Trasimero - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 4 delen)
2
TRASIMENO
Marecs kantoor besloeg ongeveer de helft van de eerste verdieping van het Safarov gebouw op de Leuvense Lei, de andere helft vormde zijn privé residentie. Vanuit dit gerenoveerde pand in het historische centrum van de Brabantse provinciehoofdstad, beheerde Marec Pavel Safarov een monetair fonds met een jaaromzet van om en bij de vier miljard euro. Hij bezat ook een luxueuze vierkantshoeve aan het lago Trasimeno in Umbrië en een privé club met restaurant in Sint-Joris Weert, op de uiterste grens van Vlaams-Brabant. Die dag droeg Marec een effen zwart, kreukvrij maatpak en een lichtgrijs hemd met openstaande kraag. De kleren pasten hem als gegoten en benadrukten zijn brede schouders en grote gestalte. Er zat wat grijs boven zijn slapen, zijn haar was kort van snit en nog overwegend zwart van kleur. Marec had een scherp gezicht en donkere, bijna zwarte ogen, die hem een strenge uitstraling gaven. Zijn kin was gladgeschoren en zijn huid had een gebronsde teint. Marec was veertig, hij werd voortdurend omringd door mooie vrouwen, niet alleen de callgirls in Trasimeno, maar ook actrices, atletes en schoonheden uit de media. Toch had Marec nog nooit een vrouw ontmoet met wie hij zijn leven wilde delen. Zijn seksuele voorkeur ging uit naar een relatie met een elegante, maar onderdanige vrouw en dergelijke vrouwen waren dun gezaaid. Bovendien vonden diegenen, die gracieus en mooi waren, al op jonge leeftijd een partner die hen precies dat kon geven, wat ze het liefst wilden.
Marec leunde ontspannen achteruit in zijn stoel en rekte zich uit. Zijn werkruimte was heel praktisch ingericht, maar tegelijkertijd was het een gezellige plek. Geen zakelijk, strak meubilair en geen felle spots, want daar hield hij niet van. Hij gaf de voorkeur aan het zachte licht van een ouderwetse gloeilamp onder een mooie lampenkap. De meubels in zijn kantoor waren een mengeling van modern en antiek, en op de vloer lag parket, oude Franse eik. Het pronkstuk van de ruimte bevond zich op de meest centraal gelegen plek in het kantoor, een handgeknoopt Mexicaans tapijt, donkergroen van kleur. Er waren figuurtjes in gestikt, die Azteken krijgers en jagers voorstelden.
Op Marecs enorme mahoniehouten bureau lag de originele, verzegelde map met persoonlijke gegevens en data over ene Vanja Herpoels. Zij was de nieuwste callgirl en gerekruteerd via Baets, Lefevre en Ysenberg. Nieuwsgierig naar de inhoud, verbrak Marec het zegel van de kartonnen dossiermap die Ysenberg hem had toegezonden, waarna hij het dossier vluchtig doornam. Eigenlijk begreep Marec niet goed hoe deze vrouw door de selectieprocedure was geraakt. Akkoord, ze was Ysenberg aanbevolen door een ex-callgirl van Trasimeno, maar wat dan met die drugs? Ysenberg kende Marecs eigen verleden, de man wist toch dat het fonds nooit junkies in dienst nam?
Fronsend staarde hij naar de profielfoto van Vanja Herpoels, om de één of andere reden werd zijn blik er altijd opnieuw naartoe gezogen. Haar gezicht was niet opvallend knap, maar er was iets in haar blik, wat hem intrigeerde. Ze had mooie ogen en er lag een uitdrukking in die hij al vaker gezien had, altijd bij vrouwen waar hij zich tot aangetrokken voelde. Marecs interesse was gewekt en hij begon het dossier Herpoels grondig door te nemen.
De verslagen en rapporten van zowel de arts als de psycholoog uit de Brugse gevangenis, gaven Marec al een eerste indruk van haar persoonlijkheid. Alles leek er op te wijzen dat Vanja oprecht probeerde om haar leven weer op de rails te krijgen. In de gevangenis had ze er alles aan gedaan om het contact met haar dochter te herstellen, al had men haar niet toegestaan om het meisje ook daadwerkelijk te ontmoeten. Daarvoor was een gerechtelijke uitspraak nodig en die was er voorlopig niet, omdat ze niet over de mogelijkheden had beschikt om een advocaat te betalen of een gerechtelijke procedure op te starten. Er was geen familie die haar steunde, en tijdens de dertien maanden van haar opsluiting, had er zich niet één bezoeker voor haar gemeld. Vreemd, maar niet uitzonderlijk, dacht Marec, die opnieuw naar haar foto keek en zich afvroeg hoe zij het in Trasimeno zou doen. Ze zou het er niet gemakkelijk hebben, zo veel was zeker. De gasten die het landgoed in Umbrië bezochten, kregen immers een portfolio met foto’s en gegevens van al de aanwezige callgirls. Op basis van die informatie bepaalden zij hun keuze. De gasten waren politici en zakenlui, en Marec wist dat de meeste onder hen weigerachtig stonden tegenover callgirls met een strafrechtelijk verleden. Hij sloot de dunne map, wierp een blik op zijn Rolex horloge en dacht aan Umbrië. Vanja Herpoels werd overgevlogen naar Magione en ze zou rond deze tijd op het landgoed Trasimeno arriveren. Misschien had ze Ocane al ontmoet.
