Hoofdstuk 11 uit Anna – Een ongeremde romance
Ik droomde later die nacht onsamenhangend en onrustig. Ik bevond me, omringd door een onheilspellende duisternis, in een vreemd en onherbergzaam gebied. De wazige personen om me heen, die ik om een onbekende reden instinctief wel vertrouwde en te voet volgde, kon ik in mijn geheugen niet goed thuisbrengen. Ze waren helaas duidelijk in een betere conditie dan ikzelf. Kennelijk was de omgeving voor mijn naamloze gidsen ook volkomen vertrouwd terrein, want zonder aarzelen renden ze bij het waterige licht van een halve maan in hoog tempo voor me uit.
Ik worstelde moeizaam door het dichte struikgewas en langs zwiepende takken en had geen idee naar welke bestemming we op weg waren. Gaandeweg realiseerde ik me dat er andere, minstens zo duistere figuren achter ons aan joegen. Vooralsnog op geruime afstand van onszelf konden we hun toortsen af en toe zien oplichten door de hoge bomen op een aangrenzende helling.
Mijn reisgenoten maanden mij nadrukkelijk tot extra spoed. Mijn voeten deden pijn en ik hijgde als een overwerkt postpaard. De contouren van mijn gidsen verdwenen steeds verder uit zicht en ik probeerde wanhopig te versnellen om mijn onbekende belagers voor te blijven.
Tijdens een moeilijke, glibberige passage langs een vrij steil en rotsachtig gedeelte van een onbegroeide helling voelde ik mijn laatste krachten snel afnemen. Ik werd door de opgelopen achterstand bovendien steeds roekelozer.
Luid kreunend maakte ik ongecontroleerde sprongen over laag gesteente en hoopte ik blindelings weer goed terecht te komen.
Onverwachts slipte ik echter weg op een glad bemost stuk rots en onmiddellijk verloor ik mijn evenwicht. Ik maaide nog met mijn armen tevergeefs om me heen naar enig houvast, maar steeds sneller gleed ik de gladde helling af. Ik voelde tot mijn schrik dat ik over een rand gleed, waarna ik na enige ademloze seconden al buitelend in een woeste stroom terechtkwam.
Het wilde, koude water trok van alle kanten onbarmhartig aan mijn verkrampte lijf. Wanhopig spartelend probeerde ik steeds weer naar de steile kant te komen, maar het leek alsof ik voortdurend aan mijn natte heupen meedogenloos naar beneden werd getrokken. Mijn lichaam verdween in een trage draaikolk van opspattend schuim en donkere golven geheel onder water. Met de moed der wanhoop zwoegde ik, klauwend met versteende armen en benen, weer naar de oppervlakte.
Op het moment dat ik eindelijk buiten adem en duizelig met mijn hoofd weer boven water kwam, opende volstrekt onvoorspelbaar de hemel zich boven het vage landschap en werd het wonderlijk snel licht. Ik knipperde met mijn ogen om scherper te kunnen zien en heel langzaam herkende ik een geheel andere wereld met oude, vertrouwde contouren.
Ik staarde naar het bewerkte plafond en volgde langzaam de gouden stang van de kroonluchter naar beneden tot ik geleidelijk een grote bos krullend haar in beeld kreeg.
Anna lag loom half over mij heen, terwijl ze geroutineerd met korte slagen mijn ochtend-erectie bespeelde en haar vrije arm stevig om mijn heup heen had geslagen. Toen ik mijn hoofd verder naar voren bewoog en daardoor mijn buik spande, richtte ze zich wat op en keek ze me met haar grote grijsgroene ogen onderzoekend aan.
“Allemachtig Xander, wat was jij onrustig”, zei ze met opgetrokken wenkbrauwen.
Ik keek haar met een wazige blik aan.
“Je trapte me bijna uit bed daarnet. Misschien had ik je gisteren toch nog wat meer overtollige energie kwijt moeten laten raken.”
Haar korte lachje ging abrupt verloren op het moment dat ze haar mond weer gretig over mijn glanzende eikel schoof.
Anna maakte niet de indruk op me ook maar enigszins geleden te hebben onder de intensieve aanslagen op haar meest intieme lichaamsdelen de dag en avond ervoor. Toen ik voor alle zekerheid toch voorzichtig informeerde of ze geen last had gehad van mijn meest recente avances, schudde ze slechts even heftig heen en weer met haar krullebol boven mijn natte lid en dook direct weer naar beneden.
En hoewel opvallend nauw geschapen voor een volwassen vrouw was Anna voor haar leeftijd nog verbazingwekkend flexibel en haar lichaam had vooralsnog al onze seksuele stormen moeiteloos weerstaan, mede omdat we indien nodig steeds genoeg tijd namen voor een zinneprikkelend voorspel. We kenden inmiddels ook blindelings alle signalen van elkaars lichaam en andere nonverbale reacties. Aanwijzingen die de grenzen van onze seksuele mogelijkheden en behoeftes haarfijn afbakenden.
Anna voelde in de loop der tijd steeds minder echte grenzen en ze bleef opmerkelijk nieuwsgierig naar steeds weer nieuwe erotische uitdagingen. En ikzelf ging daarin graag steeds weer met haar mee op avontuur.
