Diepe Wensen - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Zondag 3 mei; 21.45 uur
In één van de vele zithoeken van het gigantische huis van de puissant rijke media-magnaat Albert van den Ende zitten hij en zijn vijfendertig jaar jongere vrouw Liesbeth, voor het eerst van die dag even samen. Hij leest de Telegraaf en zij pruilt.
Hij neemt nog maar eens een slokje van zijn glas veertig jaar oude single malt met ijs en probeert haar te negeren maar zij is vast van plan hem dat niet te laten lukken. En ze weet ook wel precies hoe haar dat het snelste kan lukken.
“Schatje, ik ben alweer zo geil. Ik ben zo vaak zo geil de laatste tijd. Steeds vaker.”
Ze heeft zijn aandacht al, ziet ze tot haar genoegen, al probeert hij nog net te doen of hij leest.
“Tuurlijk lieverd, ik weet dat jij niet altijd zin hebt. Drukke baan en zo, ik snap het allemaal. Maar daarom is het juist zo leuk dat ik iets heb bedacht voor mijn verjaardag. Iets dat me eeeehhhh aangenaam bezig zou kunnen houden. Benieuwd wat dat is?”
Ze kan hem aan, al past ze er wel voor op hem te laten merken dat ze dat vindt. Ze kan hem bespelen. Het is een kwestie van het juiste moment en de juiste toon en het juiste tempo. En hem vooral laten denken dat hij het zelf bedenkt.
“Hmmmm.”
“Je hebt me al zulke mooie dingen gegeven. Dure dingen. Een auto, en wat voor één. Mooie kleren. Juwelen. Vakanties. Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Echt alles. En wat ik niet heb mag ik zo kopen. En daarmee ben ik helemaal niet ontevreden hoor, echt niet. Het is allemaal zoooo lief van je en ik hou ook zo van je. Maar van de week bedacht ik het ineens. Er zijn dingen die je niet zo makkelijk kunt kopen. Omdat ze met mensen te maken hebben. En omdat ze met mijn jeukende kutje te maken hebben. Hihi. Ja hoor, ik heb daar echt verschrikkelijke jeuk.”
Tot haar genoegen ziet ze dat hij even gaat verzitten. Als om iets wat meer ruimte te geven.
“Je weet dat ik er erg van geniet zo af en toe met Karla te knuffelen. Ze heeft zo'n heerlijk lijf, ze ruikt zo zalig, mmmm, ze smaakt nog beter en het is geweldig om haar keer op keer te laten schreeuwen van genot. En schreeuwen kan ze dan. Erg lief hoor dat je daar helemaal geen moeite mee hebt. Ik hou erg van haar maar niets komt tussen jou en mij in hoor.”
Opnieuw geniet ze ervan te zien dat hij duidelijk zichtbaar ontspant, zo mooi vind hij het om dat te horen.
“Maar ik heb gemerkt dat ik wel graag een keer iets anders zou willen doen met een vrouw en dat kan niet met een vrouw waarvan ik hou, zoals Karla. Ik heb gemerkt dat ik soms best gemene gedachten heb. Ik zou wel eens met een kutje willen spelen. Haar pijn willen doen....”
Nu kijkt hij haar aan over zijn krant. Strak. Een beetje geschrokken? Maar duidelijk geïntrigeerd. Overduidelijk. Hij kon er wel op geilen. Sterker: als hij er niet op zou geilen was ze nu ongerust geworden.
“Ik zou weleens een meisje bang willen maken. Bedreigen met erge pijn, vreselijke dingen. Als inleiding dingen laten voelen, alleen weet zij niet dat er niet méér komt. Weet je, zoveel vrouwen dromen van verkrachting en van verhoor door nare mensen en dat soort dingen. Daar worden ze geil van hoor, dat zal ik je zeggen. Een vrouw kijkt geen plaatjes, die stelt zich dat soort dingen voor. Natuurlijk wil ze dat niet echt meemaken, maar de gedachte maakt haar geil. Nou, en nou zou ik graag wel eens willen zien of ik echte dreiging van me kan laten uitgaan. Maar nog meer wil ik zien waar de opwinding van zo'n meisje eindigt en de angst begint. En of ik dat dan ook weer kan ombuigen.....”
