| Gepost op dinsdag 08 november 2011 - 04:01 pm: | 
|
|
waarin Moniek schoolmeisje wordt, Marjan ontmoet en zij elkaar hun verhaal vertellen
Een verlegen schoolmeisje staarde haar aan vanuit de spiegel.
Haar ogen verborgen achter haar haren die sluik langs haar gezicht vielen.
De strak zittende bloes die duidelijk maakte dat ze nog weinig te verbergen had.
De mooie speld in de schoolkleuren, netjes als een strik tussen de boorden van haar bloes geplaatst.
De zwarte schotse rok met enkele witte ruit tot boven de knieën.
De zwarte blazer met het dunne witte biesje.
En natuurlijk de zwarte kniekousen en de platte zwarte pennyshoes die maakte wat ze was. *
Een schoolmeisje.
Een schoolmeisje dat nog nauwelijks kon geloven dat zij het was, Moniek, die haar aankeek.
Onwennig op haar voeten wiebelend, niet goed wetend wat met haar handen te doen.
Ze wist dat ze onder het schooluniform een hemdje droeg en daar weer onder een strakke sportbeha, die maakte dat haar al kleine borstjes nog platter werden.
Het slipje had ze zelf mogen uitkiezen gelukkig. Gewoon sportief en lekker zittend. Maar wel wit.
En daar weer onder....
Ze hadden haar haartjes zorgvuldig gekamd en geknipt. Een beetje uitgedund zelfs. Zo was een bescheiden poesje ontstaan, passend bij het meisje van zestien dat ze nu was. Hetzelfde was gebeurd met haar okselhaartjes.
Ze hield haar hoofd scheef nu, voor de spiegel. Haar haren gaf ze met een draaiing een zwierig effect. Zodat ze nu nuffig met één oog zichzelf aan kon kijken. Om het spel te herhalen met de andere kant van haar gezicht. Ze vond zichzelf bestwel leuk. En mysterieus. Nu ze haar hoofd voorover boog en schudde om daarna met een frons naar boven te kijken.
Ze ging zo in haar spel voor de spiegel op, dat ze bijna vergat waar ze was: in de directiekamer van de kostschool, wachtend op mevrouw het Schoolhoofd.
Maar niet helemaal. Toen ze dan ook in de verte voetstappen hoorde aankomen, schoot ze uit haar rêverie en snelde terug naar de stoel waarop ze door de secretaresse zojuist daarvoor was achter gelaten. Schuin voor haar het grote bureau. Wat ze maar al te goed kende van haar ontmoetingen met de Directeur, maar wat nu toch heel anders leek nu het behoorde aan het Schoolhoofd. Strenger, soberder. Naast haar de kleine weekendtas, waarvan ze eigenlijk niet wist wat er in zat, maar die men haar vlak daarvoor gegeven had. En met nu weer over haar schoot de regenjas waarvan ze niet eens wist of die haar paste. Onzeker over alles.
Het maakt het beeld compleet: het nieuwe meisje wachtend op haar eerste kennismaking met school.
Ze zat nog maar nauwelijks of ze schoot al weer omhoog. Het Schoolhoofd was binnengekomen. Met in haar kielzog een meisje net zo gekleed als zijzelf. Maar met zoveel meer zwier dan zijzelf.
Terwijl het Schoolhoofd achter haar bureau plaatsnam, gebaarde ze tegelijkertijd naar Moniek om weer te gaan zitten en stelde ze hen aan elkaar voor: “Marjan, dit is Moniek, het nieuwe meisje. Moniek, dit is Marjan. Ga zitten.”
Terwijl Marjan een stoel pakte en bijschoof ging het Schoolhoofd verder: “Marjan is je Mentor.”
Nog voor Marjan echt zat, stond ze al weer. Ze wist dat ze geacht werd te protesteren. Maar eerlijk is eerlijk: het was ook gewoon ook heel leuk om te doen.
“Maar, maar, ik ben zelf nog maar pas zestien.”
“Weet ik, weet ik. Maar je bent er klaar voor.”
