| Gepost op vrijdag 11 augustus 2006 - 02:35 pm: | 
|
|
Gevoelens, ongrijpbaar en toch zo vertrouwd
Flarden zijn het die ze ziet. Soms helder, soms vaag onsamenhangend.
Ze zit op haar vaste plekje bij het raam. Haar plek, daar wil ze zitten. Niemand anders gaat daar zitten, het is haar houvast, haar vastigheid. Dit herkent ze nog, het zelfde beeld uit het raam, en als ze haar hoofd omdraait het beeld van de anderen. Ieder heeft zijn vaste plek. Dat hoort zo.
Soms is het beeld verstoord, dan klopt het niet, vooral als er bezoek is. Het maakt haar verwart, paniekerig. Het ordenen gaat dan niet meer. Het vertrouwde wordt verstoord.
Soms is ze weer kind, in haar gedachte, maar het is zo echt. Huppelend van school naar huis, vooral niet op de lijntjes stappen tussen de tegels, want dat brengt ongeluk.
Op school in de klas, twee vlechten, ze weet het nog. Die lieve juf die zo ontzettend aardig was altijd. Haar vriendinnetje Lotte waar ze al haar kindergeheimpjes mee deelde. En wat konden ze lachen altijd. Gek, dat dat beeld zo zuiver is, en latere beelden zo vaag.
Er was iets met schuld, boete, straf, soms heeft ze nog zo’n maaggevoel onbestemd maar toch prettig.
Gevoelens herinnert ze zich ook nog wel, maar ze kan ze niet altijd meer plaatsen.
Heel soms dringen zich andere zaken aan haar op.
Strengheid, duidelijkheid.
Die stem, die ogen die haar dwongen. Maar tegelijkertijd voelt ze liefde, warmte, het is niet iets naars.
Ze was getrouwd, haar man is gestorven, lang geleden alweer. Het is raar dat ze het zich niet meer echt kan herinneren, hoe het was, hoe hij was, wie hij was.
Heel soms komt er een meneer, ze kent hem nooit, dan zegt hij dat hij haar zoon is en noemt zijn naam, Robert, dan flitst er een kort moment van herkenning door haar heen, maar het is zo weer weg, hij moet het steeds herhalen.
Ze beseft het nog vaag, ze probeert het vast te houden, die momenten, maar ze ontglippen haar weer, zo snel.
Boeien, ze ziet ze voor zich, zwart leer.
Weer dat warme gevoel, het overspoelt haar.
Dan is ze weer dat kind, helder, die keer dat ze met haar vriendinnetje gespeeld had op de bouw, het mocht niet, er stond een hek omheen. Het was gevaarlijk, maar ze speelden zo graag in het zand, die hoge berg. Tot een buurman ze daar ontdekte en ze er wegplukte en naar huis bracht. Naar het huis van het vriendinnetje bracht hij hun. Ze weet nog goed hoe kwaad Lotte’s vader was. Hoe hij brieste hoe gevaarlijk het was geweest, dat zo’n berg kan gaan schuiven en ze dan bedolven zouden worden onder het zand.
Ze weet ook nog dat hij Lotte over de knie trok en haar hard op haar billen sloeg. Met stokkende adem had ze erbij gestaan, niet wetende of ze nu moest huilen of niet. Ze schrok ervan, maar ook fascineerde het haar.
Haar ouders deden dat niet, nooit. Ze weet nog hoe raar ze het had gevonden van haarzelf, dat ze toen een soort van verlangen had gevoeld. Vooral toen die vader haar troostte achteraf, en haar op haar hart drukte nooit meer zo gevaarlijk te doen, omdat hij van haar hield en haar niet kwijt wilde. Warmte had ze gevoeld, maar ook een vreemde opwinding.
Flarden, een hand in haar nek, een hand op haar billen.
Maar ze was geen kind.
Of dat boek dat ze kreeg als kind voor haar verjaardag. Afkes tiental, en de scène daarin van dat pak slaag wat een van de kinderen kreeg, hoe vaak heeft ze dat toen gelezen. Ze kon er geen genoeg van krijgen.
