| Gepost op woensdag 22 januari 2020 - 04:02 pm: | 
|
|
‘s nachts, als ik wakker lig, droom ik hiervan
Het was spannend geweest, mijn tentamen gisteren. Als je in je tweede jaar zit blijft dat toch wel een dingetje.
Maar ik heb er een goed gevoel over. Tijd om even te niksen. Tijd om te relaxen.
Het is heerlijk mooi zomerweer. Zonnetje dat schijnt. Niet te warm. Lekker in de zon liggen. In de tuin.
Maar die heb ik niet. Ik zit op kamers in Groningen. Picknicken of zo in het Noorderplantsoen of het Stadspark, nou nee.
Nu kan ik natuurlijk naar het huis van mijn ouders. Die hebben een villa in Haren. Met een prachtige grote tuin. Met de vouwfiets de trein in ben ik er in een half uurtje.
Het was donderdag, dan zijn mijn ouders druk aan het werk. Mijn zusje is op werkweek of zo in verweggistan. Ik zou het huis voor me alleen hebben. Lekker.
Misschien dat ik zou blijven slapen. Samen koken met mijn moeder, altijd leuk.
Maar eigenlijk moet ik verder studeren. Straks zijn er nieuwe tentamens. Het is gewoon heel dom om...
Nou en? Gewoon doen. Gewoon doen waar ik zin in hebt. Ik ben twintig, dus why not?
Het huis is leeg en stil. Eerst een drankje inschenken, dan op naar de tuin.
Ik pak de ligstoel, stoelkussen en een kussen voor mijn hoofd. Het is al zo warm dat ik in de schaduw wil beginnen. Misschien later nog wat bakken in de zon, maar nu eerst effe geen gedoe met insmeren en zo.
Voor ik me ga installeren even mijn beha uit. Lekker zo, alleen met een kort rokje en truitje. Naakt hoeft nog even niet. Misschien straks.
Ik drink mijn drankje. Droom wat weg. Hmmm. Zet de tuinstoel wat meer in de ligstand, maar niet plat. Zo kan ik lekker wat wegdromen en kijken naar de mooie tuin. Vader heeft weer voor heel veel bloemen gezorgd. Ik zie vlinders. Vlinders doen altijd wat met me. Vlinders in je buik, ik weet waar dat gezegde vandaan komt. Ik droom weg. Mijn ogen zakken dicht. Ik voel me langzaam geil worden. Was dit waarom ik zo verlangde naar de tuin en de warmte? Oh ja, ik voel het heimelijk verlangen van vanochtend. Ik weet het weer, gewoon weggestopt.
Mijn hand glijdt mijn slipje binnen. Oh ja, ik ben al vochtig. Even aarzel ik nog. Maar ik lig hier alleen, niemand die weet dat ik hier ben, niemand die me kan bespieden. Geen buren, en een leeg huis. Ik trek mijn slipje uit. Yes yes yes. Ik vind het heerlijk om met mezelf te spelen.
Maar ik wil meer. Mijn linker hand schuif ik onder mijn truitje. Ik streel mijn rechterborst. En mijn klitje met mijn rechter natuurlijk. Mijn linker grijpt naar mijn tepel. Jezus wat is dat lekker. Ho ho, roep ik mezelf toe. Niet te snel gaan meid. Ik wil lekker lang gaan genieten. Dus glij ik mijn kutje binnen, en vandaar langs mijn lipjes en terug. Omcirkel mijn klitje. Streel mijn tepel. Nog niet knijpen, gewoon genieten. Toch begin ik zwaar te ademen. Even rustig aan. Ja zo, lekker langzaam...
Ik weet niet waarom ik het doe. Het is volmaakt stil in de tuin. Alleen een merel hoor ik zingen. Toch doe ik mijn ogen langzaam en loom open. Zo vaag zwevend door je wenkbrauwen heen kijkend als in een dromerige mist...
zie ik mijn vader staan. Bij de schuifdeur. Die heb ik open laten staan. Hij kijkt naar me. Zie ik een glimlach op zijn gezicht?
Ik weet dat ik mijn ogen nu echt open moet doen. Hem moet begroeten. Me verontschuldigen. Want hij ziet wat ik aan het doen ben...
