| Gepost op woensdag 08 april 2020 - 05:44 pm: | 
|
|
eindelijk ontsnapt, of toch niet?
dit verhaal maakt deel uit van Haremslavin (hoofdstuk 19)
en is onderdeel van het ontsnappingsverhaal
wat handig is om te weten:
Denise is ontvoerd en opgenomen in de harem van de Sheikh.
Nadira is Gastvrouw van de Sheikh, de hoogste vrouw in de harem,
Ghizlan is slavin van de Sheikh en bediende van Nadira
Nadira wil haar helpen met ontsnappen
en heeft Ghizlan daarvoor ook ingeschakeld
de haremverblijven worden omringd door de slang, een lange cirkelvormige gang
daarbuiten zijn onder andere de bediendenverblijven te vinden
de Ouvrières, de bediendes, zijn afgedankte slavinnen
Joanneke was een Nederlandse slavin van de Sheikh en is verdwenen
Eindelijk, eindelijk, eindelijk was het dan zover.
Ze ging ontsnappen uit de harem.
Ze was gekeurd en goed bevonden.
Zo dadelijk werd ze opgesloten.
Eerst op een kamer, maar direct daarna in het geheime compartiment van de auto. Dan zou de lange tocht door de woestijn beginnen op weg naar de bewoonde wereld. En naar huis!
Ze kreeg de zware polsboeien en halsband van de keuring weer om. Nadira bevestigde de ketting aan haar halsband en gaf die aan Ghizlan. Ze zei hen nog even te wachten. Ze wilde opdracht geven aan alle Ouvrières die dienst hadden om nu voor hapjes en drankjes voor de gasten te zorgen. Zo zou de Slang verlaten zijn als zij er gebruik van moesten maken.
Binnen een paar minuten was ze weer terug en gingen ze gedrieën op pad: Nadira voorop, Ghizlan daarachter en Denise aan de ketting daar weer achter. Nadira stopte even bij de Kleedkamer, ging naar binnen en kwam meteen met een grote tas weer terug.
De cel waarin Denise opgesloten zou moeten worden was vrij klein. De achterwand was kaal, behalve in het midden de gebruikelijke spiegeldeur. Dwars op de zijwand stond een bed met daarnaast een eenvoudige stoel. Er tegenover bevond zich een open badkamer.
Voor Denise was deze kamer niet onbekend. Ze had vanochtend toen de meisjes klaar waren met haar te verzorgen gevraagd of ze vooraf even haar ‘gevangenis’ mocht zien. De meisjes grinnikten bij het woord ‘gevangenis’ en vonden het wel grappig dat ze juist die kamer vooraf wilde bekijken. Hadden westerse meisjes misschien iets met gevangenissen en opgesloten worden?
Vlak daarvoor had Denise in haar eigen badkamer de usb-stick achter het toilet weggegrist en in haar kut gestopt. In de cel aangekomen wilde ze ook dáár even naar het toilet. De meisjes liepen gelukkig niet mee. Zo kon ze onopgemerkt de stick weer uit haar kut halen en nu hier snel achter het toilet verstoppen. Weer terug in de cel moest ze niet vergeten om de stick weer in haar kut terug te stoppen.
Voordat Ghizlan de jurk met lange mouwen aan moest trekken schminkte Nadira Ghizlans gezicht, hals, nek, handen en voeten tot ze dezelfde blanke huid had als Denise. Vervolgens zette Nadira haar de pruik op. Nadira had hem al in het model van Denise gekapt. Ze vertelde dat ze de pruik nog had uit de tijd van Joanneke. Gelukkig maar, want ze had nooit zo snel een pruik zoals deze kunnen regelen. Ze had hem indertijd gebruikt als ze niet wilde dat iemand wist dat Joanneke bij haar was. Ook toen was het Ghizlan die de pruik droeg, in dat geval dus om de plaats van Joanneke in te nemen.
Zodra de lichten gedimd zouden worden zou Nadira er opnieuw voor zorgen dat de Slang vrij was. Ze zou Ghizlan waarschuwen door een klopje op de kamerdeur te geven aan de tuinkant. Ghizlan moest dan snel met de pruik, een pruikenkop en wat kussens onder de dunne deken Denise gaan nabootsen. Om daarna via de Slang naar Nadira’s vertrekken te gaan. Gelukkig was dat maar een heel korte afstand.
