| Gepost op woensdag 09 oktober 2019 - 07:15 pm: | 
|
|
waarin ze uit eten gaat en zelf op tafel belandt
dit verhaal is te lezen als een 'zelfstandig' verhaal
het maakt deel uit van “In de ban van zijn wil” (hoofdstuk 9)
wat vooraf ging: Opdracht
De ‘zij’ is volledig “In de ban van zijn wil”.
Ze heeft lang moeten wachten in zijn huis, alleen. Pas vlak voor haar vertrek mocht ze zich kleden, nieuwe kleding die haar beschikbaarheid benadrukten.
Nu mag ze eindelijk naar hem toe.
Naar de toekomst liet hij in een briefje weten: l‘avenir, tevens de naam van een restaurant...
Het restaurant was in een groot en eeuwenoud pakhuis gevestigd. De structuur van het pakhuis had men intact gelaten, wat een veelheid aan zalen en zaaltjes opleverde. Ook de balken en raampjes waren onveranderd gelaten, zelfs het hijswerk bovenin was nog te bezichtigen en ook die ruimte had men verbouwd tot eetzaaltje. De bar was in de kelder en had een rustig en gezellig sfeertje, met gedempte verlichting, kaarsen en Franse chansons. Hoewel het een voormalig Hollands pakhuis was, had men er ook de sfeer van een Franse auberge weten op te roepen.
Vroeg als zij was had ze geen moeite een plaatsje te vinden aan de bar. Ze ging zitten naast een vrouw die in druk gesprek was met haar partner. En naast een jonge, knappe man. Die had meteen toen ze binnenkwam zijn ogen op haar gevestigd. Uit zijn blik sprak bewondering en respect. Dat was nieuw voor haar. Ook door andere mannen werd ze vaak bekeken. Ze keken naar haar, keurden haar, begeerden haar, en bewonderden haar. Maar respecteren? Misschien gestrekt en geopend, niet eerder.
Het was dan ook als vanzelfsprekend dat ze, wachtend op haar heer en meester, zich juist op hem richtte voor een praatje om de tijd te doden.
Ze vroeg om een appelsap en terwijl hij hetzelfde bestelde, kwamen ze in gesprek over de kwaliteit van appelsap, de geur, de fruitigheid, buitenlands of niet, troebel of helder, of waar je het bij zo’n triviaal onderwerp al niet over kunt hebben. Van het één kwam het ander en zo raakten ze als terloops in een meer persoonlijk getint gesprek verzeild.
Hij bleek een musicus te zijn, hij speelde klavecimbel en werkte veel met kleine gezelschappen, die vooral werken uit de renaissance en barok speelden. Hij reisde daardoor veel en kon boeiend vertellen over de verschillende culturen waarin hij terecht kwam en de wijze waarop ze met muziek omgingen.
Hij vond een gewillig oor bij haar en ze vertelde over haar eigen muzikale voorkeuren, die wonderlijk met de zijne overeen kwamen, en over haar trektochten op de fiets door diezelfde landen die hij bezocht had. Spoedig kon hij haar verleiden meer over zichzelf te vertellen, waar ze werkte, wat haar opleiding was, hoe ze leefde, evenwel zonder “hem” te noemen. Zonder het in de gaten te hebben was ze in een geanimeerd gesprek met hem betrokken, en vloog de tijd, die ze zo gevreesd had, voorbij.
Ze was dan ook verrast toen ze hem in de deuropening zag verschijnen. En verbijsterd toen hij niet op haar, maar op haar gesprekspartner afstevende en hem bijzonder hartelijk begroette. Hij bleek een oude kennis van hem te zijn en door hem eveneens voor het diner te zijn uitgenodigd. Eindelijk wendde hij zich tot haar en begroette haar met een kus op haar voorhoofd. Hij stelde beiden aan elkaar voor: de Musicus, mijn Meisje. Zo noemde hij hen. Wat komisch was, te meer daar ze elkaar in dat kleine uur hadden leren kennen alsof ze reeds jarenlang intiem bevriend met elkaar waren.
