Eva's therapie - deel II
Eva's therapie - deel II
Marny
Oma-onderbroek
Lieve Eva,
Natuurlijk heb ik geen therapie nodig. Ik zou niet weten waarom. Ik ben tenslotte een gehoorzaam subje die maar héél af en toe stout is. Dat mijn meester vond dat deze keer zwaar te moeten afstraffen, daar kan ík niets aan doen.
Maar om op jouw probleem terug te komen. Ik zou je willen adviseren om, als je woensdag naar meneer de Man gaat, speciale aandacht te besteden aan je slipje. Het hoeft niet persé klein te zijn, maar natuurlijk ook geen grote ouderwetse oma-onderbroek. Zolang het maar super-sexy is. Daar past dat schotse plooirokje prima bij. Dat nette zedige witte bloesje zou ik maar omwisselen voor een kort strak truitje. Je bent tenslotte een jong meisje en geen ouwe oma.
Er is één ding dat ik wel heb gemerkt toen ik bij meneer de Man was, hij valt op slipjes. Daar kan je hem helemaal mee om je kleine vingertjes winden.
Voor het overige zou ik zeggen, geniet van het uurtje op de bank en laat het maar gewoon over je heenkomen. Als er iets is wat ik geleerd heb, is dat je de heren psychologen gewoon in hun waarde moet laten en net doen alsof ze de waarheid in pacht hebben.
Pas wel op: als je één keer diep in de ogen van de heer de Man kijkt, ben je verloren.
Ik kan het weten.
Oh ja: die moeilijke woorden van meneer de Man? Daar moet je je niets van aan trekken. Want soms, heel soms, heeft ook meneer de Man ongelijk. Want je hoeft helemaal niet gevingerd te worden om klaar te komen, hoor. Mijn dokter P. heeft dat voor elkaar gekregen door alleen maar flink op mijn billen te slaan. Zóó lekker, joh. En met een beetje psychologie van de koude grond, zoals Anima al eerder heeft gezegd, komen we zelf een heel eind hoor.
Dus, kom op, hoofd omhoog, rug recht. En dan met de liefste glimlach op je gezicht meneer de Man om je vinger winden.
Sterkte en een hele dikke knuf
Marny
Anima
Veni
Lieve Eva,
sorry dat mijn reactie even op zich liet wachten, maar ik had het nogal druk met dhr H. zie je, ook hij meent blijkbaar nu reeds mij te doorgronden. Ik heb me altijd laten vertellen dat van hen die opteren voor de studie psychologie, er minstens 75% dit doen in de hoop ooit hun eigen kronkels te kunnen doorgronden. Doorgronden? Zichzelf sussen met een acceptabele uitleg voor hun afwijkingen zullen ze bedoelen! Want geloof me, ze zijn onder al die eloquentie gewoon even gek als wij...mínstens.
En weet je, net daarom vind ik het een goed idee dat je bij De Man op de sofa gaat liggen, hoewel ik nog steeds meen dat je geen therapie nodig hebt (niet meer dan De Man zelf tenminste). Als je toch al weet dat hij een halve zool is (groot gelijk), én je kent zijn zwakke plek (vrouwen, quoi!), dan kan je daar zoveel plezier mee hebben als je maar wil.
Eigenlijk is hij best wel lief, zo lief zelfs dat hij mij pijn wou doen omdat hij meende dat ik dit nodig had. Ik geloof zelfs (maar hou dit alsjeblieft tussen ons) dat hij net zo graag wil dienen als wij, dat hij graag het mannelijke equivalent van een lief meisje zou zijn. Misschien kan je daar wat mee? De mogelijkheden zijn legio. Trouwens, als je die onschuld volhoudt, krijg je hem misschien nog zo ver dat hij zich gaat schamen om hoe hij je begeert (want dat zal hij ongetwijfeld) en om wat hij in zijn hoofd allemaal met je uitspookt, dàt zou pas geweldig zijn! Ik durf te wedden dat hij zich nu, zelfs voor je komst, al een beeld zit te vormen van hoe je eruit ziet, hoe je gekleed zal zijn etc. Mannen. Beroepsethiek? Hahaha!
