| Gepost op dinsdag 28 mei 2019 - 08:59 pm: | 
|
|
Een verhaal uit de renaissance
Quartier des pauvres, Paris 1726
De schemering had zich al ingezet. De geur van verse aarde vulde zijn neusgaten. Het was beginnen regenen, niet hard, maar toch. Simon bevond zich aan de buitenrand van het kerkhof, leunde op zijn spade en keek naar de lange rij graven. Hier lagen de verschoppelingen begraven. Zij die niets of niemand hadden, de allerarmsten van de stad. Simon wierp een blik op de lege kuil voor hem en besloot om er nog één te doen. Hij wilde naar de kroeg, voor de warme maaltijd en de paar glazen bier die steevast het hoogtepunt van zijn dag vormden.
“Nog één”, sprak hij zichzelf moed in, “nog één en dan hou ik ermee op voor vandaag.”
Hij stak zijn spade in de grond en liet die bij de kuil. Hij volgde het pad, helemaal terug tot bij het lijkenhuis. Het laatste lichaam van de dag was dat van een jonge vrouw. Er stond niets op het houten kruisje dat de priester bij haar voeten had gelegd. Geen naam, dacht Simon. Haar hoofd was naar opzij gedraaid. Haar haren waren zwart. Krullen. Ze droeg een mouwloos nachthemd dat er uitzag alsof het al tientallen keren versteld was.
Simon haalde de stootkar. Hij pakte het lichaam onder de oksels beet om het op te tillen, maar bevroor ter plekke toen hij een zwakke stem iets hoorde fluisteren.
“Elias, o, god. Elias… ”
Nadat hij van de schrik bekomen was, begreep Simon dat het de vrouw was die had gefluisterd. Hij liet haar lichaam zakken tot ze terug op de lijkentafel neerlag. Ze bewoog haar hoofd en opende haar ogen.
“Elias”, fluisterde ze.
“Nee, ik ben Elias niet. Mijn naam is Simon.”
De ogen van de vrouw draaiden weg. Het leek alsof ze elk moment het bewustzijn opnieuw kon verliezen. Simon tilde haar hoofd een beetje op en streek haar krullen opzij. Ze had het gezicht van iemand die meer leed heeft gekend dan vreugde. Van iemand die al lange tijd honger lijdt.
“Help…” Haar stem leek van heel ver te komen. “Help Elias.”
Simon zag haar borst op en neer gaan. Ze was opnieuw buiten bewustzijn en misschien stervende, maar ze ademde nog. Hij kon nu twee dingen doen. Naar de kroeg gaan voor zijn warme maaltijd en zijn bier, of de vrouw helpen. Hij tilde haar op, legde haar in de stootkar en nam haar mee. Hij woonde vlakbij het kerkhof, in een lemen hut die uit één grote ruimte bestond. Hij liet haar voorzichtig op zijn bed neerzakken en kleedde haar uit. Haar lichaam was gewassen, wellicht door de lijkschouwer. Ze was nog altijd buiten bewustzijn en hij schrok hoe mager ze was. Simon kon haar ribben tellen en het bot van haar heupen was te zien, maar ze had een mooi figuur, met goed gevormde benen en kleine niet meer zo stevige borsten.
Hij zocht haar lichaam af naar verwondingen, maar vond alleen een verkleuring van de huid, onderaan haar rug. Simon legde een deken over haar heen en ging soep halen, in de kroeg. En wat brood en een paar flessen bier. Toen hij terugkwam lag ze nog precies waar hij haar had achtergelaten, maar nu was ze wakker en alerter dan daarnet. Ze knipperde met haar oogleden en de uitdrukking op haar gezichtje was er één van pure paniek.
“Ik kan mijn benen niet bewegen”, zei ze met wijd opengesperde ogen. “Ik moet naar Elias toe, maar ik kan mijn benen niet bewegen!”
“Wie is Elias?” vroeg Simon. Hij legde wat kussens in haar rug, zodat hij haar wat meer rechtop kon laten zitten.
“Mijn zoon”, zei de vrouw. “Hij is pas zeven… en alleen. Zijn vader liet ons in de steek. O god! Wat als hij de straat op is gegaan? O god!”
Simon probeerde haar gerust te stellen door zelf kalm te blijven. Hij plaatste de soep en het brood op het nachttafeltje en keek de vrouw recht in haar ogen.
“Ik zal snel je zoon gaan halen”, zei hij. “En een dokter. De soep zal ik straks voor jullie opwarmen.”
“Dank u”, zei de vrouw. “Ik ben Martha. Dank u!”
Hij glimlachte.
“Simon”, stelde hij zichzelf voor. “En geen dank.”