Je zou niet zeggen dat hij zo'n machtig man is als je hem zo ziet zitten met zijn mond opengezakt.
“Snap je? Heerlijk lijkt me dat, ik word er nu al nat van. Zo'n vastgebonden naakt lijf, aan mijn genade overgeleverd....”
Ze lijkt even weg te dromen maar registreert haarscherp dat hij nu toch wel een behoorlijke erectie heeft. Jammer dat ze er niet van kan profiteren, want hij heeft niet zo vaak meer een stijve.
“Maar je snapt: zoiets kun je niet met een vriendin doen. Want die zou eerst willen weten wat er gaat gebeuren en dus niet echt reageren. Je kunt niet iemand van de straat plukken of inhuren want dan heb je in no time een proces aan je broek. Ik loop er tegen aan dat je niemand kunt vragen want die wil dan weten wat er gaat gebeuren en je kunt ook niemand zomaar te grazen nemen. Dat kan echt niet. Nou, en nou ben jij zo ontzettend slim en inventief, ik dacht: ik leg het hem gewoon voor. Geef het hem mee, in de week, en ik hoor vanzelf als hij wat bedacht heeft. Mag dat, lieverd?”
Het duurt even voordat er antwoord komt. Hij moet zich eerst herpakken.
“Je bent me er toch wel ééntje hoor, maar ja, daarom ben je ook van mij. Ik zal er eens over denken. Ondertussen wil ik nu wel even gaan liggen eigenlijk. Kom je fijn bij me liggen? In je blote niksie, zodat ik je lekker kan strelen?”
Donderdag 11 juni; 15:03 uur
Loes krijgt behoorlijk de bibbers van dat mens. Ze is vandaag al wat vreemde figuren tegengekomen maar deze spant de kroon. Deze is ijskoud en niet te vermurwen, dat weet ze nu al. Sterker: deze heeft er lol in. Ze heeft niet voor niets die naam genoemd. Waarschijnlijk heet ze gewoon Trientje Zuiderhuis of zoiets maar wat een statement maakt ze met die naam.
De beide verpleegsters openen ondertussen twee grote deuren, nauwelijks zichtbaar in een hoek van de ruimte en rijden een soort behandeltafel naar buiten. Maar het is wel een vreemde, want deze is helemaal van roestvrij staal en hij is voorzien van riemen voor het vastzetten van armen en benen, althans op die plekken zitten de riemen. De meiden rijden ook nog een paar trolleys met vreemde apparatuur achter de tafel aan, stellen alles op en sluiten de kastdeuren.
“Ga maar door.” beveelt de ijskoningin.
De dames pakken Loes beet en helpen haar op de tafel. Loes wil wel tegenwerken maar ze is helemaal in de war en krijgt het niet op een rij.
Als Loes vastgezet is bevestigen de vrouwen grote plakkers op haar lijf. Overal: op haar torso, ter hoogte van haar hart, aan de zijkanten van het lichaam. Al die plakkers worden met draadjes verbonden met een kastje.
“W...w...wat doet u nu?” stamelt Loes als de vrouwen nieuwe stickers pakken en deze op haar borsten en tepels bevestigen en even later ook op en bij haar kutje.
“Zwijg!”
Deze plakkers worden verbonden met een ander kastje. Het staat Loes niet erg aan maar wat kan ze doen?
De dokter kijkt haar met een subtiel maar genietend glimlachje aan. Dan lijkt ze een besluit te nemen en komt op Loes af. Als Loes achteruit kon deinzen dan zou ze het doen, maar ze kan geen kant op als die vrouw met haar onderarmen op Loes' borst leunt en heel dicht met haar gezicht bij het hare komt.
