| Gepost op donderdag 23 januari 2020 - 08:47 pm: | 
|
|
Moniek wil zich zó graag geven, maar kàn ze dat wel?
Het was een voorbeeldig gehoorzaam meisje. Moniek.
Ze knielde wanneer je haar wilde laten knielen. Ze ontkleedde zich wanneer je haar naakt wenste. Ze bood haar lijf aan wanneer je het begeerde. Ze liet zich pijnigen wanneer je daar lust toe voelde. Zelfs in stilte, wanneer je haar kreten niet wenste te horen en alleen haar tranen wilde zien. Ze spreidde haar benen reeds voordat je haar daartoe het bevel had gegeven -een blik was voldoende- zodat je haar kon nemen wanneer je maar wilde. Ze gaf zich aan je, onvoorwaardelijk.
Natuurlijk, de dag dat de Directeur Moniek voor het eerst had willen nemen, had ze eerst schuw en verlegen op hem gereageerd. Maar dat had hij prettig gevonden. Hij wilde haar veroveren. Daartoe had haar eerst laten baden door Dora en laten kleden door Vatjana. Die gaf haar elegant ondergoed en een lange rode japon, die haar armen en hals bloot liet. Zo verwend was ze naar zijn privé vertrekken gekomen.
Hij had haar met alle égards verwelkomd. Beduusd liet ze zich naar een driezitsbank leiden, waar ze in de zachte kussens wegzakte. Ook hij nam daarop plaats, maar niet naast haar, wat ze verwachtte, maar in de tegenoverliggende hoek. Was dit nu de strenge, koude, onbereikbare directeur van haar ontvangst? Ze kon maar moeilijk wennen aan zijn nu zachte stem en zijn voorkomende gebaren.
Maar hoe verwarrend het ook voor haar was, ze wist dat hij de Directeur bleef, dat hij haar kon bevelen, haar kon bevelen tot alles wat hij maar wenste. Ze kòn zich het niet permitteren zich voor hem af te sluiten, of niet op zijn vriendelijke woorden in te gaan. Noch zijn voorkomende vragen te beantwoorden met een afhoudend ‘ja’ of ‘nee’. En daarmee liet ze toe dat zijn charme op haar inwerkte. Het was gek, je wist dat je hem diende te gehoorzamen, nee, beter, hem diende te behagen, maar met die charmante gebaren wilde je ook niets liever dan hem behagen en door hem behaagd te worden.
Zo bespeelde hij haar vakkundige en palmde hij haar in. Zijn gebaren waren zo natuurlijk en leken zo onschuldig dat toen hij haar handen raakte bij het inschenken van haar glas het niet meer normaal was dat hij elk plekje daarvan even streelde. Ze praatten en praatten en al spoedig leek het haar of ze elkaar al jaren kenden. Ze werd dronken van zijn woorden, die voelden als een warm bad waarin ze zich behaaglijk kon onderdompelen..
Hij nam haar glas toen het leeg was en zette het weg. Toen hij weer op de bank plaatsnam was het echter niet in de hoek, maar naast haar. Hij streelde teder haar gezicht. En, in plaats dat ze verstrakte en figuurlijk afstand van hem nam, liet ze het toe en zakte nog meer achterover in de zachte kussens, haar hoofd achterover vleiend op de rand van de leuning. Waarop hij vrijelijk zijn handen over haar lichaam liet glijden om het teder te verkennen. Toen zijn mond de hare zocht opende ze die en sloot haar ogen. Zo liet ze zich door hem kussen, en langzaam uitkleden.
Ze genoot zichtbaar van zijn zachte handen. En toch was het alsof naarmate haar kleding meer verdween en naarmate zijn strelingen erotischer werden ze zich steeds meer in zichzelf terugtrok. Natuurlijk, op het moment dat zijn handen haar venusheuvel zacht beroerde ontsnapte een zacht gekreun haar keel, en toen zijn vingers in haar schaamlippen streelden vonden ze een vochtig grotje. Maar haar ogen waren allang gesloten en haar handen, die zijn eerste kus nog hadden begroet met een tedere streling van zijn haren, waren allang werkeloos langs haar lichaam gevallen. Haar benen openden zich en gingen omhoog toen hij zijn lid ontblootte en ze kreunde toen hij in haar schede binnenstootte. Terwijl hij haar langzaam en teder neukte, beantwoordde ze zelfs zijn bewegingen en sloeg ze haar armen om hem heen. Naarmate zijn stoten dieper werden en krachtiger opende ze haar mond, kreunde ze bij iedere stoot en gaf een langgerekt kreet bij haar klaarkomen en direct daarna bij het zijne.