Maar ik wil niet dat het stopt. Ik voel we zo lekker. Wil klaarkomen, uiteindelijk. Heb geen zin in gezellig doen. Dus sluit ik mijn ogen weer. Het blijft stil. Hij weet niet dat ik het weet.
Gelukkig ben ik onbewust doorgegaan met mezelf te strelen. Mij geilheid groeit weer snel.
Toch weet ik dat hij kijkt. Mijn vader. Ik moet me schamen, maar dat doe ik niet. Mijn geilheid groeit. Hij mag het zien. Het bekeken worden verhoogd mijn geilheid. Ook al is het mijn vader. Ik zou me daarvoor moeten schamen. Maar die schaamte maakt me zelfs nog geiler. Ik stel me voor dat hij er ook van geniet. Geil wordt. Die gedachte is ook heel schaamtevol. Ik word er weer alleen maar geiler van.
Weer open ik mijn ogen een heel klein beetje. Kijk weer door mijn wimpers heen. Hij kijkt nog steeds. Nu aandachtig. Vindt hij het opwindend om te kijken?
Jezus. Die gedachte. Ik word er weer nog geiler van. Sluit mijn ogen. Streel me verder. Ik hoor dat ik begin te hijgen. Mijn vingers gaan sneller en sneller. Ik knijp nu in mijn tepel. Ik cirkel als een gek rond mijn klitje. Ik ga klaarkomen. Wil ik dat? Mijn vader? God, het kan me niet schelen. Ja, het kan me wel schelen. Ik wil klaarkomen. Heftig klaarkomen. Ongeremd. Onder zijn ogen.
Ik kom....
Langzaam kom ik bij. Mijn hijgen zakt. Ik ontspan. Ik kan mijn ogen open doen. Nog niet nu. Mijn schaamte komt terug. Heeft hij alles gezien? Ik weet het niet. Maar mijn schaamte verwarmd me ook. Ik voel me trots. Waarom? Het is mijn vader. Ik heb hem lief. Maar het is wèl mijn vader.
Ik doe niets. Pas als mijn geilheid helemaal verdwenen is, mijn ademhaling normaal, mijn zweet verdwenen, open ik mijn ogen. Er is niemand.
Even denk ik dat ik het gedroomd heb. Zou het kunnen? Ik weet het niet. Ik sta op en trek mijn truitje weer naar benenden. Mijn rokje valt netjes terug. Ik ga het huis in. Mijn vader is in de keuken. Ik heb het niet gedroomd.
“Leuk dat je er bent,” zegt hij.
Hij schrikt niet dat ik zomaar in de keuken opduik. Hij weet dat ik er al was. Maar hij verduidelijkt het niet. Mijn fiets staat in de schuur, zijn auto voor de garage. Hij kon niet weten dat ik er was, tenzij hij me gezien heeft in de tuin. Toch wist hij het.
“Mijn vergadering ging niet door,” zegt hij. “Ik had geen zin om te werken, veel te mooi weer. Net zoals jij, zo te zien.”
Maar geen veelbetekenende blik. Hij is gewoon alleen maar lief voor me. Toch heb ik hem in die vervelende situatie gebracht. Hij heeft mij met mezelf zien spelen. Heftig spelen. Ik schaam me nu echt. Nog meer, ik voel me schuldig. Nee, ik voel me stout schuldig.
Hij heeft thee gezet. We drinken samen. We babbelen wat. Toch vallen er stiltes. Tussen ons, mijn vader en ik, zijn die nooit vervelend. We hoeven niet te praten. Dan komt het gevoel terug. Schuld. Stout. Ik weet wat ik gedaan heb.
Dan komt ineens het idee in me op: ik heb straf verdiend.
Dat is niet nieuw. Ik speel vaak met dat gevoel. Dat ik straf verdiend heb. Dat ik me daaraan wil overgeven.
Maar nu is het ineens heel heftig. Mijn vader. De schuld die ik voel. In een impuls sta ik op en kniel ik voor hem neer. Dan weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik kijk naar beneden.
“Zeg het maar, meisje.” Het klinkt zo lief.
Ik kijk hem aan. Ik zeg: “ik ben stout geweest, vader.”