Marjan zakte weer op haar stoel.
“Gewoon haar een beetje helpen, haar wat wegwijs maken. Helpen met huiswerk. Beetje beschermen naar de andere meisjes. Ze slaapt bij je op de kamer. En Maartje, de Klasse-Oudste houdt toezicht. Op jullie beiden.”
Een smal lachje speelde langs haar lippen.
“Toe, wees een beetje lief voor haar, ze heeft het al moeilijk genoeg gehad. En je weet wat de Directeur je beloofd heeft. Als je goed je best doet, is dat je beloning.”
Marjan antwoordde met een brede grijns: “Okee.”
Moniek keek aarzelend naar het vrolijke meisje. Ze was zo vlot, zo helemaal zichzelf.
Ze voelde zich zo klein vergeleken bij haar, zo onzeker. En ongewenst. Want ze had duidelijk eerst....
Maar wat ze ook uitstraalde, Marjan trok er zich niets van aan en stapte naar haar toe.
“Leuk joh, kom mee, laat ik je onze kamer zien.”
En ze trok haar overeind, onderwijl naar het Schoolhoofd vragend: “Mag ik al?”
“Ga maar, ik regel de rest later wel.”
Druk pratend verliet ze het kantoor. In haar ene hand de tas van Moniek die ze snel mee griste, in haar andere hand de hand van Moniek, die zelf met haar linker onhandig haar eigen jas die op de grond gevallen was weer oppakte.
“Beneden is de eetzaal en de bibliotheek. We hebben zelfs een theatertje. Kom mee de trap op. Boven is het klaslokaal. En de lerarenkamer, nou ja leraressenkamer eigenlijk. Moet je proberen van weg te blijven. Want als je daar bent? Nou! Bijna net zo erg als in het kantoor van daarstraks. Oh, shit, dat mocht ik helemaal niet zeggen.
Nou, eh. Boven is dus de gymzaal, en onze huiskamer. En onze slaapkamer.”
Nog steeds druk pratend bestegen ze de trappen. Nou ja, het was Marjan die het woord deed, en Moniek die passend met “ja”, “nee”, “oh” en “wat leuk” antwoordde.
Maar dat laatste pas toen ze in de volgende kamer kamen. Hun eigen kamertje.
Het was een sobere zolderkamer, maar vrolijk gemaakt door een paar affiches van popsterren en plaatjes uit Popfoto en zo. Een bed onder de schuine kant: voor haar. En haaks daarop tegen de muur: die voor Marjan. Onopgemaakt. Rondslingerende kledingstukken. Een tafel met twee stoelen. Met veel boeken en papier. Een boekenkastje met veel snuisterijtjes.
Gezellig. Maar een troep.
“Sorry daarvoor,” reageerde Marjan op haar onuitgesproken boodschap.
“Maar ik kon toch ook niet weten dat ik jou zou krijgen, niet?”
Ze probeerde te zeggen dat het helemaal niet gaf.
Maar alweer was Marjan haar voor.
“Geeft niet, geeft niet. Kun jij je lekker nuttig maken. Want nieuwe meisjes moeten altijd....”
En onderbrak zichzelf toen ze haar beteuterde gezichtje zag.
“Kom maar even naast me, op het bed”.
En gooide de kledingstukken op het bed in een geroutineerd gebaar op de grond.
Ging zitten en trok Moniek naast zich. Pakte haar handen.
“Hé, ik meen het niet joh. T’s wel zo dat nieuwelingen van alles moeten doen, maar ik ben er voor om je tegen het ergste de beschermen. En opruimen hoef je echt niet. Vergeet ik altijd. Stom hoor, want als Dora het merkt ben ik de klos.”
En hield toen eindelijk op met ratelen.
Zag hoe ongemakkelijk het meisje tegenover haar zich voelde, haar angst. De traan die eindelijk uit haar ooghoek rolde. Ze wilde het niet. Niet bij haar, niet bij vrolijke Marjan, niet hier, niet nu. Maar voor ze het wist lag ze al tegen de schouder van Marjan. Huilde met lange halen, terwijl Marjan haar zachtjes troostte.