En de fantasieën over het hoofd van de school die strenge man. En hoe ze stiekem genoot als ze op school in de hoek moest staan. Hoe ze daar op een vreemde manier tot rust kwam. Maar een rust met een bepaalde spanning. Ze leek wel in trance.
Troost, ze zit op schoot, ze huilt, wat moet ze op schoot?
Ze is toch geen kind?
Haar ouders hadden niet veel tijd voor haar, ze werkten in de winkel. Als het vakantie was of in de vrije uren hielp ze vaak mee. Ze waren niet streng haar ouders. Straffen deden ze nooit. Het is raar, maar soms kon ze echt naar straf verlangen. En was ze jaloers op haar vriendinnetje met die liefdevolle maar strikte ouders, die elke overtreding afstrafte met een goed pak slaag. Waarom was ze niet blij dat dat bij haar niet zo ging? Het verwarde haar.
Hij kijkt haar diep in de ogen, en houdt haar bij haar kin!
“Kijk me aan!”
Een keer mocht ze mee op vakantie met haar vriendin, naar Limburg. Haar ouders gingen nooit op vakantie, ze konden niet weg bij de winkel. Ze had het geweldig gevonden. Ze stelde zich voor dat ze hun kind was en haar vriendin haar zusje.
Ze weet nog heel goed van die keer dat ze stiekem bij die boer de boomgaard in gegaan waren, over het hek geklommen. Bomen vol met kersen. En er stond zelfs een ladder. Volgegeten hadden ze zich toen. Alleen werden ze betrapt. De boer was kwaad, en vroeg waar ze vandaan kwamen, wie hun ouders waren. Toen vertelden ze dat ze van de camping kwamen, even verderop. De boer had ze gebracht, en ze hadden moeten vertellen waar hun ouders waren. Toen ze bij de caravan kwamen waar ze logeerden, heeft die boer alles verteld aan Lotte’s vader. Haar vader verzekerde de boer dat het wel goed kwam, met zo’n blik waar ze van huiverde.
Hij had Lotte aangekeken, niets gezegd, zomaar een stoel midden in de kamer gezet en haar over de knie getrokken, haar jurkje opgestroopt haar onderbroek naar beneden. Ademloos had ze toegekeken, bang, maar ook spanning had ze gevoeld, een vreemde spanning alsof ze naar een feestje ging.
Hij had Lotte geslagen, heel hard, Lotte had gehuild. Toen het klaar was, had hij haar in haar nek gepakt en de kamer doorgeduwd zo de hoek in. Haar handen op haar hoofd. Toen hij terugkwam en haar vorsend aankeek, had ze een sprongetje gevoeld in haar buik. Hij was kordaat op haar toegelopen, en had haar bij haar arm gepakt, zonder woorden had hij haar ook over de knie getrokken. Ze voelde paniek, vermengt met wat anders, een overweldigend gevoel, ze kon het niet thuisbrengen. Verwarrend. Toen had hij haar ook geslagen, op haar onderbroek, heel hard. Het deed zeer! Ze had gesparteld, gehuild. Dit was niet fijn, maar toch.
Ook haar had hij in de hoek gezet aan de andere kant van de kamer. Toen ze daar stond joegen er allerlei gevoelens door haar heen. Het leek op thuiskomen. Het had iets van eindelijk, ik ook. Haar gloeiende billen hadden haar verwonderd. Schaamte had ze gevoeld, maar ook een soort van rust, net of het zo hoorde, bij haar hoorde.
Daar is die meneer weer, hij heeft iemand bij zich. Wat aardig dat hij met haar wil praten. Oh Robert, oh ja, ze wist het weer. Ze vroeg waarom hij nooit kwam. Hij komt iedere week, zegt hij. Mooi niet. Waarom weet ze dat dan niet? Hij zegt dat die andere meneer een collega is. Collega????? Ze spit, maar kan het woord niet thuis brengen.