Hij nam hen mee naar de achterzijde van de bar, waar hij hen voorstelde aan de laatste gast van die avond, een heer van middelbare leeftijd met een zeer gedistingeerd en adellijk voorkomen. Hij bleek ook echt van adel te zijn: later hoorde ze dat hij een baron was uit een oud en roemrijk geslacht. Maar voor nu werd hij door hem kortweg voorgesteld als: de Baron.
De Baron was bijzonder hoffelijk jegens haar en vleide haar met complimenten over haar uiterlijk en kleding. Met name van haar lange rok bleek hij bijzonder gecharmeerd. De Baron en de Musicus bleken elkaar ook al te kennen en daarmee hoefde niemand meer voorgesteld te worden. Hun gastheer nodigde hen uit hem te volgen naar boven, waar hij een zaaltje had gereserveerd. De Baron gebaarde op charmante wijze: na u. Hij en de Musicus volgden. De klim was lang, maar bleek de moeite waard. Het was de takelkamer die hij gekozen had. Ze zouden er alleen met zijn vieren dineren.
De tafel was tegen de muur aangeschoven, net onder de kleine pakhuisramen, zodat ze een schitterend uitzicht over de stad hadden. In de kamer zelf viel het enorme hijswiel te bewonderen, bijna drie meter in doorsnee en geheel van eikenhout. Er overheen had men zoals in vroeger tijden een dik touw gelegd dat daarna door twee enorme katrollen werden geleid. Hoog bovenin hing aan het ene uiteinde een grote ijzeren haak. Op een reusachtige bolder was het andere uiteinde vastgelegd. Dit alles, versterkt door de verlichting van louter kaarsen, gaf aan de kamer de mystieke en broeierige sfeer van geheime genootschappen uit vroeger dagen. Maar genootschap van wat?
Ze namen plaats en spoedig verscheen de kelner, die zo uit datzelfde verleden leek te zijn weggewandeld om hen in het heden te bedienen. Hij was reeds grijzend, maar bovenal voornaam en enigszins neerbuigend, als een voormalig butler die het ook niet helpen kon dat zijn Lord failliet was gegaan. In ieders ogen was hij dat ook voor hen: de Butler. Hij nam hun orders in ontvangst en verdween weer even geruisloos als hij gekomen was.
Het voorgerecht werd opgediend en was voortreffelijk, evenals de conversatie. Van de architectuur van de pakhuizen uit de Gouden Eeuw dwaalde men naar de wetten der mechanica, waarop men het belang van het takelwerk in de middeleeuwse martelpraktijken besprak, alsmede de invloed daarvan op het strafsysteem van de Engelse public schools. De toon was aangenaam en beleefd en met name het Meisje werd met alle egards behandeld. Men betrok haar bij alle onderwerpen. Ze voelde zich het middelpunt van het gezelschap. En wat voor gezelschap: de hoffelijke Baron, haar pas gevonden vriend de Musicus, en hij, haar heer en meester. Wat kon ze nog meer wensen?
Het hoofdgerecht verscheen, al even buitengewoon. Het Meisje raakte in een heerlijke roes van al dat exquise eten, de beminnelijke conversatie, de uitgelezen wijn.
Het nagerecht werd geserveerd: koffie met ijs. Het leek of de heren er extra voor gingen zitten: ze stopten de conversatie en er verscheen een uitdrukking van genoegen en verwachting in hun ogen. Maar waar wachtten ze op? Het bevreemdde haar ook dat er slechts was opgediend voor drie personen: alleen voor de heren. Even dacht ze dat de Butler haar vergeten was en ze wilde hen hierop opmerkzaam maken. Maar voor ze daar de kans toe kreeg richtte haar heer en meester zich tot haar op zijn bekende zachte, maar dwingende toon.
“Mijn dame, mijn liefje, mijn Meisje. Ik denk dat ik namens allen spreek als ik zeg dat we je bijdrage aan deze voortreffelijke avond bijzonder hebben gewaardeerd. Je conversatie was innemend, je gebaren bevallig, je lach lieftallig, je schoonheid oogverblindend.”
