Losweken van Steen - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
In de weken die volgden ontdekte ik een andere Suzanne. In tegenstelling tot wat ik verwachtte, trok ze zich niet stilletjes terug in haar appartement. Nee, ze wilde van alles doen, zien, leren, meemaken. De allereerste maandag al had ze mevrouw Wijnants geholpen met het schoonmaken van mijn appartement. De aansluitende dinsdag nam ik haar op haar verzoek op sleeptouw langs mijn verschillende bedrijven. Ze was erg geïnteresseerd en stelde leuke, intelligente vragen. Het was opvallend hoe makkelijke ze met iedereen contact maakte, of het nu één van mijn bedrijfsleiders was, een touringcarchauffeur of een monteur in de garage, het maakte niet uit. In niets was te merken dat ze een aantal jaren onder Steens kaasstolp had geleefd, verstoken van nagenoeg alle sociale contacten.
Met Vera klikte het ook gelijk. Die adopteerde haar in de periode die volgde min of meer als zusje. Zij leerde Suzanne hoe laptop, smartphone en tablet werken en hoe je met sociale media omgaat, want op dat gebied moest Suzanne een duidelijke achterstand op haar leeftijdgenoten wegwerken. In de weekenden namen Vera en Alice haar mee uit, naar concerten, de film of andere uitgaansgelegenheden, tot in de kleine uurtjes. Alice knipte regelmatig Suzannes kapsel bij. Het rattenkopje moest veranderen in een vrouwelijker coupe met haren minimaal tot op de schouders en dat vereist meer zorg dan alleen maar laten groeien.
Het duurde niet lang of Suzanne was een groot deel van de week met van alles bezig. Op maandag hielp ze mevrouw Wijnants bij het schoonmaken en de overige dagen verrichtte ze hand- en spandiensten aan mijn bedrijven. Ze ging met auto’s die voor onderhoud kwamen naar een wasstraat en haalde er dan gelijk de stofzuiger door. Hetzelfde deed ze met taxi’s. Ze hielp met het schoonmaken van het interieur van de touringcars en ze was al een keer een dag mee geweest met een reisje voor ouderen, waarna iedereen lovend was over haar hulp, belangstelling en vrolijkheid. Verder kookte ze zo nu en dan voor ons beiden en was ze aan de studie gegaan met als eerste doel een taxipas en vervolgens het staatsexamen havo.
Toen kwam het moment dat mevrouw Wijnants liet weten dat ze wilde stoppen. Haar echtgenoot was kort daarvoor met pensioen gegaan en ze wilden samen gaan genieten van de vrijheid die dat bood. Nu haar was gebleken dat Suzanne het werk in mijn appartement zeker zo goed aankon als zij, stelde ze voor haar taken – “en dus ook de betaling daarvoor, Sander!” - aan Suzanne over te dragen. Dat bracht mij op het idee ook Suzannes werkzaamheden voor mijn bedrijven te formaliseren. Ik zette haar voor vier dagen in de week op de loonlijst en sprak gelijk met haar af dat ze maandelijks een bescheiden bedrag zou afdragen voor het gebruik van het appartement. Zo had ze in totaal vierenhalve dag in de week betaald werk en kon ze ook op financieel gebied aan haar zelfstandigheid werken. En er bleef nog voldoende tijd over om te studeren en om uit te gaan.
Het was leuk om te merken hoe Suzanne zich ontwikkelde, gebruik makend van de hulp van een aantal mensen die ze bijna dagelijks ontmoette. Na een aantal maanden leefde ze haar eigen leven. We zagen elkaar doordeweeks soms maar een enkele keer, maar op zondag brunchten we samen, de ene week bij haar, de andere bij mij. We praatten dan over van alles en nog wat, en soms kon ik haar nog wat tips geven of een naam van iemand die haar op een bepaald gebied verder kon helpen.
Ze had zich zo ingepast in mijn leven en dat van een aantal anderen dat het leek alsof ze er altijd geweest was. Er leek een stabiele dagelijkse routine te zijn ontstaan die nog jaren zo kon voortgaan.
Maar toen kwam De Brief. Ik vond hem op een zaterdag halverwege de middag. Hij stond in mijn badkamer tegen deodorant en aftershave geleund. Op andere zaterdagen zou ik hem pas ’s avonds bij het naar bed gaan gevonden hebben, maar ik had met een kennis geluncht en wilde, voordat ik de week administratief ging afsluiten op mijn kantoor, de nasmaak van de uitstekende haringen die we hadden gegeten met een stevige poetsbeurt wegwerken.