Ik heb al gezien hoe hij naar Marny kijkt, hoe hij haar gracieuze vrouwelijkheid en speelsheid adoreert. Toegegeven, het genot en de speelsheid waarmee ze alles doet is ook impressionant, maar De Man is nét dat ietsje meer onder de indruk dan normaal.
Kortom, een meisjesachtig rokje dat op al dan niet gepaste momenten per ongeluk en zeer achteloos een stukje omhoog kruipt, mét dat zedige bloesje dat hem in de waan laat dat je een onschuldig wezentje bent (heerlijk, die laarzen!), lijkt me ideaal. Maar zoals je al aangaf, ik en kledingkeuze...
Nou las ik daar verder nog iets over "worstelen met de eigen geaardheid" en zo, en dat is niks minder dan projectie.
projectie: <psych> proces waarbij men gevoelens of gedachten van zichzelf onbewust toeschrijft aan anderen.
Daar, zie je wel! Ach, wat zijn ze eigenlijk transparant.
Wat jij over je eerste afspraak met De Man zal kunnen zeggen, is ongetwijfeld samen te vatten in een klassiek citaat: veni, vidi, vici.
Succes!
Liefs,
Anima.
Janneman
Ongehoord
Het is toch werkelijk ongehoord eigenlijk hoe twee patiëntes, beiden nog volop in behandeling, zich menen te kunnen bemoeien met de behandeling van een derde patiënte. Laatstgenoemde moet nog aan haar behandeling beginnen en wordt nu al opgezadeld met allerlei 'weetjes' die het stellen van de diagnose en de voortgang van haar behandelingsproces absoluut niet zullen bevorderen. Dames, laat haar nou gewoon puur en onbevooroordeeld de spreekkamer instappen, dat zou echt voor iedereen veel beter zijn.
En wat jullie ook niet allemaal verzinnen: de psycholoog is een broekjesfetishist, hij is best wel lief maar ook een halve zool, hij zou eigenlijk ook een lief meisje willen zijn, hij zou zich schamen voor zijn gedachten. Dames, ik moet er smakelijk om lachen, want dit alles zegt - om maar eens een dooddoener te gebruiken - meer over jullie dan over mij. Beiden zijn jullie subjes en willen jullie graag gedomineerd worden. Maar omdat dat allemaal nog niet helemaal goed zit (ja dames, ook vandáár die behandeling) worstelen jullie daar wat mee en willen jullie graag geloven dat je toch altijd echt wel zelf het heft in handen hebt. Om je eigen woorden te gebruiken: jullie denken die mannen toch altijd nog om je vingertje te kunnen winden. Jazeker, zelfs psychologen zullen op jullie vrouwelijke truucjes reageren, maar wees ervan overtuigd dat bij hen de professionaliteit uiteindelijk altijd de overhand zal hebben.
Ja, meisje Anima had het zelfs over projectie. Ze moest het even opzoeken, verklapte dat ook weer zelf door de definitie te plaatsen, en meende vervolgens direct dat moeilijke begrip te kunnen toepassen. Waag je daar nou maar niet aan, lieve kind, want je hebt het duidelijk niet helemaal goed begrepen. Maar wat uit je beweringen wel heel goed blijkt is dat je je eigen onderdanigheid altijd in een ander probeert te herkennen. Ik kan je verzekeren: als je dat maar vaak genoeg doet dan vind je overal geestverwanten. Of ze het echt zijn valt nog maar te bezien, maar herkennen zul je ze zeker, althans dat zul je toch beslist menen. En dat is het nou juist, als je zelf zo in verwarring bent, moet je niet teveel willen menen. Dus doe dat maar niet meer, voorlopig.
Maar om je onderliggende vraag toch te beantwoorden: ja natuurlijk mag ik graag dienen. Had ik anders een beroep in de zorg gekozen? Mijn patiënten gaan mij boven alles, hun welzijn is mijn grootste zorg. Als dat geen dienen is......
Natuurlijk heb ik wel jullie beide behandelaars van één en ander op de hoogte gesteld, want ik meen stellig dat zij dit alles behoren te weten en ernaar zullen moeten handelen. Maar dat kunnen ze als de beste.
