| Gepost op zondag 22 augustus 2004 - 12:40 pm: | 
|
|
Deze borrelde zomaar op. Je begrijpt het soms niet....
Zij kwam
Ik zag haar voor het eerst op een voor mij bijzonder ongemakkelijk moment.
Het zal inmiddels een jaar of vijftien geleden zijn. Ik leefde in die tijd zowat bij Meesteres Inge. Ik woonde er niet, maar was er wel bijna altijd. Ik kon gewoon niet zonder haar. Ik wilde haar dienen, de hele dag, met heel mijn hart en – vooral – met heel mijn lichaam.
Maar meesteres Inge had die middag niet veel tijd voor me. Ik mocht haar goddelijke lichaam niet aanbidden. Ik mocht haar voeten niet eens kussen. Ze moest werken.
Maar omdat ze mijn verlangen natuurlijk wel had opgemerkt – wat niet zo heel moeilijk was want ik was al met een hele stijve piemel voor haar neergeknield toen ik binnenkwam – had ze haar slavinnetje toestemming gegeven met mij te gaan spelen.
Dat was heel gemeen van haar, hoewel een meesteres natuurlijk nooit gemeen kan zijn want die doet alleen dingen die goed voor je zijn. Maar slavin José deed niets liever dan met piemels spelen. Dat kon ze wel de hele dag doen en je houdt het niet voor mogelijk wat voor spelletjes ze er wel niet allemaal mee verzon. Ze zou een steen nog laten klaarkomen, geloof me. Maar dat was nu net het probleem, want ik mocht alleen met toestemming klaarkomen en die gaf Meesteres Inge mij maar zelden en die middag natuurlijk zeker niet.
Dus toen slavin José met haar liefste stemmetje aan Meesteres Inge vroeg of ze met mij mocht spelen zag ik het zwerk helemaal drijven. Zeker omdat ik wist dat slavin José nog een beloning tegoed had, Meesteres Inge in een toegeeflijke bui was en zoals gezegd zelf toch geen tijd had. De toestemming kwam dan ook niet als een verrassing.
“Natuurlijk slavinnetje. Ga jij maar fijn met hem spelen. Niet teveel lawaai maken en zelf je rommel opruimen.”
Op het moment dat Marijke binnenkwam zat ik tegen krankzinnig worden aan. Mijn lul was hard als staal en stond recht naar boven. Mijn eikel was roder dan een aardbei en gevoeliger dan ik aankon. Slechts met bovenmenselijke inspanning had ik tot dat moment kunnen voorkomen dat ik zou gaan spuiten. Slavin José vermaakte zich kostelijk en zat net uitgebreid in mijn eikel te knijpen, ondertussen mijn ballen stevig knedend. Ik ben als de dood voor de cane maar verlangde er op dat moment vurig naar. Alles liever dan deze kwelling en de welhaast onvermijdelijke toorn waarin mijn Meesteres zou ontbranden als ik straks klaarkwam. Want dat ik klaar zou komen stond wel bijna vast. Slavin José was vastberaden en ik was al opgewonden geweest toen ik arriveerde. Slechts voortdurend denken aan striemende klappen op mijn pik hield mijn ontlading nog tegen, maar het was een bijzonder dun wandje dat de stroom nog tegenhield.
De binnenkomst van Marijke – ik wist toen natuurlijk nog helemaal niet dat ze zo heette – bracht mij terstond over de rand. Ik had nog nooit zo’n mooie vrouw gezien. Natuurlijk aanbad ik Meesteres Inge maar dat was vooral vanwege haar overwicht op mij. Meesteres Inge was best mooi, heel mooi zelfs in mijn ogen, maar Marijke was een klassieke schoonheid. Ik ga haar niet voor u beschrijven want dat is zinloos. Bedenk zelf de vrouw van uw dromen, doe daar nog 50 % schoonheid bij en 75 % klasse en u komt nog niet in de buurt. Ze was nog jong maar al zo volkomen vrouw dat alleen haar ‘zijn’ me al totaal overweldigde en van mijn stuk bracht.
En al die oneindige vrouwelijkheid kwam dus binnen, juist op dat moment. Ze wierp een blik op ons. Eén maar. Ik kan niet zeggen dat het een misprijzende blik was. Het was eerder een wetende blik, alsof ze in één keer de hele situatie inschatte én overzag. Ik zou niet hebben kunnen zeggen wat ze dacht, Misschien niets omdat het haar in het geheel niet interesseerde. Misschien van alles. Ik weet het niet. Wel weet ik dat juist die ene blik – waarin ik geen compassie zag voor mijn situatie of beter nog waardering voor mijn fysiek of (helemaal ondenkbaar eigenlijk) wellicht zelfs enige wellust – mij tot mijn ongelooflijke orgasme bracht.
Ze zag het niet, want ze liep direct door naar Meesteres Inge. Maar ik wist zeker dat ze het wist. Omdat dat nou eenmaal haar effect was op mannen. Omdat mannen nu eenmaal voortdurend klaarkomen. Wat dan ook, maar ze wist het. En negeerde het volkomen. Ik spoot zo hard en zoveel als ik nog nooit gedaan had. Slavin José zat te spinnen van genoegen. Ik beleefde op dat moment één van mijn meest hemelse momenten en tegelijk was het verschrikkelijk omdat Zij het zo negeerde. Ik had zo graag mijn orgasme aan Haar willen opdragen, voor Haar willen klaarkomen. Dan zou mijn komende straf ook helemaal niet erg meer zijn. Die had ik zo graag voor Haar over. Maar ze ZAG het niet.
Maar ze hoorde het natuurlijk wel want slavin José meldde mijn verschrikkelijke zonde vanzelfsprekend direct, luidkeels en met groot genoegen aan Meesteres Inge. Ik zag de toorn van mijn Meesteres ontbranden en kromp in elkaar.
“Ik zal je straks straffen omdat je je weer eens niet hebt kunnen beheersen. Bereid je maar voor op pijn, veel pijn. Maar nu niet, straks, want ik heb nu ook geen tijd voor dát soort onzin. Bah, slaven ….”
Ik sloeg mijn ogen even op en zag de triomf in slavin José’s ogen. En natuurlijk haar kamerbrede grijns. Dat zijn haar mooiste momenten, als een slaaf op zijn donder krijgt omdat zij hem heeft zitten opgeilen. Ik zou haar zo zielsgraag eens met gelijke munt terugbetalen maar dat was ondenkbaar. Slaven mochten van Meesteres Inge nooit met slavinnen spelen. Volgens Meesteres Inge is een vrouw oneindig superieur aan een man, zelfs een slavin. Natuurlijk vond ik dat ze daarin volkomen gelijk had.
Dus bezat ik mijn ziel in lijdzaamheid terwijl Meesteres Inge zachtjes met haar bezoekster sprak. Ik kon ze niet verstaan, maar dat kwam ook omdat slavin José mij mijn sperma liet oplikken terwijl ze ondertussen mijn ballen kneedde. Vooral dat laatste was niet echt lekker. Als ik net klaargekomen ben zijn mijn ballen heel gevoelig. Misschien is dat bij meer mannen zo, dat weet ik niet. Slavin José wist het vast wel. Misschien dat ze daarom zo enthousiast kneedde.
Maar de laatste zin die Meesteres Inge uitsprak hoorde ik wel: “Nog zin in onze service?”
Dat moet ik even uitleggen. Meesteres Inge runde in haar huis een gelegenheid waarin mannen en vrouwen alles wat ze maar op BDSM-gebied zouden kunnen bedenken in de praktijk konden brengen. Maar in de stille uren was het soms ook net de zoete inval. Vaak kwamen er vriendinnen van haar langs. Soms gewoon voor een praatje, soms om ook even te spelen.
Of om zich even lekker te laten beffen. Dat was de service waar Meesteres op doelde. Als haar vriendinnen zich even lekker wilden ontladen werd er een slaaf of slavinnetje aangewezen om haar te bedienen. In het begin was dat natuurlijk een verrassing maar het zal u niet verbazen als ik u vertel dat diverse vriendinnen al na korte tijd geregeld even langskwamen als ze zich wat geil voelden. Zeg nou zelf, je gaat even lekker zitten en je wordt heerlijk klaargelikt. Wie zou dat kunnen weerstaan?