“We moeten eens even praten liefje, jij en ik. Nou ja, ik zal het praten wel doen en als jij braaf bent dan luister jij.
Ik heb net eens even op je oogjes gelet en op je gedrag - al zo lang je in het gebouw bent hou ik je in de gaten - en jij bent een beetje een stout meisje. Want wat vandaag gebeurt heb je al zo vaak gedroomd he? Enge mannen, griezelige vrouwen, mishandeling, pijn, straf, vernedering en uiteindelijk zelfs verkrachting. O, wat heb je erop gegeild nietwaar? Eindeloos veel keren heb je je kutje gewreven terwijl je in je hoofd machteloos lag vastgebonden en moest toelaten dat ze ondenkbare dingen met je deden. O ja, ik wed dat nu de sapjes ook alweer vloeien he?
Een droom wordt waar voor je vandaag dus. Wat zeg je? Ben je bang? Vind je het eng? Is het niet opwindend?
Wat zullen we nou krijgen? Nou wordt madam op haar wenken bediend en nou gaat ze klagen? Wat wil je dan nu? Dat ik je ga likken terwijl ondertussen deze beide meisjes samen gaan vrijen? En dan maar lekker klaarkomen en dan los en dan naar huis?
Vind je dat niet saai? Ik wel. Heel saai. O, misschien ga ik nog wel van je kutje proeven maar eerst ga ik met je spelen. Ik...”
De deur wordt wild geopend en iemand kijkt naar binnen. “O, bezet zie ik. Door u nog wel mevrouw. Excuus.”
Maar hij draalt nog even om naar Loesjes prachtige lijf te kijken en in juist dat korte moment ziet Loes een nachtmerrie voorbij komen.
Een jonge vrouw wordt door twee kerels door de gang gesleept. Ze is naakt, bont en blauw en bloedt uit vele zo te zien oppervlakkige wonden. Van een zweep of een stok? Ze is buiten westen en wordt met het gezicht naar beneden voortgesleept. Haar tenen slepen over de grond achter haar aan.
Dan gaat de deur weer dicht en het duurt maar even of Loes kan niet geloven wat ze net zag? Wat is dit voor oord?
“Mevrouw, alstublieft. Ik weet niet waarom ik ben gearresteerd maar het moet een vergissing zijn. Ik heb geen misdrijf begaan. Kan ik nu een verhoor krijgen met een advocaat erbij en mag ik mijn man bellen? Ik weet zeker dat....”
“Hahahaha, wat ben jij grappig. Advocaat, naar huis, hihihi. Juffie, je hebt misschien niet goed opgelet maar die fase hebben we al gehad. Wie hier komt komt hier voor behandeling. En....wie hier komt gaat pas naar huis als ik het zeg. En ik heb zo het gevoel dat dat in jouw geval wel een paar jaartjes gaat duren. Vast wel, want ik ga leuke spelletjes doen met dat poezelige lijfje van jou. O ja! Te beginnen met nu!
Kijk liefje, deze plakkertjes op je lekkere plekjes kunnen stroom doorgeven of zelfs een schok. Niet teveel hoor, je gaat er niet dood aan, maar op die gevoelige plekjes heb je ook niet veel nodig. Maar wacht, laat me het even demonstreren.”
En enthousiast loopt ze naar de andere kant van de tafel en haalt een paar schakelaars over. Loes voelt nog niets maar ziet uit haar ooghoek wel dat de beide verpleegsters met de handen tussen elkaars benen zitten. Ze zien eruit als oververhitte drukpannen die heel nodig wat stoom moeten afblazen.
Dan, plotseling, voelt Loes de stroom op haar linker tepel. Eerst heel licht maar steeds sterker. Het is een vreemde sensatie. Niet lekker, onaangenaam zelfs, maar toch prikkelend. Zinnenprikkelend zelfs.
O, nu ook haar rechterborst. Maar deze gaat harder en al snel schreeuwt ze het uit.
“Grappig he? Een kleine draai aan een knopje maakt het verschil tussen erotiek en ellende. Wacht, nu je poesje. Dat is altijd leuk!”