“Buig je hoofd, zodat ik je mijn collar om kan doen, nu ben je van mij.”
Ze vertelde aan haar ouders dat Lotte’s vader haar over de knie had gelegd. Haar vader was boos geworden en had naar hem toe willen gaan. Ze heeft echt heel veel moeite moeten doen om hem tegen te houden. Steeds zei ze dat ze het verdiend had, en het niet eerlijk was geweest als alleen Lotte een pak slaag had gekregen en zij niet.
Ze heeft keer op keer gezegd dat ze het niet erg had gevonden. Gelukkig is hij niet gegaan. Zo raar, ze hoopte dat het nog eens zou gebeuren, en ze wilde niet dat haar vader dat voor eens en voor altijd onmogelijk zou maken.
Ze gaan weer weg die meneer en die ander, ze zwaaien naar haar, ze zwaait terug. Ze kijkt door het raam ze ziet kinderen spelen, touwtje springen.
1, 2, 3, als ze af is moet zij draaien. Het touw zit aan een lantaarnpaal, Lotte draait. Ze houdt het lang vol, 45, 46. Oh af! Ze wisselen van plek, nu mag Lotte. Ze kan het langer dan zij. Lotte kan alles beter dan zij. Maar ze is niet jaloers, welnee, het is haar vriendinnetje.
“Armen omhoog!”
De paddel is hard, hij is teleurgesteld in haar, ze deed niet wat hij had gezegd, twintig klappen krijgt ze, voor straf.
“Mevrouw Van Oort, is er iets?”
De broeder spreekt haar aan. Ze doet haar armen naar beneden. Waarom had ze die omhoog? Ze weet het niet. Ze kijkt hem aan, verwart.
Soms droomt ze, heel helder, van hem, ze houdt van hem, hij leidt haar, hij stuurt haar. Ze zijn zo een, samen. Ze zit dan geknield en kijkt naar hem op, ze is overgeleverd, en dat voelt zo goed.
In de morgen kan ze het zich heel even herinneren. Dan vervagen de beelden weer. Wie is hij? Ze weet het niet. Vaag is er herkenning, vooral een gevoel, warmte, liefde. Maar ze kan het niet plaatsen.
Ze was vaak bij Lotte thuis. Het was een hecht gezin. Er kon veel, er mocht veel. Maar ook was er steeds die spanning van te ver gaan en vooral wat er dan zou gebeuren. Die ene keer vergeet ze nooit. Dat ze samen met Lotte op haar kamertje was, ze speelde schooltje, Lotte was de juf, een lieve juf. Veel te lief vond ze. Ze wilde een strenge juf.
“Toen was jij de strenge juf, ok? En als ik dan iets doe wat stout is, dan ga ik over de knie. Dat is leuk!.”
Lotte vond het wel raar, een juf slaat je toch niet? Maar het was wel een leuk spel. Ze daagde het uit, klieren, ongehoorzaam zijn.
“En nu is het genoeg! Hierkomen!”
Toen ze bij Lotte over de knie lag, voelde dat goed, spannend! Lotte sloeg haar, maar niet hard, het stelde niets voor. Ze weet nog dat het haar stoorde, waarom slaat ze nu niet gewoon? Maar Lotte vond een pak slaag gewoon naar, en wilde haar dat niet aandoen. Het was spel toch? En niet echt.
Ze snapte niet dat zij anders was, het anders voelde. Was ze dan zo anders? Was ze raar? Ze voelde zich verward, zoals zo vaak. Ze wilde dit niet meer spelen het maakte haar boos. Net alsof ze niet kreeg wat ze wilde, mocht proeven maar niet eten. Frustrerend.
Ze was moe, moe van het kijken naar buiten, moe van het leven, moe van het steeds maar proberen vast te houden wat niet lukte.
“Ik hou van je, dat weet je wel he, oh God wat houd ik van je, mijn liefje, mijn lieve onderdanige vrouw.”
Ze huilde, waarom was ze nu ineens zo verdrietig? Ze wist het niet, ze voelde zich alleen, verlaten, in de steek gelaten.