“Toe maar mijn kleintje, geeft niks, huil maar uit bij Marjan, geeft niks, daar ben ik toch voor...”
Langzaam kwam ze zo tot rust. Droogde haar tranen met de zakdoek die Marjan te voorschijn toverde.
“Je bent bang voor wat je hier te wachten staat, hè kleintje. Maar t’is vast niet zo erg als wat je hiervoor hebt meegemaakt.”
Ze keek verbaasd naar haar op.
“Nou ja, anders zat je hier niet, toch?”
Moniek knikte.
“Vast je vader en zo. Of was het je moeder? Of school?”
En in plaats van dat ze haar tegensprak, dat ze hier helemaal niet was door haar vader, moeder, school of wat dan ook, maar dat ze zelf, uit eigen keuze hier was, hoorde ze zichzelf zeggen, met fluisterende stem:
“Mijn vader.”
En in plaats dat ze het daarmee liet, ging ze verder. En vertelde haar ‘verhaal’:
“Ik wilde wel graag gehoorzamen, echt wel. Maar het ging niet, het ging gewoon niet, ik trok me nooit wat aan van wat mocht en niet mocht. Sowieso van wat die zei. Of ie het nou boos zei, of lief, of streng. Ik probeerde het wel. Maar dan deed ik weer iets doms, giechelen of zo, meestal.
Dan vluchtte ik naar boven. Voelde me dan zo stom. Dat ik gewoon niet kon gehoorzamen, niet kon doen wat hij zei. Dat ik als ik ongehoorzaam was, straf verdiende. Dan lag ik weer stilletjes in bed, te huilen. Dan kwam hij weer bij me. Troostte me. Zei dat het niets gaf.”
“Maar dat gaf het wel”, barstte ze uit, “dat gaf het wel.”
En zo vertelde ze voor ze het zelf besefte haar verhaal. Het verhaal van haar en haar echtgenoot. Alleen: haar echtgenoot werd haar vader. Juist dat maakte het voor haar zo veel gemakkelijker. Maakte dat ze haar verhaal eindelijk kon vertellen aan een lieve luisterende vriendin. Want dat was Marjan voor haar. Zo snel. Zo vertrouwd.
En ze vertelde haar dat haar ‘vader’ haar wel wilde straffen voor haar ongehoorzaamheid. Dat ook zij dat graag wilde. Maar dat het niet ging. Dat ze in haar nachtpon over zijn knie was gaan liggen. Dat ze gevraagd had: straf me dan, straf me dan.
Dat ze zijn hand wel gevoeld had. Een paar keer zelfs. Maar zo krachteloos. Zo kon ze niet blijven liggen en was weer opgestaan. Hij keek zo schuldbewust. En in plaats van hem te stimuleren streng te zijn en bars, barstte ze zelf in lachen uit.
Wat natuurlijk helemaal verkeerd uitpakte.
Hij kwaad opgestaan.
Zij weer in tranen.
Hij weer proberen haar te troosten.
Maar ze had zijn troostende hand beetgepakt en haar er zelf mee geslagen.
Wanhopig.
Op haar borsten, op haar billen.
‘Sla me dan, sla me dan.’
Maar hij had haar niet geslagen.
Hij had haar aangekeken.
Strak aangekeken.
Had hij haar handen beetgepakt.
Zei: ‘Oh, ik weet dat je wilt gehoorzamen. En als je niet gehoorzaamt, je gestraft moet worden. Jij wilt dat. Ik wil dat. Het moet. Maar niet zo.’
‘Je moet eh...’
“Ik weet nog dat hij aarzelde. Alsof het heel belangrijk was hoe hij het zei.
‘Er moet je eerst orde en tucht bijgebracht worden.’
‘Discipline.’
‘Dat moet je leren. Door een ander.’
‘Dan zal ook ik streng kunnen zijn. Niet alleen in woorden. Zoals nu. Maar ook in daden. Wil je dat?