Het antwoord kon ik niet verstaan, maar het bevel van mijn Meesteres maar al te goed.
Ik kroop naar ze toe. Marijke stond op en liep voor mij uit naar de aangrenzende slaapkamer. Ik had haar hier nog nooit gezien maar ze was er dus zeker niet voor het eerst.
Ik kroop zo snel mogelijk achter haar aan en zag haar nog net in de badkamer verdwijnen. Toen ik daar binnenkroop, wat niet echt lekker was op die stenen vloer, zag ik haar op het toilet zitten. Ze had haar dunne, lange India-jurk om haar heupen en ik hoorde haar duidelijk plassen. Ik kroop tot vlak voor haar, boog mijn hoofd en wachtte af.
Toen ze klaar was keek ik voorzichtig op en zag dat ze haar benen gespreid had en wat naar voren schoof. Ik mocht haar klaarblijkelijk schoonlikken. Voor de zekerheid vroeg ik haar natuurlijk om haar toestemming.
“Toe maar.” zei ze. Voor het eerst hoorde ik haar stem. Hoe kan ik die anders beschrijven als de mooiste stem die ik ooit gehoord had? Een beetje omfloerst, maar zeer beslist. Duidelijk en melodieus. Ik rilde er een beetje van.
Ze keek me vanzelfsprekend niet aan. Haar blik was leek het wel naar binnen gericht. Ongetwijfeld dacht ze aan zaken die mij als huisslaaf volstrekt niet aangingen. In de periferie merkte ze mijn aanwezigheid op, zoals je een stoel uit je ooghoeken opmerkt waar je straks op wilt gaan zitten. Maar dat was het dan ook wel. Niet dat ik meer zou verwachten, ik kende mijn plaats wel.
Ik kroop verder naar naar toe en begon voorzichtig te likken. Het zal u wellicht verbazen – en dat doet het mij achteraf eigenlijk ook steeds meer – dat ik toendertijd als slaaf een vrouw kon likken zonder haar te bekijken, zonder haar zelfs maar bewust te zien. Ik zag mijn werk, mijn taak, de mij toegestane gunst. Ik zag elk druppeltje, elk teken van opwinding. Maar ik zag geen kut, althans niet in de zin van: heerlijk, wat een mooie kut, lekker om te beffen.
Dat was nu niet anders. Ik likte haar helemaal schoon. Geen druppeltje bleef achter. Natuurlijk was ik daar niet vies van. Ik had zoveel vrouwen mogen likken dat ik totaal de tel kwijt was. Ik vond het een eer hun druppeltjes urine van hun lichaam te mogen halen. Ik was volledig aan de smaak daarvan gewend. Het wond me ook niet op. Ik was vereerd te mogen dienen en ging daar totaal in op.
Toen ik daarna haar spleetje begon te likken omdat het daar nat begon te worden stond ze abrupt op en liep terug naar de slaapkamer. Ik zag haar in de makkelijke fauteuil zitten toen ik daar aankwam. Ze had haar jurk weer omhooggeschoven en ze lag zo lekker lui in de stoel dat haar billen ruim over de rand staken. Ik had verder geen aanwijzingen nodig, kroop snel naar haar toe en ging aan de slag.
Ze had niet veel tijd nodig. Achteraf heb ik gedacht dat ze of al heel geil moet zijn geweest toen ze binnenkwam of het was zo dat het geheel hier haar toch niet helemaal onberoerd had gelaten. Maar ja, achteraf heb ik me zoveel afgevraagd. Niet in de laatste plaats hoe haar kut eruit gezien had. Ik wist het echt niet. En ik wilde het zo graag weten…
Ze kwam dus al snel, maar wel heel hevig. Ik had me van mijn beste kant laten zien, had enthousiast haar spleetje gelikt, haar sappen opgezogen, op haar lipjes gesabbeld en uiteindelijk op haar klitje geknabbeld. Ze kon niet stil bijven liggen maar bewoog haar heupen in een wellustig ritme. Ik weet niet of ze haar ogen dicht had en of ze misschien haar borsten betastte maar ik weet wel dat ze zachtjes kreunde. Niet zo overdreven als sommige vrouwen doen, maar intens genietend. Haar ademhaling zwoegde, ze zweette zelfs een beetje, maar ze bleef een dame. Uiteraard.
Toen ze kwam was ik zo trots. Ik bleef haar likken zolang ze dat lekker leek te vinden. Opnieuw likte ik haar spleetje schoon.
Ze stond abrupt op, liet haar jurk vallen en verliet zonder mij verder ook maar een blik waardig te keuren en zonder enig geluid te maken de slaapkamer. Mij bleef slechts haar smaak die naar nu pas tot mij doordrong zo geweldig heerlijk was dat ik wenste dat ik die voor altijd vast zou kunnen houden.
Ik heb haar bij Meesteres Inge nooit teruggezien. Als slaaf moest ik mij daar natuurlijk volledig bij neerleggen. Tenslotte was ik slechts een werktuig waar ze gebruik van had kunnen maken. Het zou ondenkbaar zijn geweest dat ik contact met haar zou kunnen hebben.
Maar als ik in mijn bed lag droomde ik daar wel eens over. Ik droomde in die tijd wel vaker van onbereikbare dingen.
Het duurde nog een paar dagen voor ik mijn Meesteres durfde vragen wie dat geweest was die ik had mogen dienen.
“Ja knul, die vond jij zeker wel mooi? Vergeet het maar hoor. Ze heet Marijke en meer hoef je niet te weten.”
Ze was gelukkig in een goede bui en uitermate vergevend. Natuurlijk was mijn denken aan Marijke al verkeerd, laat staan dat ik het recht had naar haar te informeren. Mijn Meesteres moest ik dienen, haar opdrachten moest ik uitvoeren en verder niets.
Maar nog heel wat jaren daarna was alleen die Naam al voldoende om me stijf te krijgen. Marijke.
Ik zag
Maar in de jaren daarna ontdekte ik ook dat er meer is dan slaaf zijn. Ik vind het een enkele keer nog wel eens lekker als een vrouw met mij speelt, zeker weten, maar gaandeweg ontwikkelde ik mij tot de uiterst dominante Meester die ik nu ben. Mensen die mij vroeger gekend hebben verbaast dat altijd bijzonder want ik was een zeer onderdanige en gedienstige slaaf. Mensen die mij alleen als Meester kennen kunnen zich mij absoluut niet als slaaf voorstellen. Het verbaast mij ook wel eens maar ik verdiep me er niet in. Ik neem het zoals het is. Ik aanvaard het. En ik geniet ervan.
Ik heb inmiddels een eigen club. Er werken twee Meesters en drie Meesteressen voor me en zo af en toe doe ik zelf ook wel eens wat. Slavinnen en slaven komen en gaan maar er zijn er altijd genoeg. Mijn Meesters en Meesteressen nemen ze mee maar mijn gasten ook.
En zo ontmoette ik Marijke weer. Vijftien jaar later.
Het was wel een verrassing. Ook zij was geswitcht. Het was inmiddels marijke. Slavin marijke.
En overwon?
Ik zag het meteen. Natuurlijk, want ik was haar nooit vergeten, had haar gezicht vaak voor me gezien. Het was al die jaren als een icoon voor me geweest. Als ik dacht aan De Vrouw, dan dacht ik aan haar. Zij was mijn zinnebeeld, mijn baken soms zelfs. Niet dat ik op haar geilde. Welnee, daar was ze veel te verheven voor.
Ze was nauwelijks veranderd. De jaren hadden geen enkele invloed op haar gehad. Ze was nog net zo mooi, alleen gerijpt. Niet overrijp, maar rijp, wellicht zelfs mooier dan ooit. Als een glanzende appel.
Ze kwam die avond binnen met Pieter, die ik al langer kende. Die kwam wel vaker bij mij. Dat hij mijn vriend is is misschien wat veel gezegd maar we kunnen heel goed met elkaar opschieten en ik zie hem heel graag als mijn gast. Hij is beschaafd en beleefd en weet heel goed waar de grenzen van het betamelijke liggen. Want ook een club als de mijne heeft grenzen al lijken die soms voor een buitenstaander ver te zoeken. Elke serieuze liefhebber weet dat. Maar met Pieter kun je ook lachen en daar hou ik wel van. Ik schuif hem nog wel eens een extraatje toe. Qua activiteiten in mijn club dan natuurlijk, want op geld zit hij niet te wachten, dat heeft hij genoeg.