En natuurlijk neem ik jullie dit alles ook helemaal niet kwalijk. Het hoort bij jullie ziektebeeld, het is te machtig voor jullie. Ondanks dat recalcitrante gedrag zijn jullie toch best wel lief.
O ja, dat klassieke citaat. Het is niet helemaal toepasbaar hier. Ik zag in een verhaal op deze site een variant erop, die - nog weer iets aangepast - veel beter klopt. Zij kwam, ik zag en de behandeling overwon.
drs. Jan de Man, psycholoog/psychotherapeut
Anima
Amused
Hallo mijnheer de Man,
ik heb zeer genoten van uw poging om wat krom is weer recht te praten-en stel die vertoning ook ten zeerste op prijs-maar ik heb toch nog een paar kleine opmerkingen...
U stelt dat ik overal op zoek zou zijn naar herkenning, geestverwanten zoals u het noemt. Ten eerste vind ik het grappig dat een gedeelde onderdanigheid iemand een geestverwant van mij zou maken (wat hebt u daar toch allemaal geleerd op dat duffe-psychologen-schooltje?), maar mogelijk is u de Nederlandse taal niet helemaal machtig, of misschien was dat een poging tot humor-die alleen maar uw wanhopige poging tot 'rechtpraten' onderstreept.
Ten tweede ontgaat u blijkbaar dat u alles weer op mij betrekt, terwijl uw verklaring perfect toepasbaar is op niemand minder dan...juist, uzelf. Over projectie gesproken. Leest u maar even mee.
"Maar wat uit je beweringen wel heel goed blijkt is dat je je eigen onderdanigheid altijd in een ander probeert te herkennen. Ik kan je verzekeren: als je dat maar vaak genoeg doet dan vind je overal geestverwanten. "
Hoe bedoelt u, u kan mij verzekeren? U is een ervaringsdeskundige? Welzeker baseert u zich niet op gissingen en veronderstellingen, want dan zou u het niet zo stellig kunnen beweren, want zelfs als (zelfverklaard?) psycholoog moet u ooit al van Socrates gehoord hebben. ("Ik weet niets, behalve dat ik niets weet, en zelfs daarvan ben ik niet zeker.")
Waarschijnlijk voelt u zelf de wankelheid van uw woorden aan, want een constante in de woorden (naast ontkenning) die u tot Marny, Eva en mezelf richt, is de aanmatigende toon, de 'kleine woordjes' die u blijkbaar moeten helpen waar enige correte analyse en structuur u in de steek laten.
-meisje Eva/Marny/Anima (maakt het gebruik van deze woordjes ons, meisjes minder dreigend voor u, geeft het u de illusie dat we makkelijker controleerbaar zijn, stelt het u gerust zoals de fopspeen waarmee u zich ongetwijfeld 's nachts troost?)
-lieve... (hiervoor attendeer ik u gewoon even op de woorden van uw collega dhr R.: Geachte collega De Man: een cliënte aanspreken met “lieve” kan de onterechte indruk van onzekerheid wekken. Behalve dat 'onterecht' heeft dhr. R het blijkbaar beter gebrepen dan u, I rest my case.)
Ja, u wil dienen en domineren, en daarnaast bent u ook nog eens uw eigen coach (Zij kwam, ik zag en de behandeling overwon).
Daarom verbaast het zelfs ons, leken, niet dat u het noorden kwijt bent, u neemt gewoon teveel hooi op de vork. Misschien is het tijd dat de meisjes en ik zélf een praktijkje op poten zetten (ook wij kunnen met de comp wel een papiertje toveren dat hoog aan de muur niet van een echt diploma te onderscheiden is), en dat u even op onze divan komt uitrusten, want daar lijkt u me wel aan toe.
Kusje van meisje Anima.
Marny
Zelfbenoemd
Na het relaas te hebben gelezen van de heer de Man, heb ik de moeite genomen het verhaal waar hij naar verwees Marijke, nogmaals door te nemen (jawel mijnheer de Man, ook ik lees mijn literatuur). Daaruit is mij gebleken dat de hoofdpersoon een merkwaardige gelijkenis vertoont met onze zelfbenoemde doctorandus.