Ik weet nog dat ik antwoordde met een zucht: ‘jaaah
‘Goed,’ zei hij toen beslist: ‘ik ga op zoek.’”
“En hier ben ik dan”, lachte ze verlegen naar Marjan.
“Geen moeders,” vroeg Marjan.
Geen moeders.
Ze keek Marjan vragend aan: “Bij jou wel hè?”
Marjan knikte.
“Ik ben ook een vaders kindje. Net als jij.
En het ging steeds goed, tot, tot...
tot mijn moeder er tussen kwam.”
Marjan liet zich achterover vallen op het bed en staarde wazig naar boven.
“Het was zo mooi tussen mij en vader. Zo bijzonder.
Mama stuurde mij naar boven en dan kwam hij, vroeg, of laat.
Dan hoorde ik zijn voetstappen. Langzaam kwamen ze dichterbij. Terwijl ik op mijn bed bleef zitten. Stil.”
Moniek kroop naast Marjan en streelde zachtjes haar hand.
Marjan keek haar niet meer aan. Vertelde haar verhaal, in zichzelf gekeerd:
“Hij kwam binnen. Keek me aan.
‘Meisje toch,’ was het enige wat hij dan zei. Voor mij het teken om te vertellen wat ik had misdaan. Geschreeuwd tegen moeder. De tijd vergeten. Een onvoldoende op school. Veel hoefde hij niet te weten. Geen details. Alleen een bekentenis. En de enkele keer dat ik het echt zelf niet wist, keek ik hem vragend aan. Zodat hij het me kon vertellen. En ik het herhalen.
Maar altijd eindigde hij met: ‘Marjan, mijn meisje, je hebt straf verdiend.’
Hij ging dan zitten op de enige rechte stoel in mijn kamer. Ik had hem al voor hem klaar gezet: in het midden. Hij keek me dan een tijdje aan. Streng, door die lichte frons van zijn wenkbrauwen. Lief door die lichte glimlach op zijn lippen.
Tot hij knikte en ik wist dat ik op mocht staan. Ik ging dan naast hem staan en liet me voorzichtig op zijn schoot zakken. Hij spreidde dan zijn dijen licht van elkaar. Altijd kreeg ik even tijd om het juiste plekje te vinden voor mijn buik zodat ik lekker lag. Dan trok hij mijn rokje omhoog en mijn slipje naar beneden.
Pakte tenslotte mijn vrije rechterhand en trok hem laag op mijn rug. Zo zorgde hij dat ook mijn hoofd van de vloer kwam. Want mijn benen lagen dan al door zijn brede schoot vrijwel horizontaal. Zo zweefde ik boven de grond. Zo zweefde ik terwijl hij me rustig en krachtig op mijn billen sloeg. Mijn hoofd en benen in cadans met zijn slagen. Mijn kreten in harmonie daaronder.”
“Deed het zeer?” vroeg Moniek.
Marjan keek haar aan.
“Oh ja, het deed zeer. Ik moest er altijd door huilen. Of was het huilen om getroost te kunnen worden, daarna? Want dat was wat er altijd volgde. Troost. Meestal liet hij me op zijn schoot klimmen na afloop. Ik kon dan zo heerlijk in zijn armen wegkruipen. Soms, als ik mijn nachtpon al aan had, stopte hij me in en kroop even naast me. Heerlijk was dat, vooral als hij net zo lang wachtte tot ik ingeslapen was. Zo vredig.”
Dromerig sloot ze even haar ogen.
Om zich daarna weer tot Moniek te richten: “Maar wat ik me vooral herinnerde was die keer dat ik van hem een jurk mocht uitkiezen. Ik koos niet alleen een hele mooie, maar ook een hele dure. Ik verwisselde de prijskaartjes. Hoe hij het wist, weet ik niet, maar bij de kassa zorgde hij dat hij het juiste bedrag betaalde. Hij keek me aan zonder emotie te tonen. Toch voelde ik zijn teleurstelling. Thuis trok ik direct mijn mooie jurk aan. Showde voor hem. Maar ik kon er niet van genieten. Ook al zei hij dat ik mooi was. Prachtig. Maar niet stralend.