Maar het was alsof haar gebaren automatisch waren en haar gekreun niet meer van haar zelf. De echte Moniek was ver weg, ver weg van haar lichaam, ver weg zelfs van haar eigen extase. Het was haar lichaam dat braaf reageerde op de seksuele prikkels die haar werden toegediend. Dat de extase die het uitte niet echt was, niet de extase was van haar zelf, maar ‘slechts’ de extase van haar lichaam.
Hij wist dat wanneer haar geest de leiding had gehad, haar extase onvergelijkbaar heftiger zou zijn geweest. Haar ogen zouden hem hebben aangekeken, vol van verlangen en wellust. Haar handen zouden zich om hem heen hebben geklemd, haar vingers in zijn schouders klauwend. Haar benen om zijn rug gebogen, elke stoot met een heftige tegenstoot opvangend. Haar mond zou niet slechts gekreun hebben laten horen en schreeuwen later, maar hem hebben gesmeekt om meer, hem hebben gesmeekt om haar te nemen, hard en diep.
Zo had het moeten zijn.
Zeker, zij had hem gehoorzaamd en hem haar lichaam gegeven. Maar ze had niet zichzelf gegeven.
En juist dát was wat hij van haar verlangde.
Hij was te aardig geweest, te liefdevol. Haar breekpunt zou daarin liggen. Ze zou zich moeten overgeven aan iemand die niet teder en liefdevol was. Aan iemand die ze verafschuwde, die ze haatte. Hij zou haar dwingen haar passiviteit te laten varen.
Er was -helaas- maar één persoon die daaraan voldeed. De advocaat. Hij wist dat ze hem haatte. En met reden natuurlijk, daarvoor had hij gezorgd. De Advocaat zou meedogenloos zijn. Daarin had hij zich meer dan voldoende in het verleden bewezen. Onlangs nog bij Marcha. Hij glimlachte even toen hij daar nog aan terug dacht.
Hij liet Dora komen en terwijl hij zich terugtrok kreeg zij de opdracht om Moniek te wassen en weer aan te kleden.
“Maar geef haar even de tijd,” voegde hij aan zijn opdracht toe, “en laat haar ondergoed achterwege. Oh ja, laat haar daarna weer op de bank plaatsnemen en geef haar wat te drinken”.
Hij nam ook zelf bewust de tijd. Hij wilde niet alleen dat Moniek herstelde van alle emoties, maar ook dat ze stilstond bij wat er gebeurd was. Iets waarvoor hij geen opdracht hoefde te geven, haar kennende.
Daarin had hij volkomen gelijk.
Ze voelde zich trots en tegelijkertijd schuldig. Ze was sinds zij en haar man een paar waren altijd monogaam geweest. Nu was ze niet alleen voor het eerst genomen door een andere man, maar had zij zich daarin helemaal laten gaan. En het was heerlijk geweest. Ze kon zich zelfs niet heugen zo intens te zijn klaargekomen. En daarin zat natuurlijk haar schuldgevoel: niet met haar man dus...
Zou Denise zich ook zo als haremslavin hebben gevoeld? Maar ja, die had geen partner gehad. Nou ja een vage vriend nu ze er over nadacht, de schrijver van het boek. Maar dat was dus niet hetzelfde.
Ze keek op toen hij weer binnenkwam. Nee, het was niet hetzelfde. Deze man was geen wrede heerser, nou ja, niet vandaag in ieder geval. Zonder dwang had ze zich aan hem gegeven. Zonder enige terughoudendheid. Met liefde zelfs.
Hij nam nu de fauteuil vlak voor haar.
“Dank u wel, Meester,” sprak ze zacht.
“Waarvoor meisje,” antwoordde hij even zacht.
“Dat u mij zo intens heeft laten klaarkomen, Meester.”
Zo, het was dus voor haar wel degelijk heel intens geweest.
“Je noemde mij Meester, meisje. Waarom?”
Ze schrok zichtbaar. Had dat niet gemogen?
“Ik heb beloofd u in alles te gehoorzamen. Uw wil is mijn wet.”
Hij kijk haar vragend aan.
Was haar conclusie dan te rechtlijnig?
“Ik heb ervoor getekend dat het Instituut alles met me mag doen dat het wil. Ik heb in alles te gehoorzamen. U bent de Directeur van het Instituut. Voor mij bent u het Instituut. Dat maakt mij uw slavin en u mijn meester.”
De directeur zuchtte met een glimlach: “Hier spreekt de bibliothecaresse in je. Alles in het goede vak, keurig gerubriceerd.”
Hij moest lachen om zijn eigen conclusie.