I rest my case ......
Eva, sterkte woensdag ......
knuffie Marny
Anima
Bevreemdende stilte
Wat vreemd zeg, meestal is dhr. de Man zowat omnipresent, de eerste om te reageren, en vandaag komen Marny en ik met bewijs aanzetten en zwijgt hij in alle talen. Is dit een bekentenis?
Verzet u zich niet langer mijnheer de Man, vlijt u zich neder op die heerlijke, veilige sofa...you know you want to...
Liefs,
meisje A.
Janneman
Stellingen en Onderbouwingen
Zeer geachte dames M en A (zo beter Rein?),
Een klein stemmetje vertelt mij dat als ik nogmaals serieus zou ingaan op wat jullie allemaal te berde brengen, dat slechts zou resulteren in nog meer gegniffel over mijn ontwijktaktieken en vermeende projectie van mijn eigen submissie. Dat zal ik dan ook niet doen. Ik zal het kort houden.
Allereerst de vorm. Waar met name patiënte A mij verkeerd woordgebruik verwijt en vooral aangeeft zich enigzins te storen aan mijn ontwijkingen en neerbuigendheid (mijn termen, geachte mevrouw A, ik heb die woorden niet letterlijk in uw reactie gelezen maar wel tussen de regels door) doet zij dit zelf op een toon die geamuseerdheid moet uitstralen, maar naar mijn gevoelen toch ook wel enige hoogmoed verraadt. Ik wil zelf het woord 'aanmatigend' niet gebruiken, want dat vind ik een lelijk woord, maar ik vind het wel jammer en constateer slechts dat dit de laatste stuiptrekkingen moeten zijn van een submissieve die nog vecht om het laatste dammetje dat het toegeven aan de eigen gevoelens nog tegenhoudt in stand te houden. Dus het zij haar vergeven, dit wordt bij haar verdere behandeling wel opgelost.
Dan de inhoud. Ik constateer dat waar steeds wordt gesteld dat ik niet erg op de opmerkingen zou ingaan, schrijfster zelf ook niet uitblinkt in het stapsgewijs nalopen van mijn beweringen. Maar ik wil niet vervallen in een niets-welles-spelletje, dus ik zal mijn beweringen niet herhalen, dan hoeft zij dat ook niet te doen.
Wat mij wel stoort zijn twee stellingen:
1. ik zou niet deskundig zijn. Nou, ik kan u verzekeren dat mijn diploma niet gekocht is en evenmin zelf op de computer is gefabriceerd. Ik nodig u van harte uit nog eens op mijn praktijk langs te komen, dan kunt u het op echtheid toetsen.
2. ik zou opvallende verwantschap vertonen met de heer Janneman (merkwaardige naam overigens, maar dit terzijde). Welnu, ik heb regelmatig via zijn mond gesproken en hij ook via de mijne, maar wij zijn niet dezelfde persoon, niet eens gerelateerd. Wij kennen elkaar slechts van dit onvolprezen forum.
Wel, nu dit alles terzijde is rest mij nog in te gaan op de weinig subtiel gestelde gedachte dat ik zelf therapie zou behoeven, van een groepje dames nog wel, meer in het bijzonder de schrijfsters zelf. Van therapie van één persoon bij een groep therapeuten kan uiteraard geen sprake zijn, dat begrijpt een kind. Dat zou niet werken. Therapie volgen bij de dames zelf kan vanzelfsprekend eveneens niet. Immers: er is reeds een omgekeerde relatie therapeut-patiënte geweest en het zou uiterst onethisch zijn dat nu nog weer om te draaien. Uitgesloten dus.
Wat mevrouw A kennelijk niet weet dat het in de opleiding psycho-therapie een verplicht onderdeel voor elke kandidaat is om zelf eerst een uitgebreide psycho-analyse te ondergaan. Niet alleen leert dat de aanstaande therapeut aan den lijve hoe dat werkt en - niet onbelangrijk - aanvoelt, maar ook verschaft het een onbetaalbaar inzicht in de eigen psyche, waardoor er later veel minder verwarring zal zijn over de vraag of het uit vooringenomenheid is dat een bepaalde mening is gevormd of door zorgvuldige analyse van de gedachten van de patiënt. Ik zal daar op deze plaats niet verder op ingaan, dat zou te ver voeren.