“Wat is er mevrouw van Oort? Gaat het?”
De broeder legde zijn arm om haar heen. Ze leunde, troost, wat deed dat haar goed. Wat voelde dat goed. Zo vertrouwd, zo hecht, zo… Weer kwam er een golf van tranen, het overspoelde haar. Wat voelde ze toch allemaal. Wat is er toch met haar.
“Stil maar, het komt allemaal goed, rustig maar.”
Het maakte haar rustig, zijn aandacht, zijn lieve kalmerende toon. Ze kende dit, maar wist niet waarvan. In een flits, leek hij op iemand anders, iemand die ze kende, waar ze van hield. Wie is dat toch. Toen was het weer weg. Ze snapte het niet. Wat is er toch met haar.
Ze speelde een spel Lotte en zij, ze zaten in de tuin aan de tafel, het was prachtig weer, heerlijk die zon op je huid. Ze speelde mens erger je niet.
“Degene die verliest gaat over de knie!”
Lotte had haar aangekeken of ze gek was. Rood was ze geworden van schaamte, had ze het maar niet gezegd, het is zo raar, ze was zo raar. Wat moest Lotte wel van haar denken. Ze wist niet eens wat ze er zelf van dacht.
Waarom is ze zo, waarom heeft ze dit. Ze weet dat het gek is, vreemd, anders. Ze durfde het niet uit te leggen, ze kon het niet uitleggen, ze wist het zelf niet eens. Steeds schuldiger voelde ze zich, als ze terug dacht hoe ze er eigenlijk stiekem van genoten had toen Lotte over de knie ging, en ook toen het haar overkwam. Waarom had ze dat zo spannend gevonden. Haar vriendinnetje die het naar vond, zo moest huilen. Waarom had ze geen medelijden gevoeld, schuldig.
“Je weet dat je straf hebt verdiend, over mijn knie, nu en meteen!”
Over de knie? Ze is toch geen kind?
Ze droomde weer, van hem, groot, sterk, overheersend. Ze zat op haar knieën haar ogen neergeslagen. Ze had straf verdiend. Over de knie moest ze. Gedwee liet ze zich leiden.
Hij strafte haar, hard, meedogenloos. Keer op keer voelde ze zijn harde hand op haar billen. Van alles ging er door haar heen, maar vooral de rust, het was goed, het hoorde zo. Hij streelde haar, troostte haar. Ze kroop tegen hem aan, heel dicht, heel hecht. Oh wat hield ze van hem.
Ze zat in de hoek van haar kamer, op haar knieën, handen op haar hoofd.
“Mevrouw van Oort, komt u maar.”
De broeder hielp haar overeind, moeizaam ging het.
Waarom zat ze zo? Ze wist het niet, het maakte haar boos, boos om niet te weten, boos dat ze steeds opnieuw verrast werd door haarzelf, zonder te weten waarom, hoe, wat. Ze schaamde zich, ook nu, wat was ze raar, wat deed ze gekke dingen. Waarom deed ze die nu. Haar knieën deden pijn, haar gewrichten zo stram. Schaamte, het overspoelde haar.
Die keer in het schuurtje, Lotte en zij, ze hadden lucifers, verboden, dat wisten ze wel, maar zo spannend. Ook kaarsjes, aangestoken hadden ze die, zo gezellig in die donkere schuur. Toen hoorde ze Lotte’s vader roepen, hij zocht ze. Toen hij de deur van de schuur openden werd hij rood.
“Zijn jullie nu helemaal gek geworden! Dit is levensgevaarlijk, kaarsen, vlammen, alles is hier van hout en droog, er had wel brand kunnen komen!”
Brand, ze voelde brand, op haar wangen, het gloeide, in haar maag, een brand die haar hele lijf doorstroomde. Zou het weer gebeuren? Lotte schrok, ze werd bleek, niet rood zoals zij. Bleek van angst om wat er komen zou.