Ik ben verbaasd dat ik hem vader noem, in plaats van papa.
Maar hem verbaast het niet. “Ik weet het meisje,” zegt hij.
Hij weet alles. Hij begrijpt me. Ik vertrouw hem. Het schiet allemaal door mijn hoofd.
“Voel je je schuldig, meisje,” vraagt hij.
“Ja vader,” antwoord ik, en kijk hem schuldbewust in de ogen.
Hij knikt.
“En wat ga je daar aan doen meisje?” Hij zegt het vragend, maar toch ook een beetje streng.
Ik kan mijn verontschuldigingen aanbieden. Maar dat is niet wat hij bedoelt. Die toon is daarvoor net iets te streng.
“Zeg het maar,” nodigt hij me uit. Nog een beetje strenger.
Ik stap het diepe in.
Ik zeg: “ik heb straf verdient vader. Ik ben heel erg stout geweest. Ik wist dat... En toch deed ik...”
Ik hoef het niet uit te spreken.
“Je hebt straf verdient, vind je,” zegt hij.
Maar hij gaat verder. “Vind ik ook. Je had kunnen stoppen. Je excuses kunnen maken. Maar dat deed je niet.”
“Ja vader,” zeg ik heel schuldbewust. “Wilt u me straffen?”
Waarom zeg ik u. Ik zeg nooit u tegen mijn vader. Net zoals ik nooit vader zeg.
“Oh ja zeker,” antwoordt hij beslist, “ik wil je straffen. Maar er is maar één straf die ik passend vind voor wat je gedaan hebt. Een straf voor een stout meisje. Dat is wat je verdient. En die kan ik je geven. Als je dat wilt.”
Hij geeft me nog een kans. Ik moet het zeggen. Durf ik te vragen wat hij bedoelt? Nee, ik wil gewoon dat hij me straft. Punt.
“Ja vader, wilt u me straffen. Als een stout meisje.”
“Opstaan dan,” zegt hij.
Zelf staat hij ook op. Pakt een eetkamerstoel, zet die in het midden in de kamer en gaat er op zitten.
“Over mijn knie,” zegt hij.
Als in een droom loop ik naar hem toe en ga over zijn schoot liggen.
Eindelijk gaat het gebeuren. Ik krijg een pak slaag. Op mijn billen. Dit is wat ik altijd wilde. Hiervan droomde ik.
“Zorg dat je goed ligt, liefje,” zegt hij.
Ik gehoorzaam en beweeg even heen en weer. Hij spreidt zijn benen ook een beetje. Zo lig ik stabiel. Hij streelt even over mijn rokje voordat hij het omhoog schuift. Geen slipje, bedenk ik.
“Geen slipje,” zegt hij. “Dus extra stout. Je bent een heel stout meisje, Laura, en dat stoute meisje verdient een flink pak slaag.”
“Ja vader,” antwoord ik bedeesd. Of is het gretig?
“Leg je handen op je rug, Laura.”
Ik gehoorzaam. Met mijn rechter gaat dat wat moeizaam.
Hij grijpt mijn beide handen en legt ze in één hand vast.
“Ik wil dat je blijft liggen Laura.”
“Ja vader.”
Dan begint hij te slaan. Pats. Die voel ik.
Ik voel me warm worden van binnen. Ik word gestraft!
De tweede valt op mijn andere bil. Pats.
Ik geef me over aan zijn slagen.
Hij slaat heel rustig. Niet heel hard, maar ik voel het wel.
Hij gaat steeds van de ene bil naar de andere. Heel regelmatig.
Ik voel me warm worden.
Ik voel dat hij met zijn klappen het hele oppervlak van mijn billen vult.
Ze beginnen te gloeien. De pijn neemt toe.
Het gaat zeer doen. Zijn tempo gaat wat omhoog. Nu gaan zijn slagen niet alleen maar heen en weer. Soms krijgt één van mijn billen een hele serie klappen achter elkaar, soms zelfs op dezelfde plek. Ik begin te worstelen. Wil mijn handen weg trekken. Ik trek en...
hij stopt onmiddellijk.
Hij laat me even nahijgen.
“Vind je dat je genoeg gestraft bent, Laura?”
Zonder er bij na te denken zeg ik: “nee vader.”