Ze had duidelijk nymfomane trekken die in onze relatie eigenlijk voor het eerst structureel naar boven gehaald waren, net zoals ik waarschijnlijk voor sommige groepen in de samenleving een vorm van satyriasis in me had.
We hadden beiden echter nooit het gevoel gehad van enige dwangmatigheid naar elkaar of afwijkende losbandigheid, al realiseerde ik me dat niet iedereen zijn seksuele behoeftes zo intens en vrijelijk naar elkaar zou willen of durven beleven.
Ik rekte me langzaam uit, strekte mijn armen zover als ik kon en liet haar vooralsnog rustig begaan. In het gedempte ochtendlicht verdwenen de laatste flarden van mijn vreemde droom snel uit mijn geheugen en met gesloten ogen concentreerde ik me op de meer aangename, groeiende tintelingen in mijn buik.
Maar Anna had vandaag kennelijk andere plannen. Na een laatste orale liefkozing verliet ze abrupt het intieme bed en kwam direct daarna weer terug met een stevig dienblad, voorzien van broodjes en dampende koffie. Ze was kennelijk al naar beneden geweest, dus ik moest behoorlijk vast geslapen hebben. Normaal werd ik al wakker, zodra ze zich in bed maar een beetje onrustiger bewoog.
Alsof ze mijn gedachten geraden had zei ze:
“Ik heb heel zachtjes gedaan lief, toen ik wakker werd. Je lag nog zo ontzettend diep te slapen; ik wilde je op dat moment niet gelijk wakker maken, al viel dat niet mee.”
Ze glimlachte onschuldig met een bijna onmerkbare blik in de richting van mijn lendenen.
“Maar toen ik weer terug was op de kamer, werd de verleiding uiteindelijk toch wel erg groot. Sorry hoor.”
Ik zuchtte en keek haar met nog steeds slaperige ogen aan.
“Je bent lief”, was het enige dat ik op dat moment kon bedenken.
We nestelden ons op bed rond het dienblad en genoten van de opstijgende koffiegeur en de aanblik van het uitgebreide ontbijt. Het leek eigenlijk meer op een brunch. Broodjes belegd met ham en eieren en andere met kaas en tomaat; daarnaast was er voor ieder nog een warme croissant en een bakje met een kleurig ogende fruitcocktail. Met behulp van een grote pot koffie sloegen we ons er op ons gemak door heen. Ik leunde na het laatste onderdeel voldaan achterover, terwijl Anna het dienblad op de tafel terugzette en weer terugkwam met beide koffiekoppen en een toeristische kaart van de omgeving.
Ze negeerde keihard mijn toch behoorlijk uitnodigende erectie en drapeerde uiterlijk onaangedaan de kaart over mijn lui uitgestrekte lijf.
“En wat wordt het plan voor vandaag?”, vroeg ze, na een grote slok koffie.
Ik keek naar buiten en zag door de spleet in de gordijnen dat de zon weer volop scheen. “Het weer is nog steeds goed, dus misschien moeten we daar nog maar van profiteren,” zei ik.
“Bovendien zouden we vandaag toch weer verder naar het zuiden trekken?”
We liepen wat mogelijkheden af zoals eerst nog ter plaatse wandelen, weer een route fietsen of de omgeving wat uitgebreider verkennen met de auto.
Uiteindelijk kozen we voor de laatste optie en in het verlengde daarvan voor een bezoek aan een historisch kasteeltje nabij een ander dorp, op ongeveer 50 km afstand van onze herberg. Ik kende de plaatselijke omgeving goed, omdat ik in het verleden vaker in de betreffende streek op vakantie was geweest en destijds ook meerdere malen die lokale bezienswaardigheid had bezocht. Nadat we ons plan getrokken hadden, de kaart weer was opgevouwen en de koffiekopjes naar een veiliger oord waren verplaatst, kreeg Anna eindelijk opnieuw aandacht voor mijn gekwetste persoonlijkheid.
Ze wierp zichzelf zonder aarzeling stevig op me en grinnikend rolden we over elkaar heen door het rommelige bed. Ze zat al snel boven op me en hield mijn handen vast, bang dat ik haar genadeloos zou gaan kietelen. Dat was soms mijn enige redding gebleken bij dergelijke gemelijke bedgevechten en Anna kende haar weinige zwakke plekken maar al te goed.
Ze ging wiebelend op het bed staan en trok me aan mijn armen omhoog tot in een zittende stand tegen de achterkant van het hoofdschot. Daarna zakte ze vlak voor me langs weer naar beneden tot op haar hurken en legde mijn handen gedecideerd om haar middel. Ze pakte aan weerszijden van het bed de uiteinden van het bovenlaken en trok dit helemaal over ons heen, zodat het leek alsof we in een tentje op de camping lagen.
Nadat ze mijn geslacht onzichtbaar voor haar vaginale poort had geplaatst, sloeg ze haar lange armen om mijn nek. Als ik nog steeds aan kietelen gedacht zou hebben, zou ik die gedachte direct uit alle macht verbannen hebben. De vertrouwde sensuele spanning tussen ons groeide onmiddellijk vanaf het moment dat we elkaar hongerig kusten en ze langzaam verder over me heen zakte. Mijn aangestuurde lid verdween met wat schokkerige weerstand geheel in haar vochtige spelonk.