De iPhone 3GS van Ocane maakte een piepend geluid en even later printte ze het dossier Herpoels af. Ze las het, belde Claus, en vroeg aan Marecs chauffeur om de nieuwe naar haar kantoor te brengen. Ocane en Claus hadden een onconventionele relatie, ze waren leeftijdsgenoten en deelden zo nu en dan het bed, maar er was geen sprake van een liefdesband. Ook bij het vervullen van hun taken, was het zo dat Claus Ocane af en toe assisteerde, wanneer ze hem daarom vroeg. Ze hadden eigenlijk bitter weinig gemeen met elkaar, behalve hun respect en waardering voor Marec Safarov.
Vanja voelde zich geïntimideerd. Ze stond pal in het centrum van het kantoor en de hakken van haar laarzen zakten diep weg in een donkerrood, duur uitziend tapijt met Perzische motieven. Na de landing op Magione was er een man op haar af komen lopen, een grijsharige, kwiek uitziende vijftiger die zich als Claus had voorgesteld. Hij had haar in een luxueuze zilvergrijze Rolls Royce naar deze plek gereden. Onderweg had ze behalve boomgaarden, wijnranken en graasland op de berghellingen, slechts één klein dorp gezien. Hier aangekomen, had Claus de Rolls links van de grote houten ingangspoort geparkeerd. Daarna had hij Vanja langs een ruime inkomsthal naar binnen begeleid. Ze waren voorbij een glanzende houten balie gelopen, met daarachter een vestiaire vol manshoge, stalen kluisjes. Ook die glommen als nieuw. Vier meter verderop in die brede gang had Claus haar achtergelaten op de plek waar Vanja zich nu bevond, het kantoor van Ocane. Hoewel het meubilair er sjiek en duur uitzag, was het allesbehalve modern te noemen. Het was vooral Ocane die een intimiderende indruk maakte op Vanja, meer dan de antieke meubels, de lambriseringen en de oude olieverfschilderijen aan de muren van haar kantoor. Vage geuren van schoonmaakmiddelen, boenwas en de scherpere geur van Ocane ‘s zware parfum vulden Vanja ‘s neusgaten. Zij had zich niet kunnen opfrissen na vlucht vanuit Zaventem en er zaten zweetvlekken op haar getailleerde blouse, vooral ter hoogte van haar oksels. Ze wierp steelse blikken door het grote vensterraam achter het bureau van Ocane. Het raam gaf uit op een golfterrein, met daarachter het meer van Trasimeno, dat een prachtige aanblik bood nu de namiddagzon het wateroppervlak en al het groen er rond liet schitteren. Maar zelfs dat mooie uitzicht kon haar overspannen zenuwen niet tot bedaren brengen. En ze vond het vreselijk zoals die vrouw haar aanstaarde.
Ocane sprak geen woord, maar bekeek de lange, in jeans gehulde benen van de vrouw. Vanja had de broek in haar laarzen gestopt en droeg een zomerse blouse die haar zongebruinde armen bloot liet en ver genoeg open stond, om haar zwarte beha te kunnen zien. Ocane vond dat de vrouw er maar gewoontjes uitzag met haar onopvallende gezicht en zwarte haren. Haar ogen waren donker – waarschijnlijk bruin of donkergroen – en haar neus was net iets te lang voor haar gezicht. Ze had genoeg gezien en schraapte haar keel.
“Welkom nieuwelinge. Heeft Claus je verteld wie ik ben?”
Vanja knikte.
“Hij vertelde me dat u Ocane heet en dat u hier de leiding heeft.”
“Ja, ik ben Ocane,” zei ze. “Maar jij noemt me mevrouw Ocane, of gewoon mevrouw. Alle callgirls in Trasimeno spreken me zo aan.”
“Trasimeno?”
Ocane maakte een weids gebaar met haar armen.