En even later jaagt de stroom door haar meest gevoelige lichaamsdeel. Loes kromt haar rug en bijt op haar lippen. Vastbesloten deze keer niet te gillen.
“O, volgens mij ga je het al lekker vinden. Weet je? Laat me je eens iets vertellen. Dit knopje gaat van nul tot honderd. We zijn nu nog niet verder gekomen dan vijftien. Leuk he? Nog zoveel pret voor de boeg.
Maar niet alleen pret hoor. Die andere plakkers zitten er niet voor niets. Ik onderzoek het effect van deze behandeling op het menselijk lichaam en meet terwijl we spelen alle je vitale lichaamsfuncties. Mooi he? Jij en ik gaan de wetenschap dienen.
Maar ik moet nu eerst even iets afhandelen. Ik bedenk ineens dat er ergens nog een meisje in de touwen hangt. Dat is wel goed voor haar maar met haar bespiering moet je dat niet overdrijven. We willen de handel niet stuk maken natuurlijk. Dus: niet weglopen, ik kom zo terug! En dan gaan we pret maken, jij en ik. Jij bent niet de enige die een beetje nat wordt van machteloze verhaaltjes hoor. Ik ook, maar dan wel onder voorwaarde dat ik de knoppen bedien. Hihi. Oooo, ik kan je sappen al bijna proeven....
Kom meisjes! Huphup.”
De beide verpleegsters lagen al op de grond maar krabbelen nu snel overeind. Ze trekken zo gauw ze kunnen hun broekjes weer aan en rennen de dokter achterna, Loes met grote angstogen achterlatend.
En die angst is niet voor niks want het duurt maar even en twee mannen komen binnen en sluiten de deur zorgvuldig.
“Zoooooo, lekker juffie hoor. Niks mis mee. Alles zit eraan zie ik wel.”
Zondagochtend 10 mei; 9:53 uur
Hij houdt er zo van, van die lekkere ontspannen zondagochtenden. Samen thuis, niets hoeft. Fijne klassieke muziek aan, uitgebreid maar licht ontbijten, krantje, kopje koffie. Genieten.
Genieten ook van haar. Hij ziet haar door de week veel te weinig. Druk, druk, druk en een baas voor wie het nooit genoeg is. Maar nu, op die zondagochtend, kan hij naar haar kijken. Naar haar lange bruine haren, haar blauwe ogen, haar lieve open gezicht. Naar haar slanke lijf, maar nauwelijks bedekt door een half-doorzichtig oversized t-shirt. Ze is zo mooi, nog maar 32 en hij is zoveel ouder. Wat ziet ze toch in hem? Hij begrijpt het nog altijd niet. Ze heeft het altijd over zijn overwicht in jaren maar hij begrijpt geen seconde wat ze daarmee toch bedoelt.
Moet je haar daar nou toch zien zitten met haar netbookje op schoot. De benen onder zich gevouwen. Ze moest eens weten hoe heet ze hem maakt met het zo tonen van dat licht-gele strookje stof tussen haar benen, de welvingen van haar poesje er zo mooi in zichtbaar. Het is zo'n schatje en wat is hij toch een ongelofelijk gelukkige bofkont!
De telefoon gaat en ze buigt zich opzij om het ding van het tafeltje te pakken. Ze ziet dat hij naar haar kijkt en ze glimlacht even licht.
“Pronto.” Die gewoonte van haar laat hem nog altijd glimlachen. Overgehouden van haar tijd in Italië zegt ze altijd, maar hij betwijfelt eigenlijk terdege of ze daar wel ooit de telefoon heeft durven opnemen. Als je eenmaal het geratel hebt gehoord dat dan losbreekt aan de andere kant dan laat je dat in het vervolg wel uit je hoofd.
