| Gepost op dinsdag 08 maart 2005 - 11:18 am: | 
|
| Briefwisselingen
Reintoch
Memo voor therapeut de Man
Memo
Van: P.
Voor: de Man
Betreft: cliënte M.
Geachte confrère,
Vandaag had ik mevrouw M. bij mij aan het bureau.
In eerste instantie vereerde ze mij met een bezoek vanwege mijn functie binnen de tuchtcommissie van de NPV, de Nederlandse Psychologen Vereniging u welbekend.
Wees gerust, het betrof geen klacht jegens uw persoon, maar daarover straks.
Haar ervaringen met de geestelijke gezondheidszorg waren dermate traumatiserend dat haar onmiddellijk in behandeling heb genomen.
Ik realiseerde mij daarbij terdege dat het een cliënte van u betreft. Normaliter zou ik dan ook vooraf met u contact in dezen gezocht hebben gezien het desbetreffende protocol van het NPV, ware het niet dat de traumatische ervaring van mevrouw M. juist zijn oorsprong heeft in het schenden van dat protocol, niet alleen door u, maar ook door uw collega de heer R., maar ook daarover: later.
Waar ik u met name over schrijf is mijn intentie om mevrouw vooreerst een crisesbehandeling te laten ondergaan, zodat haar dagelijks functioneren in ieder geval weer mogelijk is. Later kan dan bekeken worden of u daarna haar weer zelf in behandeling neemt, zij door mij verder behandeld zal worden, dan wel zij verwezen zal worden naar een gespecialiseerde behandelaar.
Dat betekent echter dat het belangrijk is dat op dit moment zorg gedragen wordt voor een zorgvuldige overdracht, hoe tijdelijk van aard dan ook. Ik begrijp dat u reeds één en ander op papier gezet heeft omtrent haar eerste sessies. Ik aarzel om deze echter bij u op te vragen. In die zin is er ook enige waarde om zonder die last (en ik heb begrepen van mevrouw M. dat het uwentwege zeker een last was) haar te behandelen. Maar aan u de beslissing.
Wat ik echter wel bijzonder op prijs zou stellen is dat u uw diagnose van mevrouw M.’s problematiek op schrijft zou willen stellen. Vanzelfsprekend onderbouwd met uw observaties. Ook van een eventueel behandelplan zou ik graag kennis willen nemen.
Rest mij nog een collegiaal advies.
Van mevrouw M. vernam ik dat u ten zeerste twijfelde aan uw kundigheid tot behandeling van mevrouw M. en daarbij ook twijfelde aan uw eigen professionaliteit. Ik denk dat u dat te zwaar neemt. Mevrouw lijdt overduidelijk onder andere aan O.S.S., het obsessieve sexualiteits syndroom en dat is voor menig therapeut, zeker op jonge leeftijd, een te zware opgave.
Wat ik echter ernstiger acht, is dat u ter consultatie zich hebt vervoegd bij collega R. Terwijl u weet dat deze toch bekend staat om zijn onconventionele aanpak, waarover reeds menig kritisch woord gevallen is. Nog erger, u hebt zijn adviezen als leidraad genomen, en uw cliënte zelfs tot een consult bij deze R. verplicht, om nog maar niet te spreken van het feit dat u een cliënte van de heer R. hebt toegelaten bij de behandeling van uw eigen cliënte. U hebt uw professionele observatievermogen daardoor laten overschaduwen door uw drang tot handelen en actief ingrijpen. Ik weet het, daarbij ingegeven door de infame adviezen van onze betreurenswaardige confrère.
Maar toch, het doet mij uitermate leed dat het juist u treft, u die toch bekend staat om zijn helder vermogen tot analyse en deductie.
Ik hoef u daarbij -tot slot- slechts aan uw nog steeds binnen de NPV befaamde woorden te herinneren:
“je gaat het pas zien als je het doorhebt....”
met collegiale groet,
P.
briefwisseling therapeut P. met patiënte A.
reintoch
brief aan mevrouw A. (afzender: therapeut P. van de NPV)
Geachte mevrouw A.,
het is met de nodige schroom dat ik mij tot u richt.
Maar laat ik mij eerst voorstellen: mijn naam is de heer P., van beroep therapeut en lid van de tuchtraad der NPV, de Nederlandse Psychologen Vereniging.