“Ben even benieuwd: dat boek dat zo belangrijk voor je is, Haremslavin, waarin heb je dat gecategoriseerd? Het zegt een erotische thriller te zijn, dus waar staat het: bij erotiek, bij thrillers of toch gewoon bij romans?”
Ze bloosde.
“Wij hebben het niet in onze bibliotheek, Meester, helaas. Ik ben bang dat het in geen enkele openbare bibliotheek te vinden is. Ik heb het dus gewoon zelf moeten bestellen. Bij de schrijver zelf... Maar bij mij thuis staat het bij de erotische boeken. Op een ere plaats.”
“Nu ja, je redenatie, daar is geen speld tussen te krijgen. In die zin ben je mijn slavin, en ik je meester. Ik zou hoogstens kunnen zeuren dat je geen toestemming hebt gevraagd mij zo te noemen. En jezelf.”
Ze bloosde weer. Natuurlijk, daarin had hij gelijk. Ze had zonder er bij na te denken gedacht...
Maar hij onderbrak die gedachten.
“Je mag mij zo noemen, meisje,” sprak hij geruststellend, “maar de vraag die blijft is niet zozeer of je je mijn slavin mag noemen, maar of je wel een slavin bent.”
Ze trok bleek weg. Waarom twijfelde hij of ze wel een slavin was?
“Waar was je toen je klaarkwam?”
“Bij u, Meester. Bij uw geslacht diep in mij. Bij uw klaarkomen. Echt, ik wilde wachten op u, maar het lukte me niet. Wilt u me daarvoor straffen, Meester.”
Verbaasd keek hij haar aan. Die had hij niet zien aankomen. Ze klonk oprecht. Nee, nu hij haar indringend aankeek wist hij: ze wàs oprecht.
Huilend zei ze zacht: “U was zo overweldigend. Uw handen waren overal. Uw mond. Ik wilde me geven maar u nam. Dat was zo overdonderend. Ik was uw bezit. Ik was niets anders dan uw bezit. Er was geen ruimte voor iets anders. Het spijt mij, Meester.”
Hij keek haar onthutst aan. Had hij het dan fout gezien. Was zij de uitzondering op de regel?
“Kom hier, meisje. En kniel voor mij.”
Onmiddellijk gehoorzaamde ze terwijl haar tranen nog langs haar wangen liepen. Snel trok ze haar jurk omhoog om met blote knieën te kunnen knielen. Opende haar jurk van boven zodat haar borsten ontbloot werden. Rechtte haar rug en legde haar handen in haar nek.
“Wilt u me straffen?” smeekte ze opnieuw.
“Nee,” antwoordde hij streng. Hij moest streng zijn, maar koste het hem moeite. Zo gemeend. Zo lief.
“Ontbloot mijn lid en neem het in je mond,” beval hij.
Zonder aarzeling voldeed zij aan zijn opdracht. Om toch, vlak voor ze haar mond wijd opende voor hem nog te fluisteren: “Dank u, Meester.”
Hij glimlachte om haar dwaasheid. Ook zijn eigen, moest hij toegeven. Was ze dan meer slavin dan hij dacht dat ze was? Zat ‘geven’ zo diep in haar, dat ze daarin geen drempel had? Dat mannen dat niet op haar waarde wisten te schatten. Dat haar passiviteit het wezen was van haar slavin-zijn. Of althans heel erg belangrijk. Dat het geen zin had om haar te dwingen actief te zijn. Dat daarin niet haar breekpunt lag...
Ook nu, terwijl ze zijn lid in haar mond had, was ze heel teder. Nee, niet passief, maar voorzichtig. Alsof ze hem niet te veel wilde stimuleren, niet opnieuw wilde laten klaarkomen. Nee, ook dat was niet terecht. Ze gaf precies wat hij nodig had. Niet meer, niet minder. En dat deed ze instinctief, volledig gefocust. Ook nu, nu hij zelf tijd nodig had om na te denken. Dat kon hij, want hoewel hij wel degelijk stijf werd in haar mond, wekte ze niet zijn lust op.
Stel het was duidelijk: als ze zichzelf wèl volledig gaf, dan gold dat ook voor wanneer ze gestraft werd. Tijdens het onderzoek op het Instituut natuurlijk. Maar ook wanneer haar man haar had gestraft. Toch waren dat straffen geweest zonder impact, die als het ware in haar weggleden. Hij had dat zelf gezien, en was er van overtuigd dat dat ook voor haar man gold indertijd. En dat ook zij dat zo ervaren had.
Het zat hem dus niet in haar overgave, die was volledig in zijn passiviteit. Natuurlijk, hij kon haar daarop breken, maar dat zou niet haar breekpunt vormen. Maar wat dan wel? Wat ontbrak er aan haar overgave?