Voor ze het wist had hij Lotte te pakken en in een beweging gooide hij haar over de werkbank met het gereedschap. En omlaag ging weer haar onderbroek, briesend sloeg hij haar, hard en wat lang! Lotte gilde, dat ze het nooit meer zou doen, en zij keek, met een mengeling van opwinding en schaamte. Zou zij ook…? Meteen verdrong ze die gedachte weer, het mocht niet, ze mocht niet zo denken het was verkeerd. Medelijden moest ze hebben met haar arme vriendinnetje, waarom voelde ze dat niet?
Ze was slecht, een slecht kind. En toch die opwinding, die sterker was dan al het andere. Het verlangen dat steeds vaster een plaats kreeg in haar gevoelens. Ze kon aan niets anders meer denken. Oh alsjeblieft, alsjeblieft mag ik ook????
“En jij, naar huis, en snel!”
De teleurstelling die ze voelde, ze moest er bijna van huilen. Zou ze het vragen? Nee! Dat is helemaal raar. Weer gloeide haar wangen, weer die schaamte. Ze rende weg, snel naar huis. Ze sloop naar haar kamertje niemand had haar gezien. Ze liet zich op bed vallen, en huilde al haar frustratie eruit. Ze voelde zich alleen, zo alleen, zo onbegrepen.
Geblinddoekt stond ze daar, boeien aan haar polsen haar armen omhoog vast aan de balken.
Hij sloeg haar met een zweep, hard, zacht, afwisselend.
Ze verloor zichzelf, ze deinde op golven van passie, een grote zee van eb en vloed, golven van intense gevoelens.
Zweven, alleen nog maar zweven.”
Die nacht droomde ze van hem. Heel intens, steeds duidelijker. In haar droom wist ze het. Alles! Ze voelde zich steeds meer naar hem toegetrokken, steeds meer een, met hem. Hij wenkte haar, ze liep op hem toe, hij reikte haar de hand.
“Kom maar, kom maar bij me, ik wil weer samen zijn met jou, voor altijd.”
Ze liep steeds dichter naar hem toe, vol van verlangen, vol van emotie, ze pakte zijn hand. Hij trok haar tegen zich aan.
“Dag lieverd, wat heb ik je lang moeten missen, fijn dat je er weer bent”.
Ze glimlachte, ze was weer thuis, daar waar ze hoorde, bij hem, voor altijd.
“Meneer van Oort, ik moet u iets vertellen.”
De broeder had een ernstig gezicht.
“Uw, moeder is vannacht gestorven, zomaar in haar slaap.”
Robert schrok, en tranen kwamen in zijn ogen.
“Wat plotseling, zo ineens.”
“Ja, we vermoeden een hartstilstand, u mag wel naar haar toe.”
In haar kamer aangekomen zag Robert haar liggen. Wat zag ze er vredig uit, een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Hij pakte haar hand.
“Dag, mam, moest je er nu zomaar ineens tussenuit piepen?”
Hij huilde bittere tranen, om het verlies van zijn geliefde moeder, maar hij zag dat het goed was. De broeder legde zwijgend een hand op zijn rug, woorden waren hier niet nodig, afscheid doet pijn.
Ze zijn zo een tijdje bij haar gebleven. Robert had haar gekust heel zacht op haar voorhoofd.
“Doe de groeten aan pappa, als dat kan mam, ik hoop dat jullie weer samen zijn”.
Hij wist het niet, of dat kon, maar het troostte hem dit te zeggen. Het was goed zo, 89 is een mooie leeftijd. Maar hij had het niet verwacht, zo plotseling.
Een veld met bloemen, daar liep ze met hem, geen flarden meer, geen rare dingen.
Geluk, alleen nog maar geluk.
Helemaal haarzelf, geen schaamte meer, geen verwardheid.
Samen, tot in eeuwigheid.
|
|
    
kate
Nieuw lid
Inlognaam: Kate
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 08-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 augustus 2006 - 11:38 pm: |
|
Weg van haar herinneringen |
Kitty, wat een waanzinnig mooi verhaal. Ik kon het me zo voorstellen, wat er door haar heen ging. Verlangens, herinneringen en de verwarde werkelijkheid.