Sander,
Waarom een brief? Dat schrijf ik zo. Eerst wil ik nog een keer zeggen dat de afgelopen maanden waarschijnlijk tot nu toe de beste van mijn leven waren. Het is ongelooflijk wat jij en alle anderen allemaal doen om me te helpen bij mijn nieuwe leven. De gesprekken met jou; alles wat Vera en Alice voor me doen; mijn baan; de mogelijkheid om weer te gaan leren; iemand die me leert hoe ik met geld om moet gaan; je vriendin de advocaat die wat juridische puntjes met Steen ‘besprak’, waardoor ik me nu echt vrij voel; alle lieve collega’s. En dan is de opsomming nog niet eens compleet. Het is zo anders, zo veel fijner en warmer dan wat ik in de jaren hiervoor heb doorgemaakt.
Toch is er nog een onderwerp waarbij ik begeleiding zoek. Een onderwerp dat we tot nu toe hebben gemeden. Het lijkt wel of we er allebei niet over durven te beginnen.
Ik heb het over seks. Op allerlei terreinen ontdek ik met hulp van anderen hoe dingen werken, wat ik kan en wat ik leuk vind. Ik begin me steeds zelfverzekerder te voelen. Behalve op seksueel gebied.
Toen ik hier voor het eerst kwam was ik erg verbaasd dat ik een eigen appartement kreeg. Ik dacht echt dat ik bij jou in huis ging wonen en ook in jouw bed zou moeten ‘slapen’. Eerlijk gezegd had ik het gevoel dat je van de gelegenheid gebruik maakte om me gratis bij Steen weg te kapen. Dat ik voortaan jouw bezit zou zijn.
Waarschijnlijk stelt dat je teleur, maar bekijk het eens van mijn kant. In mijn ‘Steentijd’ had ik nauwelijks contacten met andere mensen en in de periode daarvoor leefde ik in een wereld waar pooiers meiden met elkaar ruilen of van elkaar afpakken en waar meiden verkocht worden, zoals ik aan Steen. En wat wist ik van jou? In je briefje had je het over te weinig tederheid, geilheid en respect in de aanpak van Steen, maar uit de manier waarop je me onderhanden nam bleek duidelijk dat je ervaring hebt met zwepen, canes en andere attributen. En je sloeg vaak harder dan Steen kon. Dat gepraat over tederheid, geilheid en respect kon ook gewoon bullshit zijn, toch?
Ik was echt dolgelukkig toen ik lekker rustig in een eigen kamer alleen in bed lag, zonder ketting om mijn enkel. Nadat je de volgende ochtend, toen je met ontbijt kwam, geen stappen ondernam om iets met mijn lichaam te gaan doen en ook de volgende dagen niet, werd ik steeds rustiger. Mijn lijf kon zich verder herstellen van de laatste strafsessie en ik hoefde me niet aan wie dan ook aan te bieden.
De eerste weken had ik helemaal geen behoefte aan seks, sterker nog, het was een heerlijk gevoel bewust geen seks te hebben. Om in bed te kruipen en te gaan slapen zonder aangeraakt te worden, zonder te hoeven neuken of pijpen.
Maar op een gegeven moment voelde ik weer verlangen opkomen. Onder de douche zeepte mijn hand intensief mijn borsten en mijn poesje, soms tot ik klaarkwam. En zo nu en dan werd ik ’s nachts wakker met mijn hand heel stijf tussen mijn benen geklemd, tegen een vochtig slipje.
Dat ging al vrij snel over in aandachtiger masturberen op momenten dat ik er de tijd voor kon nemen, lekker op bed liggend. Daarbij kwamen de speeltjes die Vera en Alice gekocht hadden (hebben ze me een keer verteld, en ook hoe jij keek toen ze ermee thuiskwamen ;-) goed van pas. Voor mij een heel nieuwe sensatie, ik had nooit eerder een vibrator, en ik kwam op die manier heftiger klaar dan in de douche. Toch werd het nooit zo heftig als toen jij me drie keer liet klaarkomen op die strafavond. In mijn herinnering waren die het fijnst van alle keren dat iemand me ooit naar een orgasme bracht. Wat helemaal niet zo vaak was, omdat niemand enig belang hechtte aan mijn genot en bevrediging.