En in die hoedanigheid mocht ik onlangs mevrouw M. ontmoeten, naar ik begreep een zeer goede vriendin van u.
Het was uw en haar onthutsende ervaring met de therapeuten R. en de M. die haar naar mij deed komen.
Mevrouw, woorden schieten te kort om te omschrijven hoezeer ik geschokt ben over de gedragingen van beide heren, en schaamte als ik realiseer dat ik het zelfde beroep als zij beoefen. Erger, lid ben van dezelfde beroepsvereniging.
Ik heb het mij echter niet toegestaan om daar lang bij stil te staan.
Mijn eerste prioriteit was om bij het trauma dat uw vriendin mevrouw M. daarbij opgelopen heeft geestelijke eerste hulp te verlenen.
Mijn tweede prioriteit betreft echter uw geestelijk welzijn. Als mevrouw M. al zo ernstig getraumatiseerd is door het aanschouwen van uw lijden, hoe moet het dan wel met u gesteld zijn? Ik hoop ten zeerste dat er dierbaren in uw omgeving zijn die u opvangen.
Maar van mevrouw M. begreep ik dat u zich voor uw omgeving afsluit, ook voor haar zelf. Natuurlijk is dat in eerste instantie een uitstekende zelfbescherming, zeker omdat aanwezigheid van mevrouw M. u onvermijdelijk weer aan die noodlottige gebeurtenissen zal herinneren.
En ik zal de laatste zijn om u te bewegen de confrontatie aan te gaan, als u het gevoel heeft daar zelf nog niet aan toe te zijn.
Maar neemt u alstublieft van mij aan dat in deze afstel nooit tot uitstel zal mogen leiden. Dus mag ik u adviseren om voorzichtig weer contact met haar te leggen, zodat u over uw ervaringen kunt praten (of schrijven)? Ik weet in ieder geval dat mevrouw M. daar zeer naar verlangt.
En als u al -voorzichtig- dat contact weer aangaat, mag ik u dan ook raden om professionele hulp te zoeken?
Mocht deze brief u het gevoel geven dat behandeling door mijn persoon voor u een prettig idee is, dan ben ik daarvoor zeker beschikbaar. Ook ben ik altijd bereid te bemiddelen bij het zoeken naar een andere geschikte therapeut.
Ik mag in ieder geval u namens de NPV aanbieden dat -mits het natuurlijk een therapeut betreft aangesloten bij de NPV- de eerste tien sessies tegen gereduceerd tarief gevolgd kunnen worden.
En tenslotte mijn derde prioriteit: de aanklacht tegen psycholoog R.
Het bezwaart mij ten zeerste dat ik de klacht van mevrouw M. jegens de heer R. niet ontvankelijk moet verklaren. Mevrouw M. weigert vooreerst nog haar klacht te baseren op haar eigen ervaringen met R. (of met de Man), maar slechts te baseren op wat deze(n) bij u te weeg bracht(en).
Volgens de reglementen van het tuchtrecht van de NPV kunnen slechts klachten in behandeling genomen worden die ingediend zijn door de cliënten zelf, dan wel hun rechtsverantwoordelijke.
Het valt mij zwaar u daarmee lastig te vallen, maar ik wil u toch verzoeken de klacht van mevrouw M. te ondersteunen. Het is daarbij voldoende dat u aangeeft welk gedrag van de heer R. (en -eventueel- de heer de M.) u niet passend vond als professioneel psycholoog en welke schadelijke gevolgen dat voor u gehad heeft. Het formele papierwerk wordt dan door mij verder afgehandeld.
Ik weet dat het u moeilijk zal vallen, en het is zelfs goed mogelijk dat u hem in bescherming zal willen nemen (wij psychologen noemen dat het Oslo syndroom), maar ik hoop dat u zich ook realiseert dat elke dag dat deze ‘therapeut’ zijn kwalijke praktijken zal kunnen voortzetten, hij nieuwe slachtoffers zal kunnen maken. Met alle verschrikkelijke gevolgen van dien.