Met marijke had ik hem nooit gezien, wel met tal van anderen. Slaven en slavinnen, Meesters en Meesteressen. Hij kent iedereen en de rest kent hem.
Hoe hij aan marijke kwam heb ik hem tot op de dag van vandaag nog nooit gevraagd. Dat moet ik toch nog eens doen. Maar trots was hij wel op haar, dat kon ik duidelijk zien.
Ze was naakt als op de dag dat ze geboren werd. Het enige dat ze op die dag nog niet gehad had en nu wel was een clithoodpiercing. Aan het kettinkje dat daaraan was vastgemaakt hield Pieter haar vast. Dan was dat maar duidelijk, van wie ze was.
Ze had haar handen op haar rug en haar blik neergeslagen. Ze wachtte geduldig op instructies. Geen spoor meer van het vanzelfsprekende zelfbewustzijn dat ze toen had getoond. Ze was nu een echte slavin, zo onderdanig als het hoort.
Maar zelfs als slavin had ze nog diezelfde klasse als altijd. Wonderlijk, maar eigenlijk verbaasde me het ook helemaal niets. Ik zag haar nu ze slavin was in wezen ook helemaal niet anders. Ze was nog steeds een zinnebeeld maar dan één waar ik van zou kunnen genieten in plaats van alleen van dromen.
Aan de ene kant vond ik het jammer dat ze al naakt was. Ik mag graag vrouwen uitkleden, steeds een laagje eraf, steeds meer verrassingen onthullen. Aan de andere kant was ze zo mooi dat het jammer zou zijn geweest al dat moois zelfs maar voor een moment te bedekken. Ik kon haar nu mooi eens bekijken. Eindelijk. En ze stelde me niet teleur. Prachtig was ze. Haar figuur was nog perfect. Ze was bruin gebronsd en mooi gespierd, Haar borsten trokken zich helemaal niets aan van de zwaartekracht.
Speciale aandacht schonk ik aan haar kut. Ik heb al heel veel kutten en kutjes gezien en heb geleerd dat er geen twee aan elkaar gelijk zijn. Maar na verloop van tijd heb je het toch wel gezien. Ze laten me niet koud hoor, echt niet, maar het is niet meer zo dat ik elke blote kut in mijn club ga zitten bestuderen. Dat geloof ik inmiddels wel.
Maar voor deze maakte ik graag een uitzondering. Dit was de kut die ik zo lang geleden gediend had en helemaal vergeten was te bekijken. De kut die jarenlang in mijn geest steeds mytischer vormen had aangenomen en die ik nooit meer verwacht had ooit nog eens te mogen dienen, laat staan te mogen bekijken. Diezelfde kut werd me nu ter volledige inspectie aangeboden. Dus ja, ik keek even wat beter.
Het was een heel mooi kutje. Sappig als van een jong meisje, een perzikje gelijk. Ik zou er graag nog eens op sabbelen.
“Mag ik je een gunst vragen, Pieter? Dat heb ik nog nooit gedaan, dat weet je wel. Maar ik zou graag eens met je slavinnetje willen spelen. Ik ken haar nog van vroeger, moet je weten…”
Al die tijd keek ik strak naar haar gezicht en haar neergeslagen ogen. Maar bij dat laatste zinnetje van mij kon ze zich niet beheersen en keek ze me even aan. Ik zag haar denken maar wat het allermooiste was: ik zag ook dat ze een vermoeden kreeg. Toen gaf Pieter een rukje aan het kettinkje en ze sloeg haar ogen weer neer. Niet nadat ze mijn sardonische grijns had aanschouwd.
Tot mijn onuitsprekelijke genoegen zag ik dat ze kippenvel kreeg.
“Ik ben blij dat ik nou eindelijk ook eens wat voor jou kan doen. Natuurlijk mag je met haar spelen. Dat heb ik toch al gedaan en zal ik ook nog heel vaak kunnen doen. Ik had toch geen plannen met haar vanavond. Neem haar maar mee zo lang je wilt. Leef je met haar uit, ze kan er tegen, geloof me!”
En hij overhandigde mij het kettinkje.
Ik zag haar tepels verstijven. Wat vond ik dat ontzettend mooi. Ze had me niet fijner kunnen begroeten.
Ik heb mij de hele nacht met haar vermaakt. Pieter liet toen hij vertrok een briefje voor me achter dat hij haar de volgende dag wel zou komen halen als ik klaar met haar was. Ik moest maar bellen.
De leugenaar.
“Ik had toch geen plannen met haar.”
Jazeker, dan neem je haar naakt mee naar mijn club. Al ben ik hem daar intens dankbaar voor. Stel je voor dat hij dat niet had gedaan, dat ik haar niet zou hebben weergezien?
Wat ik die avond en nacht allemaal met haar heb gedaan zou ik u wel in detail kunnen gaan beschrijven maar dat zou mijn respect voor haar geen recht doen. Natuurlijk spaarde ik haar niet, ik pakte haar harder aan dan welke slavin ooit tevoren. Juist de allesomvattende adoratie die ik altijd voor haar had gehad maakte dat ik haar al met al mijn vaardigheden wilde laten kennismaken, en die zijn niet gering. Want natuurlijk gaat het dan niet om mij, maar om de slavin die ik onder handen heb. En met welke slavin zou ik meer de grenzen willen verkennen en zo mogelijk ruim overschrijden dan met haar?
Dus heb ik haar gereinigd, ik heb haar getuchtigd en ik heb haar gebruikt. Later heb ik haar gestraft en weer gebruikt, nog eens gestraft en een derde maal gebruikt. Ik heb haar mij laten dienen zoals ze nog nooit iemand had moeten dienen. Ik heb haar mijn zaad geschonken en ze heeft het gekoesterd. Ze heeft mij gesmeekt en aanbeden. Ik heb het diepste van haar ziel onderzocht en al haar verlangens uit haar geperst. Ze heeft me haar lijf aangeboden en ik heb het gegeseld, gekastijd, gepijnigd en gemangeld, maar ook vertroeteld en liefgehad. Ik heb inderdaad al haar grenzen gezocht en haar er ver overheen gejaagd. Ik heb haar laten kronkelen en zweten, ik heb haar laten gillen en laten lijden. En natuurlijk, natuurlijk heb ik haar intens laten genieten.
Laten we het er maar op houden dat het helemaal erg intens was, loodzwaar voor haar en bijzonder opwindend voor mij. Al is zij uiteindelijk, maar dat was echt pas helemaal aan het einde, ook klaargekomen. Schreeuwend klaargekomen zelfs. En reken maar dat ze me vanuit de grond van haar hart bedankt heeft. Natuurlijk, want ze was al die uren zo nat geweest, zo ongelooflijk nat.
Haar totaal uitgeputte lichaam heb ik daarna losgemaakt, gewassen en verzorgd. Ik heb haar in mijn bed gelegd, ik heb haar geknuffeld en getroost, ik heb haar gekust en in slaap gewiegd.
Ze sliep de zorgeloze slaap van een baby. Ik heb stil naar haar gekeken, al de tijd tot ze weer wakker werd. Urenlang heb ik haar beeld in me opgezogen, getracht het in mijn netvlies in te branden. Maar dergelijke schoonheid laat zich helaas niet vangen. Je mag er slechts tijdelijk van genieten en moet het daarna loslaten. Het leven is soms wreed.
Ik wil nog wel eens met haar spelen, eigenlijk. Of eigenlijk wil ik niets liever dan dat, denk ik aan niet veel anders meer. Ze is niet eens mijn slavin, ik heb geen idee wat haar gedachten over mij zijn, maar ze is nog steeds en onverminderd mijn muze, al is het anders dan eerst. Was zij eerst onbereikbaar voor mij, nu ben ik een Meester en zij een slavin, en ook nog eens van een ander. Maar ik hou wel van haar, dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven.
Ze is mijn Marijke.