Toen vroeg ik het hem zelf: ‘Zal ik naar boven....’
Hij knikte.
Toen hij kwam, ging hij direct zitten. Zelfs zijn gebruikelijke ‘meisje toch’ weerklonk niet. Bekennen hoefde ik niets. Ik stond op. Maar aarzelde met naast hem te gaan staan. Bewoog me niet. Keek hem alleen aan. Schuldbewust. En wist het toen.
Langzaam trok ik de rits op mijn rug naar beneden. Schoof de schouderbandjes opzij. Mijn jurkje viel stil op de grond. Mijn hemdje volgde dezelfde weg. Mijn broekje schoof ik naar beneden. Langzaam. Tot voorbij mijn knieën. Zodat toen ik me weer strekte ook dat op de grond viel.
Stil bleef ik staan, mijn ogen geloken. Ik voelde me zo bloot. Zo anders dan op het strand. Beschaamd. En vooral heel erg berouwvol.
Keek aarzelend naar hem op. Keek in zijn ogen en wist dat er nog iets miste. Volgde zijn blik naar mijn bureautje. Zag de liniaal. Een lange, van doorschijnend plastic. Breed en buigzaam. Net wat mijn billen verdienden. Ik stapte voorzichtig over mijn kleren heen, zo mooi rond mijn voeten gedrapeerd en bracht het hem. Terwijl hij liet zien hoe buigzaam de liniaal was, knikte hij naar mijn kleren. Langzaam en zorgvuldig vouwde ik ze één voor één op en legde ze op een krukje. Toen pas kwam ik naast hem staan om me op zijn schoot te vleien. Zo anders voelde dat. De stof van zijn broek. Zijn hand over mijn blote vel.
En de liniaal. Die vreselijke liniaal. Ik weet niet hoe vaak hij me sloeg. Wel dat hij hard sloeg. En ik hard schreeuwde. Na elke slag. Toch wilde ik niet dat hij stopte. Toen hij stopte.
Hij streelde zacht mijn gloeiende billen. Wilde niet dat hij stopte. Toch deed hij dat. Maar in één beweging tilde hij me van zijn schoot op mijn bed. Ging toen door met strelen. Niet alleen mijn billen. Liefkoosde me. Droogde mijn tranen. Draaide me schuin op mijn zij, het koele laken over mijn hete billen. Zijn handen door mijn haar, over mijn wangen. Zo sliep ik in. Gelukkiger dan ik ooit geweest was.
De volgende ochtend wist ik dat, als hij me weer zou straffen, ik me weer voor hem zou uitkleden. Niet dat ik wilde dat hij me weer met de liniaal sloeg. Als hij het nodig vond: natuurlijk. Dan wel. Anders zouden zijn handen voldoende zijn. Maar ik wilde bloot zijn, als hij me strafte. Zijn blikken op mijn lijf als ik me ontkleedde. Voor hem. Langzaam. Uitdrukkelijk. Het gevoel van volledige overgave. Aan hem.”
“En de vernedering, de vernedering van het bloot zijn, bloot moeten zijn, je moeten uitkleden, ook dat?” vroeg Moniek.
“Vernedering? Nee, niet echt. Het was vooral of het zo hoorde. Dat ik dat voor mijn vader moest doen. Nee, wilde doen. Me klein maken. Me aan hem geven. Zodat hij kon doen wat hij wilde. Me strelen. Me slaan.”
Even was het stil.
Moniek dacht na.
En vroeg: “Was je verliefd?”
“Hè, hè, hoe zo? Verliefd? Natuurlijk niet. Hij is mijn vader!”
“Nou en?”
Ze gaf Marjan speels een por. Gek hoor. Het was zo duidelijk. Zijzelf maakte van haar minnaar haar vader. Marjan van haar vader haar minnaar!
“Geeft niet hoor, verliefd zijn op je vader. Was ik ook. Hij was immers zo lief. En zo dichtbij.”