Geheel de uwe,
de heer P., therapeut
Anima
Brief aan de heer P (afzender: patiënte A)
Geachte heer P,
met enige verbazing nam ik uw schrijven in me op. Ik begrijp dat de uiteenzetting van diegene aan wie u refereert met 'mevrouw M', mijn vriendin, mogelijk zorgwekkend lijkt, dat de beide therapeuten hun boekje te buiten gegaan zijn en dat het misschien ook wel zo is, maar dat is slechts een deel van het verhaal. Eigenlijk ben ik niet volkomen eerlijk geweest, zelfs niet tegen mijn vriendin.
Het is zo dat submissieve neigingen en fantasieën zodanig in mijn systeem geworteld blijken, dat elk middel het doel heiligde. Het was (en is helaas nog steeds) dwingend, ik kan mijn dagen niet langer slijten in wat anderen vrijheid plegen te noemen. Of u enige ervaring heeft met het fenomeen bdsm, zoals uw collega's dat kennelijk wel schijnen te doen, is me niet bekend, maar het spreekt vanzelf dat u wel vertrouwd bent met C.G. Jung's begrip 'schaduwzijde'. Ja, met een bibliotheekkaart komt men gelukkig ook al een eind.
Ziet u, te lang heb ik dit gevoel, ja deze drang genegeerd, te lang heb ik het willen onderdrukken, hopend dat het vanzelf zou verdwijnen. Daardoor is het tot een reusachtig iets verworden dat mijn dagelijkse doen en laten beheerst. Het zal u dan ook niet verbazen dat de dingen soms...een beetje uit de hand lopen.
De waarheid is dat ik zelf heb aangestuurd en ingespeeld op een dominante aanpak van de heer R, én dhr De Man. Hoewel ik zowat geleefd word door dit brandend verlangen, is het zo dat reguliere dominantie en tuchtiging blijkbaar niet volstaan. U kent het verhaal, dus ik schroom niet.
Kriebels en opwinding waren niet van de lucht toen bleek dat de heren R en de Man wensten over te gaan tot een gezamelijke consultatie, met mevrouw M erbij, mét een praktijkgerichte aanpak. Ik zou zelfs zeggen, ik was opgewonden. Mijn schaamte was groot, maar toch kon ik er niet aan weerstaan. Helaas, toen ik zonder enige geestelijk gebonden-zijn, zonder eerst onderworpen te worden, gewoon gepijnigd werd, toen drong het tot mij door. Dat was niét wat ik wou. Gelooft u mij dokter, ik kan intens genieten van pijnprikkels, maar niet zomaar, niet koud, niet zonder enige geestelijke dwang. Met andere woorden, mijn zijn werd genegeerd en aldus beledigd. Wie dachten deze twee heerschappen wel dat ik was?
En toen toen besloot ik me van dit alles te distantiëren. Ja, ik beken, ik was gefrustreerd. Alsof ik een voorwerp was, was ik gegeseld. Diep vernederd en radeloos-want wie begreep me dan wél-wou ik met deze heren afrekenen. Echter, hen treft geen schuld, zij hebben mij-en daar ben ik volledig van overtuigd-oprecht willen helpen. Helaas lag dat buiten hun mogelijkheden. De enige die het volgens mij begrepen heeft, is mijn vriendin M. Net daarom durf ik haar niet meer onder ogen te komen. Volgens mij weet zij dat er meer aan de hand is.
U ziet het heer P, ik besef zelf hoe erg het met me gesteld is. Ik vraag uw begrip voor het gevoel dat me ertoe aanzette het neerleggen van een klacht te overwegen. Ja, ik schaam me diep en erken tevens dat dit te groot is om het zelf op te kunnen lossen. Graag hoor ik wat uw idee over dit alles is, nu ik mijn ziel voor u blootgelegd heb. Mogelijk kent u iemand die mij naar behoren kan en wil behandelen...misschien is u bereid? Nee, dat is gekheid na wat ik u verteld heb, toch?
U begrijpt dat ik me in een precaire situatie bevind doordat mijn werkgever gedeeltelijk op de hoogte is, dus ik reken op uw integriteit en beroepsethiek die in uw brief doorschemerden, die me ertoe deden besluiten mijn verhaal aan u prijs te geven. Het zou mij dus zeer onaangenaam zijn mochten de therapeuten M en R de ware toedracht van de hele situatie achterhalen. U begrijpt, dat weet ik, daarop reken ik.
Hoogachtend,
patiënte A.
reintoch
Brief aan mevrouw A. (afzender: therapeut P.)