© Janneman, augustus 2004
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein ;-)
|
|
    
Marny
Actief lid
Bericht Nummer: 28
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 22 augustus 2004 - 01:51 pm: |
|
Meester |
Meester
Hij kwam
Mijn hart staat stil, enige tellen volkomen stil. Ik houd mijn adem in.
Wat zegt hij nou … ?
Ik ken haar nog van vroeger … ?
Wie is hij … ?
Zal ik het durven … ?
Even snel kijken wie hij is … ?
Ik slaak heel zachtjes een zucht als ik weer normaal begin adem te halen. Mijn meester is in een strenge bui vanavond. Het is maar zelden dat hij me helemaal naakt meeneemt naar een club, laat staan een voor mij vreemde club. Oh jee, wat moet ik nu doen, ik wil weten wie die meester is.
Kent hij mij nog van vroeger … ?
Hoevéél vroeger dan?
En dan sla ik mijn ogen op en kijk. En voor de tweede keer staat mijn hart stil en breekt het zweet me uit. Ik voel een ruk aan mijn klitketting en besef dat ik niet gehoorzaam ben. Ik heb tegen de wens van mijn meester in mijn ogen opgeslagen. Stilletjes kreun ik van ellende. Oh nee, dat kost me strafpunten. Mijn hersens draaien op volle toeren.
Wie is deze meester … ? Hoewel … meester … ?
Nee, SLAAF ! Och jee, de perfecte slaaf.
Ineens weet ik wie hij is. Ik graaf in mijn geheugen en zie die dag weer helemaal voor me. Ik was bij mijn vriendin meesteres Inge langs gegaan om haar een gunst te vragen. Natuurlijk wilde ze me helpen en toen ik weg wilde gaan vroeg ze of ik nog zin had in haar service. Ik had het zelf nog niet meegemaakt maar al mijn vriendinnen gingen regelmatig bij haar langs. De service die ze bedoelde was snel beroemd geworden. Natuurlijk wilde ik die service ook wel eens voelen.
Ik liep naar de slaapkamer en meteen door naar de badkamer. Toen kwam de slaaf binnenkruipen. Ik had hem niet verwacht, ik dacht dat hij mij alleen zou beffen maar in mijn stoutste dromen had ik niet verwacht dat hij mijn kutje zou willen drooglikken nadat ik had geplast. Hij bleef mij net zolang likken totdat ik mijn kutsappen voelde stromen.
Ik stond op van het toilet en ging in de stoel in de slaapkamer zitten, lekker onderuit, mijn billen net op het randje van de zitting. Toen de slaaf weer tussen mijn benen dook, bleek al snel dat hij het beffen had verheven tot kunst met een hoofdletter K. Hij was vakkundig en heel eerlijk moest ik toegeven dat er niet eerder iemand was geweest die mij op zo’n zalige manier had klaar gezogen.
Tegelijk met mijn genot kwam ook mijn tegenzin. Oh, wat zonde. Deze slaaf was gewoon te perfect. Er was niets op hem aan te merken. Nou ja, hij was zo dom geweest zich te laten opjuinen door een slavin. Maar … hij was klaargekomen op het moment dat hij mij zag. Dat was ook de reden waarom ik de service van meesteres Inge had geaccepteerd. Die spuitende slaaf had me toch heet gemaakt. Hij dacht misschien dat ik het niet gezien had, maar in die tijd zag ik alles.
En toch, zo perfect, hij had me geen reden gegeven om boos op hem te worden. Dat vind ik zo jammer van die dienende onderdanige slaafjes. Zo perfect.
Ik denk dat als deze slaaf mij ook maar één centimeter ruimte had gegeven om met hem te spelen of te straffen, dan had ik hem zo mee naar huis genomen.
Maar ja, hij was te perfect. Ik heb nooit meer aan hem gedacht.
Hij zag
En nu … ik krijg kippenvel als ik mijn meester hoor zeggen: “Natuurlijk mag je met haar spelen.” Hij overhandigt de klitketting aan mijn nieuwe meester en ik voel mijn tepels verstijven, ohh.
En overwon!
Deze nacht blijkt dat mijn nieuwe meester ook de kunst van het meesterschap heeft verheven tot kunst met een grote K. Ik beleef de ware essentie van het slavin-zijn. Het is een loodzware nacht, zijn sardonisch lachje staat voor altijd in mijn ziel gegrift. Hij brengt mij naar de uiterste grenzen van mijn wezen. Zo erg als ik het destijds vond dat hij de perfecte slaaf was, zo blij ben ik nu dat hij de perfecte meester is. Elke wens, geweten en verborgen, laat hij in vervulling gaan. Nog niet eerder heeft iemand mij zó ver gekregen, heb ik zó veel van mezelf gegeven en heb ik zó ergens naar verlangd.
Heel even wens ik dat dit mag blijven duren. Veel te vroeg naar mijn zin laat hij mij tegen de ochtend klaarkomen. Nee, het beffen is hij nog steeds niet verleerd. Schreeuwend kom ik klaar.
Of ik hem ooit terugzie? Jazeker, er staan nog strafpunten uit. Er zal een dag komen dat ik die bij deze meester zal moeten inlossen. Dat weet hij nog niet, maar ik wel.
Hmm.
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 49
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 11 januari 2005 - 08:22 pm: |
|
Prachtig, maar onwaarschijnlijk |
Marijke is een prachtig verhaal. Het is helemaal af.
In mijn ogen gaat het in dit verhaal om het gevoel van de hoofdpersoon voor een vrouw. Een zo heftig gevoel dat het het meesteres-zijn dan wel slavin-zijn van wie je adoreert, overstijgt. Een gevoel voor iemand dat onafhankelijk is van tijd en omstandigheid. Een gevoel dat, hoe vluchtig de ontmoeting ook is, je voor immer kan tekenen. En dat gevoel is prachtig beschreven.
Toch had een eerdere lezing me helemaal niet geraakt. Weliswaar een te vluchtige lezing, maar toch. De vraag ontstond voor mij hoe dat mogelijk was. En ik realiseerde me dat de onwaarschijnlijkheid van het verhaal me in de weg had gezeten. Ik geloof er niet in dat iemand van zo totaal slaaf naar zo totaal meester kan veranderen, laat staan dat dat tweemaal gebeurt.
Maar in feite is dat in dit verhaal niet relevant.
Ogenschijnlijk -nogmaals: bij vluchtig lezen- gaat het om de belevenissen van een slaaf, die later dan Meester blijkt te zijn geworden. Maar dat is bijzaak. Het gaat niet om belevenissen, om handelingen, SM handelingen. Zoals in zoveel verhalen.
Het gaat om gevoelens. Niet die van een slaaf, niet die van een Meester, en zeker niet gevoelens rond de SM (de handelingen) zelf, maar gevoelens voor een ander.
Neemt niet weg dat de vraag: “is het verhaal onwaarschijnlijk” toch interessant is. En zo ja, hoe je daar als schrijver mee weg kan komen.
billen...stil wachtend...over mijn schoot... 
| |
Marny
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 105
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 11 januari 2005 - 08:39 pm: |
|
zeer waarschijnlijk |
Lieve Reintoch,
Ik heb je beleving van het verhaal Marijke gelezen en over één onderdeeltje ben ik het absoluut niet met je eens. Ik zou je graag eens kennis willen laten maken met de mensen die ik in de afgelopen 20 jaar ben tegengekomen die eerst slaaf/slavin waren en daarna meester/meesteres werden. En natuurlijk vice versa. Vrij weinig mensen die voor het eerst kennismaken met SM weten precies wat ze voelen en wat ze zijn.
Het verhaal van Janneman is groots. Hij heeft de essentie beschreven van het gevoel en niet die van het 'spel'. En dat maakt hem tot een fantastische schrijver die wat mij betreft overal mee weg mag komen.
Met andere woorden: hij heeft juist het meest waarschijnlijke verhaal geschreven.
knuffie
Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 104
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 12 januari 2005 - 09:20 pm: |
|
discussie |
Kennelijk kun je dus van mening verschillen over de vraag of iemand van een (totale) slaaf in een (totale) Meester kan veranderen en andersom. Ik zal me in die discussie niet mengen, want ik schrijf 'slechts' fictie. Laat ik me niet bemoeien met dingen waar ik geen verstand van heb.