Wat jij die keer met me deed komt elke keer boven als ik met mezelf speel. Misschien vind je het raar, maar ik probeer de eerste en de derde keer vaak te imiteren (de tweede keer befte je me en ik weet niet hoe ik dat kan nabootsen). Ik ga in een stoel zitten in dezelfde houding als toen, vinger mezelf en sla mezelf in mijn gezicht als ik bijna klaarkom. Dat helpt iets, maar niet zoveel als toen jij het deed. Als ik dan klaargekomen ben, ga ik voorover op bed liggen met een kussen onder mijn buik. Mijn ene hand masseert mijn klit, mijn andere hand schuift van achteraf een vibrator in mijn kutje, waar mee ik mezelf dan neuk. Ik ga door totdat ik klaarkom en dat is best heel fijn, maar toch niet zo als toen.
Ik realiseer me nu dat jij dominantie, tederheid, geilheid en respect combineerde in de manier waarop je me toen van hoogtepunt naar hoogtepunt leidde. Op weg naar het eerste orgasme sloeg je me als een heerser in m’n gezicht en jij bepaalde wanneer ik mocht en moest klaarkomen. Je wekte daarmee een geilheid op die ik nog niet kende. Ik spoot voor het eerst van mijn leven.
Daarna voelde ik tederheid toen je me likte. Ik had helemaal niet het idee dat ik gedwongen werd. Het was heerlijk om door je wervelende tong stapje voor stapje naar een nieuw hoogtepunt te gaan. Daarna nog meer tederheid toen je me naar het bed droeg, neukte en de ruimte gaf om van houding te wisselen. Maar ook nieuwe dominantie toen je opnieuw met mijn klit begon te spelen. Als ik toen inspraak had gehad, zou dat niet gebeurd zijn en had ik het langste en diepste orgasme van mijn leven gemist. Dwang door iemand met meer ervaring kan dus ook heel prettig zijn.
Wat ik bedoel te zeggen is dat ik me nu realiseer dat ik die avond iets gezien en vooral gevoeld heb van de manier waarop jij met een vrouw wilt spelen en dat die manier me zoveel geilheid en genot opleverde dat ik meer van die wereld wil weten. En dan denk ik aan meer dan plaatjes en verhalen. Ik wil vooral ervaren, voelen, ondergaan.
Aan de andere kant ben ik daar ook heel bang voor. Ik ben inmiddels redelijk thuis op het internet en heb dingen gezien die me verschrikkelijk lijken. Ik heb ook dingen gezien die voor een heleboel vrouwen waarschijnlijk niet zo verschrikkelijk zijn of hen zelfs extra geil maken, maar die bij mij nare herinneringen oproepen. Denk aan vastbinden en blinddoeken.
Ik moet dus op zoek naar iemand waarmee ik die wereld durf te betreden. Iemand waarbij ik me veilig voel, die ik volledig vertrouw. En dan gaan mijn gedachten naar jou. Had ik in het begin nog twijfels, ik vertrouw je nu volkomen. Jij bent ook degene die ik voor me zie als ik masturbeer. Tegenwoordig begint masturberen zelfs meestal met denken aan jou. Bijvoorbeeld dat je me opwacht als ik thuiskom en me gelijk over de knie legt voor een pak slaag op mijn blote billen. Niet omdat ik straf krijg, maar omdat jij het fijn vindt om te doen en omdat het mij geil maakt. Dat je hard slaan afwisselt met strelen en vingeren totdat ik klaarkom. Als ik daar in bed aan denk ben ik gelijk nat genoeg om de vibrator soepel naar binnen te laten glijden. En daarbij stel ik me dan voor dat het jouw pik is, want die zou ik dan veel liever in me voelen.
Alles wat ik hiervoor schreef was dus eigenlijk een inleiding op een dringend verzoek: wil je opnieuw mijn Meester zijn? Niet de Strafmeester die je eerst was, maar de opleider, trainer, coach, die me helpt te ontdekken of en in welke vorm de bdsm-wereld ook mijn wereld is.
Omdat ik eerlijk gezegd ook niet veel ervaring heb met ‘gewone’ seks, buiten wat ik als heroïnehoertje meemaakte, zou het fijn zijn als je dat ook in het lesprogramma opneemt. Want misschien past dat uiteindelijk wel beter bij me. Wie zal het zeggen?