“Echt waar? Ik vind het zo’n raar idee: verliefd zijn op je vader.”
Marjan liet het even op zich inwerken: “Weet je: eigenlijk, eigenlijk weet ik helemaal niet hoe verliefd zijn voelt.”
“Blozen als hij je aankijkt, heerlijk als hij je streelt, hopen dat hij komt, kriebels in je buik?”
“Jaaa”, klonk het aarzelend.
“Je bent verliefd.”
“Maar hoe moet dat nou, dat kan toch niet. En en”
Marjan kreeg een hoofd als vuur: “De Directeur zei ook al dat het niet kon. Dat zolang hij mijn vader was, ik...”
Marjan sloeg verschrikt haar handen voor haar mond. Dat scheelde maar een haartje of ze had zich versproken.
Maar haar nieuwe vriendin merkte het niet. Die gleed aandachtig met haar hand over Marjans bloes.
“Geniet maar van het verliefd zijn. Verliefd zijn gaat altijd over. Maar het is zo’n heerlijk gevoel. Je hoeft er toch ook niets mee te doen? Droom maar van hem. Dat je je uitkleedt voor hem. Dat je op zijn schoot ligt. Dat hij je slaat en streelt...
Want dat doet hij niet meer hè? Dat is waarom je hier bent. Eigenlijk.”
Marjan wilde protesteren.
“Ssst...
Vertel nou maar waarom het ophield en wat er toen gebeurde.”
Zachtjes streelde ze verder. Net kon ze zich nog inhouden om de knoopjes van Marjans bloes los te maken. Wat een heerlijk meisje was ze toch. Verliefd! Ha! Maar ze was een schoolmeisje. Dat mocht ze niet vergeten. Een kostschoolmeisje. Net als Marjan. En kostschoolmeisjes, die....
Maar Marjan had geen last van zulke ingewikkelde gedachten.
Marjan, die vertelde verder: “Ik denk dat moeder het gevoeld heeft. Een tweede keer is er nooit gekomen. Nog diezelfde avond kregen we een verschrikkelijke ruzie. Moeder en ik. Nou ik er aan terug denk: mama heeft dat vast met opzet gedaan. Me eerst vreselijk zitten te betuttelen. Steeds als papa er even niet was. Op zo’n zoetsappige manier. Om toen hij er wel was me net dat zetje over de drempel te geven. IJzig was ze. En ik kwaad, kwaad...
Als je zegt dat ik verliefd was, dan moet ik dus toen ook jaloers zijn geweest. En zij op mij, denk ik.
Nou ja, ze kreeg gedaan dat ik gestraft werd in de woonkamer, over de grote fauteuil. Vooraf moest ik mijn bloes en hemd uitdoen. En mijn broekje. Mijn rokje, sokken en schoenen bleven aan. Gek, dat als je zo half ontkleed bent, het dat eigenlijk nog veel vernederender maakt. En ik kreeg met het rietje. Mama trok er gewoon één uit een grote plantenpot. Heel anders dan de liniaal. Maar ja, alles was zo anders. Papa sloeg niet hard. Misschien zelfs dat het uiteindelijk minder pijn deed dan de dag daarvoor over zijn knie. Maar met mama die aanwijzingen gaf. Die zelfs mijn handen op mijn rug bond en mijn voeten aan de stoelpoten. Omdat ik niet rustig bleef liggen. Toen niet.
En gegild dat ik heb! Helemaal schor na afloop.
Zij stuurde me nadat ik stil was geworden -en dat duurde heel lang kan ik je vertellen- naar boven. Ik merkte dat ze papa tegenhield. Zij heeft me die avond ingestopt. Best wel lief hoor. Maar vanaf die dag kreeg ik alleen straf als ik het echt heel erg verdiend had. Zo vaak was dat niet. Maar nooit meer door vader alleen, op mijn kamertje, over zijn knie. Later kwam hij me nog wel troosten en instoppen. Maar ook dat was toch nooit meer zo als daarvoor.