Geachte mevrouw A.,
Uw brief heeft mij diep geroerd.
In mijn lange jaren als therapeut ben ik een dergelijke eerlijkheid en besef van het eigen onvermogen zelden tegengekomen.
Uw vraag om hulp treft mij zeer en ik zou u maar al te graag van dienst willen zijn.
En ik ervaar het zeker niet als “gekheid” dat u mij dit vraagt. Integendeel, ik ben geroerd door uw vertrouwen, zeker nadat uw vertrouwen in het beroep van therapeut zo op de proef is gesteld.
Het is echter dat ik mijzelf niet bekwaam acht u te helpen.
Ik ben slechts therapeut. Mijn vaardigheden bestaan uit luisteren en empathie. Daaraan heeft u niet voldoende. Uw therapeut dient initiatiefrijk en daadkrachtig te zijn.
En u heeft een liefdevolle doch strenge hand nodig. Iemand die u leidt, die u opvoed als het ware.
Ik meen die gevonden te hebben in de persoon van de heer H.
Zie bijgaande brief.
Ik ben zo voortvarend geweest ook wat inlichtingen omtrent zijn vakmanschap in te winnen. Hij staat als zeer betrouwbaar en gerespecteerd bekend. Zijn aanpak lijkt me volledig op uw problemen toegesneden. Ook het NPV heeft voldoende vertrouwen in zijn professionaliteit om hun aanbod ook op zijn therapie van toepassing te verklaren.
Mag ik u beide met elkaar in contact brengen?
met meelevende groet,
de heer P., therapeut NPV
ps vanzelfsprekend is geheimhouding van onze briefwisseling verzekerd.
Uw verdediging van de daden van de heren R en de M. heeft mij geroerd.
Uw poging om de verantwoordelijkheid van hun daden naar u toe te trekken moet ik helaas afwijzen. Beiden zijn professioneel therapeut. Beiden hebben ook de beroepscode van de NPV ondertekent. En zijn dus zelf verantwoordelijk voor hun onprofessionele handelingen.
Vandaar dat ik nog steeds het bijzonder op prijs zou stellen als u mij toestaat een klacht namens u jegens hun door te zetten.
Anima
Brief aan therapeut P. (afzender: patiënte A)
Geachte heer P,
het geroerd-zijn is wederzijds. Ik vreesde dat u misschien toch de heren R en de M. op de hoogte zou brengen, maar deze angst blijkt compleet ongegrond. Mijn oprechte dank daarvoor. U lijkt me een fijn mens, niet alleen beroepshalve. Vergeeft u mij alstublieft deze ongepaste uitspraak, ik ben de laatste tijd nogal emotioneel.
Uw lof over dhr. H en de bijgevoegde brief stemmen mij hoopvol, al moet ik erbij vermelden dat de woorden die hij gebruikt me van enige schroom vervullen. 'Opvoedingstherapie' en zo, ik weet niet precies wat ik daarvan moet vinden. Maar goed, ik vertrouw op uw oordeel. U bent voorlopig mijn enige spreekwoordelijke houvast, dus ik zou u zeer erkentelijk zijn als ik gebruik zou mogen maken van uw aanbod om ons met elkaar in contact te brengen.
Hoogachtend,
patiënte A.
P.S.: Wat de klacht tegen de heren R en de M. betreft, dat laat ik aan u over. Ik voel mij niet meer in staat zulke belangrijke zaken objectief te kunnen beoordelen. Het enige wat ik kan zeggen, is dat zij naast therapeut ook mens zijn, vatbaar voor zwakheden, en dat hun intenties zuiver waren. Als u wérkelijk van oordeel bent dat zulks nooit zou mogen gebeuren, dat zij misbruik hebben gemaakt van de situatie, dan spreekt het vanzelf dat het neerleggen van een klacht gerechtvaardigd is. U beslist.
reintoch
Brief aan mevrouw A. (afzender: therapeut P.)
Geachte mevrouw A.,
Ik heb aan uw verzoek voldaan omtrent de therapie door u te volgen bij dhr. H.
Hij zal u binnenkort uitnodigen voor een gesprek.
Ik begrijp uw zorg omtrent een begrip als "opvoedingstherapie".
Therapie zoeken is al heel wat (zeker met uw geschiedenis van dwang en onvrijheid), opvoedingstherapie klinkt dan wel heel zwaar.