Het liefst zou ik zien dat je gewoon ‘ja’ zegt en dat we mijn training zo snel mogelijk laten starten, maar ik heb je door onze gesprekken volgens mij al aardig leren kennen. Je bent een rationeel en serieus mens, hebt een stevig pakket normen en waarden en volgens mij voel je je nog steeds schuldig over wat je op die strafavonden met me gedaan hebt. Je piekert nog altijd over de vraag of je me niet op een andere manier had kunnen bevrijden en bent ook nog boos op jezelf omdat je vindt dat je je toen meer door geilheid dan door verstand liet leiden. Als ik er ver naast zit hoor ik het nog weleens van je.
Ik ben dus ‘bang’ dat je met een aantal bezwaren zult komen. Misschien kan ik een paar daarvan al op voorhand onschadelijk maken.
Ja, er is een groot leeftijdsverschil, maar wat geeft dat? Ik ben niet op zoek naar een relatie, maar naar ervaring en die heb je duidelijk. Wat mij betreft blijven we buiten de ‘lessen’ onze levens leven zoals we nu doen.
Kan ik niet beter iemand anders zoeken, zo mogelijk van mijn eigen leeftijd? Weet je nog hoe het afliep met mijn vorige keuzes? En iemand van mijn leeftijd kan nog niet de ervaring hebben die ik zoek.
Wat dat schuldgevoel betreft, als er al sprake is van schuld, dan heb je dat inmiddels meer dan goedgemaakt. En als je nu met mijn lijf gaat spelen en erover mag beschikken, dan is dat omdat ik wil dat jij ermee speelt en het in bezit neemt, niet omdat iemand anders me dwingt het aan jou aan te bieden.
En mocht je gaan tegenwerpen dat ik niet echt je type ben, dan geloof ik je gewoon niet ;-). Als ik terugdenk aan hoe je me vol overgave befte en hoe je me heftig en diep indringend neukte, dan weet ik zeker dat mijn lijf je opwindt en dat met mij spelen jou ook veel genot en geilheid zal opleveren.
Waarschijnlijk is het zaterdagavond laat of net zondag als je dit leest. Ik hoop dat ik bij de brunch een positief signaal van je krijg en dat we misschien de zondagmiddag zelfs al aan les 1 kunnen besteden.
Tot slot: je weet vast nog wel wie de volgende belofte deed toen ik voor het eerst in mijn appartement rondkeek: ‘waar jij dat wilt en ik het kan, zal ik je erbij helpen’. Ik wil het. Jij kan het. Dus: help me, please!
Liefs van (hopelijk jouw) subje Suzanne.
Ik stond perplex en las de brief nog een keer, nu langzaam, om zeker te zijn dat ik niets gemist had. Ik was onder de indruk, van Suzannes analyse, van haar eerlijkheid, van haar verbale kracht en niet in de laatste plaats van de scherpe manier waarop zij mij beschreef. Ik kon de intelligentie die daaruit naar voren kwam niet rijmen met het leven dat ze de afgelopen jaren geleefd had; niet begrijpen dat ze nooit in opstand was gekomen tegen Steen en hem was ontvlucht.
Wat had ze al bereikt kunnen hebben als ze haar school had afgemaakt en een vervolgopleiding had gekozen?
De openheid waarmee ze haar handelingen en gevoelens beschreef had me geil gemaakt, maar niet genoeg om mijn twijfels terzijde te schuiven. Moest ik aan haar verzoek voldoen? Mijn hele lijf schreeuwde: ‘Niet over nadenken! Doen! Hoe vaak maak je dit als vijftiger mee, een jonge meid die haar godinnenlijf in jouw handen legt?’
Maar mijn normen- en waardenpakket probeerde op de rem te trappen. Dat had Suzanne haarfijn voorzien. Ik had inderdaad nog steeds een schuldgevoel over hoe ik me in eerste instantie door mijn geilheid had laten leiden toen Steen mij als plaatsvervanger aanzocht. Ik had haar toch ook op een minder pijnlijke manier van hem kunnen bevrijden? Naarmate mijn bezoekjes aan huize Steen verder in het verleden kwamen te liggen, raakte ik daar steeds meer van overtuigd, ook al wist ik ook niet precies hoe ik het dan had moeten aanpakken.