Laat ik alleen de discussie eens wat breder trekken. Moet een verhaal waarschijnlijk zijn? Ik vind eigenlijk dat in verhalen best onwaarschijnlijke dingen mogen gebeuren. Dat is juist het leuke van fictie: alles is mogelijk. James Bond kan ook nooit alles overleven wat hij meemaakt, laat staan dat het zelfs maar waarschijnlijk is dat een mens dat überhaupt allemaal meemaakt.Kijk eens in de bibliotheek, zeker bij de boeken met een pistooltje op de kaft. Merendeels zeer onwaarschijnlijke verhalen, maar ze worden gevréten.
Is het niet juist dat, die compressie van het echte leven, wat die verhalen nou juist voor iedereen zo aantrekkelijk maakt?
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Marny
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 106
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 12 januari 2005 - 11:09 pm: |
|
Jammer |
Beste Janneman,
Jammer dat je zegt je aan de ene kant niet te willen bemoeien met de discussie omdat je zoals gezegd 'geen verstand van zaken' hebt en tegelijkertijd je er wel mee bemoeit door te schrijven over fictie. Hiermee wek je de indruk dat hetgeen jij in je verhaal hebt beschreven fictie zou zijn.
En dat is nu zo jammer, want dat wat jij beschreven hebt maak ik vaak genoeg mee. Hoe je het verhaal ook wend of keert: je hebt geen fictie beschreven. Je kan hooguit aangeven dat je het zèlf nog nooit hebt meegemaakt, maar dat impliceert zeker niet dat het niet bestaat. Het verhaal over Marijke was het eerste verhaal wat ik gelezen heb dat daadwerkelijk een realistische inhoud heeft.
Ik vind dat Reintoch met zijn ongeloof afbreuk heeft gedaan aan jouw verhaal.
En dat is nou zo jammer.
Ik kan alleen maar hopen dat lezers iets meer moeite doen om
òf onderzoek te plegen naar de onderwerpen waarover zij lezen voordat ze een mening vormen
òf een 'open mind' houden.
Wat mij betreft mag je nog véél meer van dit soort verhalen schrijven.
knuffie Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 105
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 13 januari 2005 - 10:29 am: |
|
Fictie |
Goede Marny,
Je overlaadt me wel met complimenten. Je hebt alleen verkeerd opgevat wat ik in dit geval met het woord 'fictie' heb bedoeld. Ik heb bedoeld te zeggen dat het voor mij fictie is, ik heb het bij elkaar gefantaseerd. Ik heb het nooit meegemaakt, kan uit die ervaring ook niet beweren dat het toch echt wel kan. In mijn fantasie kan het wel. Soms kan er in mijn fantasie meer dan er in de werkelijkheid waarschijnlijk kan, maar ik moet zeggen dat op grond van mijn gevoel ik in dit geval meende dat het wel zou kunnen. In elk geval de switch van slaaf naar Meester. Of dat dan ook kan van perfecte slaaf naar totale Meester is alleen maar vers twee en als zodanig ook mijn dichterlijke vrijheid.
Met 'fictie' bedoel ik dus niet dat het flauwekul is. Zoals gezegd wil ik me daar niet in mengen. Jij hebt je ervaring, Reintoch waarschijnlijk ook naar ik aanneem. Dan past mijn bescheiden zwijgen, want ik heb geen ervaring. Duidelijk? Jazeker is je dat duidelijk, want ergens in je stukje geef je het voorgaande in feite ook al aan. Van mijn kant benadruk ik dat dus nu maar.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Marny
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 107
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 13 januari 2005 - 10:59 am: |
|
Nogmaals jammer |
Lieve Janneman en Reintoch,
Ik ben blijkbaar ook niet helemaal duidelijk geweest. Ik heb geen commentaar op wat Janneman heeft geschreven. Ik heb problemen met het ongeloof van Reintoch.
Hij heeft geloofwaardigheid als criterium genomen om het verhaal als niet goed genoeg te bestempelen. En volgens mij is een verhaal goed als het goed is geschreven, ik op het puntje van mijn stoel zit en meeleef met de personages.
En dus is het jammer dat - omdat iemand iets zelf nog nooit heeft meegemaakt - hij iets wat anderen wel (kunnen) meemaken als ongeloofwaardig bestempeld.
Dus nogmaals, het gaat niet om het feit dat Janneman een voor hem fictief verhaal heeft geschreven. Het is gewoon jammer dat Reintoch niet onbevooroordeeld kon zijn, terwijl de praktijk uitwijst dat de gebeurtenissen in het verhaal van Janneman juist zo vaak voorkomen.
knuffie voor allebei
Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
Ghostwriter
Beginnend lid
Bericht Nummer: 9
Aangemeld: 11-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 13 januari 2005 - 03:45 pm: |
|
Geloof en ongeloof |
Grappigerwijze raakt Janneman met zijn James Bond-voorbeeld misschien wel de kern. In verhalen en films zitten heel vaak elementen die onmogelijk of volstrekt ongeloofwaardig zijn, maar die we toch slikken. Suspension of disbelief noemen ze dat.
En wat we willen accepteren is kultureel en, zoals je merkt aan Reintoch, ook individueel nogal uiteenlopend. In vrijwel alle Amerikaans aktiefilms krijgt de schurk ervan langs met stoelen, boekenkasten, hoogspanningsleidingen, kokend water en rokend zwavelzuur. Maar sterven, ho maar.
Vrijwel iedereen in de westerse bioskoop pikt dit zonder mokken.
Maar toen zag ik zo'n Indiase pulpfilm (je weet wel, waar de spelers op elk ongewenst moment beginnen te zingen), betrekkelijk serieus bedoeld als ik de krakkemikkige Engelse ondertiteling mag geloven. Op een zeker moment staat de hoofdrolspeler vlak bij zijn rivaal en doorzeeft hem point-blank met kogels uit een pistool. Terwijl die doodleuk dichterbij wandelt en weigert te sterven, of zelfs maar zijn waffel te houden. De kijkers in de zaal lagen in een deuk.
Waarom accepteren we het wel als Blofeld een val uit een helikopter overleeft, maar niet als iemand een beetje lood in zijn bast gepompt krijgt? Waarom is het dat Reintoch precies lijkt te vallen over iets dat mij niet eens opgevallen was? Ik heb daar uiteraard geen antwoord op, maar sommige verhalen vermogen het ons ongeloof tijdelijk uit te schakelen. Als dat niet lukt, irriteer je je tenslotte mateloos en loopt de zaal uit.
|
anima
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 68
Aangemeld: 08-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 13 januari 2005 - 05:37 pm: |
|
Wie geeft een verhaal betekenis? |
“Man can believe the impossible, but can never believe the improbable.
O.Wilde
Of we iets al dan niet geloven, heeft uiteraard met geloofwaardigheid te maken, maar evenzeer met je eigen ingesteldheid, ervaringen, verwachtingen en de fase van je leven waarin je bent aanbeland.
Alles is, maar alles wórdt ook opnieuw, telkens wij aanschouwen en interpreteren, want alles wat wij zien, zijn individuele percepties, geïnterpreteerd volgens ons eigen referentiekader.
Iemand die de ‘switch’ van D naar s en vice versa al eens heeft meegemaakt/gezien, zal het uiteraard makkelijker geloven (zie Marny) dan iemand voor wie je ofwel Dom ofwel sub bént. Want dat word je immers niet, dat bén je. (Ik probeer me in Reintoch te verplaatsen.) Dit betekent dat Reintoch waarschijnlijk min of meer vastliggende ideeën heeft over het wat en hoe van dominantie en submissie. Op zich begrijpelijk, maar dat zorgt op voorhand voor de-in zijn ogen-onwaarschijnlijkheid van het gegeven.
Los van de discussie óf het al dan niet plausibel is, wil ik erop wijzen dat dit me niet de essentie lijkt te zijn. Janneman schrijft verhàlen, geen verslagen. Zoals Ghostwriter al aanstipte: je gaat mee in een verhaal, of niet.