Niet dat ik dat toen echt zo miste. Het ging zo vanzelfsprekend. Ik had immers ook straf verdiend. Gisteren en nu weer, en al die keren die volgden. Het voelde alleen vanaf toen vooral zo erg als straf. Echt als straf. Dus was ik alleen maar blij toen ook dat stopte.
Pas veel later merkte ik wat ik mistte. Waar ik naar verlangde.”
Ze keek Moniek aan: “Maar verliefd?
Verliefd omdat je verlangt naar straf?”
Moniek gaf haar voorzichtig een kusje.
“Oh ja hoor: heel verliefd....”
* zo zien de kostschoolmeisjes er uit - opent in nieuw tabblad
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
en ben je benieuwd hoe Het Instituut veranderde in De Kostschool?
en wie welke rol gaat vervullen?
van Instituut naar Kostschool: een memo van de Directeur - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
terug naar het vorige hoofdstuk:
het laatste hoofdstuk van Het Instituut:
“Op eigen verzoek”
de onderstaande link: "naar het vorige hoofdstuk/verhaal" gaat naar het Overzicht van de Kostschool
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 326
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 08 april 2020 - 01:09 pm: |
|
over het inleiden van mijn oude verhalen + dit verhaal: “Schoolmeisje” |
Eerst even vooraf over mijn plannen ook de Kostschoolverhalen in te leiden.
Het idee is om de ‘oude verhalen’ weer even voor het voetlicht te zetten.
Zodat de nieuwe verhalen (later) goed kunnen indalen.
(en als een verhaal grondig op de schop gegaan is: wat er is veranderd)
Er zit tenslotte veel jaren tussen de eerste publicatie en nu.
Maar het zijn er eigenlijk te veel. Zeker als ik met plaatsen van de nieuwe verhalen wil wachten tot ik bij ben.
Daarom heb ik besloten niet alle verhalen afzonderlijk te bespreken, wel in volgorde, maar alleen wanneer ik iets bijzonders te melden heb.
En, belangrijker, ik begin tegelijkertijd met zowel deel I als deel II:
oftewel met zowel het deel “Alles is nieuw” als “Na de rolwisseling”.
Dat heeft echter één nadeel: de plot rond de ‘rolwisseling’.
Voor mensen die erg gevoelig zijn voor een spoiler: er verandert echt veel door die rolwisseling. Met name rond de hoofdpersonen.
Tegelijkertijd lezen kan daardoor verwarrend werken...
Dan nu dit verhaal: “Schoolmeisje”
Ik heb het net nog even gecontroleerd in mijn archief: dit verhaal is sinds het schrijven niet meer echt gewijzigd.
Ik vind het zelf een heel mooi intiem verhaal: deze kennismaking van mijn twee hoofdpersonen.
Het bijzondere vind ik is dat hun kennismaken juist intens wordt door het beleven van ieders ‘verleden’, en dan verteld op een heel bijzondere manier.
Wat zowaar spannende (vind ik) spanking scènes oplevert.
Ik kan me het zelfs nog herinneren (denk ik) hoe dat ontstond: met name het verhaal van Moniek schreef zich zelf. En pas later dacht ik: wat heb ik nou geschreven, dat kan helemaal niet...
Om er daarna maar een heel andere draai aan de spanking te geven, zodat het wel ‘klopte’.
En dat eind... verliefd?
Zou ik toen geweten hebben dat juist die vraag een leidmotief werd?
verhalen maken dromen waar
| |
SmFan
Beginnend lid
Inlognaam: logan
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 10 april 2020 - 08:58 pm: |
|
ah .. meisjes ... schoolmeisjes |
van geile slavinnen naar lieve schoolmeisjes
van geilheid en dwang naar roze meisjes billen
ach, het is maar een klein stapje - vier klikken of zo
hoe kun je dat Paul, van het ene uiterste naar het andere
Tuurlijk, ze zijn niet gelijktijdig geschreven, dus
en nog gekker:
van beide wordt ik geil, hoe kan dat toch
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?