Denise was inmiddels zonder te vragen naar het toilet geglipt en stopte de usb-stick weer in haar kut. Ze wilde Nadira er over vertellen, maar die was veel te gehaast. Was ook te ingewikkeld om uit te leggen, bedacht ze. Kwam wel na haar ontsnapping.
Nadira vertelde haar dat ze haar zou blinddoeken, haar polsboeien weer aan haar halsband zou bevestigen en de ketting aan haar halsband. Als iemand hen zou tegenkomen, was het duidelijk dat Denise geen schuld droeg en niet wist wat er gebeurde. Even was Denise verrast, vooral door de blinddoek. Maar nadat Nadira haar die voorgedaan had en haar had geboeid, voelde het heel veilig aan.
Nog even controleerde Nadira door de spiegeldeur of alles er goed uit zag. Liet zelfs Ghizlan nog even heen en weer lopen en gaf aan wanneer ze zichtbaar was en wanneer niet. Tot slot moest ze ook even op de stoel gaan zitten en naar het toilet gaan. Dat laatste bleek erg gevaarlijk. Gelukkig zei Ghizlan dat als ze nu ging ze niet meer hoefde totdat ze weg mocht.
Eindelijk konden Nadira en Denise op pad. Gelukkig was het maar een klein stukje door de gang tot de deur waarachter zich de trap naar de kelder bevond. Zodra ze die deur achter zich trokken waren ze veilig. Meteen fluisterde Nadira haar in haar oor dat ze vanaf nu heel stil moest zijn en beslist niet mocht praten. Ook liet ze haar beloven haar steeds zonder vragen te gehoorzamen.
Denise voelde zich opgetogen. Eindelijk ging het gebeuren. Vannacht zou ze vrij zijn!
Heel voorzichtig daalden ze de trap af. Beneden wist Denise dat ze zich in de hoofdgarage zouden bevinden: de garage voor de wagen van de Sheikh. Nadira liet haar even wachten bij de muur en haakte haar ketting vast aan een ring: ze moest eerst de deur van de auto openen en de verborgen ruimte openen. Nadira had slofjes aan. Jammer, vond Denise, nu kon ze Nadira niet langer horen. Ze zou alleen op haar moeten wachten.
Maar Nadira was onverwachts snel weer terug.
Ze fluisterde in Denises oor: “De auto is op slot. Ik snap er niets van. Ik moet uitzoeken of er iets aan de hand is en daarna de reserve sleutels gaan halen.”
Nadira dacht na.
“Hier is het nu niet veilig voor je. Te veel kans dat iemand je vindt.
Ik breng je naar een veel veiliger plek. Daarvoor moeten we nog een trap afdalen.”
Ook deze trap bevond zich achter een deur en lag naar Denises gevoel helemaal achter in de garage, of misschien zelfs in een gang die daar op uitkwam. Deze trap was heel smal en draaide voortdurend naar één kant. Duidelijk een wenteltrap. Nadira moest haar voorgaan en zij volgde op de tast. Ze had het gevoel dat er geen eind aan de afdaling kwam. Toch nog onverwachts stonden ze in wat een kleine hal leek. Nadira opende een nieuwe deur. Aan het piepen te horen een zware deur, maar niet vaak gebruikt. Nadira trok haar mee de ruimte in. Ze voelde stro aan haar voeten. Dat was prettig: geen koude voeten meer. Gelukkig was het er ook niet koud. Nadira klikte haar weer aan de muur vast.
Fluisterde: “Ben zo terug” en verdween.
Weer piepte de deur en viel in het slot.
Denise was alleen.
Onwillekeurig dwaalden haar gedachten af naar de keuring die ze had ondergaan. Het was vernederend geweest, zeker. Ze was behandeld als object en verkocht als object. Maar ach, zo ging dat hier. De Sheikh was een onmens, what’s new.
Wat nieuw was, was zijzelf. Waar was de keurige zakenvrouw en advocate Denise gebleven? Nooit zal ik zo schaamteloos geil worden dat het vocht uit mijn kut in straaltjes van mijn dijen loopt, had ze over zichzelf gedacht. Toch was dat wat er was gebeurd.
