| Gepost op zondag 15 april 2018 - 10:12 pm: | 
|
|
Alice past op een pubertweeling van 15, maar is geen erg goede oppas...
Ik draag nooit leggings, tenminste, als het aan mij ligt niet.
Toch heb ik er één gekocht en kreeg er al snel spijt van... maar ik kan beter bij het begin beginnen.
Wie eerder verhalen van mij heeft gelezen weet dat ik 18 ben, net op kamers woon en in een winkel werk. Daniël, de baas van de winkel, straft zijn personeel op hun billen, het personeel dat bestaat uit Linda en ik zelf. Als Daniël er niet is, zoals elke dinsdag, heeft Linda de leiding en werken we samen. Linda hanteert dan dezelfde methodes als Daniël, en daar geniet ze erg van.
Dinsdagen beginnen voor mij meestal met een sessie over Linda’s schoot, met mijn blote kont in de lucht en haar hand die diezelfde kont roder en roder slaat. ‘Om zeker te weten dat ik die dag goed naar haar zal luisteren’ is haar reden. Ik heb geen andere keus dan gewoon te gehoorzamen, anders raak ik mijn baan kwijt en dat wil ik niet. Het is simpel maar gezellig werk, het verdient goed en behalve dat ze het vaak nodig vinden om me een pak voor mijn billen te geven, zijn Daniël en Linda verder gewoon leuke en gezellige collega”s.
Op mijn vrije maandag werd ik vlak achter elkaar geappt en gebeld. De app was van Linda: “zorg dat je morgen een legging draagt.”
Dat was het. Dus wist ik dat ik de stad in moest om er één te kopen want ik heb ze niet en draag ze niet. Maar ja.
Net voordat ik wilde gaan, ging mijn telefoon. Ik herkende het nummer niet.
“Met Alice.”
“Hoi Alice, met Josine, je buurvrouw.”
Josine was één van de buren van mijn ouders. Ze was een jaar geleden gescheiden en zorgde doordeweeks in haar eentje voor haar zoons Paul en René, een tweeling van 15 jaar.
“O, hoi,” zei ik. “Hoe gaat het met u?”
“Goed, moe, maar verder goed. Ik kreeg je nummer van je moeder. Ik bel je omdat ik hoop dat je me kan helpen. Ik heb morgenavond een belangrijk zakendiner, dat tot middernacht kan duren. Nu zijn mijn jongens in principe oud genoeg om een avond alleen thuis te blijven, dacht ik, maar de laatste keer hebben ze misbruik van de situatie gemaakt en meteen hun halve klas uitgenodigd. Het was een grote ravage toen ik thuiskwam, dus heb ik liever dat er deze keer iemand een oogje in het zeil houdt. Zou jij morgenavond willen oppassen? Het is maar voor één keertje.”
Ik aarzelde. Ik kende die jongens wel een beetje, het waren vrienden van mijn broertje Leon. Echt van die typische pubers.”
“Ik weet niet,” zei ik. “Vinden ze dat niet vervelend? De kinderen waar ik weleens heb opgepast waren altijd veel jonger.”
“Je hoeft niet echt op te passen, eigenlijk alleen er zijn, een beetje netflix kijken of een computerspelletje met ze spelen. Ze moeten alleen wel om 10 uur in bed liggen. Je zou me ontzettend helpen, Alice.”
Ik had er geen zin in maar kon het moeilijk weigeren, vond ik. Ze klonk uitgeput en ik had geen plannen voor die avond.
“Ik werk morgen tot zes uur,” zei ik, “dus ik kan er niet eerder dan half zeven zijn.”
“Dat is goed, dan ben ik net tien minuten de deur uit. Ik zal pizza”s laten komen. Wat voor pizza vind je lekker?”
Dat was dan wel weer mooi. “Salami.”
“Je bent geweldig Alice, dankjewel! Ik zie je morgenavond wel als ik terugkom. En maak je geen zorgen, ik weet dat ze flink aan het puberen zijn, maar het zijn eigenlijk schatten van jongens.”
Ik zat er aan vast. Maar ach, het was maar voor één keertje, het zou vast wel meevallen. Ik liet mijn huisgenoten weten dat ik volgende dag niet thuis zou eten en ging de stad in om een zwarte legging te kopen.