“Dit hier is Trasimeno. Deze gerestaureerde hoeve is eigendom van de Meester. Marec Pavel Safarov, de excentrieke miljardair die ook het gelijknamige fonds leidt. Hij is het die jouw schulden vereffend heeft bij de drugdealers die je botten wilden breken. In deze luxueuze omgeving ontvangt hij gasten en vrienden. Hier kunnen zij op een discrete manier al hun seksuele fantasieën uitleven. Bondage is erg populair, maar ook spanking of machtspelletjes komen vaak voor. Jij maakt nu ook deel uit van de luxe die hier in de aanbieding is. Met azijn vang je geen vliegen, zegt de Meester altijd. Dus deelt hij sappige zoete pruimpjes uit. Zo krijgt hij andere, zakelijke dingen gedaan.”
Vanja knikte. Ocane bevestigde alvast het weinige dat ze via Tinne in de gevangenis over het fonds had gehoord. Ze zou dus inderdaad als een soort van callgirl of escort gebruikt worden, als een prostituee. Dat was haar boetedoening, het zoenoffer dat ze moest brengen voor al het leed dat ze veroorzaakt had. Ze had geen afkeer van seksspelletjes, integendeel. Met Eric was het er soms zelfs vrij ruw aan toe gegaan in bed. Vanja had het altijd geil gevonden om door hem vastgebonden te worden of om een paar flinke tikken op haar billen te krijgen. Nee, daar was ze niet bang voor. Ze zou zichzelf wegcijferen, doen wat men haar opdroeg, er proberen van te genieten en op die manier zou ze alles weer goed maken. Ze schraapte haar keel en vroeg:
“Is er al nieuws over Margot? Euh… mijn dochter?”
“Het hoederecht zal aan jou worden toegewezen. De Meester komt zijn contracten na. Altijd.”
“Dank u, mevrouw.”
“Je hoeft mij niet te bedanken, kind. Het is de bedoeling dat jij je schuld aflost. Begin al maar met die ordinaire kledij uit te trekken.”
“Excuseer?”
“Je kleren uittrekken, wat begrijp je daar niet aan? De vrouwen van Trasimeno dragen geen jeansbroeken.”
Vanja beet op haar onderlip en begon haar blouse los te knopen. Ze schopte haar schoenen uit en trok haar broek uit. Ze droeg een zwarte slip en de goedkoop uitziende beha. Toen ze opkeek en Ocane een vragende blik toewierp, zei die:
“Ondergoed ook. Alles uit!”
Vanja voelde zich buitengewoon ongemakkelijk. Het magere, maar zinnelijke gezicht van Ocane drukte minachting uit. De vrouw had haar korte haren kastanjebruin gekleurd en droeg een fijne, gestileerde bril met een hoornen montuur. Vanja schatte Ocane ergens rond de vijftig. Ze had een mooi figuur, middelgroot en met uitgesproken rondingen, maar ze droeg een oubollig mantelpakje en afschuwelijke zwartgelakte schoenen. Vanja schaamde zich onder de keurende blikken van Ocane, die dichterbij kwam en haar zonder een woord te zeggen een elektronische collar of halsboei om gespte. Die was uit kunststof vervaardigd en voelde kil aan tegen haar huid.
Ocane gebaarde naar de collar.
“De display geeft het saldo van jouw schuld aan,” zei ze. “Alle betalingen gedaan door een gast worden in mindering gebracht van het bedrag dat jij aan het fonds moet terugbetalen. De teller staat op negenduizend euro.”
“Maar de rechtszaak om het hoederecht loopt nog, mevrouw,” zei Vanja. “Die advocaat kost handenvol geld.”
“De Meester heeft zijn eigen juristen ingeschakeld. Die rechtszaak neemt hij voor zijn rekening, jij hoeft enkel je drugschuld terug te betalen. Je mag je broekje terug aantrekken ook. De beha niet, die is verboden.”
Vanja raapte haar slip op en begon die aan te trekken. Ondertussen hoorde ze de nasale stem van mevrouw Ocane zeggen dat haar ‘vraagprijs’ tweehonderd euro bedroeg, en dat voor elke sessie van één uur. Daarna overhandigde ze Vanja een paar pumps maat 39 en een zwart jurkje in een glanzende stof. Vanja liet de jurk over haar hoofd glijden en streek ze glad over haar heupen. Het kledingstuk paste haar als gegoten en het was een elegante, maar nogal blote cocktailjurk met fijne schouderbandjes, die nauw rond haar taille sloot en tot halverwege haar dijbenen reikte. Vanja keek op en tastte onbewust naar het kille plastic van de collar. Gelukkig zat het ding niet te strak rond haar hals. Haar ogen keken naar Ocane.