Af en toe hing Anna naar achteren en gooide ze haar hoofd ver in de nek. Ze genoot overduidelijk van de warme vulling in haar onderbuik en regelmatig sloot ze haar ogen, terwijl we in een rustig tempo op en neer bewogen. Haar borsten bewogen in hetzelfde ritme mee en op de momenten dat ze naar achteren leunde, beet ik soms zachtjes in haar verharde tepels.
Ze trok zich langzaam aan me op en liet zich dan weer geheel zakken en ik voelde de vochtigheidsgraad tussen haar benen snel toenemen. Anna bleef lange tijd in gehurkte positie kleine, gevoelige bewegingen maken; daarna boog ze haar knieën naar voren en strekte haar onderbenen langs me naar achteren. Aldus geknield stuurde ze haar onderlijf nadrukkelijker richting mijn buik om haar clit door het schuren nog extra te kunnen stimuleren.
Ze leek soms in trance te raken en ik volgde haar bewegingen geconcentreerd en ook zo gecoördineerd mogelijk. Het gedempte licht onder het laken zorgde voor een vreemd intiem effect. Dit werd duidelijk weer zo’n onvoorspelbare situatie, waarbij we beiden gevangen zaten in ons eigen listig geweven, zinnenprikkelend web. We konden onszelf op dergelijke momenten nog slechts uit die erotische paringsdans bevrijden door een onontkoombare climax.
Anna raakte steeds meer opgewonden en begon langzaam over haar hele lijf te trillen. Uit haar open mond klonken de mij inmiddels zo bekende grommende geluiden, die geleidelijk overgingen in een meer klagend kreunen. Wanneer ze zich naar voren bewoog beet ze soms impulsief in mijn hals. Haar hoofd schoot plotseling naar achteren en ze kreunde meermalen tot uit het diepst van haar longen, toen de bevrijdende ontlading haar buik in vuur en vlam zette. Ze schreeuwde nog eenmaal met schorre stem en keek me met haar vergrote pupillen in een vreemde grimas aan zonder me echt te zien.
Door haar intense reactie voelde ik mijn bekken ook krachtig samentrekken en kreunend schoot ik mijn zaad in meerdere heftige ladingen in haar nog steeds vibrerende schoot. Kennelijk tot Anna’s eigen verbazing volgde er op mijn samentrekkingen nog een tweede orgasme bij haar. Ze keek me verward aan en viel na de laatste schokken kreunend en hijgend over mijn schouder.
We lagen nog enige tijd, inmiddels ontdaan van het verstikkende laken, innig verstrengeld bij te komen. Pas nadat we de laatste koffie hadden weggewerkt en elkaar tussentijds nog voortdurend liefkozend streelden, kwam er weer wat actieve beweging in onze lijven. We namen een snelle douche en ik schoor mezelf geconcentreerd en minutieus voor de half beslagen spiegel.
De rugzakken en picknickmand kwamen weer tevoorschijn en werden zorgvuldig ingepakt met alle mogelijke ingrediënten voor een nieuw zonnig avontuur. De nog vochtige regenjassen borgen we apart op in een grote plastic zak. We bepaalden de kleding in onderling overleg met een blik naar buiten en stelden het tenue weer vast op ‘licht en toegankelijk’.
Ondergoed werd ditmaal met beider inbreng qua keuze voorlopig welwillend toegestaan. Ik zocht voor Anna een mooie glanzendzwarte tanga uit en voor mij had ze een hemelsblauwe, strak gesneden slip voor ogen.
We meldden ons af bij de man in de receptie, betaalden onze rekening en bedankten hem uitvoerig voor het aangename verblijf en de mogelijke overlast. Hij wuifde onze verontschuldigingen onmiddellijk weg en zei te hopen dat we weer spoedig terug zouden komen, hetgeen we grootmoedig beloofden. Het antwoord leek hem enigszins gerust te stellen.
Tot mijn verrassing gaf Anna te kennen, dat ze die dag wel een eerste stuk van de route wilde rijden, dus wisselden we van onze gebruikelijke plaats. Ik installeerde me ontspannen naast haar met de routekaart bij de hand en zocht een lokale radiozender op met rustige achtergrondmuziek. Het sensuele vuur was bij ons beiden klaarblijkelijk even naar binnen geslagen en dat gaf ons de gelegenheid om ditmaal ook vanuit de auto uitgebreid de prachtige omgeving te bewonderen.
De stralende najaarszon was weer helemaal terug na het noodweer en zette het bos in vuur en vlam. De onweersbui had het gebladerte aan de hoge bomen nieuwe glans gegeven en ook de nog van vocht zwangere landerijen lagen er fris en ongerept bij. Op ons gemak zochten we met behulp van de kaart onze route verder naar het zuiden.
Tijdens de passage door een stuk dichte bebossing bekeek ik Anna in het gedempte licht onopvallend van opzij. Ik volgde haar profiel nauwkeurig van bovenaf haar kruin, via haar gezicht en borsten tot aan haar heen en weer bewegende buik in haar dunne gebloemde zomerjurkje. Ze keek me tijdens die gedetailleerde studie af en toe wat verlegen aan en probeerde zich moedig op de weg te concentreren. Ik kuste haar zachtjes in haar hals en raakte even haar rechterborst aan door de dunne stof van de jurk heen.