Ineens wist hij het. Hoe dom kon hij zijn om dat niet eerder te zien. Het lag zo voor de hand. Ze had het zelf nog zelf gezegd. Had hem er in feite om gesmeekt. Tweemaal zelfs. ‘Wilt u mij straffen’ had ze gezegd.
Dat was geen reflex geweest op zijn afkeurende vraag of ze wel echt een slavin was. Nee, ze had het gevraagd omdat ze zich schuldig voelde dat ze eerder dat hem was klaargekomen. Inwendig glimlachte hij daarover: de schat had niet geweten dat het klaarkomen ansich al een reden was om gestraft te worden. Een slavin kwam slechts klaar met toestemming van haar Meester. Zo niet, dat was dat per definitie een reden om haar te straffen. Zo simpel was het. En hij had dat genegeerd.
Dáár lag haar breekpunt: in het weten dat je straf verdient, maar dat je nog niet het waard bent om het te krijgen.
Maar er was méér. Zaken die in het onderzoek naar voren waren gekomen. Haar gevoeligheid voor discipline. Iets wat haar man haar altijd ontzegd had. Hij had haar nooit grenzen gesteld. Voor hem was haar straffen slechts een erotisch spel geweest. Aan hem, Directeur van het Instituut, Opvoeder zo hij zich graag noemde, om daar werk van te maken.
Hij onderbrak haar concentratie op zijn lid en richtte haar gezicht naar het zijne zodat ze hem aankeek. Hij zag haar onzekerheid. Had ze hem niet voldoende behaagd?
“Later,” zei hij als toelichting, om daarna haar onzekerheid weer te vergroten met: “misschien”.
“Je vroeg mij om je te straffen.”
Onmiddellijk rechtte ze weer haar rug en legde ze haar handen in haar nek. Instinctief, daarvan was hij nu overtuigd. Ze hoefde niet na te denken om de correcte houding aan te nemen. Toch had hij haar dat niet geleerd, noch iemand anders van het Instituut. Het bewees het gelijk van zijn vermoedens.
“Ongevraagd klaarkomen is zeer onbetamelijk voor een slavin.”
Ze trok bleek weg. Juist, ze had ook de onderliggende boodschap begrepen. Eerder klaarkomen dan je meester, is een kleinigheid ten opzichte van haar echte misstap als slavin.
Hij keek haar indringend aan. Ze begreep zijn boodschap en zweeg. Ze werd geacht niet om een nog strengere straf te vragen, maar om te luisteren.
“Inderdaad, je bent nog lang geen slavin. Niet de mijne, niet de zijne. En al wel helemaal niet het waard om door je Meester gestraft te worden.”
Hij wachtte even of de traan waar hij op hoopte verscheen. Hij liet hem langzaam langs haar wang glijden voor hij verder ging.
Hij wist dat hij haar moest raken. Hij wist dat hij het moest zijn die haar naar haar breekpunt zou leiden. Hij wist dat hij hard moest zijn, ook voor zichzelf. Want die traan, die ontroerde hem wel degelijk. Het vertelde hem echter ook dat hij gelijk had. Dat dit haar pad moest zijn.
“En dan doel ik niet op die oppervlakkige aaibeurtjes die tot nu toe hebt gekregen. Die overigens vanaf nu verleden tijd zullen zijn. Als je het waard bent om gestraft te worden zal het ook als een echte straf voelen. Niet alleen daar” hij tikte even licht op haar billen, “maar ook daar,” een tikje op haar hoofd, “en vooral daar” waarbij hij zijn hand op haar hart legde.
Weer verscheen een traan, maar nu was er één uit dankbaarheid. Eindelijk voelde ze zich begrepen. Begreep ze ook zichzelf. Dit was wat ze altijd had gemist. Een straf die... Ja, die echt was.
“Daarvoor zul je moeten worden opgevoed. Ik zal die taak persoonlijk op me nemen. En kijk maar niet verheugd,” wat ze inderdaad deed, “want ik zal je niet sparen, integendeel: ik zal je wreed behandelen. Je zult me verafschuwen. En de garantie dat je daarna een echte slavin zult zijn, kan ik je niet geven.”
Ze huilde nu echt. Met een brok in haar keel wist ze nog net verstaanbaar te fluisteren: “Alstublieft Meester. Dankuwel Meester.”
“Goed. Dan mag je nu gaan staan. In de hoek.”
Hij wees naar de hoek van de kamer die opzettelijk leeg was gelaten voor een dergelijke opdracht.
“En handen in je nek.”
