Waarin David een oude schoolvriendin ontmoet die zich David nog goed kon herinneren.
David kwam haar na 31 jaar weer tegen. Op een warm tropisch eiland. Leonie was de voorzitter van de raad van Commissarissen en hij bestuurder. In deze verhouding zit direct hiërarchie en zij voelden dit beide. Dit was de eerste vergadering in deze samenstelling.
Hij kende haar van toen hij 14 jaar oud was en zij ook. Hij was een verlegen jongen die meer met meisjes optrok dan met jongens. Hij voelde zich meer meisje dan jongen maar het was niet zo sterk dat hij zijn penis in zou willen ruilen voor een geopereerde vagina. Hij was geen homo, of misschien toch wel: hij was lesbisch.
In de pauze op school zat hij bij de meiden en had het over meidenzaken. En hij was verliefd op één van de meisjes. Maar David had niet de indruk dat het wederzijds was. Op een dag zei Natascha, dat zij vond dat als hij bij de meidengroep wilde horen dat hij dan ook meidenondergoed moest dragen. David vond dat helemaal niet vervelend, immers gekleurde damesslipjes van gladde stof met kant zijn veel mooier dan saai jongensondergoed.
Maar hij bedacht zich: “Hoe moet dat dan bij het omkleden bij gym?”
“We controleren wel of je echt damesondergoed aan hebt, maar natuurlijk niet constant”, zei Natascha.
“En als ik geen damesondergoed aan heb als je controleert, wat gebeurt er dan?”
“Daar denken we nog over na, eigenlijk moet je dan een soort straf krijgen.”
“Oh”, zei David, “en hoe ga je controleren?”
“Nou, dat is simpel, steeds iemand anders van ons kijkt even van boven in je broek, dan zien we het snel genoeg.”
Ze vervolgde: “Het gaat volgende week maandag in!”
David bedacht dat op dagen dat hij gym had, dat hij dan een neutrale damesslip kon dragen of beter nog, hij zou voor de gymles in de wc van onderbroek verwisselen en na de gymles weer terug. Ja, dat was eigenlijk wel te doen.
Die maandag had David een mooi glimmend groen broekje aan met een kanten rand. ’s Ochtends kwamen de 4 meiden enthousiast naar David toe en namen hem mee naar een nis tussen de klaslokalen en één van de meiden zei:
“Trek je hem uit je broek.”
David deed dat en Liesbeth keek achter in zijn broek, voelde even en zei toen:
“Dat is een mooi broekje David, goed gedaan!”
De dagen en weken erna, herhaalde het ritueel zich, de belangstelling nam wat af, de meiden verdeelden de dagen en de controle ging snel en ze sloegen ook wel eens een dag over.
Leonie keek de aanwezigen aan en zei: “Welkom op de eerste Gezamenlijk vergadering van commissarissen en bestuurders van Tropical Insurances Kórsou. De meesten van jullie ken ik al wel maar sommigen heb ik wel heel lang niet gezien. Laten we een voorstelrondje houden. Wie wil beginnen?”
De aanwezigen vertelden wat over zichzelf en toen stelde Leonie zich voor.
“Ik ben politieagente geweest en nu juriste, allebei zo’n 15 jaar. Als jurist heb ik de afgelopen jaren bij First Panamerican gewerkt en weet veel van verzekeren. Momenteel werk ik echter na de fusie met Mutual Alliance niet meer in de verzekeringen maar combineer mijn politieopleiding met het juridisch werk als openbare aanklager. David en ik hebben bij elkaar op de middelbare school gezeten, ik denk wel 30 jaar geleden. Dat was wel een heel mooie tijd.”
David vond het fijn te horen dat ze de tijd mooi vond, hijzelf dacht er niet veel meer aan, hij schaamde zich voor zijn verwijfde gedrag van toen.
Na de vergadering was er een borrel en Leonie vervolgde: “Goh wat een leuke tijd was dat op het Giovanni College. Het was ook een heel aparte school. Halverwege een lesuur ging er een bel en mocht je van les wisselen. Tussen de klaslokalen zaten nissen met werkbanken en iedereen wilde daar wel heengaan omdat het toezicht daar beduidend minder was.”
“Ja”, zei David, “maar er zat wel een raam tussen, dus de docent kon wel een beetje zien wat er gebeurde...”
“Het grappige is dat het nu actueel is dat ze vinden dat er op twee momenten in het jaar eindexamen gedaan kan worden, terwijl dit 30 jaar geleden al praktijk was op het Giovanni College. Het was een soort deelexperiment van de middenschool en je kon er in eigen tempo werken”.
“Dat bracht wel met zich mee dat niet iedereen het haalde, want er was wel een minimum tempo”.
David was zelf tijdens de overgang van klas 4 naar klas 5 verhuisd naar een ander deel van het land en vroeg:
“Heb jij eigenlijk daar examen gedaan?”
“Nee, ik heb elders examen gedaan en eigenlijk heb ik daar nog altijd spijt van. Goh, ik weet nog goed dat jij altijd veel optrok met de meiden en we waren allemaal wel een beetje verliefd op jou want je was zo’n lieve jongen en meer één van ons dan één van de stoere jongens. Of wil daar liever niet over praten?”