Niets is echter minder waar.
Net zoals opvoeden bij kinderen slechts beoogt hen gelukkig en zelfstandig te maken, met gebruik van al hun mogelijkheden, geldt hetzelfde voor opvoedingstherapie.
Wij klassieke therapeuten zoeken het maar al te vaak (alleen) in het verleden, en het verwerken daarvan.
De opvoedingstherapie is echter bijna uitsluitend geïnteresseerd in de toekomst.
Zij doet als het ware uw eigen opvoeding over. Nu echter niet door uw vader of moeder, maar door een professioneel (en ervaren) opvoeder (pedagoog).
Mocht u echter nog vragen hebben, ook tijdens uw behandeling bij de heer H., dan staat mijn brievenbus (en mijn praktijkruimte) altijd voor u open.
met inlevende groet,
dhr. P., therapeut
ps. bedankt voor uw vertrouwen in mij omtrekt het aanpakken van dhr. R en de M.
Ik lees echter als ondertoon dat u er nog steeds veel moeite mee heeft als zij aangeklaagd worden. Ik wil uw therapie niet schaden, dus wacht even tot ik ook van dhr. H. groen licht gekregen heb om de procedure door te zetten.
briefwisseling vriendinnen M. en A.
Marny
Verstoppertje Spelen
brief aan Anima
Lieve Anima,
Wat moet ik nu met je aan?
Je denkt aan me...
Schrijft de mooiste verhalen ...
En tegelijkertijd verstop je je ...
Je hebt me wel weer een paar extra lachrimpeltjes bezorgd. Ik zal ze met veel plezier dragen. Welkom terug, overigens.
knuffie Marny
Anima
Brief aan vriendin M. (afzender: patiënte A.)
in bijlage: briefwisseling tussen de heer P en mezelf
Lieve M,
allereerst wil ik me excuseren voor het feit dat ik al een hele poos niks van me heb laten horen. Het zou niet mogen, dat besef ik. Zeker als ik overdenk hoeveel je voor me betekende, en nog steeds voor me betekent. Meestal schiet ik beter op met mannen dan met vrouwen, jij bent een van de weinige vrouwen met wie het zo klikt. Misschien was ik net daarom zo stil, omdat ik vreesde dat je door mijn toneel zou kijken.
Zoals je al begrijpt heb ik het over de laatste keer toen ik je zag, toen we een gezamelijke consultatie van die de Man en R ondergingen. Ene heer P van het NVP, jou niet geheel onbekend, nam contact met me op over de aard van die consultaties. Ik heb de briefwisseling tussen hem en mij gekopieerd en bijgevoegd, dat verduidelijkt vast al een heleboel.
Ik besef dat ik je gewoon zou moeten bellen in plaats van je op deze schijnbaar koele wijze in te lichten, maar de moed ontbreekt me even. Die avond zag ik immers hoe jij genoot van die slagen, hoe jij het allemaal over je heen liet komen, hoe jij accepteerde en wegzweefde. Het onvermogen om ook los te laten zoals jij, heeft een afstand geschapen tussen ons. Ik vreesde...dat je me zwak zou vinden. Het spijt me dat ik niet meer vertrouwen in je had, dat ik zelfs eerder mijn verhaal tegen dhr. P dan tegen jou.
Hopelijk begrijp je het een beetje, en neem je het me niet al te zeer kwalijk.
Liefs,
A.
Marny
Schijn Bedriegt
brief aan Anima
Lieve A,
Dank je wel voor je briefje. Je hebt me wel laten schrikken, hoor. Ik heb lange tijd gedacht dat je boos op me was. Ik ben blij dat ik nu weet wat er aan de hand is, en ik kan je verzekeren dat je je niet hoeft te schamen. Niet voor mij. Eerder zou het andersom moeten zijn.
Wij zijn toch immers zielevriendinnen? Jij en ik voelen toch hetzelfde? Ik ben misschien ietsjes meer een echte masochiste, maar jij bent weer veel gevoeliger voor onderdanigheid. En waar ik heel gehoorzaam ben, kan jij zo heerlijk ondeugend uit de hoek komen. Ach, de meester die jou moet temmen, zal zijn handen vol hebben.