De beide mannen knikten instemmend.
“We zijn nu aangeland bij het nagerecht. Er is ons koffie en ijs geserveerd. Jou niet, dat weet ik en dat heeft een bijzondere reden.
Wij zouden namelijk graag bij wijze van toetje jou willen verzoeken je schoonheid aan ons te tonen, in al haar opzichten.”
Het Meisje bloosde, van trots, maar ook met bange voorgevoelens.
Ze moest hen haar schoonheid tonen in al zijn opzichten. Maar welke opzichten bedoelde hij? Onzeker ging ze staan, was dat hetgeen hij bedoelde?
“Ach ja,” zei de man en maakte een ronddraaiende beweging met zijn wijsvinger.
Met een elegante en zwierige zwaai, met haar handen iets haar rok ophoudend, draaide ze om haar as. Gelukkig en frivool tolde ze rond. Nogmaals, gebaarde hij, maar nu langzamer. In een vertraagde beweging liet ze zich nogmaals van alle kanten bewonderen.
“Je borsten, Meisje. Toon je borsten.”
Abrupt stond ze stil. Niet zozeer vanwege het verzoek, hoe vaak had ze hem na een dergelijke vraag al niet gehoorzaamd? Maar hier in aanwezigheid van deze voorkomende heren, hier kon ze dat niet.
De man stond langzaam en bedaard op en ging achter haar staan. Nog steeds verroerde ze zich niet. Hij pakte de blouse van voren beet. In een snelle beweging trok hij hem open. Haar borsten waren nu nog slechts bedekt door het fragiele behaatje, een witte streep op haar blote bovenlijf. Nu begreep ze waarom dit strapless was. Hij opende de voorsluiting en onthulde haar borsten. Haar beha viel op de grond. Haar borsten dansten door de snelle ontbloting.
De mannen keken toe. De stilte en de afstand die dat creëerde, deden haar pijn. Ze voelde zich geconsumeerd. De man wachtte kort en arrangeerde haar blouse toen zodanig dat deze haar slechts van voren ontblootte, verder leek zij nog volkomen ‘gekleed’.
“En heren?” sprak de man uitnodigend.
De Musicus keek haar teder aan, maar duidelijk ook verlegen met de situatie.
Zou hij er dan toch buiten staan?
Toch antwoordde hij zacht en instemmend.
Ze voelde zich diep vernederd dat ze zich juist aan hem zo moest tentoonstellen, hij met wie ze in de kelder nog zo fijn had gepraat.
“Voortreffelijk, elegant, heel elegant,” reageerde de Baron, “mijn complimenten,” terwijl hij licht met zijn hoofd neeg.
Ook voor de Baron die steeds zo hoffelijk naar haar was, ook door hem voelde ze zich vernederd. Niet dat zijn houding veranderd was, integendeel, hij was zo mogelijk nog hoffelijker dan daarvoor, maar juist dat maakte haar onzeker.
Tijd om zich aan deze gevoelens over te geven werd haar niet gegeven. Met een zacht klapje op haar billen duwde hij haar naar de Baron.
“Bekijk ze, onderzoek ze,” nodigde hij hem uit, en tegen haar: “Toe Meisje, toon ze. Je handen...”
Ze wist wat hij van haar verlangde. Ze legde haar handen in haar nek, haar ellebogen naar achteren gebogen, zodat haar borsten zich spanden en liep langzaam naar de Baron toe. Vlak voor hem stond ze stil. Ze voelde zijn warme adem op haar borsten. Ze voelde hem kijken. Kijken en kijken. Lang gebeurde er verder niets. Tenslotte tikte hij als afscheid met een elegant gebaar tegen haar tepels. Ze reageerden onmiddellijk, groeiden en werden stijf.
Hij schraapte zijn keel.
“Zeer schoon, werkelijk uitzonderlijk schoon. Nogmaals, mijn complimenten.”