“O, hai Claudia! ...... Stil, rustig meisje, kalmeer, vertel het me wat rustiger, ik snap er niks van. Wat is er?.........Je meent het! Hoe komt dat?.......Ja lieverd, ik kom eraan. Geen gekke dingen doen. Ik kleed me nu aan, ben met tien minuutjes bij je. Ga maar even liggen of rondjes lopen of wat ook, maar blijf rustig.”
Hij kijkt haar vragend aan terwijl ze gehaast opstaat.
“Ze heeft ontdekt dat die debiel, die maar niet doorheeft wat een ongelofelijke geluksvogel hij is dat ze überhaupt naar hem kijkt, smerige dingen doet in haar huis als ze er niet is. Mannen! Wat zijn het toch een zwijnen!”
Als ze de geschokte blik van hem ziet roept ze nog snel: “Jij niet lieverd, jij niet. Jij bent mijn schatje!!!”
En ze rent de kamer uit. En slechts een minuutje later hoort hij de voordeur dichtklappen en daarna de auto starten en wegscheuren. Hij wist niet dat ze zich zo snel kon aankleden.
Het is misschien al wel een half uur later als hij zich begint te ergeren aan de geluiden van haar netbookje. Hij loopt erheen om het ding uit te zetten als een paar woorden op zijn netvlies terecht komen.
“Het regende slagen op haar drijfnatte kut en ze opende haar benen alleen maar wijder.”
Pardon? Wat lees jij eigenlijk allemaal lieverd?
Hij moet even vechten met zijn principes. Hij gelooft heilig in privacy en het idee dat hij haar privacy zou schenden staat hem tegen. Maar dan deze zin. Dat hij die nu net moet zien. En begint zich af te vragen wat ze toch allemaal met dat netbookje doet. Ze is er zoveel mee bezig.
En hoewel dat engeltje op zijn rechterschouder hem vermaant dat dit toch echt niet kan en mag weet het duiveltje op zijn linkerschouder hem ervan te overtuigen dat dat natuurlijk best kan. Ze is immers zijn vrouw? Hij houdt toch van haar?
En hij gaat alle vensters langs die nog open staan en hij pluist de hele geschiedenis na, die ver terug gaat. En hij vindt geile verhalen van vrouwen die door sterke mannen gedomineerd, mishandeld, ja zelfs verkracht worden. Vele foto's en tekeningen daarover. Verhalen van haar eigen hand waarin dingen staan waarvan hij niet had kunnen vermoeden dat ze ervan wist, laat staan dat het haar bezig hield. Eindeloze chatsessies met mannen en vrouwen waarin één thema telkens weer naar boven komt: ze droomt al zo lang van misbruik door, van bezit te zijn van een oudere man, minstens 20 jaar ouder, veel sterker, onder wiens ogen ze alleen al zal smelten. En in haar heetste fantasieën wordt die man dan ook nog bijgestaan door een andere man, ook dominant of misschien wel een slaaf. Of het is geen man maar een vrouw en die vrouw is zo verschrikkelijk gemeen......
Ze zoekt al zo lang en zoveel op internet, dagen lang, nachten lang, surft zoveel, zoekt, verlangt, maar vindt niet.
En beschaamd ziet hij nu pas wat haar ten diepste bezig houdt. Wat haar passie is. Waar ze met de diepste van haar gevoelens naar verlangt. En hij begrijpt nu pas dat de voorzichtige hints die ze de afgelopen jaren heeft afgegeven helemaal geen hints waren. Het waren noodkreten. O, wat heeft hij haar tekort gedaan. En hij huilt bitter.
De hele verdere zondag denkt hij diep na, ook als ze alweer terug is. Overdenkt de verhalen die ze leest. Verhalen die gaan gaan over ontvoering en verkrachting en over pijn.
En dat zal hij haar nooit kunnen geven. Denkt hij toch. Hij denkt niet dat hij dat zal kunnen. Dat kan toch niet? Haar mishandelen? Alles in hem verzet zich daartegen.
Daar komt nog bij dat hij zich afvraagt hoe het voor haar zou zijn als het echt zou gebeuren. Fantasie is leuk, maar als het echt wordt.....
