| Gepost op dinsdag 08 november 2011 - 03:56 pm: | 
|
| Rolwisseling  
waar we horen hoe Moniek haar verkiezing tot Klasse-Oudste ervaart
Eenzaam wachtte Moniek op het strafbankje.
Niet dat ze straf verwachtte, ze was ten slotte ontboden als Klasse-Oudste bij de Directeur, en ze geloofde niet dat diens eerste officiële daad richting nieuwe Klasse-Oudste een bestraffing zou zijn. Te meer daar ze zich van geen kwaad bewust was. Maar ja, ze wist zo langzamerhand ook dat op de Kostschool eigenlijk niets voorspelbaar was. En de gretigheid om haar te straffen was altijd al opvallend geweest.
Daarom waren de gedachten aan straf de eerste die bij haar opkwamen terwijl ze hier zo zat te wachten. Gedachten aan de laatste keer op het bankje. De keer dat ze zich verraden voelde door Marjan en zo wanhopig.
Toen had Juliette daar al gezeten. Nou ja, eigenlijk was het dus mevrouw van Gravendeel geweest die daar had gezeten. Zo had ze zich tenminste voorgesteld. En zo had ze er ook uitgezien.
Gek dat de kostschool je zo in no-time kon veranderen. Want ze kon zich amper nog voorstellen dat die keurige en vriendelijke mevrouw die ze op het strafbankje ontmoette, dezelfde was als Meisje Juliette waarover ze nu bepaald gemengde gevoelens had.
Zo zusterlijk hadden Juliette en Marjan later naast elkaar gezeten, ook op het strafbankje, ditzelfde strafbankje. Zij zelf was met de klas vanuit gym naar beneden gekomen en daar hadden ze gezeten.
Juliette had niemand aangekeken, maar dat had ze ook niet verwacht: die was veel te geïntimideerd daar te moeten zitten en aangegaapt te worden door de hele klas.
Maar ook Marjan had niet gekeken, zelfs niet stiekem tussen haar wimpers door. En toen ze zacht haar naam had genoemd, draaide ze zelfs haar hoofd verder naar beneden.
Er was iets tussen die twee gebeurd tijdens het nablijven, daar was ze zeker van. Iets waarvoor Marjan zich schaamde, iets waarvan ze niet wilde dat Moniek het wist.
En dat deed zeer. Want had de vorige dag Marjan niet in haar armen gelegen en was ze voor het eerst in haar leven bemind door een meisje? Hoe veilig had ze zich toen gevoeld, hoe fijn. Wat had Juliette haar in godsnaam laten doen dat ze zich nu zo van haar afwendde?
Toch was Juliette tegen haar die dag daarvoor, als mevrouw Van Gravendeel daar op het strafbankje gezeten, allerhartelijkst geweest. Had ‘mevrouw’ haar haar wanhoop zelfs doen laten vergeten. Ze had zich zo heerlijk een echt kostschoolmeisje gevoeld, kletsend over waarvoor ze allemaal wel niet gestraft zou kunnen worden. En dat was veel geweest! Ze had zo’n beetje daarover bij haar lopen opscheppen. Ze moest weer lachen bij het beteuterde gezicht van ‘mevrouw’ toen ze vervolgens mevrouws leugens doorprikte waarom zij daar op het strafbankje zat. De gedachte dat ook zij daar zou zitten omdat ze straf zou verdienen! Een dame als zij!
Maar ja, voor Moniek was die gedachte allesbehalve ongewoon. Voor haar was de Kostschool niet alleen kostschool maar ook nog Het Instituut.
Het Instituut waar ze door haar man naar toe gebracht was om te worden onderzocht op haar disciplinaire mogelijkheden, zoals de Directeur het haar tijdens hun eerste ontmoeting zo fijntjes had duidelijk gemaakt.
En onderzocht was ze! Ze moest haar vrouw-zijn laten varen om weer ‘meisje’ te worden. Dat was de uitkomst geweest van het onderzoek. Dat had in het rapport gestaan, dat ze overigens nog steeds niet had mogen lezen. Daarom was ze nu een kostschoolmeisje van zevenentwintig. En zat ze hier.