Ik zou je willen aanraden om toch maar eens met pedagoog dhr. H. te gaan praten. Ik heb begrepen dat hij een zachtaardig mens is. Hij heeft mijn vriendin Z.M. zó goed geholpen. Ook zij heeft lange tijd rondgelopen met dezelfde gevoelens. Ik denk dat hij de aangewezen persoon is om je te leren ‘los te laten’.
Mocht dat ook niet helpen dan is misschien Meester E. iets voor jou. Ik heb begrepen dat hij een openstaande vacature heeft, waarom solliciteer je niet? Hij zal verrast zijn als hij een briefje van je krijgt. Zoek hem maar even op, kijk maar onder vacature.
Ik wil je nog wel even waarschuwen: pas op voor therapeut P. Hij is niet wat hij schijnt te zijn.
Knuffie,
Marny
briefwisseling collega therapeuten P. en R.
reintoch
collegiale brief aan therapeut R. Afzender: de heer P.
Geachte confrère,
In de vele jaren dat wij elkaar reeds kennen, heb ik u ervaren als een doortastend therapeut met een gezonde visie op de vele kronkels van de menselijke geest. Ik weet dat wij vaak van mening verschilden in wat de meest geëigende aanpak was bij zekere cliëntes. U schuwde daarbij onorthodoxie geenszins. Veel van onze collega’s was dat een gruwel, en hoezeer ik het vaak inhoudelijk met u oneens was, het feit dat u de moed had vernieuwende paden in te slaan, heeft mij altijd ten zeerste aangesproken.
Ik bewonderde daarbij uw moed, want vernieuwing brengt altijd zekere risico’s met zich mee. Want, u weet, een ieder die in psychologenland die zich boven het maaiveld opstelt, zal al snel de kop van de romp worden geslagen. Spreekwoordelijk natuurlijk.
U weet dat ik lid ben van de tuchtraad van onze beroepsvereniging, de NPV.
In die functie werd ik onlangs aangesproken door mevrouw M. Inderdaad, kortstonds cliënte van u. Met een klacht jegens u omtrent uw optreden als psycholoog!
Ik moet u zeggen dat mij de angst even te gemoede werd, gezien bovenstaande.
Het zal u -en ik met u- echter gerust stellen dat ik haar klacht niet ontvankelijk kon verklaren.
Maar ik wil u toch raden voorzichtig met cliënten als mevrouw M. om te gaan, want u weet, als een klacht ontvankelijk ìs, zal de tuchtraad haar serieus moeten nemen, hoe onzinnig de aanklacht ook moge zijn, en is er al reeds veel onheil geschied.
Waar ik u echter in eerste instantie om schrijf, is het verhaal van mevrouw M. omtrent de behandeling van mevrouw A. en van haarzelf, in samenwerking met de heer de Man.
Het was een zeer onsamenhangend en -mag ik wel zeggen- ongeloofwaardig verhaal.
Toch kon ik mij niet aan de indruk onttrekken dat uw aanpak -hoe dan ook- wel heel onconventioneel moet zijn geweest. Dat maakt mij nieuwsgierig naar uw (wederom vernieuwende?) aanpak.
Daar ik zelf mevrouw M. nu in therapie heb, en de geschiedenis rond mevrouw A. erg gevoelig ligt gezien de poging tot klacht, verzoek ik u mij een casestudy te doen toekomen van uw aanpak rond de behandeling van een andere -vrouwelijke- cliënt dan de dames A. en M. die uw aanpak inzichtelijk maakt.
Met uw toestemming kan dit dan wellicht een eerste aanzet vormen voor een artikel in tijdschrift van de NPV. Ik zal dan ook gaarne bereid zijn om voor dat artikel als co-auteur te functioneren, mits u het mij toestaat één en ander aan eigen observaties toe te mogen voegen.
met collegiale groet,
de heer P.
Rein
Vroegere Behandelingen
11-03-05
Geachte collega,
Aardig dat u het opneemt voor een nonconformist. Uiteraard heb ik mij geen zorgen gemaakt over een mogelijke aanklacht.
U vraagt of ik mijn aanpak over een andere case op papier kan zetten. Ik zal dat in beraad houden: ik ben mijn practijk aan het afbouwen met het zicht op prepensioen en ik ga nu naar een waddeneiland. Ik neem een schrijfblok mee, dat wel. Als ik iets op papier zet, dan duurt het even.