En toen gebeurde het. David had die dag gym en bedacht zich dat het wel makkelijk was om geen meidenslipje aan te hebben, de meiden hadden hem zeker een week niet gecontroleerd. Maar Cobine was die ochtend op oorlogspad en in de pauze zei ze tegen David waar haar vriendinnen bij waren: “Ik wil je nu controleren want ik vertrouw het niets, jij bent mij veel te stil.”
David voelde zijn hart sneller kloppen, hij ging betrapt worden.
“Kom mee naar het damestoilet!”
Ze dirigeerde hem een wc-hokje in en deed de deur achter hun op slot.
“Doe je broek omlaag!” sprak ze zacht.
David aarzelde en zei toen: “Sorry Cobine, maar ik heb geen meidenbroekje aan, het spijt mij. Ik heb zo meteen gym en jullie controleerden niet meer, dus ik dacht…”
“Wat?”, onderbrak ze hem, “naar beneden die broek!” en ze begon Davids riem te ontgespen. Ze ontknoopte zijn spijkerbroek en drukte de rits naar beneden. David liet zijn broek zakken en Cobine zag zijn zaakje in een zwarte herenslip opbollen.
“Oei, nog een slip ook”, merkte ze op, “even voelen”, en ze kneep in zijn intieme delen.
“Jij krijgt straf, jongetje! Trek maar weer op!”
Terug bij de meiden zei ze snel dat David een herenslip aan had. Hij had ze voorgelogen. Hij had zijn vriendinnenclub verraden.
“We gaan een straf verzinnen, je hoort morgen wat dat is.”
De straf die de meiden verzonnen hadden was dat hij als meisje gekleed naar het schoolfeest moest gaan. Ze namen David mee naar de stad alwaar ze een paars-roze glitter truitje kochten wat David moest betalen van zijn kledinggeld. Hij moest ook zwarte panty’s kopen maar een zwart rokje kreeg hij te leen, evenals een roze bh en een paar pumps.
“Van mijn moeder”, zei Annemarie, “die heeft grote voeten”.
Op de avond van het feest verzamelden ze bij Liesbeth die het dichtst bij school woonde. Daar moest David zich verkleden en kreeg hij make up op. Met z’n vijven fietsten ze naar school waarna ze hun fietsen stalden en naar de garderobe liepen. David voelde zich bekeken want hij was wel een jongen, hij had geen pruik op en geen neptieten onder zijn bh. Het vriendinnenclubje en David gingen de aula binnen waar gedanst werd en dat deden zij dan ook. David moest van Natascha “I was made for loving you” aanvragen en deed dat en terwijl hij terugliep naar de meiden werd hij tegengehouden door vier klasgenoten.
“Altijd al gedacht dat jij een vuile homo bent, met je discotruitje aan. Gatver!” en hij duwde zijn vuist tegen Davids buik, “we willen het niet hier doen maar als je een man bent dan kom je met ons mee naar buiten”.
“Ik voel even onder je rokje of je wel een broekje aan hebt, viezerik” en hij kneep ruw in Davids ballen. David zei niets en liep verder en hoorde nog net: “Dat soort gore homo’s zou je moeten afslachten!”
“Weet je nog dat jij als meisje aangekleed naar dat schoolfeest ging? Dat was wat, jij als stille nerd in een discotruitje en rokje aan. De meiden vonden het prachtig. Waarom had je dat gedaan?”
“Nou, Leonie, ik had eigenlijk straf gekregen van de meiden omdat ik betrapt was op het dragen van jongensondergoed terwijl we afgesproken hadden dat ik meidenondergoed droeg. Het veranderde mijn leven want ik voelde me wel thuis in die kleren, ik voelde de bh-band met daarover de zachte stof van het truitje, ik voelde het kunstleer van het rokje over mijn panty dijen glijden en ik voelde de koele lucht in mijn kruis. Het was heerlijk. De reacties waren wel afwijzend, ik werd voor slet uitgemaakt, beschimpt en genegeerd.”
David was stil toen hij bij de meiden terugkwam. Ze merkten het en vroegen hem wat er gebeurd was en hij vertelde de bedreiging.
“Wij nemen je wel mee terug naar Liesbeths huis”, zei Natascha resoluut, “wij zullen je beschermen maar dan eisen we strikte gehoorzaamheid, je bent dan van ons. Je blijft dan slapen en je bent ons slaafje”.
David ging mee en moest naast Natascha en Liesbeth liggen in hun kleine kanten broekjes en korte shirtjes. David lag in alleen in een glad roze broekje.
“Ik vind het wel grappig dat we hier een pikje hebben, zullen we daar iets leuks mee doen?” merkte Natascha op.
“Jong geleerd, oud gedaan. Ik zie aan je dat jij nog altijd een onderdanig slaafje bent dat in dameslingerie loopt, of wil je ontkennen? Kom hier, dan controleer ik meteen.”
Leonie greep meteen tussen broekrand en billen en voelde de stof. Ze keurde even en zei rustig: “Ik wil dat je om precies 8 uur vanavond bij mij aanbelt, gekleed in een kunstleren rokje en een kort en strak truitje en dan ga ik je leren hoe jij de president-commissaris jouw respect toont! Duidelijk?”
“Ja, mevrouw.”
“Acht uur scherp, ga je dresscode in orde maken!”
Zonder aarzeling draaide ze zich om en liep weg.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?