“Goedzo, meisje, dat vind ik ook.”
“Maar je mag je handen niet los rukken, begrepen?”
“Ja vader,” antwoord ik nu echt gedwee. “Dat beloof ik vader.”
“Ik sla je echt niet zo hard dat dat moet. Dat je je niet kunt beheersen.”
“Ja vader,” beaam ik nogmaals.
“Hmm,” zegt hij, alsof hij nadenkt.
“Ik vind het namelijk heel vervelend als je dat wel doet, meisje.”
“Ik zal het niet meer doen vader,” zeg ik met een klein stemmetje.
“Heel goed, Laura, dat spreek ik het volgende met je je af: als je het toch doet, dan stop ik met je billekoek te geven. Dan krijg je met de cane.”
“Ja vader,” zeg ik snel. Met de cane. Wouw. Ik droom daarvan. Maar willen doe ik het niet. Dit is al heftig genoeg.
“Je weet wat dat is, een cane? En hoe erg dat is?”
“Ja vader, dat weet ik, vader.”
“Hmm, dat weet je,” zegt hij veelbetekenend.
Ja, dat ik dat weet. Dat is veelbetekenend. Maar ook dat hij die heeft, een cane. In huis. Hoe kan dat? Dan kan het niet anders dat...
Wat ik altijd al dacht is dus waar. Die is voor mijn moeder. Dus toch...
Maar ik krijg geen kans om verder na te denken. Hij begint me weer te slaan. Even onregelmatig als daarvoor en in het zelfde tempo.
Toch stijgt de pijn. Ik begin harder te kreunen. Of te schreeuwen? Ik denk het. Ik beweeg best veel heen en weer. Ik denk dat ik spartel. Toch heb ik geen moeite om mijn handen op zijn plek te houden. Hij heeft ze stevig vast.
Toch zingt het door mijn hoofd. De cane. Als ik me los ruk krijg ik de cane. Weet ik eindelijk hoe het voelt. Krijg ik streepjes op mijn billen. En dwars door mijn pijn heen begint het verlangen. Maar mijn vader gaat maar door. Ik wil dat het niet stopt. Of toch? Ik schreeuw.
Dan besluit ik: ik wil het. Ik wil dat het nu stopt. Ik wil de cane.
En zonder verder na te denken ruk ik mijn handen uit de zijne.
Hij stopt meteen.
De stilte daalt neer.
Hij streelt mijn billen.
“Ze zijn mooi rood,” zegt hij. “Maar niet te rood. Niet te rood voor de cane.”
“Ja vader,” zeg ik braaf.
Hij is even stil. Dat zegt hij: “je wilt het, hè, Laura. Je wilt de cane.”
Ik krijg de kans op ontsnapping. Dat is lief van hem. Maar ik wil het.
Dat zeg ik.
“Goedzo, meisje. Opstaan nu.”
Ik gehoorzaam. Moeizaam klim ik van zijn schoot en ga staan. Voor hem.
“Handen in je nek,” zegt hij.
Ik gehoorzaam. Oh, wat voel ik me nu een stout meisje. Gestraft, met rode billen. En dan nu nog de cane.
“Je bent braaf, Laura. Je bent mijn dochter. Ik ben trots op je. En toch is je straf nog niet voorbij. Je krijgt met de cane. Zes keer. Dat is heel weinig, maar genoeg. Ik ga hem halen, terwijl jij je gaat voorbereiden. Je gaat daarvoor in de hoek staan.”
Hij wijst een lege plek aan bij de muur.
“Met je handen in je nek.”
“Ja vader,” zeg ik nogmaals, “dankuwel vader.”
Ik ben verbaasd over mijn eigen woorden.
Ik ga in de hoek staan. Dat voelt zo goed. Zo gestraft.
Ik hoor dat vader in de kamer terugkomt. Ik voel hem naar me kijken. Een paar minuten lang. Dat loopt hij naar me toe, knielt achter me en schuift mijn rokje bij mijn billen naar boven. Hij stopt het tussen de tailleband. Alleen mijn billen zijn nu bloot, voel ik. Streelt mijn billen daarna.
“Hm,” zegt hij, “mooi rood. Maar niet tè voor de cane.”