Zou het zo kunnen gaan met dit soort mensen? Ik vond ook het einde zo mooi Heb kippevel van dit verhaal. Hoop er nog veel te mogen lezen!
liefs
kate
|
Nathasha
Productief lid
Inlognaam: Nathasha
Bericht Nummer: 36
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 26 september 2006 - 01:45 pm: |
|
Wow !! |
Tja wat kan ik schrijven anders dan WOW.
Ik vind het verhaal allerminst opwindend, maar wel enorm rakend, ontroerend en echt ongelofelijk.
Ik kan me goed voorstellen dat het zo zou gaan. Het verhaal is erg aangrijpend en ik hoop zo zeker niet te eindigen aan het eind van mijn leven. LOL
Echt alle complimenten
Greetz
Nathasha
|
Kitty
Bevlogen lid
Inlognaam: Kitty
Bericht Nummer: 97
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 26 september 2006 - 02:36 pm: |
|
Dank voor je reactie Natasha |
Dank je wel voor je reactie Natasha,
De bedoeling was eens een ander verhaal te schrijven dan opwindend en triggerend. Ik heb me daarbij afgevraagd, wat als je oud bent met deze gevoelens, hoe zou je het ervaren, hoe ziet je herinnering eruit en welke impact heeft dit op je.
Je komt erg weinig ouderen tegen met deze gevoelens. Dat is ook wel logisch, internet is iets dat niet bepaald een medium is waar oude mensen veel gebruik van maken. Je komt dus zelden mensen tegen die de leeftijd van zeg hooguit 60 overschrijden. Ik denk wel dat de komende generatie ouderen een ander beeld zullen laten zien. En je wellicht ooit ook op een forum als dit kunt discussieren met bejaarden met sm-gevoelens. Niet dat dat nu de strekking is van het verhaal, dat is natuurlijk het dementie proces gemengd met een sm-verleden. Maar ik sta wel eens stil bij mijn eigen ouder worden en wat je dan moet met gevoelens als deze.
Groet,
Kitty
|
boudoirbundel
Nieuw lid
Inlognaam: Boudoirbundel
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 09-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 26 september 2006 - 06:14 pm: |
|
Lieve verhalen |
Ha Kitty, Natasha en anderen
Wat een lieve verhalen en reacties.
Ik zeg het zonder ironie.
EEN GELUKKIGE JEUGD
De avonturen die je las.
Je voelt je buik nog trillen.
Het jonge stoeien in het gras.
Je honger, niet te stillen.
Gevangen bij het struikgewas.
Bevelende pupillen.
De schuur waar jij gevangen was.
Bestraffing van je billen.
Je wou dat je weer zestien was.
Je zou het zo graag willen.
(je wou dat jij ZO zestien was;
een terugverlang-idylle.)
Boudirbundel
(www.geocities.com/boudoirbundel)
|
Mrs.Ména{sj}
Nieuw lid
Inlognaam: Mrsmena
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 09-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 26 september 2006 - 06:50 pm: |
|
Weg van herrinneringen |
Wat een fantastisch mooi verhaal. Het kan zomaar het verhaal van mijn ouders zijn. Inderdaad zijn ze me veel te vroeg ontvallen. Ik weet dat ook zij (mijn ouders) in de bdsm wereld vertoefden, net als ik nu. Misschien is dit een troost voor mij om te weten dat ook mijn ouders precies zo zouden kunnen zijn samen gebracht na hun heerlijk leven op aarde.
Prachtig geschreven.
|
Mrs.Ména{sj}
Nieuw lid
Inlognaam: Mrsmena
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 09-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 26 september 2006 - 06:56 pm: |
|
Weg van herrinneringen |
Wat een fantastisch mooi verhaal. Het kan zomaar het verhaal van mijn ouders zijn. Inderdaad zijn ze me veel te vroeg ontvallen. Ik weet dat ook zij (mijn ouders) in de bdsm wereld vertoefden, net als ik nu. Misschien is dit een troost voor mij om te weten dat ook mijn ouders precies zo zouden kunnen zijn samen gebracht na hun heerlijk leven op aarde.