Open en onbevangen kunnen lezen/luisteren/ondergaan (als dat al mogelijk is), lijkt me net zo’n kunst als ‘geloofwaardig schrijven’, en misschien nog wel een grotere, omdat het De Kunst Des Levens is. Omdat dat de mate van verwondering bepaalt waarmee je je leven doorbrengt. En zonder verwondering, hoef ik het niet.
There are two ways to live your life. One is as though nothing in life is a miracle. The other is as though everything in life is a miracle.
Einstein.
Bespiegelingen achteraf zijn interessant, maar iedere lezer schept tijdens het lézen opnieuw het verhaal van Marijke. Mijn ogen glijden over de woorden, ik laat me meevoeren en ik voél hoe Marijke na zoveel tijd krijgt wat ze verdient, en hoe ze beiden genieten. Dàt is de essentie.
Ik voel het, dus het 'is'. (Vrij naar Descartes.)
Liefs voor zowel de ge- als ongelovigen.
Anima.
"Sta op", sprak Hij, "opdat je voor Me kan knielen."
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 50
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 14 januari 2005 - 07:16 pm: |
|
eerste versus tweede lezing |
Opmerkelijk hoe een enkel zinnetje zo’n discussie doet losbarsten.
Ik geef toe, dat was ook de bedoeling (en ik mag denk ik wel verklappen: in overleg met Janneman), en ik ben dus oprecht blij met die stortvloed.
Maar door de veelheid van reacties is het wel lastig om te reageren, te meer daar de discussie dan wel de ‘goede’ kant op gaat, maar mijn eigen reactie niet goed begrepen wordt. Tsja....
Dus eerst maar even een eigen citaat:
citaat:Toch had een eerdere lezing me helemaal niet geraakt. Weliswaar een te vluchtige lezing, maar toch. De vraag ontstond voor mij hoe dat mogelijk was. En ik realiseerde me dat de onwaarschijnlijkheid van het verhaal me in de weg had gezeten. Ik geloof er niet in dat iemand van zo totaal slaaf naar zo totaal meester kan veranderen, laat staan dat dat tweemaal gebeurt.
In de eerste plaats heb ik het over “onwaarschijnlijk” en niet over “ongeloofwaardig”.
En ik vind niet dat ik een kommaneuker ben als ik zeg dat er een groot verschil tussen die twee zit.
Over dat verschil wil ik graag in een volgend bericht schrijven.
Evenals de vraag òf het verhaal onwaarschijnlijk is....
Maar eerst wat ik schreef.
Ik schreef dat de onwaarschijnlijkheid mij in de weg zat.
Daar draait bovenstaande citaat om.
Eerst ‘waarom dat zo voor mij was’, daarna waarom dat bij “Marijke” geen rol speelt.
Heel veel SM verhalen draaien om de actie van het SM spel. Veel daarvan proberen de lezer van hun waarschijnlijkheid te overtuigen. Janneman’s verhaal gaat in eerste lezing over die ‘actie’. Hij probeert de actie, de rolwisseling niet te verklaren. Die rolwisseling is er ineens. Voor mij is een dergelijke rolwisseling onwaarschijnlijk. Het wordt ongeloofwaardig. Ergo: het verhaal boeit mij niet. Dat is wat er bij eerste lezing gebeurde.
Bij tweede lezing gebeurde er iets heel anders. Ik las het verhaar niet als de beschrijving van een SM spel. Maar als een fascinatie voor een vrouw. Een fascinatie die dezelfde bleef, ook al waren beide rollen omgedraaid. Het SM spel was bijzaak. De fascinatie hoofdzaak. Dat is de belangrijkste reden waarom de (vermeende) onwaarschijnlijkheid hier niet van belang was.
De tweede reden is dat de rolwisseling als een gegeven beschouwd wordt. Er wordt zelfs niet gerept over waaróm beide van rol wisselen. Het is gewoon zo.
Daarmee is het niet langer relevant dat het verhaal “onwaarschijnlijk” zou zijn. Maar het betekent wel dat je het verhaal goed moet lezen, en vooral niet moet lezen als het zoveelste SM verhaal, wat gemakkelijk gaat als er zoveel verhalen op de site staan.
billen...stil wachtend...over mijn schoot...
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 51
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 14 januari 2005 - 07:20 pm: |
|
waarschijnlijk versus geloofwaardig |
het onwaarschijnlijke geloofwaardig verteld
Ik hou van onwaarschijnlijke verhalen: zo hou ik erg van Fantasy, en van SF, en beiden zijn binnen de literatuur de genres die het onwaarschijnlijke als leidraad hebben.
Onwaarschijnlijke verhalen zijn prachtig en spannend als ze geloofwaardig vertelt worden. Dat ze onwaarschijnlijk zijn valt je dan niet meer op. Je gaat op in de wereld die gecreëerd wordt.
En zo hoort het ook. Als je het onwaarschijnlijke geloofwaardig vertelt heb je een verhaal.
het waarschijnlijke ongeloofwaardig verteld
Ik zou het zelfs om willen draaien: als je het waarschijnlijke ongeloofwaardig beschrijft, heb je geen verhaal. Maar een -meestal vervelend- verslag.
Heel veel SM verhalen lijden onder dat euvel. Verhalen in de ik-figuur die minutieus beschrijven wat ze meegemaakt hebben, zijn mij een gruwel. Want ze beschrijven niet van binnen uit. Geen motieven, geen emoties anders dan platte gevoelens als pijn en genot. Plat, omdat ze beschreven worden als stimulus-respons, er zit niets tussen slag en de pijn, de streling en het genot. Dat maakt dergelijke verhalen voor mij ongeloofwaardig. Ik neem aan dat de werkelijkheid natuurgetrouw beschreven wordt, maar ik geloof er niet in.
het waarschijnlijke geloofwaardig verteld
Natuurlijk: er is nog een mogelijkheid (en ongetwijfeld zijn er nog meer, maar voor deze discussie: een derde mogelijkheid). Een waarschijnlijk verhaal (of zolang we het over SM verhalen hebben meestal: een werkelijk gebeurd verhaal) wordt geloofwaardig vertelt.
Maar dat is moeilijk, erg moeilijk, en er zijn weinig schrijvers die dat naar tevredenheid lukt. Zeker als de Ik-vorm gebruikt wordt. Je moet -vind ik- als schrijver van een verhaal (let wel: “verhaal”, niet “verslag”) afstand kunnen nemen om een werkelijkheid te creëren. En een schrijver van een werkelijk gebeurd verhaal die dat als “ik” schrijft, maakt het zich heel erg moeilijk, zeker als de “ik” en de “schrijver” ook nog één en dezelfde zijn.
en dan Marijke...
Als ik dan weer even terug ga naar het verhaal van Janneman: heeft hij een onwaarschijnlijk (Marny en anderen: ik weet het, jullie zijn het daarmee niet eens, maar daarover later. Neem nu even aan dat dat zo is) verhaal geloofwaardig beschreven?
Het verrassende is antwoord is dus: nee.
Met direct daarachter: en het doet niet terzake.
Janneman schrijft slechts uit het gegeven van “onwaarschijnlijkheid”. Hij doet niet zijn best om het onwaarschijnlijke waarschijnlijk te maken. Hij is daarmee ook niet bezig dat gegeven geloofwaardig te maken. Hij beschrijft ‘slechts’ wat de consequenties van die situatie voor de hoofdpersoon’s gevoelens zijn.
Zoals gezegd: hij doet dat prachtig.
Maar dat is tegelijkertijd de valkuil voor de lezer. Dat is zo ongewoon dat je, voor je het weet, het verhaal verkeerd leest.
En dat is wat ik heb betoogd.
billen...stil wachtend...over mijn schoot...
| |
Marny
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 108
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 14 januari 2005 - 10:22 pm: |
|
Gniffelen |
Beste Reintoch,
> Ik geloof er niet in dat iemand van zo totaal slaaf naar zo totaal meester kan
> veranderen, laat staan dat dat tweemaal gebeurt.
Mijn commentaar was op dit ene zinnetje van jou.
Ik zal niet met je gaan strijden met woorden. Feit is dat je nog steeds geen antwoord hebt gegeven op juist deze ene vraag. Waarom vindt jij het onwaarschijnlijk (en ongeloofwaardig) dat mensen kunnen switchen want dat was tenslotte de reden waarom je het verhaal in eerste instantie terzijde schoof.