Erger: het was gebeurd ten overstaan van een man die ze haatte en de één of andere officiële hotemetoot. Oh ja, en de man die haar aan het verkopen was, ook die.
Nog erger: ze had het heerlijk gevonden. Nou ja, dat die vreselijke mannen toekeken had ze genegeerd. Maar dat ze zó geil geworden was, dat wel. Dat de meisjes hadden gekeken: dat ook. Maar het mooiste, het meest dierbare was voor haar dat ze geil werd omdat ze wist dat de meisjes geil werden ... van haar. Ze werd er nog warm van als ze daar aan terugdacht. Ze zou ze missen, de meisjes. Ze zou ze vreselijk missen.
En daar in het donker in een diepe kerker vastgeketend aan de muur begon ze te huilen. Ze voelde zich verlaten. Ze wàs ook verlaten, dat versterkte vast dat gevoel, maar het idee dat ze hen nooit meer zou zien, hun vrolijkheid, hun onbezorgdheid, hun vriendschap... Ze wist dat ze zoiets in Holland nooit meer zou vinden. Nooit meer...
De tijd verstreek. Ze werd ongerust.
Nadira kwam niet.
Haar tranen waren opgedroogd.
Ze maakte zich steeds ongeruster.
Nadira kwam niet.
Ze raakte in paniek. Kon niet helder meer denken.
Ze wilde hier weg. Maar ze zat vast. Wanhopig probeerde ze haar blinddoek kwijt te raken. Dat lukte. Het maakte geen verschil. Het was pikkedonker.
Nadira kwam niet.
Ze probeerde los te komen. Hees zich op aan haar boeien. Maar bij de ring in de muur kon ze niet komen.
Ze probeerde haar polsbanden los te maken. Het lukte niet.
Haar halsband dan. Ook dat lukte niet.
Nadira kwam niet.
Haar polsen van haar halsband losmaken dan? Dat lukte.
Waarom had ze dat niet eerder geprobeerd? Maar in het donker was er geen besef van logica, van overzicht. Nu kon ze bij haar halsband komen en ze was los. Halsband en polsbanden. Ze kon niet wachten om die te verwijderen. Los!
Op verkenning nu. Als snel vond ze de deur. Die was van glad metaal. Ze vond geen deurklink. Zelfs geen sleutelgat. Ze zat opgesloten.
Ze zakte op de grond tegen de deur aan. Moedeloos. Wat had het voor zin om los te komen als ze nog steeds opgesloten zat. Oh ja, zo was het wel comfortabeler. Een heel prettige houding om dood te gaan.
Ze kon er zelfs bij gaan liggen.
Nee, hield ze zich voor. Ze mocht niet opgeven. Ze moest haar gevangenis gaan verkennen.
Eerst de deur. Ze vond alleen een smalle spleet onder de deur.
Ze schoof een strootje door de spleet. Die kon ze een centimeter of acht door de spleet heen duwen, niet verder. Daar moest een drempel liggen. Geen kans dat geluid door de spleet naar buiten drong.
De deur was geen oplossing.
Ze onderzocht de muren. Ze dacht dat die van kaal beton waren: ze voelde de kleine gaatjes en een glad oppervlak. Ze schuifelde langs de muur. Die maakte een rechte hoek. Ze ging verder. Nogmaals een hoek. Toen was ze weer bij de muur van de deur.
Ze zat in een vierkante cel waarin ze gemakkelijk zowel in de lengte als in de breedte languit kon liggen. Maar veel groter was de kelder niet.
Ze probeerde naar het plafond te reiken. Dat lukte niet. Ze sprong.
Ze voelde niets. Ze sprong nog een aantal keren totdat ze onzacht met een muur in aanraking kwam. Hoe hoog de cel was wist ze niet, wel dat hij te hoog was voor haar. Dan de vloer. Ook weer kaal beton onder het stro. Met haar handen taste ze het hele oppervlak af. Niets.
Ze dacht na. Wat wist ze nog meer van deze ruimte? Hij lag diep onder de grond. De garage was de kelder. De trap van de garage naar deze kerker was langer geweest dan de eerste trap. Veel langer zelfs. Hoewel deze trap een wenteltrap was, met een stenen pilaar in het midden, telde hij volgens haar minstens tweemaal zoveel treden. Daarmee lag de kerker heel diep onder de grond. Echt een kerker dus.