De volgende ochtend fietste ik ongemakkelijk naar mijn werk. Ik haatte het gevoel van het dragen van die legging. Hij zat zo strak en in een ruime spijkerbroek valt het nu eenmaal minder op dat ik een wat dikke kont heb. Nu was ik me daar de hele tijd van bewust.
Toen ik ruim voor openingstijd bij de winkel aankwam was Linda er al. Ik deed mijn jas uit en ze inspecteerde mijn legging.
“Ik wist wel dat hij je goed zou staan,” zei ze en ze kneep me in mijn bil.
“Waarom moest ik eigenlijk een legging aan?” vroeg ik. “Ik bedoel, als je me over de knie legt sla je toch altijd op m”n blote kont.”
“Dat is handiger voor in de winkel,” antwoordde Linda. “Als ik je tijdens het werk een klap op je billen moet geven, wil ik dat je het voelt. En om daar helemaal zeker van te zijn, ga je nu eerst tien minuten over de knie: vijf minuten met de hand en vijf minuten met de haarborstel.”
Dat deed ze eigenlijk elke keer, dus ik protesteerde niet. Ik wist dat dat zou gebeuren. Ik liep achter haar aan, het kantoortje in en toen ze was gaan zitten ging ik bijna automatisch over haar schoot liggen. Ze deed mijn legging en slipje omlaag en begon me op mijn billen te slaan.
“Zal pets! je pets! goed pats! werken pats! vandaag?” vroeg ze me.
“Au! Ja Linda. Au!”
Ze deed haar best, sloeg best hard en vijf minuten zijn best lang als je zonder opwarming meteen op je blote billen krijgt. Ze had de kunst van Daniël geleerd, met name doordat ze zelf regelmatig bij hem over de knie ging, dus ze wist van wanten. Ze sloeg redelijk snel maar haalde steeds goed uit en raakte me gericht op alle plekken van mijn billen. Maar hoewel ik maar 1 meter 62 ben, ben ik een grote meid die best een pak voor haar billen kan hebben, dus ik doorstond het zonder al te grote problemen. Het was het tweede gedeelte waar ik me meer zorgen over maakte.
Na vijf minuten hield ze op met slaan en kneep me in mijn kont.
“Wat is dit toch een fijne ochtendgymnasiek,” zei ze. “Maar nu over naar serieuze zaken.”
Ze pakte uit haar handtas, die ze al naast de stoel had gezet, een haarborstel van zwart hard plastic. Ik kende die inmiddels goed.
“Ik ben benieuwd of jij nog veel zin hebt om te zitten vandaag,” zei ze met een lach in haar stem.
Ze liet de achterkant van de borstel even op mijn billen rusten, voordat ze uithaalde en de eerste klap uitdeelde.
PATS! “Au!” PETS “Au!”
Steeds harder en sneller achter elkaar sloeg ze. Ik klemde mijn handen om haar kuiten en beet op mijn lippen. Toch lukte dat niet altijd, want sommige klappen kwamen zo hard aan dat ik het soms uitriep van de pijn.
PATS! PATS! PATS! PATS! PETS PATS PETS PETS PETS PATS!!
“Zal je me vandaag gehoorzamen?” vroeg Linda door het geluid van de klappen heen.
PATS! PATS! PATS! PATS! PETS PATS PETS PETS PETS PATS!!
“Au!!! Ja! Heel goed! Au! Ik zal.. Au! ..gehoorzaam zijn!! Au! Au!!”
Als je een vast aantal klappen krijgt kan je letterlijk aftellen naar het einde. Gewoon vijf minuten lang op je billen geslagen worden met een hard gemeen ding als de haarborstel is erger omdat je moeilijk kan inschatten wanneer het afgelopen is. Het lijkt eindeloos te duren. Toen ze eindelijk klaar was stonden mijn billen in de fik en was ik helemaal buiten adem.
Een harde spanking krijgen kan je echt uitputten en het was een wonder dat ik niet lag te janken. Daar was ik, met mijn vreselijke pijnlijke billen, eigenlijk best trots op, maar ik liet het wel uit mijn hoofd om dat te zeggen. Ik was hoe dan ook niet echt in staat om iets uit te brengen.
“Sta maar op,” zei Linda. Het ging met moeite. “Doe je slipje en legging aan.”
Ik gehoorzaamde.
“Dan kunnen we zo de winkel opendoen,” vervolgde ze. “Maar eerst even de proef op de som nemen.”
Ze gaf me met haar vlakke hand een harde klap op mijn arme, al zo hard gespankte billen, die nauwelijks bescherming kregen van de dunne en veel te strakke legging.
“Au!” riep ik.
“Heel effectief,” zei Linda tevreden. “Werk je make up maar even bij, je ziet eruit alsof je net de marathon gelopen hebt.”
De rest van de werkdag was heel gezellig. Het was rustig, we deden wat klusjes en kletsten over kleren, mannen, vriendinnen, het nieuws. Af en toe kreeg ik een ferme tik op mijn kont als ik iets niet goed deed of weer eens niet oplette, maar ik weet dat ze dat niet doet om me te pesten, maar om te zorgen dat ik mijn werk goed doe en ik moet toegeven dat het werkt.
Voordat ik het wist was het zes uur en konden we sluiten.
“Ik moet op tijd weg,” zei ik, “want ik moet zo oppassen bij mijn oude buren. Is dat goed, of wilde je me nog een spanking geven?”
“Alleen even met de hand,” zei Linda, “je hebt goed gewerkt vandaag. Leun maar over de toonbank, dan doen we het meteen en kan je snel weg.”
Ik leunde over de toonbank en voelde hoe Linda mijn legging naar beneden deed en, na een seconde aarzelen, ook mijn slipje. Ze begon met haar hand op mijn billen te kletsen, hard maar niet zo hard als vanochtend, maar door de haarborstel die ik toen al had ontvangen voelde ik haar klappen goed.
“Zo,” zei ze, toen ze na een minuut of drie klaar was, “nu zit je tenminste met een warme kont op de fiets.”
Ze deed mijn slipje en leggings voor me omhoog, over mijn billen, liet me van de toonbank afkomen en omhelsde me.
“Tot morgen lieverd,” zei ze. “En denk erom, volgende week weer een legging aan!”
“Ja Linda,” zei ik, “tot morgen!”
Ze gaf me nog een ferme pets op mijn kont.
Ik zat inderdaad met een warme kont op de fiets, maar die laatste spanking had gelukkig niet zo lang geduurd, dus ik kwam nog voor half 7 aan. Ik parkeerde mijn fiets in de voortuin van mijn ouders en belde aan bij de buren.
Paul deed open. Ik kende ze al sinds ze acht waren, anders had ik de tweeling niet uit elkaar kunnen houden. Paul was een blonde jongen, typisch 15, type puber en twee hoofden groter dan ik. René ook.
“Hoi Alice,” grijnsde hij.
Pubers grijnzen veel. Hij ging voor me aan de kant en liet me binnen. René zat aan de eettafel op zijn tablet te spelen.
“Hoi,” zei hij, maar keek niet op of om.
Voor zijn neus stonden op tafel drie pizzadozen.
“We moesten van mamma wachten met eten tot jij er was,” zei Paul.
“Dat is aardig,” zei ik. “Laten we dan maar snel gaan eten.”
Al snel zaten we aan drie salamipizza”s te knagen, die gelukkig nog warm waren. René had zijn tablet aan de kant gelegd. Eten is nou eenmaal het belangrijkste dat er bestaat als je een jongen van vijftien bent. Er werd tijdens het eten dan ook geen woord gezegd.
“Waarom kom jij eigenlijk op ons passen?” vroeg Paul toen alles tot op de laatste kruimel op was.
“Omdat je moeder dat heeft gevraagd.”
Ik zag de blikken in hun ogen en het was duidelijk dat ze het idee van hun moeder volslagen belachelijk vonden.
“Ik zal echt niet moeilijk doen hoor,” zei ik om ze gerust te stellen. “Doe lekker wat je wilt, ga gamen, of netflix kijken, het maakt mij niet uit. Ik ben er alleen maar voor de vorm. Alleen moeten jullie om tien uur naar bed, dat is alles.”
“En als we niet om tien uur naar bed gaan?”
“Dan zal ik dat tegen jullie moeder moeten zeggen, dus daar heb je dan alleen jezelf mee,” zei ik.
Ik vond dat ik als een brugklasmentor klonk, maar ik zat hier dan ook in een andere rol dan anders, anders dan als ik er op een verjaardag kwam of zoiets. Dan waren ze meestal een beetje aan het klieren met Leon en was ik de zus die je zo leuk kan plagen. Ze slopen dan vaak achter mijn rug naar me toe, knepen me in mijn kont en renden snel weg. Ik ging dan meestal maar ergens met mijn rug naar de muur staan, zodat de lol er snel af ging.
“Ga je ons billenkoek geven als we niet naar je luisteren?” vroeg René met weer zo”n grijns.
Paul lachte schamper. Ze keken me samen uitdagend aan.
“Nee hoor, hoe kom je daar nou bij,” zei ik nuchter.
Van binnen werd ik wel een beetje nerveus. Zouden ze weten hoe mijn vader me altijd strafte?
“Nou gewoon,” zei René, “omdat je zelf ook altijd billenkoek krijgt als je stout bent.”
“Hoe kom je daar nou bij,” zei ik weer, iets minder overtuigend dan de eerste keer.
Ik was inmiddels opgestaan en deed alsof ik iets in mijn tas zocht.
“Jouw slaapkamer was naast die van mij,” zei René. “Ik kon het altijd goed horen. Stoute Alice!”
Hij gaf me snel een tik op mijn kont, lachte heel hard en Paul lachte mee. Mijn hoofd zal wel rood geworden zijn want ik voelde mezelf warm worden. Ik wou dat ik twee meter lang en wereldkampioen karate was, dan zouden ze me niet zo belachelijk durven maken.
“Leon heeft het ook verteld, dat je vader je straf geeft op je dikke billen,” zei hij. “Met een borstel en een keukenspatel!”
Ze gierden het nu uit.
“Ophouden nou!” riep ik precies zoals mijn moeder dat zou zeggen. “Nu is het klaar. Ga gamen of voetbal kijken of een spelletje doen.”
Mijn stem sloeg een beetje over. Ze lachten even door, maar godzijdank werd het minder.
“Okee,” zei Paul, “we gaan wel een spelletje doen. Doe je mee, Alice?”
“Dat is goed,” zei ik, blij dat we van het onderwerp af waren.
Daarbij hou ik wel van bordspellen en ik had al Kolonisten van Catan in de kast zien staan. Ik liep al naar de kast om het te pakken.
“Geen Kolonisten,” zei Paul. “We doen het Raadspel.”
“Ook goed,” zei ik monter. “Hoe gaat dat?”
“Heel makkelijk. Jij staat hier, zo.”
Paul dirigeerde me naar de muur, waar ik nu met mijn neus naar toe stond.
“En nu?” vroeg ik. Meteen erna voelde ik een hand in mijn kont knijpen.
“Hee!” riep ik. “Wie deed dat?”
“Dat is wat jij moet raden,” antwoordde Paul. “Was het René of ik?”
“Kunnen we niet gewoon Kolonisten doen?” vroeg ik.
“Nee,” zei René. “Dat is saai.”
“Okee,” zei ik, om ervan af te zijn. “Was het René?”
René schudde zijn hoofd. “Nee,” grijnsde hij.
“Helaas,” zei ik. “En nu?”
“Nu doen we het nog een keer,” zei Paul, “tot je het drie keer achter elkaar goed hebt. Dan heb je gewonnen. Je mag niet te snel om kijken, anders is het te makkelijk.”
Hij draaide me weer om naar de muur en al snel werd ik weer in mijn bil geknepen. Ik draaide me weer om. “Was het Paul?” vroeg ik.
“Nee,” grijnsde Paul. “Nu was het René.”
Ik deed mijn handen in mijn zij. “Ik vind het geen leuk spelletje jongens. Laten we er mee ophouden, okee?”
“Okee,” zei Paul, “maar dan heb je wel verloren. En de verliezer krijgt..”
“..billenkoek!!” riep René.
Ze liepen op me af en pakten allebei één van mijn armen.
“Ho, nou jongens,” zei ik, “nee nee, dat hadden we niet afgesproken.”
“Zo zijn de regels,” zei Paul en ze trokken me met zich mee.
Ze gingen naast elkaar op de bank zitten en deponeerden me over hun vier knieën. Mijn armen hielden ze op mijn rug. Ik kon geen kant op. René zat links, het dichtst bij mijn hoofd, en Paul rechts, het dichtst bij mijn billen.
“Goeie broek Alice,” zei Paul en hij gaf me een flinke pets op m”n kont. Die verschrikkelijke legging ook!
“Goeie kont!” riep René en ook hij gaf me een harde pets.
“Dit is niet erg eerlijk jongens,” zei ik vanuit mijn benarde positie, “ik kende de regels van het spel niet.”
“Het heeft dezelfde regels als elk spel,” zei Paul. “Als je opgeeft, heb je verloren.”
“En als je verliest krijg je billenkoek,” zei René. “Klaar...?”
“Nee...” begon ik, maar ik kreeg geen kans om nog meer te zeggen, want ze begonnen me allebei tegelijk op mijn billen te slaan, Paul op mijn rechter- en René op mijn linkerbil.
Nu was het een voordeel dat Linda me nog een spanking had gegeven aan het einde van werkdag: m’n kont had een warming up gehad, dus kon ik de klappen van de tweeling beter hebben. Ze sloegen er lustig op los en ik voelde elke klap goed, maar ik kon de pijn wel aan. Veel irritanter was het idee dat ik over de knie lag bij de pubervrienden van mijn broertje. Ik had mezelf weer eens in de nesten gewerkt en ik wist niet hoe ik me hier zo snel uit ging redden.
“Jongeeeennnnssss,” riep ik, “genoeg nu!”
Maar ze trokken zich er niks van aan en gingen gewoon door: pets pats pats pats pets pets pets op allebei mijn billen, die zo slecht werden beschermd door de legging.
Na een hele tijd, althans zo voelde het, hielden ze op. Ik ademde zwaar en voelde zweetdruppels op mijn hoofd staan. Mijn billen voelden erg warm aan en mijn armen, die ze nog steeds op mijn rug hielden gedraaid, deden pijn.
“Je kan het wel goed hebben,” zei René tegen mij.
“Eh, dank je,” zei ik, met een rood hoofd.
“Dit viel super mee,” zei Paul, “Leon zei dat je altijd voor je blote billen krijgt.”
“Dat klopt, dat zei hij,” zei René. “Is dat zo, Alice?”
Ik zei niks.
Paul kapte een stuk van mijn rechterbil beet, kneep er hard in en bleef knijpen.
“Is dat zo?” vroeg hij.
“Aaaauuu... jaaa,” riep ik uit van de pijn, “als ik straf kreeg van mijn vader.”
Paul liet mijn bil los. Er viel een stilte. Ik voelde hun aarzeling. Dit zouden ze toch niet durven?
“Shit, we hebben het fout gedaan,” zei Paul.
Met zijn vrije hand ging hij naar de band van mijn legging. Ik durfde niks te zeggen, bang om hem te provoceren. Maar het mocht niet baten. Langzaam trok hij de legging over mijn billen naar beneden. Mijn slipje liet hij zitten, maar veruit het grootste deel van billen was bloot en duidelijk te zien.
“Wauw, moet je kijken hoe rood al,” zei Paul.
Ik zei maar niet dat dat niet alleen aan hun lag. René legde een hand op mijn linkerbil.
“Check hoe warm ook,” zei hij. Paul voelde ook.
“Megawarm,” beaamde hij.
“Ja, jullie hebben heel goed billenkoek gegeven,” zei ik, het maar over deze boeg gooiend. “Maar ik vind mijn billen wel rood en warm genoeg nu.”
“We moeten het nog wel even goed doen,” zei Paul.
Hij gaf me een harde pets op het blote vlees van mijn rechterbil.
Ik wist meteen dat er niks tegen te doen was.
“Au! Okee, goed, okee,” zei ik. “Maar mogen dan wel mijn armen van mijn rug? Alsjeblieft?” Mijn armen deden nu het meeste pijn. “Ik zal niks doen, alleen mijn handen op de grond zetten.”
Ik keek smekend omhoog naar René.
“Okee,” zei René schouderophalend.
Ze lieten mijn armen los, wat voelde als een bevrijding. Het waren al met al geen gemene jongens. Ik deed mijn armen naar voren en steunde met mijn handen op de vloer. Wel voelde ik hoe Paul met zijn rechterbeen mijn benen vastklemde en René me bij mijn middel beetpakte.
“Okee, klaar Alice?” vroeg Paul weer.
Ik ademde in en weer uit.
“Klaar,” zei ik en beet op mijn tanden.
Weer begonnen ze me simultaan op mijn billen te slaan, hard en snel achter elkaar, alleen deze keer op mijn blote billen, die nauwelijks werden bedekt door mijn slipje. Al snel begon het flink zeer te doen en ik kon kreten van pijn niet onderdrukken.
Pats! Pets! Au! Pats! Pats! Pets! Au! Au! Pets! Au! Klets! Au! Klats! Klets! Au! Au! En zo ging het maar door. Ik vroeg me af of de regels van het spel nog een bepaalde tijd aangaven, want het leek eindeloos te duren.
Uiteindelijk hielden ze op en ademde ik nog veel zwaarder dan na de eerste spanking. Ook de tweeling moest duidelijk bijkomen, want ik hoorde ze zwaar ademen van de inspanning. Mijn billen deden nu verrekte zeer en ik durfde er niet aan te denken hoe rood ze nu waren.
“Check hoe rood!” zei René en ik hoorde hoe hij en Paul elkaar een high five gaven.
“Au!” zei Paul, “m”n hand doet pijn.”
“Wacht, ik weet wat,” zei René, “voor de finishing touch.”
Hij schoof onder mij vandaan en stond op van de bank. Paul duwde me wat steviger over zijn schoot, zijn arm om mijn middel en zijn been nog steeds over mijn benen. René liep naar de keuken. Daar rommelde hij wat en kwam terug met een brede houten spatel in zijn hand. “Yeah baby,” grijnsde hij.
Ik slikte. “Alsjebliiieeefffttt niet de spatel!” smeekte ik. “M”n kont doet al zo”n pijn!”
“Die krijg je van je vader ook, toch?” zei René. “Wees blij dat we geen borstel hebben.”
“Precies,” zei Paul. Hij kneep me even in mijn kont. “Het is je eigen schuld.”
“Mijn eigen schuld?” vroeg ik. “Hoezo?”
“Als je gewoon met ons spelletje had meegedaan had je nu geen billenkoek gehad,” zei Paul. “Je zegt eerst dat we de hele avond mogen doen wat we willen, en dan doen we dat, maar dan verpest jij de avond omdat je na twee keer al met ons spel stopt.”
“Ja,” zei René, “je hebt expres verloren omdat je het spel niet meer wilde spelen. Anders was dit nooit gebeurd.”
Fuck. Ze hadden natuurlijk gelijk. Zij hadden nooit gevraagd om een oppas. En dan kom ik, vol met loze beloftes: ‘doe lekker wat je wil’ en bij de eerste de beste gelegenheid verpest ik de boel.
“Okee,” zei ik. “Sorry. Misschien is het wel een beetje mijn eigen schuld.”
Paul kneep me weer hard in mijn bil. “Misschien een beetje?” vroeg hij.
“Aaaaauuuuu...niet misschien, helemaal!” riep ik snel.
“Als straf krijg je van ons allebei nog tien met de spatel,” zei René.
“Klaar?”
Ik haalde weer diep adem.
“Klaar...” zuchtte ik.
René spankte met de spatel alsof hij een tenniswedstrijd speelde. Hij stond naast me, terwijl Paul me vasthield en gaf eerst een klap als een backhand en toen één als een forehand en wisselde zo af. Wat deed dat zeer! PATS! Au!! PETS! Au!! Sorry! PATS! Au!!
De laatste klap was een heuse smash.
Daarna was het de beurt aan Paul. René hield voor de zekerheid mijn handen op de grond terwijl Paul me ouderwets over de knie met het hout op mijn billen sloeg. Na de laatste klap stonden mijn billen in brand en de tranen in mijn ogen. Paul liet me van zijn schoot. Ik deed mijn legging weer omhoog en stond een beetje wankel op mijn benen.
“Sorry dat ik zo”n slechte oppas ben,” zei ik. “Ik zal proberen om niet meer zo moeilijk te doen.”
Paul stond op van de bank.
“Zullen we dan het Raadspel weer spelen?” vroeg hij.
Ik had mijn lesje geleerd. “Goed,” zei ik. “Willen jullie alleen niet te hard knijpen? Mijn billen zijn nu erg gevoelig...”
“Beloofd,” zei de tweeling tegelijk. Het zijn helemaal geen verkeerde jongens. Ik ging met mijn gezicht naar de muur staan.
De rest van de avond speelden we het raadspel. De jongens knepen niet te hard en ik raadde het nog best vaak goed. Nooit drie keer achter elkaar, maar dat is ook wel heel moeilijk.
Om tien uur gingen ze zonder morren naar bed.
Het was wel weer typisch Alice natuurlijk, dat ik eerst een pak voor mijn billen nodig had gehad. Maar ik had mijn lesje goed geleerd en wist dat ik nooit meer zo”n slechte oppas zou zijn.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
De waardeloze oppas 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?