Aan de andere kant, Suzanne was de afgelopen maanden steeds zelfstandiger geworden, ze werkte en studeerde vol overgave, ging op een goede manier om met de steun en adviezen die ze kreeg en nam verstandige beslissingen. Waarom zou ik haar dan bij dit goed onderbouwde verzoek ineens niet willen helpen. Ik kon het zeker en het vooruitzicht om uitgebreid met haar te mogen spelen, naar eigen inzicht, zonder sturing en controle van Steen, was op z’n zachtst gezegd opwindend.
Dat ik de brief eerder gelezen had dan Suzanne verwachtte, bood me voldoende tijd om een besluit nog even voor me uit te schuiven. Ik ging op weg naar mijn kantoor beneden om die dingen te doen die ik voor de middag gepland had, maar halverwege de trap hield ik mezelf niet langer voor de gek. Natuurlijk ging ik op haar verzoek in en omdat ze niet wist dat ik de brief al gelezen had, kon ik haar verrassen, wat toch ook een belangrijk onderdeel van het sm-spel is.
Ik haalde mijn grote koffer met attributen uit de berging, voor het eerst sinds veel te lange tijd, en nam hem mee naar het lege magazijn. In een hoek die vanaf de buitendeur en het appartement van Suzanne niet goed te zien was, bereidde ik Suzannes eerste les voor.
Daarna was het wachten. Ik ging in mijn eigen appartement zo bij de tafel zitten dat ik zicht had op de inrit van het terrein. Om de tijd te doden en de opwinding in mijn lijf onder controle te krijgen luisterde ik naar wat rustgevende muziek, maar de tijd ging er niet sneller door en eigenlijk werd ik er alleen maar onrustiger van.
Voor mijn gevoel pas na eindeloos wachten, maar in werkelijkheid op de normale tijd, zag ik Suzanne het terrein oprijden. Ik pakte een keukenstoel, nam die mee naar het magazijn en ging wat verscholen achter een stelling zitten, met zicht op de buitendeur, maar zo ver mogelijk van de looproute naar Suzannes appartement. De kans dat ze mijn kant op zou kijken bij binnenkomst was klein.
Even later hoorde ik haar voetstappen op de metalen buitentrap. Toen de deur openging, stond ik voorzichtig op. Ze liep zonder in mijn richting te kijken in de naar haar appartement.
“Waar ga je naartoe?”, zei ik luid en streng, een paar stappen in haar richting lopend.
Ze keek geschrokken om.
“Kom hiernaartoe!”
Ze kwam naar me toegelopen. Haar vragende blik wekte de indruk dat ze nog niet doorhad dat ik de brief al gelezen had.
“Hoi Sander, wat doe jij …”
“Je wilt me weer Meester noemen”, onderbrak ik haar, ”doe dat dan ook.”
Haar gezicht werd van het ene op het andere moment vuurrood.
“Eh,… eh, … ja, Meester”, hakkelde ze.
“Zet je voeten wat uit elkaar en houd je handen op je rug.”
Ik liep om haar heen, streek over haar wangen en haalde mijn handen door haar haren. Ze zag er stoer uit in de bedrijfskleding die ze aanhad. Robuuste veiligheidsschoenen, zo’n werkbroek met overal zakken en versteviging bij de knieën. Daarboven een polo en een bijpassend windjack, waarvan de rits maar een klein stukje dicht was. Alles in een donkergrijze tint met bordeauxrode accenten.
“Trek het jack uit en laat het maar op de grond vallen.”
Terwijl ze het deed, pakte ik mijn keukenstoel erbij en ging vlak voor haar zitten. Ik maakte de brede leren riem die in haar broek zat los en trok hem uit de lussen. Vervolgens maakte ik de knoop van haar broek los en deed de rits naar beneden. Haar gezicht, dat al weer aardig op weg was naar de gewone kleur, werd op slag weer rood en haar ademhaling werd dieper.
Ik schoof de broek een stukje naar beneden en deed hetzelfde met de slip die daardoor tevoorschijn kwam.
“Kom”, zei ik en tikte op hetzelfde moment even op mijn knieën.
Dat was voldoende. Ze kwam, nog steeds diep ademhalend, over mijn schoot liggen. Haar prachtige harde ronde billen klaar om te incasseren en van kleur te veranderen.
© SubAdoration, november 2016
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