Maar klopte dat wel? Een kerker hoorde koud te zijn. Hier was het niet koud. Misschien iets koeler dat in het paleis overdag, maar warmer dan ‘s nachts. Op haar kamer trok ze ‘s nachts iets over zich heen, als ze de keus had tenminste, hier was dat niet nodig. Er bevond zich dus ergens een verwarming. De wanden en de vloer voelden wel koud -goddank lag er stro- dus was er geen verwarming. Dan moest de warme lucht van boven komen.
Ze maakte haar vinger nat, stak hem de lucht in en ging al voelend de hele ruimte door: een kunstje dat ze ooit van haar vader geleerd had om te bepalen wat de windrichting was. Duidelijk, er kwam van boven een zachte luchtstroom. Amper merkbaar, maar ze was er van overtuigd dat het er was. Een luchtstroom betekende ook verse lucht. Gelukkig: ze zou niet door verstikking omkomen.
Maar ja, dacht ze cynisch, wat kocht ze daarvoor. Ze had geen eten, geen water. Je kon weken zonder eten, maar niet zonder water. Ze zou omkomen van de dorst.
Ze moest wachten, wachten op Nadira, wachten op wie dan ook die haar zou bevrijden.
Maar waarom kwam Nadira niet? Ze zat hier nu al uren.
Ze kon drie redenen bedenken.
Nadira had een ongeluk gekregen. Ze was dood of tenminste bewusteloos. Maar dat was uiterst onwaarschijnlijk. Ze hoefde alleen terug te gaan naar het paleis. Ze kon van de trap vallen. Dan werd ze zo gevonden. Als ze weer bij bewustzijn was zou ze er voor zorgen dat ze bevrijd werd. Of haar zelf bevrijden. En dood? Echt onwaarschijnlijk.
Ze werd betrapt en kon niet afmaken waarmee ze bezig was. Daarom kon ze niet naar de kerker terug. Dat was een goede mogelijkheid. Maar hoe lang zou het duren voordat ze weer in staat was om naar haar toe te komen? Niet heel erg lang. Dus ook onwaarschijnlijk, want anders was ze allang bevrijd.
Ze werd betrapt en beschuldigd. Oeps dat was al drie en ze had nog een andere mogelijkheid.
Goed: betrapt en beschuldigd. Ze werd ondervraagd. Ze zou een smoes weten te bedenken. Dan zouden ze haar laten gaan. Dat kon niet uren duren. Ze zou haar daarna bevrijden. Onwaarschijnlijk dus, want ze zat hier al veel langer.
Betrapt en gevangen genomen. Verdraaid, dat was vier.
Ze zou weten hoe lang haar gevangenschap zou duren. Ze zou zich realiseren dat zij bevrijd moest worden. Ze zou bekennen wat ze moest bekennen om dat voor elkaar te krijgen. Ze zou Denise echt niet laten sterven. Maar dat gebeurde nu dus wel, dus ook dat was onwaarschijnlijk.
Dan bleef alleen de vijfde mogelijkheid over.
Maar daar weigerde ze over na te denken.
De tijd verstreek.
Natuurlijk kwam Nadira niet.
De vijfde mogelijkheid. Ze wilde niet. Ze mocht niet.
Ze begon te huilen.
De vijfde mogelijkheid was dat Nadira haar verraden had.
Haar moedwillig had opgesloten.
Had ze niet gezegd dat Joanneke zo gestorven kon zijn, eenzaam in een donkere diepe kelder vastgeketend aan de muur. Kon zijn? Was!
En precies dit was nu ook haar lot. Eenzaam vastgeketend aan de muur in een donkere diepe kerker. Wachtend op haar dood.
Een gruwelijke dood had Nadira veelbetekenend gezegd.
Nu al had ze dorst. Die dorst zou weldra onverdraaglijk worden.
Ze zou langzaam sterven.
Nadira kwam nooit meer.
Ze zakte ineen en gleed op de het stro. Wanhopig lag ze te wachten op het einde. Huilde droge tranen.
Uren verstreken er.
Tijd zonder eind.
Zonder het te weten sliep ze langzaam in.
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?