Met een voorkomend gebaar pakte hij haar bij haar middel en stuurde haar naar de Musicus. Maar voor ze daar belandde sprak hij op gedragen toon:
“Ze zijn zoals ze door Salomon reeds werden bezongen: gelijk druiventrossen. Hoe toepasselijk is hier het bekende citaat uit het Hooglied: uwe beide borsten zijn als tweelingjongen van gazellen, die te midden van de leliën weiden.”
Ze schreed naar de Musicus zonder hem aan te durven kijken. Stil bleef ze voor hem staan, stil verslond hij haar met zijn ogen. Eindelijk raakte hij haar borsten voorzichtig aan. Ze probeerde een zucht te verbergen. Verlangde ze werkelijk naar zijn aanraking?
Zijn aanraking werd strelen. Met beide handen betaste hij haar borsten, haar tepels, maar ook de plooi onder haar borsten, haar buik. Het koste hem moeite om met het strelen te stoppen. Hij liet zijn handen vallen en drukte als afscheid een kus op beide tepels.
Langzaam draaide ze zich om en liep terug naar de man. Haar verwarring was compleet. Eerst had ze zich vernederd gevoeld door de aanwezigheid van de Musicus. Nu voelde ze de tederheid waarmee hij haar had gestreeld en ervoer ze zijn eerbied voor haar schoonheid. Maar meest verwarrend waren haar eigen gevoelens. Ze kon het niet ontkennen: zijn strelingen hadden haar opgewonden.
Beschaamd om deze onkuise gevoelens jegens een ander dan hij, haar heer en meester, keek ze hem aan. Hij scheen in het geheel niet verontrust en glimlachte bemoedigend naar haar. Integendeel, het leek eerder of zijn ogen uitdrukten: wees blij met zijn tederheid, zijn bewondering voor jou.
Hij draaide haar bij haar schouders weer om en drukte haar rug tegen zich aan. Over haar hoofd heen richtte hij zich tot zijn gasten.
“Ik ben verheugd dat haar borsten zoveel instemming bij jullie mochten oproepen.”
Hij streelde haar tepels zachtjes.
“Woorden zijn ontoereikend om haar schoonheid en zachtheid te beschrijven. Echter niet alleen haar gezicht, haar haren, haar hals, haar borsten en tepels, haar buik kan ik vol lof bezingen. Ook haar billen, misschien nog wel meer dan al het voorgaande, verdienen geprezen te worden om hun volmaaktheid. De zachtheid en gladheid, hun rondingen. Mag ik u uitnodigen om ze plechtig te onthullen, mijn Baron.”
Haar lichaam, dat eerst zo zacht bij al die loftuitingen tegen hem was aangedrukt, verstijfde bij het noemen van het woord ‘billen’, en versteende door zijn uitnodiging aan de Baron. En niet alleen haar lichaam verstarde, ook haar wil. Nee, dat nooit, leken haar ogen te zeggen.
Maar toen de Baron naderbij kwam, zijn verzoek beantwoordend met een “gaarne, mijn beste,” reageerde haar lichaam willoos op zijn handen en draaide ze zich om, haar billen bereidwillig aanbiedend.
En haar wil, ach, waar was haar wil? Wat was haar wil? Had ze wel een eigen wil, behalve dat ze aan de zijne gehoorzaam wilde zijn?
Hij bevestigde die gedachte door haar bij haar schouders beet te pakken en deed vervolgens zelf een stapje naar achteren, zodat ze gedwongen werd zich licht voorover te buigen en ze haar billen naar achteren stak.
De Baron knielde achter haar neer. Plechtig streek hij de stof opzij en bevestigde de banen zijdelings, alsof een nieuw kunstwerk onthuld werd. En een kunstwerk was het. Ze wist wat voor reactie het bij haar zelf had opgeroepen en half trots, half beschaamd liet ze zich bewonderen.
De Baron ontsnapte een zucht van verrukking: “Schoon, wonderbaarlijk schoon,” mompelde hij zacht.