Eerst zou ze leren zich weer pubermeisje van zestien te voelen, een kostschoolpuber. Zodat ze zich weer helemaal onbevangen en zorgeloos zou kunnen gedragen. Lekker doen waar je zin in had zonder je van niets en niemand wat aan te trekken. Brutaal en ondeugend. Zodat haar man haar als een schoolmeisje over de knie kon nemen en haar voor straf een pets op haar blote billen kon geven. Daar was het immers allemaal om begonnen. Straf van hem krijgen. Huilend in de hoek gezet worden. Om je daarna weer volop in ondeugende spelletjes te storten. Zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel....
Nou zestien voelde ze zich. Kostschoolmeisje. En nu hadden ze haar tot Klasse-Oudste gepromoveerd.
Ze begreep er niets van. Het klopte van geen kant. En bovendien: ze kon het helemaal niet! Nooit had ze ‘vooraan’ gestaan. Vroeger niet, tijdens haar ‘echte’ schooltijd; later niet op haar werk; en nu niet, op deze ‘kostschool’. Nooit had ze de behoefte gevoeld zich willen laten gelden, nooit. Daarom voelde het zo helemaal fout: zij als Klasse-Oudste.
Al vanaf de Franse Les was het gisteren helemaal fout gegaan.
Eerst had ze al na gym niet met de meiden mee mogen gaan naar de bieb, maar was ze naar haar kamer gestuurd, alleen, zonder huiswerk. Ze had niet geweten wat ze moest doen.
Haar bed was naar haar gevoel nog warm geweest van Marjan, dus daar was ze maar ingekropen. Maar haar kleren had ze niet durven uittrekken. Elk moment zouden ze haar immers kunnen halen?
Maar dat was niet gebeurd. Dus toen ze het te warm kreeg was ze op de dekens gaan liggen. Met haar handen had ze langs haar kleren gestreken. Haar korte plooirokje, haar blote benen, haar katoenen broekje strak gespannen over haar billetjes. Oh ja billetjes, geen billen. En haar handen waren niet de handen van haar maar die van Marjan. Lieve kleine meisjeshanden. Handen die haar streelden. Die gleden over haar billen, over haar broekje. En toen, heel stout, stiekem haar broekje binnen gleden. Eerst nog over haar billetjes, langs haar kontje, toen, heel voorzichtig over haar haarloze lipjes. Het voelde zo lekker, zo vertrouwd.
En met haar ene hand tussen haar benen draaide ze zich op haar zij en maakte ze van zichzelf een nestje, trok ze haar knieën hoog op, en kroop haar vrije hand naar boven. Eerst tussen haar borstjes, maar al snel zocht ze nog meer koestering en vond haar duim ongemerkt haar mond. Zo was ze langzaam ingedommeld: intens tevreden en gelukkig en dromend van de liefde die ze voor Marjan voelde.
Natuurlijk was dat helemaal fout gevallen bij Tess die haar kwam halen. Of beeldde ze zich dat in omdat ze zichzelf schaamde zo te worden gevonden? Want feit was dat de Tess er niets over had gezegd, maar alleen bits aankondigde dat ze onmiddellijk op moest staan en haar kleding moest fatsoeneren omdat ze bij het Schoolhoofd verwacht werd.
Maar dat ‘onmiddellijk’ bleek relatief want eerst kreeg ze nog de tijd om wat te eten. Voor haar dus geen gezamenlijke maaltijd met de meiden. En had ze tot nu toe de gedachte kunnen onderdrukken dat er wat mis was -om zich over te geven aan haar herinneringen en fantasieën- dat lukte haar nu niet langer. Geïsoleerd van alles en iedereen en dan naar het Schoolhoofd.....
Wat had ze gedaan, welke straf stond haar nu weer te wachten....?