“Hoe weet ik dat iemand naar me vraagt, mevrouw?”
“Via mij,” antwoordde Ocane. “Elke gast krijgt een portfolio van de aanwezige meisjes. Als jij bij een van hen in de smaak valt, meldt hij dat aan de balie en dan zorg ik voor een afspraak. De eerste ontmoeting vindt altijd plaats in de spreekplaats. Dat is een rendez-vous ruimte, hier aan het einde van de gang. Daar kan onze gast jou in een ontspannen sfeer bekijken en als je hem bevalt, zal hij het saldo op de display van je collar voor tweehonderd euro in mindering brengen. Per uur uiteraard. Elke gast krijgt een persoonlijke code bij het inchecken. O, er is een beurtrol onder de zes aanwezige meisjes. Een baliedienst van minimum acht uren levert ook honderd euro op. Het totale bedrag van je baliediensten wordt aan het einde van elke maand verrekend en in mindering gebracht van je schuld.”
Vanja knikte om aan te geven dat ze het begreep. Zoals Ocane het uitlegde, leken al die zaken routine en heel gewoontjes, maar voor Vanja was het allemaal nieuw en angstaanjagend. Ze maakte zich zorgen en was zelfs een beetje bang, want ze had geen enkele ervaring met prostitutie.
“Kom, volg me,” hoorde ze Ocane zeggen. “Ik zal je jouw kamer laten zien. De vrouwen verblijven in de linkervleugel, boven het oude poorthuis.”
Het zwarte jurkje dat Ocane haar gegeven had, maakte een ritselend geluid terwijl Vanja door de gang liep. Bij de balie gekomen, bestegen ze de trap die naar de eerste verdieping leidde en daar sloegen ze rechts af, een nieuwe gang in. Het zonlicht scheen door de grote ramen aan de linkerkant, ramen die uitgaven op een met wijnranken begroeide heuvel. Aan de rechterkant waren deuren en bij de vierde deur bleef Ocane staan. Vanja zag dat men een gouden plaatje op de deur had bevestigd en ze las de tekst op het plaatje. ‘Vanja 9M’, stond er in sierlijke zwarte letters.
“Jouw kamer,” zei Ocane kortaf, en ze opende de deur. “Neem een douche en maak je mooi. Het diner is om zeven uur. Vandaag haal ik je op, omdat het je eerste dag is, maar vanaf morgen gebruik ik de intercom om je op te roepen.”
Vanja fronste vragend haar wenkbrauwen.
“De intercom?”
“Daar,” zei Ocane, die naar een plastic kastje in de muur wees. “De intercom staat in verbinding met mijn kantoor.”
“Is er ook telefoon, mevrouw? Voor als ik mijn dochtertje wil opbellen?”
“Dat kan, maar daarvoor moet je aan de balie zijn.”
Vanja knikte, maar Ocane zag dat niet, want ze had zich al omgedraaid en was de gang in gelopen. Met een armbeweging gooide Vanja haar sporttas op het bed. Ze keek rond in de kamer en vroeg zich af hoe lang ze hier zou moeten blijven. In gedachten maakte ze een rekensommetje. Tweehonderd euro per keer, dacht ze, en dat met een schuld van negenduizend. Jeezes! Dat waren vijfenveertig klanten! Zelfs als ze er twee of drie per dag deed, was het niet ondenkbaar dat ze hier twee maanden of langer zou verblijven. Het was om moedeloos van te worden. Nee, zo mocht ze niet denken. Als ze deze plek zou verlaten, zou ze vrij van schulden zijn. En als alles naar wens verliep, zou de rechter Margot aan haar toewijzen. Dan hoefde ze alleen maar een baantje te vinden in België, eender wat, dat maakte haar niet uit. Maar voorlopig zat ze hier vast, in deze kamer die wel iets weg had van een hotelkamer.