Donderdag 11 juni; 15.55 uur
Die kerels spreken Turks en nemen dus voetstoots aan dat Loes hen niet zal verstaan. Maar Loes heeft daar gewoond en gewerkt en spreekt de taal vrijwel vloeiend. Maar ze vraagt zich af of ze er wel zo blij mee moet zijn dat ze ze verstaat. Sommige dingen kun je maar beter niet weten en wat die kerels over haar zeggen is één van die dingen.
“Zoooo, moet je dat zien! Moet je dat kutje zien! De dok is zeker nog niet erg begonnen want ze is nog helemaal heel en bij kennis. Ooooo, mooie roze lipjes nog. Kijk haar poesje glinstert helemaal. Ik zou haar graag even willen proberen maar de dok hakt je ballen eraf als ze je daar bij betrapt. Maar voelen mogen we vast wel....”
De rillingen lopen Loes over de rug en het koude zweet breekt haar uit. Zal ze nou weer gaan beleven dat een paar vieskezen haar gaan bevingeren en dat ze er niets tegen kan doen? Hoe lang gaat dit zo toch duren? Die dokter maakte toch zeker wel een grapje toen ze zei dat er geen ontslag zal zijn zo lang zij het niet zegt?
En ze begint zachtjes te huilen.
“He zeg, doe je haar pijn of zo? Ze huilt. Nou die gaat vast nog meer huilen. Maar wat kan mij dat schelen. O, voel dat kutje nou toch eens. Heerlijk zacht. Wat een lipjes. O, al kon ik maar heel even..... Zal ik het wagen?”
“Doe maar. Dan zoek ik alvast een mandje om je ballen in op te vangen. Als je deze trouwens mooi vindt, dan had je die in de grote onderzoeksruimte moeten zien toen ze binnenkwam. Nu is ze nauwelijks meer dan een gehavend stuk vlees. Stukgeslagen, gemangeld, gemarteld. Ik snap die vrouwen niet. Blijven zwijgen tegen beter weten in. Ze snappen toch zelf ook wel dat de dok ze zal breken? Eerder vroeger dan later? Jongen, wat jammer, ze was zo mooi. Een prachtig huidje, zacht als zijde. Mooie borstjes, werkelijk een weldaad voor de ogen. Een kontje dat ik wel tot in lengte van dagen zou willen kussen. En dan dat prachtige kutje nog. Alle mannen daar hadden een stijve. De dok zag het, en ze speelde ermee.
Maar ja, als je daar in die zaal in het midden van de ruimte aan je polsen wordt opgehangen dan kun je al wel nagaan dat je met de zweep zult krijgen. Nou, en dat kreeg ze ook. Ik zeg je, binnen een kwartier was ze zo gehavend dat haar moeder moeite zou hebben gehad haar te herkennen. De dok was ook boos, dat moet wel, anders zou ze dat lijfje veel langzamer hebben toegetakeld. Zoals deze hier. Deze gaat kennelijk eerst aan de stroom. Zou de dok daar ook dat verhaal over dat onderzoek bij hebben verteld? Op de één of andere manier lijkt die onzin de mensen altijd wat vertrouwen te geven. Dat ze in goede handen zijn. En vooral dat het goed zal gaan aflopen. Pathetisch eigenlijk, goed beschouwd.”
En ondertussen zijn hun handen overal en overal in. En terwijl de één van haar poesje proeft probeert de ander haar te zoenen, terwijl hij ondertussen haar borsten kneedt, er wel voor zorgend dat de plakkers keurig blijven zitten.
“Wat denk je? Dat deze morgenavond ook wordt ingezet? Misschien zelfs wel de komende vrijdagavonden? O wat ben ik toch jaloers op die rijke stinkers die het niet kan schelen om een paar duizend uit te geven om hier met een paar vrouwen te mogen spelen. Zou er wel een grens zijn aan wat ze mogen? Ik heb al vreselijke dingen gezien hoor, echt waar. Laatst was er een vent die geen pap meer kon zeggen toen hij uiteindelijk uit het kamertje kwam maar niemand die eerst binnen checkte voor hij kon vertrekken. Hij kon gewoon gaan. Ze zijn daar wel even bezig geweest met schoonmaken.....”