“Je bent zo te gek Anna”, fluisterde ik zachtjes in haar oor en ze glimlachte lief naar me zonder iets te zeggen.
Tevreden staarde ik naar buiten en moest bijna automatisch weer terugdenken aan onze eerste vreemde ontmoeting alweer maanden geleden in het eetcafé vlak bij mijn werk.
Ofschoon er vanaf het allereerste oogcontact tussen ons een onweerstaanbare connectie voelbaar was geweest, had ik destijds toch onmogelijk kunnen vermoeden, dat ik via die eerste blik een dergelijk lot uit de loterij had getrokken.
Anna voldeed als liefdespartner en als levenspartner onverminderd in alle opzichten aan mijn gevoelsmatige wensen en verwachtingen en omgekeerd wilde zij kennelijk ook niemand anders meer dan mij in haar huidige leven.
Vreemd genoeg had ze nog wel steeds het onregelmatige contact met haar voormalige vriend aangehouden, al had ze wel direct aan mij gevraagd of ik dat echt niet vervelend vond. Ik wist dat ze hem slechts met enige regelmaat nog een pleziertje wilde doen en verder geen bijzondere gevoelens meer voor hem had. Ze regelde meestal een afspraak met hem in de periode dat ik op reis was.
Eenmaal echter was Anna bewust met hem naar bed geweest om daarna rechtstreeks naar me toe te komen. Terwijl ze nog rook naar sex en onbekend zweet had ze haar bezoedelde lichaam vrijpostig en geil ook aan mij aangeboden en zich daarna volledig aan me overgegeven.
Haar gedrag had ook mij op een vreemde manier opgewonden en ze had dat feilloos ingeschat. Het was een heerlijk perverse gedachte gebleken om haar geslacht, nog vol vreemd mannelijk zaad opnieuw onder handen te nemen in de wetenschap dat nog geen uur eerder een ander haar net zo graag en geil had voorgeneukt. Ik had haar niet gespaard die avond en als sanctie zowel de riem als mijn blote handen veelvuldig op haar lichaamsdelen laten neerkomen. Anna had uiteindelijk hard gekermd en gehuild, maar nooit het stopwoord willen gebruiken.
De donkerrode striemen en beurse plekken waren nog dagenlang voor haar en mij zichtbaar geweest. Al die tijd had ze zich bewust volledig onderdanig gedragen als symbolische boetedoening voor haar keuze om de hitsigheid van een oude vriend tijdelijk te verhelpen. Ze had de dag na haar afstraffing met een permanente marker op haar venusheuvel een X getekend met een pijl naar beneden. Voor de zekerheid had ik, bij het zien van mijn eigendomsbewijs, dit ‘brandmerk’ nog verder bij haar uitgebreid. Ik tekende een extra W, net boven haar bilspleet, eveneens met een duidelijke pijl naar beneden.
Anna was echter met hart en ziel voor mij gevallen en had daarmee doelbewust gekozen voor meer spanning, maar daardoor tegelijkertijd ook voor onzekerheid. Ze kende kennelijk in die fase haar eigen diepere behoeftes en verlangens nog maar zeer beperkt.
Geleidelijk aan realiseerde ze zich de optimale liefdesmogelijkheden binnen onze relatie en opende ze zich schoorvoetend feitelijk nog meer voor zowel zichzelf dan voor mij.
Ik vergeet nooit meer die momenten dat ik ’s avonds thuiskwam en ze soms al boven in het stuurhuis volledig naakt met opgetrokken knieën op haar rug lag en krampachtig haar vrouwelijkheid of haar anus naar mij opengesperd hield. Pas als ik, soms nog volledig in werkkleding, hijgend in haar keuze van dat moment klaargekomen was, liet ze met uiterst wellustige ogen toe dat we de avond beneden of buiten verder invulden.
Ik raakte duidelijk snaren in haar, die nog nooit eerder beroerd waren door verliefde mensenhanden. Ze twijfelde vreemd genoeg in haar hart nog heel lang of ik haar uiteindelijk wel goed en interessant genoeg zou vinden, zowel qua uiterlijk als qua persoonlijkheid.
Haar wat wankele zelfbeeld moest nog steeds regelmatig opgewaardeerd worden en ik deed er alles aan om dat terechte vertrouwen in haarzelf te versterken.
Hoewel Anna verre van preuts was, had ze volgens eigen zeggen in de beginfase van onze relatie nog weinig meer dan vrij algemene seksuele relaties gekend. Ze had zich altijd geremd gevoeld in haar diepere, onuitgesproken verlangens.
Het was wonderlijk en ontroerend om te zien hoe ze zich binnen onze hechte vertrouwensrelatie steeds meer openstelde voor nieuwe invalshoeken en daarbij gaandeweg ook haar eigen verborgen behoeftes durfde te verkennen en te uiten. Aanvankelijk was ik nog bang dat ze verder ging dan ze zelf wilde om mij te kunnen behouden, maar haar toenemende eigen initiatieven maakten al snel duidelijk dat die gedachte onjuist was.
Met als basis een onvoorwaardelijk vertrouwen in elkaar groeide onze relatie bijna vanzelfsprekend uit tot een zinderende ontdekkingstocht naar de diepere geheimen van elkaars lichaam en geest. We waren al snel de natuurlijke schaamte voorbij met betrekking tot elkaars lijf en wandelden in vele openhartige gesprekken en toenemende intimiteit de soms kronkelige weg af naar elkaars meest intieme gedachten en verborgen lusten. Alleen over haar verleden sprak ze nog steeds niet veel.
Vanaf het moment van haar onvoorwaardelijke overgave aan zowel haar eigen als mijn seksuele behoeftes had ze me regelmatig verbaasd door haar snelle groeiproces op het gebied van vrijzinnigheid en creativiteit. Toch was ze in haar gedragingen nooit helemaal losgeslagen of roekeloos geworden; ze wist als vanzelfsprekend steeds weer nieuwe wegen te vinden om haar grote liefde voor mij op een originele manier te uiten.
Anna had weliswaar recentelijk nog opgemerkt dat het haar verbaasde, dat we ook lichamelijk klaarblijkelijk maar nooit genoeg van elkaar kregen, maar zijzelf speelde probleemloos een essentiële rol in die constatering. Ik kon haar slechts onweersproken gelijk geven.
We zochten beiden zonder specifieke afspraak daarover steeds naar creatieve sensuele prikkels om onze intense liefde nieuwe impulsen te geven en wellicht was mede daardoor ook de totale behoefte aan elkaar zo gemakkelijk in stand gebleven en zelfs voortdurend versterkt.
Ik schrok op toen Anna plotseling sterk afremde, de auto naar een uitsparing links van de weg stuurde en met haar hand schuin naar voren een langgerekt dal in wees.
“Kijk Xander, volgens mij is dat daarginds het eerste grotere dorp op onze route. En daar links ligt volgens mij dat kasteel. Zullen we in het dorp even ergens koffiedrinken?”
Ik keek automatisch op mijn horloge en constateerde tot mijn verbazing dat we al bijna twee uur onderweg waren. Er was kennelijk heel wat door mijn hoofd gegaan sinds ons vertrek uit de herberg. Ik knikte zwijgend en keek haar opnieuw aandachtig van opzij aan. De krullen langs haar hoofd sprongen speels op toen ze me niet-begrijpend aankeek en wat hulpeloos reageerde.
“Alexander, wat is er toch, je zit me steeds aan te staren of je me voor het eerst ziet!”
Ze bloosde wat bij die opmerking, maar keek me toch recht aan.
Ik maakte me los uit mijn diepere gedachtes over haar en zei dat ik wel trek had in een grote kop koffie met wellicht ook weer een stevig stuk appelgebak. Ze lachte bij de herkenning van die beeldspraak, maar liet voor mijn gevoel op geen enkele manier merken of ze dezelfde geheime procedure als de dag ervoor ambieerde. Ze had later die dag bovendien uitgebreid revanche op me genomen en wellicht was daarmee haar natuurlijke reactie al voldoende gecompenseerd.
Anna draaide na mijn antwoord kordaat de weg weer op en begon zelfverzekerd aan de slingerende afdaling naar het dorp. Ze had een stevige rijstijl zonder echt overmoedig te worden en ik gaf me ook in dit opzicht geheel over aan haar vertrouwde rijcapaciteiten.
Er hing tijdens de rit naar het dorpje enige onduidelijke spanning tussen ons, maar geen van beiden namen we vooralsnog een duidelijk initiatief tot het geven van prikkelende aanwijzingen. Dat bleef zo tot Anna de auto met krakende banden parkeerde op het witte grint naast een klein hotelletje met een groot buitenterras. Terwijl ze het sleuteltje omdraaide en het opeens stil werd in de auto keek ze me vragend aan.
“Koffie”, zei ik slechts en kuste haar kort op haar warme rode mond.
Ze aarzelde nog even, maar stapte toen toch uit en liep langzaam achter me aan naar een zonnig hoekje van het terras. Er zaten nog enige mensen te genieten van de vroege herfstzon en de ongewoon hoge temperatuur voor de tijd van het jaar.
Een jong meisje kwam vragen wat we wilden gebruiken en ik moest onwillekeurig weer even terugdenken aan het andere serveerstertje uit het wegrestaurant. Ik keek haar kennelijk iets te lang aan, want Anna keek wat gepikeerd en gaf me een lichte trap onder tafel tegen mijn voet.
“Je leert het ook nooit af,” zei ze quasi boos, toen het meisje zich weer verwijderde, maar ik keek uiterst onschuldig en deed of ik haar echt niet begreep.
Vanaf het terras waren net boven de bomen de kantelen van een der kasteeltorens zichtbaar. Ik wees Anna op ons eerste reisdoel en vertelde dat ik er een aantal jaren geleden al eens eerder geweest was. Het was toen al een ruïne en ik verwachtte niet dat die situatie in de loop der jaren veel veranderd zou zijn. Je had er trouwens wel een mooi uitzicht over het heuvelachtige gebied rond het dorp.
Ze knikte, maar leek wat afwezig en staarde geruime tijd op de lunchkaart. Ik genoot in het zonnetje van de hete koffie en de specialiteit van het huis, een Croque Monsieur. We bewaarden enige resterende sandwiches voor later en deelden de gemengde salade netjes in tweeën.
Anna zei nadrukkelijk dat ze nog even van het toilet gebruik wilde maken en ik knikte afwezig, terwijl ik moeizaam het laatste nieuws uit een achtergelaten Franstalige krant probeerde te lezen. Uit de plaatjes en getallen bij het weerbericht kon ik in ieder geval opmaken dat het nazomerse weer naar verwachting nog wat langer zou aanhouden. Het viel me niet op dat Anna bij de deur van het hotel nog even bleef wachten en steels mijn richting uit keek. Toen ze terugkwam uit het hotel zei ze tot mijn verrassing dat ze binnen al had afgerekend en graag verder wilde rijden richting het kasteel.
Terwijl we het dorp weer uit reden keek ze me meerdere malen onderzoekend aan met een half oog op de weg vanwege de vele bochten. Na een zoveelste scherpe bocht omhoog remde ze sterk af en parkeerde de auto onaangekondigd op een speciaal vrijgemaakt stuk grond met een weids uitzicht over het dal. Ze zette de motor af, trok de handrem aan en draaide zich daarna abrupt naar me toe. Haar lichaamstaal deed meer dan vermoeden dat ze ergens mee zat en ik keek haar afwachtend aan.
Ik hoorde aan haar stem dat ze trachtte op een normale toon te praten, maar achter ieder woord lag een merkbare spanning.
“Wat is er Alexander,” zei ze zacht, “je zit volgens mij ergens op te broeden. Je keek me daarstraks steeds aan op een manier, waar ik echt zenuwachtig van werd, omdat ik je gedachten niet kon peilen. Heb ik iets verkeerd gedaan, heb ik je misschien ergens in teleurgesteld?”
Ze trilde een beetje met haar lip en ik voelde dat het zelfvertrouwen in haarzelf razendsnel kelderde. Ik vroeg me voor de zoveelste keer af hoe iemand zo gemakkelijk aan zichzelf kon twijfelen op basis van fictieve waarnemingen.
Ik pakte Anna’s beide handen vast en keek haar indringend aan. Even dacht ik na hoe ik mijn woorden het beste kon formuleren en zei:
“Anna, luister. Ik realiseerde me vanmorgen ineens weer hoeveel geluk ik gehad heb om destijds in dat café puur mijn gevoel te volgen en toen tegen alle logica in dat eerste contact met je te zoeken. Over dat moment en hoe onze relatie zich daarna ontwikkeld heeft, zat ik daarstraks na te denken. Het kwam allemaal weer als een film aan me voorbij.”
Ik pauzeerde even en vervolgde toen met een onverwacht emotionele verheffing van mijn stem:
“Liefje, ik heb het al zo vaak gezegd, maar ik ben zo ontzettend blij dat ik je toen ontmoet heb. Ik zou me geen leven meer zonder jou willen voorstellen. Ik ben zo intens gelukkig. Ik weet dat het onzinnig klinkt, maar je bent iedere seconde in mijn hoofd en na al die tijd samen tril ik nog steeds elke keer van verlangen als ik je zie. Ik ben nog steeds zo intens verliefd op je. Waarom twijfel je toch aan mijn liefde, hoe kan ik het nog duidelijker maken dan ik al steeds doe?”
Anna’s gezicht was nog wat roder geworden en ik zag dat ze tevergeefs de opdringende tranen achter haar ogen probeerde weg te houden. Ze pakte mijn hoofd krachtig beet en kuste me vol op mijn mond. Haar hete tranen liepen weldra kietelend over mijn wangen en ze beet meerdere malen hartstochtelijk op mijn bovenlip. Ze huilde stil en vleide zich toen als een schuw asielhondje tegen me aan.
“Ik kan het soms gewoon niet geloven, ik weet ook niet waarom, maar dan ga ik toch ineens weer twijfelen. Beloof me Xander, laat me niet alleen, laat me nooit meer alleen zijn!” snikte ze tegen me aangeklemd.
Ik drukte haar extra stevig tegen me aan.
“Anna”, fluisterde ik, “ik heb geen enkele intentie om je ooit te willen verlaten. Jij bent volledig van mij en ik ben helemaal van jou.”
Ik knuffelde en streelde haar een tijdje en zong, om de grootste spanning toch wat te breken zachtjes in haar oor: “Ne me quitte pas, ne me quitte pas.”
Ze snotterde nog wat na en verborg haar gezicht verlegen en beschaamd tegen mijn borst. Na enige minuten herpakte ze zich en werd haar ademhaling gelukkig weer rustiger.
“Sorry,” zei ze zacht, “ik hou verdomme zo ontzettend veel van je.”
Haar lippen vonden moeiteloos opnieuw de mijne. Ik voelde onmiddellijk het verschil met de vorige geëmotioneerde kussen. De immer sluimerende hartstocht onder haar huid laaide alweer op en ik voelde haar lichaam opnieuw trillen van verlangen.
Anna’s linkerhand gleed langzaam naar beneden, maar ik pakte hem beet voordat deze zijn overduidelijke doel kon bereiken. Ze keek me verbaasd aan, waardoor ze zich met tegenzin kort van mijn mond moest los maken. Ze las aandachtig mijn ernstige ogen en keerde toen met volle overgave terug naar mijn mond. Haar handen bleven echter gehoorzaam om mijn hals liggen. Mijn eigen handen daarentegen vonden wel haar lijf en kneedden haar zachte huid door de katoenen stof van de zomerjurk heen. Ik voelde haar op iedere aanraking direct ongecontroleerd reageren en haar natte tong maakte onbetaalde overuren in mijn zuigende mond.
Toen mijn hand zachtjes over haar benen gleed opende ze bereidwillig haar dijen. Ik vond haar slipje en met de toppen van mijn vingers gleed ik onder de dunne stof heel even tussen haar schaamlippen door. Ze hijgde en schokte toen ik haar clitoris toucheerde, maar ik stuurde mijn hand direct onder haar jurkje door richting haar borsten.
Ik vond een gespannen tepel en draaide deze stevig tussen duim en wijsvinger, zonder haar evenwel veel pijn te doen. Terwijl ze me bleef kussen vond mijn tweede hand haar andere borst en de eveneens gezwollen tepel ervan.
Terwijl ik beide tepels langzaam tussen mijn vingers ronddraaide, maakte ik mijn mond los van de hare en keek haar van enige afstand met een schuin hoofd aandachtig aan. Ze hijgde naar me met haar mond half open en zoog krachtig nieuwe adem in op de momenten dat mijn greep om haar tepels onbedoeld toch wat verstrakte.
Zonder directe aanleiding trok ze plotseling met een snel gebaar haar jurk over haar hoofd heen. Ze ging verzitten en boog haar benen geheel onder zich, zodat ze zich knielend op de bestuurdersstoel naar mij toe kon keren.
“Ik ben van jou, helemaal van jou”, stamelde ze opgewonden en legde als bewijs van haar stelling automatisch haar handen in haar nek.
Haar ogen glansden vochtig en ze keek me met half open mond afwachtend aan. Anna leek een nieuwe fase in te gaan van hogere onderdanigheid en ik probeerde te bedenken hoe ik adequaat op die nieuwe afhankelijkheidsbehoefte in kon spelen.
“Je bent inderdaad van mij, helemaal van mij”, bevestigde ik rustig en mijn ogen gleden welgevallig over dit volslanke bezit, dat nog steeds hulpeloos geil kronkelde onder mijn gevoelige aanrakingen.
Ik wist dat Anna in deze stemming alles zou doen wat ik haar zou vragen en dat voorlopig het initiatief door haar weer onvoorwaardelijk bij mij gelegd was. Terwijl ik haar tepels en borsten bleef bewerken gaf ik haar opdracht om ook haar slip uit te trekken. Ze trok hem handig onder haar knieën door en legde het zwarte kleinood daarna tussen haar benen op de stoel. Daarna plaatste ze haar handen weer terug in haar nek.
Ze bukte zich plotseling toen achter ons een auto passeerde, die traag heuvelopwaarts reed. Toen het voertuig uit het zicht was verwenen, liet ik Anna weer overeind komen. Ik gaf haar opdracht om haar ogen te sluiten en duwde haar tegelijkertijd wat achteruit, totdat ze met haar rug tegen de autodeur en met haar hielen tegen haar billen aanzat. Ik zocht de kaart weer op en nadat ik bepaald had waar we ons exact op de route moesten bevinden, vormde zich geleidelijk een nieuwe uitdagende opdracht in mijn hoofd.
Ik liet Anna waar ze was, stapte even uit en bereidde mijn plan voor met enige attributen uit de achterbak. Nadat ik opnieuw op de passagiersstoel had plaatsgenomen zei ik tegen Anna dat ze haar ogen weer mocht openen. Ik liet haar overeind komen op haar stoel, pakte haar glanzende tangaslip op en zwaaide hem langzaam voor haar ogen.
“Luister goed Anna, ik vertel dit alles maar één keer. Dit kleinood wordt je persoonlijke noodpakket”, zei ik.
“Alleen te gebruiken in uiterste noodzaak en dan nog zal het vroegtijdig gebruik ervan later ernstig bestraft moeten worden.”
Ik opende met mijn vingers voorzichtig haar buitenste schaamlippen en propte de kleine slip langzaam in haar vagina. Ik zorgde ervoor dat alles zo hoog mogelijk werd ingebracht. Daarna liet ik Anna omdraaien op haar stoel en diep voorover bukken.
Haar cappuccino gekleurde billen staken uitdagend naar boven en met één langzame, maar doorgaande beweging stootte ik een met glijmiddel voorbewerkte, afgeronde koker tot maximaal in haar heftig samentrekkende anus. Ik zag het glimmende metaal als een slanke duikboot bijna geluidloos in de diepte verdwijnen. Alleen een rood trekkoordje met een houten kraal aan het uiteinde hing nog als een ministaartje tussen haar billen.
“Hier komt je opdracht, mijn schone hofdame”, sprak ik plechtig.
“In deze speciaal ingebrachte koker bevindt zich een uiterst belangrijk bericht van de voornaamste krijgsheer van de koning. Dit bericht is uitsluitend bestemd voor de ogen van jouw majesteit”.
Ik trok even aan de houten kraal en vervolgde met gedragen stem:
“De koker met het geheime bericht dat je in je meedraagt is voor de koning van levensbelang; deze koker mag op geen enkele wijze verwijderd of gezien worden alvorens je je einddoel bereikt hebt. Je bent mijn meest betrouwbare en ervaren koerier. Ik vertrouw erop dat je deze koker met zijn kostbare inhoud veilig en ongezien af zult leveren bij onze geliefde vorst”.
Ik pauzeerde even om het effect van mijn woorden optimaal te laten doordringen. Anna zat doodstil voorover gebogen en wachtte gelaten op verdere instructies. Het touwtje uit haar anus trilde licht.
“De koning zal je na het slagen van je opdracht ongetwijfeld ruimschoots belonen,” beloofde ik en tegelijkertijd streelde ik zachtjes over haar goed gevulde achterwerk.
Ik keek omhoog door de voorruit het dal in en zag het kasteel links in de hoge bossen oprijzen.
“Je koning bevindt zich in het kasteel hogerop in de bossen. Als je het kasteel ongezien bereikt hebt, zoek je via de binnenplaats je weg verder naar de hoogste toren. Dat is de toren die zichtbaar was vanuit het dorp in het dal. Helemaal boven in de toren vind je een aparte ruimte, waar hij zich schuil houdt voor zijn tegenstanders. Je mag onderweg geen enkele hulp zoeken of aanvaarden en laat je in deze bossen ook vooral niet gevangen nemen door vijandelijke troepen of ander rondzwervend gespuis.”
Ik zweeg weer even en keek verlangend naar Anna’s aanlokkelijke billen.
“Ben je er klaar voor, hofdame Anna?”
Het duurde even maar toen zag ik Anna toch knikken. Ik liet haar weer zitten op de voorstoel en gaf haar haar sportschoenen. Terwijl ze de aangeboden schoenen zwijgend aantrok, keek ze me toch wat weifelend aan.
“Je kunt het Anna; neem de tijd en let ter oriëntatie ook goed op de stand van de zon als je door dichter bosgebied loopt”, zei ik bemoedigend.
Op het laatste moment duwde ik haar nog haar eigen mobiele telefoon in haar hand, waar ze zelf waarschijnlijk nog niet aan gedacht had. Ik had hem ingepakt in een waterdicht plastic zakje, dat opengeritst kon worden.
“Ook alleen voor noodgevallen”, zei ik ernstig, “verlies hem dus vooral niet onderweg”.
Ze schudde haar hoofd en staarde enige tijd strak naar buiten het dal in. Sinds ze gepassioneerd had gestameld dat ze van mij was, had ze geen woord meer gesproken. Toen ze me tenslotte weer aankeek, had ze duidelijk haar moed hervonden en ze glimlachte kort naar me.
Ik kuste haar nog een laatste maal intens en daarna opende ik over haar heen reikend het linkerportier van de auto.
Anna weifelde nog heel even, maar draaide toen toch haar lange benen synchroon naar buiten. Ze keek snel naar links en rechts van de weg, voordat ze zich van haar stoel afzette en in een korte sprint naar een smalle opening in het struikgewas rende.
Ze keek niet meer om en ik zag haar gebruinde billen langzaam verdwijnen tussen het terugwijkende gebladerte van de bosschages aan de rand van de open plek.
Toen ze geheel uit zicht was, pakte ik de toeristische kaart weer op. Met behulp van de schaarse topografische informatie probeerde ik opnieuw een inschatting te maken van enerzijds de route die Anna waarschijnlijk zou nemen, als ook de tijd die ze normaal gesproken nodig zou hebben voor haar persoonlijke kruistocht.
Opnieuw verbaasde ik me weer over haar blindelingse durf en aanhankelijkheid. Ik wist dat er in deze tijd van het jaar niet heel veel bezoekers meer in deze streek waren, al had de bezetting van het buitenterras van het dorpshotel me toch wat verrast. Mogelijk speelde het uitzonderlijk mooie weer hierbij een rol.
Ik zag Anna in gedachten tot het uiterste gespannen en bezweet over nauwe paadjes heuvelopwaarts sluipen, ongetwijfeld hopend dat ze in de goede richting ging en geen mensen of andere obstakels zou tegenkomen. Ik bestudeerde de kaart nauwkeurig en volgde met mijn ogen de verharde autoweg naar de ruïne. Ik vermoedde dat ik haar waarschijnlijk halverwege visueel nog kon waarnemen, als ze naar links zou moeten afbuigen voor een redelijk grote waterloop door de heuvels, die uiteindelijk lager in het dal langs het dorp liep.
Op dezelfde weg, die ik met de auto moest nemen op mijn route naar het kasteel, zou ze dan de brug moeten oversteken om haar weg daarna weer meer omhoog door de bossen te vervolgen. De verharde weg zou haar tevens kunnen helpen bij het bepalen van de globale richting naar haar einddoel. Ze zou van de weg zelf waarschijnlijk geen gebruik durven maken, omdat de begroeiing direct aan weerszijden van de weg te onregelmatig en te open was.
Ik schoof over naar de bestuurdersstoel en legde Anna’s achtergelaten jurk en zomerschoenen netjes op de achterbank. De auto startend, keek ik nog eenmaal omhoog naar het kasteel en draaide toen voorzichtig de weg op naar boven. Ik schatte dat Anna minstens een uur nodig zou hebben voor het bereiken van de brug, maar ik wilde ruim de tijd hebben om een goede plek uit te zoeken met zomogelijk vrij uitzicht over het gebied bij de brug.
Na een tiental minuten rijden in een rustig tempo bereikte ik de bekende smalle stenen brug.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?