Maar er stond haar geen straf te wachten, alleen een heel onwezenlijk gesprek met het Schoolhoofd, mevrouw Christina. Onwezenlijk in de eerste plaats omdat er geen enkel punt van kritiek uit haar mond kwam. Alleen maar lof! Dat zij zich als zo’n voorbeeldig kostschoolmeisje had gedragen. Was ze dan reeds vergeten dat zij nog de dag daarvoor door haar was gestraft op het bureau van de Directeur? Dat ze haar de les gelezen had? Een hele lijst had opgesomd van al haar misdragingen als kostschoolmeisje? En zou ze nu dan ‘voorbeeldig’ zijn?
Blijkbaar, want het Schoolhoofd merkte fijntjes op dat zijzelf zeer genoten had van haar optreden op het directeursbureau: “Echt een voorbeeld voor alle aanwezigen” -zou ze het echt menen, ze kon zich het amper voorstellen- “en ook tijdens de Franse Les heb ik lovende rapporten over je ontvangen van Madame Mélisande...”
Nou ja, wat was dit nou, was de hele wereld gek geworden? Madame Mélisande over haar tevreden...
“Je kennismaking met de cane schijnt volgens haar uitermate bevredigend te zijn verlopen.”
Ach zo.... Het begon haar nu te dagen.
Van haar werd niet verwacht dat ze een braaf en oplettend kostschoolmeisje was, integendeel. Brutaal zijn of dom was geen probleem, nee, dat was zelfs prijzenswaardig. Als ze maar, als het op straffen aankwam, gezeglijk was en zich liet gaan zodra de pijn kwam. Haar tranen liet stromen en haar stem schor schreeuwde, tegenspartelde zonder echt van haar plaats te komen. Ze wilden theater, schoolmeisjestheater. En dat had ze hen volop geboden. Maar mocht ze daar trots op zijn? Ze had er zelf geen enkele invloed op gehad. Het spartelen, het schreeuwen en het huilen: het was absoluut als vanzelf gegaan. Zelfs het gezeglijk ondergaan wat ze had moeten ondergaan: het lag in haar aard. Ook dat wist mevrouw Christina? Was zij het immers niet geweest die haar Instituutsonderzoek had geleid?
Maar het was niet die Christina die nu aan het woord was. Het was het Hoofd Opleiding van de Kostschool. En dat was een héél andere eh... rol.
En het was niet Moniek, zevenentwintig jaar oud, die zij prees, maar het kostschoolmeisje met de naam Moniek, zestien lentes jong. Waarbij het niet ter zake deed of ze goed haar best deed of niet, maar louter of ze aan het beeld voldeed dat ze van haar hadden.
Toch had ze toen niet begrepen waarom dat leidde tot de conclusie van het Schoolhoofd: “Daarom hebben we besloten dat je niet langer Pupil zult zijn, maar bevorderd wordt tot Mentor.”
Mentor? Zij?
“Als Pupil zul je voorlopig Nina toegewezen krijgen.”
Nina? Maar Nina was zelf een Mentor!
“Nina is inderdaad bestraft voor haar schandalig gedrag in de Franse Les. Natuurlijk had zij zelf gehoopt op een flink pak slaag, maar we zullen haar leren. Als je zo diep zinkt zoals zij, dat je zelfs je medeklasgenootjes gaat verraden wanneer je daarom niet gevraagd wordt? Likken naar boven en trappen naar beneden? Bah! Zeker als je meent dat ook nog eens letterlijk te moeten gaan doen.”
Letterlijk? Hoezo letterlijk? Wat had ze dan gedaan?
“Nee, Nina is gedegradeerd en kan weer bij ‘af’ beginnen: als Pupil. Maar het enige waar jij voorlopig op dient toe te zien, is dat ze uit de buurt blijft van Klasse-Oudste Maartje. Want je weet dat het sloofje van de Klasse-Oudste, eh, neem me niet kwalijk, ik bedoel natuurlijk: adjudant, nooit Pupil mag zijn. Bovendien weet je dat Maartje al fungeerde als Gids voor Meisje Juliette, dus ook die positie is voor haar uitgesloten. Nee, we hebben er alle belang bij dat Nina uit de buurt blijft van Maartje zodat beide niet weer in de verleiding komen.”
Waar had het Hoofd het over? Als haar één ding duidelijk werd dan was het wel haar ongeschiktheid als Mentor. Kon ze Marjan maar vragen om....