Collegiale groet,
Rein
Rein
Casestudy uit 1978 van collega R.
Geachte collega P.
Tijdens een toevallige ontmoeting op een Waddeneiland vroeg u mij opnieuw, een ervaring uit mijn practijk op schrift te stellen.
Ik raadpleeg mijn oude aantekeningen, vul deze aan en schrijf u voor het gemak in de tegenwoordige tijd.
Ik herinner mij een telefoontje in 1978 van een mevrouw uit Zeeland. Ze heeft een bijzonder probleem en had van haar huisarts mijn telefoonnummer gekregen. Ik begrijp vaag dat het iets te maken had met haar opvoeding en maak een afspraak.
Uiteindelijk komt ze binnen, een vrouw van ongeveer 40 jaar met een vlecht opzij, een lange rok. De split laat een knie zien. Ik heb destijds geen notitie gemaakt over haar postuur. Ik meen dofheid in haar ogen te zien.
Ik haal een kop thee voor haar en vraag hoe de lange reis was.
"wat wilt u met mij bespreken?"
Enigszins hakkelend komt ze met haar probleem. Ze was het jongste kind van een groot gezin en woonde op een geisoleerd liggend eiland. Het leven betekende hard werken, weinig luxe, luisteren naar gezag, strikte regels.
Als ze verder vertelt, lijkt ze aanvankelijk een gewoon slachtoffer van een persoon die bekneld en gedeukt is door te strakke teugels en te weinig vrijheid.
Dan brengt ze het gesprek op de oorzaak van de vele verboden en geboden: een strenge geloofsopvatting die weinig ruimte laat voor twijfel:
"wij mochten geen televisie en radio kijken; dansen of frivole kleding was verboden; we waren niet verzekerd tegen brand of ingeënt tegen polio. Wat we deden werd afgemeten aan de letterlijke tekst van de Heilige Schrift. Hoewel we onszelf beschouwden als zondaars, hoopten we toch op uitverkiezing. Ik bedoel: wij willen na onze dood goed terecht komen."
Ik schijn vragend te kijken naar haar smalle gezicht met haar donkerblonde haar; want de vrouw vervolgt:
"u begrijpt dat niet, hoe wij denken en leven;
In onze kringen meent men te moeten strijden tegen de vleselijke lusten."
Versta ik het goed? Ik volg het verhaal slechts moeizaam; ik ken de redeneringen, maar kan deze niet navoelen als vrijbuiter; ik zoek naar feiten en wijzig soms mijn opvattingen na nieuwe ervaringen of argumenten. Hoe reageer ik hier op? Moet ik haar doorverwijzen naar een gespecialiseerde club? Maar ze is al doorverwezen naar mij! Ik geef mezelf tijd door een vraag te stellen:
"hoe beschrijft u de relatie met uw ouders? wat gebeurde er als u naar hun idee over de schreef ging?"
Dan krijgt het gesprek een nieuwe wending. De vrouw beschrijft met aarzeling de zeer strenge opvoeding die ze onderging. Bij de minste overtreding volgden meteen duidelijke sancties. Verplicht een heel weekend binnen blijven was geen uitzondering. Ik stel uit routine een tussenvraag, waarna haar woordenstroom op gang komt. Ze beschrijft een hardhandige stijl van opvoeding.
"we kregen snel op onze kop, soms letterlijk. Maar bij ernstiger vergrijpen kregen we klappen op ons achterwerk. Wie het niet al te bont maakte mocht daarbij zijn kleren aanhouden.
Maar wie te vaak over de schreef ging, ontving slaag op zijn of haar blote achterwerk. Boven de 12 jaar werden bovendien de riem en een zweep gepakt.
De ergste deugnieten moesten daarbij dulden, dat hun broers en zussen toekeken. Dat moest werken als afschrikking, maar functioneerde ook als vermaak.
Mijn rebelse oudere zus had een vriend tegen de zin van mijn ouders en werd daarom onder onze ogen bewerkt met een broodplank; haar gejammer moest buiten nog te horen zijn geweest en haar achterwerk zag helemaal paars.
De vrouw straalt eerlijkheid, oprechtheid, soberheid uit.