Dan staat hij op en loopt weg. Ik hoor dat hij op de bank gaat zitten. Ik weet zeker dat hij naar me kijkt. Hij kijkt naar mij, ik die in de hoek staat, met mijn handen in mijn nek, mijn billen ontbloot, roodgeslagen door zijn handen. Ik geniet, voel me warm worden. Geil? Ik denk het. Want ik hoop dat ook hij geniet.
Dan is het tijd.
“Omdraaien en hier komen, Laura.”
Ik gehoorzaam. Hij staat daar met de cane in zijn hand. Hij tikt er langzaam mee op zijn linker hand.
De rechte stoel staat nog steeds in de kamer, maar nu omgekeerd.
“Buig je voorover over de stoel, Laura.”
Ik gehoorzaam.
Mijn handen raken bijna de vloer, de bovenkant van de leuning drukt tegen mijn buik, maar niet te strak.
“Spreid je benen Laura, dan sta je steviger.”
Ik gehoorzaam. Hij heeft gelijk, maar ik weet dat mijn kutje zich voor hem opent. Ik voel mijn geilheid weer toenemen. Zou hij dat zien? Die gedachte verstrekt het alleen maar.
“Grijp je handen vast aan de stoelpoten, Laura. Je telt na afloop. Dan vraag je om de volgende. Als je er klaar voor bent.”
“Ja vader. Dankuwel vader.”
Zeg ik weer vader? Dankuwel vader? Waarom ik hem bedank weet ik niet, maar het voelt gewoon goed.
“Ben je klaar voor de eerste, Laura?”
“Ja vader.”
Twee seconden later valt die.
Auw. Die voel ik. Heftig. Gelukkig heb ik geen moeite om gebukt te blijven staan.
“Dat is één vader.” Ik wacht. Wachten is ook spannend. Ik laat het op me inwerken.
Als ik het vraag krijg ik de volgende. Ik weet nu hoe snel dat zal zijn.
“Mag ik de volgende vader.”
Die komt. Ik beweeg nog wat sterker.
“Dat is twee vader. Dankuwel vader.” Dat voelt echt goed, dat bedankje.
“Mag ik de volgende, vader.”
Die brandt.
“Dat is drie vader. Dankuwel vader.” Ik slik. “Mag ik alstublieft de volgende, vader.”
Die komt aan. Ik hijg en heb moeite om stil te blijven staan.
“Dat is vier vader. Dankuwel vader, ik heb het nodig vader. Geeft u me alstublieft de volgende, vader?”
En die komt. Zeker. Ik geef een schreeuw. Mijn hoofd schiet omhoog, mijn haren dansen langs mijn gezicht. Nog één te gaan. Zou die nog harder worden? Of is het dat ze alleen voor mij steeds harder aanvoelen?
“Dat is vijf vader. Ik heb het verdiend vader. Ik ben een stout meisje. Ik verdien het dat u mij caned. Alstublieft, geeft u mij de laatste, vader. Straft u mij hard, vader. Alstublieft?”
Waar vraag ik in godsnaam om? Ik snap niets van mezelf. Was het nog niet hard genoeg, dan?
Ook vader is verbaasd, want hij wacht nu veel langer.
“Heel goed, meisje,” zegt hij na een tijdje.
Hij geeft nu een klein tikje met de cane op mijn billen. Ik schrik.
Oh jee, hij past deze slag af.
En zoef, daar is hij.
Ik schreeuw nu uit volle macht. Hij is echt hard, deze laatste. Ik heb moeite om gebukt te blijven staan.
Dat hoeft gelukkig niet meer.
“Je mag dansen, meisje,” zegt hij.
Duidelijk. Hij heeft ervaring. Ik doe wat hij zegt. Met beide handen op mijn billen maak ik danspasjes. “Dankuwel vader,” is het enige wat ik uit kan brengen.
Dan sta ik even stil om uit te hijgen. Kijk hem liefdevol aan.
“Dankuwel vader,” zeg ik voor het laatst.
“Kom hier,” zegt hij, en opent zijn armen.
Ik gooi me erin in. Hij omhelst me en houdt me stevig vast. Ik begin te huilen op zijn schouder.