Oh jee, als zij Mentor werd, wat gebeurde er dan met Marjan? Wat gebeurde er met haar en Marjan...
“Zoals je begrijpt is Marjan ontheven uit haar functie van jouw Mentor. Ze heeft zich onwaardig getoond als Mentor...”
Nog net hield ze zich in om “Nee” te schreeuwen. Alles wat ze had geleerd als kostschoolmeisje, had ze geleerd van Marjan. Het was niet háár schuld geweest dat ze in de Franse Les... Nou ja, het was wel haar schuld geweest, maar...
“Marjan heeft zich tijdens het nablijven bij Madame Mélisande schandalig gedragen. We heroverwegen haar positie als Mentor. Wellicht dat we uiteindelijk beslissen dat ook zij weer Pupil wordt en jij haar Mentor.”
De ontzetting van Moniek was aan haar gezicht af te lezen. Moniek had Marjan nodig. Marjan moest haar leiden. Marjan was de beste. Zo sterk was haar wanhoop, dat Christina een glimlach niet kon onderdrukken.
“Het was maar een gedachte, Meisje Moniek, het was maar een gedachte. Maar hou Nina strak, wil je. Dan komt de rest later wel. Maar nu eerst naar de klas. Hop hop.”
Nu ze hier op het bankje zat en de ontmoeting gisteren met Christina opnieuw beleefde, bleef één ding haar bezighouden: wat was er gebeurd tussen Marjan en Juliette tijdens het nablijven?
Ze had zich duidelijk niet vergist toen ze Marjan op het strafbankje naast Juliette had zien zitten. Er had wel degelijk iets belangrijks tussen hen plaats gevonden. En wat het ook was geweest: het had veroorzaakt dat Marjan èn haar Mentor niet langer was, èn zich van haar had vervreemd.
Oh Juliette: het is voor jou te hopen dat je niet mijn Pupil wordt after all....
Vervreemding. Je zou zeggen dat ze dáár op de Kostschool en Het Instituut genoeg ervaring mee had opgedaan. Toch was dat anders. Want juist het worden ‘heropgevoed’, juist het leren zich niet langer te gedragen als volwassen vrouw maar als meisje, als kostschoolmeisje, kostte haar geen moeite meer.
Zelfs tijdens het korte moment dat ze zich had moeten gedragen als de Mentor van Nina was dat als vanzelf gegaan. Maar ja, Nina wist duidelijk welke rolwisseling er had plaats gevonden. En haar strak moeten houden? Dat was duidelijk niet nodig. Blijkbaar was haar degradatie voor haar een echte straf geweest, en eentje waar ze de rechtvaardigheid van inzag. Dus was Nina heel braaf naast haar gaan staan en had ze respectvol naar haar opgekeken. What a joke...
En ook de korte parade naar de grote zaal had ze niet als vervreemdend ervaren. Zelfs niet het herkennen van al die zogenaamde kostschoolmeisjes op de derde en vierde rij.
Nu ze er weer aan terug dacht: het meest vervreemdend was geweest te ontdekken wie niet in de zaal had gezeten: haar man. Ongetwijfeld had de zaal vol gezeten met bevriende relaties van Het Instituut, maar hij had zich niet tussen hen bevonden. Gisteren had ze niet eens beseft dat hij er had horen te zijn maar er niet was. Waarom was dat zo, en waarom bedacht ze dat nu pas? Voelde ze zich nog wel zijn vrouw? Was ze dat nog wel in zijn ogen?
Feitelijk wel natuurlijk, maar hier was dat van geen enkel belang. In het ‘hier en nu’ was ze slechts een kostschoolmeisje. En, wat haar betreft, was er daarnaast geen verleden, noch een toekomst.
En voor ze kon nadenken over wat dat voor haar betekende ... werd ze binnen geroepen.
Ze zag de Directeur achter zijn bureau zitten en het Schoolhoofd staand daarnaast. Zelf mocht ze tot haar verbazing gaan zitten op een stoel voor het bureau. Weliswaar een recht keukenstoeltje, waar ze angstvallig op het puntje van ging zitten, zo rechtop mogelijk zonder steun te ontvangen van de leuning, maar toch: een stoel.