Prachtig geschreven.
|
Kitty
Bevlogen lid
Inlognaam: Kitty
Bericht Nummer: 99
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 26 september 2006 - 07:11 pm: |
|
Troost |
Hoi Mrs.Ména{sj,
Heel fijn dat je er op deze manier iets aan hebt. Het is altijd mooi als je mensen door middel van een verhaal tot steun kan zijn.
Groetjes,
Kitty
|
boudoirbundel
Beginnend lid
Inlognaam: Boudoirbundel
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 09-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 26 september 2006 - 08:53 pm: |
|
Voor Kitty |
VERLANGEN
(voor Kitty, in reactie op haar verhaal)
je liedjes van verlangen.
in vrije vogelzang.
je kent de zwarte gangen
van tederheid allang.
gevoelens blijven hangen.
geen macht en geen belang.
je geest en lijf gevangen
wie tikt je op je wang?
wie tikt je op je wangen?
maar jij bent niet meer bang
voor oud en diep verlangen
je zingt je vrije zang.
nee, jij bent niet meer bang
voor authentiek verlangen.
je kent jezelf allang.
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 173
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 27 september 2006 - 09:53 am: |
|
Mooi hoor... |
Hallo Bb,
Ik moet toegeven: ik kan niet veel met gedichten. Dat wil zeggen: het is maar zelden dat ik het begrijp. Aanvoel is misschien een beter woord. Een tekst moet me wat doen, dat geldt voor een gedicht even goed als voor een verhaal.
Op deze bladzijde staan er twee van jou en ik vind ze beiden mooi. Hoewel, dat is een waardeoordeel en het past mij misschien niet om dat te geven. Maar dat het me geraakt heeft, dat is een beleving en een beleving mag ik toch hebben, net als ieder ander.
Heel veel woorden waren dat om je te bedanken voor je gedichten.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
boudoirbundel
Beginnend lid
Inlognaam: Boudoirbundel
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 09-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 27 september 2006 - 11:24 am: |
|
Dank |
Dankjewel, Janneman, voor jouw positieve reactie. Leuk om te lezen.
Leuk ook om te zien dat de discussie over andermans/ -vrouws bijdragen wat op gang komt.
Groeten,
Bb
|
Kitty
Bevlogen lid
Inlognaam: Kitty
Bericht Nummer: 100
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 27 september 2006 - 11:59 am: |
|
Mooi gedicht |
Bedankt Bb,
Mooi gedicht, en wat een eer speciaal voor mij  Heel erg lief hoor. En het bericht is te kort, dus schrijf ik er nog een paar woorden bij
Groetjes,
Kitty
|
sirsant
Actief lid
Inlognaam: Sirsant
Bericht Nummer: 23
Aangemeld: 04-2006
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 11 oktober 2006 - 06:29 pm: |
|
Weg van haar herinneringen |
Kitty, door omstandigheden een wat latere reactie.
Ik breng regelmatig een bezoek aan een verzorging t`huis.
Je ziet dan mensen die in de bloei van hun leven iets waren
rijk of arm, ieder met hun verleden.
Nu zou teer en hulp behoevend, dan gaan mijn herinnering
nog wel eens terug, toen ze in de bloei van hun leven waren.
Daar om een heel ontroerend verhaal, maar gelukkig mag er ook na een ontroerend verhaal
weer een ondeugd of een sexy verhaal komen.
|
Robert van de Reul
Nieuw lid
Inlognaam: Robert
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 12-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 01 januari 2008 - 11:24 pm: |
|
Weg van haar herinneringen! |
Mijn oprechte complimenten en dank voor dit prachtig mooie verhaal! Het heeft me geraakt. Ik ben zelf bezig met spanking een plek te geven in mijn leven. Daarnaast heb ik vorige week mijn Opa begraven. De laatste twee weken heb ik iedere dag gewaakt aan zijn ziekbed. Het heeft me heel veel bezig gehouden hoe de laatste dagen van zijn leven eruit gezien zouden kunnen hebben. Nu denk ik niet dat mijn Opa zich in bovenstaande kan herkennen maar bovenstaand verhaal geeft op indringende en intieme wijze weer hoe de gedachtengang van iemand op leeftijd zou kunnen gaan...