Eindelijk werd het haar toegestaan weer rechtop te gaan staan en leidde hij haar naar de tafel. Hij drukte haar bij haar schouders voorover op het tafelblad. Een zacht gekreun als protest klonk uit haar keel. Op de tafel, waarop zojuist nog de meest uitgelezen gerechten stonden, lagen nu haar borsten. Ze voelde dat haar billen zich spanden. Ze wist haar kontje en lipjes zichtbaar werden. Toch was dat hem niet genoeg.
“Spreid je benen, Meisje. Ook je kutje mag getoond worden.”
En weer, zoals altijd, gehoorzaamde ze hem. Daar lag ze, naakt en gespreid. Haar billen, haar kontje, haar kutje, zichtbaar, open voor zijn ogen, voor hun ogen, hier in dit restaurant, voor iedereen die wilde kijken, voor iedereen die langskwam en de deur zou openen.
En de deur gìng open.
Geruisloos kwam de Butler binnen. Alleen aan de ogen van de mannen was te zien dat zij hem hadden opgemerkt. Hun aandacht bleef gericht op het voorovergebogen meisje. Zij lag daar gehoorzaam en gedwee, zelfs al wat ontspannen, zich nog van niets bewust. Pas bij het weerklinken van de stem van de Butler bemerkte ze zijn aanwezigheid en verstijfde.
Met zijn geaffecteerde licht neerbuigende stem vroeg hij de Heren hoe het gesmaakt had. De Dame liet hij in dit geval maar achterwege, aangezien zij klaarblijkelijk het volgende gerecht vormde dat geconsumeerd diende te worden. Het was zijn enige reactie op haar onbeschaamde staat.
Verstijfd bleef ze liggen, niet bij machte haar borsten te bedekken, haar billen te verbergen of haar benen te sluiten. Ze wist niet of de binnenkomst van de Butler door haar meester gearrangeerd was: juist nu ze hier zo naakt en open tentoongespreid lag, of dat ook voor hem onverwacht en onbedoeld was, maar ze merkte dat hij het ten volle uitbuitte. Minzaam deelde hij de Butler mee hoe het hen gesmaakt had, welk gerecht hun voorkeur had gehad, welke minder. Uitvoerig ging hij op de details in, tegelijkertijd haar billen strelend. Maar wel zodanig dat ze de hele tijd in het volle gezicht bleven van de Butler, die als een standbeeld van deugdzaamheid hem aanhoorde en haar aanschouwde.
Zijn handen beperkten zich daarbij niet tot het glijden over haar zachte huid, maar trokken haar billen weldra van elkaar, zodat haar bilspleet duidelijk te zien was. Hij daalde daarin achteloos af om uiteindelijk haar lipjes met twee vingers van elkaar te spreiden, zodat haar kutje open kwam te staan en hij er met een andere vinger nonchalant in kon roeren. De hele tijd sprak hij met de Butler, zonder dat aan zijn intonatie te merken was waar zijn handen mee bezig waren.
Tot zijn handen stil vielen en zijn stem stopte.
Het was stil en het bleef stil. Haar lichaam kwam traag in actie.
Het was voorbij.
Langzaam richtte ze zich half op, steunend op haar ellebogen en draaide haar hoofd om.
Om recht in de ogen van de nog steeds onbeweeglijke Butler te kijken.
Haar ontreddering was compleet.
Waarom moest ze geconfronteerd worden met de afkeuring van deze vleesgeworden steunpilaar van de deugdzaamheid?
Waarom moest ze juist aan hem haar onderworpenheid en verdorvenheid tonen, hij, die haar nog kort daarvoor als dame behandeld had?
Waarom was ze niet instaat om, terwijl hij haar aanstaarde, ten minste haar benen te sluiten?
Waarom moest ze juist hem recht in de ogen kijken?
De tranen drupten uit haar ogen.
Ze zakte weer neer op de tafel, maar ze bleef de Butler in weerwil van alles aankijken. Alsof zijn ogen haar hadden gehypnotiseerd. Ook haar voorovergebogen houding kon ze niet veranderen, haar dijen bleven geopend.
Weer was het stil.
Tenslotte boog de Butler stijf, als een laatste groet, en schreed de kamer uit.
Haar heer en meester troostte haar en droogde haar tranen.
Rustig wachtte hij tot ze weer gekalmeerd was. Toen pas vervolgde hij het spel van zijn handen over haar billen, kont en kut. Alleen nu was ook zijn stem bij haar betrokken. Hij wenkte de anderen dichterbij. Uitgebreid vertelde hij hen wat zijn ogen zagen en zijn handen verrichtten. Hij beschreef hen de schoonheid van de bollingen van haar billen, de teerheid van haar kontje, de geilheid van haar kutje. Hij beschreef voor hen wat ze opwindend vond, waar zijn handen haar dienden te strelen, waar haar eigen handen het liefst verbleven. Wat, vermeldde hij terloops, hij haar vanzelfsprekend verbood.
Hij toonde hen de vele mogelijkheden van haar onthulde lichaam, hoe gemakkelijk zij geil werd, hoe gemakkelijk zij gepenetreerd kon worden, hoe zowel van haar kutje als van haar kontje gebruik gemaakt kon worden. En hoe, bovenal, haar billen geschikt waren om gegeseld te worden.
Al die tijd dat hij zo over haar vertelde streelde zijn hand haar intiemste delen ter illustratie.
Ze had beschaamd moeten zijn, zich vernederd moeten voelen. Niets was minder waar. Ze voelde zich geil door zijn handen en trots vanwege zijn trots. Want dat klonk de hele tijd door in zijn stem: trots. Langzaam begon ze haar kontje te bewegen op het ritme van zijn bewegingen. Verlangend drukte ze haar billen naar boven. Hoe heerlijk waren zijn handen. Ze kreunde zachtjes en sloot haar ogen. Zijn handen bewogen en bewogen en leken haar wel overal te strelen.
Overal waren zijn handen.
Op en onder en in, dan weer groot en dan weer klein.
Zijn handen, waren het wel zijn handen, waren het er wel twee?
Haar rechterbil, haar linkerbil, haar kontje, haar spleetje, haar grotje. En daar, wat deed die hand daar op haar dij?
Ze kreunde geil op al die aanrakingen, maar wist tegelijkertijd dat er iets niet klopte.
Verdwaasd richtte ze zich weer op en keek. En opnieuw wist ze dat ze dat niet had moeten doen.
Kreunend viel ze weer terug.
Handen.
Allemaal handen.
Drie paar handen.
Kreunend voegde ze zich naar al die handen. Ze werd er gek van. Ze kon er niets aan doen. Steeds wilder bewoog ze en steeds wilder werd ze bewogen.
Geil was ze. Geil. Geil. Geil. Niets dan geilheid.
En met een diepe geile schreeuw kwam ze klaar.
Zachtjes streelden de handen nu na. Een voor een streken ze langs haar billen en door haar kutje, en namen ze afscheid. Eén hand was er nog over en ook hij beroerde nog eenmaal haar hele onderlijf, van haar dijen naar haar billen, haar kontje, haar lipjes en, als laatste, haar kutje. Door haar kutje, in haar kutje, diep in haar drong hij door, en voelde, voelde, voelde...
Het afscheid -wiens afscheid?- was verschrikkelijk. Leeg, ze voelde zich leeg, verschrikkelijk leeg, en een beetje eenzaam en verlaten.
Ze wist dat zij er nog waren. Nog naar haar keken. Maar juist dat maakte haar zo alleen. Nu kon ze niet meer kreunen van genot en alles vergeten. Al die handen, hun handen, die haar hadden opgegeild, die waren weg.
Zij was het geweest die zich onbeschaamd had laten opgeilen. Hun handen had ze begroet, begroet met haar bewegingen, begroet met haar gekreun, en tenslotte begroet met haar climax.
Oh, kon ze zich maar schamen. Maar echte schaamte voelde ze niet, daarvoor had ze te veel genoten. En juist dáárvoor schaamde ze zich. Door vreemde mannenhanden gewillig toe te laten, klaar te komen en dat fijn te vinden. Schaamteloos.
Ze was verworden tot een slet.
Voor haar tranen opnieuw kans kregen om te stromen voelde ze weer een hand, een tedere hand die haar rug streelde. Troostend koesterde hij haar haren, haar nek en haar armen, die hij zachtjes naast haar lichaam neerlegde. Haar wang vlijde zich tegen het tafelblad en ze voelde dat hij naast haar op de tafel ging zitten.
Zijn handen gingen door met strelen en raakten haar nu overal, van haar billen tot haar hoofd.
Ze kreunde zachtjes, niet van geilheid nu, maar uit behaaglijkheid. Nog eenmaal streelde hij haar zacht en stond op, nam toen haar gezicht in zijn handen om op haar mond een zachte, heerlijke zoen te drukken.
Ze opende langzaam haar ogen.
En keek verbaasd, verward, in de ogen tegenover haar, de ogen van wie?
Het waren de ogen van haar vriend de Musicus waarin ze keek. Ze keken haar echter zo teder en liefdevol aan, dat het protest dat ze had willen uiten, in haar keel bleef steken. Haar verwarring maakte plaats voor een glimlach. Weer boog hij zijn hoofd naar haar toe. Weer kuste hij haar. En zij begroette zijn kus met haar lippen en opende haar mond voor hem.
Deze keer was zijn kus lang en heet, en was zij meer dan gewillig.
Voorzichtig trok hij haar overeind en deed haar staan.
Onwennig stond ze op haar benen. Het duizelde haar nog licht. Bevreemd keek ze de kamer rond. De twee mannen zaten ontspannen in hun stoel naar haar te kijken. De Baron glimlachte. Maar hij? Angstig keek ze in zijn richting. Zou hij haar nu verstoten?
Maar ook hij glimlachte haar toe, een glimlach vol liefde en tederheid. Zachtjes wenkte hij haar.
Nog wat draaierig op haar benen liep ze naar hem toe. Beschroomd ging ze voor hem staan. Hij pakte haar beide handen en nam ze in de zijne.
Zachtjes begon hij te spreken.
“We hebben genoten van je schoonheid en je overgave.
We hebben genoten van je geilheid en je gewilligheid.
We hebben genoten van de vrijheden die je ons hebt toegestaan, onze liefde die je aanvaardde, jouw liefde die je ons gaf.
We zijn blij met je gehoorzaamheid, je gewilligheid, je gretigheid ons te bieden wat wij van je verlangden.
Je hebt je geopend. Ieder van ons heeft genomen wat hij wilde en ieder van ons heb je daarbij verwelkomd.”
Ze was blij met zijn woorden en voelde zich trots.
“Toch heb je daarmee ook gezondigd tegen mijn wet.
Natuurlijk, je hebt gedaan wat ik wilde. Je hebt je gegeven zoals ik wilde dat je je zou geven.
En toch heb je gezondigd.
Want je hebt je aan ons allen gegeven, met gretigheid, met begeerte, met geilheid, zonder je af te vragen òf ik het wilde, zonder je af te vragen òf dat mijn wens zou zijn.
Je hebt alleen gegeven en genomen omdat dat jouw eigen verlangen was, verlangen naar je eigen geilheid, verlangen naar je eigen bevrediging, onbeschaamd.
Sterker: zodra je er even bij stilstond twijfelde je of het wel mijn wens was. Ik zag het in je ogen.
Juist dat maakt dat je gedrag een zonde werd.
En voor die zonde zal ik je moeten straffen.
Straffen in tegenwoordigheid van hen die getuige waren van je onbeschaamdheid; hen die je misbruikte voor je eigen genot.
Slechts de wetenschap dat je ook hen daarmee behaagt, zal je straf mild doen zijn.”
Ze keek naar hem op, niet verbaasd, niet bang, niet beschaamd.
Zij was voor hen ontbloot, had hen haar intiemste en teerste delen getoond, had zich voor hen gespreid, hun handen hadden haar beroerd daar waar alleen zijn hand bevoegd was, dezelfde handen hadden haar tot een climax geleid. En voor dit alles schaamde ze zich niet. Zou zij dan nu, nu ze in hun aanwezigheid voor haar onbeschaamdheid gestraft zou worden, zich moeten schamen?
Nee, trots was ze. Trots dat zijn handen nogmaals zijn wet zouden bevestigen. Trots dat zij waardig genoeg werd bevonden ook voor hun ogen gestraft te worden.
Nu wist ze dat haar vernedering geen verachting bij hen zou oproepen: niet bij de Baron, die altijd alle deemoedige vrouwen zou blijven waarderen, niet bij de Musicus, die haar simpelweg aanbad, niet bij hem, haar heer en meester, die niet zou kunnen verachten wat hij zelf bezat.
Ze gooide haar hoofd in haar nek en toen hij naar de grote takels wees, stapte ze er fier op toe.
Hij kwam naar haar toe, greep haar polsen en deed haar haar boeien om en klikte ze aan elkaar vast. Nu werd het touw van de bolder los gemaakt en vierde men het langzaam. De grote metalen haak daalde naar beneden, tot op de hoogte van haar borst. Hij drukte het ijzer tegen haar lichaam, wat haar deed rillen. Zorgvuldig haakte hij vervolgens haar polsen aan de reusachtige haak. Langzaam werd deze weer naar boven getakeld.
Haar armen strekten zich boven haar hoofd. Nog hoger werd ze gehesen. Ze werd gedwongen op haar tenen te gaan staan en weldra verloren ook haar tenen het contact met de vloer. Traag draaide ze om haar as. Machteloos nu, gereed om haar straf te ontvangen.
Het touw werd weer vastgemaakt.
Opzettelijk werd ze door hen rondgedraaid en bekeken: haar ontblote borsten, haar witte blouse, haar lange blauwe rok, de lijnen van jarretels en kousen, haar blanke, naakte billen.
Op verzoek van de man hielden de Baron en de Musicus haar tenslotte stil. Zelf deed hij een stap naar achteren. En sloeg haar hard met zijn vlakke hand.
Op haar linkerbil, op haar rechterbil, en op de streek daartussen. Achter elkaar. Keer op keer. Alleen haar hoofd reageerde. Haar hals gestrekt, schoot het bij elke slag even naar achteren. Geen kreun ontsnapte haar keel, geen traan ontsprong haar ogen.
Hij stopte.
Nog reageerde zij niet. Alsof ze wist dat het nog niet voorbij was.
De man gebaarde uitnodigend naar de Baron.
Ze wisselden van plaats. Zes keer sloeg hij haar, op beide billen. Maar hard.
Hij trad terug en wisselde met de Musicus.
Ook deze nam achter haar plaats en strekte zijn arm.
Zou ook hij haar slaan, hij die haar lief had?
Aan hem had ze zich gegeven, hem had ze gekust, dus ook aan hem was het recht haar daarvoor te straffen, daarvoor te slaan. En hij sloeg. Eerst zachtjes en teder. Zes keer. Daarna hard en meedogenloos. Ook zes keer. Toen pas ontsnapte haar een korte snik. En was het voorbij.
Het touw werd gevierd en ze daalde weer neer op de grond. Haar polsen werden bevrijd, haar lichaam getroost. Met gesloten ogen ontving ze de huldeblijken aan haar lichaam. Drie paar handen koesterden haar van hoofd tot voeten. Voorzichtig werd haar rok weer gesloten, werden haar borsten weer bedekt.
De Baron nam afscheid van haar met een hoofse buiging en een elegante kus op haar handen.
De Musicus nam haar in zijn armen en drukte haar tegen zich aan.
Een kus op haar lippen bezegelde ook zijn afscheid.
En de man?
Hij nam haar mee naar zijn huis.
En? Ach ja, wat en...
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Ontmoeting 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?