Het meubilair was onpersoonlijk, maar stofvrij en ook het blauwgrijze voltapijt zag er netjes uit. Er hing een dennengeur in de kamer, maar geen natuurlijke geur, eerder die van een spuitbus. De kleur van de muren was neutraal wit en het enige wat men aan de muur had opgehangen, was een ingekaderd huisreglement met een grondplan van de verdieping en de te volgen procedure in geval van brand. Vanja voelde zich helemaal niet in Italië, want alles wat ze van informatie in de kamer vond, was in het Nederlands. De handleidingen voor de televisie, de stereo en de hi-tech haardroger, maar ook de boeken en tijdschriften in het rekje onder de televisie. Vanuit haar raam keek ze uit op de binnenplaats van de vierkantshoeve. Alle muren waren zalmroze gepleisterd en hier en daar versierd met beschilderde faience tegeltjes. De dakpannen waren donkerrood en men had de luikjes en deuren bruin of wit geverfd. Er was een kleine parking met parkeergelegenheid naast de ingangspoort, met een zestal parkeerplaatsen, en in het midden van de binnenplaats stond een oude waterput. Overal had men grote potten met palmbomen en kleurrijke bloemenstruiken geplaatst. Aan deze kant van het plein zag ze niets, omdat een langwerpige, knalgele zonneluifel onder haar raam het uitzicht blokkeerde. Vanja draaide zich om en begon de rest van de kamer te verkennen. Er was een kleine badkamer met een douchecabine, een toiletpot en een wastafel. In de hoek stond een grote kleerkast vol jurken, rokjes en topjes in haar maat. Links in twee laden zaten onderbroekjes en lingerie, maar geen enkele beha, en de schoenen stonden rechts onderaan. Shit, dacht Vanja, geen gewone schoenen, maar allemaal pumps met hakjes! Naast het eenpersoonsbed stond een rond tafeltje met daarop een eenvoudige nachtlamp. Alles was in verschillende tinten van blauw, grijs en wit. Vanja ritste haar sporttas open en begon Margots tekeningen en kaartjes er uit te halen. De werkjes van haar dochter zouden de kamer een persoonlijker tintje geven, dacht ze, maar ze moest eerst aan plakband zien te geraken. Met die gedachte nog in haar hoofd, schopte ze haar schoenen uit. Ze was geen pumps gewend en haar voeten deden pijn, maar het voltapijt voelde zacht aan onder haar voetzolen. Ze knoopte ze haar jurk los en ze liet die over haar schouders glijden. Blootsvoets en gekleed in haar zwarte slip liep ze naar de badkamer. Ze zag zichzelf weerspiegeld in de badkamerspiegel boven de wastafel. Haar dikke zwarte haar omkranste haar zongebruinde gezicht en ze keek zichzelf in de ogen, bruingroene ogen vol vragen en onzekerheden. Daarna keek ze lager, naar haar blote borsten. Zwaar, maar niet te zwaar, en de linkse wat voller en meer naar opzij hangend dan de rechtse. Ze wierp nog een laatste blik op de grote ronde tepelhoven en de tepels voor ze in de wit betegelde inloopdouche naar binnen stapte en de warmwaterkraan open draaide. Ze moest voortmaken, want stipt om half zeven zou Ocane haar ophalen. Vanja maakte zich mooi, parfumeerde zich en had het gevoel dat ze er klaar voor was. Ze wilde een goede eerste indruk maken op de aanwezige gasten, maar de avond verliep ongelukkig en was een enorme teleurstelling voor Vanja. Er werd wel naar haar gekeken, maar geen enkele gast toonde echt interesse voor haar. De rest van haar eerste week in Trasimeno was meer van hetzelfde, het was een regelrechte ramp. Met elke dag die verstreek, groeide Vanja ’s ongerustheid. Bij het ontbijt en ’s middags droegen de meiden korte zomerrokjes en uitdagende bloesjes. In de namiddag lagen ze in een sexy bikinibroekje op de ligstoelen langs het zwembad en ’s avonds, tijdens het diner was een elegante cocktailjurk verplicht. Diep uitgesneden jurkjes waren dat, met dunne schouderbandjes en decolletés die behoorlijk wat inkijk boden. Vanja begreep niet, waarom er nog altijd niemand van de gasten haar had geboekt. Oké, ze was ouder en een tikkeltje zwaarder dan de meeste andere meisjes, maar ze mocht toch gezien worden? Er was toch niets mis met een volle boezem en een stevige kont? Waarom was er niemand die om haar vroeg? Waarom had ze de spreekplaats nog niet één keer van binnen gezien? Jeezes, ze was hier al een week! Die gedachte maakte haar ziek. Erger nog, ze voelde haar zelfvertrouwen afbrokkelen en ze begon zich stilaan wanhopig te voelen. De korte telefonische gesprekjes met Margot gaven haar de moed om door te gaan, en het feit dat één gelukstreffer het tij zou kunnen keren. Maar diep vanbinnen voelde ze zich afgewezen, en de nachten dat ze geen baliedienst had, lag ze te piekeren op haar bed, starend naar Margots tekeningen aan de muur van haar kamer. Er hing ook één postkaart van Margot tussen, die had ze deze week ontvangen. Het was een ansichtkaartje uit Oostende. De kinderen van het tehuis waren een dagje naar zee geweest.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Trasimero - deel II