Met oprechte dank voor dit moois.....
Robert
|
Nimfe
Bevlogen lid
Inlognaam: Nimfe
Bericht Nummer: 73
Aangemeld: 03-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 02 januari 2008 - 12:01 am: |
|
Kitty |
Hoi Kitty!
Dit laat zien dat je een heel andere beleving neer kunt zetten,
dan ik tot nu toe van jou gezien heb.
Heel mooi en gevoelvol verhaal....
Idd een hoek van waaruit niet of bijna niet naar de
beleving van bdsm gekeken wordt....
Dank je wel.
Deze gaat dus mijn archieven in, als : het mooiste verhaal.....
Groetjes en bedankt..
Liefs, Nimfe. 
|
rebel
Nieuw lid
Inlognaam: Rebel
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 04-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 15 april 2008 - 10:13 pm: |
|
kippenvel |
lieve Kitty
ik lees je verhaal nu pas omdat ik nog maar kort op dit forum kom
wat een prachtig verhaal, hoe mooi zijn oude mensen
je bent ook een mooi mens, maar dat wist je al
kussssss
|
Kitty
Bevlogen lid
Inlognaam: Kitty
Bericht Nummer: 157
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 16 april 2008 - 02:17 am: |
|
Dank je wel |
Lieve rebel,
Dank je wel voor je lieve commentaar. En wat leuk om je hier te zien. Ik hoop je ook weer eens in het echt te zien.
Kusssssssss,
Kitty
|
MeesterHenry
Lid
Inlognaam: Meesterhenry
Bericht Nummer: 18
Aangemeld: 03-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 16 april 2008 - 12:23 pm: |
|
MeesterHenry |
Lieve Kitty,
Ik ben sprakeloos hoe mooi jij dit verhaal hebt kunnen optekenen. Je gaat zo mooi diep in het gevoelsleven. Zo echt, zo raak.
Lieve groet van Meester Henry
Goede en Rechtvaardige Heer en Meester Henry
| |
spankboy_50
Nieuw lid
Inlognaam: Spankboy_50
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 12-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 17 april 2008 - 04:12 pm: |
|
Helemaal overweldigd. |
Ik schrijf niet vaak iets, omdat ik vind dat ik niet schrijven kan.
Maar hier maak ik een uitzondering omdat het me echt diep heeft geraakt, net of ik het zelf heb meegemaakt.
Heel erg bedankt, en ik ben hartstikke jaloers.
Spankboy_50
|
Kythana
Lid
Inlognaam: kythana
Bericht Nummer: 20
Aangemeld: 05-2013
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 12 oktober 2017 - 11:02 pm: |
|
9 jaar na de laatste reactie... |
Hoi Kitty,
Ik heb de helft van dit verhaal met ingehouden adem gelezen.
Mijn kleine zusje (bijna 22 jaar) werkt in een woon- zorgcentrum en ondanks zij niks met bdsm heeft, merkt ze wel dat spanking voor sommige oudere mensen "normaal" is. Sommige ouderen zijn van mening dat ze zelf wel eens een pak op hun billen verdienen,... of dat de zorgkundigen eens een stevige portie billenkoek nodig hebben.
Het kan liggen aan die generatie, men kreeg vroeger wellicht vaker een pak voor hun blote billen, maar ik zou het gek vinden mocht men vroeger geen bdsm-velangens of spanking-issues gehad hebben. Oké, men deed er misschien niet echt veel mee, of kwam er nooit voor uit, maar toch...
Dank je voor dit mooi en ontroerend verhaal...
x kythana x
Good girls need spanking too!
| |
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?