeldde ik me dat ik? Ik wist in ieder geval dat ik zelf nu harder schreeuw. Zo van ahoeahaaaoeha...
Gelukkig was hij sterk, sterker dan ik. Drie vier keer sloeg hij me zo. Toen stopte hij.

Daar waren weer de tranen. Nu alleen maar tranen. Tot ik zijn handen voelde die me streelden. Mijn billen maar ook mijn gezicht. Ik hoorde zijn stem door mijn huilen heen: “stil maar meisje, het is over. Je hebt het goed gedaan, meisje. Ik ben trots op je.”
Die woorden raakten me zo dat ik van zijn schoot af worstelde en hem om de hals vloog, en me in zijn nek verborg. Nu begon ik hem te knuffelen, een soort van, denk ik. Ik weet achteraf niet meer precies wat ik deed.
“Dankuwel dankuwel dankuwel,” mompelde ik als in een mantra.
En toen ik na me na een hele tijd me van hem los maakte -ik zat op zijn schoot merkte ik nu pas- keek ik hem aan, en met een gezicht nat van de tranen fluisterde ik hem toe: “dank u dat u mijn vader heeft willen zijn.”
Pas toen voelde ik hoe stevig hij me vast had.
“Het is goed, meisje, het is goed” fluisterde hij terug.

Het duurde nog een tijdje voor hij me liet gaan.
Nu pas bedacht ik weer dat Lies daar nog stond. Alles had ze gezien. Maar had ze ook in mijn hoofd gekeken? Ze keek me aan. Trots en glimlachend. Het deed me veel. Ze draaide zich om en legde haar handen weer in haar nek. Oh ja, dat was waar: we moesten opnieuw in de wacht staan. Dat voelde raar nu. Nee, niet raar, maar eenzaam. Staren naar de muur...
Vader begreep het. Hij stond vlak achter ons.
“Laat je handen maar los,” fluisterde hij, “en dan mag je elkaars hand vasthouden.”
Hoe wist hij toch zo goed wat ik nodig had? En Lies ook. Ze kneep zachtjes in mijn hand, streelde hem. Ik streelde terug. Onze band voelde zó sterk.
Die tijd daar tegen de muur staan deed me goed. Lies ook, denk ik. We kwamen tot rust. Toen vader weer achter ons ging staan en onze broekjes weer omhoog trok -hé die lagen op de grond, we stonden zelfs niet langer in spreidstand, wanneer was dat gebeurd- en daarna onze rokjes losmaakte, was het tijd om onze tranen te drogen. Te lachen om hoe we er uitzagen en voor de thee te zorgen, met een koekje.

Die avond werd er niet meer gepraat, ook niet tussen mij en Lies. Maar ‘s avonds kwam moeder nog langs. Ze trok eerst bij Lies en daarna bij mij het dekbed naar beneden, draaide ons op onze buik, streek onze nachtpon naar boven... en inspecteerde onze billen. Ik voelde de mijne gloeiden.
“Goed heet,” zei ze toen ze over de mijne heen gleed, “maar verder niks aan de hand. Morgen is het zo goed als over.”
Over de billen van Lies had ze geen commentaar.
“Niet praten meer, maar lekker slapen.”
Zestien waren we, bijna zeventien. Maar we gehoorzaamden braaf.
Of toch niet.
Ik hoorde aan Lies’ ademhaling dat ze al snel sliep.
Maar ik niet. Ik voelde de hand van haar moeder, mijn moeder, weer over mijn billen glijden. Warm. Zacht.
Weer was het er. Dat heerlijke gevoel van warm worden. Week van binnen. Mijn roodgeslagen billen voelden ... rood.
Mijn handen gleden naar beneden. Oh ja, ik was nat. Voorzichtig gleed mijn vinger bij mezelf naar binnen. Oh mijn God. Dat komt toch niet, niet hier op de slaapkamer van Lies.
Maar ze sliep. Ik kon mijn opwinding niet weerstaan. Langzaam en stil liet ik mijzelf komen.
Toen pas had ik rust, toen pas kon ik slapen.

als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier