| Gepost op dinsdag 11 januari 2005 - 09:12 pm: | 
|
| Een harde, maar duidelijke sessie
2 psychologen behandelen 2 patienten
Collega-psycholoog De Man heeft zich bij de sessie van vorige week prima gekweten van zijn taak. Hij heeft onze beide patientes terecht duidelijk gemaakt dat ze geen afwijking hebben; hun hunkering is een variant op het normale.
Vooraf was ik bang, dat hij zich zou beperken tot wat klappen met de hand. De dames zouden comfortabel over zijn schoot liggen. Misschien zou hij er voor elk 40 meppen met haarborstel aan toevoegen; mijn vrees was dat hij tussen elke slag de dames verzachtend over een bil zou aaien; intussen zouden de dames wellustig wiebelen over zijn mogelijk opgezwollen lid.
Mijn bezorgdheid voor een te zachtmoedige aanpak was onterecht: mijn collega had met verve de zweep en de cane gehanteerd. Hij had de hoeveelheid vaginale afscheiding bij M. wat overdreven: was hij echt met een dweil in de weer geweest?
Weliswaar had Jan zijn inspanningen beperkt tot mevrouw M.; hij had dit geile loeder -citaat van De Man- ook nog eens een orgasme laten bereiken. Ik neem mij voor, deze sessie duidelijker het karakter van een straf te geven en ook patiente A. daarin te betrekken.
Ik heb de vervolgafspraak een week vervroegd. De dames overhandigen hun ondertekende verklaringen, waaruit blijkt dat zij accoord gaan met de behandeling. Ik begin met het inspecteren van mevrouw M.
"Ik zie wat groen-gele plekken op dit ruim gevormde achterwerk; u hebt prima werk geleverd, collega! Ik zie nog wat striemen die er naast zitten, iets te laag of te ver zijwaarts, maar al met al: mijn complimenten!:"
Ik trek mevrouw A. snel over de psychologische drempel en haar spijkerbroek en onderbroek naar beneden; het uitwrikken over haar smallere doch achterwaarts uitstaande kont gaat moeizaam. Ik leg haar over de onderzoekstafel; ik heb een kussen onder haar kruis gelegd om pijn op de verkeerde plek te voorkomen. Ik strijk haar rode haren naar achteren.
Ik neem een strokenzweep met lange slierten, sla haar achterwerk met matige kracht, voer de snelheid iets op. Als ik de backhand verwissel voor een flinke forehand, laat zij het enig gekreun horen.
Ik maan A. om zich stil te houden. Collega De Man houdt haar gezicht in de gaten en meldt een licht grimas.
Ik ga haar niet tussentijds vingeren; dat zou de geilheid verhogen en de pijn verzachten.
Ik heb inmiddels een zweep met een hand als uiteinde.
"Tel tot 20!"
Dat gaat goed, maar ik geef haar nog 20 snelle en felle klappen extra.
"Collega, bekijk dit achterwerk eens, en oordeel, of ik hiermee al genoeg kleur heb gegeven."
Jan de Man is aan de voorzichtige kant en vindt het voldoende.
Dan is het de beurt aan mevrouw M, die zich met omhooggezwaaide rok en gehuld in een reetveter, blouse en laarzen over de tafel vlijt. Zij had geweigerd, een stopwoord te noemen; ik aai haar over de bol en pak een strokenzweep met lange veters.
Ook bij haar komen de striemen er mooi gekleurd op. Erna bewerk ik met forse klappen haar ruimte achterwerk; er ontsnapt een kreunen en steunen aan haar keel.
M. telt verkeerd; deze brutaliteit vraagt om een ander instrument; ik pak de zweep met extra lange steel van glasfiber; M. moet 40 snelle slagen incasseren; ze slaakt enige jammerkreten.
"dit zal je leren om op te houden met je vervelende houding!",
brom ik haar bars toe.
De Man trekt langzaam de string van M. naar beneden, veegt met zijn duimen over haar buik en met zijn vingers over de zijkant van haar billen. Het kledingstuk lijkt iets te plakken in haar kruis. Ik verwacht, dat hij een hap in haar breed uitwaaierende kont zet, maar mijn collega is gelukkig professioneel genoeg om zich te beheersen.
Ik laat de mollige ondeugd voorover liggen, neem de afgeschuurde dikke pollepel met lange steel en geef enige tientallen meppen. Nu begint ze te veel te bewegen; aanmaningen om stil te liggen helpen niet; ik beveel mevrouw A. om de handen van de mede-patient stevig vast te pakken; terwijl A. tegen met haar buik tegen het hoofd van M. leunt, timmer ik er lustig op los; de laatste 20 slagen geef ik op dezelfde plek onderop de billen, die paars verkleuren. M. kan zich niet verroeren, roept steeds
'auw, auwa, auwwauw'.
Dan draag ik A. op om over een stoel te leunen in het zicht van M.; ik maan haar om zich niet te verroeren en geef ook haar enige tientallen meppen met de lange harde pollepel. Ook dit instrument moet ze leren ondergaan.
Na een korte pauze bind ik beiden een blinddoek voor, leid hen in elkaars richting, ze lijken iets te wankelen, zet hen vlak tegenover elkaar, zet hun voeten iets uit elkaar, bind deze vast en laat hun armen over elkaar slaan, maak de polsboeien vast met musketons.
Hopelijk gaan ze zich niet te veel aan elkaar opgeilen. Jan en ik bekijken de fraai en divers gevormde achterwerken met verschillende kleuren.
Ik neem de kleine mattenklopper, die extra venijnig is; de dames leren snel om het achterwerk naar achteren te steken om te voorkomen dat de dijen worden gepakt.
Ik laat hen in het ongewisse, wie aan de beurt is; door de verrassing zwenken de dames beurtelings iets naar voren; Ik merk dat de ander de slagen opvangt. Er komen scherpe kleine rondjes zichtbaar op alle 4 billen. Het gekerm wordt een licht soort janken. Ik heb baat bij mijn geoefendheid als tennisser.
"Jan, komen de dames nu iets beter in hun lichaam?'
Mijn collega kijkt eerst verbaasd, maar beaamt dat het gunstige effect van onze kastijding verwacht. Na de reeks smashes laat ik hen even tegen elkaar aan staan in afwachting van het vervolg.
Gehoorzaam aan mijn voortduwende hand schuifelen de dames naar de onderzoekstafel. Ik schuif hen er overheen, duw hun heupen zo dicht mogelijk tegen elkaar, maak benen en armen vast aan diverse stangen.
Het is tijd voor een speciale riem, waarmee ik hun achterwerk bewerk. Het is een zeer lange en dikke riem, die is dubbel gevouwen en op elkaar is gelijmd. Omdat ik het uiteinde heb gespleten, komen de klappen daardoor hard aan: elke slag stuwt delen van de billen naar opzij, waarna vet en vel terugvloeien. De kleuren neigen naar donkerpaars. Jan houdt de beide dames bij de schouders om hen te bemoedigen.
Ik sla nu van achter mijn schouders zodat ik met de volle kracht op hun blote achterwerk timmer, 40 voor A., 60 voor M. Het gekerm wordt een grommen en janken.
Na een korte adem- en billenpauze pakken we elk een spaans riet uit de bloemenvaas, sissen ermee door de lucht. We laten deze neerdalen, met elke slag pakken we 4 billen. De kleur van de streep is eerst wit en wordt later rood. Ik probeer met een gebaar de richting van De Mans slagen iets te corrigeren. Omdat ik met mijn schouder op dezelfde hoogte als hun achterwerk wil zijn voor een goede "plaatsing" van de slag, ga ik door de knieën; gelukkig zien de dames dit niet. Ik heb een fantastisch uitzicht.
De klappen nemen toe in kracht en snelheid en frequentie. We passeren elk de 20 klappen en komen nu goed op dreef.
A. spant haar billen om de kracht van de slagen beter op te vangen. Dat wil ik niet; ik knijp haar en roep:
"ontspannen dat achterwerk!".
Inmiddels inspecteren we de huid van de beide dames; de opperhuid is nog intact; de laatste serie meppen we erop door elk van weerskanten te slaan: De Man treft met de uiteinde van het spaans riet vooral A.; ik ransel vooral M.'s achterwerk, grijp daarbij de 1 meter cane in beide handen, neem ook A.'s smallere kont mee. Bij de beide cliënten welt nu 1 lange jank- en jammerklacht op.
De dames zullen beseffen, dat ze nu bestaan uit louter achterwerk: ze zijn alle andere gedachten kwijt. Na 120 slagen stoppen we.
We laten hen even bijkomen. Ik doe de blinddoek af, M. heeft haar ogen gesloten. Mijn collega droogt de tranen van A. en aait beider nek. Na enige tijd vrag ik:
"en dames, hoe hebt u het ervaren?"
M. trekt een lichte grijns, A. knikt ons stilzwijgend toe.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Een harde, maar duidelijke sessie
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?