Hij vond de jongen op het adres dat ze hem had gegeven. Er was daar niets. Een matras op de grond en een kruik water en wat oude vodden. Simon nam Elias mee naar huis. Hij gaf de jongen en zijn moeder soep met brood, nam er zelf wat van en dronk zijn bier. De jongen sliep op enkele dekens op de grond. Zijn moeder vertelde Simon dat ze een val had gemaakt, van een muur, maar hij had het gevoel dat ze hem maar de halve waarheid vertelde. Het kon hem niet schelen. Hij vertrouwde haar. Ze zag er niet uit als iemand die een ander opzettelijk kwaad zou willen doen.
“De dokter komt hier niet als het donker is”, zei Simon. “Niet in deze buurt. Hij komt morgen.”
“Ja, goed”, zei Martha. “Dank u.”
Simon kleedde zich uit, tilde de deken op en ging bij Martha liggen. Ze rekte haar hals en keek of haar zoon sliep. Ja, hij sliep. Ze kon haar hoofd bewegen en haar bovenlichaam, maar niets onder haar navel.
“Lig je goed?” vroeg Simon.
Ze knikte. Haar ogen keken naar de bult onder de deken. Simon zag haar kijken. Zijn pik was hard. Het was een puur lichamelijke reactie op alles wat hij voelde en had gezien. Een reactie op het naakte lichaam dat naast hem lag. Op het feit dat hij deze vrouw zonder kleren had gezien en wist hoe mooi haar lichaam was.
“Ik bedoel er niets mee”, zei hij verontschuldigend. “Het is niet met opzet. Het spijt me.”
Marthe knipperde met haar oogleden.
“Het hoeft je niet te spijten”, fluisterde ze. “Je bent lief voor me geweest, en voor Elias. Ga je gang.”
Simon fronste en kwam recht zitten. De deken gleed van hem af en ook van haar bovenlichaam. Hij keek naar haar schattige borstjes en zag hoe hard haar tepels waren.
“Zeg je nu wat ik denk dat je zegt?”
“Het kan niemand wat schelen of wij leven of sterven, Elias en ik”, zei Martha. “Als het jou wat kan schelen, Simon, dan geef ik me graag aan jou, dus ja, ga je gang.”
“Maar daarnet lag je nog in het lijkenhuis”, zei hij, “je kunt je benen niet bewegen, ik weet niet eens wat er met je gebeurd is en…”
“Sssttt”, suste Martha. “Ik voel geen pijn en ik wil het graag.”
“Wat wil je graag?”
Ze lachte verlegen.
“Dat je me kust”, fluisterde ze. Met haar kin gebaarde ze in de richting van de bult ter hoogte van zijn kruis. “En dat daar wil ik ook.”
Simon streelde haar krullen en keek naar haar gezichtje. Haar mond was mooi en hij had zin om die te kussen. In haar ogen zag hij dat zij dat verwachtte. Ze opende haar lippen en hij boog zich naar haar toe. Toen hij haar lippen proefde voelde zijn stijve paal nog strakker aan. Elke keer dat zijn pik tegen haar been aan wreef, voelde Simon een genot dat hij nooit eerder had gevoeld. Het was fantastisch, het was overweldigend.
Hij maakte zijn mond van haar los en kwam op haar liggen. Martha en hij keken elkaar nieuwsgierig aan. Ondertussen voelde hij dat zijn penis tegen haar onderbuik aandrukte. Hij voelde de haartjes die daar groeiden.
“Voel je dat?” vroeg Simon. “Kan je voelen hoe hard ik ben?”
“Ik kan mijn heupen en benen niet bewegen, maar ik voel alles”, zei Martha. “Dus ja, ik voel hoe hard je pik is. Kom maar, kom in mij.”
Hij glimlachte, kuste haar op haar neus en lippen, bewoog zijn been en gebruikte zijn knie om haar benen een beetje uit elkaar te wrikken. Het was wat stuntelig allemaal, maar het lukte en Martha leek het ook leuk te vinden.
“Hhhggg”, kreunde hij gelukzalig terwijl zijn pik moeiteloos in haar warme opening naar binnen gleed. Die was vochtig en glibberig, het voelde zalig.
“Ooohhh…” Martha hapte naar adem. Ze bewoog haar hoofd en zocht zijn mond. Simon kuste haar opnieuw en neukte haar zonder er veel geluid bij te maken. Het bed kraakte een beetje, maar niet genoeg om Elias te wekken. De jongen sliep als een blok. Simon hield het niet lang vol. Het voelde te goed. Zijn pik begon eerst ongecontroleerd te schokken en dan te spuiten. Hij zaad vloeide naar buiten terwijl hij nog diep in haar zat.