Ik breng het gesprek terug naar haar positie en dan blijkt, dat ook deze vrouw als teener haar botsingen met het gezag heeft gekend.
"Na een ruzie met een leraar op school was ik woedend uit de klas weggelopen. Mijn achterwerk werd thuis afgerost met alles wat voorhanden was; 4 dagen lang kon ik niet zitten zonder pijn; iedere dag keek ik in de spiegel, hoe de paarse en blauwe plekken van kleur veranderden."
Ik tast naar de mening van deze vrouw over deze barbaars aandoende stijl, maar ze verrast mij opnieuw:
"een harde aanpak is heel goed; de meeste opvoeders zijn te slap, op de scholen zouden ze van mij het spaans rietje mogen gebruiken."
Ze gaat hier op door met voorbeelden van wangedrag van pubers en neemt soms een bijbelcitaat erbij als ondersteuning.
Tot dusverre ken ik SM uit de boeken als een speelse methode om te komen tot sexuele wellust. Hier lijkt de persoon complexer.
Ik moet tot de kern van de zaak proberen te komen en vraag:
"wat ervaart u nu als een probleem? Wat heeft u hier gebracht?"
De vrouw begint enorm te blozen. Dan legt ze uit, dat ze haar ouders niet alleen als hardhandig heeft ervaren, maar ook als zorgzaam. Ze zorgen voor muziekles, voor de beste opleiding.
Ze vertelt verder over haar situatie.
"Ik kan slechts geraken tot sexuele opwinding op één manier. Dat is door terug te denken aan de bestraffingen van vroeger."
De ademhaling van de vrouw lijkt te versnellen.
"In gedachten zie ik weer de blote billen van broer of zus voor me die verkleuren en op en neer dansen van pijn.
Eens werd mijn achterwerk afgeranseld door mijn beide ouders, terwijl mijn oom en tante toekeken. Ze moedigden hen zelfs aan om harder te slaan en mij te teisteren met een roede lange wilgetakken.
Ik verlang ernaar, dat mijn kont zo erg wordt gekastijd, dat ik het uitschreeuw van pijn"
Deze vrouw doet mij paf staan.
Ze mengt slaag en sex.
Ze combineert straf en opwinding.
Ze haalt heden en verleden door elkaar.
Ik vraag, of ze hiermee haar probleem volledig heeft beschreven. Haar groenblauwe ogen verwijden zich. Ze klinkt gepijnigd:
"Nee, mijn echtgenoot weigert mij te slaan!!"
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
|
|
    
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 66
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 18 maart 2005 - 05:41 pm: |
|
Brief aan mevrouw A. (afzender: therapeut P.) |
Geachte mevrouw A.,
Ik heb aan uw verzoek voldaan omtrent de therapie door u te volgen bij dhr. H.
Hij zal u binnenkort uitnodigen voor een gesprek.
Ik begrijp uw zorg omtrent een begrip als "opvoedingstherapie".
Therapie zoeken is al heel wat (zeker met uw geschiedenis van dwang en onvrijheid), opvoedingstherapie klinkt dan wel heel zwaar.
Niets is echter minder waar.
Net zoals opvoeden bij kinderen slechts beoogt hen gelukkig en zelfstandig te maken, met gebruik van al hun mogelijkheden, geldt hetzelfde voor opvoedingstherapie.
Wij klassieke therapeuten zoeken het maar al te vaak (alleen) in het verleden, en het verwerken daarvan.
De opvoedingstherapie is echter bijna uitsluitend geïnteresseerd in de toekomst.
Zij doet als het ware uw eigen opvoeding over. Nu echter niet door uw vader of moeder, maar door een professioneel (en ervaren) opvoeder (pedagoog).
Mocht u echter nog vragen hebben, ook tijdens uw behandeling bij de heer H., dan staat mijn brievenbus (en mijn praktijkruimte) altijd voor u open.
met inlevende groet,
dhr. P., therapeut
ps. bedankt voor uw vertrouwen in mij omtrekt het aanpakken van dhr. R en de M.
Ik lees echter als ondertoon dat u er nog steeds veel moeite mee heeft als zij aangeklaagd worden. Ik wil uw therapie niet schaden, dus wacht even tot ik ook van dhr. H. groen licht gekregen heb om de procedure door te zetten.
billen...stil wachtend...over mijn schoot... 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Briefwisselingen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?