Knuffie Marny
PS: Janneman: ophouden met gniffelen.
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 52
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 15 januari 2005 - 12:11 am: |
|
onwaarschijnlijkheid & werkelijkheid |
Onwaarschijnlijk... in gradaties
Eerder heb ik betoogd dat elk goed verhaal een zekere onwaarschijnlijkheid moet kennen. Het is de (milde) onwaarschijnlijkheid in een verhaal dat intrigeert. Dat je doet meedrijven in de beelden van de schrijver.
Alleen: hoe onwaarschijnlijk mag je zijn...
Eerst een uitzondering: extreem onwaarschijnlijk, oftewel absurd.
Als je dat heel goed kan is het prachtig. Zelf denk ik dan meteen aan Monty Python.
Extreem onwaarschijnlijk lijkt makkelijk, maar is absoluut vreselijk moeilijk, wil je het goed doen. Mijn advies aan schrijvers van sm verhalen: begin er niet aan, tenzij je veel ervaring hebt met ‘waarschijnlijker’ verhalen.
Ok, afgezien dan van die uitzondering: hoe (on) waarschijnlijk moet je zijn?
In de eerste plaats is dat een heel persoonlijke vraag.
Ik kijk bij films en detectives veel naar de “waarschijnlijkheid”. Het zal mij veel sneller opvallen dan de meeste, ook mijn partner (en ik heb dus niets met James Bond om de redenen die jullie aangeven).
Ik heb voor mijzelf het criterium: als het mij tijdens het kijken opvalt, dan is dat meestal geen goed teken. Realiseer ik het mij achteraf, dan heeft de maker zijn werk voortreffelijk gedaan.
En dat alles heeft met geloofwaardigheid te maken.
Dus: iedere schrijver kan met een onwaarschijnlijk verhaal wegkomen, als hij het onwaarschijnlijke maar geloofwaardig maakt.
onwaarschijnlijkheid en de werkelijkheid
Verhalen zijn fictie. Of je nou net doet alsof je de werkelijkheid beschrijft, doet er in feite niet toe. Vaak doet een schrijver zijn best om de lezer te laten denken dat het allemaal werkelijk gebeurd is. Kunstgrepen in die zin zijn memo’s die je invoegt, de ik-figuur die je gebruikt, een verantwoording die je schrijft, de briefvorm ..... noem maar op. Maar het blijft fictie.
Vaak hoor je daarnaast zeggen dat de werkelijkheid absurder is dan de fantasie.
Dat is een waar woord. En in die zin is de werkelijkheid ook niet interessant voor een verhalenschrijver. Want: als je zo’n verhaal hoort, denk je: hoe is het mogelijk. Niet: wat boeit me dit.
Voor een goed verhaal is het dan ook niet relevant of het al dan niet mogelijk is. Als je het niet geloofwaardig weet te vertellen, heb je er niets aan dat je weet dat het wel degelijk mogelijk is. Voor onwaarschijnlijke verhalen lees je de krant.
Toch is het wel belangrijk voor je als schrijver om te weten hoe (on)waarschijnlijk hetgeen is dat je beschrijft.
Hoe onwaarschijnlijker, hoe meer aandacht je er aan moet besteden. Dat kun je enerzijds doen door in de hoofdpersoon te kruipen (zoals Janneman doet en de werkelijkheid als gegeven te beschouwen). En anderzijds door je verhaal zo op te bouwen dat elke “kleine onwaarschijnlijkheid” geloofwaardig is. En niet opvalt.
Grootste gevaar daarbij is, zeker wanneer het om SM verhalen gaat (SM verhalen horen -meestal- toch ook opwindend te zijn), dat je te veel wilt uitleggen. Daar zit je als lezer niet op te wachten. Je zult dus veel aandacht moeten besteden aan het ‘doceren’ van die bouwstenen om een nieuwe werkelijkheid te bouwen.
een goed schrijver
Een goed schrijver moet daar allemaal rekening mee houden.
Hij behoort de intentie te hebben een verhaal geloofwaardig te maken.
En dat is nu ook wat ik graag als credo van deze site zou willen benoemen:
zorg dat je verhalen geloofwaardig zijn.
Hoe onwaarschijnlijk ze ook mogen zijn.
En goed geschreven.
En mooi geschreven.
Het is dan aan de lezer te beoordelen of dat gelukt is.
Het is zijn ervaring.
En die zal voor een ieder anders zijn.
En aan een redacteur om in te schatten of dat voor het merendeel van de lezers gelden zal.
Ook dat.
billen...stil wachtend...over mijn schoot...
| |
Marny
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 109
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 15 januari 2005 - 11:25 am: |
|
woorden - woorden - woorden |
Beste Reintoch,
Jouw opmerking:
> Ik geloof er niet in dat iemand van zo totaal slaaf naar zo totaal meester
> kan veranderen, laat staan dat dat tweemaal gebeurt.
Mijn vraag:
> Waarom vindt jij het onwaarschijnlijk (en ongeloofwaardig) dat mensen kunnen
> switchen want dat was tenslotte de reden waarom je het verhaal van Janneman
> in eerste instantie terzijde schoof.
Jouw antwoord:
> Kunstgrepen in die zin zijn memo's die je invoegt, de ik-figuur die je gebruikt,
> een verantwoording die je schrijft, de briefvorm ..... noem maar op....
Een heleboel woorden maar je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op de vraag waarom je het onwaarschijnlijk vond dat iemand van totaal slaaf naar totaal meester kan switchen.
knuffie Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 54
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 15 januari 2005 - 01:52 pm: |
|
tweemaal ongeloof |
Tot slot nog een aantal uitspraken in de berichten van Marny, Anima en Ghostwriter waarin ik met naam wordt genoemd.
Ik heb ze even op een rijtje gezet.
- Dit betekent dat Reintoch waarschijnlijk min of meer vastliggende ideeën heeft over het wat en hoe van dominantie en submissie.
- Waarom is het dat Reintoch precies lijkt te vallen over iets dat mij niet eens opgevallen was? Ik heb daar uiteraard geen antwoord op, maar sommige verhalen vermogen het ons ongeloof tijdelijk uit te schakelen.
- Hij (red: reintoch) heeft geloofwaardigheid als criterium genomen om het verhaal als niet goed genoeg te bestempelen.
- Het is gewoon jammer dat Reintoch niet onbevooroordeeld kon zijn, terwijl de praktijk uitwijst dat de gebeurtenissen in het verhaal van Janneman juist zo vaak voorkomen.
- Ik vind dat Reintoch met zijn ongeloof afbreuk heeft gedaan aan jouw verhaal. En dat is nou zo jammer. Ik kan alleen maar hopen dat lezers iets meer moeite doen om òf onderzoek te plegen naar de onderwerpen waarover zij lezen voordat ze een mening vormen òf een 'open mind' houden.
En ik moet zeggen: met voor mij toch wel onthutsend resultaat. Een enigszins masochistische daad mag ik wel zeggen.
Het werkt ook vervreemdend, die opsomming. Ongeloof zelfs. Waar komen al die stelligheden toch vandaan? Ik kan ze niet uit die paar regels van mij destilleren. Ook de gniffel van Marny dat al haar reacties slechts sloegen op dat ene zinnetje, kan ik niet plaatsen.
Heb ik niet voldoende antwoord gegeven door mijn vorige berichten?
Ik kan het niet laten om toch ook nog even inhoudelijk op dat ene zinnetje in te gaan waar het blijkbaar allemaal om gaat, en niet alleen omdat Marny daar om vraagt (terzijde: dit bericht lag al klaar voorverzending toen ik het herhaalde verzoek las van Marny; Marny .... je maakt me nu toch wel erg nieuwsgierig waarom je dat toch zo graag wilt weten). Mijn terughoudendheid geldt trouwens niet zozeer omdat ik daar niet op wil reageren, maar omdat mijn verhaal daar helemaal niet over gaat: net zo goed als Janneman de wederzijdse rolwisseling als gegeven aanneemt, geldt voor mij het gegeven dat ik dat onwaarschijnlijk vind (en dus de essentie niet oppik bij eerste lezing). En wat dat dus meer in het algemeen betekent voor het schrijven van SM verhalen.
citaat:Ik geloof er niet in dat iemand van zo totaal slaaf naar zo totaal meester kan veranderen, laat staan dat dat tweemaal gebeurt.