Maar het zal wel duidelijk zijn dat een poging tot analyse van mijn psyche door een niet-deskundige mij weinig inzichten zou kunnen verschaffen die ik nog niet heb. Evenmin zou ik er veel vrees voor hebben, ik heb er immers ervaring mee opgedaan.
Echter, ik zie de bui reeds drijven: zie je wel, dat gaat hij uit de weg, dat durft hij niet. Ik zal mij daarom bijzonder grootmoedig tonen en verklaar mij bereid enige gesprekken aan te gaan met een gekwalificeerd therapeute, door u aan te wijzen.
Ik zal hopen dat deze kwestie daarna uit de weg zal zijn.
Met (nog steeds) zeer vriendelijke groet,
drs. Jan de Man, psycholoog/psychotherapeut
Eva
We are the champions
Beste Meiden,
Hè gelukkig, jullie zijn er nog.
En Hoe!
Elke keer als ik weer even een berichtje wilde sturen was er al weer iets nieuws gebeurd.
Maar jullie hebben reuze geholpen. Echt waar!
In de eerste plaats wat ik natuurlijk aan zal doen op dat feest bij meneer De Man.
Ik heb maar het beste uit jullie beide adviezen genomen.
Dus ik hou het op m’n schotse rokje en laarzen.
En m’n bloesje. Volgens de één moet het niet saai maar kort en strak, de ander werkt een zedig bloesje reuze goed bij De Man. Dus wat doe ik: ik hou ‘t op mijn bloesje, maar ik leg een knoop in de onderkant zodat m’n navel net bloot is! En ik neem het bloesje dat eigenlijk een beetje te krap is. En als klap op de vuurpijl: geen b.h.!! Strak plan hè.
En diezelfde ideeën pas ik dan ook toe op m’n slipje: onschuldig wit, maar wel echt klein. Niet een string, wat dat zou te zijn, en net geen tanga. En een heel klein bloemetje op de voorkant. Nou, wat zeggen jullie, gaaf toch!
En dat ie al van te voren zit te bedenken hoe ik er uit zal zien. Joh, wat een opwindend idee zeg. Ik zit er zelf van te soppen. Zo’n ouwe stiekemerd. Of is t’ie niet oud? Als het maar niet zo’n knulletje is, want daar kan ik niks mee.
En dan even over al dat moeilijk gepraat. Tjemig, jullie kunnen er zelf ook wat van hoor. Waar hebben jullie dat allemaal geleerd. Ik geloof dat ik de helft niet begrijp. Maar jullie lullen hem wel lekker van z’n stuk zeg. Maar wat ik een beregoed idee vind is dat ie dus zelf therapie nodig heeft. Beter, dat ie eigenlijk ons de baas wil laten zijn. En dat dus niet durft. Ik zie het al voor me: ik met een therapeut aan een hondenriem. Lache!
Maar meiden, even serieus, we zijn toch ook de baas! Zeker over duffe therapeuten.
Als ze nou een Meester waren, waar je ontzag voor hebt. Maar ze lullen gewoon een uur in de ruimte.
En zijn het dan ook nog niet met elkaar eens. Dat was wel gaaf van die heer R., om De Man terecht te wijzen.
Kijk, dat is nou net ook het verschil met die therapeuten en ons meiden. Zoiets flikken we elkaar niet. Together we will be strong! United we will beat them. Ik krijg helemaal de smaak te pakken, merk ik.
By the way: R. zou het is eens moeten durven om aan mijn billen te komen. Ik ben gewaarschuwd. Raad maar eens wat ik in m’n tasje heb?
Nou het is bijna 4 uur, dus ik moet hollen. Beetje te laat komen is trouwens ook wel een strak plan. Hoef ik me ook niet zo op te naaien.
Want meiden, spannend blijft het wel.
Duimen jullie voor me?
Eva
dit ‘verhaal’ is opgedeeld in 4 delen
klik op onderstaande link voor het volgende deel
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Eva's therapie - deel II