Ook de Directeur was aardig tegen haar, alleen maar aardig. Dat was zo in contrast met al haar vorige ervaringen met hem, dat ze zich juist daarom heel ongemakkelijk begon te voelen.
De meest heftige van die ontmoetingen met hem schoten door haar heen.
Die allereerste keer dat ze hem ontmoette. Toen had hij haar volkomen genegeerd en alleen met haar man had gesproken, over haar hoofd heen vanzelfsprekend.
Die keer dat zij, gekleed als een dame, haar veroverd had, haar bemind zonder dat ze hem een strobreed in de weg had gelegd. Hoe ze zijn lid kort daarna in haar mond had genomen, zonder aarzeling en volkomen toegewijd. Dat ze gevraagd had hem te straffen. Hoe hij daarom van haar verlangde als onhandig meisje van vijftien zijn gasten als dienstertje te bedienen. Om haar daarna over zijn knie te leggen, haar billen te ontbloten om vervolgens een ongenadig pak slaag te geven. Hoe zij voor het eerst zich weer een pubermeisje had gevoeld en hoezeer haar dat had bevredigd. Ja, zelfs letterlijk.
En daar zat hij nu, onwezenlijk vriendelijk. Was ze hier om een vriendelijk gesprekje aan te gaan over hoe fijn het was om op de kostschool te zijn?
Maar nee, na haar aandachtig aangekeken te hebben, volgde een blik van verstandhouding met het Schoolhoofd.
“Staat haar goed, niet? De brede biezen van de Klasse-Oudste?”
De witte biezen op haar blazer.
“Ben altijd bang dat het een meisje te stijf maakt. Te oud. Te veel een lerares. Maar niet bij haar.”
Moniek bloosde. Ze wist alleen niet waarom.
“Door haar blozen wordt ze zelfs de onschuld zelve, die biezen maken haar eh...”
“Maakt dat je het gevoel krijgt dat ze zich verkleed heeft.”
Het Schoolhoofd schoot in de lach.
“Precies, net zoals het kleine meisje dat het mantelpakje van haar moeder aantrekt iets heel vertederends krijgt. In plaats dat ze ouder lijkt, oogt ze des te kinderlijker.”
“Ik ben ook helemaal geen Klasse-Oudste.”
Het was er uit voor ze het in de gaten had.
Ze beet op haar lip, maar vond het toch nodig om zichzelf te verbeteren.
“Jullie hebben me wel tot Klasse-Oudste benoemd, maar ik ben het helemaal niet.”
Ze kreeg een hoofd als vuur toen ze zich realiseerde wat ze net voor doms gezegd had.
“Sorry, u, dat U me tot Klasse-Oudste benoemd hebt.”
Nu ze voor het eerst had durven protesteren, ging ze verder.
“Ik kan helemaal niet leidinggeven, daar ben ik helemaal niet geschikt voor. Ik kan niet zeggen wat anderen moeten doen. Ik kan niet streng zijn. En er is ook niemand die vindt van wel. Niemand die tegen mij opkijkt. Niemand die vindt dat ik een Klasse-Oudste ben. Niemand van de meiden.”
“Ah, maar wat betreft die laatste punten heb je het helemaal mis.”
Die eerste dus wel!
“De meiden kijken wel degelijk tegen je op, bewonderen je om wie je bent. Net zoals je lerares Frans, net zoals het Schoolhoofd. Net zoals ik...”
Ze begreep het. Dat was waar. Zolang ze gehoorzaamde, zolang ze voorover mocht buigen over een bureau en haar billen ontbloten, zolang ze mocht huilen en schreeuwen.
Maar begrepen ze dan niet dat dat niet meer zou kunnen nu ze Klasse-Oudste was? Dat ze zich groot zou moeten houden? Dat ze straf juist zoveel mogelijk moest vermijden? Dat ze gezag zou moeten uitstralen? Een traan drupte uit haar ogen. Ze veegde hem haastig weg. Juist dàt zou haar als Klasse-Oudste niet langer zijn toegestaan.