Zodra zijn pik slapper werd trok hij die uit haar terug. Simon rolde van haar af en kwam naast haar liggen. Hij legde zijn hand op haar vochtige spleet, voelde hoe glibberig ze daar was en begon haar zachtjes te strelen. Hij speelde met haar clit en plaagde Martha. Ze ademde zwaar en nog zwaarder telkens ze een climax bereikte. Uiteindelijk begon ze stilletjes te huilen omdat ze met haar emoties geen blijf meer wist. Simon knipperde vol verbazing met zijn oogleden.
“Gaat het wel?” vroeg hij. Zijn hand streelde nog altijd de glibberige lippen van haar spleet.
“Zoiets heeft niemand ooit met me gedaan”, fluisterde ze, “wat jij nu net deed, mij zo strelen tot ik moet huilen, omdat het zo lekker voelt.”
“Wat? Geen enkele man?”
“Nee.”
Simon boog zich naar haar toe en kuste haar tranen. Hij kuste haar mond. Wat hij met haar had gedaan, had hij van een hoertje geleerd, één die hij aardig had gevonden en die hem slechts een derde van haar vaste prijs had aangerekend. Dat was in zijn jonge jaren geweest. Na haar dood had hij geen vrouwen meer gehad. Hij was maar een grafdelver en verdiende te weinig om voor hoeren te betalen.
“Wat als ik zo blijf?” zei Martha. Ze klonk angstig. “Wat als ik mijn ledematen nooit meer kan bewegen?”
Simon kuste haar opnieuw.
“We zullen zien wat de dokter zegt”, zei hij. “Probeer wat te slapen.”
De vrolijkheid van Elias werkte aanstekelijk. Simon had hem een stuk brood gegeven. De jongen kon zijn ogen niet geloven. Kreeg hij nu alweer iets te eten? Twee dagen na elkaar? Martha lag glimlachend naar hem te kijken, met vochtige ogen. Ze kon nog steeds haar benen niet bewegen toen de dokter langskwam.
“Er is niets dat ik kan doen”, zei die, “maar met dit soort van verlamming weet je nooit, er is altijd nog een kans dat het beter wordt.”
Simon knikte, maar de toon waarop de dokter sprak, gaf hem weinig hoop. Martha en hij wisselden een blik uit en hij kon zien dat zij er ook zo over dacht, want er rolde een traan over haar wang. Gelukkig was Elias buiten aan het spelen.
“Wat nu?” vroeg ze toen de dokter weg was.
Simon boog zich over haar heen en streek een donkere krul van haar voorhoofd. Zijn grote eeltige hand streelde haar betraande wang en hij keek haar ernstig aan.
“Ben je getrouwd met de vader van Elias?” vroeg hij.
“God, nee. Die ging ervandoor toen hij zag dat mijn buik dikker werd.”
“De lamstraal”, zei Simon, “maar op dit moment ben ik daar blij om, want dan kan ik met je trouwen. Als je dat wilt?”
Martha knipperde met haar oogleden.
“Met een vrouw die misschien nooit haar bed niet meer uit kan? Waarom zou je dat doen?”
“Omdat ik voor jullie wil zorgen”, zei Simon. Hij grijnsde. “En omdat je mooi bent en lekker neukt. Maar we kunnen alleen samen blijven als we trouwen. Ik werk voor de kerk, ik woon op gewijde grond. Ze zouden me ontslaan als ze ontdekken dat ik in zonde leef.”
“Vind je me mooi?”
Simon zei niets. Zwijgend trok hij de deken weg waaronder zij lag. Zijn ogen keken naar haar lichaam. Zijn mond werd droog bij de aanblik van haar prachtige, naar opzij gezakte tietjes en haar magere buik. Zijn pik werd hard bij de aanblik van de zwarte vacht op die andere heuvel, daaronder tussen haar blanke dijen. Hoe mager ze ook was, haar rondingen waren ontegensprekelijk vrouwelijk. Toen Simon haar opnieuw in de ogen keek, zag hij de blos op haar wangen. Daaronder de roodheid van haar hals. De zwelling van haar tepels. Zulke mooie dikke tepels, opgericht en uitnodigend.
Hij vindt me echt mooi, dacht Martha. Ze keek afwisselend naar de vurige blik in Simon ’s ogen, naar de bobbel in zijn broek en naar de deur. Ze was bang dat Elias zou binnenkomen. Als Simon haar hier en nu zou willen nemen, zou ze er niets van zeggen en hem zijn gang laten gaan, maar ze wilde toch liever niet dat Elias hen zag neuken.