“Ik denk trouwens dat de dok naar die man in veertien is. Die gaat toch nergens meer heen dus daar kan ze mooi de piemel afsnijden. Heb je haar dat al wel eens zien doen? Geil dat ze dan is, niet te filmen. En bloedlink, dat ook. De laatste is zijn pikkie kwijtgeraakt met een ijzerzaagje. Dat duurde even heb ik wel gehoord.....”
En Loes kan zich niet meer beheersen en begint te krijsen. Van ellende. Van angst. Van blinde paniek.
De beide kerels maken zich uit de voeten maar het duurt maar even voordat de deur weer open gaat en de dokter weer binnenkomt, uiteraard vergezeld van de beide 'verpleegsters'.
“Wat is dit hier? Wat een lawaai! En we zijn nog niet eens begonnen. Je gaat je toch niet een beetje aanstellen wel? Je bent een meisje, je kunt toch wel wat pijn hebben?”
En met haar lange nagels grijpt de vrouw de tepels van arme Loes en begint die uit alle macht om te draaien. Net zo lang tot Loes weer gilt.
“Zo, nou had je een reden. Laat eens kijken, dit knopje hier tussen je benen....als ik daar nou eens hetzelfde doe?”
En voor Loes ook maar de kans heeft wordt haar clitje op een afgrijselijke manier gemangeld. Opnieuw gilt ze.
Maar waar ze pas echt bang van wordt is van het gezicht van die vrouw. Het is volkomen ontspannen, alsof ze naar mooie muziek luistert. Haar lichte glimlachje oogt gelukzalig en ze ziet er hoogst tevreden uit. Om niet te zeggen gelukkig.
Vrijdag 29 mei
Het is het gesprek van de dag. Paginagrote advertenties verschijnen in alle grote dagbladen, maar diezelfde dagbladen wijden er ook redactionele artikelen aan. Zowat alle belangrijke radiozenders proberen achter het hoe en het wat, maar vooral het wie te komen. De actualiteitenrubrieken sturen hun beste speurders op pad.
Het is ook nogal wat. Intrigerend is het. Het “Instituut voor bijzondere wensen start zijn bezigheden”. Dat is de kop van de advertentie.
De tekst is even vaag als prikkelend.
“Kent u die serie uit de jaren zeventig nog? Fantasy Island? Braaf he? Had u niet toen ook al het idee dat u met heel andere wensen zou komen?
Of die film met Michael Douglas? The Game? Dat begon er meer op te lijken! Maar ja, het was wel een film en niet echt.
Maar nu is er uw Instituut voor Bijzondere Wensen. Wensen van uzelf. Wensen van anderen die u wilt laten uitkomen. U mag het zeggen.
Zijn er daarbij grenzen? Nauwelijks.
Doe eens gek en probeer het eens. We zijn niet goedkoop maar tegelijk ook echt niet duur als je bedenkt wat we leveren. Het hangt ook een beetje af van wat u wilt natuurlijk. Maar één ding staat vast: we zijn ons geld meer dan waard.
Maar weet wel wat u wenst want wat wij voor u doen lijkt niet alleen echt, het IS echt. Bijna dan, want er is één belangrijk verschil met het echte leven: uw verhaal is volledig geënsceneerd en geregisseerd. Er kan niets gebeuren, hoe erg het ook lijkt. Alles is onder controle. Altijd.
Durft u?
Donderdag 11 juni; 18:17 uur
De dokter komt nu lekker op gang en teistert alle gevoelige plekjes die ze bij Loes kan vinden.
Loes smeekt en bidt haar maar ze lijkt het niet eens te horen. Steeds harder mangelt ze, steeds sneller wisselt ze van plekje.