Hij laat me. Als het minder wordt leidt hij me naar de bank. We gaan zitten en weer neemt hij me in zijn armen. Ik voel me veilig. Het kleine meisje wordt weer langzaam volwassen. Hij streelt mijn haar.
“Mag ik op je schoot liggen,” vraag ik na een tijdje.
Dat mag.
En terwijl hij mijn haar blijft strelen droom ik weg.
Ik ben weer thuis.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
    
SmFan
Nieuw lid
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 28 januari 2020 - 01:58 pm: |
|
super spanking |
Lekkere spanking beschrijf je hier, Lief en Streng.
Begint al met die geile aanleiding.
Natuurlijk verdien je dan straf.
Gelukkig vindt ze dat zelf ook.
Heb het voorgelezen aan mijn subje.
AU au riep ze. En daarna nog veel meer haha
Lekker voor ons, dus!
en daarna ... nou zie maar hiernaast
Blijf schrijven, please!
SM ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SPANKING
| |
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 47
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 31 januari 2020 - 06:28 pm: |
|
heel grappig, SmFan |
Leuk, je recensie, SmFan.
Grappig ook dat je begint met de aanleiding.
spoiler alert
Die bedenken was nog wel het lastigst. Maar je hebt het natuurlijk over de aanleiding die dáár weer uit voort vloeide.
Eigenlijk vind ik helemaal niet dat je dan straf verdient. Gewoon jezelf lekker opgeilen: wat is daar nou mis mee? En mensen die daar moeite mee hebben, die moeten gewoon niet kijken. Oeps dat is een spoiler - even corrigeren.
Maar omdat gestraft worden óók heel geil is...
Nou ja, spannend vooral en opwindend...
Hmmm en dat subje van jou ... schrijft die ook?
Ik wil wel eens weten wat haar commentaar was - behalve au.
En dat plaatje... hoe kom jij aan een foto van mijn billen op een moment dat ik daar helemaaaal niet aan herinnerd wil worden...
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
Lees en Beleef
Productief lid
Bericht Nummer: 40
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 31 januari 2020 - 07:20 pm: |
|
mooi mooier mooist |
"Lief & Streng schreef::Heel grappig, smFan
Eerlijk gezegd vind ik jou óók erg grappig, Lief & Streng. Tsja, ik ga niet je hele commentaar hier herhalen... Maar ik moest er erg om lachen.
Maar ik vind je verhaal dus echt heel bijzonder, Lief & Streng.
Het is inderdaad niet alleen heel intrigerend psychologisch, maar ook een bijzonder spannende spanking.
Bijvoorbeeld:
ik dacht in het begin toen vader de straf bekend maakte: hmm maar 6 slagen met de cane, zo voorbij.
Maar zoals jij het beschrijft. Elke tik is weer anders, erger, dan de vorige. Als lezer voel je dat.
Net of je zelf elke volgende slag weer extra 'erg' beleeft.
Dan zijn 6 tikken dus ineens heel veel.
Er zit zoveel in, in dit toch korte verhaal.
En zo'n mooi einde.
Dat strenge van jou... ik zie het echt niet, Lief(je)}
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Artie
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 10-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 28 februari 2020 - 05:40 pm: |
|
Heel bijzonder en boeiend beschreven. |
Hi Lief en Streng,
In dit verhaal, wordt de spanning precies omgekeerd opgebouwd in vergelijking met een “normaal” spanking verhaal.
Meestal wordt de spanning opgebouwd door: krijg ik een pak slaag, wanneer, hoe hard en waarmee. Dit is hier omgekeerd. De sub wil een pak slaag en vraagt daar zelf om en de spanning is, krijg ik dat wel of niet en waarmee.
Bij tweede lezing blijkt mij dat het verhaal heel logisch verloopt. Aan de verdiende straf is geen ontkomen aan. Het kan gewoon niet anders. Als Laura op de vragen van haar vader of ze straf verdiende ontkennend zou hebben geantwoord, was het toch gebeurd. Alleen de cane had ze kunnen ontlopen, maar dat wilde ze niet, want ze vond zichzelf "Een heel stout meisje". In die zin ben je wel streng voor jezelf en doe je je naam eer aan.
Artie
|
|
om mee te beginnen
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?