Ze keek weer naar de Directeur op. Hij keek onverminderd vriendelijk. Begripvol zelfs. Had ze het dan toch mis?
“Blijf gewoon jezelf. Voor wie je bent, hebben de meisjes respect. Niemand verwacht van jou een Maartje te zijn.”
Weer drupte een traan langs haar wangen.
“Laat hem lopen,” sprak hij nog steeds vriendelijk toen ze hem wilde wegvegen.
“Ook voor tranen hebben meisjes respect.”
Uit zijn mond klonk het heel erg waar, maar...
“We willen dat je het bent: Klasse-Oudste. En dat is het laatste wat ik er over zeg. We willen het voor je opvoeding. We willen het voor de Kostschool.”
En zonder dat zijn toon minder vriendelijk werd, klonk zijn gezag nu in zijn woorden door, zijn wens niet te worden tegengesproken:
“Aanvaard dat de meisjes jou -zonder protest- als Klasse-Oudste geaccepteerd hebben.”
“En aanvaard hun hulp,” voegde het Schoolhoofd daaraan toe.
De Directeur glimlachte naar haar.
“Dank je Christina, voor deze aanvulling.”
Was hij nu sarcastisch? Of toch oprecht? Uit zijn toon kon Moniek het niet opmaken.
“Je weet dat ook een Klasse-Oudste altijd voor één van de meisjes als Gids fungeert. Of dat weet je misschien niet, je bent hier zelf tenslotte ook nog maar kort.”
Moniek wilde maar al te graag instemmen om daarmee duidelijk te maken hoe fout hun beslissing was, maar de Directeur wuifde haar protesten weg voor ze ze had kunnen uitspreken.
“We zijn duidelijk genoeg geweest over onze beslissing je als Klasse-Hoofd aan te stellen, Mejuffrouw Moniek.”
Hoe fout klonk dat ‘mejuffrouw’ in haar oren, zeker nu ze, sinds gisteren, wist dat dat de officiële aanspreektitel was van de Klasse-Oudste.
“Maar voor de duidelijkheid: als Gids leid je je pupil op als voorbeeld voor de anderen. Jij bent volledig voor haar verantwoordelijk, zoals je gisteren tijdens de zitting van de Tuchtraad begrepen zult hebben. Jouw pupil heeft ook een Mentor, maar die heeft in dit geval geen enkel gezag over haar. Daarentegen kun je echter de Mentor wèl straffen voor de fouten die haar pupil maakt. Maar maak daar niet al te veel misbruik van, want dan ondermijn je je eigen gezag.”
Probeerde de Directeur nou grappig te zijn, of had hij echt niet in de gaten hoe absurd zijn woorden in haar geval waren?
“In de praktijk betekent het dat jouw pupil zich naast haar mentor opstelt als de meisjes zich dienen te presenteren, en zal ze het gedrag van haar mentor moeten kopiëren. Opdat jij de meisjes één voor één zult inspecteren. Wat overigens je eerste daad zal zijn zodra je je bij de meisjes voegt.”
Oh nee hè.
“En, overigens, haar Mentor zal Marjan zijn.”
Nee, niet zij!
“En ik geloof dat ik nog niet de naam van je Gidsmeisje genoemd heb: Meisje Juliette.”
Tranen drupten uit Monieks ogen. Opnieuw! Dit was te erg. Hoe konden ze haar dit aandoen!
Maar nu had de Directeur geen ogen voor haar tranen.
“Je kunt naar je klas gaan.”
Beslist, maar nog steeds even vriendelijk.
Schielijk, haar tranen drogend met de mouw van haar blazer, ging ze.
Op weg naar haar klas.
De twee namen bleven echter in haar hoofd rondzingen.
Marjan. Haar Marjan. En Juliette.
Marjan en Juliette.
Juliette en Marjan...
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
terug naar het vorige hoofdstuk:
het laatste hoofdstuk van het eerste deel
van de Kostschool:
“De Strafhang”
de onderstaande link: "naar het vorige hoofdstuk/verhaal" gaat naar het Overzicht tweede deel van de Kostschool
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?