Dan gaat opnieuw de deur open en een man komt binnen. Hij is geheel in het zwart gekleed en zijn hele hoofd is bedekt met een dun soort skimasker dat alleen zijn ogen vrij laat. Die zijn echter niet te zien want hij draagt een hele donkere zonnebril.
Maar het meest idiote aan zijn verschijning is nog wel dat zijn lul uit zijn broek hangt. Hoewel, hangen is niet het juiste woord, want het ding steekt schuin naar boven en klopt van verlangen.
De dokter lijkt bang voor hem want ze schuifelt achteruit tot ze met de rug tegen de verste muur staat. De twee andere vrouwen zijn in een hoekje gekropen.
En Loes ziet tot haar afgrijzen hoe de man naar haar toe loopt en tussen haar benen komt staan. Met zijn rechter duim opent hij geroutineerd maar totaal gevoelloos haar schede. En Loes kan gewoon niet geloven dat dit gaat gebeuren. Het ondenkbare, dat haar tot nu toe bespaard is gebleven.
Ze begint te snikken: “Alstublieft, dat niet, ik zal alles doen, maar dat niet. Alstublieft!!!”
Maar ze kan net zo goed tegen de deur praten. De man gaat stoïcijns door met zijn duim, net zo lang tot hij tevreden is.
En dan zet hij zijn eikel op haar opening en begint te duwen. Langzaam maar met nadruk.
En Loes krijst: “Neeeeeeeeeee!!!!!!!!”
En voordat hij verder gaat buigt hij zich naar voren, alsof hij iets wil gaan zeggen. En dat doet hij ook.
“Niets is zoals het lijkt. Het komt allemaal goed.”
En ze kent die stem. Het kan niet, het kan niet, nee het is onmogelijk, het kan echt niet, maar het is.... het is de stem van Piet. En na wat angstige ogenblikken van totale verwarring begrijpt ze het plotseling of eigenlijk begrijpt ze er niets van maar ze weet wel dat ze erin geluisd is en ze weet niet of ze nou boos moet worden of intens van hem houden. Omdat hij haar zo de stuipen op het lijf heeft gejaagd of omdat hij haar diepste fantasieën in vervulling heeft laten gaan. Waarvan ze nog wel dacht dat hij dat allemaal niet eens wist, laat staan dat hij daarin iets voor haar zou kunnen betekenen. Waarvan ze nog wel had gedacht dat het allemaal even geil zou zijn....
Ze zou hem willen slaan, met haar vuisten op zijn rug willen beuken maar ze is natuurlijk nog altijd stijf vastgebonden.
Maar als hij zich terug wil trekken doet ze haar heupen naar voren, waar ze eerst van hem weg probeerde te komen en daardoor glijdt zijn eikel juist naar binnen. En ze grijpt hem met haar vaginale spieren en ze kreunt, nee ze schreeuwt: “Maak het af. Neuk me. Neem me!!! NEUK ME!!!!”
Want alles wat net zo erg en eng en vreselijk was is nu alleen nog maar geil. Vreselijk geil. Spontaan orgasme veroorzakend geil. En die brand tussen haar benen, die ziedende brand, die moet geblust worden. Hij zal nog spijt krijgen dat hij haar dit heeft aangedaan. Ze zal hem helemaal uitwringen, te beginnen met de komende uren.
En het eerste van nog vele komende orgasmes dendert door haar heen.
En pas geruime tijd later, als ze weer wat bij zinnen is gekomen ziet ze dokter Elisabeth, die vast en zeker geen dokter is. Ze praat met een man die wel een heel bekende kop heeft trouwens.
“Het was zo'n schatje, ik kon haar geen pijn doen met die grote ogen van haar. Maar haar plagen was heerlijk! O, wat heb ik genoten! Echt. Maar ik heb ook geleerd dat mijn fantasie aanzienlijk verder gaat dan wat ik werkelijk kan en wil. En ik geloof eigenlijk dat ik dat helemaal niet erg vind.”
© Janneman
Juli 2009
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