Ik schrijf niet voor niets tweemaal “totaal”.
Mijn ongeloof draait niet om het al of niet bestaan van switchen.
Het draait evenmin om het tijdens je leven veranderen van slaaf naar meester, of van Meesteres naar slavin. Maar de extreme vorm waarin het gebeurd.
En dat dat ook nog parallel en gelijktijdig gebeurt.
Dat is één.
Ik schrijf ook niet dat het niet kàn. Ik geloof best dat er wel degelijk gevallen bekend zijn. Misschien zelfs wel in die extreme vorm (hoewel jullie dat niet schreven). Ik vind het alleen onwaarschijnlijk.
Dat is twee.
En ik kan me erg moeilijk voorstellen dat -als de gevoelens van het sub-dom zijn diep gaan- dat dezelfde persoon beide gevoelens voor één en dezelfde persoon kan hebben. Zonder dat deze zelf een andere persoon wordt en/of de aanbedene een andere persoon wordt. Ik geloof niet dat dat kan.
Janneman heeft daarentegen overtuigend beschreven dat dat wel kan. Overtuigend, maar heeft hij me ook overtuigd?
Nee, want ik geloof nog steeds dat dàt niet kan.
Dat is drie.
Noem je dat rechtlijnig met een open mind....
billen...stil wachtend...over mijn schoot...
| |
anima
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 69
Aangemeld: 08-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 15 januari 2005 - 02:58 pm: |
|
Misverstand. |
>Dit betekent dat Reintoch waarschijnlijk min of meer vastliggende ideeën heeft over het wat en hoe van dominantie en submissie.
Oké, da's de mijne. Even verduidelijken. Ik ben eigenlijk tweemaal voorzichtig in die zin. Ik zeg niet: Dit betekent dat Reintoch vastliggende ideeën heeft over...
Nee, ik heb er min of meer en waarschijnlijk aan toegevoegd. Beter nog was geweest volgens mij, want dat is wat ik bedoelde. In jouw taal Reintoch: in mijn interpretatie (alles is interpretatie, dus neem me dat niet kwalijk) van jouw posting was de waarschijnlijkheid dàt je het zo zag vrij groot.
Verder heb ik niets vijandigs bedoeld, ik wou gewoon aanstippen dat het op mij niet als onwaarschijnlijk noch als ongeloofwaardig (inderdaad een verschil) overkwam.
Sorry voor het misverstand.
Dit brengt me naar m'n tweede punt: wie zegt er dat Marijke en het hoofdpersonage van het ene uiterste naar het andere omgeswitcht zijn? Dit kan misschien zo lijken. Het verhaal is niet minutieus uitgeschreven van A tot Z, nee, de liefde prevaleert, de aanbidding van die vrouw, daar draait het om. (Zoals wel vaker in de verhalen van Janneman, ik verwijs u gaarne door naar dokter Jan De Man *kuch*)
Misschien was Marijke om te beginnen al niet zo dominant. Misschien is het hoofdpersonage dat ook niet eens. En om even heel vervelend te doen: misschien hebben de meesten wel een stukje van zowel dom als sub in zich maar is er een overheersende component en misschien is in sommige gevallen die dom- of subkant zo klein dat echte dominantie (door een sub) of overgave (van een dom) onmogelijk maakt en slechts het inlevingsvermogen bevordert. Of, of, of ja.
Dat was het punt niet heb ik ondertussen al begrepen. De geloofwaardigheid van dit onwaarschijnlijke verhaal daarentegen wel. Daarover kan ik dus geen uitspraak doen, omdat het voor mij geen onwaarschijnlijk verhaal is.
Sowieso blijf ik het mooi vinden.
"Sta op", sprak Hij, "opdat je voor Me kan knielen."
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 43
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 23 januari 2005 - 07:12 pm: |
|
werkelijkheid of fictie |
Ik vind het heel boeiend dat jullie discussiëren over fictie en werkelijkheid.
De vraag of een schrijver de werkelijkheid beschrijft als hijzelf niet uit eigen ervaring kan putten. En in hoeverre het van belang is of die werkelijkheid beschreven wordt of niet.
Ik schrijf al meer dan vijfentwintig jaar SM verhalen. In mijn privé leven is SM ook altijd heel belangrijk geweest. En draag ik nu een heel scala aan ervaringen met me mee. Maar in hoeverre was en is dat van belang voor mijn verhalen?
Niet.
Ik ben begonnen te schrijven toen het SM wereldje me onbekend was. Ik kende mijn eigen (sm) gevoelens (ook ver voor ik ging schrijven) en Histoire d’O.
Nu ken ik het wereldje en is een 24-7 relatie mijn deel. Ik schrijf nog steeds.
Schrijf ik nu anders? Betekent het schrijven wat anders voor mij?
Nee.
Wat veranderd is, is de waardering, de acceptatie.
Wat toegevoegd is, is de ervaring in het schrijven.
Ik ben daardoor zelfbewuster geworden en mijn ambities zijn gegroeid.
Ik hoop dat ik daarmee een completer schrijver geworden ben.
Ik hoop dat daardoor mijn verhalen ook beter geworden zijn.
Maar niet doordat ik ‘ervaring’ (sm ervaring) heb.
Beide aspecten van mijn persoon zijn nu meer in balans: schrijver en meester, fictie en werkelijkheid.
Dat is fijn voor mij, maar onbelangrijk voor de lezer.
Dus Janneman: het is irrelevant dat je geen ervaring hebt. Je eigen gevoelens zijn je ervaring, je mogelijkheid je in anderen te verplaatsen en bovenal een geloofwaardige wereld te creëren.
Dus Marny: het is irrelevant of Janneman de werkelijkheid beschrijft. Voor het verhaal! Want voor jou -dat is overduidelijk- is het wel belangrijk. Ik begrijp dat je je eigen werkelijkheid daarin herkend. En volgens mij niet alleen van mensen-die-dat-hebben-meegemaakt.
Dus reintoch: het is irrelevant of een verhaal (on)waarschijnlijk is (maar dat had je zelf al uitstekend beschreven, dus dat ga ik niet overdoen).
Ik heb me zelf ook wel eens verbaasd dat mensen mijn verhalen als reële sm lezen. Zo heb ik ze nooit geschreven. Ik doe weliswaar mijn best om alleen te schrijven wat-zou-kunnen, maar dat het werkelijk zou gebeuren... waanzin. Wat niet wegneemt dat ik ze geloof. Dat het voor hen wel een werkelijkheid betekent. Ook mij streelt dat. En dat ik hen bijvoorbeeld op ideeën heb gebracht.
Mijzelf niet, in ieder geval. Ik denk dat zelfs mijn slavinnetje daar om zou moeten lachen. Of niet?
Wat ik echter belangrijk vind om te benadrukken is dat mijn eigen sm ervaring niet van groot belang is voor wat ik schrijf: zowel voor mijn verhalen, als voor wat ik in discussies poneer. Of ik het zelf heb meegemaakt of niet, is niet het belangrijkst,
wel wat ik voel en ervaar en fantaseer.
Dus bij deze aan iedereen op deze site de oproep: reageer en schrijf.
 verhalen maken dromen waar 
| |
Obs
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 07-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 augustus 2011 - 06:29 pm: |
|
Mooi verhaal |
Het staat hier al even en ik ben heel blij dat ik je verhaaltje gelezen heb. Neen, ik neem niet deel aan de discussie. Ik wil je oprecht bedanken voor je mooie verhaal. Ik geloof hard in switchen, uit liefde kan je veel. En er is niets mooier dan dat. Eigenlijk vindt ik dat je het niet kan beoordelen. Het is knap dat een man zo uitgebreid over zijn gevoelens kan schrijven, als slaaf, dan als Meester. Ik vind beide perspectieven wonderlijk mooi. Het is je gelukt om de lezer te bereiken, hem/haar mee te sleuren naar jouw prachtige droom. Daar gaat het om. Voor mij is het heel werkelijk.
Liefs, obs
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?