Simon mocht dan maar een grafdelver zijn, hij was niet dom. De gloed in zijn ogen doofde – een beetje – en hij schikte de deken opnieuw over het naakte lichaam van Martha.
“Ik moet aan het werk”, zei hij vriendelijk. “Ik zal Elias naar binnen sturen voor ik ga, maar je hebt me nog geen antwoord gegeven.”
“Ik ben van jou”, zei Martha, en daarmee was alles gezegd.
Die avond bracht Simon de priester mee naar huis. Die voltrok het huwelijk, deed dat bij Marthe ‘s bed en at mee met het pas getrouwde paar. Er was opnieuw soep en brood, maar ook kaas en fruit. En bier. De priester vertrok, Elias viel in een gelukzalige slaap en Marthe ’s hoofd voelde licht van het bier.
Simon keek naar het slapende kind, gerold in dekens op de grond. Hij voelde iets nieuws. Het viel moeilijk te vatten wat het precies was, maar het bracht kleur waar altijd grijs was geweest. Het bracht warmte waar altijd kilte was geweest. Het had iets van de roes van zijn dagelijkse bier, maar dan beter.
“Ik moet een bed halen voor de kleine”, zei hij.
Martha keek naar hem en voelde al die dingen ook.
“Ja, dat zal hij fijn vinden”, zei ze glimlachend vanuit haar bed terwijl ze het deken van zich af liet glijden. Er verscheen een schalkse blik in haar ogen. “Deze morgen liet je me blozen toen je zei dat je me mooi vond. Ik zag het ook in je ogen en ik dacht dat je me zou strelen en neuken, maar je liet me hier gewoon liggen. Hunkerend. Mijn lichaam onaangeroerd.”
“Dan heb ik iets goed te maken.” Simon grinnikte. “Dus je wilt gestreeld worden? Waar wil je gestreeld worden? Nee, niet blozen, gewoon zeggen.”
Lachend wees ze naar haar borsten. Haar wangen gloeiden en haar tepels voelden net zo strak en gevoelig als toen ze Elias de borst gaf.
“Hier,” zei ze blozend.
Haar vinger wees lager ook, naar haar zwartbehaarde heuveltje.
“En hier.”
Simon kleedde zich uit en kwam naakt naast haar liggen. Zijn lange, beenharde pik drukte tegen haar dijbeen terwijl hij haar tietjes streelde en met haar dikke opgerichte tepels speelde. Hij aaide over haar buik en wreef door het zachte vachtje daaronder. Zijn vingertoppen zochten en vonden de aanzet van haar spleet en haar clit. Haar schaamlippen voelden dik en gezwollen. Daartussen was ze glibberig van haar geil. Simon wreef het glibberige goedje uit over haar clitoris en vingerde haar tot ze stilletjes hijgend klaarkwam.
Elias sliep door hun hele vrijpartij door, maar zij streelden elkaar in een gewijde, spannende stilte. Het was opwindend. Martha vond het heerlijk om de stijve penis van haar kersverse echtgenoot in haar hand te nemen. Om het lange stijve ding te voelen bewegen. Om het bloed erin te voelen kloppen. Het was plezierig om te horen en te zien hoeveel Simon daarvan genoot ook. Hij liet haar een tijd lang begaan, maar op een gegeven moment duwde hij haar hand dwingend weg van zijn pik. Even later kwam hij overeind zitten en wrikte hij haar benen voorzichtig uit elkaar.
“Ja”, fluisterde ze, dicht bij zijn oor. “Kom in mij… kom in mij!”
Toen Simon haar die nacht nam voelde het zo lekker dat ze stilletjes lachte en huilde tegelijkertijd. Ze voelde zich onnozel en helemaal gevuld en gelukkiger dan ze zich ooit had gevoeld. Martha dacht dat wat ze voelde uniek was, dat het één keer zou gebeuren en daarna nooit meer.
De volgende nacht lag Elias in een bed. Een man die Simon kende van de kroeg had het hem verkocht voor vier sols. Zodra haar kleine jongen sliep, konden zij en Simon aan hun liefdesspel beginnen. Bleek dat wat ze de nacht ervoor had gevoeld toch niet zo uniek was. Dat hij in haar tepels kneep, over haar clit aaide en haar vingerde, dat hij haar afwisselend zacht en hard neukte en dat het opnieuw zo voelde, dat maakte haar intens gelukkig. Zelfs als ze nooit meer zou lopen, had ze nog altijd een man die haar zo lekker neukte dat ze er onnozel van werd. Ze hield van hem zoals ze van Elias hield. Bijna. Ze was gelukkig. Ze was de lamme vrouw van de grafdelver.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?