Bewust koos hij er voor niet zijn standaard opdracht af te ratelen. Hij zou haar later leren hoe ze in zo’n situatie precies diende te gaan staan. Maar hij glimlachte tevreden hoe ze daar nu al stond. Heel netjes voor een meisje dat de regels nog niet kende. En nog meer: voor hem heel onschuldig en daarmee buitengewoon aantrekkelijk.
Nee, dit was een meisje wat door haar echt te straffen slavin zou worden. Want de twijfel die hij haar had toegeworpen gold niet voor hemzelf. Dìt zou haar pad worden.
Eerst had hij contact met Vatjana over hoe haar te kleden. Daarna met Dora om dat vervolgens uit te voeren.
Maar voor hij Dora die opdracht gaf wilde hij Moniek nogmaals toespreken.
Hij gebaarde Dora de kledingstukken op de bank klaar te leggen en daar zelf ook op plaats te nemen. Zelf nam hij weer in de fauteuil. En riep Moniek en wees naar de plek voor hem.
Netjes ging ze voor hem staan, identiek aan haar houding in de hoek: met haar handen in haar nek.
Streng corrigeerde hij haar: “Handen op je rug en mij aankijken.”
Schielijk gehoorzaamde ze.
“Dit noemen we nu de houding voor je preek. Die gaat normaliter altijd vooraf aan je straf.”
Hij gniffelde inwendig toe hij zag dat ze opgelucht reageerde op zijn opmerking: ze zou gestraft worden!
Natuurlijk boorde hij die wens onmiddellijk in de grond: “Zoals ik al zij: normaliter. Maar in dit geval,” hij keek daarbij zeer misprijzend, “is daar nog geen sprake van.
Een slavin die de essentie van het slavin-zijn in zijn geheel niet begrijpt. Die denkt dat ze mag klaarkomen als dat maar na het klaarkomen van haar Meester is? De vraag rijst dan of ze überhaupt wel uit het goed hout gesneden is om slavin te kunnen worden. Dat begrijpt een kind. Maar jij dus niet. Dus daar gaan we beginnen met je opvoeding. Als kind. Meer ben je nog niet.
Gelukkig hoef ik me in deze niet te verlagen om een klein kind op te moeten voeden. We kunnen beginnen bij het punt van het bewust ervaren van een eerste orgasme. Oftewel de puber in jou. Vanaf dat moment is het duidelijk misgegaan bij jou. Geen remmingen toen ooit gehad?”
Ze bloosde. Hij was gemeen, want hij wist dat ze op dat vlak geen remmingen had gekend. En hij was daar blij mee. Op dat vlak geremde vrouwen te moeten ontremmen was bepaald niet zijn stiel. Maar dat hoefde zij niet te weten. Hij zou haar heus geen remming hoeven aan te praten om haar te breken. Daarvoor was ze gewoon te ongeremd. Mooi toch!
“Juist. Dus altijd al een onzedelijk meisje geweest.”
Ach, wat hield hij toch van blozende vrouwen.
“Maar tijdens ons onderzoek van jou op het Instituut is behalve dat nòg iets opvallends naar boven gekomen. Elke keer dat we jou in een pubermeisje veranderden, elke keer dat we jou in een situatie plaatsten waarin we bij jou pubergedrag opriepen, gedroeg je je gegeneerd. Waarom was dat, denk je?”
Ze keek hem niet begrijpend aan.
Wat logisch was, want zo had ze zich helemaal niet gedragen.
Wat ze wèl hadden gezien was verwarring, wellicht zelfs een licht verlangen naar die tijd. De psycholoog van het Instituut had gedacht dat ze die fase niet intens genoeg beleefd had, wellicht zelfs overgeslagen.
Zeker was dat ze niet in verzet gegaan was tegen haar ouders en de maatschappij. Ook in haar puberteit was ze toch vooral een volgzaam meisje geweest die met name de volwassenen in haar omgeving wilde plezieren. Net zoals haar vriendinnen, maar nooit op een manier dat ze zelf de underdog werd. Gelukkig maar. Daar geen trauma dus.
Dus waren ze er op het Instituut van overtuigd dat het eerder een soort van heimwee was wat ze zagen, dan gêne. Daarop hoopten ze in ieder geval. Maar dat er iets bij haar gebeurde tijdens hun onderzoek ‘als puber’ was onmiskenbaar.
“Goed. Dat gaan we dus onderzoeken. Vatjana heeft wat kleding voor je uitgezocht. Dora gaat je dat passen. Dus kleed je uit. Alles!”
waar het zich allemaal afspeelde?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
dit hoofdstuk is opgedeeld in 2 delen
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?